Lögberg - 17.10.1901, Síða 5

LOGBKUQ, KIMTUDAUINN 17. OKTOBER 1901.
lendinga innan Baudartkjanna gagn-
vart þjóðum Jjaim, aem f>eir tilkeyra,
eins og kom fram pegar ítalarnir
voru drepuir í Louisiana,og oftar hef-
ir komið fram. Þess vagna geta
Bindartkjamenn ekki komið ábyrgð
A hendur annarra pjóða fyrir ólög-
lega meðferð á Band'ríkjamönnum
par. Eina stórveidi heirasins, sem
heldur vercdarhendi yfir pegnum sln-
um, hvar Bem er um a'.lan heim, er
Bretar. Hefði Ellen Stone verið
b ezk, pá hefði meðferð málsins orð-
ið nokkað á annsn veg, og Tyrkir eða
Bulgarlu-menn ekki komist hjá pvl
að taka I strenginn. Pess er J>ó vert
að geta, að Tyrkjum virðist falla
petta prælabragð illa og hafa reynt
að s/na pað í verkinu pó árangurs-
laust hafi orðið hingað til. Einn
maður, sem sá þegar stúlkan var tek-
in, er grunaður um að vera í v;torði,
og hefir veiið tekinn fastur.
Sauðfé.
Hvers vegna hver einasti hóndi œtti
að eiga nokkurar sauð-
kindur.
Thomas Shaw, prófessor i Minne-
sota fyrirmyndar búinu, fjármaður
rnikill og vel að sér I öllum greinum
landbúnaðarins, skrifar nýlega svo-
látandi grein, I búnaðarrit, um sauð
fj&roign:
„Dað ættu að vera lauðkindur á
hverju einasta bóndabúi hvaða bún-
aðaraðferð, sem par er köfð. Frá
peirri reglu ætti alls ekki að víkja
nema fyrir sérstakar, óvanalegar or-
sakir. I>að ber margt til þess, að
allir bændur ættu að eiga sauðfé, og
sknl hér tilfæra fáeinar ástæður:
Bóndinn ætti að eiga nokkurar
kicdur til pess að láta J>ær hreinsa og
pryða umhyerfis heimilið. I>að gera
pær margvíslega só peim leyft pað.
Pær éta upp illgresið, gera snögt I
kring um. húsið, I skorningum og
meðfram öilum girðingum, og jafnvel
meðfram veginuir ; pær bíta illgresið
á akrinum og láta sér nægja bithaga,
sem aðrar skepnur hafa gengið um.
Sauðkindur tína furðanlega vel alt
illgresi, pvl pær sækjaat eftir fjöl-
gresi á öllum tlmum árs, og prlfsst
miklu betur á pví en ef pær fá ein-
ungis eina fóðurtegund.
Bændur ættu að eiga sauðfé
vegna pess, að pað kostar pvf nær
ekkert að hafa pað. Bóndinn hrystir
höfuðið yfir pessu, og segir, að fóðr.
ið að vetrinum kosti pó nokkuð. Satt
er pað. E>egar alt er pakið I snjó,
pá verður að gefa íódu, en pað parf
undur Iftið fóður handa pvl, og óðsra
en snjó leysir máslepp&pvf. A sumr-
in hefir pað ekki einungis ofan af
fyrir sér sjálft, heldur er pá stöðugt
að starfa fyrir bóndann Ein sauð-
ki d ttnir meira iligresi yfir sumarið
en hægt er að fá meðal léttadreng til
að gera. Fáeinar sauðkindur á heim
ili vinna pví eiginlega fyrir kaup’.
A móti gagninu, sem pær gera pann-
ig, má reikna girðingar, sem annars
yrði komist af án. Sé skuryrkja
stunduð eingöogu, pá auðvitað borg-
ar pað sig akki að girða inn alla akr-
ana vegna fárra sauðkinda, en I flest-
um tilfellum er búskaparaðferðin
pannig—jafnvel par, sem akuryrkja
er aðal atriðið—að girðingar útheimt-
ast hvort nokkurt sauðfé er haft eða
ekki.
Bændur ættu að eiga sauðfé til
pess að geta veitt sér nytt kjöt um
heitasta timann sumarsins. Enginn
kjötmatur er ljÉfEengari en nytt sauða-
kjöt á peim tlma ársins,og ekkert kjöt
getur verið hollara fyrir fólkið. Bónd-
inn getur með pessu móti haft nytt
kjöt pvl nær alt sumarið,og h vnn get-
ur pað «ér pvl nær að ko3tnaðarlausu,
pví að bithaginn, sem framleiðir
sauðakjötið er ekki eða að mjög litlu
leyti tekinn frá neiau öðru og kostar
pess vegna bóndann ekkert.
Bændur ættu að eiga sauðfé,
vegna pess pað er betra, að margir
h»fi litla hópa af sauðfé en fáir hafi
stóra hópa. Sauðfé prífst betur og
gerir meira gagn pegar pað er fátt
saman og fær að hlaupa um, par sem
pvl verður við komið. Lltill hópur
af sauðfé er stvinnandi að pvl, I leit-
inni eftir f jölbreyttu fóðri, að tína og
hreinsa pað, sem er til ópryði cg ó
gagns á heimili bóndans. t>að er
kannske hægt að segja, að pað éti
ymsa óholla fæðu á' pennan hátt, en
p&ð sér ekki á að svo sé, pví pað
prífst vel, íítur frjálslega út og er
laust við alls konar kvilla með pann
ig lagaðri meðferð.
„EIMREIDIN",
fjölbreyttasta og skemtilegast*
tímaritið á lslenzku/ Ritgjörðir, mynd
ir, sögur, kvæði. Verð 40 cts. hvert
hefti. Fæst bjá H. S. Bardal, S.
Borgrmann, r>. fl.
ARINBJ9RN S. BARDAL
8elur;iíkkistur og annast um útfarir
Allur útbúnaður sá bezti.
Enn fremur selur hann ai. kona:
minnisvarða cg legsteina.
Heimili: á horninu á
Ross ave, og Nena str. 306.
Tiihreinsunar-sala
— of —
íi
MYNDUM
Lítjð í gluggann okkar í dag
eftir kjörkaupum.
W. R. TALBOT k C0„
239 Portage Ave.
Ral Portage Lumösr Co„
Teleph. 1372.
TL.XdVLITEXD.
Komið og skoðið þiljuefni okkar úr sedrusvið og greni-
Jno. M. Chisholm,
Mnnager.
(ádur JyrlrDick, BHnnÍng & Co.)
Gladstone &
Hi>;gin Str.,
Agæt nuUtid
er því nær óraöguleg án þes'i að hafa
Boyds’ ljúffenga maskínu tilbúna brauð-
ið á borðinu. Sérhvert branð «r miki's
virði. Bovd’s brauð eru einungis búin til
úr bezt.a Manitoba hveiti.
Verð ðc. brauð’ð. 20 brauð flutt heim
til yðar fyrir $1.00.
W. J. BOYH.
LONDON s CANAOIAN
LOAN 2! AGENCY CO.
UMIítD.
Peningar lánaðir gegn veði i ræktuðum bújörðum, með þægilegum
skilmálum,
Yidup
South-eastern Tamarack
South-eastern Jack Pine,
South-eastern Poplar,
Dauphin Tamarack,
svo mikið eða lítið sem vill. Ýmsar
tegundir, sérstaklega fyrir sumarið flutt
heim til yðar fyrir
Cordid,
Einnig seljum við grófan og fínan
sand hvað mikið og lítið sem þarf.
THE CANADIAN
TRADING&FUELCo.
Limited.
Offlce cor. Thistle & Main St.
Ráðsmaður:
Ceo. J Maulson,
195 Lombard St.,
WINNIPEG.
Virðingarmaður :
S. Chrístopljerson,
Grund P. O.
MANITOBA.
Trust & Loan Company
OF CANADA.
LÖGOILT MKI> KONUNGLKGU BK.IEKI 1845.
[OFUDSTOI.I.: 7,300,000.
Pélag þetta hefur rekið starf sitt í Can&da hálfa öld, og í Manitoba í
sextán ár.
Peningar lán&ðir, gegn veði í bújöi Sum og bæjarléðum, með lægstu
vöxtum seni nú geiast og með hinum þægilegustu kjörum. Margir af
bæudunum í íslenzku nýlenðunum eru viðskiftamenn félagsins og þeirra
viðskifti hafa æflnlega reynzt vel.
Umsóknir um lán mega vera stíl iðar til Thk Tiiust & Loan Company
of Canada og sendar til starfstofu þess, 216 Poktagk Avk., WíNnipkg,
eða til virðinga-manna þess út um landið :
FRED. AXFORD, J. B. GOWANLOCK,
GLENBORO. CYPRE38 RIVER.
FKANK SCHULTZ, J. FITZ ROY HALL,
BA.LDUR. BELMONT.
i»gv& f j nn 'iii > ■ tft
vi‘ll l‘rtW r**»'T4rv •
i. , - tixuj >1111 ■ .
rTrrnrrfrM rrviTiwft ffiflTl rtWWnl rt
mMlaM*1*" .......................... —1.1—II-,. I—I. ■ " l'Hil , ||—J
r
S3
)>riðjudi«};
Miðvikud.
Fimtuda}>:
Sept.
j 17.18.19
•i!
■■■■■■■■■■■■ ■._■
Millinery Sala
Hin mikla Millinery Sala mín, sem Winnipeg
kvenfólkið hefir þráð svo mikið, byrjar nú 17., 18.
og 19. September.
Eg er nýkomin að austan, og get því betur en
áður fullnægt þörfum allra með góðum vörum fyrir
lágt verð.
Og því býð eg öllum að koma ogsjá mínarljóm-
andi vörur, sem breitt hefir nú verið úr til sýnis.
Mrs. H. I. JOHNSTONB,
=:
fí
1
1
I
204 Isabel St., cor. Ross Ave. í;
•VV.V.V.VAV.NV/A\V.V.V.VAV.V.V.V.V':
##########################*
#
#
#
#
#
#
#
m
m
#
#
#
#
m
m
Allir. sem hafa reynt
GLADSTONE FLOUR.!
segja að það sé hið bezta á markaðnum.
Reynið það.
Farið eigi á mis við þau gæði.
Avalt til sölu í biið 1. Fridrikssonar.
m
m
m
m
m
m
m
mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm*
27
áhyggjuefni. Hún hafSi aldrei veriS vel hraust
síSan hún misti manninn sinn, og eftir rúmt ár frá
þvf þetta mótlæti bættist á hana stóð fyrverandi
gjaldkerinn einnmna uppi í heimiuum.
þaS var komiS fram í DesembermánuS tveira-
ur árum eftir þaS, sem saga þessi byrjaSi á. þegar
fyrverandi gjaldkerinn kom frá því aS borSa miS-
dagsmatinn, fékk bókhaldari þeirra Kegbar & Co.
honum lokaS bréf, sem skrifaS var utan á til hans.
í því stóS ekkert annaS en heiðni til hans um aS
koma heim til undirritaðs um kveldið ef hann ætti
hægt met það, og undir það var ritað „yðar einlæg-
ur, Alfred Samnó.“
Hann reif miðann í sundur og fleygði honum
á gólfið, en þegar búið var að-borða um kveldið
klæddi hann sig I það bezta, sem hann átti eftir af
gömlu fötunum sínum (þau litu ver út en þörf var
á, þvl hann hafði í seinni tíð ekkert skeytt því
hvernig hann gekk til fara), og reyndi að láta
henduruar á sér lfta sæmilega út, Hann horfði á
þær með óbeit eftir að hann hafði gert sitt ítrasta.
þgsr voru ekki sérlega líkar gjaldkera-höndum.
Honum var fylgt inn í lestrarsalinn. Barkareldur
logaði með miklum hávaða á arninum, og framan
viS hann stóðu tveir leðurbúnir stólar. Lítið borS
stóð á milli stólanna, og á því vindlakassi, ösku-
bakki og eldspítur. Á stólnum, sem fjær dyruu-
um stóð, sat Sainnó. Haun stóð á fætur og rótti
30
.Vinur vor tók ósjálfrátt viS blaðinu, og opn-
aði þaS. það var bankaávísan upp á sextán
hundruS og tuttugu dollara.
„HvaS á þett- að þýSa?“ spurði hann, og leit
til Samnó eins og hann skildi ekki hvaS við var
átt.
„það þýSir þaS,“ sagBi gamli maðurinn, „að eg
stend í sextán hundruS og tuttugu dollara skuld
við þig. það eru peningarnir, sem þú borgaðir I
bankanum; mismunurinn á kaupi því, »em þú hefir
fengiS, <>g kaupinu, sem þú hefðir fengið í bankan-
um; og svo vextir af öllu, eftir þvf, sem mér telst
til.“
Ungi maðurinn stökk á fætur, og var sótrauð-
ur I andliti. „Er þaS til þess arna,“ sagSi hann,
„sem þú baðst mig aS koma hingað í kveld? Að
endurborga mér einungis dollar fyrir dollar allan
peningaskaðann, sem leiddi af því, að mér var
steypt í æfilanga ógæfu, sem að mínu áliti stytti
hsnni móður minni aldur. þú sviftir mig atvinnu
minni, settir blett á mannorð mitt og neyddir mig
til að sæta hva^a púlsvinnu, sem mér bauðst, til
þess að verjast hungursneyð; þú sviftir mig öllum
þeim vinum, sem eg átti I heiminum, og svo býður
þú mér peninga upphæS, sem þú segir þór ,teljist
svo tiT að bæti mér alt þctta. Jafnvel þó pening-
ar gætu bætt mér alt mitt tjón, og upphæðin, sera
þú býður mór, væri tíu sinnum—hundrað siunum
23
laust við, aö hann skifti litum. „Hvað ineinarðu?"
sagði hann.
„Eg er í peninga þröng,“ sagði gjaldkerinn^
„og hélt, að þú kynnir kannske að geta látið mig
fá fimm dollara um tfma.“
„Eg held," sagði drengnrinn, ólundarlega, og
um leið snéri hann sér undan og lézt rera að leita
að vissri blaðsíðu í bókinni, „að það væri eSlilegra,
aS eg bæði þig, heldur en þú mig, um fimm dollara.
Eg hefðí ekkert á móti því að eiga íimm dollara
bankaseðil í vasabókinni minni.“
„Svo þú getur þá ekki Ltið mig fá þetta?“
„Eg get ekki Btið þig fá það, sem eg hef ekki
til sagði drengurinn, í vonzku.
Gjaldkerinn leit á klukkuna. Hún fitti eft’r
fimm mínútur í eitt. Haim leit til drengsins, sem
sat álútur og hallaði undir flatt við að færa inn (
bókina.
„KaiT,“ sagði gjaldkerinn, „eg hef verið að
hugsa um það nú æði lengi að banki sé ekki hent-
ugur staður handa unglingsmanni líkum þér. Eg
er hræddur um, að þú njótir þfn aldrei hór, og væri
eg í þfnum sporum, þá færi eg héSan. Mér þætti
ekki ólíklegt að iðnaðarstofnanir föður þfn*—“
Dyrnar opnuðust, og inn komu bókhaldurn-
ir. Karl fór niSur af stólnum og færði sig í áttina
nær hattinum sínum.
„HugsaSu um þ*ð, «cro cj* ”p.r ':'gvi