Lögberg - 17.12.1890, Blaðsíða 6

i/m;kkk(;, mtovíkuda(’.tn\ i:. df.s. 1S90
Frauib. frá 3. bls.
..Heyrið J)jer, hvar kemur fiessi
rjettlætis-tiitiiiiimg fram ?“ spurði
Elliott.
,.Segið Jijer mjer“, tók Miss
Etliel fram í, „er kominn tími til
að jeg fari að senda dómaranum
hyri auga?”
„Eksi enn J>á“, svaraði Elliott.
Fáein augnablik hugleiddi hann,
livað gera skyldi. Tar nokkur rjett-
lætistiifinning til í þessu kringlótta
muða liöfði? Ef hún var til, hvern-
ig átti hann J>á að ná tangarbaldi
á henni?
Eptir nokkur heilabrot kom
honum ráð til hugar.
t>egrr hann rjeð við sig, hverja
gtefnu hann skyldi taka í málinu,
Vur vitnið að segja rjettinum og
áheyrendunum yfir höfuð, hvert á-
lit hann hefði á Pjetri Marteini,
vinnumanni Duttons óbersta, sem
hrossatemjara. Elliott stökk á fætur
og mótmælti pví að pessi fram-
burður yrði tekinn til greina. Rjett-
urinn pverneitaði að sinna mótmæl-
uin lians. Djákninn hjelt áfram.
Hann hjelt dálitinn kapítula um
Dutton óbersta og aðra menn, sem
kaamu frá höfuðstaðnum og reyndu
að drottna yfir mönnum í Yoakum;
pegar peim kapítula var lokið, fór
Elliott fram á að hann yrði ekki
tekinn til greina, af pví að vitnið
hefði sjálft dregið ályktanir út af
framburði siuum. Kröfunni var neit-
að.
Svona gekk allt af meðan djákn-
inn var að bera vitni í málinu.
Xasr pví við hverja einustu setn-
ingu stóð Elliott upp og kom moð
einhver mótmæli. Djákninn varð
öskuvondur, Bellows dómari, mála-
færslumaður lians, varð öskuvondur,
og J>að var jafnvel auðsjeð á dóm-
aranum, að hann átti í meira lagi
örðugt með að stilla sig. Elliott
setti á sig önuglegan J>vergirðings-
svip, svo að Ethel og faðir hennar
ttrðu steinhissa, og allir aðrir urðu
fokreiðir. Það var enginn vafi á
J>ví lengur, að hann liafði æst dóm-
arann mjög svo upp á móti sjer.
Mrs. Hobley var næsta vitnið.
Aður en framburður hennar byrjaði
mótmælti Eiliott honum af peirri
áitæðu, að hún væri kona sækjand-
ans. Þegar dómarinn hafði neitað
að taka pan mótmæli til greina,
ti'ik hann fram i við hverja einustu
siiurningu, sem lögð var fyrir vitn-
ið, og kraíðist pess að svörin yrðu
úrskurðuð Ómerk.
Opt hjeit hann langar ræður
jafnfrxint kröfuin sínum, bar fyrir
sig úrskuiði i roálum, sem höfðu
auðviíað fæst nokkurn tíma verið
liáð, ]>u!di upp latneskar klausur,
Bem ckkert konm málinu við, og
las við og við upp úr lögfræðis-
bökum J>cim sem hann hafði komið
með. Það var allt árangurslaust.
Hann komst ekki upp með eina
einustu af inólliáriun sínum. Hierj-
um sem á heföi liorft, hefði hlotið
að viiðast málsfærslumaður verjanda
gera allt, sem honum var lifs-mögu-
legt — reyna »ð nota hvert einasta
smáatriði sjer í hag — en að mál-
inu væri ekki bjargandi. Allt í
einu fór að koma fram vonleysi í
ræðum hnns og láthragði, eins og
honum va'ri nú orðið sama um allt
saman. Hann gerði athugasemdir
sínar í gremjuróm eins og hann vildi
gefa mönnum ljóslega í skyn, að
auðvitað gengi han.n að pví ví»u
að úrskurðurinn yrði móti sjer, en
hann yrði að gera skyldu sína.
Loksins ljet liann faliast aptur
á bak í stólinn og bjó par um
sig eins og sá maður gerir, sem
ekki b/st við að standa mjög bráð-
lega upp aptur. Á andlitinu á hon-
um var svipur, sem syndi ljóslega,
að hann hefði enga von um málið
og ætlaði að una pví sem ekki
yrði hjá komizt.
„Nú er hann gersamlega af
baki dottinn“, sögðu Yoakumsmenn.
JÞað var mikill sigur fyrir sveitunga
peirra, og pað jók frægðarljóma
rjettarins, en jafnframt voru marg-
ir, sem kenndu í brjósti um penn-
an unga mann, sein hafði barizt
svo dugnaðarlega og orðið undir.
„Gerið pjer pað fyri r mig,
Ralph, látið pjer ekki hjer við sitja“,
livíslaði Miss Ethel.
Elliott hristi höfuðið. Hver eín-
asti maður, sem inni var, og par
á meðal dómarinn, tók ejitir pví,
og gat sjer til, hvað stúlkan mundi
hafa sagt. ÓberStinn hallaði sjer
líka áfram og sagði eitthvað svipað,
en málsfærslumaðurinn gerði aðra
vonleysis-hrey Rnguna til.
Einu augnabliki síðar hvíslaði
Elliott að Miss Dutton: „Enn er
öllu óhætt. Þegar karlinum verður
litið hingað, pá lítið ]>jer á hann
auðmjúkum ba'iiarauguin“.
Nú kom fjöldi af vottum, hver
eptir annan, frá sækjanda hlið, og
peim var lofað uð Jiaga framburði
sínum svona lijer um bil eins og
peim póknaðist: Bellows dómari að-
stoðaði J>A við og við tneð atliuga-
semdum. Atvik pau sem að vagn-
brotinu lutu voru sögð mörgutn
sinnum, og fjöldi af Yoakumsmönn-
nm sór, að pessi brotna kcrra hefði
verið eins óvenjnlega mikils virði eins
og sækjandi lijelt fram. Málsfærslu-
maður verjanda pagði allt af, og
var önuglegur mjög á svipinn.
Þegar loksins einn votturinn fór að
haida langa ræðu skaðabótakröfum
djáknans til stuðnings, pá leit dóm-
arinn til Elliotts, eins og iiann
byggist við mótbárum. Þegar pær
komu engar, tók dómarinn sjálfur
frarn í og sagði, nð „nú væri farið
að gera of mikið að J>essu. Mála-
færsli*iennirnir einir hafa röksemda-
leiðsluna á hendi.“
„Skoðum til!“ hvíslaði Eiliott
sigri-hrósandi að Miss Etliel; „rjett-
lætis-tilfinningin er að vakna. Nú
er að yður koinið“.
„líjer með er vitnaleiðslu sækj-
anda lokið,“ sagði Bcllows dómari,
pegar síðasti votturinn settist niður.
Nú varð öllum litið á Mr.
Ralph Elliott. Dómarinn leit pang-
að sem hann var, en sá að eins
andlitið á Miss Dutton. Björtu
augun hennar sögðu eins Ijóslega
eins og orðin hefðu verið rituð með
stórum stöfum: „Góði herra dómari,
verið pjer nú ekki lengur vondur
við okkur“. Hann roðnaði og fálm-
aði í skjölunum, sem lágu á borð-
inu fyrir framan hann. I/oksins
sagði hann: „Verjandi geri nú svo
vel að taka til niáls.“
Elliott stóð upp seinlcga og
pagði ofurlitla stund á eptir. Loks-
ins tók hann til máls, og pagði
ofurlítið við lok hverrar setninírar:
„Með leyfi rjettarins hafði jeg liugs-
að mjer á pessu stigi málsins að
bera fram ósk, ,sem jeg hafði von-
að, að hinn virðulegi dómari mundi
ekki synja mjer um. Ef til vill
kann pað að bregðast, en hvað
sem pví líður, pá ætla jeg að
gera pað. Jeg ætla að fara fram
á að non-suit verði úrskurðaðl),
ef rjettinum póknast svo. Ef til
vill synist rjettinum pað pyðingar-
litið, cn samt sem áður yrði pað
okkur í hag, og jeg held, að jeg
liafi rjett til að fara fram á petta.
í pessu sambandi neyðist jeg
til að biðja rjettinn afsökunar á
J>ví, að jeg kem með fáeinar at-
hugasemdir, sem eru nokkuð per-
sónulegs eðlis. Jeg er ókunnugur
í pessum rjetti, og er ekki sterk-
ur í öllum málsfærslusiðum, sem
hjer tíðkast. Jeg lief gert pað sem
mjer hefur verið unnt fyrir málstað
skjólstæðings míns, en pað er sorg-
lega augsynilegt, að tiiraunir mín-
ar liafa enn orðið árangurslausar.
Enga af mótbárum mínum hefur
rjetturinn tekið til greina. Ekki
eitt einasta atriði hefur verið úr-
skurðað okkur í vil. Jeg kvarta
ekki undan pví, að nein hlutdrægni
liafi kotnið fram frá rjettarins hálfu.
Eitt latneskt spakmæli hljóðar svo:
„Quousque tnndem, Catilina, abu-
tere patientia nostra“, sem pyðir:
„Dómari, sem synist harður mjög,
liefur opt sanna rjettlætistilfinningu
í hjarta sínu“. Jeg fer ekki fram
á annað en petta, að jafnfraint pví
sem rjetturinn kveður upp úrskurð
viðvikjandi ósk minni um non-suit,
J>A Jiíifi hann hliðsjón af öllum peim
mörgu úrksurðum, sem pegar liafa
1) o: máliDu verði írúvísað.
verið kveðnir upp í pessu miiii < g
og nndautekningarlaust hafa verið
sækjandunum í vil“.
Dómarinn starði á Miss Kthel.
Miss Et'nel horfði á dómnrann.
Um leið og Kliiott settist nið-
nr hvíslaði Bellows dómari að Lon-
um: „Heyrið pjer, pjer sjáið sjálf-
ur, að petta er ekki til neins.
Hann skilur ekki oiðið non-sui.tH..
„Ekki pað?“ sagði Elliott og
brosti blíðlega; „mig grunaði að
bann mundi ekki gera pað“.
„Jeg held ekki að rjetturinn
purfi að heyra nein mótmæli frá
mjer viðvíkjandi pessu atriði“, sagði
Bellows dómari 'ippliátt, og var
auðsjeð á svipnum, að hann pótt-
ist viss í sinni sök. „Þessi ósk
míns lærða bróðúr frá höfuðstáðn-
um verður auðvitað ekki veitt“.
Peck dón.ari starði liugsandi
upp í loptið eitt augnabiik og tók
svo pennann sinn. Hann skrifaði fá-
ein orð á bókina, sem var fyrir
framan hann. Svo sagði hann eitt-
hvað við rjettarskrifurann og syiuli
horium orðin, sem liann hafði litað.
Skrifarinn fór svo að færa pau inn
í miklu stærri bók, sem lá á hans
borði. Það var dauðapögn í rjett-
arsalnum.
„Óskin er veitt“, sagði dómar-
inn, og var eptirtektaverður skyrk-
ur í málrómnum.
Ánægju-suða heyrðist um allan
rjettarsalinn. „Það er ekki nema
sanngjarnt“, sagði fólkið; „liann
á að lofa pessum unglingi að fá
tækifæri ril að syna sig dálítið-1.
Elliott stóð upp af stólnum,
og fór að tína saman bækur sínar
og skjöl.
„Hvað er petta, livað gengur
á?“ sagði Etliel.
„Það gengur ekkert á“, svar-
aði liann, „nema að við höfuin unn-
ið málið, og höfutn nú ekki ann-
að að gera en fara heim“.
„Þetta var laglega gcirt, Elliott,
J>að veit haraingjan!“ hrópaði óborsl-
inn.
Billows dómari og Hobley
djákni ruku báðir upp til Jianda
og fóta og mótmæitu í mestu á-
kefð. Dómarinn botnaði ekki í lög-
fræðislegum orðatiltækjum frenrur
en hebresku, og oss er ekki grun-
laust um, að liann liafi orðið æði
hissa, J>egar hann uppgötvaði, livað
pað var, sem hann hafði gert. En
hann var of hygginn maður til J>ess
að láta A pví bera. Og í petta
skipti snupraði hann Bellows dóm-
ara, og hótaði honum jafnvel sekt-
um fyrir litilsvirðing við rjettinn.
Duttons-feðginin og Mr. Ralph Elli-
ott ruddust gegn um pröngina út
úr rjettarsalnum. Pjetur Marteinn
kom á eptir með fangið fullt af
lögfræðisbókum. Þrátt fyrir pað
að allir Yoakumsmenn höfðu vak-
rndi auga á peim Miss Etliel og
Mr. Eliiott, j>á hvísluðust [>»u á
j <ig hiógo óspart,. og hprfðu hvert
a miriað á ]>ann hátt, er virtitt
| benda a, að pelta sem peim fór á
rnilli, murdi nú vera aiveg statt og
stöðugt afráðið.
(Eptir Charies'Þwiuht Willnrd).
M. 0. SMÍTH.
------SKÓSMIÐUR------t
býr til skó og stígvjel KPTtu Mát.r
395 Ross Str., VVinnipag.
25.ju.ly.]
^hc 6oob ucmplaro'
pfc Jlssonaiioit
er bezta, öruggasta, ódýrnsta lífsá-
byrgðarfjeiag fyrir bhidindsinnem
Áður en J>jer kaupið lifsábyrgð
annarsstaðar, pá taiið við dinbpðs-
mann fjelagsins
J ó n O l a f s 80 n, Gr. Sec.
Offiee: 573 Main Str.
Læknir fjelagsins hjer í læ e
A. H. F'errfuéon, G. C. T.
Manchester House.
Ef pið viljið fá ftillt igildi
peninga yltkar, pá farið til
J. CÖRBETT & CO.
‘ 542 MAIN ST.
WINNIPLG.
FATASÖLU6SENN.
Alfatnaður fyrir karlmenn og
drengi.
Hattar, Húfur, o. s. frv.
F in tt a p!
W. li. SliTH
ílppbob£.halbat‘i, hirbingamabur,
faotcignasali,
er* fluttur til
55i MAIM STREET.
Vistráðiistofa Northern Pncific & 5Tani-
tolia flutt fi sania stað. Jeg reyni nð
lej'sa samvizkusun.lega af hendi öll störf,
sem mjer er trúað fvrir.
Jeg geri all.v ánægða; borga liverj-
um sitt í tima.
Húsbúnaði aliskonar hef jeg jafnan
nægtir af.
Nógar vörur. Ilappakaup handa
öllum.
▼
32
tið koinást áð endanum, ' ef jeg
kemst ekki að byrjuninni?11
Spegillinn svaraði engu upp á
J>á spurningu, og Mr. Gorby fór
pví að bera sápu í skeggrótina á
sjer og byrjaði }>ví næst að raka
sig; en ]>að var eins og hann hefði
ckki Iiugann á pví, pví að hugs-
iinir har.s gátu ekki slitið sig frá
roálinu og voru J>ær á pessa leið:
„fljer er nú maður — ja, við
skulum segja geutlemaður —
setn verður fullur, og veit pess
vegna ekki sitt rjúkandi ráð. Ann-
ar gentlemaður, sem er á torginu,
kcmur að og hóar í kerru handa
iionum — scgist fyrst ekki pekkja
hitnn, og pyiiir svo greiniiega að
liann J>ekkir liann — haun gengur
burt i vonzku, svo snyst lionutn
liugur, lmnn kemur aptur og fer
inn í kerruna, eptir að hann hefur
sairt vagnmannintim að aka ofan til
St. Kilila. Svo gerir liann út af
við pann fulla með klóróformi, fer
út úr kerrunni, kcmst inn í aðro,
o<r J>cgar hann er kominn út úr
henni við Povvlett-stræti, J>á hverf-
v;r haan — betta cr uú gátan, sej^
33
jeg á að ráða, og jeg lield ekki
að nein gáta geti verið öllu meira
snúin. Það er prennt, sem jeg verð
að fá að vita—í fyrsta lagi, h er
er dauði maðurinn? í öðru lagi,
livers vegna var hann drepinn? Og
í ]>riðja lagi, hver gerði pað? Þeg-
ar jeg hef komizt að niðurstöðu
um fyrsta atriðið, pá verða hin tvö
ekki svo örðug, pví pað má dável
geta sjer til af lífi livers manns
sem er^ hvort nokkur liafi hag af
pví að lionum sje komið fyrir. Sá
sein drepið hefur pennan ná-
unga hlytur að haf& haft einhverja
sterka ástæðu til pess og jeg verð
að fá að vita, liver sú ástæða hef-
ur verið. Ást? Nei, pað hefur pað
ckki verið — ástfangnir menn taka
ekki upp á öðru eins 5 pví virki-
lega lifi — peir gera pað í skáld-
8ögum og leikjum, en aldrei hcf
jeg vitað J>að koina fyrir í allri
minni reynslu. Rán? Nei, pað var
mikið af peningum í vasa hans.
Hefnd? Það g®ti pað nú í raun-
inni verið — sú tifmning fer lengra
með flesta en pá langar til að fara.
ofbeMi Nar i framroi Uaft,
40
V. KAPÍTULI.
Mrs. ITableton leysir ofan af skjoðunni.
Mrs. Hableton átti við eina
ínæðu að stríða; pað duldist eng-
um, sem komst í nokkur kynni við
liana. Það er Beaconsfield, sem
segir í einni af skáldsögum sínum,
að aldrei sje neinn eins skemmti-
legur eins og }>egar liann er að
tala um sjálfan sig; og eptir pví
var Mrs. Hableton framúrskarandi
töfrandi kona, J>ví að liún talaði
aldrei nokkurn tíma urn nokkurt
annað efni. Hvað hirti hún um
]>að, pó að Rússar hótuðu að vaða
inn í 'andið, meðan hún hafði við
sína sjerstöku tnæðu að stríða? —
ef hún hefði nokkurn tíma við liana
losnað, pá lieíði hún fyrst fcngið
tóm til að liirða um pá lítilvægu
örðugleika, sem nj'lendan átti í.
Þessi mæða, sem Mrs. Hableton
kvartaði allt af um, var peninga-
skortur. Það er alls ekki neinn
sjaldyæíur órðu^leiki, en ef einhver
25
Dr. Chinston var J>á leyft að
fara, og var svo kallað á Clement
Rankin, annan ökumann. Framburð-
ur hans var á J>essa leið: Jeg er
vagnstjóri, á lieima í Collingwood,
og ek venjulega hansom-kerru. Jeg
man eptir fimintudeginuni var. Jeg
hafði ekið lióji af mönnum ofan til St.
Kilda, og var á ieiðinni lieirn apt-
ur um kl. hálf-tvö. Skammt frá
málfræðisskólanuni var kallað til mín
af vel búnum manni í Ijósum yfir-
frakka. Ilann var að revkja cígar-
ettu, og sagði injcr að aka til Pow-
lett-strætis í Austur Melbou rnc. Jeg
gerði ]>að, og hann fór út við horhíð
á Wellington-ganginum og Powlett-
stræti. Hann borgaði mjer liálf-
pund fyrir flutninginn, og svo gekk
hann uþp Powlett-stræti, en jeg
hjclt aptur til borgarinnar.
Sp. Um hvert leyti voruð pjer
við Powlett-stræti?
Sp. Á slaginu kl. 2.
Sp. Ilvernig vitið pjcr pað?
Sv. Af pví að pað var logn, og
jeg heyrði pósthússklukkuna slá tvö,
Sp. Tókuð pjer eptir nokkru ein-
l^enpiíegu við J)ennán jnmin í ljðg^