Lögberg - 23.06.1904, Blaðsíða 5

4
LÖGBERG, FIMTUDAGIMN 23. Júní 1904.
aði saman herráöið til þess að
ráða úr hvaða varúðarreglur
skyldu. viðhafðar, því ekki þótti ^
ólíklegt aö þetta tiltæki Togo’s
mundi draga dilk á eftir sér. A
þeim herráðsfundi var það, að
einn af frændum Togo’s, sem sér-
staklega hafði tekið hann að sér,
og hjálpað honum áfram, sagði
afdráttarlaust við keisarann, að1
Togo væri heimskingi, sem með
tiltæki sínu hefði komið landinu í
mesta vanda. En úr því sem
komið væri þá mundi enginn!
annar vegur opinn en sá, að álíta
að ófriður væri hafinn milli land-
anna. Við það sat. Stríðiö
hófst og Togo varð þannig frum-
kvöðullinn að því að koma því á
stað.
Aö Togo sé röggsamur og fram-
kvæmdarsamur hefir framkoma
hans við Port Arthur, nú um und-
anfarinn tíma, borið Ijósan vott
um. Þögull er hann sagður um
fyrirætlanir sínar og berst ekki
mikið á. En undirmenn hans
bera fyrir honum hina mestu virð-
ingu, hlýða honum í blindni og
trúa á hann. Þeir vita allir, að
að enginn maður á skipinu er
færari um en hann að leysa af
hendi hvaða verk sem er, hvort
heldur eru eldamenskustörf, störf
hásetanseðahermannanna. Hann
kann það alt út í æsar, og er því
vaxinn að gefa skipanir, sem vit
er í og við þekkingu styðjast.
Þessi þekking manna hans á hon-
um veldur því, að hin bezta stjórn
er á öilu á skipi hans. Bæði
undirmenn hans, stjórnin og
landslýður allur ber til hans hið
fullkomnasta traust.
Sön gsamkoman
í nýju kirkjunni næsta þriðjudags-!
Kveld (28. Júní) verður að öllu.,
samanlögðu bezta og skemtileg-^
asta samkoma af því tagi, sem j
nokkurn tíma hefir verið haldin á
meðal íslendinga. Það er söng-
flokkur Fyrsta lúterska safnaðar,
sem fyrir samkomunni stendur,
og Mr. Gísli Goodman stjórnar
söngnum. Ekki einasta hjálpar
bezta söngfólk á meðal íslendinga
hér í bænum og hefir haft langan
og vandaðan undirbúning, heldur
njóta menn þeirrar miklu og é-
væntu ánægju að fá þar að heyra
11 þeirra Mr. og Mrs. S. K. Hall
frá St. Peter, Minn. Mr. Hall er
prófessor f music við Gust. Ad-
olphus College og vafalaust mesti
píanó-spilari f hóp íslendinga
vestan hafs. Mrs. Hall (S. A.
Hördal) er óþarft að lýsa fyrir
Winnipeg-íslendingum; hún hefir,
og það að verðleikum, áunnið sér
þann orðstír hjá þeim að vera
langmesta íslenzka söngkonan.
sem þeir hafa heyrt syngja.
Annar kennari í music við Gust.
Adolphus College er á ferðinni
með þeim Mr. og Mrs. Hail og
má eiga von á að hann hjálpi til
við samkomuna.
Vegna plássleysis í blaðinu
verður ekki prógram birt; að eins
skal þess getið, að það er bæði
langt og fjölbreytt.
Aðgöngumiðar eru nú þegar til
sölu og kosta 50C. (en ekki 25C.
eins og stóð í Lögbergi síðast),
og mundu víst flestir með ánægju
borga þá upphæð fyrir að fá að
heyra til þeirra Mr. og Mrs. S. K.
Hall þó um ekkert annað væri að
ræða. — Samkoman byrjar kl.
8 síðdegis.
EimParR
Þ?ssi heilsusaralpgi skemti-
staöur stendur nú öllum opinn
Á. fimtudapinn skemt-r sér
þar ..Girls’ Home of Welcome11
—Aðgangur með vanaverði.
Stringband á laugardags-
kveldum — Skemtanir úti við
á bverju kveldi pessa viku.
Geo. A. Young,
Manager.
PÁí.L M. CLEMENS
bygffing'ameistari.
Bakek Block, 468 Main St.
WINNIPEG Telephone26S5
r
RUDLOFF GREIFI.i
En eg varð að finna Praga og láta hann
segja mér nákvæmlega frá því, hvernig sakir
stæðu með Clara Weylin, og að hvað miklu leyti
hún væri líkleg til að svíkja okkur. Eftir mikla
örðugleika og með talsverðri hættu á því, að
kunningsskapur okkar Praga kæmist upp, náði eg
fundi hans. Hann kom í hótelið til mín dul-
klæddur eftir að honum hafði loks tekist að los-
ast við njósnarmenn, sem hann sagði að stöðugt
hefðu auga á sér hvar sem hann væri.
Alt var eins og mig grunaði. Leikkonan
hafði ást á honum og þau ætluðu að giftast.
Flokkur hennar hafði oft leikið í Munchen og
Marx hertogi hafði þar fengið ást á henni. Hann
lét hana aldrei í friði, og ást hans var einmitt nú
á því heimskustigi. að hann var fús til að gera
hvað sem var og eiga alt á hættu til að þóknast
henni. Praga fullyrti, að enginn minsti vafi væri
á því, að hún gæti gint hann hvert sem vera
skyldi með agni því, sem hún létist gefa honum
kost á. Praga og Clara höfðu þá þegar komið
sér saman um bragð, sem átti að leika á hertog-
ann með. Praga átti að koma að þeim óvörum
á ákveðnum stað, og með því hertoginn var eng-
inn hugmaður, þá var gert ráð fyrir, að hann
mundi kaupa sér grið með því að ganga að öllu,
sem fram á yrði farið.
Leikkonan hafði komið til Munchen til að
koma þessu í framkvæmd, og hún hafði alls eng-
an grun um, að Grainberg prinz og Heinrich
Fischer væri einn og sami maður Jiangað til hún
af hendingu rakst á mig á götunni.
Flg skýrði honum áuðvitað frá öllu, sém
okkur hafði farið á milli, og spurði hann vand- j
lega eftir því, hvað hún væri líkleg til að gera.
Hann sagðist óhræddur ábyrgjast hana; og eg
varð að láta mér það lynda. Við ræddum margt
fleira, og gerðum ráð fyrir að þurfa ekki oftar að
finnast nema eitthvað óvænt bæri að höndum.
Áður en við skildum var eg orðinn ákveðinn
í því aftur að halda áfram hvað sem tautaði og
eiga það undir hyggindum mínum að klóra mig
fram úr öllum óþægilegum eftirköstum. En
þessir fáu dagar í Munchen voru einhverjir erfið-
ustu dagar æfi minnar. Eg var stöðugt eins og
á nálum, bjóst við allskonar ógæfu, alt af ávarð-
bergi, og svo áhyggjufullur og óttasleginn, að
Minna tók óðara eftir því þegar eg kom heim til
að sækja hana.
,, Þetta er að gera út af við þig, Hans frændi, ‘ ‘
sagði hún undur blíðlega. ,,Nú líkist þú meira
stúdent, og það stúdent sem vakað hefir við bók-
ina lengi fram eftir. “
,,Eftir tvo eða þrjá daga verður hið versta
um garð gengið, “ svaraði eg glaðlega; en eg
hefði viljað gefa alla veröldina til að geta sagt
henni, hvað mér lá þyngst á hjarta. ,,Það á
ekki við mig lífið í Muncen. “
Hún leit til mín spyrjandi.
,,Er þetta leyndarmáli þínu að kenna?“
spurði hún stillilega. ,,Hve nær ætlar þú að
trúa mér fyrir því?“
, .Kannske eftir næsta miðvikudag, “ sagði
eg brosandi. ,,En þú trúir því, að eg sé þér
hollur, hvort heldur þú heyrir leyndarmál mitt
eða ekki?“
, .Hollur? Það væri fljót aðferð til að gera
mig að óvin ef einhver gæfí annað í skyn. “
,,Þaö getur farið svo, að traust þitt á mér
verði reynt. “
..Snertý- þá leyndarmál þetta mig?“ spurði
hún snögglega og bætti síðan við brosandi: ,,Eg
held mér þætti vænt um ef svo væri. Eg hélt...“
>> Það snertir alt hollustu mína við þig og
veru mína hér. ‘ ‘
, ,Þá kæri eg mig ekki um að heyra það. Eg
skyldi treysta þér þó allur heimurinn snerist á
inóti þér og reyndi einnig að snúa rnér. Mér
stendur nú á sama hvað það er, “ sagöi hún ein-
læglega, svo einlæglega að blóðið hljóp fram í
andlitið á mér. ,,Þú ímyndar þér ekki, að neitt
gæti veikt traust mitt?“ spurði hún.
IÐNAÐAR-SYNING FYRIR ALLA GANADA
$100.000-VARIÐ TIL VERÐLAUNA OG SKE\1TANA-$100.000
YFIR FIMTÍU VEÐ-
REIÐAR.
BROKK, SKEIÐ
OG
TORFÆRU-
KAPPREIÐAR.
JT. T. G-ordon,
President.
frí FLUTN-
INGUR Á SÝNING-
ARMUNUM.
Skrifið eftir eyðublöðum
og
upplýsingum.
Heu'bacli,
Cen. Manager.
KORNVARA
Aðferð okkaraðfara með korn-
flutninga er næstum því fullkomin.
Þegar þér hafið kornvöru að selja
eða láta flytja, þá verið ekki að
hraðrita okkur fyrirspurnir um
verð á staðnum, en skrifið eftir
upplýsingum um verzlunaraðferð
okkar.
Thompsort, Sons & Co.
Grain Commission Merchants,
WINNIPEG.
Bankarar: Union Bank of Canada.
IVI, Paulson,
660 Rosf Ave.,
661Ur
Giftinsaleyflsbréf
Hvort er ‘bonfcix'ci'? ^
Hvort ætli sé betra, vanalegt kaffi bland-
að ýmsum óhreinindum, sandi og steinum—
og illa brent á stónni,
EÐA
PIONEER KAFFI
hreint, nýtt, vel brent með hinum beztu á-
höldum, sem hægt er að fá?
Óbrent kaffi léttist um eitt pund af fimm
við brensluna. PIONEER KAFFI léttist
ekkert. Biðjið um það.
fílue fíibbon M'fg Co.
Winnipeg.
immmmmaummmmmu
,,Nei, eg ímynda mér það ekki, “ og það
var að því kornið, að ást mín brytist fram í orð-
um.
Á leiðinni til Munchen var hún svo góð og
þýð og eftirlát við mig, að eg þorði varla að láta
hana sjá framan í mig til þess hún læsi þar ekkj
leyndarmál mitt hið síðara, sem eg átti enn þá
örðugra með að leyna en hinu fyrra; og þegar til
Munchen kom þorði eg ekki að eiga það á hættu
að vera hjá henni þennan hálfan annan dag fyrir
dansinn.
Við héldum til á stóru höfðingjasetri í miðr
borginni, sem hún nú átti og gamli prinzinn hafði
áður búið í; og meðan við dvöldum þar höguð-
um við öllu nákvæmlega eins og eg hafði ráðgert.
Einungis fáir heimsóttu Minnu—Heckscher
barún og einn eða tveir aðrir. Nauheim kom,
en hún sagðist vera of lasin til að taka á móti
honum.
Allan tímann gættum við hennar vandlega
nótt og dag. Hugsanlegt er, að hinir hafi hald-
ið vörð um húsið, en engin tilraun var gerð til
að ónáða Minnu og réði eg það af því, að þeir
hefðu bitið á agnið og ætluðu að grípa hana ein-
mitt þegar eg vildi.
Þernan, sem átti að fara heim frá höllinni í
stað Minnu, var vandlega æfð í öllu sem fyrir
hana var lagt, og búningur hennar hafður að öllu
leyti eins og við átti.
Eg fór að halda, að 'ótti minn væri ástæðu-
laus, því að ekkert bar þess hinn minsta vott, að
eg væri tortrygður eða grunaður. Samt var eg
órólegur með sjálfum mér þegar við lögðum á
stað til hallarinnar. Minna, Gratz barúnessa og
eg ókum saman í vagni.
Alt gekk þó eins og í sögu. Eg var við þeg-
ar Minna kysti á hendur manna, og það var mér
sannarlegt fagnaðarefni þegar eg rétt á eítir sá
Heckscher barún korna til mín. Hann tók mig
tali, og eg vissi, að tilgangur hans var að tefja
svo fyrir mér, að eg gæti ekki orðið Minnu sam-
ferða heim aftur. F2g lét mér þetta vel lynda,
og sökti mér niður í tal við hann um eitthvað,
sem eg botnaði lítið í og var bókstaflega sama
um.
Þegar hann þóttist vera búinn að balda mér
nógu lengi til að koma sínu fram, þá yfirgaf hann
mig og eg gekk í hægðum mínum um hinar skraut-
legu stofur og tók eftir því, að margir höfðu aug-
un á mér. Síðan gekk eg út í forstofuna, og eft-
ir að eg hafði staðið þar við stundarkorn sagði eg
þjónurn að láta koma rneð vagninn minn og vita
hvort frænka mín væri feröbúin.
Eftir litla stund komu þjónarnir og sögðu,
að vagninn væri farinn og Minna kántessa í hon-
um. Eg lét sem mér mislíkaði þetta; þá gaf ein-
hver sig fram og bauð mér vagn, en því neitaði
eg auðvitað. Þegar þeir nú þóttust hafa höndl-
að Minnu, þá gat eg á hverju augnabliki búist
við árás.
Eg hafði beðiö Krugen að vera til staðar og
sjá um að koma Minnu heim slysalaust í hinum
breytta búningi hennar svo ekkert á bæri; þvf
við höföum koinið okkur saman um, að betra
væri fyrir hana að fara þannig búin heim til sín
en í nokkurt annað hús. Með því eg kom hvergi
auga á hann, taldi eg víst, að hann og Mirina
væru farin, og lagöi eg því á staö fótgangandi.
Mér var ósegjanlega ant um aö vita, hvern-
ig alt heföi gengiö, og mér til mikils fagnaðar
sagði Krugen mér þegar heim kom, að Minna
væri heirna heil á hófi, og að vagninn með Gratz
barúnessu og þernuna væri ókominn.
Næst lá fyrir að sýna, að við værum óróleg
yfir hvarfi Minnu; hlutverk mitt var að finna Nau-
heim og líta eftir því, að hann ekki færi á fund
stúlkunnar, sem rænt var í stað Minnu, og upp-
götvaði þannig gabbið.
Að hálíum tíma liðnum haíði eg fataskifti,
t°k sverðstaf inn, stakk marghleypu í vasa
minn—því eg vissi ekki hvað mér kynni aö mæta
—og lagði á stað.
XV. KAPITULI.
SVIKRÁÐ.
Ekki fyrri en á leiðinni heim að húsi Nau-
heims áttaði eg mig á því, að eg hafði farið
klaufalega að ráði mínu. Eg hefði aldrei átt að
fara heim frá höllinni og aldrei átt að hafa aug-
un af Nauheim. Eg hafði séð hann meðan eg
var að tala við Heckscher barún, og hann hafði
haldið sig nærri mér og látið töluvert á sér bera.
Þetta hafði eg skilið þannig, að hann ætlaði mér
að sjá, að hann hefði engan þátt átt í að ræna
Minnu; og eg vissi, að hann var í höllinni þegar
eg fór. En nú hafði hann fengið hálftíma næði,
svo viðbúið var, að mér gengi illa að finna hann,
og hann gat, meira að segja, hafa fylgt hinni í-
mynduðu Minnu eftir ef ekki átti að flytja hana
því lengra í burtu. Mér var því ekki rótt innan-
brjósts á leiðinni. Þegar alt virtist ætla að ganga
vel, þá hafði eg stofnað öllu í hættu með ótrú-
legri skammsýni. En mér hægði þegar að hús-
inu kom, því þjónninn sagði mér að Nauheim
væri heima.
,,Er langt síðan hann kom heim?“ spurði eg
eins og í grannleysi.
,,Á að gizka hálftími, yðar tign, “ svaraöi
þjónninn.
Eg varð rólegri. Þetta var meira lán en eg
verðskuldaði.
,,Fylgið mér tafarlaust inn til hans, “ sagði
eg hvatskeytlega.
Stofan var mannlaus þegar eg kom inn.
Þjónninn sagði, að húsbóndi sinn væri að hafa
fataskifti og lofaði að tilkynna honum komu
mína. Eg bjóst viö brögðum jafnvel í hinu smáa
og hélt því stofudyrunum opnum til þess Nau-
heim ekki skyldi geta laumast á burt og skilið
mig eftir lokaðan ínni. En hann reyndi ekkert
slíkt, heldur kom inn til mín með sigurbros á
andlitinu eftir að hann hafði látið mig bíða þang-
að til þolinmæði mín var á þrotum.
,,Ha, prinz, svo þér komið þá til að heim-
sækja mig, er ekki svo? Eg hélt þér ætluðuð
aldrei framar að koma inn fyrir mínar húsdyr.
Þjónninn sagði mér, að þér ættuð brýnt erindi.
Þér lítið dálítið órólega út. Hvað gengur að?“
,,Eg flyt yður mjög alvarlegar fréttir, “
sagði eg.
,,Þér, svei mér, sýnið það, “ tók hann fram
í.. ,,Hvaða fréttir eru það?“
,,Allar fyrirætlanir okkar eru aö engu orðnar.
Eg hefi gildar ástæður til að óttast, að Osten-
burg-menn hafi rænt frænku minni. “
,,Ostenburg-menn rænt kántessunni! Slíkt
nær alls engri átt, “ sagði hann einsog hann gæti
ekki trúað mér. ,,Fyrir hálfum klukkutíma var
hún að kyssa á hönd vitfirringsins. “
,, Það sem eg segi er engu síður satt. Þegar hún
gekk fram úr hásætissalnum, þá fór hún og Gratz
barúnessa beint út í vagninn og heimleiðis, og
þær eru ókomnar enn. Eg get ekkert í því skil-
ið, “ hrópaöi eg eins og eg væri forviða á þessu.
,,Það eru einu augnablikin sem hennar hefir ekki
verið vandlega gætt. En nú er hún horfin, og
hvað annað getur það þýtt, en að þeir hafi rænt
henni?“
,,Dettur yöur í hug að segja, aö þér hafið
verið svo heimskur að láta hana aka eina um
borgina, eða, réttara sagt, með engan til fylgdar
nema þessa hálfvitlausu kerlingu, og það á þess-
urn degi þegar jafnmikið var í húfi? Jicja, þér
tókuð að yðnr að gæta hennar, og nú verðið þér
að sætta yður við afleiðingarnar. En eg get
ekki trúað þessu. “