Lögberg - 26.02.1890, Side 7

LÖGBERG, MIDVIKUDAGIN.N 26, FEBRÚAR 1890
7
F R A M T í Ð C A N A D A
---og--
COMMERCIAL UNION.
„Ein aðfcrðin til að draga at-
liygli manna frá hlunnindunum, sem
pessari breytingu yrði samfara“,
segir Winnipeg-blaðið Tribune, „er
sú að benda á að imperial feder-
ation væri hcntugri heldur en toll-
samband við Bandaríkin, og pó und-
arlegt megi virðast, J>á er J>að ein-
mitt sami flokkurinn, sem lætur svo
Sein liann sje hlynntur imperial feder-
ation, eins og sá sem hrópar á
meiri tollverndun. Póiitiska sagan
synir J>ó ljóslega, að allar nylend-
ur stefna að lokum að aðskilnaði,
en ekki fastara sambandi við móð-
urlandið. Canada verður fyrr eða
síðar mörgum sinnum ineiri en
Stórbretaland; lijer verður meiri
auður, meiri mannfjöldi og meiri
verzlun heldur en á brezku eyjunum.
I>að kann að vara lengi áður en
vjer komumst á J>að stig, en að
]>essu erum vjer stöðugt að stefna,
og f>egar sá tími er kominn, pá
væri rjettara að tala um að tengja
Stórbretaland við Canada heldur en
Canada við Stórbretaland. Maður
sem fvrir hundrað árum síðan spáði
að Bandaríkin mundu á einni öld
komast fram úr Stórbretalandi, að
],ví er snertir íbúatölu og hagsæld,
var álitinn hálf-ærður, en Jvó er nú
svo komið, og á miklu minna en
öld verðum við komnir fram úr
móðurlandinu í J>essum sömu grein-
um. Sá maður, sem heldur J>ví
fram, að Canada eigi ávallt að
halda áfram að vera nylenda Stór-
bretalands, liann ætti að syna sam-
kvæmni við sjálfan sig með J>ví
að benda á að Stórbretaland hefði
verið betur statt pann dag í dag,
ef pað hefði aldrei orðið annað en
rómversk nylenda. I>að er lijartan-
leg sannfæring vor, að Canada eigi
að halda sambandinu við Stórbreta-
land sem stendur, en vjer megum
ekki vera svo ákafir í pá stefnu,
að vjer gleymum pví, að Canada á
að byggjast með pví marki og iniði
fyrrir augum, að verða sjálf með
tímanum að mikilli pjóð. Viðskipt-
in eru eitt af pvl sem mest er um
vert fyrir Iiverja J>jóð sem er, og
að neita sjálfum oss um pau hlunn-
indi, sem fylgja viðskiptum við
Bandaríkin, mundi vera alveg J>að
sama sem að lysa pví yfir að vjer
viljum ekki liafa vorn eigin liag
fyrir augum...... Vjer höfum ekki
lieyrt nokkra ástæðu, sem syni frain
á J>að, að viðskipti við Bandaríkin
sjeu ekki hagur fyrir oss; par á
móti eru ástæðurnar, sein niæla
fram með peiin viðskiptum, svo auð-
sjáanlegar, að inenn af öllum stjett-
um gera allt, sem í peirra valdi
stendur sem einstaklinga^ til að auka
pessi viðskipti; en pegar vjer leggj-
iiin pað til, að ]>að sje tekið burt,
sem liamlar einstalingunum frá að
auka {>essi viðskipti, J>á er oss sagt
að einhver leynd hætta vofi yfir.
Oss hefur ekki tekizt að koma auga
íi pá hættu, en hlunnindin, sem fólg-
in eru í nánari verzlunar-viðskipt-
um við lyðveldið fyrir sunnan oss,
ajáum vjer ljóslega, og vjer erum
aannfærðir uin, að pegar almenning-
ur fær tækifæri til að láta í Ijósi
skoðun sína á stefnu peirri, sem
fylgja skuli lijer í landinu í verzl-
unar-sökum J>á muni hann með
fögnuði hallast á svoifina með nánari
verzlunar-viðskiptum.“
HITT OG BETTA.
„Maðurinn cr ráðvandur“ kvað
við ríkur verksmiðjueigandi hjer um
daginn við miðdagsborðið niðri í
bæ, pegar liann lieyrði annan mann
við borðið segja frá kaupmanni,
sem pá hafði nylega gefið upp
allar eigur slnur upp 1 skuldir,
sem hann var í við lánardrottinn
sinn. „Þegar hann byrjar aptur, J>á
gctut liann fongið eins tnikið lán
hjá mjer og hann vill, Hann liefði
getað eins og pá stóð getað kom-
izt í $ 2500 skuld við mig. Hann
sendi eptir mjer í mesta dauðans
ofboði, til að koma upp í búðina.
Degar jeg kom pangað, sá jeg hann
í skrifstofunni imynd vandræða og
örvæntingar.“
„Jeg er gjaldJ>rota“, hrópaði
hann utn leið og liann sá mig.
„Hvað ertu í miklum skuldum?“
spurði jeg.
„Hjer um bil $ 5000“ svaraði
hann.
„Þú ert ekki gjaldprota“, sagði
jeg, „pú ort að eins fátækur“.
„Þessi maður, er engin pryði
sinnar stjettar“, greip fram í einn
Broadivayr- verzlunarmaður. „Honum
hefur farizt viðvaningslega. Ef hann
var að eins í $ 5000 skuld og gat
ekki grætt dálitið á að fara 4 höfuðið,
[>á hefði liann að minni meiningu
getað gert betur með að láta brenna
hjá sjer. I>að var framúrskarandi
heilræði, sem gamall maður gaf elzta
syni sínum, pegar hann sendi liann
út í heiminn með $ 100 í vasan-
um: „Drengur minn, farðu aldrei
á höfuðið, en ef J>að skyldi lienda
pig, pá gerðu pað fallega““.
(New York Herald).
ö s k u d a g u r i 11 n.
Það nafn er til orðið af peiin
sið, sem ríkti i rómversk-kapólsku
kirkjunni, að strá ösku á höfuð
sjer, til merkis um iðrun og yfir-
bót. Þetta var að líkíndum inn-
leitt af Gregoríus mikla, 590—604,
og var pví við haldið sem helgri
athöfn af páfunum par á eptir.
Askan var vigð á altarinu fyrir
messu, vökvuð með heilögu vatni
og krossuð prisvar sinnum, og með-
an á pví stóð las presturinn uj>p
pessi orð: Minnstu pess að pú
ert aska og hveríur aptur til ösku“.
t>ar næst var öskunni dreift á höf-
uð prestanna, er styrðu guðspj ón
ustunni, og síðan höfuð annf ra
presta og djákna og loksins alls
fólksins. Þcssi aska var sögð að
vera aska pálmaviðarins, sem hcfð
verið vigður næsta pálmasunnudag
á undan.
Ejttirfylgjandi gij>tingar-saga er
sögð frá smábænum Whitehurs við
Kyrraliafsbrautina í Ontario-fylki.
George Sparks, ungur maður úr
grenndinni, trúlofaðist yngstu dótt-
ur inanns nokkurs, Chas. Smiths.
t>au voru búin að ákveða gipt-
ingardaginn, kaupa hjóna-vigslu
fötin og jafnframt giptingar-hring-
inn, en pá datt peirn í hug,
að pað væri ef til vill rjettara að
segja foreldruin stúlkunnar frá á-
formi J>eirra. Pilturinn ástfangni
gerði pað svo á mjög prúðmann-
legan hátt. En honum brá heldur
en ekki í brún, J>ví að faðirinn
sagði afdráttarlaust, að pað gæti
ekkert úr Jiessu orðið, að minnsta
kosti ekki á pann hátt, sem um
liafði verið talað. Ilann sagði að
clzta dóttir sín yrði að giptast
fyrst, sú næst-elztu par næst og
svo áfram; ef pessi ungi maður
vildi endilega við sig mægjast, J>á
gæti hann gengið að eiga elztu
dóttur sína. En J>að kæmi ekki til
nokkurra mála, að hann leyfði
priðju dóttur sinni að giptast, með-
an tvær eldri systur hennar væru
ógiptar. Brúðguma-efnið hugsaði sig
dálítiö um, en kvaðst svo mundu
fáanlegur til að hafa skipti á stúlk-
unum. Fyrra konuefnið fjekk svo
eldri systur sinni brúðarskartið, og
premur dögum síðar fór lijónavígsl-
an fram.
Hon. Jolin W. Mather í Devils
Lake í Norður Dakota fjekk eptir-
fylgandi brjef fyrir skemmstu :
„Philadelphia, Pa. Jan. 1890.
Kæri herra. Viljið J>jer gera
fáeinum ungum stúlkum í Pliila-
delphia pann groiða að láta prenta
petta 1 helzta Dakota-blaðinu.
Til karlmanna 1 Dakota.
Við höfum lesið auglysingu yðar
í einu af Now Yorkar-blöðunuin, par
sem okkur er boðið. vestur, og pið
talið um, í hverjum einstökum vand-
ræðum pið sjeuð með að fá ykkur
konur ; fáeinar eru fúsar á að fara,
svo framarlega sem pær fái tilhlyði-
leg hlunnindi.
Við crum allar ungar stúlkur
í Philadelphiu, umgöngumst gott fólk
og höfum fengið góða mcnntun.
Við erum engar flonnur, en okkur
langar að eins til að vera ofurlítið
rómantlskar.
t>að eru að minnsta kosti 10 af
okkur, sem -gjarnan vildum skrifast
á við jafnmarga unga karlmenn,
með pví skilyrði samt, að peir sjeu
virðingarverðir borgarar í ríkinu.
Við vonum að pjer gerið svo
vel að velja fyrir okkur unga menn,
milli 20 og 88 ára að aldri, og í
góðum efnum, svo fljótt sem ’yður
verður mögulegt, og snúið yður til
Miss A. E. Brown, 2,310 Master St.
Philadelphia með nöfn og utaná-
skript hinna ungu manua.
Við erum
Tíu ungrar stúlkur“.
Skozkur trúarboði, sem í sjö ár
var inni í miðri Afríku, segir frá
ínannblótum J>ar í landi i bók, sem
liann hefur ritað um dvöl sína ]>ar :
„Meðal pjóðflokksins Barotse má
engan lilut vigja, nema pví fylgi
mannblót; optast er börnum fórnað.
Fyrst eru fingurnir slcornir af og
tærnar, og blóðinu er stökkt á bátinn,
húsið eða hvað sem pað nú er, sem
vigjast á. Svo er fórnardyrið drep-
ið, kviðurinn opnaður og líkinu fleygt
í ána. Voðalega mikið er um galdra-
brennur. Enginn dagur líður án
pess einhver sje ákærður og brennd-
ur. Jeg hef prásinnis orðið að sjá
slíkar sjónir, að peim verður ekki
lyst; svo voðalegar hafa pær verið.
Fáein hundruð faðma frá lcofa mín-
um var reglulegt Golcrata ; par lágu
höfuðskeljar og önnur mannabein,
og var par voðalegt um að litast.
Og pó venjast menn við petta, og
við öll peirra morð.
Það er ekki lengi verið að
rannsaka mál manna, pegar peir eru
ákærðir fyrir galdra. Gruni einhver
inaður annan um að hafa beitt töfr-
uin gegn sjer — eða rjettara sagt,
ef einhverjum er kalt til einhvers
annars —J>á fer hann með hann fyr-
ir dómarann, og svo cr sá ákærði
brenndur“.
LÍFSGÁTA.
Eptir lijörn.'itjerne Jijörnsson.
(Niðurlag).
Dað sá hver maður. að petta
dró til dauða. Sá, sem er að reyna
að ráða einhverja gátu, hann fær
eitthvað einkennilegt við sig, sem
gerir liann sjálfan að ráðgátu fyrir
aðra menn. Allt frá peim degi, að
liann flutti inn í petta hús, hafði
hin dularfulla pögn hans, fegurð
hennar, og hið innibyrgða líf peirra
beggja verið umræðuefni allra kjapta-
kinda par í sveitinni; pegar konan
svo hvarf allt í einu, pá óx forvitn-
isákefðin, pangað til menn trúðu
bezt pví sem ótrúlegast var. Eng-
inn gat skyrt málið, af pví að
engum af öllum peim, sem heima
áttu eða voru 4 ferð meðfram strönd-
inni og ásunum, hafði orðið litið
út til brúnarinnar, rjett I pví bili
sem hún fleygði sjer par út í
sólskininu. Lík lionnar rak ekki
lieldur í land, svo að J>að gæti
sjálft borið vitni. t>að mvnduðust
pví undarleg æflntyri um liann
meðan liann enn var á Iifi. Ljót-
ur var liann ásVndum; ]>arna lá liann
með ilanga, kinnfiskasogna andlitið,
og rautt skegg og strítt, rautt hár
uxu saman yfir andlitið. Stóru
svörtu augun liorfðu upp úr pessu
eins og út úr umgirtri tjörn. Af
pví að svo virtist, som liann ætlaði
hvorki að geta lifað nje dáið, pá
sögðu menn, að guð og djöfullinn
vperu að berjast 11111 hann. Nokkr-
ir höfðu sjeð kölska sjálfan, un>-
kringdan eldslogum, teygja sig upp-
undir gluggana á hcrberginu lians til
pess að hrópa til lians. Þeir höfðu
líka sjeð hann vera að snuðra kring-
um húsin scm svartur liundur, eða
velta sjer fram undan peim í líki
hoppandi hnykils. Fólk, sem reið
fram hjá, hafði sjeð allan bæinn
standa í björtu báli; aðrir liöfðu
heyrt einhvern flokk koma upp úr
sjónum, grenjandi, geltandi, hnéggj-
andi, færast að húsinu hægt og
hægt, halda par inn um lokaðar
dyr, æða um öll herbergin, og
stefna svo aptur moð sömu ópunum,
hundgánni og hnegginu ofan í sjó-
inn, og svo hverfa par með öllu.
Vinnufólk liins sjúka manns, karlar
og konur, gekk tafarlaust úr vist-
inni, og pað sagði frá öllu pessu.
Enginn porði framar að koma nærri
honum. Hefðu nú ekki gömul hús-
mennskuhjón, sem hann hafði verið
góður við, tekið hann að sjer, pá
hefði hann mátt liggja pama hjálp-
arlaus. Kerlingin, sem annaðist hann,
var sjálf dauðhrædd; hún brenndi
hálmi undir rúminu hans til að
reka skrattann burtu; en pó að sjúk-
lingurinn væri nærri bronndur, pá
fjekk hann ekki lausn. Hann lá
og pjáðist ótrúlega mikið. Gamla
konan hjelt loksins, að hann hlyti
að vera að bíða eptir einhverri
vissri manneskju. Hún spurði hann,
hvort ekki ætti að senda eptir
prestinum. Hann liristi liöfuðið.
Var pá enginn annar, sem hann
langaði til að finna? Því svaraði
hann ekki. Daginn eptir liófst hann
upp úr oins manns liljóði, og
nefndi nafnið „Agnes“. Vitaskuld
kom pað ekki sem svar upp á
spurning konunnar frá, deginum á
undan, en kerlingin skildi pað svo;
glöð stóð hún upp og gekk til
manns síns og bað hann að flyta
sjer að beita fyrir vagninn og fara
yfrum til prestsins og sækja Agnesi.
A prestssetrinu hjeldu menn, að
J>etta hefði verið misheyrn, og J>að
væri presturinn, sem ætti að vitja
mannsins. En gamli maðurinn sat
fastur við sinn keip, að Jiað væri
Agnes. Hún sat sjálf inni og lieyrði
pað, og varð ósköp hrædd; J>ví að
hún liafði llka heyrt sagt frá djöfl-
inum og frá flokknum, sem kom
upp úr sjónum; en hún hafði líka
heyrt, að sjúklingurinn biði eptir
einhverjum til pess að fá að deyja,
og henni pótti okkert undarlegt,
að J>að væri eptir henni, sem liann
biði, par sem konan lians hafði svo
opt sótt hana yfir um. Fólkið sagði
henni, að pað sem deyjandi maður
vildi, pað yrði að gerast, og ef
hún bæði vel til guðs, pá gerði
enginn henni neitt illt. Og pessu
trúði hún og ljot klæða sig. Kveld-
ið var kalt og bjart, skuggarnir,
sein fylgdu peim, voru langir, og
klukknahljóðið kvað við í skóginum;
[>etta var dálítið geigvænlegt, en
svo sat hún og bað til guðs með
spenntar greipar innan í handvær-
unni sinrii. Hún sá engan djöful,
heyrði ekki heldur neinn flokk koma
upp úr sjónum, sem hún ók fram
með; en hún sá stjörnurnar uppi
yfir sjer og ljósið beint fram undan
sjer á hæðinni. Lppi við bæinn
var geigvænlega kyrrt, en gamla
konan koin strax út og bar liana
inn og færði liana úr ferðafötun-
um, og ljet liana vernia sig við
ofninn. Og meðan á pvl stóð, sagði
kerlingin, að hún skyldi ekki vera
neitt lirædd og bara ganga hug-
rökk fram til hans og biðja faðir
vor yfir honum. Þegar lienni var
orðið hlytt, tók gamla konan í
höndina á henni og leiddi hana
inn í herbergið. Dar lá liann með
löngu skeggi og sokknum augum,
og horfði fast á hana; henni synd-
ist ekki, hann vera ljótur, og hún
var ekki hrædd. „Fyrirgefðu mjer?“
hvíslaði hann. Henni skildist, sem
hún mundi eiga að segja já, og
J>ess vegna sagði hún já. Þá brosti
hann og reyndi að lypta sjer upp,
en gat pað ekki fyrir aflleysi. Hún
byrjaði J>egar á faðirvorinu slnu,
en hann hreyfði sig til poss
að gefa honni í skyn, að hann
vildi eitthvað annað, og bonti 4
brjóstið 4 sjer, og nú lagði hún
báðar hendurnar ofan á pað, pví
henni skildist som hann ætti við
J>að, og hann lagði pegar röku,
ísköldu, holdlausu, höndina á sjer
ófan 4 litlu, hlyju hondurnar á
henni, og svo lokaði hann augun-
um. Þá byrjaði hún aptur á faðir-
rorinu, og moð ]>ví að hann sagði
ekkert, pogar hún hafði losið pað
til enda, pá porði hún ekki að
fara burt með hendurnar, heldur
byrjaði á pví aptur. Þegar hún
gerði pað í priðja sinni, kom
gamla konan inn, leit á hana og
sagði: „I>ú getur nú hætt, barnið
mitt, pví nú liefur liann fcngið
lausn“.
„Elding“, hin ny-útkomna skáld-
saga eptir Torfhildi Holin er nú til
sölu hjá hr. Á. Friðrikssyni 223
Ross Str. sem hefur aðalútsölu á
henni í Canada.
Bókin kostar $1,50.
CHINÁHALL.
43o MAIN STR.
Œfinlega miklar byrgðir af Leirtaui, Postu-
insvöru, Glasvöru, Silfurvöru o. s. frv. í
rciðum höndum.
Prísar þeir lregstu i l>mnum.
KomiiS og fullvissið ySur um þetta.
GO WAX KENT & CO
A. H. Van Etten,
----SELUR-----
TIMBUR, Þ A K S Pó ,V,
VEGGJAKIMIA (Lnth) <V.
Skrifslofa ocj vöruslí'Aui:
---Hornið á Prinsess og Logan htnrtum,-
Winnipeg.
j A R D A r f fl R | R.
Hornið A Main & Notre Dame e
Likkistur og allt sem til jnrð-
arfara þarf.
ÓDYRAST í ŒNUM.
Jeg geri mjer mesta far um, a
allt geti farið sem bczt fram
við jarðarfarir.
Telephone Kr. 413.
Opið dag og nótt.
M HUGHES.
4¥lcötu börubmgbiniar
AF UKÍIMII KLÆDDUM OG ÓKLÆDDUM,
TÖFRV-HKTIM.
ALBILHS, bundin í silkiflöjel eda ledur,
PEUILKASSAR, MED SILKIFLÖJELI, LEDRI, EDA OXVDERUDU SILFRI
úd^rar^eiwiokkurstaflarannarsstaBarlbænuim
SÖMULEIDIS SKOLAKEKI R. KIBLÍI'R, OG B4INAB.EKIR.
Farið til
ALEX. TAYLOR.
472 MAIN STR.