Lögberg - 28.01.1891, Blaðsíða 3

LÖGBERG, MIÐVIKUDAGINN 28. JAN. 189I.
3
3 greinarkaflar
úr „L Ý Ð“.
„Býður NOKkur bkttr?“ Sjera
Jön Bjarnason hefir enn lialdið sköru-
legan o<r einarðan fyrirlestur um
ástand ojr liorfur bæði hjer heima
og vestan hafs; kallar hann fyrir-
lesturinn: „um vatn$veitingaru. Seg-
ir hann, að öllu andlegti þjóðlífi
megi líkja við vatn eða vötn, og
útlistar svo muninn á rennandi vatni
fersku, lifandi, og fúlu vatni eða
freðnu, og leggur svo þar út af.
Ilann kemst prVðisvel frá f>eirri
framsögu. t>ó er það ekki sá lest-
ur, sem vjer nú höfurn tíð og tæki-
færi til að tala um. Oss datt í
lrug, jiað sem höfundurinn einu sinni
sagði til sönnunar hiuu holdlega
hugarfari Jyjóðar vorrar. ílann sagði,
að prestefnin ltjer A landi liugsi
ekki um annað en „brauðinu, bless-
11 ð „brauðin“; „kallið“, p. e. guðs
köllun til J>eirra, væri |>eitu sama
®ein matur og drykkur, atirar og
atvinna. En er þetta ekki stimp-
illinn á öllu voru aldarfari ? U m
hvað er flestum mönnum tíðrædd-
asb enda hvar sem tveir eða prir
eru samankomnir? Um livað nema
tíðina, „prísana“, kaujtskapinn, fjár-
liöldin, aflabrögðin? Hver öld hefur
sitt orðtak eða einkunn. „Guð er
einn“, sögðu Gyðingar; „Allah er
mikill“, sögðu Arabar; „Guð vill
það“, sögðu Krossfararnir. „Býður
nokkur betur?“ segjum vjer íslend-
ingar. Ber eins mikið á nokkurri
lífshreyfingu f landi voru, sem kaup-
skaj) og prangif Prangarar og
mangarar fylla nálega allar stjettir.
Kf tveir prestar hittast, spyr þá
ekki venjulega ltvor anttait einna
fyrst að þesstt: „Hvernig gengur
gjaldheiintan, bróðir?“ Auðvitað er,
að jtrestar hjá oss eru löglega neydd-
Ir til að vera tollheiintumenn, og
(oss liggur við að segja) bersynd-
ugir um leið. Pegar tveir kaup-
menn linnast, mun ekki fyrsta sjjurs-
mál J>eirra vera: „Hvernig gengur
að ná inn?“ Og mun ekki svarið
stundum vera: „Nauða illa; skrifuð
lofotrð gilda nú minna, en munn-
legVgiltu fyrir 80 árum, og svíkji
mig jafnmargii> að ári, sem í ár,
er atvinna mín farin og verzlun
dauð“. Og svo mætir Arni bóndi
Bjarna: „Gefur hann ekki meira?“
„Býður þá enginn betur?“ *j>yrja
þeir.
Lándar vesta.v iiafs. Vjer
erum vtssir um, að hin síðast komnu
ísl. blöð frá Ameríku liafa vakið
mikla gleði og hluttekning í Ótal
hjörtum hjer heima. Náið er nef
auguin, segir máltækið, gleði og j ríki mitt, sem getr læknað mig“,
sorg, sómi og ófrægð bræðra vorra! sagði hann.
J>ar vestra, er nákomin vorum eig- | Uá gengu aliir vitringar lands-
in hag og hamingjukjörum. Nú ins á ráðstefnu eg réöust um það,
geta allir hjer he'ma með fullri á- j hversu þeir mættu ráða bót á Iteilsu
stæðu hrósað sigri og sætnd vors j konungsins; en J>eir vóru ráð]>rota
fámenna þjóðflokks. Og þó ]>eirn,
sein þetta ritar, auðnist ekki að lesa
þær stórsögur um afreksverk ís-
lendinga vestan hafs, sem framtíð-
in geymir, er honurn J>essi sigur-
fregn nóg, svo að ltann vel gæti
Loks gat einn Jxtirra frætt þá
utn það, að til væri vegr að lækna
konunginn.
„Ef vér gætum fundið raann,
sem er sæll og ánægðr“, sagðt
hann, „]>á tökum við skyrtu hans
hljóði haft ejitir orð hins gamla og færum konunginn í hana, og
mun hann þá heill verða“.
Konungrinn sendi nú erinds-
reka sfna út um allt sitt ríki til
Símeónis. Ekkert er indælla en að
sjá og lieyra sigur sinnar J>jóðar
eða föðurlands; því inndælla, sem
stríðið var þyngra, örvinglunin sárri í að finna mann, sem væri sæll og
undir sigurinn. Hað er sagt, að ánægðr. t>eir leituðu landið á enda,
er
devjandi Ujóðverjar á vígvellinum
við Sedan haíi risið uj>p við oln-
boga, J>á er þeir heyrðu sigurópin,
og kallað: „Lifi Þýzkaland!“ Lif-
andi og deyjandi mutiutn vjer og
kalla: „Lifi ísland!“ Lifi hið forna
land frægðar og J>rautar! Lifi fólkið
með hinu guðlega málfæri! Og það
en gátu eigi fundið neinri. t>að
var ekki nokkurt mannsbarn til í
öllu ríkinu, sem væri sæll og á-
nægðr.
Einn var stórauðugr, en heilsu-
laus; ar.nar var gallhraustr, en fá-
tækr; þriðji var bæði auðugr og
hafði heiðinna manna lteilsu, en
utnst, forsjón vorrar kynslóðar, en
engri tilviljun.
mun lifa; hjeðan af mun vor litla hann var óánægðr með konuna; enn
J>jóð lifa miklu betra og tryggara einn var óánægör með börnin sín.
lífi en áður, því nú á hún vin i Allir höfðu einliverjar óuppfylltar
raun og brMur að buki. Þetta óskir, og var J>ví enginn allskostar
þökkum vjer, sem trúmenn þykj- ánægðr.
Svo var J>að eitt kveld, að
syni konungsins varð reikað fram
hjá fátæklegum kofa, og lteyrði
Sjerstaklega gleðilegt er að lesa hann J>á, að einhver J>ar inni fyrir
greinir ensku blaðanna í Winnipeg sagði við sjálfan sig:
utn landa vora og liátíð ]>eirra. j „Guði sé lof! nú hefi ég unnið
Þessi stórkostlegi fagnaður kom svo að ég er þreyttr, borðað svo
flatt upp á alla, menn vissu ekki að ég er saddr, og get nú farið að
tölu íslendinga, sem aldrei fyr liöfðu leggjast út af. Ilvers ætti ég að
sýnt hvað þeir áttu undir sjer, held- geta óskað mér frekara?“
ur lifað með spekt og haldið sam- j Nú varð kontingsson glaðari
an. Öll blöðin eru því samtaka að en frá megi segja. Hunn kallaði
heilsa þeim, nálega sem nýkomn- á menn sína og bauð þeim að taka
um, fagna J>eim sem stórflokki mennt- j skyrtuna af þessum manni og gefa
aðra og göfugra meðborgara; ]>eir honum fyrir svo mikið fé sein hann
telja það misskilning hingað til og vildi æskja sér, en með skvrtuna
jafnvel sneypu fyrir borgina, að hafa skyldu þeir flýta sér til konungs
ekki betur tekið ej>tir J>eiin eða og færa hann í hana.
hirt meir um atkvæði þeirra og Konungs menn vóru ekki sein-
styrk í allsherjarmilum borgar og ir á S(-.r ag fara inn til n)annsins til
fylkis. Þeir ljúka allir uj>p sama að fjytja honum erindi konungs og
rnunni um inenning vors þjóðllokks, færa hann úr skyrtunni.
TIMBUR YERZLAN
ROBINSON & OO.
siðgæði og dugnað. Einn höfðiug-
inn óskaði líka f ræðu, að allir ísl.
yngismenn vildu kvongast innborn- ^
uin meyjum og allar þarlendar kon- j
ur næði í ísl. sveina. Fylkisstjór-1
inn Schultz talaði og miklum sæmdar-1
orðum til íslendinjra, oc kvaðsti
“ 7 O |
mundi gleðja vin sinn og {>eirra |
En ltann var J>á svo fátækr,
að liann átti enga skyrtu á kropp-
inn.
II;
ver sem þarf að láta hvolfa
skegghnífum, skerpa sagir, gera
~ rið resrnhlífar eða T>vilíkt, fær það
Duffenn lávarð með freom af þeim „ 13 T /
. 0 1 með væiju verði 211 Janies Str.
og hátloinni. ”
Konungrinn og skyrtan.
Eptir Leo Toletoj.
Það var einu sinni konungr, og
hann varð ákaflega sjúkr.
„Ég gef J>eim hálft konungs-
MUNROE & WEST
Málafœrslumenn o. s. frv.
Freeman Block
490 N[ain Str., Winnipeg.
vel þekktir meðal íslendinga, jafnan reiífn
búnir til að taka að sjer mál þeirra. gerar
áyirmninga o. s. frv.
SELKIEK, LÆ-A.JNT.
liafa J>ær mestu og beztu birgðir af alls konar söguðu timbri
hefluðu og óhefluðu og alls konar efni til húsabygginga.
Hið helzta er J>eir verzla með er:
GRINDA-VIÐIR (heflaðir og óheflaðir)
GÓLF-BORÐ (hefluð og j>lægð)
UTANKLÆÐNING (Siding) hefluð
INNANKLÆÐNING (Ceiling) hefluð og jdægð
ÞAKSPÓNN, ýmsar tegundir
VEGG JA-RIMLAR (Lh) ýmsar tegudir. -
HURÐIR og GLUGGAR, ýsar stærðir
BRÚNN PAPPÍR og TJÖRU-PAPPjR.
Komið og skoðið og spyrjið er verði og öðrum kjörum áður
----------—-en þið kaujflð annars staðar-
ág 13, 3m.
- Forstödumnd ur.——-
INNFLUTNINGUR.
í því skyni aS flýta sem mest að möguleet er fyrir því a
uðu löndi í
MANITOBA FYLKI
byggist, óskar undirritaður eptir aSstoS viS aS útbreiða upplýsingar
viSvíkjandi landinu frá öllum sveitastjórnum og íbúum fylkisins
sem hafa hug á aS fá vini sína til aS setjast hjer aS. þessar upp-
lýsingar fa meun, ef menn snúa sjer til stjórnardeildar inntlutn-
ngsmálanna.
LátiS vini ySar fá vitneskju um hina
MIKLU K0ST1 FYLKISINS.
AugnamiS stjórnarinnur er meS öllum leytilegum meSulum aS
draga SJERSTAKLEGA aS fólk,
SEM LECCUR STUND Á AKURYRKJU
og sem lagt geti sinn skerf til aS byggja fylkiS upj> jafnframt því
sem þaS tryggir sjálfu sjer þægileg heimili. Ekkert land getur tek
iS þessu fylki fram aS
LANDGÆDUM.
McS
HINNI MIKLU JÁRNBRAUTA-VIDBÓT,
em menn bráSum yerða aðnjótandi, opnast nú
ÁyÓSAlEGUSTU SÝLEPU-SVÆÐI
og verSa bin góðu lönd þar til sölu mcS
VÆGU VERDI o.
AUDVELDUM BORGUNAR-SKILMÁLUM.
Aldrei getur oröiS of kröptuglega brýnt fyrir mönnum, sem
eru aS streyma inn í fylkið, hve mikill Iiagur er við að setjast aS
í slíkum hjeruSuin, í staS þess aS fara til fjarlægari staSa langt
frá járnbrautum.
TIIOS. CREENWAY
WlWIPKG, MáNITOBA. ráöheiraakuryrkju- og innðutningimála.
t24
þangað aftr næsta dag.
„Það fyrsta, sem ég verð að
gera“, sagði lögregluþjónninn við
sjálfan sig mcðan liann liélt hægt
og hægt heimleiðis til Melbourne,
„J>að er að fara að hitta konuna,
sem hann leigir hjá, og stilla svo
til, að koma ]>ar þegar hann er
ckki heima, og reyna svo að veiða
upj) úr henni, hvenær hann koin
lieim um nóttina, sem morðið var
framið. Ef J>að stendr heitna við
tinann, þegar hann steig út úr
vagni Rankin’s, ]>á fæ ég mér hand-
sömunar-heimild og tek haun fastan
undir eins“.
IX. KAPÍT.ULI.
Mr Gorby gengr úr skugga um, hver
morðinginn »é.
í>að hefði nú mátt ætla, aö
Brian hefði verið orðinn J>reyttr og
.syfjaðr eftir allt, sem hann var bú-
ínn að ganga og aka um nóttina;
en ekki varð honum samt vært að
sofa eftir að liann koinst J>ó loks-
ins heim t>g I rúmið. llanu velti
133
aði Mrs. Sampson svo gestrisnisÍegá(
að hrakaði í hverju ltennar liða-
móti. „Ég skal búa til te-vatnið,
og svo baka ég dálítið af kökum,
J>essum hérna, sem við köllum ,kök-
urnar mínar‘, þér vitið J>að er al-
veg sérstök tegund, sem hún móð-
ir mítt satl kendi mér að búa til,
en hún la*rði j>að sjálf af konu,
sem hún vakti ylir og hjúkraði einu
sinni þegar hún lá í flekkusótt,
hún var veikbygð, vesalingr, og
dó sköinmu síðar; það liafði líka
allt af verið hennar vani að veikj-
ast af livaða sjúkdómi, sem gekk
nokkurs staðar svo nálægt, að hún
gæti náð í hann“.
Af því *ð Brian var ekki annt
um að fræðast meira um samhand-
ið milli kökubakstrs og flekkusótt-
ar, þá hraðaði hann sér af stað(
enda var liann smeykr við, að hún
kynni að koma með lleiri líkhús-
sögur, en á þeim hafði hann megn-
ustu óbeit. Mrs. Samj>son hafði ein-
livern tíma á æfi sinni verið vöku-
kona á sjúkrahúsi, og ltafði hún ]>á
eitt sinn gert einn sjúklinginn svo
hræddan, raoð því að segja hou-
132
ið inn í svefnherbergi sitt innar- af
stofunni og talaði þaðan fram til
hennar:
„Ég ætla að fara ofan til St.
Kilda, Mrs. Samj>son“, sagði liann;
„og verð líklega burtu i allan dag“.
„Og þvi vona ég [>ér hatið
srott af“, mælti lirossabrestrinn I
jrilsi; „þér hafið okki borðað neitt;
en sjóloftið er dæmalaust gott til
að skerpa meltiuguna. Ilún móðir
mín sæl átli bróðr; [>að var mik-
ill dæmalaus magi, sem sá maðr
hafði; J>egar hann var búinn að
borða, var engu líkara að sjá borð-
ið lteldr en livirfilbylr liefði sójtað
]>að“.
Mr. Brian var nú kotiiinn fram
og ferðbúinn; hann var að hnejvjta
hanzkana sína.
„Mrs. Samj>son“, sagði hann, og
snéri sér við í dyrunum um leið
og hann gekk út; „ég ætla aö
taka Mr. Frettlby og dóttur ltans
með mér í kveld til að drekka te-
soj>a með mér; J>ér gerið svo vel
að sjá fyrir að það verði til“.
„t>ó J>að væri nú, Mr. Fitzger-
ald, hvað sem yðr þóknast“, svar-
P25
sér á ýmsar hliðar og Yinist 4
hakið, glaðvakandi, starði út í
myrkrið og gat ekki haft hugann
af Whyte. Undir morgun, þegttr
fyrstu skímu af dögun fór að legc-hi
inn um rimlaskýluna fvrir ghiggati-
um, rann lionum l^ksins dúr á uuga;
en hann svaf ákaflega órótt og
dreymdi hryllilegustu draunia. Ilann
dreymdi, að hann þóttist aka í han-
som-vagui, og svo ]>ótti lionum allt
í einu sem Wliyte væri komiitn við
hliðina á sér og væri í hvítum ná-
hjúp og J>ótti Itoiiuin liann hlæja
svo voða-draugalega og vera allt af
að rugla eitthvað, sem hann skildi
ekki, og hera ótt á. Svo óku
]>eir í vagninuin fram af ltáuni
kletti, og ltann þöttist falla djúpt
niðr, allt af dýj>ra og dýpra, og
hljómaði sífellt í eyrtim Itonuin
J>essi voðulegi dauðttns kuldahlátr í
Whyte. I.oks vaknaði haitn æpandi
hátt af angist, og var þá kominn
glaðbjartr dagr, cn hann var sjálfr
allr löðrandi á höfðinu af köhlutri
svita. I>að var ekki til noitis fyrir
liann að reyna tið fesla svefn aftr,
svo að liann reis á fætr og stuuúi