Lögberg - 12.09.1888, Blaðsíða 4

------- 1 •L
',7>’ Xú cru komnir út afLögbergi
li’er um 1 >11 tveir ]?rii5ju partar
á r <j a n (j s i n s.
Fiestir Llaöaútgefeniiur lijer í land-
ii.u ganga stranglega cptir því, að
1 löðin sjeu Ijorguð fyrir fram. Vjer
1 öfum ekki gengið hart eptir því,
eins og lesendunum cr kunnugt.
Vjer vonum að menn láti oss held-
ur njöta þess en gjalda, og horgi
oss svo íijótt, sem þeir sjá sjea
nokkurt færi á þvi.
Útg.
Vjer áminnuin hjer með kaup-
cndur Lögbergs vinsamlega en al-
varlega um, að tilkynna það Á
SKRIFSTÓFU BLAÐSINS, ef
þeir skipta um bústað, hvort held-
ur er hjer í bænum eða annars
staðar, og jafnframt taka fram,
iivar þeir hafa áður verið.
þeir, sem ekki gera aðvart á
þ e n n a n h á 11, þegar þeir flytja
sig, geta ekki. ætlazt til "að fá
blaðið heim til sín.
Prentfjelag Logbergs
liefur nú flutt
skrifstofu bína og prentsmiðju til
35 LOMBARD STR.
hjer í bænum
U R BÆNUM
oo
GRENNDINNI-
Samkvirmt fundarboði forseta Isl.fje-
lag.-ins, sem stóð í síðasta nr. Lðgbergs,
var haldinn fundur af Islendingum í
gærkv. (þriðjudag), til þcss að ræða um
hallærið á Islandi, og á hvern hátt vjer
gætum orðið við áskorunum þeim, sem
komið hafa til vor út af því. Yjer
munum betur minnast á stirf fundarins
síðar, en prentum í þetta sinn að eins
suwþykktir fundarins:
„Þareð nægar upplýsingar eru komnar
fyrir því, a$ mikil harðindi hafa átt sjer
stað á Norður-Islandi i mörg undanfarin
á;1, og að bústofn manna hefur almennt
mjög rírnað og í mörgum sveitum því
nær gjörfallið, svo útlit er fyrir mikið
liungur og ef til vill mannfelli,
Og þareð reynslan hefur sýnt að gjafa-
fje, sem sent hefur verið til Islands til
að hjálpa fólki tíl að lifa þar, hefur
ekki orðið að varanlegum notum,
Og þareð margar áskoranir hafa kom-
ið til Islendinga í Ameríku um að
hjálpa fólki í bástöddustu sveitunum
og sýslunum til þess að komast burt af
landinu,
Og þa reð áður hefur árangurslaust
verið reynt að vekja áhuga manna í
Ameríku fyrir þessu harðærismáli og fá
|á til að safna fje í þvi skyni að hjálpa
mönnum á Islandi—
Þá kemst þessi fundur að þeirri nið-
urstöðu, að heppilegast verði að reyna
fyrir sjer með þetta mál um að hjálpa
bágstöddu fólki á Islandi til að komast
burt þaðan og hingað til landsins, fyrst
á Englandi og öðrum löndum Norður-
álfunnar og álítur nauðsynlegt að senda
einn eða fleiri menn hjeðan til Norð"
urálfunnar til að vekja athygli manna
þar á þessu máli, og koma |ar á fje-
lögum til að hjálpa bágstöddu fólki til
að komast burt af Islandi.
Og sam'ykkir í því skyni eptirfylgj-
andi:
1. Að kjósa nefnd til að semja bænar-
skrá til yflrstjórnarinnar i Canada um að
kosta tvo menn til Norðurálfunnar og
Islands til að starfa í ofangreindu augna-
miSi.
2. Að fela Islendingafjelaginu á hend-
ur að reyna að fá Manitoba stjórn til
að kosta menn til Norðurálfunuar í þessu
skyni, ef yflrstjórnm neitar.
3. Að fela Islendingafjelaginu áhend-
ur að útvega menn til að fara til Norð-
urálfunnar i þessu skyni.
4. Að fela Isl.fjel. að fá Manitoba
stjórnina, járnbrautarfjelögin, landfjelög-
in og einstaka menn til að hjálpa ís-
lenskum innflytjendum til að setja sig
hjer niður, eptir að þeir eru komnir
hingað.
Voða-frjettir komu vestan úr Argyle-
nýlendunni í gær (þriðjudag).
Jakob Helgason, Islendingur, sem bjó
lijcr um bil 3 milur suðvestur af Glen-
boro, fór heiman að frá sjer á fj^studa^
inn var, um kl. 11 f. h. Hann ságðist
retla að ílnna einn af nábúum sínum,
Stephen Christian, til þess að fá nokkuð
af höfrum slegið. Hann kom ekki heim
til að borða miðdagsmat; konan hans
varð því lirædd um hann og fór að
leita að honum. Hún varð lians hvergi
vör, og leitaði því til nábúa sinna; þeir
lögðu af stað í leit, og lijeldu henni
áfram allan laugardaginn, en urðu einsk-
is vísari. Á sunnudaginn fjölguðu leit-
armenn mjög; eitthvað 40—45 menn
fóru á stað, mynduðu langa, einfalda
röð og hófu leitina með góðu skipu-
lagi. Um kl. 3 e. h. fundu þeir líkama
mannsins hjer um bil þrjá fjórðu parta
úr mílu frá lieimili hans. Dr. Galbraith
var sóttur og skoðaði líkið. Hann fann
4 lítil sár og eitt mikið rjett við hjarta-
staðinn; 4 minni sárin náðu ekki nema
inn að rifjunum, en það 5. hafði snert
hjartað. Maðurinn var og skorinn á liáls.
Nálregt hægri hendinni á honum fannst
vasahnífur, blóðugur. Hinn framliðni
var efnaður bóndi og var álitinn mesti
sómamaður. Hann lætur eptir sig konu
og þrjú börn.
í tilefni af sljettueldum, sem þegar
hafa gert nokkurt tjón í Norðvesturland-
inu, segir blaðið Gulgnry Tribune:
„Nú er einmitt. sá tími árs, sem hver
maður ætti að vera sjerstaklega varkár
með eld. Grasið er orðið þurt, og ef
eldur kviknar í því, getur hann gert
mörg þúsund dollars skaða á sljettunum.
Nærri allir sljettueldar orsakast af skeyt-
ingarleysi ferðamanna eða búenda úti á
landi, og valla kemur svo ár fyrir, að
ekki verði einliver bóndi fyrir eigna-
tjóni, annaðlivort á liúsi sínu, lieyjum,
eða korni, sem stafar af því að einliver
hefur kveikt eld og ekki gengið nógu
vel frá honum. Auðvitað afsakar mað-
urinn sig æflnlega með því, að hann
hafl hugsað að eldurinn væri dauður,
þegar hann skildi við liann, en dómstól-
arnir taka það eklti sem gilda ástæðu,
og ekki heldur gjörir það skaðann
minni fyrir þeim, sem fyrir honum
verða. Lögin eru mjög hörð viðvíkjandi
eldkveikjum á þessum tíma árs, og það
ætti hver maður að gera sjer það að
skyldu að sjá um að þeim sje framfylgt
í þessu efni. En hegning sú, sem sá
verður fyrir, sem orsakað hefur eldinn,
bætir ekki upp tjón það, sem hiotizt
liefur af lionum; þess vegna ætti hver
maður að sjá um, að hann og þeir, sem
næst honum standa, ekki verði orsök í
stórkostlegu eignatjóni einstakra manna,
með því að fara ógætilega með eld.
Skeytingarleysi það að vera reykjandi á
ferðum getur opt orsakað óbætanlegan
skaða,,.
Hr. Erlendur Gíslason er að byrja
verzlun á fötum, sem hann sjálfur býr
til. Hann er, að því er vjer bezt vitum,
fyrsti ísl. skraddarinn, sem sett hefur
verzlun á fót í þessum bæ. Vonandi er
að landar hans geri sitt til að fyrirtæki
hans heppnist.
Þeir fjelagar, A. Reykdal og Baldvin
Baldvinsson eru að reisa mikið hús þar
sem sölubúð þeirra hingað til hefur ver-
ið. I nýja húsinu verður búð þeirra,
verkstaður og heimili.
jyTakið eptir auglýsingunni frá Cheap-
side á fyrstu síðunni. Islenzk stúlka í
búðinni, og vörur með mjög vægu
verði.
N o k k r i r t i m a r
á 1 r l an d i.
(Niðurl. frá 3. l>ls.).
á sama, og þeir menn draga taum Eng-
lendinga“.
„Já en“, tók hann aptur fram i fyrir
mjer, „eptir því sem mig minnir, er
samband Noregs við Svíþjóð einmitt
það sama, sem við Irar viljum koma á
milli írlands og Englands, hvorki meira
nje minna, og það er þó að líkindum
ekki til nokkur manneskja á yðar ætt-
jörð, sem mundi vilja draga vitund úr
rjettindum Noregs“.
Jeg svaraði honum ekki; jeg fann að
jeg roðnaði, og að gegn vilja mínum
sást meira á andlitinu á mjer en jeg
hefði getað sagt með orðum.
„Jeg verð að sjá um að gufuskipið
fari ekki á undan mjer, sir; jeg verð
T
að fara að flýta mjer ofan til bæjarins
aptur“.— „Jœja, jeg skal fylgja yður
dálítið af leiðinni. Nei, sjáið þjer“,
sagði hann um leið og hann stóð upp,
„menn haida að við sjeum að dóma-
dags-nöldri lít úr ljótu og einskisverðu
blágrýti, þar sem stríðið stendur um
gimstein, að þvi er oss sjálfum finnst“.
Við gengunt þegjandi ofan eptir apt-
ur. Þessi maður hafði talað við mig
svo hreinskilnislega og opinskátt, og
hann brann af umönnun fyrir og ást
til lands sins; hann hafði hvað eptir
annað talað sig hcitan, og jeg liafði
ekki þurft annað en þegja og hlusta á
hann; hann sagði allt, sent honum bjó
í brjósti, og var alveg sannfærður um
að fyrsti ókunnugi maöurinn, sem hann
hitti, mundi taka þátt í þessari lilýju,
glóandi ást, sem hann bar til sinnar
fögru œttjarðar.
„Jeg þarf ekki nema benda, hvert
sem jeg vil“, hafði hann sagt, „og þá
sjáið þjer eittlivað fallegt“.
Og nú lá landið umhverfis mig fag-
urt og friösamlegt. Við komnm aptur
fram hjá kirkjunni litlu, og þar gátum
við enn heyrt lágan sálmasöng; við
kræktum inn undir kirsiber - og sýren-
trjen, og við sáum sjóinn, gljáandi og
grænan, velta sjer upp að ströndinni.
Nú virtist mjer sveitin enn fegurri, en
þegar jeg sá hana fyrst,
„En veldur þá þessi sambúð við Eng-
land, sem ykkur er svo illa við, ykkur
sífeldrar gremju?“ spurði jeg. „Verða
menn hennar sífelt varir í daglegu lífi?
reka menn sig allt af á hana og meiða
sig?“
,Á jeg veit ekki hvað jeg á að segja;
bændurnir held jeg flnni sífelt til þess,
reka sig á það, eins og þjer komust að
orði; en annars er nóg að vita að eins af
því, hvernig ástatt er. Jeg er fyrir mitt
leyti svo settur, að jeg líð ekki miklar
þrautir af því, efnalegar alls engar; í
daglega lífinu getur maður gleymt því
opt. En það bólar á því við og við“,
Við vorum komnir nær bænum, og
liann vildi fara að snúa við. „Verið
þjer nú sælir, sir, verið þjer blessaðir
og sælir; það liefur glatt mig að tali
við yður, ókunnugan manninn; mjer
skyldi þykja vænt um, ef yður hefði
litizt vel á Irland, og ef þjer vilduð
segja eitthvað ofurlítið fallegt um ír-
land, úr því svo allt of mikið ljótt er
er um það sagt. ímyndið þjer yður nú
ekki, að jeg sje „feníi“ eða “tunglskins-
maður,, eða dynamitþorpari; jeg er blátt
áfram Irlendingur, ættjarðarvinur, eins
og allir írar eru;— því, sjáið þjer, hjer
er svo fallegt11.
Við vorum ciumitt aö taka höndum
samnn til að kveðjast, þegar okkum
varð af hendingu litið niður að sjónum
rjett fyrir neðan okkur. Þar lá stóri,
enskt herskip við atkeri; það glampaði
á langa röð af gljáfægðum fallbyssum
út úr fallbyssugötunum. Það þaut í ír-
lendingnum. „Svei“, sagði hann, og leit
undan gremjulega, „þotta er eitt af her-
skipum hennar hátignar“.
Ilann gekk upp eptir. Jeg sneri mjer
við og liorfði á eptir lionum. Svo sneri
liann sjer líka við. Ilann brosti við og
kinkaði svo kolli til mín heldur dap-
urigga.— Hann gekk nokkur skref til,
svo sneri hann sjer aptur við til mín,
setti höndina fyrir munninn og kallaði:
„Það bólar á því við og við“.
CLOTHING STORE
434 MAIN STREET.
Kaupendum mun gofa á að Iffa,
pegar peir sjá okkar
FEYKILEGU VÖRUBYRGÐTR
af mm
Alfatnaður lír uil fyrir $5,00, Buxur
úr alull fyrir 1,50. Miklar byrgðir af
karlmannafötum, svo sem höttum, húum
og sumarfötum, sem seldar verða þenn-
an mánuð fyrir það, sem við höfum
sjálfir keypt þær fyrir.
434 Main Sth.
b
2
to
8
O a
u a
0.0
SXOFIVAM 1871.
HÖFUÐSTÓLL og EIGNIR nú yfir.....................$ 3,000,000
LÍFSÁBYRGIJIR.................................... 15,000,000
AÐALSKltlFSTOFA - - TORONTO, ONT.
Forseti....... Sir W. P. Howi.and, c. «.; k. c. m. o.
Varaforsetar . Wm. Ei.i.iot, Esq. Edw’d Hoopeh, Esq.
. Stjórnarnefnd.
Hon. Chief Justice Macdonald, I S. Nordheimer, Esq.
W. H. Beatty, Esq. | W. II. Gijips, Esq.
J. Herbert Mason, Esq. I A. McLean Howard, Esq,
James Young, Esq. M.P. P. I J. I). Edgar, M. P.
M. P. liyan, Esq. | Walter S. Lee, Esq,
A. L. Gooderham, Esq.
ForNtodiimadur - J, Ii.. mACIMHVAI.I).
Manitoba gbein, Winnipeg----D. McDonadd, umsjónarmaður
. S’ KeKK’--------------------------gjaldkeri.
A. W. R. Markley, aðal umboðsmaður Norðvesturiandsins.
J. N. Yeomans, aðal umboðsmaður.
O
B
o
as
20Ö
liöfðuin ekki niisst liáifileikatltl til að furða
okkur á nokkrum hlut, að á dálitlum flöt, eða
ás, rjett hjá okkur, sáuin við að hraungrjótið var
liulið pjettu grænu grasi. Auðsjáanlega hafði
par myndazt jarðvegur af sundurleystu hraun-
grjóti, og svo hafa fuglar borið fræ í hann.
En við Ijetum okkur ekki sjerlega annt um gras-
vöxtinn, pví menn geta ekki lifað á grasi, eins og
Xebúkaðnesar. Til pess parf maður að vera sjer-
staklega útbúinn af forsjónarinnar hendi og hafa
sjerstök meltingarverkfæri. Yið settumst pví
undir klettana og stundum, og jeg fyrir mitt
leyti óskaði hjartanlega, að við hefðuin alilrei
lagt út í pessa heimsku-för. Meðan við sátum
parna, sá jeg Umbopa standa upp og hökta að
einum grasblettinurn, og fáeinum mínútum seinna
sá jeg, mjer til mestu furðu, pennan náunga,
sein vunalega var svo framúrskarandi stilltur og
alvariegur, fara að dansa og hljóða, eins og brjálaðan
mann, og veifa einhverju grænu yfir höfði sjer.
Vik skjiiktum til hans eins hart og okkar preyttu
limir rrátu borið okkur, oa vonuðum að hann
heí'ði fundið vatn.
„Tlvuð er petta, Umbopa, aulinn pinn?“
kallaði ie/r á zúlúsku.
•) O
„Dað er matur og vatn, Macumazahn“, og
aptur vcifaði hann græna hlutnum.
Dá sá jeg, hvað hann hafði náð í. Dað
var inclóna. Við höfðum hitt á blett, par sein
2Ót
viltar melónur uxu, púsundum saman, og fUÍÍ-
proskaðar voru pær.
„Melónur!“ grenjaði jeg til Goods, sem var
næstur mjer; og eptir eina sekúndu hafði hann
bitið lausatönnunum sínum í eina peirra.
Jeg held að við höfum jetið hjer um biT
sex hveT, áður en við hættum, og pó að pær
væru ekki merkilegur ávöxtur, pá efast jeg um
að jeg hafi nokkurn tíma borðað neitt ijúffengara.
En melónur eru ekki mjög staðgóður mat-
ur, og pegar við höfðum slökkt porsta okkar
með vökvanum í peiin og kælt nokkrar á pann
einfalda hátt að skera pær í sundur og setja
svo sárið móti sólunni — pá gufar út vökvinn
og við pað kólna pær — pá fórum við að finna
til pess að við voruin ákaflega hungraðir. Við
höfðum enn eptir nokkuð af biltong, en okkur
hryllti við pví, og auk pess urðum við að halda
mjög spart á pví, pví að vissum ekki, hve nær
við mundum ná í meira af mat. Rjett í pessu
bili vildi okkur mikil heppni til. Jeg leit út
yfir eyðimörkina og sá hóp af fuglum — hjer um
bil 10 — fljúga beint til okkar.
„SJcit, Tiaas, skitíl (skjóttu, meistari, skjóttu)
hvíslaði Hottintottinn, og fleygði sjer á grúfu;
við fórum allir eins að.
Dá sá jeg að fuglarnir voru hópur af stór-
um trappgæsum, og að pær mundu ekki fljúga
hærra en 25 faðma fyrir ofan höfuðið á mjer.
210
skafla og átum af peim, en annars ekkert. Sett-
umst að um kvöldið undir brekkunni að stórum
hjaila. Napur kuldi. Drukkum dálítið af brenni-
víni hver, og hnipruðum okkur saman, hver um
sig vafinn í ábreiöum til pess að halda lffinu í
okkur. Erum nú óttalega út leiknir af kulda
og preytu. Hjeldum að Ventvogel mundi deyja
um nóttina.
23. Brutumst enn einu sinni áfram jafnskjótt
og sólin var vel komin upp, og hafði pýtt limi
okkar dáiítið. Nú er hræðilega ástatt fyrir okk-
ur, og jeg er hræddur um, að ef við fáum eng-
an mat, muni petta verða okkar síðasta dagleið.
Ekki nema lítið eptir af brennivíni. Good, Sir
Henry og Urnbopa bera sig dásamlega, en Vent-
vogel' er mjög illa á sig komirin. Eins og flest-
ir Hottentottar, getur hann ekki ]>olað kuldann.
Hungur-kvalirnar ekki svo illar, en jeg hef nokk-
urskonar lífleysis-tilfinning yfir um kviðinn. Hinir
segja pað sania. Við erum nú komnir jafnhátt
pverhnýpta klettabeltinu eða hraungarðinum, sem
tengir brjóstin saman, og útsýnið er dýrðlegt.
Bak við okkur iiggur hin mikla, skínandi eyði-
mörk í öldum svo iangt sem aúgað eygir, og
fyrir framan okkur er hver mílan eptir aðra
sljettuin, hörðuin snjó; fjallið snjóhvítt bungast
upp hægt og hægt, en sýnist líkast flatneskju,
°g Upp úr miðri bungunni rís geirvarta fjalls-
ins, sein sýnist vera nokkrar mílur uinmáls, hjer