Lögberg - 03.01.1907, Qupperneq 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 3. JANÚAR 1907
DENVER og HELGA
eSa
VIÐ RÚSSNESKU IIRÐINA.
SKALDSAGA
eftir
ARTHUR IV. MARCHMONT.
v
skipaS að sitja hér hjá yStir, þaiigað til klukkan tiu,
aS .anaiar maSur kætni ogf tæki viö starfi minu hér.“
En eg var að hugsa um Heigu. As sitja þama
aðgjörSalaus i hálfan annan klukkutíma, og vita hví-
hk hætta vofði yfir henni, þaS fanst mér öldtmgis ó-
bærilegt. Eigi aS síSur sá eg samt, aC töluverður
sannleikur fólst í því sem þjónmnn hafSi sagt. Að
voga sér ofan í haJlargarðinn meðan varðmenn allir
vortt þar á kreiki ásamt öðrum fleiri, var auSvitað
óðs manns æði, og þó að mér þætti hart aðgöngu að
1 bíða, þá einsetti eg mér þó aS hlíta því ráði.
Fessi hálfa önnur klukkustttnd fanst mér lengsti
___ I timinn, sem eg hefi lifað. Þjónninn gerSi sitt til aS
, st-vtta mér stimdir og liafði hvað eftir annað upp fyrir
mér hventig eg skyldi haga ferðuni mínum, er eg
legði á staS. Skýrði hann mér nákvæmlega frá þvt,
hvernig hægast væri aS forðast það. að nokkur yrði
var viS burtför mina; hann sýmdi mér út um glugg-
ann leið,, sem eg ætti aS fara, og gaf mér fjölda
margar ráðleggingar.
Þegar komið var að því að eg legði á stað. ef-
henti eg manmmum peningaupphæð þá, sem eg hafði
lofað honum, og batt hann að því búnu. TTann stakk
sjálfur upp á hvemig því skyldi haga. Eg vafði utan
um hann stórr! ábreiðu og reyrði hann síðan böndum.
Þegar það var bitiS var hanii engu iikari en egipzkum
var heizt að tiugsa um að sæta tæri og Koma ao smurðlmgi ömummyj, hjupaðri hvitum voSttm, og
honunt óvöruni, keyra haiin niður í rúmiö og vef ja I ffat hann nú hvorki hreyft Iegg né lið. Loks lagði eg
rekkjuvoðunum utan um höfuðið á hoíitim, til áð f!rePf,l > munn honum og batt aftur ttm hnakkann.
þagga niður í hontim hljóðin. meðan eg væri að binda j
hann og kefla
Ln tg var nu ekki að fást um það. Það sern mér
“ rr 3S ^ fUndÍ Helgn’ ^ allra fyrst
•Mtr tar hæð, hnnt og við mér stjakað þegar w
rUdd.,St "fram eftir S°n,m byrgarintiar. ín*t *
er baagt n, af gangatéttnn,,™, cSa hrmdi6 ' ^
fýlksstranmTnn tnc* .i „Jf ^ Wf™
,unn,á„a„sth,„a„iroeb5]to,irh;ir”;sc~
a og ohremkáðt. x c
A "°tlmi Létursborgar em flækingar, hlaðnir
„Já, eftir skipun prinzins gerði eg það, monsieur.
Við þjónarnir óttumst hann aflir, og hötum hann engu
minna, en við óttumst hann. En við þorttm ekki ann-
að. en að hlýða honum ótakmarkað."
Hvort liamt var að gefa mér nokkiið sérstakt í
skyn með þessu, vissi cg ckki; en vegna þess aS tim-
inn leið óðum, réð eg af að binda sem skjótastan enda
á samræðumar og kornast strax áð þvi, hvað með
mannjnum byggi. F.g gat lika búist við lögreglunni
þá og þegar, til að sækja mig og flytja mig í fangelsi.
Eg stóð á fættir, og gekk inn í svefnherbergið,
Eg var helzt að hugsa um að sæta færi og koma aS
Leiðfceiningar þær. sem hann hafði gefið mér,
vortt mér ailar í fersku minni. F.g opnaði gluggann
og gat sveiflað mér niður á þakið á úitbyggingimni.
sem eg h’efi áður minst á. Og þar eð eg sá engan á
ferli i haHárgarðinum, stökk' eg niður af þakinu. Þ’að
var ckki mjög hátt, eins og lesandanum er Ijóst af því,
sem áður var sagt, Eg kom niður i blómrunn. og tók
|>cgar a ras yfir hallargarðsflöttna til þess staðar, er
þjónninn hafði bent mér á.
Eg sá ckki eftir peningunum, sem eg hafði borg-
aö honum, því að svo grcinilega hafði hann sagt mér
til vegar, að eg var i engum efa um leiðina. sem fara
átti. TTann hafði sagt mér að stefna til gróðurhús-
Það Ieit nærri því út fyrir, að hann grttnaði eitt-
hvað um það, sem eg hafði í hyggju; en þegar líkt
stendur á fyrir mönnum og mér í þetta sinn, þá hættir
mörgum við að Ijúast við því sama. Eg fór nú að
hagræða fötum minum og ýrnsu clóti þar inni, og
loksins kallaði eg á þjóninn, til að f«ra til J 'ka með
mér. Eg var nú búinn að koma honum nægilega ná-
lægt rúminu, og nú tók eg til máls og sagði ismeygi-
lega:
„Eftir orðunt þínitm að dætna. ert þú sérlega
brjóstgcVður maður. Nú er líkt ástatt fyrir mér, og
fuglununt, sem bróðir þinn geymir lokaða inni í búr- 1 anna í hallargarðinum, og þegar þangað væri komið
um. Ætlarðu þá að opna búrið, sem eg er í, og j baJda áfram cftir stíg, er lægi til vinstri handar. unz
hleypa mér út?“ eg kæmi að úthýsi einu, með hallflevttu skúrþaki, er
„Mortsieur. eg—eg—þori það ekki.“ i stæði við aðalhallargarðinn. Átti eg að klifra upp á
En hann revndi hvorki til að íepa upp, eða kalla j þakið á þessum kofa og komast þannig út vfir garð-
á hjálp. Aftur á móti blíndi hann á mig mjög ein- j inn. sem var býsnn hár. Þ jónninn hafði talið þáð
kennilega, og enginn óttasvipur sást á honum. j hættulaust fyrir mig. að renna mér þama niður af
„Eg skal þægja þér fyrir það. Hér stoðar eng-1 garðinum utanverðum. því að utan við hann væri
in undanfærsla.“ j vcgur. scm hti' umfcrð væri um, og mundi enginn
„Æ, monsieur. Eg er—eg þori það ekki. Ef I verða min þ'ar var i myrkrínu. Eftir þessum vegi
það kæmist upp. Eg kenni í brjósti um yður. En átti eg að halda. til hægri handar svo seni hálfa mílu
hugsið yður að eins. hverju eg mundi mega búast við, : vegar. og rmrndi eg þá kominn þangað. er eg þekti
ef það kæmist upp.“ mig vel. og auðfarið væn' hvert setn sýndist.
„Það er ekki hætt við, áð neitt slikt komi fyrir,“ : Eg nian eftir bvi, að mér vTrtist ]>að bvsna orun-
svaraði eg. „Hlustaðu nú bara á, hvernig eg hefi j samlesrt. að eg skyldi engra varðmanna verða var á
luigsað mér að slepiia. F.g íiefi ásett mér að fara ut i jafn-stóru svæði vitan við haHárbygginguna. en eg
urn herbergisgluggaun og komast yfir á þakið á út-1 hafði anna'ð að svsla. en evða tímanum í að hrióta
byggingunni, og þaðan ofan i hallargarðinn." beilatm um hver.ju það sætti. Eg komst slvsalanst út
„Æ, monsieur, eg þori það ekki,“ hrópaði hann. j vfir hallargarðihm fáum mínútum eftir að e'r hafði
,.Eg skal gefa þér fimm hundruð rúblur, ef þú ! lact á stað úr höllinni. F.g stefnd.i ti! hægri haridar.
vilt hjálpa mér.“ , eins cyr mér ImfXí vf'ríX corrf ^/-y- k1t'A«-v ,ríx fJi*. :
Ágirndarbjarminn skein úr augum hans.
líkast því áð gengið væri fram og aftur á sama stað. [
Ejost eg því við, að þaV væri einhver fyrir, sem biði
annars. Þetta vrar bcint fram nndan mér nálægt veg-
inum.
Eg varö að komast að því, hvað hér væri um að
vera, og eg þurfti að hraða mér áð því, vegna þess að
mér var dýrmæt liver mínútan. Eg settist því upp
og tók af mér skóna, og jægar Cg rétti frá inér hendi
ti' at> stySja nrig. er eg risi á fætur, fann eg hattinn
minn.
Eg skreið áfram með mestu gætni, og nam staðar j tötrum,">engT„ sjddgæf'sjón T xTTT’
oðruhvoru td aö hlusta. n, , n’ °s að kveldlagi er ölv-
Að nokkur væri áð bíða þarna eftir mér. kom | JTfa*Z 'lT''T ^ ef
mér sízt t-T hugar; en eg átti of mikið í húfi, tii þess i kvekl. eíaðist Tíst ^ ^ ró þetta
að vi,Mlafa ckki a,,a varasemi, og þó að mér gremdist I indin bæði utan á m' *' ^ angafuIJur- Óhrein'
stórum, hve eg tafðist á þessu, þorði eg þó ekki að I irtrÍ upp unchr oLw ^
hraða mér meira en Þetta, enda varð mér þáð til láns. j sem í mér var við löur 'r‘*' °5 ^ be,gur'
Fótatakið færðist nær. og eg hevrði glögt að þar ! f„m x -• g gluna' þar seni eg riKlcjist á-
ntenn á ftr6. 1 ZTZw'^
lagiun og þvoglkendum rómi, og heyrði cg lengi vel! væri ekki alls gáður ’ ^ * W kyn”a 36
dcki nema óminn af ]>ví. sem jæir sögðu. A'ð síðustu I Mér veitti ePU-i’ x c- f .
hækkaðt annar þcirra röddina og sagði óþolinmóð- j nefnda ^á staður hafði T Mina T °tlnn’ aður’
lega; xr ' ý-a staSur hafðl «tt sinn venð all-álitlegur.
„Jú. þú veist að klukkan sjö, er tíminn, sem til
var tekinn.“ ,
Á augabragði varð mér Ijóst við hvað hann átti.
Það var sami tíminn, sem þjónninn hafði krafist að
cg legði á stað úr höllinni. Alt þetta hafði verið gert
að undirlagi Kalkóv prinz. Og þessir menn, hverjir I
„Eg ætla að hjálpa yður,“ sagði liann loksins, „en
þér verðið að láta j.að líta svo út, sem þér hafi'ð beitt
valdi við mig. Þér veröið að binda mig og kefla, svo
að allir hljóti að ímynda sér, þegar að mér verður
komi'ð, að eg hafi ekki slept vður viljugur."
eins orr mér hafði verið sagt, og hljóp við fót í mvrkr-
inu. TTá tré bevgðu saman gréinar vfir veginn og
skvgðu bar enn meir cn annars staðar vfir för vegfar-
enda. T>ótti wér vænt um það.
Eg va- á að gizka kominn hálfa leið. þegar veg-
urinn mjókkaði, miDi hallargarðarins á aðra hönd, en
—.------- --------- ■ - | Rirðinjgar hintr megin. Svo niðdimt myrkur var á. að
Mér virtist þetta at'" li hans ærið undarlegt, en i ekki sá handasW. Mér var svo ant tim að komast
þar eð hann ætlaði nð láta sér þetta nægja, þá sá eg, cem fvrst á fund TTelgn. áð eg hljóp áfram viðstöðu-
sízt ástæðu til að andæfa þessu, sérstaklega vegna j Taust bnngað til eg sté i bleytu. mér skrikaði fótur, og
þess, að honnm virtist vera Tullkdmin alvara með eg het't’st niður kylliflattir ofan í forarkeldu.
að láta ntig sleppa. Hatturinn fauk af mér. og eg lenti með höfuðið
„Eg geng að j»essu,“ svaraði cg. . °fan i Wevtuna og rann ofurlítið út af hrautinni. En
„Og þér megið ekki leggja á stað strax.monsieur, 1 e’ ki meiddi eg nuV neitt að ráði. Hruflaði mig að
ekki fyr en fer að skyggja. Það mundi annars verða j eins l’tið eitt á höridum og andliti. Eg- hafði dottið
tekið eftir hrottför yðar; utan við hailarbyggingtma j ofan i miúka leirleðiti og þvi enginn hávaði orðið af
eru varðmetin og dátar stöðugt á ferli. Þér. verðið að ! fallinu. Mun eg áð líkindtim hafa slopptð lífs af ein-
doka við þangað til khtkkan sjö.“ mitt af þeiim ástæðum.
„Hversvegna á eg að bíða l»angað til klukkan f'Ar settist tipp og fór að þreifa í kringum' mig
Nu var þar skuggalegt og umferð lítil. Aðalhliðið,
sem gengið var inntim inn á flötinn, var að sunnaa-
yerðu. Þegar eg kom að )>ví, stóö þar kona nokkur
Hun gekk strax á móti mér, er hún varð mín vör og
acgætti mig vandlega. Eg gat mér þess tiL, að hún
væn spæjari, sem sett heföi verið þarnd til að njósna
tint terðir þeirra, sem færti út ög inn um hliðið.
vóru þeir ? ' | ■-m %, Tangraf’ fraui híá hcnni og sýndi á mér
p ' | ?oniu °,£eðismork og aðnr. Eg reikaöi inn á ferflöt-
Eg var ekki lengi , efa um það. j 'uu, sem var opið svæði, ógirt og illa um hirt, og trjá-
Þeir nalguðust staðinn, þar sem eg lá falinn í | Jaust._ að tindanskildum kræklóttum eikitrjám, er'stóðu
skugga gifðingarinnar. Þcir voru nú ekki nteira en j ;l ,;,vl nuö|u' 1 sku£Tga þessara trjáa gat e’g í næði,
sen, svara'ði faömslengd frá mér. Þ'eir héldu áfram an að lckið. væri cftir mér, skygnst eftir hris-
efti,- brautinni, kom.ist á hlið við mig, en sáu mig ekk. j brátTa'uea á bMWÞ í’dja '' koni líka
og fóru fram hjá. Eg hélt niðri í mér andanum. þvi þ-essu opTa
að ekk, vorti nema tvö til þ'rjú fet á milli mín og Þetta hús var heldur lægra en hin, er þar stóðu í
þeirra þegar þeir fórn fram hjá mér, og heyrði eg þá. ffrendmni. og forskygni mikið fram af dyrtumm. í
að þeir vom að tala saman ttm hræðrafélagiö og frá- ^”gUm gluglgani"n sá eg ljós,,og olli j<að mér mikils
fall \ astics; cn mer varð samt auðskilið af orðum i,„„- . .
þeirra, hverjir vort, þar á ferð. I mér iTddritX^ i T “T tæki eftir
tj ■ • * . . , , . | ‘ er» læuciist eg fra trjanum, a miðjum fletinum oo-
Pnnzinn hatði ætlað ser að nota sömu aðferöina: stefndi að forskygni hússins. Eg barði að 'dyrum os'
gagnvart mcr og Helgu. Um leið og hann hafði bti- beið l,ess- að einhver kæmi út. Enginn kom samt til
ið alt í haginn', og gefið mér færi á að sleppa burt tir dyra’ og Þar eð efí vi,di komast hjá því, að vekja mik-
liöllinni, ltafði hasm og Iátið bræörafélagiö vita hvar : "-T ,.VaÖa með Þv’ aS bcrÍa hærra for eg að leita að
»að gæti náð í m,g. I ? ' ffíkygninu’ Þvi aö cff hafði eig, orðið
1>ctta Þræ,sbra^ bans hetði hepnast, ef eg hefði '
elcki falltð í ræsið, og mnndi þá hafa veriö lokiö öll- ' dvrnar ettir bjöllunni, heyrði eg fótatak úti á Prflet-
1,111 afskiftum míntitn af ráðabruggi hans. j un,m-. y ið claufu gíætuna af ljóskerinu við hlið fer-
Eg liafði samt engan tíma til að bannsyngja hon- '■ ■ sa c% kotluna. sem hafði mætt mér, koma inn
Því tmvlir v’ns mm„imir voru k„,nir »
Etns og buast má við lét eg sem allra minst á
mer bera. Eg þrengdi mér út í eitt hornið á forskygn-
nni, gerði svo litið úr mér. sem mögulegt var, og von-
aðl aö þau mtmdtl ef til vill ekki verða mín vör þar í
Aam eg þvi staðar eftir að eg hafði I Fótaf-vHx
Iilattpið góðan kipp, lét á mig skóna og litaðist um. þar staðar **** h*S* rómu komumen»
Eg var nu kommn út að trjálausu svæði, þar er engin Óður af óþolinmæði og óttablandinni eftirvænt-
Ivlgsm voru, og mér til niikils léttis sá eg að enginn j inffll> færði eg ntig að dvrunum imeð mestu gætni' og
sat l<ar fyrir mér. Hélt cg því áfram hrööttm fetuni, ^f°fiiðist «t. Maðurinn og konan stóðu annars végar
unz eg kom á aðal-þjóðveginn og stefndi eftir honiim VT huflð osr. toluSust vi'ð 1 IaSmn hljóðum. Duldist
mer ekk, að kona„ yar aö gefa honum einhverjar vís-
lega 'angt frant hjá mér, spratt eg á fætur og þaut á-
fram sömu brautina og þeir komu, svo hart sent eg
Rat.
Eg bjóst hálfgert við að 'þriðji maðurinn mundi aÖ* a
mæta mér síðar. ----<•-•- - , — I mYrk
unz eg kom á aðal-þjóðveginn og stefndi eftir honunt
afttir til borgarinnar.
Eg var lterfilega illa útlítandi eftir að Tiafa falliö
í kelduna^g reyndi, árangurslítið þó, áð nudda mestu
forarsletturnar úr föturn mínum 0g framan úr mér.
Það var fyrst þegar eg var að því, að mér kom
td luigar, hve nauðsynlegt það væri fyrir inig að fá
mér dulargcrfi, til þess áð komast alla leið og ian í -þeim megin
I.AoIa t r.. i 1 « i. < u.. .... .. •
bendingar.
Eftir htla stund skildi kortan við hann, cn hann
di-o sig í skugga þangað til fótatak hettnar heyrðist
ekkrlengur. Rétt á eftir barst mér til eyrna undar-
legt skrjáf eins og gengið væri eftir hrufóttum múr-
vegg. Komst eg brátt að þyí að maðurinn hafði
khtraö inn yfir Iagan steingarð cr lá umhverfis húsið
sjor
„Það verður ekki orðið nægilega dfmt fyr; þar ,
að auki er sá tími aJlra hentugasfixr, því iþá er einmítt ' 1
skift um verði.' Eg get þá lagt yður ráð til að sleppa
burtu, sem yður mun duga’ ef þér bregði'ð hvergi af
því-, En eins og eg sagði vður áðan. þér verðið að
bíða jiangað til klukkan er orðin sjö.“
„Það er alt saman gott og blessað, ef eg ætti j>að
eftir liattímim mínum, og heyrði eg þá aH í einu ein-
hvern hávaða. er kom úr söm« átt og eg hafði stefnt
ekki hér um bil víst. að há vrði húið að taka mig fast
\ ("gna þess, að eg bjóst við, að cinhver kynni að
vera þar á fcrð, færði eg mig yfir í skuggann af girð-
ingunni. sem eg hefi þegar minst á, og beið jiar.
F.g hefi gætið jæss áður, að heyrn inín væri sér-
j ,cs:a næm, cn þó eg Jegði mi við hlustirnar, gat eg
I (kkert hevrt æðistund. Þegar eg fór nú að líta í
húsið, sem Helga dvaldi i. ÖIl líkindi voru til, að eg
mundi mæta. og þurfa að komast fram hjá vörðtim
bræðrafélagslimanna, áður en eg næði þar inngöngu,
°ÍT eg efaðist ekki uto, að ef eg jiektist mundi eg mega
, búast við öllu illu af þeirra hendi.
En nú sá eg að óhreinindin.sem á mig höfðu kom-
ið, voru einmitt bezta clnlargerfið, sem ko^tur var á.
Eg beygði niður kollinn í harða hattinum mínum, fór
úr frakkanum, reif upp í skyrtuermarnar mínar, alt
npp fyrir olnboga, löðraði ermarnar og handleggina í
leimum, og hrcytti á svipstiuKlu hinum snj-rtiinann-
lega Harper C. Denver, frá New York, í óiþrifalegan
flækingsræfil, sem frágangssök var að þekkja fyrir
sama mann.
Líkur ásýnduin aumasta loddara hraðaði eg ferð
minni, svo sem eg þorði fyrir lögreglunni, í áttina til
ferflataríns hjá Soffiukirkjunrii.
an.“ svaraSi «. Þvi a« mcr Wa ckki n,rira J JJ *"«-",.•»*• » « *» * haf5i ,al1'5 ‘
tímaák'vnrXim hnnc i fcr Li T)vcr vfir brautina, ogf stoð grimri' lcirtjörn,
þessa tímaákvörðuri hans. .. ____
W nei monsKMir T.->x . • , , , ! sem Þessi sPræ,ia rann í, uppi, öðru megin við verínn.
„Ne. ne . monuair. Það er engm hætta á því. j Með' mestu varkárni skreið eg upp á bakkann á
Svo cr t.l .xtlast, a» y#ur vcrí, hald.S hér i alla nótt. | tjörn ttasari. lasríist Þar ni#»r o,- WustaSi
heyrö, s.alfan pmmm Scs,a |,aS. w n.ér var Innan sha,„„,s „cyrtii cK nu {inunmandi fótatak.
XXI. KAPITULI.
P iö ferflötinn hjá Söffíukirkjunni
Alt er breytingum undirorpið í þessari veröldu.
Eg sa að ekki dugöi annaS cn njó.na um livað
þeÞS, maður vær, að hafast að. Tók eg ,því af mér
skona og lagði a stað a eftir lionum. Eg þokaði mér
afram mcð hægð eftir simdinu. sem lá milli hússins otr
stemveggsins mjög hljó'ðlega. en svo hratt sem ee
þorði. s
Grafþögul ró ríkti enn vfir húsinu, en eg var nú
samt hughraustari en áður. Það var svo sem auðséö.
að annar eins gestur og maður sá, sem nú var að
suiglast i krmgum húsið. hafði einhverjar gildar á-
stæður til að fara jafn-laumulega; oK með þvi að eg
þottist viss um að konan mundi hafa gefið manninum
nauðsynlegar bendingar um j.að, hvernig honum væri
auðveldast að ná inngöngu í húsið, vortt'ÖIl líkindi til,
að hér væri að ræða um einn þátt áhlaupsins til að ná
Helgu.
Af því virtist mega ráða, að hún væri enn óhult
og að eg hefði kolnið í tæka tíð til að bjarga henni.
Þégar eg var kominn að húsholminu að aftan-
verðu, nam eg staðar og fór að litast um eftir mann-
ínum, og varð þá skjótt ljóst, hvað liann ætlaðist fvr-
ir. Það var kjallari undir húsinu og sterkar járn-
gruulur fyrir gluggunum. Manninum hafði tdcist að
losa eina gluggagrinclina, og þegar eg kom auga á
! hartn, var hann komiim ofan í gluggatóptina og var í
Þaim veginn að koma grindinni aftur í sömu skorður
j og áður, en sjálfur var hann á fjórum fótitn milli
grindarinnar og gluggans.
Að hafa einu sinni verið Rússakeisari og vera nú orð- i • .
inn óþrifalegur flækingsgarmur á götum Pétursborg-1 Þegar grmdm var komin í samt lag aftur færði
. ' K | cg nug fast að glugganum otr hlustaði TTevrx;
f.r voru 5”«“ osr eí oK tefsi haít Þá. .« maCurlnn var kominn ofan í kjaliarann H™
iTaerf. ' ’m,n w hafa Tal!5 mír an"-1 ^‘ <**!*» « vi» tÆÆHS ci “S