Lögberg - 15.08.1907, Side 3

LÖGBERG. FIMTUDAGINN 15. ÁGÚST 1907
3
Verölækkun.
Gæöin söin.
Windsor salt er vissul.
ódýrara heldur laka innfl.
saltiö. Windsor salt er tá-
hreint. Þaö þarf minna af
þvf en ööru salti í matinn -
ennfremur er þaö þá líka
jrýgra. — Þér spanö yöui(
fé meö því aö nota
Windsor
Dairy
Sdíit
Þrír draumar á eyði-
mörku,
eftir
Olive Schreiner.
Eg var á ferö um eyðisléttur
Afríku í steikjandi sólarhita, og
stanzaSi hest minn í skugga mí-
mósatrés, steig af baki, spretti af
honum og slepti honum á beit milli
skógarrunnanna, sem skrælnaS
höfSu í sólarhitanum. Hin eySi-
lega slétta lá á báSar hendur svo
langt sem augaS eygSi. Eg settist
í skugga trésins, því aS hitinn var
óþolandi. Eg var altekin af ein-
hverjum drunga og magnleysi. Eg
lagSi höfuSiS upp viS söSulinn
minn og sofnaSi, og dreymdi mig
þá einkennilegan draum.
Eg þóttist standa á útjaSri afar-
stórar eyöimerkur, og sá eg spöl
korn frá mér tvö ferlíki, sem mér
virtust likust stórum ferfættum
skepnum. AnnaS þeirra lá og
haföi teygt höfuSiS frá sér fram
á sandinn, en hitt stóS þar rétt hjá.
Athygli mín beindist aS dýrinu,
sem lá, Því aS eg sá aS þaö hafSi
þunga byrSi bundna á bakinu og
var eins og hálfsokkiö niöur í
-sandinn, eins og þaö heföi legiS
þarna margar aldir. Eg stóS agn-
dofa og horfSi á þessi undarlegtt
dýr. Þá varS mér komiS auga á
mann, sem stóö i nánd viö mig og
horfSi á þau eins og eg, svo aS eg
þóttist segja: “HvaSa skepna er
þetta, sem liggur Þarna hálfsokkin
í sandinn?’’ Og hann sagSi: “ÞaS
er kona.’’ “Hvernig stendur á
því?” sagSi eg, “aS hún skuli
liggja þarna hreyfingarlaus meS
sandrastirnar alt í kring um sig?”
Hann svaraöi: “HlustaSu á og eg
skal segja þér. Mannsaldur eftir
mannsaldur hefir hún legiS þarna
og vindarnir hafa þotiS fram hjá
lienni. Hinn elzti maöur sem nú
lifir, hefir aldrei séö hana hreyfa
sig og svo segir í hinni elztu bók,
aS hún hafi legiö þarna þá, eins og
hún liggur nú, meS sandrastirnar
umhverfis sig. En taktu nú eftir!
ÁSur en hinar elztu bækur uröu til
og löngu fyrir elztu manna minni,
má finna spor hennar hjá sporum
þess, sem hjá henni stendur á
kletti tungumálanna og i hinum
harShnoSaSa leir gamla vanans,
sem nú er aö brotna í sundur og
ónýtast. Þú getur rakiö sporin og
þú veizt, aö hún, sem þarna ligg-
ttr, gekk einu sinni endur fyrir
löngu frjáls viS hliö honum yfir
kletta og klungur, dali og hlíSar.”
“Hvers vegna liggur hún þá þarna
núna?” spurSi eg. “Hann mælti.
breiSa band óhjákvæmilegra nauS-
synja hefir ekki veriS skoriö
sundur.“ Og mér varS litiö í
augu hennar og eg sá Þar skína
hiS hræöilega langlundargeS ald-
anna. JörSin var vot af tárum
hennar og eg sá aS sandurinn varS
döggvotur fyrir vitum hennar
þegar hún dró andann. Og eg
spuröi: “Hefir hún aldrei reynt
aS hreyfa sig?” “Stundum hefir
aS eins einn limur skolfiö, en hún
er hyggin og hún veit, aS hún get-
ur ekki risiö undir þessari þungu
byröi.“ Eg sagöi: “Hvers vegna
heldur hann ekki áfram, þessi sem
hjá henni stendur?” Hann sagöi:
“Hann getur ÞaS ekki, sjáöu!” —
og eg sá breitt band, sem lá á
jöröinni milli þeirra og voru þau
frá henni. En sá tími mun koma,
aö hann skilur og veit, hvaö hún
er aS gera. Lofum henni aö kom-
ast á hnén; á þeim degi mun hann
standa fast hjá henni og horfa i
augu hennar meS meSaumkvun.”
—Og dýriS teygöi frá sér höfuöiö
og svitadroparnir féllu á sandinn,
skepnan reisti sig þumlung frá
jöröinni en datt jafnótt niöur aft-
tir. Eg hljóSaöi upp yfir mig:
“Hún er of máttfarin; hún getur
ekki reist sig á fætur. Hin löngu
ár og aldir, hafa svift hana öllum
þrótti. Skyldi hún nokkurn tíma
eiga sér viöreisnar von?” Hann
mælti: “HorfSu í augu henni og
sjáöu ljósiö, sem þar skín.” Eg
horfSi — og hægt og seint reisti
sagöi: “Á meSan hún liggur þ'arna
veröur hann aö standa hjá henni
og horfa yfir eyöimörkina.” “Veit
hann hvers vegna hann getur ekki
hreyft sig?” spuröi eg. “Nei,”
mælti hann. Þá barst alt í einu aS
eyrum mér ómur, likastur fiölu-
hljómi. Eg horfSi og sá, aö band-
iö haföi hrokkiö í sundur, sem batt
byrSina á bak henni og þyröin
veltist niSur á jörSina. “Hvernig
stendur á þessu?” mælti eg. “Hinn
gamli drotnunargjarni yfirráSandi
er dauöur,” mælti hann, “og ram-
efldur gamli hefir drepiö hann
meö hnífnum, sem hann heldur á.
Hann hefir læSst hljóölega og ó-
sýnilega aS konunni og skoriö á
bandiS, sem fjötraSi hana viS
þessa þungu byröi. Óhjákvæmi-
leg nauSsyn er brotin, nú getur
hún staöiS upp.” En eg sá samt
hvar hún lá kyr í sandinum meS
galopin augun og höfdSiö teygt
frá sér og ÞaS var eins og hún
væri aö horfa eftir einhverju í
fjarska á eyöimörkinni, sem aldrei
kom í ljós. Eg vissi varla hvort
hún var vakandi eöa sofandi, og
bundin saman meö Því. Og hann skepnan sig meS ákaflega miklum
erfiSismunum og komst á hnén.
Og eg vaknaSi. ' Þur jöröin
teygSist frá austri til vesturs meS
skrælnuöum runnatoppunum á víS
og dreif og strútfuglarnir hlupu
fram hjá upp og niSur um rauöan
sandinn. Hitinn var steikjandi og
eg horfSi upp í bláan himininn
gegn um hinar gisnu greinar trés-
ins og var aS hugsa um þetina
einkennilega draum, sem mig
hafSi dreymt. Svo sofnaSi eg aft-
ur meö höfuöiö á söölinum minum
og mig dreymdi annan draum.
Eg var staddur á eySimörku og
sá hvar kona kom gangandi eftir
henni og staSnæmdist hún á bökk-
um stórrar ár. Bakkarnir voru
háir og snarbrattir og vatniö virt-
ist svart. Þar lcom á móti henni
ganiall maSur meS sítt skegg, hvítt
fyrir hærum. Hann hafSi staf í
hendi meö hnúS á endanum, og
var Þetta letraö á hann meö gulln-
um stöfum: “Sanngirni.”
Harin spuröi hana aS hverju hún
væri aö leita. Hún svaraSi. “Eg
er kona og er aS leita aS landi
hann, þess vegna þokar hann sér | Þau eins og stór skýflóki. Og
gamli maSurinn mælti: “DragSu
nú ósjálfstæSisskóna af fótum
þér.” Hún gerSi ÞaS, og haföi
hún þá fariö úr öllum fötum nema
einum hvítum kyrtli er hún bar
instan klæSa. Gamli maSurinn
mælti: “Þú mátt vera í þessu,
Svona föt verSa notuö í landi
frjálsræöisins, og munu ekki tálma
þér í vatninu, því ^S þau fljóta.”
Eg tók eftir því aö oröiö “Sann-
leikur” var saumaö meS gulletri í
brjóstiö á kirtlinum. Sólin hafSi
ekki oft skiniö á hann, því aS hin
fötin höföu skýlt honum. Gamli
maSurinn sagöi: “Taktu nú þenna
staf, sem eg skal gefa þér og haltu
fast um hann; þaö er úti um þig
ef þú missir hann. Þreifaöu fyrir
þér með honum, en varastu aö
stíga þar, sem Þú finnur engati
botn.” Hún mælti: “Eg er ferS-
búin; leyf mér, aö fara.” Gamli
maöurinn rétti henni hendurnar og
sagöi: “HeyrSu mér! HvaS er
þetta, sem þú hefir í barmi þín-
um?” Hún varö undirleit og þagöi.
Hann sagöi: “Opnaðu kirtilinn og
lofaöu mér aö sjá.” Hún gerSi
eins og henni var boSið, og viö
brjóst hennar lá lítill böggull, meö
hrokknum gulum lokkum, sem
liöuöust niöur meö kinnunum.
Hann hélt meS báöum höndum ut-
an um brjóstin,og sanngirni sagöi:
“Hver er hann og hvaS er hann aS
gera hér?” Hún svaraSi: “Sjáðu
litlu vængina, sem hann hefir.“
Sanngirni sagöi: “Láttu hann niö-
ur.” Hún sagði: “Hann er sof-
andi og er að drekka. Hann hefir
svo lengi veriö barn og eg hefi svo
lengi boriö hann, aö eg vil bera
hann til lands frjálsræðisins. Þar
mun hann veröa fullorSinn maöur
og viö munum ganga saman og
hinir stóru hvítu vængir munu
vernda mig. Hann hefir hvíslaö
aö mér einu orSi í eyöimörkinni,
orðinu Ástríöa. Eg vona hann
muni læra aS segja orðiS Vinátta í
þessu landi, sem viö erum aö halda
til.” Gamli maSurinn sagSi:
“Láttu hann niSur.” Hún svaraSi:
“Eg ætla aö bera hann á öörum
handleggnum, en meö hinum get
eg þreifaö fyrir mér í vatninu.”
CANADA NORÐ VEST URLAN DID
frjálsræöisins.” Hann sagSi: “ÞaS
er eg horföi, sá eg alt í einu titring j liggur þarna fyrir framan þig.”
fara um hana alla og ljósi brá i Hún mælti: “Eg sé ekkert fram
augun, líkast Þ ví er sólargeisli undan mér nema hina straumhörðu
smeygir sér inn í dimt herbergi. á, með háa bakka og bratta, og
Eg sagði: “Hvað gengur aö djúp gljúfur hingaö og þangaö, slnngirnTsagöi': “‘settú hann‘niö-
’..................* ' ^”'1 af sandi. En fyrir handan ur á joröina. Þegar þú ert komin
1?” spuröi hann. Hún mælti:
KEGLUH VIÐ LANDTðKC.
, M A* ÖIÍUB* «ecU°num meC Jafnrl tölu, iem tllbeyra aambandaatjorutam
o* Sttkftch*Tan °* AH>erta. nema 8 og 26. geta fjölekytduhofvi*
hfa _ ,e6a *,drl* »«r 160 ekrur fyrlr belmlUarettarlaud.
... m *e*Ja’ 8é land,e ekkl fi-Bur teklC, eCa eett tll elCu af etjóruuuu
tll vlGartekiu ©Ga einhvers annars.
INNRITUN.
Henn mega ekrlfa slg fyrtr landtou & þeirrl landskrlfstofu. sem nasei
IlSffur landlnu, sem teklC er. MeC leyfl lnnanrikisr&Cberrans, eCa lnnfluui-
lnga umboðsmannslnv I Winnipeg, eGa nœsta Dominion landsumboðsmann*
geta menn geflc ÖCrum umboC tli t>ess aC skrlfa sig fyrlr landi. Innrttunar-
gjaldte er $10.00.
HEIMU ISRÉTTAR-SKYUJUR.
Samkvsemt núgildandl lCgum, verCa landnemar aC uppfylla helaUHa
röttar-skyldur slnar & einhvern af þelm vejjum, sem fram eru tekntr i eft.
lrfylgjandi töluliCum, nefnilega:
*■—A* bða * landlnu og yrkja þaC aC mlnsta kostl I sez m&nuCi •
hverju &rt I þrjfl lr.
$•—Bf faOir (eCa mðClr, ef faCirlnn er l&tlnn) einhverrar persönu. sem
heflr rétt tii aC skrtfa sig fyrlr heimlllsréttarlandl, byr f bflJCrC I n&greuni
viC landlC, sem þvflik perséna heflr skrlfaC slg fyrir sem helmlllsréuar-
landl, þ& getur persðnan fullnægt fyrirmælum laganna, aC þvl er &búC *
tandlnu snertlr &Cur en afsalsbréf er veltt fyrlr þvt. & þann h&tt &C hafa
helmiH hj& fCOur sinum eCt. möCur.
*—Bf landnemi heflr fengtC afsalsbréf fyrlr fyrrt heimilisréttar-bflJOrt
slnal eCa sklrteinl fyrtr að afsalabréflC verCl geflC flt, er sé undlrrltaC I
samræml viC fyrlrmæll Ðomlnion laganna, og heflr skrtfaG sig fyrlr siCarl
helmlllsréttar-bflJOrC, þ& getur hann fullnægt fyrlrmælum taganna, aC þvt
er snertir &hflC & landlnu (siCarl helmillsréttar-bflJörCinni) &Cur en afsaie-
bréf sé geflC flt, & þann h&tt aC búa & fyrrl helmiIisréttar-JCrCinnl, ef slCart
helmltlsréttar-JörCln er i n&nd viC fyrri helmillsréttar-JörClna.
4.—Ef tandnemlnn býr aC staCaldri & bflJCrC, sem hann heflr keypt,
tekiC 1 erfClr o. a frv.) I n&nd viC helmillsréttarland þaC, er hann be&i
skrlf&G slg fyrir, þ& getur hann fullnægt fyrlrmælum laganna, aC þvf er
&bflC & heimllisréttar-JCrCinni snertir, & þann h&tt aC bfla & téCrt eignar-
JörC slnni (keyptu landl o. s. frv.).
BEIÐXI UM EIGVARBRAF.
ættl aO vera ger.C strax eftir aC þrjfl &rin eru llCin, annaC hvort hj& næata
umboGsmanni 'eCa hj& Inspector, sem sendur er til þess aC sknCa hva« t
landlnu heflr veriC unnlC. Sex m&nuCum &Cur verCur maCur þð að hafa
kunngert Domlnion lands umboCsmanninum i Otttawa þaO, aC hann ætn
sér aC blCJa um etgnarréttlnn.
UEIHBEININGAR.
Nýkomnir innflytjendur f& & Innflytjenda-skrtfstofunnl f Wlnnlpeg. 0« t
Cllum Domlnion landskrlfstefum Innan Manltoba, Saskatchewan og Alberta
lelCbeinlngar um þaC hvar lönd eru ðtekln, og alllr, sem & þessum skrlt-
stofum vlnna velta innflytjendum, kostnaCarlaust, lelCbelnlngar og hj&lp tii
þesa aC n& f lönd sem þelm eru geCfeld; enn fremur allar upplýslngar vlC-
vikjandl timbur, kela og n&ma lögum. Altar slikar reglugerClr geta þeir
fengiC þar geflns; einnlg geta irenn fenglC reglugerClna um stjörnarlönd
liman J&rnbrautarbeltlsins f Brltlsh Columbia, meC þvf aC snfla sér bréflega
tll rltara lnnanrfkisdelldarlnnar f Ottawa, tnnflytjenda-umboCsmannslnr f
Wlnnipeg, sCa tll elnhverra af Ðominlon lands umboGsmönnunum I Manl-
toba, Saskatchewan og Alberta.
þ W. W. OORY,
Deputy Minlster of the Interior
henni?” Hann hvíslaöi aS mér aö
hafa ekki hátt. Henni hefir dott-
iö í hug, hvort hún ætti ekki aö | “Eg sé ekkert, en þegar eg set
reyna aS standa á fætur. Og eg höndina fyrir augun og horfi, finst
horföi og hún lyfti höföinu upp J mér stundum sem eg sjái tré og
úr sandinum og eg sá fariö eftir ^ hóla á bakkanum hinu megin, sem
þaö, þar sem þaS haföi legiS all- sólin skín á.” Og gamli maSurinn
an þennan tíma. Hún horföi niö-
sagöi:
út í vatnið, gleymirðu alveg sjálfri
þér og hugsar einungis um hann,
en gleymir að halda áfram. Legöu
hann frá Þér,“ sagSi hann, “hann
mun ekki deyja. Er hann veröur
þess vís, aö þú hafir skiliS hann
hér einan eftir, mun hann þenja
“ÞaS er land frjálsræSis-j út hina fögru vængi sína og veröa
Hvernig g&t kominn á undan þér til landsins
ur á jöröina og upp í skýin og á ins.” Hún sagöi _ _
þann sem hjá henni stóö, en hannjeg komist þangaö?” Hann mælti: frJalba- Þeir sem koma til frjals-
.... „ , L._ „ „ I ræSislandsins, munu sja, aS þaS
horföi yfir eySimórkina. Eg sa, Þangað l.ggur emn vegur - aö , em hendur Kærleikans, sem fyrst
likama hennar nötra og skjalfa, og eins einn. Þu veröur aö klifa ofan homa í móti þeim til hjálpar. Þá
þaö var eins og hún spyrnti viö bakkana Þótt ógreiSfærir séu, og ■ mun hann veröa fulloröinn maður
vaöa vatnið. Þaö er enginn annar, en ekki barn. Hann getur ekki
I. %/%%/%/%/% ■%%/%/%%% 0 %%/%%%%o %%%%%%%%%%%% <
framfótunum og vöðvarnir þrútn-
uöu. Eg hljóöaöi upp yfir mig:
“Hún ætlar aS risa á fætur.” Síö- engin
urnar lyftust upp, en meira fékk^hann
hún ekki aö gert; hún lá kyr á
sama staö, en hélt þó einatt höfö-
inu uppi. Og maðurinn, seiti hjá
mér stóö, mælti. “Hún er fjarska
þróttlaus. Fætur hennar hafa ver-
iö kramdir undir henni um ómuna
tíö.” Og eg sá hvernig skepnan
baröist viö aö komast á fætur, og
svitinn spratt af líkama hennar.
“Hvernig stendur á Því,” sagöi eg,
“aö sá, sem hjá henni stendur,
hjálpar henni ekki?” Hann svar-
aöi: “Hann getur þaö ekki; hún
vegur yfir um.” Hún sagði. “Er
brú?” “Engin,” svaraöi
“Er vatniö djúpt?” spurði
hún. “Já, þaö er djúpt,” sagöi
hann. Hún mælti: “Er óslétt
undir?” Hann svaraði: “Já, þú
þroskast á brjóstum þínum; láttu
hann niður, svo að hann geti vax-
iö.” Hún sagöi ekkert, en tók
hann af brjósti og lagöi hann á [
jöröina. En um leiö og hún geröi
þaö beit hann hana svo, aS blóðiö
rann niöur um hana alla. Hún
—VIÐUR—LATH —ÞAKSPÓNN—
Allskonar innanhúsviöur—Eik. Birki. Fura.
Huröir úr cedrusviö af öllum tegundum.
Umboösmenn fyrir Paroid Roofínof.
I
Skrifstofa og' vöruhq^ viö austurenda
Henry avenue,
Phone 2511. -- Winnipeg.
---BiöjiB um verðlista.--
t
J
, %%%%%%%%%%%% <>•*%%%%% 01
getur mist fótanna á hverri stundu j hulf. sárj« me« .annari hendinni,
, , . . tt- , . en hinm hendinm strauk hun lnna
og þa er ut, um þ,g. Hun mælt,: ; hyítu yængi han9 um leHJ og hún
>«»"■«*■ ««- iaut niöur aö honum. .Og eg sá
hvernig hár hennar gránaði og
efldur yfirráðum yfir henni, og
þegar hún laut niöur til aö hjúkra
afkvæmi sinu, setti hann hina
þungu byröi undirokunarinnar á
bak henni, svo aö hún lagðist
“Hlýddu á! Fyrir mörgum manns- erSur ag hjálpa sér sjálf Utum
oldrum náði hann gamli ramm-)hana brjótast um> þangag ta hún
er oröin nógu sterk.” Eg sagði:
“Hann ætti aö minsta kosti ekki aö
varna henni að hjálpa sér sjálfrr.
Séröu hvernig hann færir sig í
burtu frá henni og strengir á
Hafa nokkrir komist yfir um?
Hann svaraði: “Fáeinir hafa
reynt.” Hún sagöi: “Sjást eng-
in spor, sem ráöa megi af hvar
bezt vaðið er?” “ÞaS þarf aö
finna Þau,” mælti hann. Hún brá
hönd fyrir augu og leit út á ána og
mælti því næst: “Eg ætla að
fara.” Hann mælti. “Þú verður
að fara úr fötunum, sem þú varst
í á eyöimörkinni. Þau hamla þér
í vatninu, svo aö þú kemst ekki á-
fram.”
Hún fór úr kápu hleypidómanna
og fleygði henni fegin frá sér, því
Þarna fram a sandrnn meö hma bandinu £ mflh þeirra, og dregur ag hún var gömul og slitin meö ó-
þungu byröi, sem hún^gat ekki los-
aö sig viS. Og síöan hefir hún
jafnan legiS þarna og árin hafa
komið og aldirnar liöið, en hiö
hana niður ?” Hann svaraði: j tal götum. Síöan tók hún mittis-
Þegar
varö hvítt sem mjöll, um leiS cg
æskan yfirgaf hana en ellin tók
viö. Síðan reis hún á fætur, gekk
fram á árbakkann og mælti: “Til
hvers er aö fara til þessa fjarlæga
lands, sem enginn hefir nokkru
sinni komist til? Ó, eg er ein-
mana, hörmulega einmana.” En
sanngirni sagöi viS hana: “Þögn!
Hvaö er það, sem Þú segir?”
Hún hlustaöi gaumgæfilega og
sagði: “Mér er sem eg heyri skó-
■hljóö óteljac|di þúsunda, er komu
úr þessari átt.” Sanngirni sagði:
“ÞaS er skóhljóð þeirra, sem
- , , ,. , „ sneri mér á hina hliSina oe horföi
custarmr komast yfir straumharS- , . - , , . f. ;
ar ár? Sá sem fvrst kemur aS a strutsfu&lana. er Þeir hlupu í
i bi ^ ’ - í , f , a5 hundraöa tali fram hjá mér. En
arbakkanum, sopast tafarlaust - , , . ,,, A , , ; , .
, . . . . \ nu var ekki likt Því ems he tt sem
burt, en þvi næst kemur annar og , . ,, , . ,
. . , , , . J3 sem fyrn hluta dagsins, því aö nú
þa hver af oörum, unz bru er orö- , , .„ „ , .., 6 * ,
in úr líkum þeirra, og ganga þeir 7? tekl® a* da' Hafö. eg þa
þá yfir hana, sem eftir eru.” En 1 !^gJU a« halda afram ferö
hún mælti: “Og sumir hafa sóp- “’ en Þa seig einkv6r drun|.1 a
astburtu af þeim sem fyrstir hallaöi hofðmu
komu og enginn heyrir þá eöa sér m5ur a 10r5lna ste,nsofnaSi.
úr því, lík þeirra komast alls ekki a reym 1 mig þetta.
í brúna.” - “Og sópast burtu án ^ dr^’ eg !5351 tllsynd-
þess aö nokkur spyrji til þeirra úr °m.an 1 .aegt ’ me 10 V
. , , 5 , um, dolum, holtum, hliöum, skoei.
þvi, en hvaS um það?” sagöi hann. ’. , , ’ ’
en hugrakkar konur og menn
munu koma á eftir þér. Gaktu á
undan, markaöu spor viö árbakk- j heljartaki um stafinn og
ann þar sem þú stendur. Nú mun[hana snúa til árinnar.
Umhverfis
—“Já, hvaö um þaö?” sagöi hún.
“Þeir marka spor í árbakkann,”
sagöi hann. “Þeir marka spor i
árbakkann,” sagöi hún. “En
hverjir fara yfir þessa brú, sem
gerö veröur úr líkömum vorum?”
spuröi hún. “Gjörvalt mannkyn-
iö,” sagöi hann, og konan greip
eg sá
“Hann skilur ekki. Þegar hún|bandið af sér, er hún haföi lengi, jörSin veröa tröökuö af óteljandi | Eg vaknaöi. Umhverfis mig
hreyfir sig, kippir hún í bandið, átt og í Því flugu mölflugurnar úr þúsundum manna.” Og hann ljómaöi gulleit birta kvöldsólarinn-
sem bindur þau saman og meiöir því í stórhópum og lögðust yfir sagði: “Hefiröu séö hvernig Lo- ar, er hún gekk til viðar. Eg
konur
gengu yfir holt og hæöir og héld-
ust i hendur. Þau horfSust í augu
án þess aö óttast og eg sá konurn-
ar einnig haldast , hendur sín á
mMli. Alt var þar unaösríkt. Eg
spuröi þann, sem hjá mér stóS,
hvaöa staður þetta væri. Hann
sagði: “Þetta er himnaríki.” Eg
sagöi: “Hvar ?” “Á jöröinni,”
mælti hann.
Jódís Siguröson þýddi.