Lögberg - 09.01.1908, Blaðsíða 6

6.
LÖGBERG, FIMTUDAGLNN 9- JANÚAR 1908.
LlFS EÐA LIÐINN
EFTIR
HUGH CONWAY.
“En — Chesham — Monako — einvígiö, mintist
hann ekkert á þat5?”
“Nei, ekki meiS einu orCi; nei, eg held a8 hann
hafi gert alt Þa6 í nokkurs konar leiBslu, og sé búinn
ag gleyma Því. Hann virCist sjálfur halda, aí hann
hafi flúiB beint hingaC, Þegar hann fór frá Torwood,
til aC finna konu sína hér. Eg held aö hann mun
ekkert annaC af Því, sem gerst hefir síCan.”
“ÞaC er líka ef til vill Þa« bezta,” sagCi eg.
“Vi« skulum vona Þa8, og aC hann geti nú byrj-
aS nýtt líf, eins og maöur, sem staSinn er upp úr löng-
um og Þungum sjúkdómi. Okkur er ai5 minsta kosti
óhætt aö vera vongóCum og treysta Því, aC móöir Þín
fyrirgefi honum; lofum honum svo a« ímynda sér
Það sem honum sýnist um annaö.”
Viö sátum einar tvær stundir og ræddumst viS„
þargað til móCir mín kom til okkar.
“Hann sefur núna,” sagbi hún, “svo aC eg skrapp
hingaC til aö bjóöa ykkur góSa nótt.”
GleSin og ánægjan skein úr augum hennar og
aldrei hafCi eg séC Þann svip fyr á andliti hennar,
sem nú var á Því. Rothwell spurði hana hvernig
liöi, Þegar hún var aB fara.
“Hann var stiltur og rólegur,” sagCi hún. Svo
sneri hún sér a5 mér, faSmaSi mig aC sér og sag«i:
“Hann er faSir Þinn, sonur minn, og nú aftur orSinn
maCurinn minn.”
“Á morgun skal eg sækja Valentínus,” sagSi eg
og kysti hana. Hún leit til mín þakklátlega og fór
svo aftur til fööur míns, Því aS hún ÞorCi ekki aö
skilja vi5 hann nema andartak.
XXIX KAPITULI.
Sumarbústaöurinn í Dower, Estmere-slotiS og
aSseturstaSur Rothwell lávarSar liggja sitt í hverju
horni á jafnhliSuSum þríhyrningi, svo aS eg Þurfti
ekki aS fara langan veg til aS hitta Valentínus. Mr.
Black hafSi veriS svo forsjáll aS láta senda mann og
hest til sumarbústaöarins, Þegar Sir Laurence var
kominn þangaS, því aS hann bjóst viö aö hvorstveggja
Þyrfti meS af þvi aS veikindi voru Þar. Eg lét nú
leggja á þenna hest um morguninn og reiö svo á staS
aS finna bróöur minn.
Eg hafSi mestu ánægju af aS gera mér í hugar-
lund, hve hann mundi undrast, er eg segöi honum
þessar furöulegu fréttir. Og til aS flýta fyrir þessu
hvatti eg hest minn sporum, svo aö eg náöi til Mir-
field um miöjan dag.
Valentínus var á veiSum ásamt meö öBrum gest-
um Rothwells lávaröar. Þegar eg haföi fengiS aS
vita hvar þeir ætluSu aö koma saman til aS snæöa
miSdegisverö sinn, þá var eg ekki í neinum vandræö-
um aö finna þá. Sá staöur var ekki langt í burtu, svo
aö eg ásetti mér aö fara ÞangaS fótgangandi, og lét
setja hest Mr. Blacks inn í hesthúsiö.
Eg fann þá Þar alla, Valentínus, Stanton og
Victor. Þeir voru í óöa önn aö taka úr sér sultinn
eftir veiöarnar þá um morguninn. Enginn þeirra
varö mín var fyr en eg var kominn fast til þeirra.
Þá spruttu þeir allir á fætur og buöu mig innilega
velkominn, en þeir furöuSu sig samt á komu minni.
Eg tók fyrst í hönd Valentínusar og hélt lengst
um hana, og eg gladdist Þegar eg fann aö kveöja
hans var jafn-innileg og vant var. Má vel vera, aö
vegna þess aö komu mína bar svo óvænt aS, þá hafi
hann gleymt því, aö síöustu samfundir okkar höföu
ekki veriö sem vinsamlegastir, hitt gat og veriö, aö
hann hafi getiö sér þess til aö eg væri nú kominn til
aö skýra fyrir honum þaö, sem honum fanst svo und-
arlegt í fari mínu Þegar viB skildum. En hvaö svo
sem þessu leiö, þá bauB hann mig nú velkominn mjög
vingjarnlega. Eg heilsaBi svo hinum kunningjum
mínum.
“Filippus Norris! Filippus skipstjóri 1” hróp-
uöu þeir Victor og Stanton í einu. “Hvernig í dauS-
anum stendur á feröum yöar hingaB?”
“HeyriS þér, Filippus,” sagöi Stanton. “Þér
hljótiö aö geta fært okkur einhverjar fréttir af Roth-
well lávaröi. Þér getiö sagt okkur, hvort hann er
kominn á staö til Patagóníu eöa Afríku, því aö ef
svo væri, Þá er ekki ósennilegt aö hann hafi skiliö
ef'ir einhver skeyti um þaö, hve lengi viö eigum aö
ráöa lögum og lofum hér á landeignum hans, og hver
okkar eigi eiginlega aö vera húsbóndinn. Eg vil al-
gerlega vera laus viö þaö. Eg hefi enga minstu hug-
mynd um bússtjórn.”
f “ViS skulum líta hér eftir ööru hvoru ÞangaB til
veiöitíminn er útrunninn,” sagöi Victor, “og láta svo
þar viö sitja.”
“Hefir hann ekki sent ykkur nein skeyti?”
spurSi eg. s kií
“Nei, ekki eina einustu línu, ekki svo mikiö sem
símskeyti. Hann fór héöan mjög skyndilega. Hann
kvaSst ætla til Lundúna, en sér væri ómögulegt aS
segja, hvaS lengi hann yrBi í burtu. En hann sagöi,
aS viö skyldum samt veröa-hér eftir og láta sem viö
værum heima hjá okkur, og færa okkur öll þau Þæg-
indi sem hér væru aö fá, sem allra bezt í nyt. Hann
gaf sér ekki tíma til aö kveBja okkur vandlega, þó
aö eg sæi ekki betur, en aö hann dauölangaöi til aö
kyssa Valentínus, veita honum blessun sína, eöa því
um líkt. En hvaö hann getur fundiö í þann mann
variö, sem ekki getur skotiö óskakt skot, þaö er mér
ómögulegt aö sjá.”
' “Hættu þessu þvaöri,” sagSi Valentínus. “En
hvar er hann núna, Filippus? Kom hann meö þér
hingaö ?” |
“Nei, en eg sá hann í Lundúnum fyrir tveimur
dögum.”
“Var hann frískur?”
“Já, hann var vel frískur, hann séndi mig hing-
aö til aö vita hvernig ykkur liöi.”
“Ef ekkert gengur aö honum, Þá erum viö á-
nægöir. Eg fór niöur í kjallarann hans í gær. Þar
eru nægar kampavínsbirgöir til næsta árs. ViS reyn-
um a?f bjarga okkur. Legstu nú niöur, Filippus, og
fáöu þér dálítinn bita meS okkur.”
Þó aS mig sárlangaöi til aö segja Valentínusi
fréttirnar sem fyrst, hugSi eg þó réttast aS draga
þaö ÞangaS til eftir miödegisverö. Eg settist þvx
aS snæöingi meS þessum kátu piltum. Fjöriö og
glensiö í þeim hresti mig; mér fanst nærri því aS
mörg ár væru liöin frá því aö eg haföi tekiö þátt i
nokkrum gleöskap.
Þeir héldu allir aS svo sem sjálfsagt væri aö eg
heföi komiö til aS fara á veiöar meö þeim, og Stan-
ton var mjög hróöugur yfir Því aö nú gætu þeir þó
komiö í “vist” á kveldin. Valentínus spuröi um
Claudínu og furöaöi sig allmikiS á þvi, aö eg heföi
ekki séö hana um langan tíma.
Miödegisveröi va)r nú lokiö. Viö kveiktum í
vindlum og reikuöum um dálitla stund áöur en byrjaö
væri á veiöunum aftur.
“Jæja,” sagöi Victor eftir dálitla stund, "nú er
komiS mál til aö taka tii starfa aftur.” Hann var
rports-ma$\ir mikill, eins og títt er um Lundúnabúa.
“Hvar er byssan yöar, Filippus skipstjóri?”
spuröi Stanton.
“Eg kom ekki hingaö til aö fara á veiöar. Er-
indi mitt var aö tala nokkur orö viö Valentínus.”
“Þér eruS búinn aö sjá hann og tala viö hann.
Hann er enn ásjálegri en nokkurn tíma áöur. Allar
bændakonur og dætur eru á vakki til aS sjá hann og
dást aö honum. Eg skaut hér um daginn fjöSur af
hatti ungrar stúlku einnar. Hún stóS á bak við tré
og staröi á hann. Eg hélt aö fjaöraskrautiö á hatt-
inum hennar væri fasan.”
“Ef viS gætum þess, um hvern tima árs er nú aö
ræöa, þá má vel ráSa af orSum ySar, hve samvizku-
samlega þér fariö eftir veiöilögunum,” sagSi Valen-
tínus í ertnisrómi.
Eg tjáöi honum aö eg Þyrfti aö segja honum
óvæntar fréttir og baö hann aö verSa mér samferöa
til hússins. Hann félzt strax á þaö, og viö lögðum
svo á staö og leiddumst eins og í gamla daga, en
kunningjum okkar Þótti miöur aS viö skyldum hafa
skiliS viS þá.
Valentínus var í allra bezta skapi. Hann var sí-
spaugandi 0g hlæjandi. Hann spurSi mig ítarlega
| um hvar eg heföi verið, og hvaö eg hefSi hafst aö.
Hann varS hissa á því, þegar hann heyrði aS eg heföi
veriö svona lengi í jafnleiöinlegum bæ og Surbury.
Hann hristi höfuðiö þegar hann heyröi aö eg heföi
veriö í Monako og væri nýkominn þaöan. “Mér
Þykir leiöinlegt aö vita til þess, aö Þú skulir spila
fjárhættuspil, Filippus,” sagöi hann.
“En eg vann 20,000 franka.”
“ÞaS er engin bót. Þú ert of góöur drengur til
aö spila um peninga.”
Valentínus varö æfilega alvarlegur, þegar rætt
var um þetta efni. Honum datt síst í hug samband
mitt, síður ákjósanlegt, viö óvin hans, Þegar talaö
var um spilamensku mína.
“Eg vona aö þú hafir ekki fariö þangaö meö
Chfcsham,” sagSi hann.
“Nei, eg fór Þangað meö Rothwell lávaröi.”
“MeS Rothwell lávaröi? Hvaöa erindi átti
Rothwell þangaö ”
“Eg held aS honum hafi bara dottið í hug aö
fara þangaö. Viö hittum Chesham þar viö spila-
boröin.”
“Já, auBvitaö. Eg vona aö hann hafi tapaö fé
sínu og oröiö eignalaus.”
“Já, sá varö endirinn. Hann tapaöi öllu, sem
hann átti. Skömmu siöar fanst hann dauöur niöri á
ströndinni — skotinn í hjartastaö.”
“Og Chesham dauBur! DauSur, áöur en hann
afturkallaöi lygar sínar!”
“Já, hann fékk maklegan dauödaga!”
“Lætur þ'ú Þér þetta um munn fara, og kallar
þig þó vin hans ?” ÞaS var hæSnishreimur í mál-
rómnum.
“Eg hefi aldrei kallaö mig vin hans. Eg hafSi
um tíma töluvert saman viö hann aS sælda, vissra á-
stæöna vegna, og heföir þú átt aö geta getiö þér til
hverjar þær voru. Meöal annars kom eg hingað í
dag til aö skýra Þér frá hvernig stóö á sambandi
okkar Cheshams, og öölast aftur vináttu þína.”
Hann rétti mér hönd sína. “Þú hefir aldrei mist
vináttu mína, Filippus. Eg reyndi aö hugsa um þig
eins og Þú værir mér ókunnugur, en eg gat það ekki.
Okkur þykir of vænt hvorum um annan til þess.”
“Þykir þér eins vænt um mig eins og eg væri
bróöir þinn, Valentínus?”
“Já, eins og þú værir bróöir minn! ÞaS væri
léleg samlíking. Eg hefiengan bróöur þekt. Mér
þykir eins vænt um þig eins og DavíS þótti um vin
sinn. HvaS hét hann nú aftur?”
1 “Segðu mér annars, hvaö þú vildir mér,” mælti
hann enn frenxur eftir litla þögn.
“Viö skulum láta það bíöa, þangaö til við erum
komnir inn í húsiS; mér gengur betur aS segja þér
þaö þar.”
ViS komum brátt til hússins. Valentínus gekk
undan inn í reykingasalinn. Þegar eg horfði/á eftir
honum sá eg aS þar fór bróSir, sem eg gat veriS upp
meS mér af aS eiga. Eg furðaSi mig ekki á því, Þeg-
ar eg horfSi á hann, hve hár hann var og vel vaxinn,
hve rösklegur og liðlegur hann var á velli, ljóseygöur
og fagureygSur og hinn sjálegasti i alla staSi — eg
furSaSi mig ekki á því, segi eg, þegar Þess var gætt
hve hann heillaði hugi allra er hann kyntist, aS svo
kynni aö verða, aS fööur minum þætti enn vænna um
þenna son sinn en mig, þó að eg heföi til þessa tíma
veriö honum allra kærastur.
Hann varpaöi sér niSur í stól og tók upp vindil.
“Jæja, Filippus, faröu nú aö segja fréttimar, eg er
orðinn forvitinn í meira lagi. Eg Þykist fara nær
um hvaS þú ætlar aö segja mér; eg býst viB aS nú sé
aö því komið, að Þiö Claudína séuö orðin ásátt um,
hve nær brúSkaup ykkar á aö standa, þrátt fyrir öll
andmæli fööur þins, sem hefir verið svo haröbrjósta
viS ykkur. Er þetta ekki rétt til getið ?”
“Þ'ú hefir sjaldan veriö ógetspakari. Kveiktu
ekki í vindlinum þínum ; eg er viss um aö þú reykir
ekkert fyrst um sinn.”
Hann staröi á mig forviSa. Hann þóttist sjá
Þaö á mér, aö eg væri ekki að gera að gamni mínu.
“Þaö er þá víst eitthvert alvörumál, sem þú hef-
ir aö fiytja.?” 11 , 1
“Já, það er svo mikiS alvörumál, að eg veit ekki
hvernig eg á aö byrja frásögnina.”
Hann þagöi meöan eg var aö komast á lagiö.
“Eg kem frá móöur þinni, Valentínus,” sagöi eg.
“Frá móöur minni. Hún er þó líklega ekki
veik?”
“Nei, hún var alveg frísk. Hún sendi mig á fund
þinn.”
“Mér datt ekki í hug aö spyrja þig um hana.
Hún var í Dorsetshire fyrir fáum dögum. Mér gat
ekki komið til hugar aö þú heföir séS hana. Hvaö
vill hún mér?”
“Hún vill aö Þú komir strax til sín, og aö þú
leggir á staS meö mér.”
“ÞaS er sjálfsagt, aö eg geri ÞaS. Nú er langt
um liöiö, síöan eg hefi séö hana. Viö leggjum á staö
á morgun.” |
“Nei, i kveld. Eg ætla aö láta þíg vita þaö, aö
hún fór frá Dorsetshire meB mér í gær.”
“Þú gerir mig hálf-kvíöafullan, Filippus. Mér
sýnist þú svo íbygginn og alvarlegur. Segiröu mér
þaö satt, aö hún sé hress og heilbrigö?”
‘J‘á, þaö er hún.”
“Hvar er hún — í Lundúnum, eöa hvaö?”
“Nei, hún er ekki meira en tuttugu mílur héöan.
Geturöu ekki getiö þér til, hvar hún muni vera?”
“Nú fór hann aö gruna eitthvaö aö minsta kosti.
Auöséö var á honum, aö hann var kominn í mikinn
hugaræsing. Hann horfði fast á mig, eins og hann
vildi vita vissu sína áöur en hann tæki til máls.
“Á Estmere-slotinu ’ ’hvíslaði hann.
“Nei, en ekki langt þaöan, í sumarbústaönum í
Dower- l ', , ■ ■■:\^i ' ( föl
'Er hún þar ein?”
' “Nei, faöir þinn og móöir eru þar bæöi.”
Nú varö hann alveg forviöa.
“Segöu mér frá öllu, sem fyrir hefir komiö!"
hrópaöi hann. “Varla er mögulegt aö hún hafi auö-
mýkt sig svo aö hún hafi fariö til hans undir eins og
hann gaf henni bendingu um aö koma. Hann hefir
fyrst oröiB aö sýna henni þaB, aö hann sæi eftir því
hversu hann hefir breytt viö hana, og vildi bæta þaö
upp aftur. Á því átti hún fulla heimtingu.”
“Eg veit ekkert, hvaö þeim hefir fariS á milli;
Þaö eitt er mér kunnugt, aö sakleysi hennar er nú
ótvíræSlega sannað.”
“Þar Þurfti engra sannana viö,’ ’sagöi Valentín-
us. “En segðu mér samt gerla frá öllu.”
“Ev ætla aö eins aS segja þér í stuttu mál frá
því, sem fyrir hefir komiö. Þegar viö komum til
Estmere-slotsins sællar minningar, þá strengdi eg
þess heit, aB verSa þess vísari, hvemig í því mjtli
lægi. Þess vegna var ÞaS, aö eg lét sem eg væri vin-
ur Cheshams. Af hendingu einni komst eg aö fyrstu
sönnunar-atriöunum, en þeim fjölgaði unz eg gat
fært Rothwell lávarði svo gild gögn fyrir sakleysi
móöur þinnar, aö hann efaöist ekki um aö faSir þinn
sannfærSist af þeim. Svo hefi eg ekkert meira aö
segja þér. MóSir þín er í Dower og Þú verður aö
fara þangaS strax.”
Hann ÞagSi, en krepti hendurnar utan um eitt-
hvaS, sem hann hélt á. Þannig sat hann æöi-lengi
og var hugsi.
“Vill hann, vill faöir minn aS eg komi?” spurði
hann loksins.
“Já, vitanlega vill hann þaS,” sagöi eg einbeittur.
“Hann er veikur, og móðir þín stundar hann.”
“Þá ætla eg að hlýSa móSur minni. En ekki
datt mér það í hug aS eg mundi fara á fund þess
manns strax, þegar hann geröi mér orS aS koma.”
“En þú ferS nú samt til hans. Hamingjusamir
thnar eru í vændum, Valentínus, okkur öllum til
handa.”^
Hann þagSi stundarkorn. Svo sagSi hann:
“Hvernig er hann í sjón? Hefir þú séS hann?”
“Eg hefi séö hann oft í siöari tíS, Valentínus, og
ætla aS biðja Þig aS sefa óvildarhuginn, sem þú hefir
boriS til hans. Þú færö nú bráöum aS sjá föður
þmn. Eg er viss um aö þér verður fariS aö Þykja
innilega vænt um hann eftir aS þú hefir kynst honum
vikutíma.”
“Þaö er eg nú hræddur um aS ekki veröi; en eg
skal gera þaö sem mér er skylt. En skelfing er
Þetta alt undarlegt. Mér finst ÞaS svo undarlegt, aS
þ?ú, Filippus skulir hafa veriö fær um þetta. Þaö
var hanxingjudagur þegar eg hitti þig, Filippus.”
“En enn þá hamíngjusamari verö eg, þegar þú
færö aö vita um Þetta eins og þaö er. Anægjan cr
ekki síSur á mína hlið en þína.”
Hann var enn svo utan viö sig af Þessum frétt-
um, aS hann tók ekkert eftir þessu síöasta, sem eg
sagði.
“Hvenær eigum viö aö leggja á staS?” spuröx
hann. “Hvernig komumst viö þangaS?”
“Eg er ríSandi. Þú veröur aö útvega þér ein-
hverja dróg. Rothwell sagði mér, aS hestar væru
hér.”
“Er Rothwell heima hjá móöur minni?”
“Já, hann bíður þar eftir þér. En heyröu, Val-
entínus, enn þá er ein persóna eftir, sem þú hefir
ekki spurt mig um. Langar þig ekki til aö vita
neitt um bróöur þinn?”
Hann hleypti brúnum. “Nei, ekkert. Eg fyrir-
gef fööur mínum, af því aS hann er faöir minn, og
vegna Þess aö móöir mín er búin aS fyrirgefa hon-
um. Eg ætla meira aö segja aö reyna aö láta mér
Þykja vænt um hann. En viö bróöur minn vil eg
ekkert hafa saman aS sælda. Eg vil hvorki heyra
hann né sjá.”
“En þú getur ekki gert viö því. Þér þykir orö-
iö vænt um hann nú þegar.”
“ÞaS er þá án þess eg viti.”
“Ekki ber eg á móti þvi. Nú skal eg segja þér
nokkuS, Valentínus. Þú hefir bæöi séö fööur þinn
og talaö viö hann.”
“Hvar Þá? Segöu mér Þaö, Filippus. Vertu
nú ekki aö halda þessu leyndu lengur.”
Hann haföi enga hugmynd um, viö hvaö eg átti.
Hann ímyndaöi sér víst, aö hann hefði hitt fööur sinn
og bróður í einhverju samkvæmi. Hann var engij
viöbúnari að heyra þaö, sem eg ætlaði aö segja hon-
um, heldur en eg, þegar Rothwell kom til mín í borö-
stofunni í Torwood.
“Þú sást og talaöir við fööur þinn morguninn
góöa, þegar þú varst að gera uppdrátt af mýrarflák-
um — sama daginn sem Þú fórst frá Torwood.”
Hann ætlaöi alls ekki aö geta skilið Þetta enn.
Eg heföi fyrir svariö, aö Valentínus væri svona
skilningsdaufur.
“Hvaö ertu aö segja, Fihppus?. Paö var faöír
binn sem eg talaöi viö þá.”
“Já, þaö tjar bæöi faðir minn og Þinn, Vale- t!n-
us! Viö ættum ekki aö vera minni vinir, Valentinus,
fyrir Þaö, þó viö séum bræöur.”
“En þú heitir Filippus Norris,” hrópaöi hann.
"Nú heiti eg þaö ekki lengur. Þar eö Sir Laur-
ence, sem boriö hefir dularnafniö William Norris í
mörg ár, hefir nú tekiö rétta nafniö sitt upp aftur,
þá get eg líka tekiö upp það nafn, sem mér var gefið
í æsku, rétta nafniö hans bróöur þíns — Laurence
Estmere.”
Eg man alls ekki eftir þvi, sem næst geröist. En
það eitt man eg þó, að Valentínus kipti í hendurnar á
mér og hristi þær í ákafa, hoppaöi alt í kring um
mig, faðmaði mig aö sér 0g kysti mig aö mig minnir.