Lögberg - 03.11.1904, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 3. NÓVEMBER. 1904.
5
RUDLOFF GREIFI
þaö var einhver ókyrrleiki yfir honum, sem kom
mér til aö álíta, aö hann ætti í stríöi viö tilfinn-
ingar sem eg haföi vakiö.
Þegar hann loks tók til máls heyröi eg þaö
á hljóöfallinu í málróm hans, vegna þess hvaö
vel eg þekti hann frá fyrri árum, aö hann var
meira en lítiö snortinn.
,,Hvers vegna hafiö þér gert þetta? Hvers
vegnaleika á mig meö lýginni um dauöa yöar og
jaröarför? Hvers vegna sögöuö þér ekki til yöar
fyrri en nú?“
Þaö var fremur ávítur en reiöi sem kom fram
í róm hans, og eg fór aftur aö gera mér vonir.
,,Má eg segja Yöar Hátign söguna eins og
hún er? Þegar þetta óös manns æöi henti mig
n"' borö á skemtiskipi-nu—æöi sem eg skammast
uiiB fyrir og iörast meðan eg lifi—þá fann eg til
þess, aö eina aöferöin til aö afmá hina miklu
smán var aö ráöa mig af dögum meö eigin hendi.
Eg heföi gert þaö þá um nóttina ef eg ekki heföi
óttast, aö þaö yröi opinberlega sett í samband
viö hitt. En svo kom Augener greifi daginn eft-
ir og sagöi mér, aö ef eg ekki yröi dauður innan
viku þá skyldi eg deyja smánardauöa. Hótun sú
var óþörf, Yöar Hátign. Sama daginn feröaöist
eg til Berlín og fór á fund Mein læknis—“
Og eg sagöi honum nákvæmlega frá öllu og
hvernig læknirinn taldi mér trú um, aö eg væri
aö deyja og lézt jarðsetja mig meðan eg lá meö-
vitundarlaus heima hjá honum.
,,Frá Berlfn lagöi eg á staö, “ sagöi eg, ,.í
því skyni og meö þeim ásetningi aö fara aö ráö-
um gamla mannsins, og fyrsta tilraun mín var á
leiksviöinu. Þarlæröi eg leyndardóm þann aö
breyta mér og varö, eins og þér sjáiö, aö ytra út-
liti eiginlega alt annar maöur. Fyrir rúmu ári
síöan dó gamli læknirinn og arfleiddi mig aö
miklum auö, og þá byrjaöi eg aö flakka frá ein-
um staö til annars án þess aö hafa neitt ákveðiö
fyrir stafni eöa neitt til aö lifa fyrir. Én svo var
eg, þvert á móti vilja mínum og þrátt fyrir alla
mögulega mótspyrnu, fluttur til Gramberg og inn
í hina botnlausu samsæris og vélráöa hringiöu
þar. Aö ööru leyti hafiö þér heyrt sögu mína,
og hefi eg hér engu ööru viö aö bæta en því, að
eg gerði mér von um, þó heimskulegt væri, aö
með því aö taka þátt í málum þessum mundi
mér hepnast aö ráöa þannig gangi málanna hér í
Munchen, aö eg gæti oröiö Yöar Hátign aö liöi
og vegna þess fengiö fyrirgefningu. “
Hans Hátign geröi engarathugasemdir meö■
an á sögu minni stóö,’og np stóö hann nokkur
augnablik án þess aö svara. Hann staröi stöö-
ugt á mig þungbúinn og haröneskjulegur á svip-
inn. Þegar loks hann tók ‘til máls þá talaöf
hann hratt og í ákveönum tón eir.s og honum
haföi verið lagiö þegar haon vat kominn að á-
kveðinni niöurstööu.
,,Eg gerí mig algerlega ánægðan meö sögu
yöar, vegna þess eg trúi því að þér gætuð ekki
af ásettu ráði sýnt mér vélræöi. Hvað Minnu
kántessu snertir, þá skal eg sjálfur taka aö mér
aö rétta hluta hennar og taka fram fyrir hend-
urnar á óvinum hennar. “
Hann þagnaöi jafn snögglega eir.s og hann
talaði orð þessi.
,,Má eg þakka yður—“ byrjaöi eg.
,,Þér hafiö akkert vald til að tala fyr'ir henn-
ar hönd, “ tók hann stuttlega fram í fyrir mér.
Eg tók þessu meö þögn og beiö þess undr-
andi hvaö hann mundi segja um framtíð mína.
Þaö varö aftur löng, þreytandi þögn.
,,Þér fóruö afar-rangt aö ráöi yðar, “ sagöi
hann loksins meö ákafa og næstum í reiði. ,,Þaö
hefir veriö illa með mig fariö í rnáli þessu. Yöur
var el*ki fremur en rnér um aö kenna, og í fimm
ár hafið þér látiö mig óttast þaö heimullega, aö
mér hafi veriö urn dauða yöar að kenna. Og eg
hefi þó nógar áhyggjur aörar. “
Hann þagnaöi, og eg leit upp eins og egætl-
aöi eitthvaö aö segja, en hann benti mér aö
þegja; mér stóö ótti af hinum tignarlega svip
hans. Mér duldist ekki hiö frábæra göfuglyndi
og óeigingirni sem þessi orö hans lýltu, og mig
langaði til aö útausa tijfinningum mínum í orö-
urn; en eg stóö sneyptur og orölaus frammi fyrir
hinu afarmikla valdi og tign sern út frá honum
gekk eins og sterkir rafmagnsstraumar. Hann
sat þegjandi svo mínútum skifti, sokkinn niöur í
hugsanir sínar og sýndist alis ekki taka eftirmér;
en alt í einu rauf hann þögnina ogsagöi:
,,Fariö þér nú frá mér og bíöiö frammi í for-
salnum. Eg skal finna yöur aftur eöa senda yö-
ur úrskurö minn í máli yöar. “
J. J. BILDFELL, 505 Main
St., selur hús og lóöir og anaast
þar aö lútandi störf. Útvegar
peningalán o. fl. Tel. 2685.
ELDID VID GA8
Ef ga«leidsla er um gðtuna yðar leid-
i' félagið pípurnar að gðtu Línunni
ókejpig, Tengir gaapip ír við eldastór
sem keyptar hafa verið að þvl éa
Þess að setja nokkuð fyrir verkið.
GA8 RANGE
ódýrar, hreinlegar, ®tíð til reiðu.
Allar tegundir, $8.00 og þar yfir.
K við og akoðið þær,
The \V innipeg Etwtric Sl.-eet Railway t*.
«éevt!-a«v„íilJin
216 Pons» Avbnue.
EKKI YITA MENNf
hvernig gott kaffi er fyr en þeir bafa smakk-
aö PIONEER KAFFI, brent ogselt í eins
punds pökkum. Bragöiö er miklu betra
en að heimabrendu kaffi.
Óbrent kaffi léttist ||
um eitt pund af hverjum fimm þegar þaö er
brent. PIONEER léttist ekkert.
Éf þér viljiö fá gott kaffi, þá biöjiö uai
I1/ PIONEjíR.
_II___BIup Ribbon Manufacturing Co. fýf
UUUUlUUliUlUUUUiUUUUUlfUUUUlUUUlUlUWUlUiauiS
Eg gekk afturábak til dyranna og hneigði
mig, og var kominn fast aö dyrunum, án þess aö
segja nokkurt orö, þegar keisarinn tók viöbragö,
sem kom mér til að líta upp og nema staöar.
,,Bíöiö þér viö, “ kallaöi hann og kom til
mín meö hraöa. ,,Eg get ekki látiö yöur fara
þannig frá mér. Mér þykir vænt um, aö þér er-
uö á lífi. Eg hefi fengiö yöur aftur, þó þér séuö
mér dauöur, og vinátta okkar sömuleiöis. Keis-
ari á engan vin nema guö. En einu sinni vorum
viö vinir, og svona skilnaöur er tilhlýöilegri. “
Hann tók fast í hendina á mér; og viö það
streymdi blóöiö meö auknum hraöa í æöum mín-
um og óteljandi endurminningar og eftirlanganir
brutust fram f huga mínum. Eg bar hönd hans
upp aö vörunum á mér og sagði:
,, Vilji Yöar Hátign leyfa mér aö þjóna yöur
á ný, á hvern hátt sem vera skal, þá skal líf mitt
ávalt vera yöur til reiöu. “
Mér var þetta hjartans alvara.og svo hrifinn
var eg á þessari stund, aö eg var skjálfraddaöur.
, ,Eg trúi því. En þér hafiö gert þaö örö-
ugt. Heföuö þér ekki gert þaö, hvaö heföum
viö ekki getaö ve: ö nú?“
Það var mn biturleiki né haröneskja í
þessum o"v hans. Þaö var ekki keisarinn
minn, s * nér kom fram, heldur allra snöggvast
forni, tryggvi vinurinn minn, sem barmaöi sér
fyrir þaö, hvernig eg haföi fleygt frá mér vináttu
hans^ Viö orö hans vöknaöi mér um augu, og
eg gat ekki horft á hann þó eg vissi, aö hanrt
hefði augun á mér og þættist vita, aö augnatillit
hans væri virtgjarnlegt. Litlu síöar náöi hann
sér, eöa bældi niöur tilfinningarnar meö hinum
ósveigjanlega viljakrafti. Hann færöist aítur í
hinar hermannlegu stellingar og sagöi snögt og
haröneskjulega eins og þegar herforingi ávarpar
fylkingu sína:
,,Og yfirgefiö mig nú. “
Eg fór og settist á minn staö í forsalnum; og
svo æstar voru tilfinningar mínar, aö eg gat ekki
fest hugann viö neitt ákveöiö. Samvizkunögun,
fögnuöur, ótti, von Og gremja var samflækt í ó-
aðskiljanlegri hringiöu í huga mínum, En eftir
litla stund virtist þrent veröa ofan á og mestu
ráöa.
Eftirsjá—bitur, átakanleg, óbætanleg—eft-
ir árunum sem eg haföi eytt til einskis og tæki-
færunum sem eg haföi fleygt í burtu frá inérj
gremja—óstjórnleg, hefndargjörn—til Augeners,
þessa gamla fjandmanns fjölskyldu minnar, fyrir
hiö sviksamlega athæfi hans mér til handa; og
fögnuður—ósegjanlega unaösríkur—yfir því, aö
Minna væri úr allri hættu, og þaö loks fyrir aö-
geröir mínar.
Hiö síöastnefnda varö öllu hinu yfirsterkara,
°& eS gleymdi mér þarna, svo sokkinn var eg
niöur í ástardraurna mína. Eg dró upp mynd aí
því í huga mínum, hvernig gleöin mundi stafa af
augum hennar og uppljóma fagra andlitið hennar
ef mér auönaöist aö færa henni hinar góöu fréttir.
Eftir aö eg haföi setiö þarna, eg veit ekki
hvað lengi, því aö maður sem sokkinn er, niöur í
■ sæluríka ástardrauma hefir ekki gát á timanum,
þá kom einhver til mín og ávarpaöi mig með
nafni sem kom mér til að stökkva á fætur og
glápa á manninn eins og eg skildi hann ekki.
„Rudloff greifi!“
Þaö var annar hinna tveggja förunauta keis-
arans, sem eg haföi séö meö honum áöur en eg
talaöi viö hann.
,,Eruð þér að ávarpa mig, herra minn?“
spuröi eg.
,,FIg er að ávarpa Rudloff greifa, “ svaraði
hann með embættisblæ eins og slíkum mönnum
er lagið.
Eg reyndi aö ná mér og svara honum í sama
tón.
,,Eg er Rudloff greifi, “ sagöi eg. ^
..Egfæriyður hér bréf frá keisaranum
greifi. “
Hann beið með^n eg opnaði bréfiö meö
skjálfandi hendi. Þaö var fáort, en gagnort, og
mér ósegjanlega mikilsviröi.
,,Eg hefi ákveöið aö veita yöur á nýnafn-
bót yðar og eignir. Frekari ákvöröun
viövíkjandi framtíði’öar veröur aö bíöa aö
sinni. “
Bréfiö var ekki lengra, nema undirskrift
keisarans meö eigin hendi.
,,Máegvera fyrsti maðurinn til aö sam-
gleðjast yöur?“ spuröi sendimaöurinn.
,,Eg þakka yöur fyrir, eg þakka yöur fyrir, “
tautaöi eg. ,,Þetta er alt svo óvænt. “
Hann beiö enn þá, og mér datt í hug, aö
einhverju væri hér viö aö bæta.
,,Er nokkuru hér viö aö bæta?“ spuröi eg.
,,HansHátign álítur aö þér ættuö aö ferðast
um tíma—eitt ár eöa svo—til þess ekki lfti út
eins og koma yöar til Berlín og viöreisn yöar sé
ávöxturinn af þessum Munchen málum. “
Egskilþaö, “ svaraöi eg þó eg væri enn
ek búinn aö átta mig. ,,Er eg þá frjáls aö
2 a nú hvert sem eg vil?“
,,Auövitaö. “ svaraöi hann brosandi. ,,Get
eg veiít yöur nokkura hjálp?“
,,Nei, eg þakka yöur fyrir. Nei. Eg hefi
sérlega áríöandi verk fyrir hendi, sem enga biö
þolir. “
Á næstu mínútu var eg farinn út úr höllinni
og ók eins hart og hestarnir komust áleiöis ti
Minnu til aö segja henni gleöitíöindin.
XXX. KAPITULI.
SöGULOK.
Þegar eg kom heim aö húsi Minnu haföi eg
í fyrstu hálfvegis gaman aö viötökunum. Nú
gat eg auövitaö ekki hagaö mér eins og þetta
væri heimili mitt, né litiö þannig á, aö eg ætti
meö aö ganga inn óboöinn. Eg sá, aö vinnu-
fólkið var ófúst til aö leyfa mér inngöngu, og
meö talsveöri tregöu fékk eg að fara inn í her-
bergi rétt viö dyrnar meðan þaö væri aö skila er-
indinu. Þar beiö eg meö talsveröri óþolinmæöi,
og þegar liönar voru nokkurar mínútur fór eg aö
furöa mig á því, aö Minna ekki skyldi bregða
fljótar viö þegar hún heyröi aö eg var kominn og
vissi hvaö þýöingarmikil tíöindi eg hlaut aö færa
henni. En alt þetta skýröist þegar herbergiö
opnaöist og Gratz barúnessa sveiflaöist inn remb-
lát og fokreiö.
,,Hvaöa erindi getið þér átt hingaö?“ spuröi
hún og staröi á mig gegn um gleraugað.
,,Eg kom til að finna Minnu, “ svaraði eg og
gat ekki stilt mig um aö brosa aö látbragöi bar-
únessunnar.
,,Mér blöskrar, að þér skulið vera svo ó-
skammfeilinn aö leyfa yður aö Koma hér eftir öll
yöar frámunalegu svik. Náttúrlega búist þér
ekki viö aö fá aö finna kántessuna?“
,,Reyndar býst eg viö því, “ svaraði eg í
snatri, ,,og þaö eins fljótt og mögulegt er. “
,,Ogsem hver nú, má eg spyrja?“
Hún sagöi þetta meö megnustu fyrirlitningu
og vipraöi munninn. Eg hikaöi við til þess aö
gefa svari mínu sam mesta áherzlu.
,,Sem sendiboöi keisarans og tilvonandi
éiginmaönr hennar. “
,,Þér eruö ekki tilvonandi eiginmaður henn-
ar, og eg leyfi engum að segja slíkt í minni á-
heyrn. Hvaö hitt snertir, þá líkWst þaö meira
leikaraoröum. Þér hafiö alt of lengi á okkur
leikiö. Þér geraö þaö nú ekki lengur. “ Hún
sagöi þetta í reiði mikilli, og síðan bætti hún viö
í hatursfullum róm': ,,Kántessan vill ekki sjá
yður. “
,,í þessu tilfelli er eg hræddur um hún eigi
ekki annars kost, “ svaraöi eg. ,,Mál keisarans
veröa aö hafa íramgang án tillits til velvildar eöa
óvildar gagnvart sendimöruum hans. Auk
þess er ekki því að neita, aö eg vil heldur fá svar
þetta frá henni sjálfri. “
,,Þér gefiö í skyn, aö eg ljúgi, býst eg viö, “
hrópaöi hún og eldur brann úr augum hennar.
,,Þér eruö nógu mi-kill maöur til aö grípa tæki-
færið þegar það gefst til aö svíviröa varnarlausa
konu. Þaö er leikara karlmenska yöar. En
þér þreifiÖ á því, aö eg er ekki jafn varnarlaus
og þér haldiö. “
Hún hringöi klukkunni tvívegis í ákaía, og
mér til talsverörar undrunar og enn þá. meiri á-
nægju var Heckscher barún vísaö inn til okkar.
,, Mér er sagt þér viljiö finna mig, barúnessa, ‘ ‘
sagöi hann og lézt ekki taka eftir mér.
,,Eg vil aö þér tilkynniö manni þessum hvaö
viö höfum ákveðið aö gera viövíkjandi málsókn
gegn honum. “
Eg vék mér snögglega að honurn.
,,Mér þykirvænt um aö geta snúið mér aö
karlmanni, “ sagöi eg, ..Hvernig dirfist þér aö
sletta yöur fram í mál mín, Heckscher barún?"
,,Mikil ósköp—en hvaö á eg annarsaö kalla
yöur? Ekki prinz framar, býst eg viö? En hvaö
þá?“ og hann leit til mín meö hæönisglotti.
,,Hans Hátign keisarinn hefir núna fyrir fá-
um mínútum látiö sér þaö lynda aö ávarpa míg
meö mínu rétta nafni—Rudloff greifi. Þaö ætti
aö vera fullgott til eftirdæmis jafnvel fyrir yöur. “
Hann glápti forviöa á mig. Það gat
haft meira en litla þýöingu fyrir hann, aö eg
haföi veriö á fundi keisarans, og alt annað hvarf
fyrir hugsun þeirri. Mér var yndi aö sjá hvaö
þetta truflaöi hann, Allur hrokinn hvarf nú og
varö aö engu.
,,Þaö er þó óhugsanlegt, aö þér trúiö hon-
um?“ hrópaöi gamla hefndargjarna konan þegar
hún tók eftir því, aö hann svaraöi mér ekki taf-
arlaust, því hann var í vandræöum og vissi ekkí
hvernig hann átti aö taka þessu.
,,Þér sjáiö, aö þaö er ómögulegt fyrir yöur
aö haldast viö hér í trássi viö barúnessuna, “
sagöi hann loksins og reyndi aö láta ógnun og ó-
viröingu koma íram í oröunum.
Eg hló.
,, Eg sé, að þér eruö meira en lítiö órólegur
yfir því aö heyra, aö eg hefi átt tal viö Han^ Há-
tign keisarann og skiliö viö hann á þann háttsem
spáir yöur engu góðu; og þér hafiö sannarlega
ástæöu til þess, “ bætti eg viö drýgindalega.
,,Dirfist þér aö sletta yöur fram í mínar sakir
þegar þér þurfið á allri kænsku yöar aö halda til
aö verja yður skipbroti? En eg er nú búinn aö
fá nóg af yöur og heimsku þessari. Eg krefst
þess í nafni keisarans aö fá aö finna Minnu kánt-
essu Gramberg, og reyniö þér aö koma í veg fyr-
ir það, “ sagöi eg haröneskjulega og vék oröum
mínum aö Gratz barúnessu, ,,þá geta afleiöing-
arnar orðiö miklu verri en þér ímyndiö y§yr. “
Reiöi hennar og óvild til mín gaf henni
nægilegt hugrekki til aö þverskallast og kalla
mig svikara og öörum illum nöfnum; og þegar eg
hótaöi aö fara sjálfur til herbergja Minnu ef hún
ekki yröi sótt, þá fór gamla konan í dyrnar og
sagöi mér aö reyna það ef eg þyröi og hótaöi að
kalla vinnumennina ef eg ekki heföi mig í burtu.
Þó þetta væri að vissu leyti hlægilegt þá var
þaö engu aö síður óþægilegt; og eg var farinn aö
velta fyrir mér hvað til bragös skyldi taka þegar
Minna kom alt í einu inn í stofuna og greiddi
þannig fram úr vandræöunum.
,,Minna!“ hrópaöi eg og hraöaöi mér til
hennar.
En Gratz barúnessa gekk á milli okkar og
hélt upp hendinni til aö aftra mér frá aö koma
nærri henni. •
„Kántessan er hér undir umsjón minni, “
hrópaöi gamlakonan, ,,og ámeöansvoer, banna
eg yöur aö koma nærri henni. “
En ástin hlær aö torfærum. Augnabliki síö-
ar höföum viö tekiö saman höndum, og hún las
út úr glaöværöinni í andliti mínu, aö eg haföi
góöar fréttir aö færa henni. Síðan sneri hún sér
reiöulega aö barúnessunni, og blóöiö hljóp fram
í andlit hennar og augun tindruöu.
,,Þú átt ekkert meö aö taka fram fyrirhend-
urnar á mér, “ sagöi hún í höstum róm. ,,Rétt
núna hefi eg heyrt, mér til ósegjanlegrar gremju,
aö þú hafir leyft þér að segja vinnufólkinu fyrir
um þaö hverjir inn í hús þetta mættö koma og
hverjir ekki. Er þaö satt?“
,,Hvaö mann þennan snertir, þáerþaöauö-
vitaö satt. Þú ert undir minni gæzlu, og þaö er
skylda mín-----“