Lögberg - 09.05.1907, Page 6

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 9. MAÍ 1907
LÍFS EÐA LIÐINN
EFTIR
HUGH CONWAY.
Eg var önnum kafinn allan daginn við a5 ganga
frá dóti mínu. Mér þótti svo gaman að þvi, og var
þess "kyns \tarf 'svo mikil nýung, aö eg dttndfði vi5
JjaS miklu lengur en þörf var á, því ekki var flutn-
ingurinn mikill til þess a5 gera. “Haföu me5 þér
latnesku og grísku bækttrnar þínar,7' sagöi faöir
minn. “Þér dugir ekki aö ganga alveg iöjulatts i
höfuöborginni." Eg gerði eins og bann lagði fyrir,
og um miödegisveröarleytiö var eg búinn að fylla
ferðakoffortið mitt, og krossbinda þaö eins og sjó-
menn ertt vanir aö gera til þess aö flutningur þeirra
skemmist siöur þó að hann verði fyrir hnjaski. Þeg-
ar þvi var lokiö settist eg aö miödegisveröi meö föö-
ur mínum. Eg var fremur dattfur i bragöi. Þetta
var síðasti miðdegisveröurinn, sem eg átti aö snæöa
meö honum um langan thna. Hann ræddi við rnig
mjög bliölega meöan viö vorum aö boröa, og skýröi
mér frá því merkasta, sem væri aö sjá i Lundúna-
borg, og gaf rnér fyllilega í skym, a5 hann ætlaðist til,
aö eg dveldi þar æöi-lengi.
“En ltvert á eg aö fara? Hvar á eg að setjast
aö, þegar eg kem þangað?'’ spurði eg, þvi að þrátt
fyrir feröafýsnina voru nú farnar aö vakna hjá mér
kröfurnar fyrir lifsskilyröttnum þar.
“Eg ætla aö skrifa lögmanni mínum, Mr. Grace,
bréf með þér. Það er be7ft fyrir þig aö fá þér strax
vagn og láta aka þér heim til lians. Þaö verður orö-
ið áliöið, þegar þú kemur þangað, en hann mun ekki
taka sér það til. Eg fel honum aö sjá um þig. aö
ollu leyti. Hann er töluvert skttldbundinn mér, svo
að þú skalt ekki skirrast við aö biöja nann um þaö
sem þér sýnist."
Eg mintist því næst á það, sem eg haföi lofað
Rothwell lávarði. Faðir minn hugsaði sig tirFf
stundarkorn og sagði síðan mjög alvarlega:
“Eg sé ekkert á móti því aö þú hittir bann, en
eg býst varla viö að hann sé í borginni núna. Eg
man ekki betur en að ltann segði mér, að bann væri
þar sjaldan að staðaldri. En, þar eö bann hefir Iteö-
ið þig að finna sig. þá er bezt að þú gerir það.”
“Svo er réttast fyrir þig,” mælti hann enn frem-
ttr, “annað hvort aö fá einhvern fiskimanninn til aö
bera koffortið þitt í kveld yfir til Lee’s nágranna
^>okkar, og biöja hann aö mæta þér á morgun og aka
þér til Minehead, eöa þú leggur sjálfur á staö
snemma á niorgtin á bátnum þinum og siglir til I,yn-
mouth og náir þar í Bristol-skipið”.
Eg vissi, aö mér mttndi verða þægilegra að fara
sjóleiðina, en aö hristast á hittni svo nefndu fjaöra-
kerrtt Lee's bónda, og réöi því af aö fara á bátnum
minum.
Faðir minn afhenti tnér bréfiö og álitlega fjár-
ttpphæö, áðttr en við gengttm til hvíltt um kveldiö. Eg
kvaddi hann þá, því aö eg bjóst ekki viö, að hann
yæði kominn á fætur, ttm morgttnjnn þegar eg legöi
á stað. En þegar eg kom á fætur morguninn eftir,
mætti eg fööttr mínttm í setustofunni, og snæddi hann
með mér morgunverð og fylgdi mér til strandar. Og
svo lagöi eg á staö á bát mínum í bezta leiði og gamli
lóan fiskimaöur, kttnningi minn meö ntér, til' aö fara
meö bátinn til baka. Eg kom til Lynmouth í tækan
tíma og komst með heilu og höldnti á flutningsskipiö.
sem gekk þaðan til Bristol.
Þegar skipið sigldi fram hjá heimili mínu, fékk
eg lánaðan kikir skipstjórans, og sá þá að mann bar
wið loft á einum hæsta klettinum viö víkina. Kíkir-
ínn var góöur. svo að eg gat ljóslega séö. að maður-
inn stóð álútur og var aö þvt er mér fanst ntjiig sorg-
mæddur á svip. Svo sá eg að hvítum vasaklút var
brugöiö á loft, en þá var eins og ský kærni á attgtt
mín — og eg gat ekki séð neitt meira í kíki skipstjór-
ans, jafn-góður og hann var. Eg reyndi sarnt aö
kíkja aftur, en þá var maðurinn horfinn.
“Þetta verður nú samt ekki nenta fárra vikna
burtuvera," sagöi eg við sjálfan mig. Ókttnnugu.
mundi ímt-nda sér aö við værttm að skilja fyrir fult
og alt. En þrátt fyrir það var eg hryggur t huga
alla leiðina meö skipinu, þangaö til eg lenti við
Porteshead-bryggjuna og lestin lagði á staö með mig
áleiöis með fram ánni. sem rennttr í gegn um Bristol.
Eg varð að bíða t tvær klukkustundir í höfttö-
borg Vestur-Englands, af því aö lestin, s'em eg ætl-
aöi með, gat ekki lagt á staö á réttum tima. Varði
eg þeim tima til að reika tim þenna storbæ, sem þykk
reykjarmóöa grúfði yfir. Skoöaði eg ýmsar helztu
kirkjurnar og fór inn í nokkrar þeirra. Drógtt kirkj-
ttrnar helzt að sér athygli mtna, því að turnarnir
gnæföu yfir öll önnttr hús í grendinni. Mikils þótti
mér ttm vert að sjá fólksfjöldann á strætunum og
starfsasann, sem virtist vera á ölltim, en þó aö eigi
væri trútt um að mig langaði til að liinkra viö og
skoða glysvarninginn í búöargluggunum, má geta
því nærri, aö þar sem búast mátti viö enn meiri dýrö
af því tagi í Lundúnaborg, gætti eg þess að ntissa
ekki af kveld-lestinni. er átti aö flytja mig þangað.
Eg ætla aö minnast meö fám orðunt á ferðina til
Lundúnaborgar. Það getur verið aö einhverjum
kunni að þvkja það skrítið að ég fari aö lýsa járn-
brautarferöalagi, en þó aö eg hefði séð járnbrautar-
lestir áðttr hafði eg aldrei ferðast með þeim fyr. Eg
hafði auövitaö skemt prýðilega þann stutta spöl, sem
eg hafði farið meö lestinni milli Porteshead og Bris-
tol-stöövarinnar, en ferðalagið meö aðal-brautarlest-
inni, sem þaut.áfram meö sextíu mílna hraöa á
klukkustundinni, var mér nteiri unaöur en eg haföi
nokkurn tíma gert mér í httgarlund. Gttfuvagninn,
sem knúðist áfram af heljarafli gegn unt náttmyrkr-
*/ " • ■
ið, síntastaurarnir, sem sáust óljóslega á þjótandi
fleygingsferð, eldneistarnir, sent þyrluðust beggja
beggja megin aftur með lestinni, hugboðið um vofu-
kendan skugga, af sjálfum mér, sitjandi í ímynduð-
um vagni, er þyti áfram samhliða þeim, sem eg var
í — alt þetta var slík nýung fyrir mig, aö eg efast
unt að nokkrum ferðamanni hafi oröið þessi fer5
þreytuminni, né fundist hún jafn-stutt og mér. Eg
gaf mér ekkert té>m til aö dást að Paddington, held-
ur fylgdi eg fyrirskipunum þeim, sem mér höfðu ver-
iö gefnar, bókstaflega, og kallaði, undir eins og lest-
in nam staðar, á burðarsvein, skipaði honum aö
liafa upp á ferðakofforti mínu og sjá um að útvega
ntér vagn. Þegar Jbúið var aö koma því í kring, bað
eg ökumanninn að aka með mig til hússins nr.........
viö “Russell Square.”
Aldrei lteld eg að eg gleymi ferö minni þá, um
breiðu, gaslýstu strætin í höfuðborginni. Mér fund-
ust þau svo löng, aö eg hélt að þau ntundu aldrei ætla
að taka enda, og var helzt farinn að ímynda mér, aö
leiösögumaöur minn væri farinn aö aka með mig um
alla borgina í greinarleysi. Stæröfræðingarnir segja
okkur, að mannsandinn sé ekki fær um aö rúma nema
vissan skarnt hugtaka, og þannig tölum vér t. a. m.
um biljónir og triljónir án þess aö geta gert oss grein
fyrir því, hvað í þeim felst. Því er likt variö með
aöra hluti og tölurnar. Alt þangað til þú hefir séð
Lundúnaborg, eöa þú ert orðinn kunnugur í stór-
borgum, geturðit ettga hugmynd gert þér um stærð
hennar. Eg gæti skrifaö ntargar blaösíöttr um þau
áhrif, sem þessi borg hafði á ntig þegar eg sá hana t
fyrsta sinn, en þaö væri auðvitað ekkert vit í því.
Þeir einir munu geta gert sér hugmynd um tilfinn-
ingar mínar þá, er við sviplík lífskjör hafa átt að
btia og eg, — en þeir eru vitanlega ekki nema sár-
fáir. — og ætla eg þvt ekki að þreyta lesarann meö
langri Iýsingu á þvi. '
En samt sem áðttr er “Russell Square" ekki
langt frá Paddington. Eftir tæjtrar nálfrar klttkku-
stundar akstur nant vagninn staðar, og eg drap sjálf-
ur á dyr, á húsinu, er letrað stóð á númerið ........
Aldttrhniginn maðttr æruverður á svip kont til dyr-
anna. Hann fræddi mig á þvt að Mr. Grace væri
heima, og þegar eg baö um aö fá aö finna hann, vís-
aði maðuritin mér inn í litiö herbergi, upplýst nteð
gasljósi, og fór svo burt til a5 láta húsbónda sinn
vjtá, að ungur tnaður “utan af landi” vildi fá aö
finna hann. Eg sendí ökuntanninn ekki burt, því.að
eg hafði eins og á stóö, ekki ráð á hjálp nokkttrs ann-
ars ntanns i Lundúnaborg en hans, ef Mr. Grace
brigðist mér. og var ekki laust við aö eg væri hálf-
smeykur í stórborgarvölundarhúsinu.
Innan skamms kom Mr. Grace. Það var þrek-
vaxinn maöttr, skörttlegur í framgöngu en géiðlegur
á svip. Hann leit út fvrir að vera rúmlega sextugur
aö aldri. Hann leit snögt og spyrjandi til ntín gegn
ttm gleraugun sin. bneigði sig í kveöjttskyni og beiö
þess að eg tæki til máls. Enda var ekki að undra
þó að honum hafi kttnnaö aö koma þaö ókunnuglega
fyrir, aö ókunnugur ttnglingsmaður meö flutnings-
vagn og farangur skyldi koma til húsa hans klukkan
ellefu að kveldinu. Var þá ekkert tiltökumál þó aö
hann byggist við einhverri skýringu á þvi.
“Eg er hér meö bréf til yöar,” sagöi eg og rétti
honum bréfið, sem faöir mýttn hafði skrifað með mér.
Hann leit á fangamarkiö, braut innsiglið og leit
til mtn tim leiö meö sýnni athygli 0g forvitni. Og
eftir aö hann var farinn að lesa bréfið leit hann livað
eftir annað upp úr lestrinum og til mín. Þegar
lestrinum var lokið braut hann bréfiö vandlega satn-
an og stakk því í brjóstvasa sinn. Síðan kom hann
til mín* tók ' 1,önd mér mjög vingjarnlega og sagði:
F-g segi yður það satt, Mr. Filippus, aö eg er
yfirmáta glaður af aö hafa hitt yöttr, og þegar eg
segi yfirmátaglaður, þá nteina eg glaðtir yfir máta.
Og eg ætla enda að láta þess viö getið, að eg veit ekki
til aö mig langi jafn-mikiö til aö kynnast nokkrum
ungum manni á yðar reki fremur en yður.”
Mr. Grace hafði tamið sér einkennilegt orðalag
og áherzlur. Hann talaði einstaklega hægt og skýrt,
en þrátt fyrir þaö, sýndist þó svo sem hann ímynd-
aði sér að nauðsynlegt væri til að^hjálpa við skilningi
áheyrattda. að hafa ttpp aftur það; sem hann sagði að
eins með lítið breyttri orðaröð.
Eg þakkaði hontfm fyrir það góða álit. sent hann
hefði á mér, og fanst dálítið kynlegt, að hann skyldi
hafa langað svona mikið til aö sjá mig; eg lét svo þá
ætlun í ljó.si (og bvst við að eg hafi komist nokkttð
barnalega að orðij, að eg vonaðist til aö gera honum
ekki nein tiltakanleg óþægindi meö komu minni.
“Þér gerið okkur engin óþægindi, Mr. Filipptts;
ekki allra minstu óþægindi. Uppi á loftinu er allra
bezta húsrými, og þegar eg segi allra bezta húsrými,
l>á á eg viö aö þar sétt fjöldantörg herbergi með full-
nægjandi útbúnaði handa gestum, jafnvel þó þeir
værtt miður velkomnir en þér eruð. Nú, hvað vilt þú,
Tvvining?” sagði hann og vék sér að þjóninum, sem
eg hafði hitt fyrst, og nú kont inn í þessu.
“Eg ætlaði að minnast á farangurinn, húsbóndi
góðufe. Ökumaöurinn vill fara að komast á stað.”
“Borgaött honum Twining—borgaöu honum vel,
borgaðtt honum sómasamlega, en þó bruðlunarlaust.
Svró er bezt að þú berir farangurinn inn í geymslu-
hýsið, og sjáir um aö gesturinn fái eitthvaö að borða
ttndir eins. Mr. Filipptts, gerið svo vel að koma meö
mér.”
Hann fylgdi mér upp í stóran sal, prýddan ver5-
mætum húsbúnaði. Þar sat kona á aldur við hann
og var að prjóna.
“Góða mín!” tók Mr. Grace til orða með alvöru-
svip, “hér er kominn Filippus Norris, sonUr fornvin-
ar mins og skjólstæðings, sem eg veit þú kannast við,
því að eg hefi oft minst á hann viö Þig.”
Mrs. Grace heilsaði mér mjög vingjarnlega, og
horfði á mig meö enn þá meiri forvitni, en tnaðttr
hennar haföi gert. Mér lá við að roöna og var á
nálum um að framkoma mín væri eitthvað afkára-
•eg> °g að eg hefði einhverja sveitafólks-kæki, sem
höfuðstaöar-fólkið hlyti að reka augun í.
Mr. Grace hélt áfram aö tala, og sagði: “Mr.
Filippus hefir alt til þessa tíma dvalið á mjög af-
skektum stað, eins og eg býst við að þú vitir, góða
mín. Já. mér er næst að segja, að hann hafi alið
aldtir sinn í óbygðum og einveru, og ekki verið sant-
vistum með neinum manni nema föður sínum—en
þeir hafa búið í dal einum á Devonshire-ströndinni.
“Aumingja drengttrinn,” sagði Mrs. Grace góð-
látlega. “Hvað elskar sér likt, og ekki sízt ungling-
arnir; þeir þrífast ekki nema þeir fái að umgangast
stallbræður á liktt reki.”
“öldungis rétt,” svaraði Mr. Grace. “Faðir hans
er nú kominti að raun utn það. og hefir nú sent son |
sinn hingað, til að dvelja hjá okkur viku til hálfsmán-
aðar tinia.”
“En við erum nú komin af æskuárunum, Jósúa
minn,” svaraði Mrs. Grace, og virtist svo sem hún
hefði gantan af að snúa út úr fyrrir manni sinum.
“Þegar eg held Því fram aö við séum ung, þá er
rétt af þér að leiðrétta mig,” svaraði Mr. Grace. “Mr.
Norris hefir beðið mig að sjá urn að sonur hans, Mr.
Filippus, fengi færi á að skoða sig tjyá í Lundúna-
l>org. Það er mergurinn ntálsins; og nú verðum við
“Ef eg á einhverju að ráða um hana, þá legg eg
það til að fyrsti þátturinn í henni skuli verða kveld-
verðtir, og næsti þátturinn rútuið,” svaraði gamla
konan hlæjandi. “Piltitrinn er auðvitað dauðþreytt-
ur eftir ferðina. Hvenær lögðúð þér á stað?”
“Undir eins með birtu í morgim,” svaraði eg, og
fann nú fvrst, þegar ntáls hafði verið vakið á því,
að eg var býsna þreyttur, og af feiginleiknum, sem í
mig kom, þegar eg heyrði aö Tvvining kallaði og
sagði að kveldmaturinn væri tilbúinn, réði eg þaö, að
eg mundi sársvangur orðinn. Enda er ekki undar-
legt þó svo hefði verið, því sakir ferðaáhugans hafði
eg hyorki gefið mér títua til að hugsa um mat eða eta.
Eg snæddi því með allra beztu lyst hjá Grace-
hjónunutn og gekk því næst til sængur. og hugsaði
gott til morgttlndagsins og allra þeirra óvæntu ný-
unga, er hann Iweri í skauti sínu. Það eina, sem olli
mér nokkttrrar áhyggju var einstæðingsskapur föður
míns, og sú kynlega athygli, sem ókunnugir virtust
láta í ljósi strax þegar þeir sáu mig. En satnt
sem áður gat eg hvorki séð, þegar eg leit i spegilinn
að eg væri ólaglegur unglingur né neitt tiltakanlega
óálitlegur á velli.
IV. KAPITULI.
Þegar sezt var að tnorgunverði daginn eftir
voru tveir synir hjónanna viðstaddir. Þeir voru
báðir fulltíðamenn. Gat eg mér þess til, að þeir
hefðu ekki verið komnir heitn kveldið fyrir þegar eg
fór að sofa. Var mér mikil hughægð í þvj, að þeir
heilsuðu mér sem jafningja sínum qg sýndust ekki
sjá neitt sérstaklega athugavert við framkomu mína.
Eg komst brátt að því, að þeim þótti gaman aö tala
um fiskiveiðar og siglingar, og ræddi eg því feimnis-
laust við þá um það efni, og varð heldur en ekki upp
tneð tnér þegar sá yngri bauð mér, utn leið og þeir
fóru burtu til skrifstofuvinnu sinnar, að fara með sér
á leikhús um kveldið. Mr. Grace var auðsjáanlega
hættur að leggja hart á sig við dagleg störf, og sat
hann rólegur við matborðið eftir að synir hans voru
farnir á stað. Og nú dró liann bréfið frá föður mín-
tttn upp úr vasa sínum og fór að lesa það á ný.
“Hversu gamall maður eruð þér, Mr. Filippus?”
spurði hann og lagði bréfið hjá diski sínum, svo að
auðvelt væri fyrir hann að grtpa til þess, ef á þyrfti
að halda.
“Eg varð fjórtán ára 5 vor sem leið.”
“Fjórtán ára að eins? Þér lítið út fyrir að vera
miklu eldri, eg hélt að fa^ir yðar hefði misritað ald-
urinn. Og þér ætlið að fara í Harrow-skólann ?”
Þetta voru nýjar fréttir fyrir mig — og eg verð
að játa að mér þótti meir en lítið vænt um þær. Eg
sagði eitthvað á þá leiö við Mr. Grace, en hann vitn-
aði í bréfið, og sagði:
“Það stendur hér með skýrum stöfum, eftir því
sem eg get bezt skilið. Eg ætla að koma því í kring,
að þér fáið inngöngu á skólann, ef eg get. Eg veit
reyndar, að það verður ekkert auðvelt, en eg ætla
samt að rejna það.”
“En á eg ekki að fara heim aftur áður en eg
byrja á skólanámi?"
“Ekki get eg ráðið það af fyrirskipunum föður
yðar. Hann kemst þannig að orði: “Lofaðu Fil-
ippusi að skemta sér og skoða sig um í borginni eftir
því sem hanti langar til, og útvegaðu honum svo inn-
göngu á Harrow-skólann.” Mér finst maður geti
ekki misskilið þetta.”
“Eg á þá ekki að fá að sjá föður minn í marga
mánuði. Nei, eg vil þetta ekki. Eg verð að fara
lteim fyrst.”
Mr. Grace leit til mín með alvörusvip. “óskir
yðar í þessu efni eru mjög eðlilegar, og enda ræktar-
legar. Eg játa það. En eg held samt að réttara
væri fyrir yður, Mr. Filippus, að hlýðnast skipunum
föður yðar. Og ef eg á að segja yður mitt álit, þá
vildi eg að þér gerðuð eins og hann hefir lagt fyrir;
því að ef eg þekki hann rétt, þá kann hann betur við,
að honum sé hlýtt. Þegar hann t. a. m. segir:
“Farðu,” þá ætlast hann til þess að sá sem fær þá
skipun “fari”.”
Eg félst þá auðvitað á það, sem Mr. Grace
sagði, og bar engin frekari andmæli fram.
“Faðir yðar ef einkennilegur maður,” hélt Mr.
Grace áfram og starði með spekingssvip ofan í kaffi-
gróms'ið í bollanutn sínum. “Já, hann er einkenni-
legur maður, og er eg fer þeim orðum um hann á
eg við að hann sé ólíkur því, sem fólk er flest. Og
þegar-þér farið að þroskast betur, munuð þér komast
að raun um, að hann er gagnólíkur flestum öðrum
mönnuin—með “flestum Öðrum mönnum” á eg við
þorra mannkynsins. En eftir þessu bréfi að dæma”
(nú fletti hann því sundur á hné sérj “verð eg að í-
mynda mér, að föður yðar þyki sérlega vænt um yð-
ur, og eg efast ekki um, að hann vill ekki hryggja
vður með því að skilja við sig á ný.”
Eg gat ekki annað en fallist á þetta, en mér
vöknaöi um augtt við þessi orð Mr. Grace. “Jæja,
Mr. Filipptts,” mælti hann ennfremur. Nú ætla eg
að láta Twining fylgja yðttr ttm borgina, og sýna yð-
ur það, sent yður þykir markverðast a5 skoða. Við
böfum ekkert sérstakt handa Twining að gera í dag,
svo að hann kemst vel til þess, og hann er heiðarleg-
tir maöttr. og ekki öldungis óupplýstur. Eg hefði
íariö sjálfttr með yður, ef eg hefði ekki verið búinn
að lofa að vera annars staðar í dag. Eg get ekki
svikið það, án þess að gera öðrum óþægindi—jafn-
vel ógreiða.”
Að svo mæltu fór Mr. Grace burtu, en eftir litla
stund kom I wining og tók mig undir verndarvæng
stnn. Hann var svo vel búinn, að varla mundi nokk-
ttr, sem mætti okkur hafa efast urn, að hann væri
borgalinn eldri frændi minn, er væri nú að sýna
ungum ættingja sínum “utan af landi”, hið merkasta,
er Lundúnaborg hafði á boðstólum. Twining var
hinn kurteisasti, og fús á að leiðbeina mér. Hann
var stillilegur í framgöngtt en þó alþýðlegur. Eg sá
það á hontim, að hann hlaut aö vera vanttr samskon-
ar starfi, sem honttm hafði verið falið.þenna dag, en
Intt duldist ntér ekki, að hontim þótti meira koma til
þorstadrykkjastofanna og matsölukránna, en nokk-
ttrra annqra staða í borginni. Honum til hróss skal
þess þó getið, að hann eggjaði ntig sérstaklega til að
drekka límonaði og sódavatn, því að þeir drykkir
tækju öllttm öðrum fram aö bragðgæðum, og væru
svo hressandi, en sjálfur afsakaði hann sig þó að
hann bergði ekki á slikri þynku sakir megurðar sinn-
ar, enda kvaðst hann vera svo magaveikur, að hann
Þyldi eigi óáfenga drykki og yrði^ að drekka ein-
göngu bjór og vyhiský. Af afspurn og bóklestri var
rnér ekki ókttnnugt um álirif áfengisins á mannlegan
ltkama, og varð eg því ekkert hissa á því þó að Mr.
I wining legðist fyrir strax og við komum aftur til
Russel Square, og fól vinnukonttnni að annast um
matarframreiðsluna í það sinn. Og við nánari at-
hugun komst eg á þá skoðttn, að betra væri að vera
einn á ferðalagi mínu um borgína, en þó eg hefði
Twining með mér.
að koma okkur samati uni hvernig skemtiskránni
! handa honttnt skttli háttað.”>