Lögberg - 06.03.1902, Blaðsíða 3

LÖGBERG. G. MARZ 1902.
3
Brczk-Japanska sambandið
Mörg, ef ekki flest, blöð lands
ins virðast álíta, brezk japanska sani-
baadið, setn cylega befir á komist til
f>ess að vernda sjálfstæði oj> samhald
Ktna og Kórea, muni verða til f>ess
að trygpja frið par eystra, og að Rúss-
ar muni ekki voga sér að beita yfir
gangi í Marchuria 1 tr&ssi við [>etta
voiduga sambaDd. Önnur blöð benda
samt sem áður, á f>að, að mikill fjöldi
rússneskra hermanna hafi setið f Man-
churia síðan sumarið 1900, og að hug-
myndin um að vernda kínversku rlk'
ishei'dina geti ekki einungis f>/tt f>að
að verja rfkið fyrir útlendum yfir-
gangi, heldur einnig f>að að reka her
Rússa úr landi, sem nú hefir eiginlega
f verkinujlagt Manchuria undir sig;
og að f>að, eftir f>vf sem blöðin líta á,
hljóti að f>ýða stríð. Þegar Cran-
borne greifi, úr utanríkismála deild
Breta, var spurður að f>vl I parlia-
mentiou nylega, h'ort samband f>etta
dsböí til Manchuria og veru Rússa þar,
f>á svaraði hann f>ví, að þetta næði
e'-gu síður til Manchuria en til hvers
annars fylkis í Kfna. Á hinn bóginn
álfta sumir, að Rússar muni ekki
kunna f>ví vel að láta reka sig með
allin her sinn frá Manchuria og láta
pannig undan hótunum f>essa nýja
sambands. Landið sé nú 1 höndum
rússneska hersins, og f>að muni vera
lfkur hugsunarháttur Rússa nú eins
og um árið f>egar einn af herforingj-
um f>eirra lagði ótilkvaddur undir sig
eiuhverja útlenda eign, og páverandi
keisari sagði: ,,t>ar sem flagg Rússa-
keisara hefir einusinni verið dregið
upp, par hefir [>að aldrei verið dregið
niður aftur.“
Hvað Japan áhrærir, pá hafa
biöðin haldið pví fram til margra ára,
að ekkert hafi haldið í hemilinn á peim,
frá því að segja Rússum strfö á hend-
ur, ann&ð en óttinn fyrir þvf, að Frakk-
ar myndu ganga í lið með Rússum,
og peir sameiginlega verða ofjarlar
sínir. bannig farast einu merku
Btndarfkja-blaði orð: „E>að er al-
kunnugt, að Japansmenn langar í
strfð við Rússa. Löngun sú til ófrið-
ar viú rfki keisarans, er pví nær al-
menn í Japan. Við slíkt hefir ékki
einasta verið kannast, heldur hefir f>vi
verið opinberlega, haldið fram sfðan
stríðinu við Kfnverja var lokið. I>að
er áskilið við brezk japanskr samband-
ið, að verði stríð á milli Japans-manna
og einhvers eins stórveldis út af Ktn-
versku málunum, pá leiði Bretsr ófrið
f>ann hjá sér, en ef tvö stórveldi voit-
ast að Japan, f>á eigi Bretar að hjálpa,
Flestir eru á f>ví, að ákvæði petta
muni nægja til f>ess að halda Frökk-
um f skefjum og afskiftalausum pó til
ófriðar dragi á milli Japansmanna og
Rússa. Þeim mundi pannig gefast
færi á f>ví að reyna með sér til þrauta.
Viðvfkjandi [>vf, hvernig ófriður-
inn sé lfklegur að byrja, farast blað-
inu New York rress pnnnig orð:
„Engar likur oru til pess, að Ja-
p in gangi beint frauian að Rússum
og skipi peim að flytja á burt frá
MaDchuria, og sendi síðan herlið til
pess að sjá um, að skipun peirri sé
tafarlaust h!ýtt. Það eru frekar lík-
ur til, að fólkið f Manchuria og Kín-
verska stjórnin fái fyrir samband petta
djörfung til pess að reyna að reka
Rússa úr landi, nema meðfram járn-
braut peirra par. Snúist Rússar pá
illa við, er óhjákvæmilegt að Japans-
menn flækist iun í máiið með pjóð
peirii, sem sambaudið hljóðar um>
Og pegar á pað er litið, hvað örðugt
Rússar hafa átt f orustum við pá, sem
ekki hafa verið annað en ,stigamenn‘,
pá sýnist ekki vera mikill vafi á pvf,
hvernig slíkt strfð mundi enda.
Það má reiða sig á p&ð, aðbrezk-
japanska stefnan verður sú, sð reyna
að halda við kfnverzku sjálfstæði með
pvf að láta Kfnverja sjálfa vinna að
pvf fyrst og fremst. Og pegar búið
er að ávinna pað, láta pá hætta að
leyfa allra auðmjúklegast hvaða út-
lendum pjóðum, sem er, að fara allra
sinna ferða, pá færist Dýtt lff í ríkið
°g pjóðina.“
Einu blaðinu farast pannig orð:
„E>að verður létt fyrir stjórnina á Ja-
pan að réttlæta stríð við Rússa fyrir
pjóð sinni. StjórnmálameDnirnir hafa
lengi átt fult í fangi að halda pjóð.
inni í skefjum og aftra henni frá strfði
sambandslaust. Og nú, pe gar Jiipan
hefir eignast jafn öflugaa vin eins og
Bretland hið mikla, pá krefst pjóðin
pess að mega berja á Rússum. Her
Japans-manna gæti að líkindum sigr-
að hvaða her sem væri, sem sendur
væri á hendur peim. Rússar eiga
afarmikinn her, en ríki peirra er víð
lent, og fbúarnir á mörgum stöðum
eru stjórninni meira og minna óvíd-
veittir. Rússastjórn getur ekki stað-
ið við að senda nema nokkuð af her
sínum til Manchuria. Aðrar pjóðir,
sem kynnu að vilja hjfilpa Rússum^
verða að jafna sakirnar við sjóflota
Breta áður eu pær geta sent Rússum
nokkurn verulegan liðsafla. Hvað
bráðan samband petta bar að, benda á
að pýðing pesssé meira en lítiðalvar
legs efnis.“
Annað merkt blað, sem nákTæm-
lega Shugar málið frá öllum hiiðum,
segir, að ef Japans-menn geri Rúss
um pað að stríðssök ef peir ekki verði
á burt með allan her sinn frá Man-
churia, pá sé ekki ólíklegt, að svo
kunni að fara, að Japans-menn verði
að berjast við bæði Rússa og Kfn-
verja, og pá eigi peir heimting á lið-
veizlu Bceta eins og lofað sé ef peir
eigi í ófriði við tvær pjóðir. Og svo
farast pví pannig orð:
„Hvað ákveðnir Rússar sýnast
vera í pví að eignast Manchuria, sem
>eir nú eiginlrga hafa lagt undir sig, burða. Hörundsliturinn dofaaði, og
og pað, hvaða öfundaraugum Bcetsr ; pjáðist af höfuðverk, og verkjum und-
og Japans-menn hafa horft par upp á, j*r ýfðunum; eg misti raatsriist og varð
k veikburða. Svo fékk eg hóstr
gen pað trulegt, að af pví stifa pess’.r ; . .. . >
r * ’ 1 r log var mér pá sagt að eg væri að fá
brezk-japönsku samningar. I>ví er
haldið fram, að tilgang iriun sé að efla
ag tryggja frið með saui >andinu, en
pað lftur fremur út sem stríðsógnun.
E>að getur tæplega hjá pvf fari^, að
Rússar líti pannig á. Hvort heldur
tilgangurinn er sá, að Japans m^nn
eigi einir við Rússa og Bretar haldi
öllum hinum stórveldunum f skefjum
eða Bretar og Japaas-m9nn eiga ófrið
við Rússa og Kfnverja (að nafninu til)
og Frakkar dragast inn f ófriðinn með
Rússum, pá hlýtur petta að pýla pað,
að annaðhvort verða Rússar að sieppa
tökum á Manohuria, sem peim hefir
svo lengi leikið hugur á, eða leggja
út í ófrið að öðium kosti. Þetta er
sannarlega ákveðnasta og. ófriðlegasta
sporið I utanrfkismálum, sem Bretar
hafa stígið, pegar við stórve’.din hefir
verið að eiga, sfðan striðinu á milli
Rússa og Tyrkja lauk.“—Literary
Digesl.
Von hinna tæringaveiku
HvEBNia UÆGT EB AÐ STÖÐVA -EÐIS
GANfl ÞESSA ÓGNANUI SJÓK.DÖMS.
Skýrslur sanna að tæring er orsök
fleiri dauðsfalla en allir aðrir
s rittandi sjúkdómar til samans.-
Hvernig bezt er að berjast gegn
veikinni.
Útbreiðsla tænngar f Canada er
mjög voðaleg. í Outario fyiki, par
sem uákvæmar skýrslur eru búnar til
yfir dauðsföll og sjúkdómi, sézt að
2,286 dóu úr tæringu árið 1901, eða
40 af hundiaði fleiri en peir sem dóu
úr öllum öðrum smittsndi sjúkdóm-
um til samans. E>essar tölur eru vo'a-
legar og sýna hve nauðsynlegt er að
öll möguleg r&ð séu tekin til pess að
berjast gegn sjúkdómi, sem árlega
leggur svo marga í gröfina. E>að er
um seinan að reyna að lækna tæringu
pegar lungun eru orðm hættulega
skemd, og iæknar hafa gefið upp alla
von um endurbata. Sé par á móti
ráð í tima tekið, er hægt að lækna
sjúkdóminn. Tæring er sjúkdómur,
sem eyðir, tærir upp lungun, og á
fyrsta stigi slfkrsr iungnatæringar, er
nauðsynlegt að ýtresta tilraun sé gerð
til pess að stemina stigu hennar, og
verjast pví að lungun eyðist. Tær-
ing legst helzt á pá veikbygðu.
Hraustur liksmi er frekar óhultur.!
Dr. Williams’ Rink Pills eru hið bezta.
meðal sem læknisfræðin pekkir til;
pess að byggja upp og styrkja lfkam-!
ann. ViðurkennÍDg sú og orðstfr sem
petta meðal hefir áunnið sér, eru pess '
beztu meðmæli, og sanna að sé pað
notað jafnskjótt og vart verður við
sjúkdómseinkenni tæringsr, byggir
pað upp og styrkir líkamann og fjörg-
ar sjúklinginn svo að sjúkdómurinn
hverfur. E>essu til sönnuoar er saga
Ildedgo St George, frá St. Jerome,
Que., hann segir svo frá:—„Fyrir hér
um bil ári síðan varð eg mjög, veik-
tæringu. Lækoirion sendi mfg ti
Laurentian fjallanna með peirri vou
að breyting á loftslagi mundi hafa
góð áhrif 4 mig. Eg dvaldi par nokk-
urn t!ma án pess að mér batnaði, Otr
sneri svo heim aftur og bjóst ekki vA
aðj,eg mundi lifa mikið lengur.H E>a
afré i eg að reyoa Dr. Wiiliams’ Pink
Piils. E>egar eg hafði tekið ina nokkr
ar öskjur af peim fór eg að fi betri
matarlyst, og frá pein. íma fór mér
að batna. Með aukita matarlyst fór
styrkur minn smám asaia i vax*ndi.
Eg hélt áfram að takh, inn pilíurna.
oa fann með hverjuir d-gi að veik-
leiki mion, sem hAfAi ógnað llfi mfnu,
fór smátt og smátt hve am pangað
til eg að sfðustu varð aðnjótandi beztu
heilsu, og nú, eins og peir sem pekkja
mig geta séð, er ekki hið minsta las
leikamerki á mér, eftir veikindi pvu,
sem eg vtrð að pola. Eg trúi pví að
Dr. Williams’ Pink Pills hiti fielsað
líPmitt, ogjeg vona að pessi reynsl*
míu komi öðrum, sem pjást viðlíko og
eg pjáðist, tii poss að reyna p>e-.'‘
Piiiur pe-isar eru eianig ar Jða:
legt meðal við sjúkdómum, sem la
gnppe og lungnat)ó!ga vanaieg.i leiða
af sór, »em oft snúast upp f tæringu.
Af ,pví pær enduri ýja blóðið og
styrkja, lækna pær einuig blóðleysi,
hjartveski, taugaveiklun, gi t, m»i>a
sjúkdóma, rýmaveiki, lifrarveilii og
veikindi sem gara líf margra kvenoa
sífeldlega aumkunarvert. E>að eru
til margar eftirlikiugar af pessu með-
ali og sjúklingar ættu, fýrir eigin
verud sfua, að fullvissa sig um að
nafnið „Dr., Willittins’ Pick Piilsj, fur
Pale People“ sé með fullum stöfum á
umbúðuuum. E>ær eru seidar hjá öll-
um lyfsölum eða ver Oa sendar með
póstl ef ucu er beðið og skrifað pfti
{>•03) til Dr. Wibiams Medicine Co.,
B ockville, Ö t.
Fotograís...
Ljósmyndasíofa okkar
er opin hvern frídag.
Ef þór viljið fii beztu
myndir komið til okk-
ar. Allir velkomnir
að heimsækja okkur
F. C. Burgess,
211 JRupert St.,
eftirmaður J. F. Mitchells.
Myndir fráplðtumMrs. Cerrfásthjá mér

t>ér þurfió ekki að v«rka upp neina
braudmola eða brotnar sneiðar ef Boyds
brauð er notað í húsum yðar. Altokkar
hveitibrauð er viðurkent að vera hið
bezta og hollasta brauð sein búið er til.
W.J.BOYD.
Islendingur keyrir vagninn nútner L.
I.MDÁXHt.
W W. McQueen, M.D..C.M ,
Physician & durgeon.
Afgreiðslustofa yfir State Bank.
T.l\L.Ett.NIS:.
J F. McQueen,
Dentist.
Afgreiðslustofa yfir Stvte Bank.
UÝR.ILÆKI &
0. F. Elliott, D.V.S.,
Dýralæknir ríkisins.
Laeknar alIskTontr sjíkdimi á skepnum
Sanngjamt verð.
L YFSALI.
H. E. Close,
(Prófgenginn lyfsali).
Allskonar lyf og Patant meiöl. Ritföng
&c. í>eknisforskriftum uílcvjemir gau u
ur gefinn.
C. P. BANNING,
D D. S., L. D. S.
TAMNLŒKNIR.
204 Mclntyre Block, - Winnipkgí
TrenBiróiT HO
DR- J. E. ROSS,
TANNLÆKNIR.
Hefur orð á sér fyrir að vera með (æim
beztu í bsenum,
Telefoti 1040 128% Main St.
I. M. CleghopR, M D.
LACKNIR. oe YFIRSETUMAOUR. Rt-
Hefui keypt lyfjabúðina á Baldur og helur
þvf siálfúr umsjon á öllum meSölum, sem bann
ætur frá sjer.
EEIZABKTH 8T.
BALDUR, - - MAN
P. 8. Isienzaur túikur við hemliua live
n >tr sem þðrf ger jet.
179
þá hlyti hann aS senda eftir þér. Yertu hughraust-
ur, því þú átt vini, seni ekki bregðast þér. það er
ekki úti um alt enn þá.“
Páll tók vingjarnlega í hönd stúlkunnar og
flýtti sér síðan til Marju. Marl Larún sat við rúm
hennar, en húu sýndist sofa. En við íótatak hans
opnaði hún augun. Hún brosti þegar hún sá hver
kominn var, rétti honum hendina og sagði:
„Mér þykir vænt um, að þú ert korninn—
bróð'ir minn.“
Páll lirökk saman við síðustu tvö orðin, því
hann hafði næstum gleymt þvf. það var eins og
hníf væri stungið í hjarta hans; en hann lót þetta
þó ekki aftra sór, heldur tók í litlu, hvftu hendina
hennar og bar hana upp að vörum sínum.
„Hvernig lfður þór, Marja?“ sagði hann eftir
að hann var seztur hjá henni og Marl Larún hafði
fært sig fjær til þess að lofa honum að komast að.
„Eg er ósköp máttvana, Páll.“
„það hefir liðið yfir þig á ný?“
„Jé.“
„Oftar en einu sinni?“
„Nei.“
„Hvað lengi 14 hún í öngviti?'* spurði hann,
og snéri 3ér að Larún.
„Nærri því heilan klukkutíma," svaraði hann.
Páll hélt stundarkorn um hönd hennar, til
þess að rannsaka æðarslagið, og skoðaði tungu
186
er lýginn—argasti Iygari; en skeð getur þc', að þetta
sé alt saman satt. Æ! eg er dauðhræddur um, að
svo sé, því mig dreymir í eitthvað þess konar frá
barndóini. Eg man það nú vel, að eg kallaði hana
systur mína; en þó er ekki ómögulegt að hann fari
hér með lýgi. Maðurinn sem eg var hjá, var ekki
faðir minn, því eftir svo miklu hef eg þó komist
hjá Burnington. Og svo man eg það, að eg kallaði
hann frænda. Ó, hvers vegna þurfti nú þetta að
koma fyrir til þess að eyðileggja framtíðar 'kvarð-
anir mínar? Hvers vegna hefir ógæfan og sorgin
lagst svona þungt yfir mig? Buffó Burnington
gæti frætt mig, en hann er óvinur minn—og nú er
hann fangi þar að auki. Guð hjilpi mór! Vilt þú
ó guð, ekki sjá aumur á mér? Lftt þú niður og—“
Páll hætti eintaliuu alt í einu, því hann fann,
, að eitthvað kom hægt við öxlina á honum. Hann
snéri sér við og sá Otehewa.
„Að hverju leitar þú hér?“ spurði hann hastar-
lega.
„Eg ætla að segja þór leyndarmál," svaraði
Indiána-stúlkan og skimaði í allar áttir.
„Leyndarmál?"
„Já;og þegar þú ert búinn að f4 að vita það,
þá verður þú að gæta þín, jafnve) þó þú megir
treysta ineira á mig, en sjilfan þig.“
„Kn hvaða leyndarmál er þetta?“
„Ekki annað en þetta: Marl Larún ætlar að
lagt á stað. Þetta bar alt svo bráðan að og tók
svo fljótt enda, að ræningjarnir vissu varla hvaðan
á sig stóð veðrið og hvernig þeir áttu að skilja
þetta. En það leyndi sér^ekki, að þaðli fyrir þeim
að flytjast til Caraecas, og þeir hugguðu sig þá við
það,úr því sem kornið var.að þeiryrðu ekki ákærð-
ir fyrir annað verra en hestaþjófnað, því þeir þótt-
ust sannfærðir um, að undan þeirri ákæru tækist
þeim að losast; en yrði annað verra á þí borið, sem
ekki var jafn auðvelt að sanna, a5 þeir ekki væiu
sekir um, þá færi þetta að verða alt óálitlegra.
Buífó Burnington reyndi að fr sig lausan með
þeirri afsökun, að hanu væri nýkominn til land>-
ins, og hefði feugið vinnu við að ná hestum fyiir
Larún. Hann lézt hafa megnasta óbeit á hesta-
þjófnaði, og marg tók það fram, að sór hefði ekhi
tii hugar komið að gefa kost á sér til þessa starfa
ef flann hefði grunað það, að það stæði í sambandi
við neina óráðvendni. En allar ufsakanir haus
hjálpuðu honum ekkert.
„það má lesa ósannindin út úr andliti þínu.'í
sagði spánski foringinn með kesknisbrosi. „Svon’a
—þú þarft ekki að eyða fleiri orðum um þetta, því
þú kemst ekki hjá því að koma með; en takist þér
að láta Don Pedro trúa þór, þá getur verið þú
8leppir.“
„Og hver er þessi Don Pedro?' spurði Buru-
ington.