Lögberg - 27.06.1894, Blaðsíða 4

4
LÖCBERG, MIÐVIKUDACINN 27. JÚNÍ 1894
t.-'
'~7Z
3)citbir tímar.

þessi orS “harðir tímar” kveSa svo almennt viS á þessu vori, aSmenn
ættu aS athuga hvar þeir fá mest og bezt fyrir peninga sína.
STEFÁN JÓNSSON á norSaustur horni Ross og Isabell hefur nú
fengiS inn afarmikiS af allskonar sumarvarningi, sem hann selur meS
óvanalega lágu verSi móti peningum. KomiS aS eins inn og sjáiS hvaS
hann hefur aS bjóSa áSur en þjer kaupiS annarsstaSar, og þjer muniS
sannfærast um sannleikann. KomiS sem fyrst meSan úr nógu er til aS
vclja úr. — Allir velkomnir smáir og stórir.
Nordaustur horn Ross og Isabell stræta
BURNS&CO.
pr. Stefíin Jónsson.
UR BÆNUM
-OG-
GRENDINNI.
Dr. A. H. Fergusou fór á mánu-
dagiun alfarinn til Chicago.
Mr. Uorstoinn Oddson, kaupmað-
ur í Selkirk, kom hjer til bæjarins á
mánudaginn.
Heimskringla skyrir svo frá, að
sjera Magnús J. Skaptason hafi verið
settur prestur Únitarasafnaðajins hjer
f Winnipeg og flytji því innan skamms
hjer til bæjarins.
t>eir, sem senda oss póstávisanir
frá íslandi eða 'öðrum Norðurálfu-
lönduui eru beðnir að stila J>ær ekki
til fjolagsins, lieldur persónulega
til ráðsmanns (Business manager)
blaðsins.
Sagt er að um 5000 manns hafi á
sunnudaginn farið yfir til St. Boniface
að skoða lík erkibiskups Tache. Vcrð-
ur hann jarðsettur í dag í hvelfing-
unni undir kórnutn í St. Boniface-
kirkjunni.
Mr. Ivristján Benidictson kom
vestan frá Baldur á laugardaginn var,
og fór skemmtiferð suður til Moun-
tain N. D. nieð kirkjupingsfulltrúun-
um á mánudaginn.
Allir þeir, er kyr liafa eða selja
mjólk verða að gefa upp nöfn sín á
8krifstofu heilbrigðisnefndarinnar á
Citv lla.ll fyrir 1. jú!í {>. á. Að öðr-
um kosti verða peir sektaðir.
Mr. Einar Hjörleifsson, ritstjóri
Lögbergs fórsuður til Dakota á mánu-
dagiun og verður burtu um hálfan
mánuð, Mr. Sigurður Jórtasson ann-
ast um útgáfu blaðsins á meðan.
Nefndin í Suðausturbrautarmál-
inu og fylkisstjórnin höfðu fund með
sjer í gær. Iín hver árangurinn hef-
ur orðið, vitum vjer enn eigi þeg-
ar blað þetta er prentað 5
Frá Brandon frjettist, að mikil
rigning hafi verið þar á föstudags-
kveldið og laugardaginn. Fjellrúm-
ur þumlungur af rrgni í 24 tíma, að
því er regnmælirinn sagði tilogbætir
þar mjög um útlit hveitisins. Hið
sama er að frjetta frá Minnesota.
Á laugardagsmorguninn dó á St.
Boniface spítalanum Michael Hughes,
er verzlaði með líkistur og annaðist
líkfylgdir. Ilafði hann að eins verið
veikur fáa daga. Var hann 53 ára
að aldri. Hafði hann dvalið í Winni-
peg síðan 1879. Ljet hann eptir sig
4 syni og 1 dóttur.
Mr. Daniel Laxdal, málafærslu-
maður í Cavalier, N. D. hefur nylega
tekið í fjelag .með sjer W. J. Burke
og hefst samvinna þeirra í næstu
viku.
Ilver sem kann að vita um utan-
áskript til Magnúsar Guðmundssonar
snikkara, sem ílutti frá Iíeykjavík til
Ameríku fyrir 2 árum, geri svo vol að
láta mig vita.
Guðni Brynjólfsson,
Lögberg P. O., Assa.
Prestarnir sjera Jón Bjarnaaon
og sjera Hafsteinn Pjeturssor., ritstjóri
E. Hjörleifsson, A. Friðriksson og J.
J. Bíldfell lögðu á stað suður til
Mountain, N. D. til þess að vera þar
á kirkjuþingino, sem haldið er þessa
dagana. Með þeim fóru einnig í
skemmtiferð hjer úr bænum Mrs. .1.
A. Blöndal, Mrs. J. J. Vopni, Mrs.
Joh. Gottskalkson og Mr. Fred Stev-
enson Mrs. Sigríður Ólafsdóttir og
Mr. Sæm. Magnússon.
Á föstudatrskveldið drukknuðu
tvær stúlkur í Rauðá, skammt frá
Winnipeg. Voru þær að baða sig,
en hvorug þeirra kunni að synda. Er
haldið að þær hafi ætlað að komast
yfir ána, en orðið of djúpt. Enginn
var staddur þar nærri til að bjarga
þeim. Voru þær báðar af gyðinga-
kyni og fóru allmargir Gyðingarhjeð-
an úr bænum á föstudagskveldið að
leita annarar þeirrar, er eigi fannst.
Á laugardagsmorgunin varð bráð-
kvaddur hjer í bænum Alexancler Lo-
gan. Var hanti fæddur í Winnipeg
5. nóv. 1841 og ól hjer allan aldur
sinn. t>egar Winnipeg hafði fengið
bæjarrjettindi tók hann mikinn þátt í
bæjarmálum og var kosinn borgar-
stjóri um mörg ár, Var hann mjög
virtur af öllum þeim er kynni höfðu
af honum, en þeir voru afmargir. Var
honum mjög umhugað um alla fram-
för og eflingu Winnipegbæjar og
hafði hann sjeð hana vaxa úr smáþorpi
til hinnar núverandi stærðar sinnar.
J>aÖ verður að fara.
í fáa daga að eins, sel jeg öll
5, 5£, 6, Gi, 7, 7^, 8, 8i, 9, 9| centa
Prints á 5c. yarðið. Ennfremur öll
10,101.11,114,12,12^, 13, 131 og
14 centa Prints á 10c., og öll Prints
yfir 14c. á 124c.
í dag að eins, sel jeg drengjaföt
með 20 i>rct. afslætti.
G, Johnson,
S. W. Cor. Rosu & Isabell St’s
Að því er blaðið Tribune skjfrir
frá, þá kvað vera heldur illa gengið
frá múrverkinu á steinstöplunum und-
ir hina nyju brú yfir Assiniboine ána.
Er sagt að cement það, sem kalkað
hefur verið með sje Ónytt og svikið
tneð of miklum sandi og megi með
almennum vasahuíf losa það úr sam-
skeytum steinanna. Að vísu neita
þeir, er tekið hafa að sjer að byggja
brúna, að nokkur hæfa sje í þessu.
Skorar því blaðið á bæjarstjórnina,
að láta rannsaka þetta betur; kostn-
aðurinn við það sje lítill, en með því
megieftil vill spara svo þúsundum
skipti.
Giptusamleg leikslok.
Framh. frá 1. bls.
Það lagðist í Hans, að hann
mundi verða fyrir einhverju óvæntu
áfalli úr fjandsamlegri átt, og þurfti
þess eigi lengi að bíða. Eigendur
verzlananna beggja settu opt auglys-
ingar utan á búðirnar hjá sjer um
ymsar vörur og höfðu orðið „auglys-
ing“ fyrir ofan, sem lög gera ráð fyr-
ir, eða á ensku Notice. Meðal annars
varnings höfðu þau einnig klaka til
sölu, bæði handa veitingamönnum og
öðrum, því enginn ameríkumaður
ber við að staupa sig, hvort heldur er
á bjór eða brennivíni, öðruvísi en að
hafa klakastykki út í. Allt í einu
varð liann þcss var, að cnginn maður
keypti framar klaka hjá honum. Hann
sá, að jafnvel dyggustu fylgismenn
hans keyptu daglega klaka hjá ungfrú
Neumann; hann gat sízt í því skilið,
hvernig á því stóð, og liugsaði sjer
að komast fyrir það.
„Hvers vegna kaupið þjer ekki
klaka hjá mjer?“ spurði hann Peters
veitingamann, er liann sá ganga fram
hjá búðinni.
„Af því þjer hafið engan klaka“.
„Hvað þá! hef jeg engauklaka?“
„Nei.“
„Jú, það hef jeg reyndar."
„Svo? En livað á þá þetta að
þyða?“ mælti veitingamaðurinn og
benti á auglysinguna, er límd var á
vegginn.
Hann leit þangað og sótroðnaði
af vonzku. Það hafði einhver máð
burtu <-ið í orðinu notice í auglysing-
unni hans, svo að nú stóð þar no ice,
en það þyðir: enginn klaki.
Han8 krossbölvaði og æpti upp
yfir sig, rauk síðan nötrandi og þrút-
inn af reiði yfir um til ungfrú Neu-
tnann.
„E>etta er óþokkaskapur eptir
yður,“ æpti hann og froðufelldi af
bræði. „Hvers vegna hafið þjer rifið
burtu t-ið mitt?“
Hann gleymdi alveg að vera
hægur og spakur, svo sem hann átti
vanda til, heldur grenjaði eins og vit-
stóla maður, og tók þá ungfrú Neu-
mann einnig til að æpa þangað til
búðin fylltist af fólki.
Hjálp, hjálp!“ hrópaði ungfrú
Neumann; „Hollendingurinn er orð-
inn vitstola. Hann segir, að jeg hafi
rifið eitthvað úr honum, en jeg hef
ekkert rifið úr honum. Jeg, sem er
vesalings einstæðingur; liann sálgar
mjer, hann myrðir mig!“
Hún fór að gráta. Amorfkumenn
skildu reyndar ekki hvað um var að
vera; en að sjá kvennmann gráta,
standast þeir ekki; þess vegna tóku
þeir í hnakkadrembið á Þjóðverjanum
og snöruðu honum út! Hann ætiaði
að veita viðnám, en þess var enginn
kostur. Hann þaut eins og örskot
þvert yfir um götuna, inn um dyrnar
hjá sjálfum sjcr og skall loks endi-
langur þar á gólfið.
Meira.
í norðanverðu Canada eru enn
nokkrir lndíána flokkar, er eta manna-
kjöt. í Guiana og við Orinoco-fljótið
eru enn þá Carribear, en af þeim er
nafnið á hinum viðbjóðslega sið að
eta kjöt manna. Orðið Cannibal er
dregið af Caribs eða Caribales, sem
er afbökun af Galibis eða Canibis,
sem var nafn á íbúum Antilleyjanna,
þegar Columbus kom þangað. Við
ofanvert Amazonfljótið, milli þess og
takmarka Boliviabúa Tupis Guaranar,
er þykir mannakjöt mjög gott. Mann-
ætur eru almennar í Australiu, og
eru Papínar, Kanakíar og Battakiar
helztir þeirra. En mest kveður þó
að því á Ny-Hebrideyjunum. í Af-
ríku eru fleiri mannætur en á nokltr-
um öðrum stað.
Mannát bendir ekki á hátt mennt-
unarstig, því margar mannætur eru á
æðra stigi menntunar en þeir, er hafa
viðbjóð á því. Margar mannætur
lifa í löndum þar sem nægilegt er
af almennri fæðu, en þeir skoða
mannakjöt sem einskonar sælgæti, en
banna konum sínum og þrælum að
eta það. í norður Australiu virðist
svo sem dauðir menn sjeu etnir. Her-
odót sagnaritari segir frá því, að siður
hafi verið á lndlandi að gamalmenni
hafi verið drepin til þess að sjá þeim
fyrir betri verustað, og að gamal-
menni liafi kosið að verða drepin áður
en þau urðu of gömul og sfður lystug
til ætis.
Nytt fjelagr! %
% Nyir prísar!
Timbur til húsabyggingá með lægra verði en
nokkru sinni áSur,
llús byggS og lóSir seldar móti mánaSar
aflroigunum.
Nákvæmari upplysingar fást hjá undirrituSum,
John J. Vopni,
(aSalumboSsmaSur meSal íslendinga),
645 Ross Ave., Winnipeg.
Rafurmagns lækninga stofuun
Professor W. E. Bergman læknar með
rafurmagni og nuddi gigt, líkamsvisn-
un og hárlos á höfðum. Hann nem-
ur einnig burtu yms lyti á andliti
hálsi, handleggjum, og öðrum lík-
amspörtum, svo sem móðurmerki, hár
hrukkur, freknur ofl. Kvennfólk ætti
að leita til hans.
Telephone 557.
House,
rnarket Square ^ Wlnnipeg.
(Andspænis MarkaSnum).
Allar nýjustu endurbætur. Keyrsla ókeypis til
og frá vagnstoSvum. ASbúnaSur hinn bezti.
John Baird,
eigandi.
HOUCH & CAMPBELL
Málafærslumenn 0. s. frv.
Skrifstofur: Mclntyre Block MainSt.
Winnipeg, Man .
270
gæti lifað af á elliárum mínum“. Og svo sneri hún
sjer við og fór frá honum.
„Það er farið að liggja vel á henni aptur“, sagði
Leonard við sjálfan sig. „Jegætla að spyrja Franc-
isco, hvað honum finnst um þetta“.
Síðustu dagana hafði farið heldur betur á með
þeitn Leonard og prestinum; ekki svo að skilja, að
Leonard bæri enn fullt traust til hans, en hann var
farinn að skilja það, að Francisco var heiðarlegur
maður og góðmenni, og það var eðlilegt að hann
leitaði ráða í þessu vandamáli sínu til eina hvíta
mannsins, sem þar var. Francisco hlustaði stillilega
á sögu hans; sannleikurinn rar sá, að hann þckkti
liana að mestu leyti.
„Einmitt það“, sagði hann, þegar Leonard hafði
lokið máli sínu; „jeg byst við að þjer verðið að
fara. Senora J úanna er ekki ein af þeim ungu stúlk-
um, sem brevta fyrirætlunum sínum, þegar þær hafa
ráðið eitthvað af, og ef þjer yrðuð ófáanlegur til að
fara, þá getið þjer reitt yður á það, að hún mundi
leggja út í þennan leiðangur ein, eða reyna að gera
það. Hvað snertir söguna um auðæfin, og mögu-
leikann fyrir áð ná þeim, þá get jeg ekki annað um
hana sagt, en að hún er fullkynleg til að vera sönn,
og að fyrirtækið synist svo fráleitt, að það eru líkindi
til að það verði farsællega til lykta leitt“.
„Hm“, sagði Leonard, „það er nokkuð hjákát-
legur keimur að því sem þjer segið, en eptir þetta
sem gerzt hefur I þrælabúðunum liggur mjer, eins
271
og yður, frcmur við að trúa því hjákátlega. Og
livað hugsið þjer nú fyrir yður, prestur minn?“
„Jeg? O! auðvitað að fara með ykkur, ef þið
viljið lofa mjer það; jeg er prestur, og get verið
Senoru Júönnu til skemmtunar, ef jeg get ekkert
annað gert“, bætti hann við brosandi.
Leonard fór að blístra. „Hvers vegna í ósköp-
unum eruð þjer að fást við jafnóálitlegt fyrirtæki
eins og þetta“. Þjer hafið allt lífið fyrir framan yð-
ur; þjer eruð hæfileika-maður, og þjer getið orðið
frægur maður í prestsstöðunni. E>jer getið ekkert
grætt á þessari ferð; þvert á móti kann hún að verða
yður til bana—eða“,bætti hann við með málrómi,sem
benti á að eitthvað sjerstakt byggi undir, „til sorgar,
sem ekki getur gleymt“.
„Líf mitt og dauði eru í guðs höndum“, svaraði
presturinn með auðmykt. „Hann rjeð byrjuninm,
og hann mun ráða endalokunum. E>jer minnizt — á
sorg þá sem ekki getur gleymzt; en ef hún væri þeg-
ar til mín komin!“ Og hann snart brjóst sitt og
leit ufip.
E>eim varð litið hvorum framan í annan, og þeir
skildu hvor annan.
„Hvers vegna farið þjer ekki burt og reynið að
gleyma henni?“ sagði Leonard.
Spurningin var nokkuð hranaleg, en Francisco
þykktist ekkert við hana.
„Jeg fer ekki“, svaraði hann, „af því að það
væri ekki til neins. Að því, er sjálfan mig snertir er
274
hann hafði lent I aðrar flækjur, alveg ólíkar þeim
scin við mátti búast í sambandi við slíkt miðalda-
ævintyri, klípur, sem naumast var llklegt að maður
lcnti í í auðnum Suðurálfunnar og innan um villi-
menn, þótt þær sjeu full-algengar í siðuðu mannlífi.
Meðalfjelaga lians var stúlka, sem hann átti að sjá
um, og það vildi svo til. að það var einmitt sú stúlka
sem hann unni hugástum og þráði að yrði konan sín,
en sem ekki vildi heyra njesjá, að þvl erhannhugði;
og prestur nokkur var ástfanginn af þessari sömu
stúlku, og þó syndi liann þá sjaldgæfu sjálfsafncit-
un, að langa til að koma henni í hjónaband við ann-
an mann. Hjer var nóg efni í rótnan, þó að sleppt
væri ferðinni og ævintyrinu um fjársjóðinn; en þá
þurfti að eins að láta söguna gerast annars staðar.
Leonard hló hátt, þegar liann fór að liugsa um
þetta; það var svo skrítið, að þetta skyldi allt hrúg-
ast á hann í einu; það var svo ólíkt því sem lista-
menn syna viðburðina og svo líkt lífinu, því að þar
hrúgast opt stórviðburðirnir saman, án nokkurraa
hliðsjónar af fjarlægð eða rjettum hlutföllum.
En jafnvel meðan hann var að hlæja, minntist
hann þess, að þetta var ekkert hlátursefni, nema ef
vera skyJdi fyrir Júönnu. E>ví miður var hún hon-
um nú dyrmætari en uokkur fjársjóður, og enn örð-
ugra að ná í hana, að því er hann hugði. Jæja, svona
var nú komið; hann sætti sig við það, eins og það
var. Hún hafði komizt inn í líf hans; nú var eptir
að sjá, hvort það mundi verðatil góðs eða ills. Hann