Lögberg - 29.08.1894, Síða 4

4
LÖGBERG, MIÐVIKUDAGINN 29. ÁGÚST 1894
ÚR BÆNUM
—oo-
GRENDINNI.
Dr. Ó. Stephonsen er í apturbata,
að því er vjer síðast frjettum.
Mr. Árni Friðriksson lagðist sjúk-
ur um síðustu helgi, og er enn all-
pungt haldinn.
Mr. og Mrs. J. Einarsson á Notre
Dame Str. misstu á sunnudaginn son
á öðru ári, Einar Hafstein.
Mrs. Ólöf Goodman kom heim á
sunnudaginn var sunnan úr íslend-
inganylendunni í Norður Dakota ept-
ir nokkurra vikna dvöl hjá skyldfólki
sínu J>ar.
Mrs. Sigrlður Guðmundsson, hús-
freyja Mr. Guðm. Guðmundssonar í
Duluth og systir Nordals-bræðranna,
kom hingað til bæjarins á föstudag-
inn og dvelur hjer og í Selkirk dálít-
inn tíma.
Á mánudaginn á að verða
skemmtanadagur fyrir verkamenn
J>e>sa bæjar. Prósessía mikil á J>á að
verða og skemmtanir ymsar, sem
verkamannafjelögin hjer í bænum
standa fyrir.
Capt. Jónas Bergmann frá Sel-
k’rk, sein í sumar hefur verið skip-
stjóri á gufuskipinu „Aurora“, kom
hingað um helgina síðustu, og sagði
atvinnulítið orðið par nyrðra, með pví
að vinna á Winnipegvatni cr að
ra >stu búin.
Ferðaáætlun Ilon. W. Lauriers
hefur verið breytt. Hann kemur
ekki hingað til bæjarins fyrr en á
m inudaginn kemur, kl. hálf eitt, í stað
J>3ss sem búizt var við honum á
sunnudaginn. A mánudagskveldið
talar hann í skautahringnum á Alex-
ander stræti.
Ýmiskonar veikindi ganga hjer í
bænum með meira inóti um pessar
mundir, einkum pó taugaveiki og
magaveiki á börnum. Flestir lækn-
a-nir telja veikindin í illkynjaðra lagi
og eru enda hræddir um, að J>au muni
á rerast í næsta mánuði, ef purkarnir
haldast.
A mánudaginn var lögðu 17
manns af stað til íslands hjeðan úr
bænum. Frá Winnipeg fóru pessi:
Björn Pálsson gullsmiður með konu
og 2 börn, ungfrúrnar Guðrún Dórar-
iriidóttir og Ingibjörg Ólafsdóttir,
ekkjan María Bjarnadóttir, Jón Ein-
ar-ison, Björn Jónsson og Sigfús I>ór-
arinsson. Frá Selkirk fóru: Jóbann-
es Nordal og ísak Jónssoa. Frá
Narrows við Manitobavatn fór Jóna
Benediktsdóttir, ekkja Gests Björns-
sonar, er drukknaði í sumar, með 2
börn. Frá’Grand Forks N. D., fór
Stefán Jónsson og fráPembina, N. D.
fór Sigurður Sumarliðason. Báðir
mennirnir frá Selkirk fóru heira I peim
erindum að koma upp frystihúsum
hjer og par á Islandi.
H. LINDAL,
FASTEIGN ASALI.
Vátryggir hús, lánar peninga og inn-
heimtir skuldir.
Sl^rifstofa: 343 Nlaiij Street
hjá Wm. Fbank.
Jeg hef til sölu bæjarlóðir í
Fort Rouge með betra verði og með
pægilegri skilmálum en vanalega á
sjer stað. Mjög lítið parf • að borga
pegar kaupin eru gerð, og að eins 6
prct renta tekin afpvísem óborgað er.
Ef einhverjir hafa hug á að sæta
pessum kjörum geta peir sjeð hjá
mjer kort af landinu og fengið ná-
kvæmari upplysingar.
W. H, Faulsox.
I>. 2. p. m. andaðist úr lungna-
tæring að heimili sínu nálægt Hensil,
N. D., Mrs. Steinbjörg Savage. For-
eldrar hennar voru merkiskjónin E>or-
kell Scheving og Ólöf Einarsdóttir
Scheving, er bjuggu á Stóra-Sauða-
felli í Skriðdal innan Suður-Múla-
s/slu. Föður sinn missti Steinbjörg
sál. í æsku. Fyrir 18 árum fluttist
hún hingað til lands með móður sinni
og stjúpföður, Einari bónda Bjarna-
syni í Pembina. Dvöldu pau fyrst 3
ár í Nyja íslandi, pá 1 ár í Winnipeg
og síðan hjer syðra í Dakota. Móðir
St. sál. er síðan látin, en stjúpfaðir
hennar og 3 systkin eru á lífi: Einar
Scheving og Árni Scheving bræður í
Bathgate, N. I)., og Mrs. Sigprúður
Bjarnason, kona Pjeturs Bjarnasonar
að Hensil. Fyrir II árum giptist
St. sál. John Savage, ameríkönskum
manni, einum af liðsmönnum Norður-
ríkjanna í prælastríðinu ’6l—65. I>au
hjón eignuðust 6 börn; 4 eru á lífi,
hið elzta á 7. ári. Mrs. Savage var
28 ára gömul. Hún var hin mann-
vænlegasta kona, einkar ástsæl og
góð móðir og eiginkona. Hússtjórn
hennar er viðbrugðið og ffamkomu
allri. — Jarðarförin, sem var mjög
fjölmenn, fór fram pann 4f. s. m. frá
kirkju Vídalínssafnaðar.
E>eir, sem senda oss póstávísanir
frá íslandi eða öðrum Norðurálfu-
lönduui eru beðnir að stíla pær ekki
til fjelagsins, heldur persónulega
til ráðsmanns (Business manager)
blaðsins.
Edison og frjettasnatimi.
Niðurl.
„Mr. Smart“ mælti jeg enn frem-
ur; „ef jeg setti pannig lagaðan út-
búnað á peningaskápinn yðar, að ó-
mögulegt væri að brjóta hann upp og
að hver, sem pað reyndi, væri par að
auki á yðar valdi?“
„Hm, ef pjer bara gætuð pað“.
,,E>að get jeg. Ef mjer tekst
pað, viljið pjer pá gefa mjer hana
dóttur yðar?“
„Ef pað heppnast, borga jeg yð-
ur 100,000 dollara fyrir viðvikið“.
„Ekki get jeg gengið að pví; jeg
vil fá hana dótturyðarog annað ekki“.
„Jæja pá; ef yður tekst að gera
peningaskápinn minn alveg pjófheld-
an, sampykki jeg ráðahaginn við dótt-
ur mína“.
„E>að er gott. Jeg kem pá nú
pegar í kvöld ogset pennan umbúnað
á peningaskápinn hjá yður“.
Klukkan 27 mínútur yfir 8 sama
kvöldið var jeg búinn að koma vjel
minni fyrir á peningaskápnum.
Morguninn eptir, kl. 10, kom jeg
aptur til hallarinnar, og var mjer sagt,
að liúsbóndinn hefði boðið að vísa
mjer pegar á sinn fund, er jeg kæmi.
„Húsbóndi yðar hefur sjálfsagt
verið veikur í nótt“ segi jeg við pjón-
inn, sem jeg átti tal við.
„Já, fárveikur og rænulaus‘“
„En nú er liann orðinn hress apt-
ur, eða er eigi svo“?
„Já, hann er albata og situr við
vinnu sína á skrifstofu sinni“.
Jeg fór inn til hans og sá alls
enga breytingu á honum, hvorki í út-
liti nje liátterni. E>að var sama stein-
gjörvingsandlitið á honum og áður.
„Hvernig líður yður, herra
Smart?“ spurði jeg.
, E>akka yður fyrir — mikið vel.
En J>ví spyrjið pjer að J>ví?“
„Klukkan hálf-níu í gærkveldi
hefur lostið yður rafmagnsstroka, skal
jeg segja yður, og pjer bafið hnigið í
ómegin fyrir framan peningaskápinn
yðar“.
„Já“.
„E>jer röknuðuð við aptur kl 8^ f
morgun, — var ekki svo“?
„Jú, öldungis rjett“.
„Svo mun hverjum fara, er snert-
ir við peningaskápnum og ekkí pekk-
ir á rafmögnuðu pjófagildruna mína“.
„En ef jeg hefði nú aldrei raknað
við aptur“?
„Ó, jeg var ekki neitt hræddur
um pað, pó að petta væri í fyrsta skipti,
sem jeg reyndi gildruna á manni“.
„Og pjer vissuð nákvæmlega, hve
lengi yfirliðið mundi standa“?
„E>ví ætli’ jeg vissi ekki pað?
Tólið var sett til 12 klukkustunda.
En pað er auðvitað lafhægt, að setja
pað til 24 klukkustunda yfirliða eða
9 klukkustunda eða 5 mínútna og 6
sekúnda“.
„Rjett er nú pað“.
„E>jer kannizt pá við, hr. Smart,
að jeg hefi efnt pað sem jeg lof-
aði yður“.
Ti“ •
ii°» ■
„Og J>á efnið pjer líka [>að sein
pjer hafið lofað mjer og fáið mjer
dóttur yðar til eiginorðs“.
„Jeg efni ætíð pað som jeg loía.
Jeg hefi s igt, að j--g mundi sam-
pykkja ráðahaginn við dóttur mína“.
„Já, pað sögðuð pjer einmitt
en —“?
„En dóttir mín veitir ekki sitt
sampykki. E>jer skuluð nú ekki
ganga af göflunum fyrir að tarna, ungi
mrður. Jeg kaupi allar hug'dts-
smíðar yðar og greiði yður fyrir fram
100,000 dollara11.—
„Þetta er, herrar mínir og frúr,
frisagan um fyrsta happið á hugvits-
smiða braut minni“, mælti Edison oa
' n
pagnaði.
„En hvað pað er gróflega merki-
leg og skemmtileg saga“, kölluðu á-
heyrendurnir hver í kapp við annan,
og frjettasnatinn, Mr. Penniback,
spurði:
„Getur pað verið, að [>jer hafið
selt allar hinar síðari mikilsverðu og
stórmerkilegu liugvitssmíðar yðar til
lians Jenkins Smarts1’?
„Nei“, svaraði Edison. „E>að
hefi jeg ekki getað. Jeg hefi hugsað
upp og smíðað eða smíða látið af hug-
viti mínu of mikið og margt til pess.
E>að er nú t. d. um söguna pá arna,
sem jeg var að segja ykkur núna —“.
„IJvað, — hvað er um hana“?
spurði frjettasnatinn.
„Jeg hefi líka — smíðað hana af
hugviti mínu“.
SÆLIR LANDAR!
Af pví að jeg hef heyrt að úrin
vkkar sjeu í ólagi, pfi er jeg nú
seztur að í Aðalstrætinu nr. 617, og
geri við úr og gullstás3, fljótt, vel og
ódyrt; sömuleiðis sel jeg úr, klukkur
og gullstáss mjög ódýrt.
AÐALSTRÆTI nr. 617
T. Thomas
Eigendur þeirra hóka, sem jeg hefl
bundið og sem legið hafa lijá mjer fyrir
lengri tjma. læt jeg vita. að ef þeir vitja
heirra eigi innan tveggja vikna frábírtingu
þessarar augiýsingar verða þær seldar.
Sðmuleiðis bið jeg þá, sem skuida mjerað
borga sem fyrst, því jeg er í fjárþröng.
Ykkar með vinsemd
Clxj-. jra.colt>sen,
bókbindari.
354 Spence St.
©Otiuv otbtonwr
OWENS RAFURMAGNSBELTI
LÆKNAR.
OWEJIS IJAFUaMACNSDELTI hefur pegar unnið og mun
framvegis halda pví orði, sem pað hefur pegar fengið
fyrir að vera bezta rafurmagnsbeltið í heiminum, hvað
sem peirra mörgu keppinautum lfður.
J>;i<V læklUir aakúta króniskk og taugasjúkdóma, gefur líkamanum
aptur krapt sinn og hresslcik, hvort sem pað nú kemur af ofmikilli áreynslu
eða öðrum orsökum.
Styekleikur æskunjíae og lípskraptur kemur aptur.
Ef pjer skylduð vilja fá fleir sannanir, pá skrifið pegar eptir
olúwx stom kvitalag mtl) mguÍJitm.
í houum eru brjef og vitnisburðir um marga sjúkdóma, sem hafa lækn-
azt með belti Dr. Owens og batteríum hans, eptir að önnur læknislyf ogönn-
ur rafurmagnsbelti hafa reynzt ónýt. Auk pess eru í honum teikningar og
verðlisti yfir hin ýmsu belti með pví sem peim hej’rir til. Katalógunnn er
gefinn út bæði á ensku og norsku og er sendur hvert scm vill fynr 2 centa
dóstgjald. Skrifið til
The Owen Blectrie Belt and Áppiance Co.
201-211 State St. Cliicago, 111.,
Skriíið eptir príslista og upplýsingum viðvikjandi beltunum til
B. T.BJÖRNSON, agent meðal íslendinga.
P. O. Box 368, Winnipeg, Man.
368
Svo kraup hann niðúr og tók að biðjast fyrir. E>að
síðas’a, sem Leonard sá, áður en augu hans lokuðust
í svefninum, var stúlkulega andlitið á prestinum,
sem var eins og í leiðslu; umhverfis pað andlit fjell
birti n frá vaxkertinu eins og geislakóróna, par sem
hinn kraup og las hverja bænina eptir aðra nieð sín-
um fölvu vörum.
Klukkan var orðin 9 áður en Leonard vaknaði
næsta morguninn eptir, enda höfðu peir ekki farið að
sofa, fyrr en klukkan var orðin svo að segja 3. E>á
var Francisco pegar kominn á fætur og farinn að
biðjast fyrir, eins og hann var vanur. E>egar Lcon-
ard hafði klætt sig, fóru peir inn í herbergi Júönnu,
og var par matur til handa peim. E>ar fundu pcir
Otur, og var hann ekki sem ánægðastur.
„Baas, Baas“, sagði hann, „pær eru komnar og
vilja ekki fara aptur“.
„Hverjar?11 spurði Leonard.
„Konurnar, Baas, sú sem mjer hefur verið gefin
fyrir konu, og margar aðrar — pjónustustúlkur
hennar— með henni. E>ær eiu yfir 20 fyrir utan,
Baas, og allar gríðarstórar. Hvað á jeg nú að gera
við hana, Baas? Jeg kom hingað til að pjóna pjer
og til pess að leita að rauðu steinunum, sem púpráð-
ir, en ekki til pess að leita að konu, sem er svo stór-
vaxin, að hún gæti verið amma mín“.
„Jeg veit sannarlega ekki, og svo stendur mjer
á sama“, svaraði Leonard. „Ef pú vilt vera guð, pá
verðurðu að taka afleiðingunum. En mundu mig
369
um eitt, Otur; haltu pjer saman, J>ví að pessi kvcnn-
maður mun kenna J>jer að tala sitt mál, og [>að getur
vel verið, að hún sje sett til að njósna“.
„Já, Baas, jeg skal sjá um pað. Er ekki nafn
mitt E>ögn, og skyldu konur koma mjer til að tala —
mjer, sem hef ævinnlega hatað pær? En ekki
vænti jeg Baas vildi nú sjálfur ganga að eiga liana?
Jeg er guð og dæmalaust greiðugur; jeg ætla að
gefa J>jer hana, Baas“.
, Jeg lield síður“, svaraði Leonard afdráttarlaust.
Gættu að, hvort maturinn er til. Nei, jeg gleymdi
pví, að pú ert guð; klifraðu upp I hásætið pitt, og
vertu guðdómlegur, ef pú getur“.
Um leið og hann sagði petta, kom Júanna út úr
herbergi pví er hún hafði sofið í; hún var nokkuð föl,
og pau settust nú að morgunverði. Áður en máltíð-
in var á enda, kotn Sóa með pau skilaboð, að Olfan
biði fyrir utan. Júanna bauð að hleypa honum inn>
og kom hann inn að vörmu spori.
„Gengur allt vel, 01fan?“ spurði Júanna.
„Allt gcngur vel, drottning mín“, svaraði hann-
„Nam og prjú hundruð prestar hjeldu ráðstefnu í
dögun í prestahúsinu J:arna hinum meginn. E>að
gengur talsvert á í borginni, en lýðurinn er glaður í
anda út af pví að gömlu guðirnir eru komnir aptur
til okkar, og færa með sjer frið'“.
„Gott,“ sagði Júanna. Svo tók hún að spyrja
hann kænlega um margt, og smátt og smátt fengu
pau meira að vita um E>oku-lýðinn.
372
pakklætis skyni fyrir nægtir pær er móður-gyðjan
hefði gefið. Við og við endrarnær var og mönnum
íloygt ofan til pess að seðja hungur Ormsins, og svo
höfðu prestarnir aðra helgisiði, sem Olfan sagði, að
peim mundi gefast kostur á að sjá, ef vorhátíðin, sem
lialdast átti á öðrum degi J>ar frá, yrði haldin sam-
kvæmt fornri venju.
„Ilún skal verða haldin“, sagði Júanna næstum
pví harðneskjulega.
Ilingað til hafði Leonard hlustað á pegjandi.
Nú spurði hann einnar spurningar. „Hvernig stend-
ur á pví“, sagði hann, „að Nam og fjelagar hans, sem
eru pegar einvaldir, skyldu vera svo fúsir á að veita
guðunum Jal og Öcu viðtöku, pegar peir guðir
komu í eigin persónu, par sem pað var auðsjeð, að
J>aðan af urðu peir að hlýða en ekki stjórna?“
„E>að er af tveimur ástæðum, lávarður minn“
svaraði Olfan; „fyrst og fremst af pví að guðirnir
eru guðir, og pjónar peirra pekkja pá; og í öðru
lagi af pví að hætt hefur verið við pví að Nam missti
vald sitt á síðustu tímum. Af öllum æðstu prest-
utn, sem sögur fara af, hefur Nam verið grimmastur
og ágjarnastur. Um prjú ár hefur hann fórnað helm-
ingi fleiri mönnum en venja hefur verið til, og {>ó að
fólkinu pyki gaman að sjá pessi manndráp, er illur
knurr kominn í pað, pví að enginn veit, hver næst
verður fyrir fórnarhnífnum. E>ess vegna pótti hon-
um vænt um, pegar guðirnir korau; hann hjelt, að
peir mundu styrkja vcldi sitt, og setja hann hærra