Lögberg - 19.01.1905, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 19. JANÚAR 1905.
4fc Jfc jfcafcjlfcdfc
LUSÍ.A
HC8FKKYJAN' Á DARR V8TAÐ
Eftir að hann hafði ráðið þetta við sig tók hann
byssu sína og gekk út í skóg til þess þar að lesa upp
í næði alt seni Lúsía hafCi sagt og festa enn þá betur
1 huga séi málróm hennar, augnaráð og allar hreyf-
ingar.
Fegar hann hafði gengið spölkorn, sokkinn nið-
ur í sínan raunalegu hugsanir, sá hann hund hlaupa
yfir skógargotuna‘á eftir hérá. TTann þekti alla hund-
ana í nágrenrrinu, og hann kannaðist óðar við, a'
þetta var liundur skæðasta veiðid) raþjóísins nalægt
Daitastað. Harry haíði oft ánrint manninn um það.
að hundurinn yrði skotinn ef vart yrði við hann; en
1 þetta sinn varð seppi of fijótur til að hverfa í skóg-
inn, Að veiða éitthvað, þó ekki væri nema hundtlr.
: 1 raindí í svipinn létta þunglyndinu af Harry 1 lernt
cg lagði hann þvi á stað að leita huudsins. I lundui
inn yfirgaf hérann þegar hann varð var við Harry.
hann hljóp nú i áttina til húsbónda sms. og Iiarry á
eftir honum. Næði hann fundum þeirra beggja.
hundsins og eigandans, þá var honum það kærast
þvi skapi sem hann, yar. Aður en t-Iarry var.fli var
liantv komiitn yfir girðinguna sern aðskildi landareign
Lúsíu og markgreifans og þeim undir liöllina. Ilann
nam þvi alt í einu staðar og. þurkaði af sér svitann
og á meðan forðaði hundurinn sér. .
Meðan Harry stóð þarna við til þess að vit;
ltvort húndurinn ekki kænii í ljós aftur varð honum
iitið inn i íéstrársalinn, og sá hann'þar allan silfui -
borðbúnaðinn á hliðarborðinu. „Sé Jem her 1 nand
þá er hann víst á veiðum eftir einhverju sem er meira
virði en skogarhéri,“ sagði Ilarry við sjalt'an sig.
' „Hvað keníitr til þess. að þeir sem rikir eru freista
fátækra Itræðra sinna með því að breiða ur þessu f>r
ir augum þ.eirra?“ sagði hann með beiskju. ^ „Ef tu
m11 rekur efnhver fátæklingur augun í silfur þetta <>e
breytist i einu vetfangi úr ráðvöndum manni 1 þjot.
og verður'svo dæmdur til betrunarhússvistar.
Hann sneri sér við tii þess að fara, en rett t J.\
' la-ði einhver hendina á öxl honum. I lann leit vt'
ög. sá. að það var Eorbes kjhllaramaður markgretf-
„ó, það ert þú, JIarry,“ sagði Forbes og.tok
hendina af öxlinni á honum. ..Satt að segja þektt
eo- T»ig ekki i myrkrinu. Kg hélt það væn einhvet
íiækingur að snuðra í kring og líta cftir silínnu. Eg
bið þig fyrirgefningar. Er ekki veðrtð gott sn.an
upp stytti r“
,.Já. það er eg.“ sagði Harrv alvarlega. „Eg
kom hingað til þess að leita að homtm Jem Waite;
hann var 1 skóginum og laumaðist hingað yfir um.
Hann leynist hér einhvers staðar: er ef til vill kom-
inn inn í búr.“
„Heldnrðu það 5“ sagði Eorbes. ,.I>að er merki-
legt að eg ekki skyldi koma auga á hann, því að eg
hefi verið hér úti til að hressa mig i kveldsvalanum."
„Hann fór þó hingað. Eg misti sjónar á honum
þegar eg kom hér heim undir. Góða nótt.
Góða nótt, Harry. Yiltu annars ekki koma
inn og fá þér eitt staup af vtni.'“
„Nei. eg þakka fyrir, Forbes. En heyrðu. er
það 'ekki fremur óviturlegt að geyma borðbúnaðinn
þariia?“
Víst er það óviturlegt. Ilarry. Fað ætti a<
vera’íokað inni hjá hinu. En markgreifinn vill nú
hafa það svona. og Jjar við situr. Eg hefi oftar en
einu sinni minst á þetta við hann; en þu
þekkir markgreifann; hann er líkur kvenmanm
að einu leyti - setji hann sér fyrir að gera
eitthvað þá gerir hann það. en se honum nauðugt að
gcra eitthvað þá gerir hann það ekki. og svo cr e 1
tíl neins um J»að að fast. .
,já, eg þekki hann.“ sagði Harry. „Jæja,
F#rbes, eg votta Jni missir ekkert af því. öóða nott ,
oe svo fór hann og gekk hraðan.
Hann festi ekki blund alla nóttina og snemma
um morguninn kom hann til hesthúsanna. Menmrn-
ir tóku eftir þvi. að hann var venju fremur folur og
þreytulegur og daufur; hann sem vanalega yar svo
glaðvær og skemtilegur. í>eir toku einnig e tir þM
hvað hann flvtti sér að ráðstafa öllu rétt eins og ann
æri að leggja á stað i langferð. En enginn spurð,
hann hvémig á þessu stæði. <
Hann fór á fund manna þeirra sem hann hafðt
itt hestakaiip vi« og «m kveldlS Bekk ha„„ he.m .
kofa sinn. Hann hafði verið matarlaus allan dagmu
og var nú að reyna að koma ofan í sig kveldmat þeg-
ar barið var að dyrum. Hann opnaði kofann og stóð
þá Súsý þar við dyrnar. Hún roðnaði út undir eyru
þcgar hann spurði hana brosandi hvað hún vildi sér.
„Eg var ekki viss um, að þér væruð beima og
svo hugsaði eg mér að berja að dvrunl til þess að vita
það.“
„Og svo var eg heima. Hvað get eg nú gert
l'yrir þig? Hefir nokkuð komið fyrir?“
„Nci. nei; mikil ósköp, nei; en það er svona :
úngfrú Darrastað ætlar rétt að fara'að búa sig í
heufiboð á Grund og hún þarf að fá vilt cleniatis i
hárið á sér, og svo kom eg til að tína þau. Eg veit
Inar eg get fengið nóg af þeim vegna jæss eg sá yður
setja þau niður liérna um ári<)—“
„Sendi ungfrú Darrastað þig tii að tína blóm uin
þetta leyti kvelds?“ spurði hann stillilega.
(„Mikil ósköp, nei. t>að var alls ekki •ungfrú
Darrastað. l>að var liún ungfrú Yerne,r. Eg liafði
af hendingu orð á því hvað vel þau mundu fara í
íahega hárinu á húsfreyjunni. og ungfrti N'enier.
sem var viðstödd, kallaði mig afsíðis og spurði mlg
hvort eg gæti útvegað þau. Eg sagði henni auðvitað
hvar þau væri að fá. l>á glaðnaði vfir henni og h'tjn
sagði mér að sækja þau umsvifalaust."
„Gg varstti ekki hrædd að fara þetta ein í
myrkrinu ?"
„Mikil ósköp, nei. Eg hefi ótal sinnunt farið
ein um skóginn að nætttrlagi. Hvað svo sem ætli sé
að hræðast? Eg færi alt til þess að þóknast henni
ungfrú Lúsíu.“
„í>að niundu fleiri gera, Súsý," svaraði liann.
„Eg hefði ekki ónáðað yður, Harry, nema fyrir
það, að íallegustu blóntin eru svo hátt ttppi, að eg
næ ekki til þeirra. og hélt þér munduð kaunske
hjálpa mér vegna þess þér getið seilst hærra ,en eg."
„Komdu þá, Súsý. Eg skal ná nógu í blómsveig
haitdá ungfrú Lúsíu."
Hann fór .út berhöfðaður — það er smáatriði.
en smáatriðin geta oft haft niikla þýðingu í rás víð-
burðanna eftir á — og sleit niður knippi af clematls.
„Eærðu ♦ungfrú Darrastað þCtta," sagði liann eftir
að ltann haíði virt það fyrir sér.
,,I>að skal eg gera." svaraði Súsý. „En hvað
þetta er fallegt'! Og eg skal segja henni hver valdi
þáð hattda henni."
,.I>að þari'tú ekki að gera — en þú ert sjálfráð,"
svarari hatm og sneri sér undan til þoss að láta ekki
sjástj að hann skifti litum.
„Unga fólkið að tína blóm?“ sagði einhvt?>á bak
við þatt.
í>að var liann Hope, nætnrvörðurjnn; feéní rétt í
þessu bar þar að og ltorfði nú á þan með yingjarn-
legu gleínisbrosi.
„Já,“ svaraði Harry Herne. „I>etta var liapp
tvrir þig', Súsý; nú getur þú orðið honum satnfcrða.
\'iltu fylgja heriiti alla leið heim, Ilope.'"
„Gjarnan," sagði Hope. „Eg á leið þar livri."
„Goða nótt, Súsý," sagði lla.rry Herne. „I>ú
þarft ekki að láta i lope vita til hvers þú komst eða
bvað þú hefir tneðferðis," sagði hann afsíðis.
„Ganian að vera úti í g<>ða vcörinu í kvcld,
sagði Hopc pgJeit brosandi íraman í Súsý. „\ el
valið kveld til þess að tina blóm. Ojæja, við höfum
oli ung vérið; en það veit skaparinn, að eg <lattð-
é.funda hann Harry."
„Yertu ekki að fara með neina vitleysu," sagðt
Súsý; enltún roðnaði eins og henni var svo gjarnt
lil. 0g Hope hló við og þóttist sannfærður um, að
þatt Harry Herne og Súsý hcföu mælt sér mót þarna
i skógimtm til einlivers annars en að tína blóm,
l>egar Súsv kotn lieim þa var Lúsía næstum al
búin, þvi að Marta bafði lwðist til að hjálpa henni í
fjarveru Súsý. Lúsía sat með krosslagðar hendurnar
fratnmi fyrir speglinum, og þó hún sýndist horfa 1
hann þá horfði hún miklu lengra, langt út í skóg, í
runnann þar sem hún í fyrsta sinni hafði heyrt karl-
mann útausa hjarta sínu framriii fyrir hcnni; en hun
leit við þegar Súsý kom inn og rak upp lágt hljóð af
aðdáun þegar hún sá blómknippið.
„Ó, Súsý, ltvar fékstu þessi yndislegu blóm?“
„I>au eru lianda yður, ungfrú," sagði Súsý.
„Má eg láta sumt af þeim í harið á yður'
„Eg skal þekja mig alla með þeim ef þér sýnist,
Súsý,“ sagði Lúsia brosandi. ,.Iæ>faðu mér að skoða
þau. En hvað þú varst væn að útvega mer þau.
Valdir þú þau?“
„Nokkuð af þeim,“ sagði Súsý, og þegar Marta
var farin bætti hún við; „Harry Herne valdi þau.
og þetta valdi hann handa yður. Honum þótti það
fallegast.“
Roða sló á andltt Lúsíu *g hún tók við sending-
unnt með skjálfandi hendi.
,,I>að — Jjað var fallega gert af honum, Súsý,“
sagði hún eins kærttle> sislega og henni var unt; „og
— og auðvitað ætla eg að skreyta mig með þeim.
Settu þau í hárið á mér — nei, það ætla eg sjálf að
gcra. Hvenær fékstu J»au?“
„Rétt núna.“
Lúsia horfði á hana.
„Xúna! Svona seint að kveldi ?“ sagði hún og
brosti.
„Mikil ósköp, já. I»að var einmitt J»að, sem
Harrv fttrðaði sig á. En eg er ekki myrkfælin. En
hvað' J»ér erttð fögur nteð Jtetta i fallega hárinu yðar.
Eg vildi bara bann Harry gæti séð hvað vel yður fer
þetta.“
„l>að var untlur vel gert af honuin að senda
mér blóntin, Súsv," sagðj Lúsía i lágttm róm: „viltu
„Já. J»að skal eg muna."
„I»ú átt að segja hontttn, að eg hafi skrevtt ntig
| rii’cð blóinunum, sem liann valdi, og að mér hafi J»ótt
i ntest lil þeírra kotna fyrir margra hluta sakir. Get-
! ttrðtt immað J»etta ?“
„Mikil ósköp, já. lut ltvað það glcður hann."
Eúsía tók bjómknippið og Jirýsti J»vt upp að
vönntuni á sér.
Maria stóð í gættinni án J»ess að á bæri og veitti
óllti nákyæma eftirtekt; og J»egar Jtún sá vinkoriu
1 SÍna kyssa blóttiið J»á varð hún harðneskjitleg á svip-
I niii.
„lllauptu nú ofan. Súsv, og segðtt þéim,;að hún;
httsnioðir þín sé ferðbúin,“ sagði María óg kotn inn..
, *Erlu ekki albúin, góða mín? En hvað yndisleg þéssi
. clcmatis ern. T»ú átt þatt ltenni Súsý’að þakka. Hún
I ór hezta stúlká — svo snarráð og hugsunarsöm.
I (árnnur ntinn er J»ó sá." hætti lum vlð brosandi, ,,að
j henni hafi gengið eitthvað flcira til að. hlaupa eftiy
blómunirra cn lÖnguttin til að geðjast J»ér."
, „Svo sém hvað?" spurði Lúsía c»g vafði að sér
sjalið.
„O, iTárn- Herne og Súsý tíriclu blómin. til sam-
aits, sagði ht'ra rtiér. l>ú veizt J»að, góða riiín, að jafn-
\c*l læztu stúlkur gripa hvert tækifæri sem bvðst til
þess að fitina kærastann stnn.
,.María.“ sagði Lúsía. „I»ú gerir Jteiin báðutu
j tangt til raeð þessu. Og Jtað er ekki i fyrsta skifti
1 heldur; hérna 11111 kveldið—“
llftn Jjagnaði, strauk hendinni um hlómin i
1 .árintt á sér og .gekk brosandi fram úr herbergimi.
Erú Dalton beið ferðbúin niðri i ganginum, en
Maria ætláði ékki að fara af þeirri góðu og gilchi á-
j stæð.u að henni hafði ekki verið boðið.
! „Itg býð að eins fánm,“ hafði Lady Earnley sagt
við Lúsítt, ,,og eg ætla að biðja yður að kpma ekki
! tneð þessa hortugu norn sem hjá ýður Mér
j geðjast vel að göinlu frúnni. en stelpuna með Jmnnu
varunar get eg ekki Jtolað."
f.ústa koín seint í heimboðið og þegat hún kom
j ínn kvsti Lady Farnley hanna vingjarnlega og isagðó;
„l>'cr komið svo Seint, góða'rnm; að- cg var hætt
j ,1 ð vonast eftir y'ur, og liefðuð Jtér ckki komið þá
héfði eg látið alla hina gestina fara, fengið mér
j grautarspón og fari'ð að hátta.“
„l»að cr nú svo,“ var sagt í lágum róm til hllðar
| við J»ær; „en eg cr hræddur um, að okkur sumum
; hefði ekki verið l»ættur skaðinn með grautarspæni.
j ilefði ungfrú Darrastað ekki koraið þá er sennilegra
j að stiinir hefðn tekið inn eitur.“
Sá sem J>etta sagði var Merle markgreifi. Hann
var fölur og hæglátur eins og liann átti vanda fyrir:
cn Lúsía tók eftir einhverjum óvanalegum glatnpa í
augum hans, J»egar hann tók í hendina á henni, sem
T»ar vott um sigur eða von um sigur yfir einhverju,
og það fór hrollur um hamta.
Hann hafði búið sig óvanalega vel og glampinn
t augtini hans var í einhverju ónotalegu ósaniræmi
við gimsteinana setn hann bar á sér.
Aldrei liafði Lúsia verið fegurri en kveld þetta.
j Ekki einasta blwmin í hárinu á henni, heldttr nokkuð
annað, seíu ekki var blómunum með öllu óskylt,
gcrði hana svo fagra. að jafnvel konur, sem áttu dæt-
tir á hennar aldri og eldri, játuöu það, að hún bæri
al flestum stúlkum að fegttrð; og tmgit menn, sent
J»ar voru staddir, ntundu liafa kosið sér liana öllum
•óðrum fremui þó luin hefði verið fátæk vinnitkona.
Tvisvar dansaði hún ttm kveldið: einu sinni við
gamlan ntann, Toweríord jarl/og einu sinni við
markgreifann; hann hafði aldrei augnn af lienni, og
væri hann ekki að tala við ltana, þá sá hann um að
tala við aðra, sem næstir henni vortt.
„I»að er víst ekki til ntikils fyrir okkur að hugsa
um ungfrú Darrastað,“ sagði einn úr hópi ungu
mannanna við kunningja sina. „Merle ætiar sér hana
auðsjaanlega. Lítið J»tð bai : l.ann núna. Svona
hefir ltann látið við hana í alt kveld. Og þið megið
reiða ykkur á það, að hann nær í ltana, hvort sént
henni er það ljúft ecTa leitt.“
„Góða nótt, elskan mín," sagði Lady Parnley
við Lúsm þegar hún kvaddi. „Eg er orðin undur
þrevtt. Það er ekki kurteist af mér að hafa
orð á því, eg veit það. En eg er upp með mér og á-
nægð.“ |
„Þér hafið ástæðu til þess,“ sagði Lúsía. „\'ið
höfttnt skemt okkur vel í kveld.“
Lady Farnley hló.
„Svona á maður að tala." sagði hún. „Eg
þakka fyrir, góða mtn; en eg var ekki að httgsa utn
dansinn heldttr tttn yðttr. Mér þykir svo vænt utu
yðttr, að tnér finst stundum eg eigi yðttr. Farið þér
nú heim, sofið J»ér vel og varðveitið rósirnar yðar.
Kyssið J»ér mig aftur."
Þegar Lúsía beygði sig til Jtess að kyssa hana
þá hvíslaði gatnla konan að ltenni:
„Mér þykir vænt úm, að J»ér fóruð að minum
raðtint."
,,\ð.ar ráðttin," svaraði Lúsía brosatidi; „að
hverju leyti, kæra Latíy Farnley?"
„Farið þér, markgreifi, og lttið eftir, hvort vagn-
gluggarnir eru lokaðir," sagði gatnla konan. Og
þcgar hann var farinn sagði hún: „Mér þykir vænt
ttm að Jx't hafið kontist að þeirri niðurstöðu að láta
vesalings ttnga tuanninn fara."
„Hvaða vesalings tinga mann hefi eg látið fara?“
spttrði Lúsia; ert sniátt ög smátt jókst roðinn í and-
i liti hennar.
„Þér látist ekkt' skilja ntig, góða mín. Hann
1 Ifarry Herne, atiðvitað. Eg ltefi ekki ráðlagt ýður
■ að láta neinn ánnan fara svo eg rauiti.',?
! „Harry Herne," tók Lústa ttpp eftir henni.
„Já. Mér ér sagt ltanri sé að húa !rig undir að
. i'ara qg. það undir eins. Þernan mín, sem/ trúlofuð
er .cinttm hestasvciniiuiin yðar, sagði 'rnér J»að eftir
houuni. \lér þykir vænt utn það; þér tnegið trúa
uiér til þess. áð það vár rétt af yðttr. Eg get ekki
sagt yður hvers vegna. en eugu síður er þáð rétt.
Mér hefði þótt vænt tfm að sjá hann áöur ett hann fer,
| on ég tel. víst, a'ð han.n sé fárinn nú. Það verðttr að
! sitja við J»að. Vesalings Harry! “ .og lnitx 'stundi.
■ „Þama kenntr nú markgreifinn. \<»ru gulggarnir
afftir? Það er gott. Mér er ant 11111 fögrtt róSitta
ökkar. Góða nótt."
I Lúsía rétti markgreifamtm' hendiria, en vissi
natmiast hvert hún var að láta leiða sig.
„I íarrv Herne farinn , »í nótt.“ Orðin hljóm-
ttðu i eyrttni hennar. og J»að var eins og stjörnurnar
.’önsuðu fyrir attgutn hennar. „Earinn,. faritin.“
Ilún hi..iiuh ahlrei sjá liann framar. (’). hVers vegna
! hafði luiti látið hann fara án Jtess að tala við hann,
■ án þess að gefa honum neina bendingtt um að fara
lekki?"
„Nú er Jtetta áiiægjuríka. einkar ánægjuríka
kveltl á enda." ’tautað i markgreifinn. og óþægilega
j glamparin frá átigitm háns lágði á föla.órólega andlit-
j tð hennar; en hún heyröi varla hvað tiárin sagði eða
1 tók ekkert eftir því; og þegar hún var sezt niður í
! vagninum óniaði eins og líkhringing í eyrutn hennar:
j „Farinn. farinn!"
Greifinn stóð í sömu sporunt og horfði á eftir
I vagninum þangað til hann var horfinn út í mvrkrtð,
j <»g einkennilegt bros lék á vöfum haris. Brosið var í
j t'ullu sanirætni við glampann í attgum lians — lýsti
< fastákveðnu áfortni og öruggri von ttm sigur.
XVII. KAPITULI.
Lúsía var sorgbitin, hjarta hennar lá við að
springa. Hún hafði verið búin að hugsa sér hvað
j lnin ætlaði að segja við Harrv Herne þegar þau
rvndust næst og hún hallaði höfðintt upp að brjósti^
lians. Hún hafði ætlað sér að fara til hans eða senda
eftir honutn á morgun eða næsta dag. og ntt nú
vai hann að líkindum farinn!
Það er tvenns konar andlegt httngur, sem á oss
sækir í heitni þessum: lntngur eftir auðæfunt c»g
lntngur eftir ást. Til J»ess að seðja hungrið eftir auð-
æfitm leggja mennirnir gjarnan alt í söluriiar —
i virðingu sína, heilsttna, lifið: eins er kvenfólktnu var-
I ið- þegar um ást er að ræða.
Lúsíu fansl lnin vilja gefa títi ár og rniklu meira
af æfi sinni til þess að fá einti sinni að heyra ntálróm
hans, láta hann allra snöggvast vefja sig að sér. geta
hvíslað að honum: „Harry, eg elska þig. Eg get
ckki látið þig íara. Mér er sama hvað J»ú segir ; eg
vil vetða konan þín!“
Væsi hann farinn, hvað yrði þá um hana.J Henni
fanst hún J»ekkja hann nógu mikið til þess að vita,
að væri hann farinn þá mundi hann varast að láta
hana íá vitneskju utn hvar hann væri að finna. Þann-
ig mundu árin ltða og hún aldrei líta glaðan dag, og
— hún gat ekki lengur haldið tilfinningum sínum i
skefjum heldur greip höndttnum fyrir andlitið og
rak upp lágt viin.
„Góða ungfrú Darrastað," hrópaði frú Dalton
yrirkomin af hræðslu. „Er þér ilt? A eg að opna
glttggann?;
„Það er ekkert. Það er nokkttð hcitt í vagniti-
, i.m — já, opnaðu gluggann: svona.“
Þegar heim kotu og Lúsia var komin ttpp á
t;'jppurnar sagði hún að sér væri svo heitt, að hún
«