Lögberg - 22.06.1899, Qupperneq 4

4
LÖÖUEllG, FIMMTUDAGINN 22 JUNÍ. Ib99.
ULL! ULL! ull!
Fyrir peninga ut i hond.
Kg kaupi alla þá ull, scm ég get fengið, og borga fyru'
hana hæsta markaðsverð í peningum.
Landar mínir skulu ekki skaðast á því að láta mig
sitja fyrir þegar þeir selja ullina sína.
Yilji þeir fá peninga fyrir ullina, þá gcta þeir fengið þ»
hjá mér.
Vilji þeir fá sér liuggy, Sláttuvél, S.jiilfbiiularii
eða Elílredge “13“ saumavél handa konunni, þá
geta þeir fengið þetta alt hjá mér, með beztu kjör-
um, og fært mér ULL í peninga stað.
Christian Johnson,
BALDUR, MAN.
LÖGBERG.
Gefið ót afJ 309^2 Elgin Ave.,WiNNiPEG,MAN
aí The Lögberg Print’g & Publising Co’y
(Iucorporated May 27,1890) ,
Ritstjóri (Editor): Sigtr. Jónasson.
Business Manager: M. Paulson.
AUGLÝSINGAR: Smá-auglýsingar í eltt skifti 25c.
fyrir 30 ord eda 1 þml. dálkslengdar, 75 cts um
mánucJinn. A starri auglýsingum um lengri
tíma, afsláttur efiir samningi.
BÚSTAD \-SKIFTI kaupehda vercJur ad tilkynna
skMflega ög getajum fyrverandi bústacJ jafnfram
Utanáskripttil afgreidslustofubladsins er:
The Logberg Printing & Publishing Co.
P. O. Boz 585 _
Winnipeg,Man.
Utanáskrip ttil ritstjórans er:
Editor Lögberg,
P O. Box 585 ,
Winnipeg, Man.
—- Samkvæmt landslðgum er uppsðgn kaupenda á
•ladióglld, nema hannsje skaldlaus, þegar hann seg
ropp.—Ef kaupandi, sem er í skuld vid bladid flytu
▼ .Htferlum, án þess ad tilkynna heimilaskiptin, þá er
pad lyrir dcJmstólunum álitin sýnileg sönnumfyrr
rettv isum tilgangi.
FIMMTUDAGINN, 22. JIÍNÍ 1899.
Hvor peirra lýgui?
peir sverja sig flestir andlega
í att hver til annars sem rita í
„Hkr.“, svo það er ekki furða þótt
sami jussaskapurinn—að vér ekki
segjum dónaskapurinn —komi fram
í grein Mr. W. G. Simonds (sem á
íslenzku mun heita (♦uðmundur Sí-
monarson) í síðustu „Hkr.“ eins og í
öðium ritgerðmm um opinber mál.
Vér höfum þá ánægju að þekkja Mr.
G. Símonarson, og það er fjarri oss
að vilja gjalda líku líkt og atyrða
hann og svívirða,eins og hann hefur
reynt að gera oss, en hitt viljum
vér segja, að oss var ekki kunnugt
um, að ein af listum hans væri að
seinja ritgerðir, enda er enginn list-
ar-blær á ritgerð hans, þó „Hkr.“-
biærinn sé þar. En hvað sem um
það er, hvort hann hefur samið
nefnda ritgerðar-ómynd sjálfur, eða
hún verið soðin saman í hinni „ill-
ræmdu“ smiðju „Hkr.“ og Mr. Sím-
onarson verið látinn feðra hana, þá
hefur höf. tekist herfilega að öllu
éðru leyti en því, að hnoða saman
gcmlu „Hkr.“-fúkyrðunum.
Já, vér segjum að þetta smíði
liafl tekist ilia; því það sem Mr. Sí-
monarson segir, eða er fátinn segja,
rekur sig á það sem B. L. Baldwin-
son sagði, eða er látinn segja, í sarn-
talinu við fréttaritara blaðsias „Tele-
gram“, er vér birtum í Lögbergi fyr-
ir nál. mánuði síðan. þar segir B.
L. B. að hann hafi fengið „skynsam-
an og duglegan íslending" til þess
að hafa eftirlirlit með skrásetjaran-
um í Mountain-kjördæmi, og það er
enginn vafi á að Mr. Símonarson
var þessi „skynsami og duglegi" ís-
lendingur, því Mr. Símonarson ók
með B. L. B. bæði um Argyle-bygð-
ina og suður til Pilot Mound og hef-
ur, eins og hann sjálfur gefur í skyn
í ritgerðinni 1 „Hkr.“, verið að vas-
ast í þessu máli. En nú lýsir Mr.
S’monarson það lýgi sem B. L. B.
segir í „Telegram“, og þess vegna
spyrjum vér: Hvor þeirra lýgur?
Vér förum ekki lengra út í þetta
atriði fyr en þessari spurningu er
svarað?.
Hið annað, sem Mr. Sfmonar-
son er að rugla um (eða er látinn
rugla um) í ritgerð sinni, er sumpart
út í hött og sumu hefur verið
svarað með því sem vér sögðum í
grein vorri útaf samtalinu, er vér
þýddum og birtum úr „Telegram".
Sumsstaðar snýr líka Mr. Símonar-
son algerlega við því er vér sögðum,
og ber hann, en ekki vér, ábyrgðina
af rangfærslum sínum. Mr. Símon-
arson mótmælir heldur ekki því sem
var aðal mergurinn í grein vorri, að
afturhaldsmenn hafa hvað eftir ann-
að haft bæði íslenzk og enskumæl-
andi leigutól til að bola íslendingum
út af kjörskrá, og þó Mr. Símonar-
son sé að reyna að klóra í bakkann
hvað starf hans sjálfs snertir í sam-
bandi við Mountain-kjörskrána, þá
.sannfærir hann engan íslending, sem
þekkir atferli afturhaldsmanna að
undanförnu gagnvart ísl., um það,
að hann sé flekklaus engill, eins og
hann vill telja mönnum trú um.
Mr. Símonarson mötmælir því held-
ur ekki, að B. L: B. hafi með því
sem haft er eftir honum í „Tele-
gram“ vænt landa sínu í Argyle um
atkvæða-föfsun. Hann hefur sem
sé gaúda „Hkr.“-siðinn í ritgerð
sinni, að sía mýfluguna frá, en
gleypa úlfaldann.
Mr. Símonarson segist hafa ver-
ið liberal og vera „kunnugur svik-
um og brögðum, sem þeir hafi við-
haft hér í vissum tilfellum" o. s. frv.
Nú mun Mr. Símonarson vera kom-
inn í afturhalds-flokkinn, en hann
gleymdi að segja frá hverjar orsak-
irnar voru til þessarar breytingar.
Enginn kunnugur maður mun trúa
því, að hann hafi farið úr liberal-
flokknum vegna spillingar hans, því
þeir vita að aftnrlialds-flokkurinn
er flokkur sem alræmdur var orðinn
um víða veröld fyrir spillingu, óráð-
vendni, atkvæða-fölsun, svik og'
pretti, — að það er flokkurinn sem
stelur sig úr völdum og reynir svo
oftur að ljúga sig til valda. Vér
öfundum ekki Mr. Símonarson af
skiftunum, og erum vissir um, að
hann kann ekki við sig í hinum
nýja félagsskap þegar hann fer að
þekkja hann eins og hann er. Ef
hann verður afturhalds-flokknum
samdauna, þá vérður hinn sanni
vandlætingar-andi hans farinn að
minka, Ilrœsnia-vandlœtingin verð-
ur þá komin á hærra stig hjá
honum.
Afturlialils-strokkbullaii
ritstj. „Hkr.“, bölsótast útaf því
í síðasta blaði, að nokkurra manna
nöfn séu á þeim hluta kjörskrár-
innar fyiir St.Andrew’s er Geysir-
bygðin er í, sem ekki ættu að vera
þar, og segir, að sumir þeirra séu
dánir, sumir fluttir burt, o. s. frv.
Vér ætlum nú ekki að þrátta um,
hvort ritstj. hefur rétt fyrir sér eða
ekki í þessu atriði, en vér tökum
það fram aftur, sem vér höfum bent
á áður, að það gerir engan skaða þó
þessi nöfn séu á skránni í saman-
burði við það, að nöfnum manna,
sem kosningar-rétt hafa, sé slept af
henni eða þeir svarnir af henni, eins
og afturhaldsmenn eru altaf að
reyna að gera. Fyrst og fremst geta
afturhaldsmenn látið nema þessi
nöfn burt af kjörskránni við yfir-
skoðun hennar, ef þeim sýnist, og
þó nöfnin standi þar gera þau engan
skaða, nema atkvæði séu ólöglega
greidd á þau. Vér erum nú ekkert
hræddir um, að Geysir-búar eða aðr-
ir íslendingar — hvort heldur þeir
eru liberalar eða conservativar —
fari að greiða atkvæði á nöfn dauðra
manna eða falsa atkvæði á annan
hátt, þó ritstj. „Hkr.“ virðist óttast
að þeir geri það. þessi ótti ritstj.
kemur vafalaust af því, að hann
veit, að þesskyns atkvæða-fölsun er
algeng af hált'u afturhalds-flokksins,
og imyndar sér svo að aðrir flokkar
séu eins óráðvandir og hann. Ef
ritstj. hefði kvartaö um að það
vantaði nöfn á skrána, þá hefðu orð
hans verið takandi til greina, en
þetta mas hans er það alls ekki. Að
hann skuli vera að þessu stagli um
of mörg nöfn á kjörskránum sýnir,
hve fátækur hann er af verulegum
sakargiftum á hendur mótstöðu-
mönnum sínum. Hann er líka auð-
vitað sár yfir því að þurfa að ómaka
sig í sambandi við kjörskrárnar, því
þó afturhalds-flokkurinn hafi hann
og „Hkr.“ til leigu, þá hefur hann
ekki eins mikið upp úr því eins og
á meðan hann hafði S3.50 (þrjá doll-
ara og hálfan) á dag hjá afturhalds-
stjórninni sálugu til að borga fyrir
fæði, sem kostaði hann 1 doll. á dag
eða minna, auk kaups, fata, ferða-
kostnaðar, „Landnema“-fúlgu, o, s.
frv., o. s. frv. það var undur þægi-
legt fyrir hann að vera launaður
embættismaður sambands-stjórnar-
innar og setja henni reikning fyrir
ferðakostnað sinn þegar hann var
að safna sér atkvæðum til þing-
mennsku, en sumir menn eru svo ó-
sanngjarnir að kalla þetta lagabrot
og þjófnað af almennings-fó. Rit-
stjóra „Hkr.“ er betra að líta í sinn
eigin barm þegar hann er að væna
aðra um óráðvendni.
Doktors nagiinn.
Einhver Ijóshræddur náungi,
sem nefnir sig „íslendingur", var
nýlega að auglýsa ritsnild sína og
íslenzku-kunnáttu í „Hkr.“ og um
leið að reyna að níða málið á Lög-
bergi, o. s. frv. Höfundar aðsendra-
blaðagreina, sem ekki hafa þá djörf-
ung eða drengskap að láta lesendur
vita nafn sitt, eru varla svaraverðir,
en þó lofum -vér þessum náunga því,
að sýna fram á við tækifæri, að það
er ekki alt gull sem glóir hjá hon-
um. Af því hann setur upp svo
mikinn spekings-svip í grein sinni,
mundum vér kalla hann „prófessór-
inn“ (þangað til hann segði til nafns
síns) ef ekki stæði svo á, að Sölvi
Helgason Vestur-íslendinga — sem
þessi náungi virðist vera á borð við
—hefði þegar fengið þá nafnbót, og
þess vegna ætlum vér að skfra hann
„doktor“ til bráðabyrgða. það hitt-
ir máske naglann betur á höfuðið,
en lesendur vorir lialda.
Ný gorkída óx fyrir skömma
upp í sorphaug „Hkr.“, og nefnisb
sú gorkúla Benidikt Vrafnkdsson—•
eða svo mun gorkúla þessi bera föð-
urnafn sitt fram. þótt Lögberg hafi
aldrei stígið á það stráið sem Mr.
Vrafnkelssyni mætti verlíka, þá gat
hann ekki setið á strák sínum í
dellubréfi slnu í „Hkr.“, heldur cr
að ónotast við Lögb, og ritstj. þess.
Eitt af því sem hann segir—og sem
á líklega að vera fyndni—er það, að
ritstj. Lögb. muni vel fallinn til að
þýða auglýsingar. þetta mun vera
hið skársta í brófs-ómyndinni, því
oss hepnast einmitt vel að þýða
aðrar eins auglýsingar og bréf hans
og sumra annara, sem í „Hkr.“ rita,
eru. Bréf Mr. Vrafnkelssonar er
sem só ekki annað en auglýsing um
hann sjálfan—auglýsing til að láta
heiminn vita að hann só til, þessi
hágáfaði,hálærði og forframaði Gor-
geir—og að bjarndýrin hafi ekki
étið hann upp til agna nóttina góðu
sem hann lá úti skjálfandi af hræðslu,
eftir því sem honum segist sjálfum
frá, kempunni. Hann hefur nú
safnað svo miklu hugrekki síðan,
að hann þorði að ráðast á ritstj.
Lögb.; en svo er ritstj. miklu lengra
burtu en bjarndýrin voru!
Yöld forseta Frakkiands-
M. Ca3Ímir Perier, fyrverandi for-
seti Frakklands,sagði afséraf þvl bon-
um virtust völd sín vera svo takmörk-
uð. Sem vitni fyrir réttinum, er átti
að úrskurða, hvort dómur sá, sena
kveðinn var uppyfir Dreyfus kafteini,
680
bleypti bonum yfir garðinn af hinum föllnu fjelögum
slnum og reið á harða spretti upp brekkuna, brópandi
hátt á sánkti Jóhannes, og var bann ekki nema eina
spjótslengd frá fylkingu Englendirgannna þegar
hann féll, og stóðu þá örva-fjaðrir út úr hverri rifu
og samskeyti á herklæðum hans. I>annig reyndu
hinir vösku spönsku og frönsku riddarar af ytrasta
megni og hvað eptir annað all langa stund að brjót-
ast upp brekkuna, þar til lúður var þeyttur til merk-
is um að hætta skyldi áhlaupinu og þeir, sem uppi
stóðu, riðu hægt íil baka og úr skotfæri, en hinir
beztu og vöskustu af fjelögum þeirra lágu eptir I
hinum hræðilega, blóðstorkna valkesti neðst I brekk-
unni.
En það var enga hvild að fá fyiir EnglendÍDg-
ana, þvi á meðan riddara-liðið gerði álilaupið á þá að
framan, þá höfðu slöngumennirnir læðst fram með
bliðum fylking&r þeirra og náð fótfestu á klöppunum
heggja vegna við hæðina og bakvið stóra steina I
skarðinu. £>að reið nú regluleg drífa af steinum að
þeim sem vörðu kæðina, og þar eð þeir stóðu skylis-
iausir I röðum uppi á henni, þá voru þeir góður skot-
spónn fyrir slöngurnennina. Eiun steinninn hæfði
Johnston gamla á gagnaugað, og fjell hann þegar
dauður til jarðar, án þess að gefa af sjer nokkurt
hljóð, en sextán af bogaskyttum hans og sex spjóts-
menn fjellu I sömu andránni. Hinir aðrir fleygðu
sjer flestir niður, til þess að hlífa sjer fyrir hinni
baiivænu steina drífu, eu þó stóð sín röðin af boga-
689
„Hjerna er reipi“, sagði Sir Nigel“; en það er
einungis eitt hundrað fet á lengd, og þegar það þrýt-
ur verðið þið að treysta guði og fingrum ykkar.
Yiljið þjer reyna það, Alleyne?“
„Já, mjög fúslega, göfugi lávarður minn“, svar-
aði Alleyne; „en hvernig á jeg að geta skilið við yð-
ur I annari eins hættu og þjer eruð staddur 1 hjer?“
„Þjer farið einmitt til þess að vinna mjer gagn“,
sagði Sir Nigel. „Og hvað segið þjer, Norbury?“
Hinn pöguli riddarasveinn svaraði engu, heldur
tók reipið upp, og eptir að hafa skoðað það, batt hann
öðrum enda þess vandlega um jarðfastan stein. Svo
tók hann af sjer brjóstplötu sína, rnjaðma- og leggja-
verjurnar, en Alleyne fylgdi dæmi hans.
„Segið Chandos, eða Calverley, eða Knolles
hvernig ástatt er, ef prinzinn skyldi vera lagður af
stað“, hrópaði Sir Nigel. „Guð greiði nú veg ykkar,
því þið eruð hugrakkir og verðugir menn.“
£>etta var sannarlega þraut, sem ástæða var til
að hefði reynt hjarta hins hugrakkasta manns. Hið
mjóa reipi, sem hangdi niður af brúninni á mórauða
hamrinum, virtist ná liðlega bálfa leið niður I gils-
botninn. Fyrir neðan reipis endann var hamarinn
ósljettur, votur og glausandi, og stóðu dálitlir græn-
ir toppar hjer og hvar út úr honum, en það voru lítil
merki til að I hann væru nokkrir stallar eða snasir,
sem fótfestu væri hægt að fá á. Niðri á gilbotninum
stóðu upp stórir steinar, með hvössum hornum á, og
voru þeir hættulegir útlits. Norbury togaði þrisvar
684
því hann barst ymist upp brekkuna I binum þungU
áhlaupum að neðan, eða hann var hrakinn niður eptil
henni þegar þeir Sir Nigel, Burley og Slmon svarti
fleygðu Bjer eins og óðir menn með liina þaulæfðu
hermenn slna á fylkingar fjandmaunanna. Alleyne>
sem var við hægri hlið herra slns, var hrakinn hing*1®
og þangað I hiuum voðalega aðgangi og skipti eitt
augnablikið höggum við þennan spanska riddaram*»
en var á næsta augnabliki hrakinn hurt frá honum f
umbrotunum og hringiðunni og slengdist á nýj»u
mótstöðumann. í hægri fylkingar-arminum börðust
þeir Sir Oliver, Aylward, Hordle Jón og bogamenn*
irnir I IlvUu-hcrsoeitinni eins og óðir menn við
munka-riddarana af Santiago, sem sóttu upp brekk-
una undir forustu príors síns, — er var mikill °(Z
bringubreiður maður og sem var I munka-hempu ut-
an yfir herklæðum slnum. Hann drap þrjá bog®*
menn I þremur risa-höggum, en Sir Oliver greip
hann hryggspennu, og svo gllmdu þeir þannig og
brutust um, unns þeir færðu leikinn út á brúnina *
hæðinni og fjellu svo I faðmlögum niður fyrir klapp*
irnar, er voru 1 brúninni. Árangurslaust fleyg®u
munka-riddararnir sjer á hina þunnskipuðu fylkingu>
sem bannaði þeim leið, þvl sverð Aylwards og hiu
mikla bardaga öxi Hordle-Jóns var alltaf á lopu
fremst I fylkingunni, og hinir sterku bogamenn
þeyttu stórum, hornóttum steinum með heljar-afli A
fylkingu fjandmannanna og gerðu mikil skörð I han»*
Hægt og hægt hopaði riddara-fylkingin á hæl niöul