Lögberg - 11.02.1897, Blaðsíða 5

LÖGBEIIO, FIMMTUDAGINN 11, FEBRUAB 1897
5
vjer benda á, að þegar fyrstu ísl.
settust að í liirini svonefndu Arjryle-
byggð, árið 1882, voru peir um 50
•enskar míiur frá járnbraut, en nú er
enginn þeirra lengra en 7 milur frá
járnbraut, og hafa ekki verið í síðustu
6 11 10 ár. Sem annað dæmi um,
hve aðgengileg þessi eyðilönd hjer i
Manitoba eru gerð, viljum vjer benda
á, að fyrir hjer um bil 11 mánuðum
siðan kom frumvarp fyiir Manitoba-
þingið um, að styrkia fjelag eitt til
að leggja 100 roílur af járnbraut inn
i Dauphin hjeraðið. Um mánuði
seinna varð frumvarpið að lOgum (pað
puifti ekki að senda pað til Ottawa
eða Euglands til að fá pað sampykkt),
og svo tók fjelagið til starfa í sumar
er leið og brautiu—100 mílur—var
fullger 1 haust er leið, í tíma til að
Uytja korn uppskeru bænda, er búa
p»r norðvestur frá, á heimsmarkaðinn.
Auk pess liafa 10 vagn-farmar af
tiski úr Winnipegoosis-vatni og ^msar
aðrar vörur verið íluttar út með pess-
ari nýju braut síðan liún var byggð
Þessar 100 mílur eru meiri vegalengd
en er frá Reykjavík austur í Safa-
mýri í Rangárvallasýslu, og pó
var brautin fullger 8 mánuðum eptir
að frumvarpið var sampykkt. N ú fást
gefins lönd til og frá meðfram braut
pessari,o.g mestallt land er enn ónum-
ið l danska mílu frá enda hennar.
Nú gæti fjöiskyldu-faðir, sem á 3 full-
veðja syui, fengið 640 ekrur af landi
fyrir sig og pá gefins nokkrar milur
frá pessari nýju braut, og pað er ekki
oí mikið sagt, að pe sir 640 ekrur
verði 5 doll. virði ekran að 3 árum
liðnum, pegar peir fá eignarrjettinn,
pó peir að eiris uppfylltu yrkingar-
skyldur sínar (að plægja og sá i svo
sem 60 ekrur), og verður pá pessi eign
3,200 virði, er jafngildir yfir 12,000
krónum. Pað eru kannske eng-
in lilunnindi, að fá. petta land
gefins, hvort sem pessi fjölskylda
vildi selja landið eða eiga parna slíka
bújörð og heimili fyrir sig og afkom-
endur sina? t>etta pættu sjálfsagt
hlunnindi ef slíkt ætti sjer stað á ís.
landi, en hvers vegna eru pað pá ekki
hlunnindi bjer að fá gefins bújörð,
sem ekki er nærri eins erfitt að koma
í gott lag og niðurníddri leigujörð á
íslandi? Vjer skulum bæta pvf við
að vjer sjáum ekki, hvers vegna er
betra að pæla upp jörð sem leiguliði
á ísl., jörð, sem litið gefur í aðra
hönd, en jörð sem maður á hjer sjalf-
ur og sem gefur ríkulega uppskeru
fyrir erfiði manns. Það parf t>jóð-
ólfska reiknings aðferð til að skýra
petta atriði. Sannleikurinn er nú
samt, að pað eru fleiri en pjóðólfur
sem ekki kunna að meta rjett pau
fjarska pýðingarmiklu hlunnindi, að
fá gefins bújörð fyrir sig og sína f
brezku landi, par, sem menn eru eins
frjálsir pg menn geta verið nokkurs-
Staðar f veröldinni, par, sem æsku-
lýðnum er sjeð fyrir ágætri upp-
fræðslu, hvað fátækir sem aðstand-
endur hans eru, par, sem menn mega
vera óhultari um iif sitt og eignir en
vfðast, ef ekki allstaðar, annarsstaðar
í heiminum og par, sem hver maður,
hve lftilmótlegur sem er, nær rjetti
sínum ef hann nær honum nokkurs-
staðar í veröldi.mi.
Pjóðólfur gefur I skyn, að pað
sje illt og ósaroboðið góðuin íslend-
ingum að leiða fólk burt af íslandi af
pvf, að vinnukrapturinn pverri við
pað í landinu. l>að eru dú tvær hlið-
ar á pessu tnáli eins og öðrum. Sú
kredds, að pað sje of lítill vinnu-
kraptur á íslandi, er ósönnuð. Ef
vjer pekkjuin nokkuð til pessa máls,
pá er yfirfljótanlegur vinnnkraptur á
ísl. til að fullnægja hinum núverandi
pörfum fyrir hann. t>að, sein að
gerrgur, er, að sá vinnnkraptur, sem
er í landinu, notast ekki sökum illra
og ónógra samgöngufæra. Það hef
ur komið fyrir nærri á hverju ári, að
til hefur verið atvinnulaust fólk í ein-
um parti landsins pegar fólk vantaði í
öðrum hluta pess. Þetta kom fyrir
síðast í sumar er leið, pegar hundruð
manna sátu atvinnulausir á Austur-
landi, einmitt pegar vinnukrapt vant-
aði svo tilfinnanlega í jarðskjálpta-
sveitunum, og roörg slfk dæmi mætti
telja upp. t>að vantar pannig ekki,
að voru áliti, vinnnkrapt í landinu,
lieldur tilfærur til að flytja atvinnu-
laust fólk greiðlega á pá staði, sem
vinnukrapt vantar. Eins og samgöng-
urnar eru, raætti petta atvinnulausa
fólk nærri eins vel vera í Ameríku
eins og við Faxaflóa, pegar fólk vant-
ar á Austurlandi eða f öðrum fjórð-
ungum landsins, upp á pað, hvað pað
bætir úr fólkseklu i hinum fjórðung-
unum. Og pó vill Þjóðólfur og Dag-
skrá láta ping og stjórn bætta við
tilraunir til samgöngnbóta—hætta við
landsgufuskipið! Þegar bændur hjer
í Manitoba vantar vinnukrapt um
uppskerutímann, pá flytja járnbraut-
irnar púsnndir manna á fáum dögum
úr 1000 til 1500 raílna fjarlægð. Að
\ ilj i, að fólk sitji á íslandi, við hvaða
neyðarkjör sem pað á að búa, er tóm
eigingirni, en engin pjóðarást Land.
ið hefur ekkert gagn af pví fólki, sem
deyr fyrir illa aðbúð eða úr harðrjetti,
en pví miður er saga Islands lítið
annað en pesskonar hörmunga-saga,
saga um baráttu pjóðarinnar fyrir
að deyja ekki úr hungri, bar-
átta, sem svo sorglega opt hefur
misheppnast. Slíka sögu á Canada
ekki, til allrar hamingju. Cg á með,
an allt stendur eins og hefur verið, og
er, á íslandi, mun hörmunga-saga
pjóðarinnar endurtaka sig að öðru
leyti en pví, að meiriog skjótari hjálp
kemur utan að nú á dögutn pegar
einhver ósköpin dynja yfir. Atvinnu-
vegir íslands og kjör fólksins hefur
svo opt verið bætt á jiappírnum, að
hætt er við að pappírs-umbætur
Þjóðólfs verði eins. Það hefur verið
skrifað um umbætur á kjörum fólks
á ísl. í i ærri heila öld, á meðsn
stjórnir annara pjóða hafa verið sð
vinna að umbótuin á hag íólksins.
A meðan allar umbætur á kjörum al-
mennings á ísl. eru að eins á pajiji-
írnurn, á meðan fjölda fólks vantar
par lífvænleg húsakynni og fæðu,
álftum vjer ekkert samvizku-'ipnrsrnál
fyrir neinn mann að hvetja inenn til
að flytja hingað, sem reynzlan hefur
nú ómótmælanlega sannað að íslend-
ingar l fa yfirleitt við langtuin betri
kjör og eiga miklu bjartar framtið
f\rrir höndurn. Vjer óskum ekki að
ísland eyðist, enda er engin hætta á
pví. Þjóðin öll getur ekki flutt burt
pó hún vildi. En vjer álíturn íslandi
°g pjóðinni hollt að útflutningar
haldist paðan, að svipuðu hlutfalli og
verið hefur lrinn síðasta aldarfjórðung,
eins og sakir standa. Það verður
stór gróði fyrir hina íslenzku p;óð
með tímanum eins og allar aðrar Ev-
rópu-pjóðir. ísland hlýðir sama lög-
máli í pessu efni, og öðrum, eins og
önnur lönd, pó ýmsir virðist álíta, að
ísland og hin fsl. pjóð sje undir allt-
öðru lögmáli en önnur lönd heiros-
ins og allar aðrar pjóðir.
Þjóðólfur segist jafuan hafa sagt:
„Fari peir sem fara vilja“. Það rná
vel vera,að blaðið bafi sagt pað, en pað
hefur pá sagt pað á pann hátt að allir
hafa vitað, að blaðið hefur hvorki
meint pað nje ætlast til að nokkur
maður breytti eptir pessari kenningu.
Blaðið hefur aldrei haft neitt nema
illt eitt meðferðis um Vestur-fslend-
inga og land petta, f pví skyni að
fæla alla frá að flytja hingað. Að-
ferð blaðsins hefur verið svipuðust
pvf að einhver væri að hræða barn,
sem vildi fara út, á draugum og gr/1-
um, og segði að pvf búnu: „Farðu
nú út—ef pú porir“.
Þá er Þjóðólfur að japla upp
petta marg.japlaða bull um mannsal
peirra, sem gangast fyrir flutningum
hingað. Þjóðólfur veit nú ofur vel,
að slíkt er heimsku-bull, og pað, að
blaðið býður lesendum sínum annað
eins, sjfnir, að ritstjórinn álítur pá
ómenntaða „skrælingja“, pvf enginn
menntaðnr ritstjóii leyfði sjer að
bjóða fólki, sem hann áiiti menutað,
annan eins pvætting. Á Bretlandi
eru mörg fjelög til að hjálpa fátæku
fólki til að flytja úr landi, pangað sem
vonast er eptir að pvf líði betur, ekki
einasta úr borgunum, heldur leigulið-
um, daglaunamönnum og fiskimönn-
urn. Ýmsir hinir helztu menn pjóð-
arinnar brezku hafa gengist fyrir
pessu, og hefur verk peirra borið
blessunarríka áve^ti fyrir pnð fólk,
sem út hefur ílutt. Verk peirra ís- |
lendinga, sem stutt hafa að flutningi •
landa sinna til C&nada, hefur borið og
mun bera blessunarríka ávexti fyrir
íslenzku pjóðina.svo pó Þjóðólfur kalli
pá ,.mannsala“ gerir peim pað ekkert
til. Það mætti eins vel kalla pá
menn „prælahahlsmenn“ sem reyna
að h indra, að fátækir landar peirra
komist panyHð sem peir frelsast und-
an ánauðaroki fátæktar og vesa'dóms
— í peim göfuira tilgangí að peir
sjálfir, pessir föðurlandsvinir, geti
haft ódyran vinnukrapt, p. e. grætt
á sveita fátækra nianna, er verða að
sætta sig við „allan skollann1- hvað
kaupgjald og aðra kosti snertir. En
vjer viljum ekki kalla pessi menn
„prælahaldsmenn“, pvf vjer vitu.n, að
pað er eðlilegt—mannlegur breisk-
leiki—að vilja geta grætt á svelta
annara, en oss finnst rangt að kalla
pessa eigingirni föðurlandsast.
Allir menn á íslandi kannast við
pað 5 aðra röndina, að ídand sje af-
skekkt, hrjóstugt land,og að petta og
óblíða náttúrunnar hafi staðið og standi
pjóðinni fyrir prifum, svo hún sje
eptirbátur annara menntaðra pjóða,
en ýmsir sömu mennirnir eru pó ann-
að veifið að telja sjálfum sjer trú um
að ísland sje nú í rauninni eitthvert
bezta land heimsins, og að pað sje að
eins atorkuleysi pjóðarinnar að kenna
að hún stendur ekki jafnfætis öðrum
pjóðum. Það er bysna mikil ósam-
kvæmni f pessu—svo mikil ósam-
kvæmni, að pað er ólíklegt að peir,
sem pessu halda fram, búist við, að
hún fari fratn hjá nokkrum hugsaudi
inanni. Flestalllr munu lfka rennt
grun f, að pegar verið er að níða
Ameiíku,pá sje pað ekki gertaf sann-
færingu, heldur til að fæla menn frá
að fl_)tja hiugað p. e. f eigingjörnum
tilgangi. Þess vegna hefur slíkt
engin veruleg áhrif í pá átt að hindra
pá frá, að flytja hingað, sem nokkuð
hugsa, og pvf væri betra fyrir Þjóð-
ólf og aðra að eyða kröptum sínum f
að gera einhverjar umbæturá íslandi
en í pað, að níða Ameríku og Vestur-
íslendiuga.
Að eudingu skulum vjer seyja,
að vjer álítum pað mikilsvorð hlunn-
indi fyrir íslendinga, eins og annara
pjóða menn, að eiga enn griðland
hjer í Canada og fá hjer gefins bú-
járðir. Nú eru yms önnur löud, sem
menn áður gátu flutt ínn í óhindrað,
að takmarka innflutning og öll gefins
lönd par á förum. Si tími kemur,
að eins verður í Canada, og pá mun
marga iðra pess, að peir notuðu ekki
tækifærið S meðan pað gafst
JOSHUA CALLAWAY,
Rcal Eastate, Mining and Finaneial Agent
ðl2 FoIÍT StREET, WlNNrPKO.
ICemur peningum á vðxtu fyrirmenn,með
góðum kjörum. öllum fyrirspurnum
gvarað fljótt. Bæjarlóðum og bújörðum
Manitoba. sjerstaklega gaumur geflnn.
PYNY-PEOTORÁL
Positively Cures
COUGHS and COLDS
in a surprisingly short time. It’s a sci-
entific certainty, tried and true, soothing
and healing in its effects.
W. C. McComber 8í Son,
Bouchette, Que.,
repoft a lett«r that Pyny-Pectoral oured Mrs.
C. Garceau of cbronic cold tn rhest and broncliiul
tubea, and also cured W. G. McComber of a
long-staiulins' cold.
Mr. J. II. Hutty, Chemist,
528 Yonge St., Toronto, writes:
" As n geueral cough and lung syrnp Pyny-
Pectoml is a most lnvaluable jueparaiion. lt
haa given the utmost satisfaction to all wbo
have tried it. manr havlng sjiokcn to m« of the
bonefits derived from its use in th*ir families.
It is suitable for old or young, being pleasant. to
the taste. Ita sale with me has been wonderful,
and I can always recommend it as a safe and
rciiable cough medicine.'
largc Bottle, 23 €ts.
DAVIS & LAWRENCE CO., Ltd.
Sole Proprietors
Montreal
r ? f-p
'fS,
Wlll be wreathed with a most engaglng
smile.after you Invest In a
ífiillo ödW.
EOUIPPED WITH ITS NE.V
PIPiCH TEHSI0N,
TEAJSI0N JHDiCATOR
—AND—
ÍUTOMATIO TCKSIOS RELEASEB,
'he mo!t eomnlefe and useful devices evcr
ailded lo any sewing machine.
!ie WIIITE is
Durably and Hanflsomely Bailt,
)f Tina Finish and Perfcct Afljustmenf,
Sciws ALL Sewab'e Articles,
•'d w"! s'-rve aud please you up to ,he fuTI
! iii of your txpeetiuions.
,ICTI\ li ÍIRAI.ItRS WANTCn in unoccu-
I.cd tui iioty l.iberal tcrms. Addres ,
vnmi
< L
GO.,
..iiD, O.
Til sölu hjá
Elis Thorwaldson,
Mountain, n. r>
Globe Hotel,
146 Prikckss St. Winnipkq
Gistihús þetta er dtbúiö með öllum nýjast
útbúnaði. Agætt fæði, frf baðherbergi og
vínföng og vindlar af beztu togund. Lý»
upp meðgas ljósum og rafmagns-klukk-
ur i öllum herbergjum.
Herbergiog fæði $1,00 á dag. Einsteka
máltíðir eða harbergi yfir nóttina 25 cts
T. DADE,
Eigandi.
é4*7
ingi og hetja sem vekur aðdáun manna með hreysti
sinni, en alls ekki sem hetja, er dregur að sjer og
heldur öllu athygli voru við sig. 1 peim skilningi
var maðurinn með rauða skegaið vafalaust aðal-
söguhetjan um pessar mundir. Blöðin voru full af
ritstjórnargreinum um hann.Mesti fjöldi af breyti-
legum skoðunum voru settai fram og liðu eins og
loptbelgir aptur og fram um biminhvolf almennings-
Umræðanna. Ein fljótfærnisleg getgátan var, að
hann væri bara vitfirringur, sem hefði einskotiar
morðfysnar-æði. En pessi hugmynd var brátt tætt
í sundur sem einskis virði með peirri sennilegu skyr-
ingu, að pað kæmi helst til mikil regla fram I pess
konar vitleysu, og að vitfirringur, sem aldrei svalaði
æði sfnu á öðrum en peim mönnum, er gerðu kröfu
til að hafa hlutdeild I afar-miklum auð, gæti alveg
eins vel verið með öllu viti og framið morð sín í
sama tilgangi og aðtir morðingjar eru vanir að gera.
l>að var einnig álitið alveg vafalaust, að morðinginn
væri ekki sjálfur einn af samerfingjunum. Hann
var vissulega ekki kapteiun Raven; hann var vissu-
lega ekki Ratt Gundy, er svo margir hefðu sjeð
pegar líkskoðunin oj rannióknin útaf morði Sets
Chickerings fór fram. Auðvitað var enn ótalinn
oinn samerfinginn, Jafet Bland, er ekki hafði enn
kotnið fram til að gera kröfu til síns hlutaáf erfðinni;
cii ekkert gat verið meiri fjarstæða en að ímynda
ep-r, að maður, sem ugglaust ætlaði sjer að koma
íiam og gera kröfu til sins hluta af hinum mikla auð,
350
„omnibus11 eða neðanjarðar-járnbrautarlest: „Sko
tii, hann hefur klippt af sjer skeggið11.
Já, maðurinn með rauða skeggið var uni pessar
mundir maðurinn, sem allir, sem rituðu stuttar blaða-
greinir, skrifuðu stuttar blaðagreinir um, sem allir,
er ortu og sungu tækifæris-vísur, ortu og sungu
vlsur um.
Þess mætti geto, að ymsir efagjarnir menn vildu
alls ekki trúa pvl, að nokkur slíkur maður með rauða
íkeggið væri til.
XXII. KAPITULI.
SJÓMAÐURINN.
Tíminn leið og læknaði meiðsli Geralds og dró
úr áhuga manna viðvíkjandi árásinni á hann. Þegar
hjer var komið sögunni gekk Mr. Bostock eptir
Queens götu dag einn og staðnæmdist eitt augna-
hlik eins og hikandi fyrir framan búQ Mrs. Borringer.
Svo opnaði hann dyrnar og gekki inn.
Þegar hann var kominn inn í búðina, stóð hann
kyr um stund og leit forvitnislega í kring um sig.
Hann renndi hinum daufu, dökku augum sinum
hratt yfir hinar löngu hillu-raðir, sem voru fullar af
bögglum, er búið var um með mórauðum pappír,
yfir hinar óteljandi smá-skúffur, sem undarlegt fræ
og heilsusamlegar rætur var geymt í. Dálítið bitr-
343
Bostocks. Gerald var alveg Viss Utn pað, að maður-
inn, sem hann snerist á móti til pess að hafa hendur
á, hefði haft rautt skegg. Hann gat ekki gefið
mikið meiri upplysingar, en petta gat haun að
niinnsta kosti fullyrt. Hann pekkti ekki manninn;
pó hann sæi hann aptur; en hann var alveg viss um,
að maðurinn hefði haft rautt skegg. Hann var
einnig alveg viss um, að hann hefði heyrt prófessor
Bostock hrópa til morðingjans, að hann skyldi ekki
sleppa í petta sinn, og hann var jafn ákveðinn t pvt
að pað, að Bostock hefði komið honum til hjálpar,
hefði bjargað lífi hans. Hann kvaðst ekki hafa haft
hina minnstu hugmynd um, að Bostock hefði fylgt
sjer eptir; og að hann hefði ekki haft neina trú á, að
sjer væri hin minnsta hætta búin, pegar árásin var
gerð á hann; en einmitt á pví augnabliki, sem hinn
heyrði rödd Bostocks, flaug hin árangurslausa að.
vörun Bostocks í hinn ringlaða huga hans og hann
greip pað og vissi, að hinn hugrakki vinur lians hefði
fylgt honum eptir og frelsað hann úr hættu.
Gerald var nokkuð ör á að láta í ljósi aðdáun
stna útaf prófessor Bostock. Sannleikurinn var, að
hann var pvt nær alltaf að hugsa um pað, að Bostock
hefði frelsað hann handa Fidelíu—að pað væri að
eins Bostock að pakka, að hann hafði ekki verið
drepinn, og að Fidelia mundi angrast, pegar hún
heyrði petta; og hann áleit að Bostock hefði frelsað
bæði sig og Fideliu.
Manni, sem óvanur er öllum sjúkdómum, Cí