Lögberg - 11.02.1897, Blaðsíða 3

LÖGBERG, f^MMTUDAGINN 11. FEBRUAR 1897
3
Ur „Iíiicli der.LíetIer“.
Eptir Iíeine.
Þessar konur kunna að mota,
livað oss hentar skáldunum.
Mjer þær gáfu mat að jeta,
jnjer og snilldarandanum.
Hviliksúpa! Sú var brúkleg,
sastt gat vínið fjör nijer kveikt.
Og svo pessi unaðssöngur!
og sú rjúpa! Sú var steikt.
Óðsnilld, trúi jeg, um pær ræddu,
unz loks saddur burt jeg fer;
og jeg pakka sagðan sóma,
sem pær höfðu auðsýnt mjer.
t>ennan ungling elskulega
aldrei nóg jeg lofað geit;
tiðum hann mjer byður bjóra,
bragðgott vín og lambaket.
Snoturt falla frakki og brækur,
flibba-slaufan alltaf kyr.
Kemur hann á hverjum morgni,
hvort mjer líðir vel, hann spyr.
Talar um hvað eg sje frægur,
og hvað fyudnin hressi sig.
Vænn og pipur er hann alltaf,
allt að gera fyrir mig.
Og á kveldin opt i boðum
andagipt í svip hans skín,
er hann pylur fyrir fljóðum
,,frábærlega“ kvæðin mín.
£>að er mikil yndisauðna,
enn að finna slíkan pilt,
nú á tfmum pegar pjóðin
pó er meira og meira spillt.
Þið engjarós, lilja og lóa og sunna,
svo ljúft yður öllum jeg fyr póttist
unna;
en nú er pví lokið, jeg elska pá einu,
pá inndælu, bliðu og fríðu og hreinu,
sem sjálf 4 allrar ástar brunna,
er engjarós, lilja og lóa og sunna.
n. h.
—Þjóðólfur.
Don Ramíró.
(Eptir Heine).
„Donna Klara, Donna Klara,
Dóttir fríðleiks, göfga sprundið,
Mig pú hefur dauðadæmdan,
dypsta mjer í glötun hrundið.
„Donna Klara, Donna Klara,
Dýrmæt,—sæt er lifsins gjöfin,
Kn hið neðra ógn mjer býður
ísköld bæði og niðsvört gröfin,
„Donna Klara, dátt pigleiðir
Don Fernandó, brúði rjóða,
Ardag næsta’ að altarinu —
Er í hug pjer mjer að bjóða?“
„ „Don Ramíró, Don Ramíró,
Döpur mjer pín orðin svíða
Meira’ en álög meingra stjarna,
Mínum vilja sem að stríða.
,, „'Don Ramiró, Don Ramíró,
Deyð pinn trega, kappinn gildi,
Velja máttu um ótal aðrar,
Okkar leiðir drottinn skildi.
„ „Don Ramíró, sem á Serkjum
Sigur fjekkst viðorðstír hæsta,
Vinn pig sjálfan, kappinn kæri
Kom í hóf uiitt 8ptan næsta.“ “
,,Donna Klara, Donna Klara,
Dyrast sver eg boð að piggja,
Gildið sæki’ eg, geng í dansinn,
Góða nótt,'—á pað má byggj»“.
„ ,Góðanótt“ “—í glupga marrar,
Grafkyr stóð á tái* niðri
Halur par til hvarf hann út í
Ilúmið svart á nóttu miðri.
Dregst burt loksins dimma nóttin,
Dellings mögur vekur lyði;
Eins og reitur blóma breiður
Blasir 1 óledó með prýði.
H^rt 4 bustir borgarhalla
Blikar sól og gulls með fágu
Ljóma á morgni kyrrum kirkna
Kúptu stöpulpökin háu.
Eins og byja ymur suða
Óðar klukkna hringing byrjar;
Hölda fjöld t húsum drottins
Helga bæna söngva kirjar.
Sjáið, sjáið pið ei parna
Þjett úr torg-kapellu ganga
Tigið fólk og fagurbúið,—
Fríð og prúð er sveitin langa.
Riddarar í gerðum glæstum,
Gullskreytt víf og snyrtnir pjónar
Ganga par, en gjalla klukkur,
Glymja jafnframt orgeltónar.
En í hópnum, er með lotning
Undan vdkur pá sem greiðast,
Donna Klara, Don Fernandó
Dyrðarhjónin ungu leiðast.
Brúðgumans til hárrar hallar
Hersing pví Dæst öll er snúin;
Afar dýrleg er par veizla
Eptir fornum hætti búin.
Ágætt borðhald, ípróttleikir,
Allt, sem má til gleði haga;
Yndis stundir örskjótt ltða
Unz að nóttu fer að draga.
Og til dansleiks svo í salinn
Safnast brúðkaups gestir hyrir;
Viður lampaskinið skæra
SkrautbÚLÍngar ljóma djfrir.
Síðan brúðhjón setjast bæði
Sæmdarrík á tignar palla;
Donna Klara, Don Fernandó
Dátt í tómi saman spjalla.
Fólks- í salnum glaður -grúinn
*) Tá = strætisstjett.
Gengur líkt sem ölduföllum,
Gn^ja bumbur harks nieð hreimi,
Hvella lúðrar rómi gjöllum.
„flerm mjer, fríða! hví pú starir
Ilngarstola sama veginn,
Út f salar yzta hornið?“
Aðspyr gumi furðu sleginn.
„ „Don Fernandó,sjerðu ei segginn
Svartmöttlaðan? pann eg uggi.“ “
Ilann með brosi aptur ansar:
„Ekki er petta nema skuggi“.
Skugginn nær meir pá sjer pokar,
Það er maður alsv8rtbúinn;
Don Ramíró Klara kennir
Kafroðnandi nygipt frúin.
Dans erhafinn, drósum meður
DaDsmenn snúastglaums viðhrinur
Ólmt í valz með ofurkæti,
Undir skelfur gólf og dynur.
„ „Don Ramíró, víst pað veiztu,
Við pig dansa eg fúsu hjarta,
Hjer samt koma inn pú áttir
Allra sízt með skikkju svarta.“ “
Hvössum augum, hryggu bragði
Hann á menja starir hildi,
Spennir miðja svo og segir:
„Ságðirðu ei eg koma skyldi?“
Þeytast óðar pau í dansinn,
Þyrlast eptir hljóðsins föllum;
Gnjfja bumbur harks ineð hreiroi,
Hvella lúðrar rómi gjölluin.
,, „Hví pjer ískalt er á höndum?““
Inti hún skelfd og losajst vildi.
Þau á stað og svar var sama:
„Sagðirðu ei eg koma skyldi?“
„ „Slepp mjer, slepp mjer, hættu,
hættu,
Hugði’ eg sfzt pjer nálykt fylgdi.‘“i
Rómdimt kvað við svarið sama:
„Sagðirðu ei eg koma skyldi?“
Logi og reykur gjfs úr gólfi,
Gígna og bassfíóla kliður
Hvín og ymur,—allt f salnum
Ærist töfragang pann viður.
„Don Ramíró, slepp mjer, slepp
mjer,
Slepp mjer pú hinn ógnumtryldi“.
Don Ramfró svarar sarna:
Sagðirðu’ ei eg koma skyldi?“
„ „Guðs í nafni farðu, farðu,“ “
Föstum rómi loks kvað svanni;
Við pað dugur datt úr vofu,
Don Ramfró hvarf úr ranni.
„Klara er stirnuð, helbleik hnigin,
Hrolli kólnuð, taugum slökum,
Yndisfagra óvit hefur
Umspennt sínum myrkratökum.
Loksins burtu líður drunginn,
Loksins brá hún sundur augum,
Yoðaleg samt vjek ei furðan
Vffs úr fögrum sjónarbaugum.
Upp p . í staðið alls ei hafði' hún
Allt frá pví er dans nam bvrja;
Brúðgumans við síðu’ hún situr,
S zt er kvíðlaust nú rjeð spyrja:
„Hví ertu svo hvft í framan?
livf svo döpruð augun fríðu?“—
„Hvað, Rnmíró—?“ hægt hún
stamar,
Heptist mál af böli stríðu.
Brúðguminn kvað brúnapungur—
B' úðar varð ei minui sorgin—:
„Spvr ei, drós, um dreyrgar skærur,
Don Ramfró ljezt f morgin“.
Stgií. Th.
— Þjóðótfur.
„CATARRH“ LÆKNAST Á FÁUM
KLUKKUTÍMUM.
Það er ekki emungis hátt standaofii
fólk í voru eigin landi svo sem Urban
bippe, M. P. of Joliett, Quebec., ogaðiir
þingmenn, sem hæl* Dr. Agnew's Catarr-
hal Powder heldur koma vo'torð tír öllum
áttum um ágæti tessa meðals. G. G. Arch-
er, Brewer, Maine segir: ,,Jeg lief haft
catarrh í flerri ár i.að rann vatn tír augun-
um og nefinu stundum svo dögum skipti.
Iyir fjórum mánuðum fjekk jeg mjer Dr.
Agnews Catarrhal Powder, og hef ekki
haft snert af veikinni síðan, Jeg vildi ekki
vera án þessa ágæta meðals fyrir nokkurn
mun“, Það bætir á tiu míntítum.
ro
c
©
c
t)
6
«
CM
©
e
r & s> © o o ©
«9
<3
é*
0
ví
O
3
©
Cj Priré j Dnví* & l.tiwrencrt C<»., T.td, l<9
I Soie Proprictors, IvIontkkal.
I____________________________ /jk
C • • © ® « <o> "v'éT'eo
»3 ” ftiEHTHOL
rLASTER
—;---------r
I li.ivo tirosorH'cti Ájt*j.»h' 1 Plaxt©r 1n a nitmher
ofuiws nc*u ai .'ic atid rh-unut:ic ; aiiis, j»i;d
r> n vory n.ut’a iiPtih**! »i h t.io cir-:ts nnd
l '.oasíintnesa of iu i pj*licatl u — vv'. R. Cakpkn-
TKK. M.D., ITut-1 Uxiord, L<»Þin.
IliaVounttd Alenth-'l Plas'o.s in *er<»ral cnses
of D'iiscul.ir ihoumatism. and find in ev< ry .-.iso
t h:a ga va H1 m-iHt I nat:« n t■ a í «1 permn neni reUef.
—J. K Mo-»ek f' . Wa*b»nírtnn. D.c.
lt C ^c-s ScíatU-a, Lmnhapo, Nt_-n-
ralgla, PaliiA in Back or Si<le, or
any Muscuiar Pnlna.
Dr. G, F. Bush, L.D.S.
TANNLÆKNIR.
Tennur fylltar og dregnar út án sár
auka.
Fyrir að draga út tönn 0,50.
Fyrir að fylla tönn $1,00.
527 Main St.
Vjer erum
o©o©o © @ ® o © © o
cRclief fcr °
© . 7 y ©
q j ^ Lí, 7 ~Lój ©
v'Troubles ®
In rovsniPTION an<! nll ll'Nfi
© I»ISEASí;8, KPlTTPiG Ol III.OOD, ©
( OIGIV, I,OHA OF trPKTITE,
® nEBILITY, f lie bencdtMof this •
^ uriiclcnrc uobt tuauifcta. g
By thoaid of Th« "D. & L” Emulsion. I hav« f»ot
Q rid of :i li.i< king cottgh whn h had troubled me for £
over a yenr, nnd h;tve gained cmisiderably ln
q weight. I liked this Einnision so well 1 waa glad a
vvkon the time catne around to take it. w
q T. H. WINGH.AM, C. E., Montreal ^
50«. and Sl pcr Bottle
• DAVIS& LAWREMCE CO., Lto., Mohtrehl •
• @©@e e e eeeee
Til Nyja-Islands!
LTndirskrifaður lætur góðan, upp-
hitaðan sleða ganga á milli Nyja-
íslánds, Selkirk og Winnipeg. Ferð-
irnar byrja næsta briðjudag (17. p m,)
og verður hagað pannig:
Fer frá Selkirk (norður) priðju-
dagsmorgun kl. 7 og kemur að ís-
lendingafljóti miðvikudagskveld kl. 6.
Fer frá íslendingafljóti fimmtu-
dagsmorgun kl. 8 og kemur til Sel-
kirk föstudagskveld kl. 5.
Fer frá Selkirk til Winnipeg á
sunnudaga og fer frá Winnipeg apt-
ur til Selkirk á mánudagsmorgna kl.l.
Sleði pessi flytur ekki póst og
tefst pvf ekki á póststöðvum. Geng-
ur reglulega og ferðinni verður fl/tt
allt sem mögulegt er, en farpegjum
pó s/nd öll tilhliðrunarsemi.
Fargjald hið lægsta, sem byðst á
pessari leið.
Helgi Sturlaugsson keyrir sleðann.
Eígandi: Geo, S. Dickinsoii,
SELKIRK, MAN.
Nu fiunir
að fá hið bezta upplag af
Skrautmunum,
Glasvoru,
Leirtaui,
Brúðum og öðru barnagull’,
sem hægt er að finna vestan
Stórvatnanna. Og vjer ætl-
um að selja pað með svo lágu
verði að allir geti keypt.
Vjer höfum einnig fylt
búð vora með matvöru (groce-
ries) fyrir jólin. Og fatameg-
in í búðinni höfum vjer margt
fallegtfyrir ykkur til að gleðja
vini ykkar með.
Óskandi ykkur gleðilegra jóla
og áDægjulegs nyárs, crjra
vjer
Ykkar einlægir
SELKIRK
TRADING COT.
345
varð honum að bana? Já, ef til vill, sagði hann;
pessháttar skoðun hefði verið að ryðja sjer til rúms í
Kuga hans. f fyrstu hefði hann enga tilhneiging haft
til að álíta, að sú skoðun hefði við mikið að styðjast,
pótt hann hefði opt spurt sjálfan sig að hver maður-
inn væri, sem gæti haft hag af að ryðja Set Chicker-
ing úr vegi? Og sá sannleikur, að Set var einn af
peim fáu eigendum námunnar, er engan erfingja átti,
gat vakið pá hugsun, að ekki væri ómögulegt, að
einhver eigingjörn ástæða hefði verið fyrir inorðinu.
En pegar pað var orðið augljóst, að prófessor
Bostock hafði sjeð manninn með rauða skeggið, er
sjálfsagt hefði verið notaður sem verkfæri til að
myrða Set Chickering, fyrir utan garðshliðið hjá
menningar skólanum, og að hann sjálfur, Gerald,
hafði sjeð hann, er hann átti líf sitt að verja á upp-
hlaðna ár-bakkanum, og að prófessor Bostock hefði
heinlinis pekkt liann aptur pá, pegar hann var i
shmpingunum við hann, pá var ómögulegt að efast
lengur um, að morð-3amsæri ætti sjer stað, sem rauð-
sheggjaði maðurinn væri pó að eins notaður sem
verkfæri við. Mr. Aspen var spurður, hvort hann
hefði nokkum tíma heyit getið um, að nokkur peirra,
er kröfu gerðu til náma eignanna, hefði rautt skegg?
Nei, hann hafði aldrei heyrt getið um pað; en hann
hefði heldur aldrei heyrt mikið um hvernig peir, er
kiöfu gerðu til arfsins, litu út, hvorki peir sem væru
á lífi nje peir, sem dánir væru, að undanskildum
[>t iin sem hann hefði pekkt persónulega.
352
á hinu langa búðarborði, voru margir fræ-bögglar.
Hann tók upp böggul eptir böggul og las nöfnin á
peim; pví á peim voru einnig snotrir nafn-miðar. Á
meðan hann var að lesa nöfnin var ekki hægt að sjá
á svip hans, að hann yrði nokkurs vísari við pað,
sem hann las.
Það lá lika bók á búðar-borðinu—pykk, gömul
bók, einkennileg, gömul grasafræði frá 17. öld, með
mörgum fáránlegum jurtamyndum og fáránlegum
lysingum af peim. Bostock tók bókina og opDaði
hana. Hann var að blaða í bókinni og skoða hverja
mynd fyrir sig,pegar Mrs.Borringer kom inn í búðina.
Það var ekkert bros á andliti Mrs. Borringer
pessa stundina. Mrs. Borringer var ekkert um Mr.
Bostock. Hún gat eiginlega ekki gert grein fyrir,
hvers vegna henni var ekki um hann. Hún hafði
ekki heyrt neitt íllt um hann; hún vissi ekkert illt
um hann. Þau liöfðu lítið saman að sælda, Og pað
Var sannarlega engin gild ástæða fyrir peirri óbeit,
sem hún hafði á honum. En hún var sjer pess Ijós-
lega meðvitandi, að hún reyndi ekki að útryma
pessari óbeit hjá sjálfri sjer, að eins fyrir pá sök, að
pessi óbeit mætti virðast diBtið ósanngjörn. Þetta
er náttúru-ávísan, sagði hún við sjálfa sig, og pess-
háttar náttúru ávísan er eins opt rjett eins og röng,
og jafnvel optar rjett. Ef manni geðjast ekki að
einhverri manneskju, pá geðjast manni ekki að
henni, og pað er ekki til neins að deila um pað. Þar
^f leiddi að Mrs. Borringer, sem var praktisk kona,
341
hefðu drepið, hefði fengið vitneskju Um, að eitthvert
djöfullegt samsæri væri á ferðum og pví ekki komið
í ljós eða gefið sig fram, til pess að geta pví betur
athugað petta samsæri eða svikabrugg og komið pví
upp pegar tfmi væri komin til pess. Hinn áleitni
frjtíttaritari spurði, hvort pað hefði ekki verið tími til
kominn fyrir nokkru sfðan að koma pví upp, t. d.
rjett áður en Set Chickering var myrtur? Mr. Bost-
ock kvað já við pví, og sagði, að pað væri líklega
svo. Hann (Mr. Bostock) sigðist auðvitað ekki hafa
athugað málið mjög nákvæmlega; hann hefði svo
margt annað að gera; en samt fyndist sjer ekki
ómögulegt að • Jafet Bland, ef hann væri á verði í
pessu efui, hefði ekki fengið að vita um samsærið í
tfma til að hindra, að Set Chickering væri myrtur.
Allt hið dularfulla við petta mál hafði pau áhrif,
að gera Mr. Bostock að einskonar söguhetju uin
stund. Hann hafði komið fram sein trúr vinur með
pví, að fylgja Mr. Aspen eptir álengdar heimleiðis
til hans kveldið sem ráðist var á hann, og ef Mr.
Aspen hjeldi lífi, pá væri pað pvf að pakka, hve
hetjulega prófessor Bostock skarst í leikinn. Allir
vildu eignast ljósmyndir af Bostock, og orðstír hans
sem ágæts skiltninga-manus flaug út um allt landið.
MennÍDgar-skólinn varð og langtum nafntogaðri en
áður fyrir bragðið. öll blöðin tóku kenningu hans
viðvíkjandi morðinu enn kappsamlegar til umræðu,
og bjuggu sig vel undir pá stund, að Jafet Bland
kæmi frim í dagsljósið og sjónarsviðið úr myrkrinu^