Lögberg - 04.07.1889, Blaðsíða 3

bandi við þetta, skólamálið, en við-
víkjandi f>ví yrði engu um Jiokað
fyrr en íleiri menntamenn hefðu
fengizt. Vilji kirkjufjelagið færast
nokkurt stórt m/il 1 fang, pá verði
pað fyrst að sinna pessu.—Sjera
Stgr. Þorláksson taldi sjálfsagt að
allir mundu sji, hve mikilsvert J>etta
mál væri. Tvísýnt væri að fá menn
með brjefaskriptum, eins og líka
reynslan hefði sýnt, og auk J>ess
gæti svo farið, að menn með J>vi
móti fengju menn, sem væru allt
annað en ákjósanlegir. Væri kunu-
ugur maður sendur, væri engin
hætta á sliku. Ekki umndi um
annan að gera til slikrar ferðar en
sjera Jón Bjarnason. Menn ættu
að gera allt mögulegt til pess að
pað gæti tekizt, ef heilsa hans leyf-
ir honum pað. — Friðjón Friðriks-
son mælti fastlega fram með áliti
nefndarinnar. börfin væri mjög mikil
á góðtun prestuin, en Vietra væri
autt rúin en illa skipað. Væru
prestar fengnir af liandahófi, gæti
svo farið að rúmin yrðu illa skip-
uð. Engum væri betur trúandi til
pessarar feröar cn sjera Jóni Bjarna-
syni. Til pess að fá þessu fram-
gengt áleit ræðum. heppilegast að
standandi nefndin skrifaði söfnuðun-
um um mAlið, skoraði á pá að halda
fundi fljótt, safna þar frjálsum lof-
orðum til Islandsferðar forseta kirkju-
fjelagsins og jafnframt senda fjeð
sem fyrst. -- Málið varð ekki útkljáð
fyrr en á sunnudagskveldið, og
greiddu pá allir kirkjupingsmenn,
sem viðstaddir voru, atkvæði með
nefndarálitinu.
(Niðurl. næst,).
Svar til Ijeinjskringlu
eptir Ouðl. Magnúnson.
í 20. nr. „IIkr.“ stendur ritgerð —
sem líklega er rituð af ritstjórn hiaös-
ins — með fyrirsögninni: „Um búnaðar-
fjelag í Nýja íslandi". Ritgerðin geng-
ur mikið út í annað en (>essi stóru fyr-
irsögn bendir á; og vil jeg leyfa mjer
að fara nokkrum orðum um þann part-
inn, sem á og að vera eptirtektaverð
lýsing á )>ví stigi, sem búnaðarstand Ný-
íslendiuga og nýlendan sje á. Greinin
sýnist vera rituð í þeim tilgangi að
knýja okkur nýJejjdvbúa til að taka
rögg á okkur, og á líklega að vera
megipafl það, sem ekki einungis breytir
hugsunarstefnu okkar, heldur hrifur okk-
ur óðfluga inn i hinn ameríkanska fram-
farastraum, sem við nýlendubúar þekkj-
um ekkert;—straum þann, sem Dakota-
og Argyle-nýlendurnar ,eiga að vera
húnar að veita til sín, og sem hef-
ur hafið þær svo afnrhátt í augum „llkr.“,
að Nýja ísland er í samanburði við
þær, sjálfsagt hvað líf og fjör snwtir,
líkt og að koma „frá framförunum og
fleygingnum í Ameríku upp í einhvern
afdalinn á íslandi“. ílvílík óviðjafnan-
leg undra-hugsjónll hvílíkur mismunur]
er þetta á nýlendunum.— Þótt haun
væri nú jafnmikill og „IIkr.“ segir, þá
er það að sumu leyti ekki svo undra-
vert, þegar (.ess er gætt, liversu Dakota
og Argyle-nýlenduruar eru Nýja Islandi
svo ólíkar að landslagi. Eða er „IIkr.“
nú þess fyrst vis orðin, að )œr nýlend-
ur ern allt öðruvísi útbúnar af náttúr-
unni en Nýja I siand, og því meötieki.
legri fyrir fjöimeira lif, einkum líka
af því þær eru un kringdar liyggðum
hjerlendra manna, þar sem í kringum
Nýja ísland er næstum óbygð ein á
allar siður. Hinar nærliggjandi byggðir
bæði í kringum Dakota og Argyle-ný-
lendurnar eiga ekki litinn þátt í öllum
þeim binum mikla mismun, seip Ilkr.
sýnist vera á þoim nýlendum og hinu
vesæla Nýja Islandi, og sem hún viröist
furða sig mjög á.
Þótt llkr. telji framfarir í Inínaði í
Nýja Islandi „óvenju litlar,*1 )á cr ó-
víst að hjerlendir menn hefðu sýnt þær
meiri; jeg vil segja minni, en sumstað-
*r er, með sömu efnum og í sömu
kringumstœðum; eða ekki sjer það á
því, að þcir noti sjer hinn frjósama
jarðveg, sem óefað er eius fyrir utan
takmörk nýlendunnar, og í henni sjálfri;
nei þeir líta ekki við því landi, eins
og það sje ekki til; ennfremur vil eg
segja að hjerlendir menn hefðu ekki
nærri því liaft jafnmikla þolinmæöi til, að
brjótast áfram jafnlengi undir jafnerfið-
uin kringumstæðum, eins og margir af
íbúum Nýja Islands liafa gert, og á
eins afskekktum stað og nýlendan er.
Þó jarðvegurinn sje frjósamur allvíða
og við notum ekki „hinn frjósama jarð
veg nýlendunnar", þá er skógurinn því
til fyrirstööu, eins og í hverju öðru
skóglandi, að auðvelt sje að nota jarö
veginn fljótlega — það veit sá er reynir.
Þeir menn sem vinna á ýmsum stöðum
á sumrurn langt frá nýlendunni, hafa
litil föng á að breyta skéglendinu í
akurland á svipstundu. Nauðsyn krefur
efnalausa menn, sem koma til nýlend-
uunar, að vinna annarstaðar en á land(
þann tímann af árinu, sem beztur er til
jarðyrkjunnar, að vinna fyrir sjer og
sínum, þar sem launin fyrir vinnuna
eru borguð jafnóðum, án )ess nð hugsa
um, hvort það er járnbrautarvinna, bæjar-
vinna, eða hvaða vinna það cr. Hinu
cfnalausi leitar sjer að þeirri vinuu,
sem hann fær bezt og fljótast borgaða,
og það er engum láandi. Sá sem hefur
tómar hendur, þegar liann kemur til
Nýja íslands, eða annars skóglands,
getur ekki lagt mikla vinnu í að felln
trje og hreinsa skóg á landi, þegar öll
þau liandtök, sem liann vinnnr að því,
gefa lionum annaðhvort lítið eða ekkert
í aðra hönd i fleiri ár. Sumstaöar er
líka það land i Nýja íslandi, sem svm-
ir hafa lagt vinnu sina i að hreinsa,
en sem seint borgar sig.
Þó skógurinn sje smár, og ljett að
ryðja honum úr vegi, þá er liann víða
litt betri viðureignar cn t. d. í Ontario
þó liann sje þar miklu stórfengari.
Það gerir þjettleiki lians hjer og hinn
leiði undirviður. Óntario-skógurinn er
langt um gisnnri, og má þar, strax ept-
ir að búið er að fella og lireinsa burtu
skóginn, plægja á niilli stofnanna, sem
er hjer ómögulegt vegnn ]>jettleika þeirra.
Það cr líka víða hjor í Nýja isl., þnr
sem skógurinn er grennstur, að lnndið
er annaöhvort grýtt eða sendið. Eins
og menn vitn, er skógrinn til jafnað-
nr gildastur meðfram vntninu tvær til
fjórar mílur á breidd upp i lnndið. í
þessuin erflðnsta skógi vnr fyrst byggt
af fyrstu landnemum nýlendunnur, bæði
vegna þess, að mönnum þótti þægilegast
nð vera við vatnið, og cins urðu menn
þtrax vanr við blejtu þegar frá vatni
dró. En mest kvað þó nð því rigningn
sumurin 1878—80, þegar allt varð yfir-
flotið af, vntn:, eins og margan mun
reka minni til. Þetta fældi suma þá
menn, sem búnir voru að bvggja uppi
í landinu ofun á ratnsbakkann; en
eins og kuDiiugt er fóru mcnn að fara
burtu hópum saman út úr nýlendunni,
cn ekki einn og einn, eins og „Hkr.“
vill hafa þnð. T. d. nf 05 búendum í
Árnesbyggð urðn einir 5 eptir. Það er
vart að nndrn, þó framfarir Nýja íslands
sjeu ekki stórar í augum „Hkr.“, en
það væri þess vert nð kún kynnti sjer
það tímabil Nýja íslands, þegar það nærri
eyðilagðist, því það er undravert að
hún sýnist ekkert vita um það; hún
minnist ekkert á þnð, hvað þa3 hnii
verið, sem langmesta dáð og dug dró
úr ölluin framförum Nýja ísl., og það
býr að sumu leyti að enn í dag. Jafn-
framt og nýlendan þoruaöi og lnndið
annars staður, byrjuðu hin minnilegn
landbrot, þvi Winnipegvatn stóð svo hátt
og ygldi sig mjög mikið; lamdi það
bakka sína nærri af hvað lítilli norðan-
golu sem hreyfði þa-5; urðu af því
tölnverðar skemmdir á verkum manna
á yatnsbakkanum. Líkn gekk vatnið á
land alls staðar þnr, sem engi lá að
því, og það langt upp frá vatni sum-
staðar. Spilltust við það mjög engjar
manna meðfram vatninu; mest kvað að
þessum vatnagangi sumurin 1880, 1881
og 1882. Iíigningn- og landbrots-ár Nýja
íslands frá því 1878—1882 eru mestu
óhamingju-ár þess; hinir mestu krapt-
menn nýlendunnar liuttu þá burt lióp-
um sainan; þeir, sem eptir sátu, horföu
agndofa á aðfarirnar. Þeir tveir hjer-
lendir menn, sem liafa verið hjer bú-
settir, John Taylor, umboðsmaður Ný-
Islendinga og William Taylor bróðir
hans, fluttu þá vestur í Argyle-nýlendu,
og kváðu lijer óverandi og ólifandi, og
sást ekki á því, að þeir væru þrekmeiri
en íslendingar sjálflr að standast um-
brotin í mönnum og óganginn í vatmnu.
(Meira.)
A. II. Van Etteii,
----SELUR----
TIMBUB,ÞAKSrÓX, VEGG.JA-
ÍIIMLA (lath) <tc.
Skrifstofa og vönistaPur:
Hornið á PrfllSCSS og Logan strætum,
WINNIPEG.
P. O. Box 748.
Dr D. ARGKER.
Útskrifaður frá Victoriu-háskól-
antim í Canada.
Gffice yfir Cavincross’- liúðinni.
Edinbúrgh.----Nordur-Dakota
Vægt verð og sjúklingum gegnt
gveiðlega.
W. H. Paulson. P. S. Bardal.
MuniS cptir W. H- Paulsotj & Co. 500
á Aðalstrætinu. Næstu dyr fyrir norðan
Hotel Brunsivick.
NORTHERN PACIFIC
OG MANITOBA JARNBRAUTIN.
Einu vagnarnir mcð
—F 0 R S T 0 F Ú—
OG TULMANNS SVEFN- OG MIÐDAGS-
VERÐARVÖ'GNUM
Frá Winnipeg og suður.
FARBRJF.F SELD BEINA LEIÐ TIL
ALLRA STAÐA t CANADA
cinnig British Columbia og Bandaríkjnnna
Stendur í nánu samhandi við allar aðrar
bmutir.
Farhrjef sömuleiðis til sölu til allra staða
í austurfyikjunum
EI’TIR VÖTNUNUM MIKLU
með mjög niðursettu verði.
Allur fiutningrr til allra staða 1 Canada
veröur sendur án nokkurar rekistcfnu með
tollinn.
Útvegar far með gufuskipum til Bretlands
og Norðurálfunnar, og heim aptur. Mcnn
geta valið milli allra beztu gufu-skipafje'
laganna.
Farbrjef lil skcmmtiferða vestnr að Kyrra-
hafsströndinni og til baka. Gilda i sex
mánuði
Allar upplýsingar fást hjá öllum agcntum
fjelagsins
H. J. BELCII,
farbrjefa agent--— 285 Main Str.
HERBERT SWINFORD,
aðalagent — ■— — 457 Main Str.
J. M, GRAHAM,
aðalforstöðumaður.
NORTHERN PACIFIC
OG MANITOBA JÁRNBRAUTIN.
Kom& í gildi 1. apríl 1889.
l5agl. | Éxpr. ijjj | Éxpr. Dgl.
nema jNo. 51 p ! No.54 nma
sunnucl.l dagl. dagk s.d.
| járnbr.stöðv. i 'e. h*
1.25eh 1.40ch|t. Winnipeg f.| 9.10fh 4.00
l.lOeh; 1.32eh PortageJunjCt’nj 9.20fh4.15
12.47ehi 1.19elr|..St. Norhert.l 9Í 9.37fh4.38
11.55f h' 12 47ch;. St. Agathe . 24 10.19f h 5.30
11.24fh 12.27eh .Silver IMnins. 33 10.45Íh 6.11
10.50fh l2.08eh’. . .^lorris. ... 40 ll.Oðfh 6.42
lO.lTfh 11.55fh . .St. Jean.. . 47 Il.23fhl7.07
9.40fh 11.33fh . . Letallicr . . . 50 11.45fh 7.45
8.55f h 1 l.OOfh f.West Lynnet. 05Í 12.10ch;8.30
8.40f h 10.50Íh frá Pembinn til OT»!l2.35eh 8.45
| 8.10ehi
I Ö.35fh|
7.05fhl
4.00ehj
I 0.35ehi
O.ööfh
7.00f h|
1 fi,4.r>fhl
iE. H.IE.IL
ö.25fh inniix’e lunc!
4.45eh .Minneapolis .
4.00eh frá St. l aul. lil
6.40eh . . Helena.
3.40eh (iRrrison .
1-Oöfh!. Spokane.
S.OOflT. . I’ortUml
‘ 4.20f h'. . Taronia 1
E.H.! |F. II. . F.
2;30 8:00 St. Paul 7:
E. H. F. n. F.H. F.
10:30 7:00 9:30 Chicago 9:
E. h . E. H.jF. H. E.
6:45 10:15 fi:00 . Dctroit. 7
F. H. E.... F.
9:10! 9 . Toronto 9
F. li.jE. F.
7:00; 7: NcwVork i
f.h.Ie. h. F.
8:30| 3:°° Boston 9
F. 11. E. II. E.,
9:001 8:30 Montreal 8
TAKIÐ ÞIÐ YKKUIt TIL
OG HEIMSÆKIÐ
EAT0N.
Ofj ]>ið verðið steinhÍBsn, liviið ódýrt
Þið jretið keypt nýjnr vörur,
EINMITT N Ú.
Miklar byrgðir af svörtum og niis-
(itum kjóladúkum.
50 tegundir af allskonar skyrtu-
efni, livert yard 10 c. og ]>ar yfir.
Fataefni úr alull, union og bóm-
ullarblnndað, 20 e. og J>ar yfir.
Karlmanna, kvenna og barnaskór
með allskonar verði.
Karlmanna alklæðnaður $5,00 og
J>ar yfir.
Ágætt óbrent kaffi 4 pd fyrir $1,00.
Allt odyrara en nokkru sinni aður
W. H. Eaton & Co.
SELKIRIÍ, MAN.
3.00
E.H.
3.10
30
E. II
8.15
E. H.
9.05
:.H. E.IL
7:30; 8.50Í 8.50
F. H.
___I 8.15
Skraut-svefnvagnar I’ullmans og miðdegis-
vagnar í hverri Test.
J. M. GRAHAM, H. SWINFORD,
forstoðumaður. aðalagent.
S t. P a u I M i n n c a p o 1 i s
& MANITOBA BRAITIN.
járnbrautarseðlar seldir lijer i bænuiu
376 ^lítin SEinniptg,
hornið á Portage Ave.
Járnbrautarseðlar seldir beina leið
til St. Paul, Chicago, Detroit, Buífalo
Toronto, Niagara Falls, Ottawa,
Quebec, Montreal, New York og
til allra staða hjer fyrir austan og
sunnan. Yerðið J>að lægsta, sem
mögulegt er. svofnvagnar fást fyr-
ir alla ferðina. Lægsta fargjald til
og frá Evrópu með öllum beztu
gufuskipalínum. Járnbrautarlestirnar
leggju á stað lijeðan á hverjutn
tnorgni kl. 9,45, og ]>ær standa
hvervetna S fyllsta sauibandi við
aðrar lestir. Engar tafir nje ópæg-
indi við tollramisóknir fyrir J>á, sein
ætla til staða i Canada. Fariðupp
sporvagninn, som fer frá járn-
brautarstöðvum Kyrrnhafsbrautarfje
lagsins, og farið með honum l>eina
leið til skrifstofu vorrar. Sparið
yður peninga, tima og fyrirhöfa
með pví að finna mig eða skrifa
mjer til.
H. C. McMicken,
aijcnt.
461
rennandi vatn i iðrum jarðarinnar? Nú vorurrt
við rjett komnir að pví, og Good, áem var á
undan, bölvaði sjer upp á, að hann fyndi lykt-
ina af pvi.
„Farið varlega, Good“, sagði Sir Henry; „við
hljótum að vera rjett bjá ]>vi“. Dá heyrðum við
hlunk og sull og hljóð, sein kom frá Good.
Hann hafði dottið i vatnið.
„Good! Good! livar eruð ]>jer?“ hrópuðum
við hræddir og sorgbitnir. Okkur til innilegrar
gleði heyrðum við svarað ineð rödd, sem lá við
köfnun:
„Bíðið við; jeg hef náð i klett. Kveikið
Ijós og sýnið mjer, hvar J>ið eruð“.
Jeg flýtti mjer að kveikja á síðustu eldspýt-
unni, sem eptir var. Við daufu glætuna af henni
sáum við mikið dökkleitt vatn renna við fætur
okkar. Við gátum pkki sjeð, hve breitt pað var,
en nokkuð úti í J>ví sáum við fjelnga okkar
hanga 5 framslútandi klettsnös.
„Verið viðbúnir að ná í mig“, hrópaði Good.
„Jeg verð að synda pað“.
Svo heyrðum við lilunk og að sullað var í
vatninu og brotizt um fast. Ejitir eina mínútu
eða svo hafði haim hrifsað eptir hönd Sir Henrys,
sem út var rjett, og náð i hana, og við drógum
hann upp úr vatninu inn í göngin.
„Það veit hamingjan“, sagði hann milli pess
að bann sótti í sig veðrið, „par skall hurð nærri
4H0
HiáltttlirÍHh héfði légið í jrirðittttí; Á. áiiiiáh Íiált
Jrátttin tiÓ éltki gétt dkitiif gféiti fýrir; hvferttid
standa inundi á öllum pessum fjölda af göngum.
Loksins námum við staðar, alveg yfirkomnir
af preytu; vonin var löinuð og hugrekkið bilað;
svo átum við síðasta bitann, sem eptir var af
biltong, Qg drukkum síðasta vatnsdropann, J>vi að
kok okkar voru orðin likust kalkofnum. Okkur
virtist sem við liefðum ekki sloppið við dauðann
f fjárhirzlu-inyrkrinu til annars en pess að láta
litíð i myrkum jarðgangnanna.
Degar við stóðum parna, örvæntingarfyllri en
nokkru sinni áður, lijelt jeg að jeg heyrði hljóð,
og vakti jeg atbygli hinna á pví. Dað var mjög
veikt og mjög langt burtu, en pað var hljóð,
lágt, suðandi hljóð, pví að hinir heyrðu J>að lfka,
og engin orð geta lýst pví, hvflík sæla var að
heyra pað eptir allar pessar stundir, sem algerð,
voðaleg kyrð hafði verið umhverfis okkur.
„Guð minn góður! J>að er rennandi vatn“,
sagði Good. „Haldið pið áfram“.
Aptur lögðum við af stað pangað sem veika
suðu-hljóðið virtist vera, og preifuðum okkur á-
fram eins og áður fram með steinveggjunum.
Hljóðið heyrðist æ betur og betur pangað til
okkur virtist pað vera orðið talsvert. sterkt ]>ar
i kyrðinni. Afrain, áfrain enn; nú gátum við
glöggt heyrt nið frá streymandi vatni, par var
ekki uui að villast. Og hvernig gat b<3 verið
457
ekki að taka nokkra demanta með ykkur? Jeir
hef fyllt mína vasa.“
„Ó! fari demantarnir liölvaðir!“ sagði Sir
Henry. „Jeg vona jeg purfi aldrei að sjá do-
mant framar.“
Af Good er J>að að segja, að liann svaraði
engu. Ilann var, held jeg, að kveðja allt J>að,
sem ejttir var af aumingja stúlkunni, sem hafði
elskað hnnn svo heitt. Og J>ó að ]>jer, lesarj
minn, sem situr heima í næði og hugsar um
J>essi miklu, sannast að segja óinælanlegu, auð-
æfi, sem við nú ljetum ganga úr greipum okk-
ar, kunni að pykja }>að kynlegt, pá get jeg
fullyrt, að ef pú hefðir verið svo sem 28 klukku-
stundir, með riær pví ekkert til að ota og
drekka, á J>essum stað, J>á hefði ]>jer ekki leik-
ið hugur á að hlaða á pig demöntum nm leið
og ]>ú steyjitir pjer nið.ir í liiu ó(>okktu íður
jarðarinnar, S vitleysislegri von um að komast
hjá hörmulegum dauðdaga. Ilefði J>að ekki ver-
ið orðin nokkurs konar önnur náttúra min, vegna
pess jeg hafði allt mitt líf vanið mig á ]>að,
að skilja aldrei neitt eptir, sem var ómaksins
vert að eiga, ef minnsti mögulegleiki var á ]>ví
að flytja ]>að með sjer, J>á er jeg alveg viss
um, að jeg hefði ekki lagt J>að á mig að fylla
vasa mína.
„Komið J>jcr, Quatermain“, sagði Sir Heury,