Lögberg - 03.03.1898, Qupperneq 2

2
DENINGAR #
I —w w w
...TIL LEIGU...
sepn veði 1 yrktum löndum. Rymi-
iegir skilmáiar. — Kinnig nokkur
YRKTOGÓYRKT
LÖND TIL SÖLU
með lkgu verði og góðum borgunar
.... skilm&lum....
The London & Canadaln
LORN PND PGENOY 00, Ltd.
Lombard St., Winnipeg.
S. Christophrrson,
Umboðsmaður,
GkCWI) & tíALDITB.
Söfnuðurinn t J>istilhverfl.
II.
(Framb.)
• Dsginn eptir var safnaðarhúsið i
Þistilbverfi troðfullt af fólki, pvi allir,
sem ( söfnuðinum voru, vildu út af
lltinu vera viðstaddir pegar reynd
væru rifin í tilvonandi prestinum
þeirra. Mjer var vísað til saetis upp á
rieðupallinum, og gagnvart mjer eátu
allir embættismer:, safnaðarins við
dálftið borð. Um stund var dauða
f>Ögn ( húsínu, og allir einbllndu á
mig eins og jeg væri einbver fásjeður
syningargiipur; en sjerstaklega voru
p»ð konumar, sem mesta eptirtekt
virtust veita mjer.
Loksins spratt forstöðumaður
safnaðarins á fætur og flutti langt og
snjailt erendi, en ailtaf á meðan gekk
bann r,m gólf, með hendurnar ( buxna-
vösunum; og munnurinn & honum var
alltaf að verða stærri og myndarlegri,
unz allt saman andlitið syndist verða
að einum munni, en pað var ljós vott-
ur pess, að bann var mjög ánægður
með sjálfan sig við petta tækifæri.
Hann gat pess í hyrjun ræðu sinnar,
að loksins befði peim, embættismönn-
um safnaðarins, tekist að fá prests-
efni, en erfitt befði pnð gengið, enda
væri sjerlega fátt um menn, sem færir
væru um að takast pað á hendur, að
gerast prestur safnaðarins ( Distil-
hverfi. Hann fræddi svo söfnuðinn á
pví, að maðurinn, sem loks hefði gef-
ið sig fram sem prestsefni peirra, hjeti
Bessi—Bessi Óteigsson—og væri, ept-
ir pví sem sjer virtist, mjög hrein-
skilinn og kærleiksríkur maður, en
eptir væri að vita, hve lærður maður
h«nn væri. Ræðumaðurinn bað pví
næst éheyrei dur sína að taka vel ept-
ir, hvernig hann (Bessi) leysti prófið
af bendi, og ef peir yrðu ekki í alla
staði ánægðir með pað, að segja pá
til f tima, eða pegja slðar, pvf engar
umkvartanir f pá átt yrðu teknar til
greina eptir að fundi væri sliiið.
t>egar forstöðumaðurinn hafði
lokið máli sftu, byrjaði prófið.
„Og—er ekki bezt“, sagði skrif
arinn og spytti mórauðu, ,,er ekki
lang bezt að byrja á pvf, að prófa
kandídatinn f fslenzku?14
„Hvað annað, maður“, sagði for-
Stöðumaðurinn, „hvað auuað?“
„öldurgis rjeti“, sagði gjald-
kerinn og kiukaði kolliiiuni og brosti,
„pað er öldungis rjett“.
Og svo var jeg látinn lesa fyrir
sðfnuðinum beilan dálk í fyrsta tölu-
blaði ,.Leifs“.
„Og—er pá ekki enskan pað
ntesta?“ spurði skrifarinn og leit fram-
an f forstöðumanninn.
„Er pað ekki svo sem sjálfsagt,
maður“, svaraði forstöðumaðurir.n;
„hvað annað ætti að ganga á undan?“
„Já, sjálfsagt er pað,“ sönglaði
gjaldkerinn og brosti framan f mig,
,,pað er alveg sjálfsagt11.
Og eptir mikið pref og pjark
milli skrifarans og forstöðmnannsins
út af pví, hvað beppilegast væri að
láta mig lesa á pvl máli, var mjer
skipað að lesa tvær blaðsíður af fyrir-
lestri Iogersoll’s um „helvíti“.
Mjer lætur ekki að lesa ensku.
pó jeg skilji málið nokkuru veginn,
enda las jeg herfilega I petta skiptið.
Eu pó jeg læsi illa, og pó enginn I
BÓ nuðinum skildi hvað jeg las, nema
gjaldkerinn, pá var ekki sú kona til
joeðal ábeyrendanna, sem ekki var
LÖGBERG, FIMMTl DAGINN 3. MARZ 1898.
FRÆGUR PRJEDIKARI.
Rcv. W. A. Dunnett, sera er ordinn vidfræg-
ur madur fyrir starf sitt.
Hann segir frá tilfellum á lífsleiðinni, sem eru eptirtekta-
verð. — Hann þjáðist í mörg ár af hjartveiki, og í
eitt skipti voru fimm læknar sóttir til hans—En nú
er liann orðinn laus við sinn gamla óvin og hef-
ur beztu heilsu.
búin að fá ekka pegar peim lestri var
loki.'; og allir karlmennirnir, ntan
embættismennirnir, sátu hnípnir mjög.
„Ó, hann er reglulegur engill!“
beyrði jeg að eiu konan sagði.
„Já, hann er alveg eins og sýslu-
maðurinn okkar heima“, bætti önnur
við og andvarpaði.
En hvcrt pessar heiðurskonur
áttu við mig, eða Ingersoll, vissi jeg
ekki pá í svipinn; en von bráðar kornst
jeg að hinu sanna í pví tilliti.
„Oo — ættum við ekki að reyna
hann f f>ýzku“, sagði skrifarinn.
„Hvernig geturðu látið, maður!“
sagði forstöðumaðurinn; „stendur pað
ekki á prógraminu?-1
„Jú, endilega verðum við að
heyra pýzkuna“, sagði gjaldkerinn og
kmkaði kollinum; „pýzkuna verðum
við að heyra“.
En af pví nú að engin pýzk bók
var við hendina, var mjer skipað að
halda ræðu á pýzku.
,,Meine yuten Glaubensgenoss
e/)!“ byrjaðt jeg, „ícA wunsche anzu
fangeníl‘. Og svo puldi jeg fram alla
pá málsbætti, sem jeg kunni 4 pýzku.
Og aptur fóru konurnar að andvarpa
og tala um engla og sýslumenD; en
karimennirnir lögðu undir flatt og
hlnstuðu á mál mitt með sjerlegri
athygli.
„Og er pá ekki latínan næst á
prógraminu?“ spurði skrifarinn og
velti tóbaks tuggunDÍ upp í sjer.
„Því læturðu svona, maður!"
sngði forstöðumaðurínn; „eins og lat-
fnan komi ekki næst!“
„t>að er óhjákvæmilegt“, sagði
gjaldkcrinn brosandi, „pað er alveg
óhják' æmilegt11.
Aptur varð jeg að flytja ræðu
fyrir söfnuðinum— flytja ræðu á
latfnu.
„Aadi tu popvlus Tistilliverfus
sagðt jeg og hneigði tnig fyrir söfn-
uðinum, ..(licum qvam brevissime“.
Ou svo ljet jeg bvern latneska máls-
háttinn fjúka á fætur öðrum. Og enn
einusinni fóru konurnar að audvaipH
og tala um engla og sýslumenn, og
elskuleg augu og nef og töfrandi
raddir. En karlmennirnir góndu al-
veg agndofa.
„Ojí—liggnr pá ekki næst fyrir
að prófa hann í dönsku?1 spurði
skrifarinn.
„Veiztu ekki, maður, að ttminn
er stutiur, en mikið til að gera“, hvein
f forstöðumanninum; „til fjandans
með dönskuna!‘
,.Já, danskan getur átt sig, minn
góði“, sngði gjaldkerinn og neri lóf
unum saman; „látum dönbkuna eiga
sig“.
„Og—pá er líka bezt að byrja á
vísindunum undir eins“, sagði skrifar-
inn og tók upp í sig duglega tóbaks-
tölu.
„Vitaskull, maður, vitaskuld“,
grenjaði forstöðumaðurinn.
„Já, vísindin eru pað“, sagði
gjaldkerinn, „já, endilega vísindin“.
„Og—kanntu nokkuð i landa-
fræði?-* spurði skrifarinn og sneri
sjer að mjer.
„Já“, sagði jeg.
„Og—grasafræði ?“
„Já, vissulega“.
„Og—steinafræði?“
„Já“.
„Og—dýrafræði ?“
„t>að er mín mesta uppáhalds-
fræðigrein11.
„Og—stjörnufræði ?“
„Já---jpg fjekk fyrstu einkunn í
peirri grein“.
Og—forn træði ?“
„Jeg fjekk gullúr fyrir kunnáttu
mfna í fomfræði“.
„Og—heim?peki?“
„Mjer var boðin doktors nafnbót
fyrir heimspekislega ritgerð—en jeg
hafnaði“.
Um leið og jeg sagði petta, leið
ytír konu, sem sat f innsta bekknum.
„Og—sálarfræði?-4 hjelt skrifar-
inD áfram.
„Já, jeg átti kost á embætti fyrir
pekkingu mína í sálarfræðt.
t>að leið yfir konu skrifarans.
„Og—pá held jeg bezt sje að
bætta“, sagði skrifarinn, „pví taugar
fólksins pola ekki meira—pað á ekki
pessu að venjast. Og—■
„Hverslags er petta, mafur“,
sagði forstöðumaðurinn, „er svo sem
ekki nóg komið?“
„Jú, öldungis, minn góði“, sagði
gjaldkerinn, „t>að er komið nóg—já,
meir en nóg“. t
Svo gekk forstöðumaðurinn fram
fyrir söfnuðinn og ávarpaði hann á
pessa leið:
„Heiðraða samkoma! I>á er nú
loksins pessu prófi lokið; og við ein-
bættismenn safnaðarins höfum komist
að peirri niðurstöðu, að par eð Bessi
Ófeigsson hefur staðist petta próf, pá
sje sjálfsagt að taka haun fyrir prest
okkar. Jeg lýsi pá yfir, að sjera
Bessi verður prestur safnaðarins næst-
komandi ár, að minnsta kosti. Og
svo segi jeg pessari samkomu slitið“.
,.Og—sagði skrifarinn og kast-
aði tóbakstuggu fram á milli bekkj-
anna, „og pá verður að skýra söfnuð-
inum frá pví, að sjera Bessi messar í
pessu húsi klukkan ellefu á sunnudag-
inn kemur, og—“
„E tu að verða brjálaður, mað-
urlýlfraði í forstöðumanninum, „held-
urðu að allir svo sem viti pað ekki?“
„Jú, pað vita allir“, sagði gjald-
kerinn og kinkaði kollinum og brosti
tindur blíðlega, ,.jú, minn góði, allir
vita pað“.
Svo ruddust allir bændurnir upp
á ræðupallinn—pví ræðupallurinn var
hálft húsið—til að taka í hendina á
mjer og óska mjer til lukku,og pakka
mjer fyrir eitthvað, sem jeg vissi ekki
hvað var. En konurnar röðuðu sjer I
tvær fylkingar fyrir utan dyrnar, og
rjettu mjer hver af annari hönd sína
pegar jeg gekk út; og svo purkuðu
pær sjer á eptir um munninD með
samanbrotnum vasablútum.
Svo gekk jeg heim að húsi for-
stöðumannsins, og var forstöðumað-
urinn mjer til hægri handar, en gjald-
kerinn til hinnar vinstri; en skrifarinD
skokkaði ýmist á undan eða eptir, og
l jet alltaf dæluna ganga. Og allur
söfnuðurinn lötraði í humátt á eptir
okkur. Og alltaf var kvennfólkið að
tnla saman um pað, hve elskulegur
að blessaður presturinn peirra væri,
hve fallegur hann væri á fæti, hve
yndisleg augun í honum væru, og hve
líkur hann væri sý-lumanninum f
pessari og hinni sýslunni á íslandi;
pað væri pó munur á pvf, hve mikið
myndarlegri presturinn peirra væri
en aðrir prestar, sem pað hefði sjeð.
—Já, pað var nú miktll munur. Og
pað talaði svo hátt um petta, að jej>
heyrði hvert einasta oið, þrátt fyrir
hina ónflátaDlegu suðu í embættis
mönnunuut rjett við eyrun á mjer.
III.
Jeg var pá orðinn sjera Bessi
Ófeigsson. Og í svipinn fannst mjer
pað nósju skemmtilegt, að vera prest-
ur, jafnvel pó jeg væri ekki vígður
af bisknpi, og jafovel pó jeg hefði
náð embættinu á pann hátt, að pykj-
ast vera lærðari en jeg í raun og veru
var. En eru ekki til prestar í pessu
landi (Ameríku), sem ef tii vill hafa
ekki eins mikla pekkingu og jeg hef
— prestar, sem ef tii vill hafa naumast
heilbrigða skynsemi og geta á engan
hátt komið fram sem menntaðir menn ?
Og svo er nú prestskapurinn ekki
innnifalinn f pví einveiðungu að vera
lærður, pó pað sje aut vitað áríðandi
að prestar hafi mikla pekkiogu. Jeg
hef pekkt hálærða presta, sem aldrei
gátu flutt góða ræðu,presta, sem aldrei
reyndu að koroa fram sem fyrirmynd
annara í siðferðislegu tilliti, presta,
sem voru í innsta eðli sínu slarkarar
og gáfu jafnvel í skyn, að peir tryðu
pví ekki sjálfir sem peir væru að
kenna öðrum. Jeg hef líka pekkt
presta, sem pekktu ekki einusinni
undirstöðu atriði latneskrar málfræði,
en fluttu pó áhrifamiklar ræður og
voru alltaf dagfarsgóðir og siðprúðir
menn.
Sem sagt, jeg var sjerlega ánægð-
ur með sjálfum mjer yfir pví, að vera
orðinn prestur, og jeg einsetti mjer,
að prjedika kærleikann og hreinskiln-
ina afdráttarlaust og með djörfung.
Næsta sunnudag flutti jeg hina
fyrstu ræðu mfna um hreinskilni og
kærleika, og hún hafði pau áhrif, að
Eramh. á 7. bls.
REV. W. A.
Eptir blaðinu Record, Smiths Falls.
I allri Canada, frá vestur tak-
mörkum Ontario til Atlantshafsins, er
-«kki nokkurt, nafn betur pekkt innan
kirkjunnar eða meðal bindiridis manna
heldur en nafo Rev. W. A. Dunnetts.
Mr. Dunnett hefur verið GrandVice
Cour cillor í R >y»l Terrplars-f jelaginu
í Onterio og Quebec, og vel látinn er
hann á meðal fjelatra sinna að ein
aaildin af fjelaginu f Montreal hefur
verið neÍDt „Dunnett Council“ í heið-
urrskyni við hann. Mr. Dunnett hef-
ur sð mestu leyti alltaf verið 4 ferða-
lagi f síÓHstliðin tíu ár, ýmist til að
heimsækja ogf aðstoða aðra. presta eða
pá til að halda bindindis fyrirlestra,
en ætíð hefur starf hans miðað til
uppbyggingar meðbræðra bans. I>eg
ar bann var nýlega, f sambandi við
starf sitt, staddur í Smith’s Falls kom
hann inn á skrifstofu blaðsins til að
hafa tal af ritstjóranum. Meðan á
samtalinu stóð haffi ritstjórinn á orði
að hann yrði að leggja mjög mikið á
sig við petta starf sitt. Og játti Mr
Dunnett pvf en bætti pvf við að með
peirri heilsu sero bann hefði núna
væri hann fær um hvaða vinnu sem
væri. En pað hafði ekki ætíð verið
svo, og sagði hann pá, peim sem petta
skrifar, pað sem bjer fer á eptir og
leyfi til að skýrt væri frá pvf opinber-
lega. Hann sagðist hafa pjáðst f
prettán ár af prautum í náud við
hjartað, sem hann gat ekki fengið
bót á. Stundum var pað hægur síg
andi verkur en stundum aptur ákafur
og skerandi. Hann átti æfinlega
bágt með að hreifa sig og gat pv(
stundum ekki farið ferða sinna. Al-
menningur varð vanalega var við pess-
ar pjáningar hans pegar hann var að
prjedika gafst hann ept upp og varð
að fá læknishjálp. fietta átti sjer
stað í Yonge street kirkjunni í Tor
onto; í Baptista kirkjuriDÍ í Wood-
stock, N. B., og í Mnthodista kirkj
nnni f Carleton Place, Ont. Og
einusinni peg-ar hann var »ð prje-
dika yfir 2,500 manns f Frauklin
Street Congregational kirkjunni
í Manchester, N. H„ voru fimm lækn
DUNNETT.
ar komnir áður en peir gátu vakið
hann til meðvitundar. í öllum pess-
borgum og bæjum var við pettatæki-
færi minnst í biöðunura á pennan
ajúkdóm hans. Mr. Dunnet sagðist
hafa leitað til margra ttí lækna, eo til
að segja alveg rjett frá, pá hafði hann
aldrei verið lengi undir umsjón sama
læknisins sökum ferðalags sfns. Um
sumarið 1896 snemrna var hann stadd-
ur í Brockville til «ð að aðstoða prest
Wall Street Method st kirkjunnar við
guðspjónustur, og bárust pá f tal
veikindi hans í samræðu við einn vin
Hans, er ráðlagði honum að reyna Dr.
Williams Pink Pills, og færði honum
uæsti dng 12 öskjur. „J g brúkaði
pillurnar“, sagði Mr. Dnnnett, „og
jeg ör nú heilbrigður, prautin f hjart-
anu gerði mig töluvert órólegan, en
pað er nú búið að vera; jeg er nú
“ins og nýr m«ður“. Hann sagði
petta rjett blátt áfram, og pegar pess
'ar farið á leyt við hann að mega
birta pað í blaðinu, var honum hálf
illa við pað, vegn pess, eins og hann
sagði, að hann væri „næstum pv
liræddur að segjast vera læknaður"
pó enginn maður gæti haft betri
beilsu en hann nú hefði.
í petta skipti var pá saga Mr.
Dunnetts, eptir beiðni hans, að eins
birt í beirtiHblaðinu, eu nú skrifar
bann paub 21. jan. frá Fitchburg,
Mass, par sem hann hefur verið að
prjedika. Hann segir: „Dað hefur
dregist fyrir mjer að skrifa viðvíkj-
andi heilsu minni, ekki sökum pess að
jeg hafði gleymt pví, heldur sökum
pess að mjer fannst pað næstum ótrú-
legt að gamla veikin væri farin fyrir
fullt og allt. Jeg get ekki sagt pvort
hún muni Dokkurntfma koma aptur,
en me6 sanni sagt að jeg hef
ekki orðið var við hana í marga mán-
uði, og jeg er frískari en jeg hef ver-
ið í mörg ár. Jeg hef fitnað og
pyngst. Jeg vildi helst ekkert segja
um matarlystina, pvf að hún er, eins
og hinir fátæku, ætíð hjá mjer, Ja,
jeg pakka Dr. Williams Pink Pills
fyrir batann, og gef leyfi til að skýrt
sje frá pví.