Lögberg - 05.11.1908, Blaðsíða 6

<6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINK $. NÓVEMBER 1908.
/
r
¥
I I I M I >1 I H-I-I-t-1'.;. l.'I'.
RUPERT HENTZAU
vni
ÍNTHONY HOPE.
■M-W-H-H 1 »1 1 ■H-H-I-H-H-H' •l-H-H-H-I-'-H
“Þjaö •h'efir viljaö til áöur, og getur náttúrlega
korrnt? íyrir aftur, nema—”
“Já, vitanlegað nema ef líkið af konunginum
skyldi finnast.”
“Já, það er einmitt það, sem eg ætlaði að segja,
Janies.”
James þagði stundarkorn. Svo sagði hann:
“Það .verður býsna torvelt að útlista það, hvernig
komingurinn var ráðinn af dögum.”
“Þá sögu verður að segja vel,” sagði Sapt.
“Og það veri5ur erfitt að koma því svo fyrir, að
konungurinn hafi verið drepinn í Streslau; en ef hús-
bóndi minn skyldi verða drepinn í Streslau, þá verð-
ur þó—”
“Hamingjan afstýri því að það komi fyrir. Sízt
af öllu þar.”
En þó að húsbóndi minn verði nú ekki drepinn,
þá verður erfitt fyrir okkur að láta það líta svo út, að
konungurinn hafi verið drepinn á réttum tíma, og svo
að það verði tekið trúarilegt.”
Sapt virtist nú fara að verða hugfanginn af þessu
umræðuefni.
“Þetta er alveg satt. En ef Mr. Rassendyll á
að verða konungur, þá held eg að óþægilegt og erfitt
verði að koma fyrir likinu af konunginum og þjóni
hans, Herbert,” svaraði hann og saug pipu sína.
James þagði stundarkorn áður en hann svaraði:
“Eins og þú getur skilið, þá er eg rétt að bolla-
leggja þetta til stundastyttis. Það mundi líklega
ekki vera rétt, að koma neinni slíkri ráðagerð í fram-
kvæmd.”
“Yerið getur það—en við skulum rabba um þetta
til að stytta okkur stundir,” sagði Sapt og um leið
hallaði hann sér áfram, og leit framan í rólega og
greindarlega andlitið á þjóninum.
Nú, jæja, ef þú hefir gaman að því, þá væri t. d.
hægt að láta það heita svo að konungurinn hefði
komið til skothússins í gærkveldi og hitt þar vin sinn
Mr. Rassendyll.”
“Og átti eg þá að hafa komið líka?”
“Þú, já þú komst líka til að aðstoða konunginn.”
‘‘En þú, James? Þú komst, en hvernig stóð á
ferðum þinum?”
“Nú, eg kom hingað eftir skipun Tarlenheim
greifa, til að taka á móti Mr. Rassendyll, vini kon-
ungsins. Jæja, konungurinn........ Eg er að eins
að búa þessa sögu til. Þetta er bara tómur skáld-
skapur úr mér.’1
“Eg Mefi gaman að þessari sögu þinni. Haltu
áfram.”
“Konungurinn fór út mjög snemma í morgun.”
“I heimullegum erindagerðum, eða hvað.”
“Já. svo hafði okkur skilist. En Mr. Rassendyll,
Herbert og við urðum hér eftir.”
“Hafði Hentzau greifi komið hingað?”
“Ekki svo við vissum. En við vorum allir
þreyttir og sofnuðum fast mjög.”
“Á, einmitt það?” sagði borgarstjórinn og
brosti harðneskjulega.
“Já, það var satt, að við vorum allir yfirkomnir
af þreytu — Mr. Rassendyll alveg eins og hinir —
og þegar fór að birta lágum við allir sofandi í rúm-
unum. Og þar hefðum við verið til þessarar stund-
ar, ef við hefðum ekki vaknað skyndilega við hræði-
legan atburð.”
“Þú ættir að leggja það fyrir þig að skrifa skáld-
sögu, James. Hvaða atburður var Íþetta, sem viðl
vöknuðum við og vár svo liræðilegur?”
James lagði frá sér pípuna, studdi höndunum á
hnén og hélt áfram sögu sinni.
“Þetta hús er tréhús, þvi að það er alt úr tré
utan og innan.”
“Já, það er enginn efi á þvi. Það er alt úr tré
utan og innan, Jatnes.”
“Og með því að svo er, þá væri það helzt til
mikil óvarkárni að skilja logandi kertaljós eftir þar
sem olían og viðurinn er geymt.”
“Það væri glæpsamlegt.”
“Hörð orð hrína ekki á dauðum mönnum, og eins
og þú veizt þá er Herbert dauður.”
“Það er satt. Honum yrði ekki mein að slíku.”
“En við — þú og eg — vöknuðum—”
“Eiga hinir þá ekki að vakna, James?”
“Ja, eg mundi satt að segja biðja þess, að þeir
hefðu aldrei vaknað, iþví að iþegar við (vöknuðum
stóð skothúsið í björtu báli. Við urðum að þjóta á
stað að forða okkur.”
“Hvað segirðu! Áttum við þá ekki að liafa
gert neina tilraun til að bjarga félögum okkar ”
“Þvert á móti. Við gerðum alt, sem hugsanlegt
er að mannlegur kraftur gæti gert í því efni, og það
svo drengilega, að okkur lá við köfnun.”
“En okkur mishepnaðist þrátt fyrir hugrakka
framgöngu. Er ekki svo?”
“Hárrétt. Þrátt fyrir allar tilraunir okkar mis-
hepnaðist okkur að 'bjarga félögum okkar. Eldur-
inn hafði læst sig um alt skothúsið; bæði húsbóndi
minn ógæfusamur aumingja Herbert fórust þar,
og húsið brann til ösku og þeir með.”
“Þú heldur það?”
“Já, vafalaust, ef olían, eldiviðurinn og kertið
væri á sem hagkvæmustum stað.”
“Ójá. Og væri þá ekki æfi Rúdolf Rassendyll
lokið ?”
“Eg skyldi taka það að mér að flytja ættingjum
hans fréttina um dauðsfallið.”
“En svo mundi Rúritaníukonungurinn—”
“Njóta langra og hamingjusamlegra lífdaga,
með guðs hjálp.”
“En hvað er að segja um Rúritamudrotninguna,
James?”
“Þú mátt ekki misskilja mig. Þau gætu gifst
heimulléga — eða eiginlega gifst i annað sinn.”
“Já, það er rétt. Þau mundu giftast i annað
sinn.”
“Og trúverðugur prestur ætti að gifta þau.”
“Ótrúverðugur, hefirðu víst ætlað að segja?”
“Það er eftir því, frá hvaða sjónarmiði það er
skoöað,” Og nú brosti James í fyrsta sinni undir
frásögninni.
Sapt iagði nú frá sér pipu sína og japlaði grana-
skeggið. Hann var farinn að brosa líka og horfði
fast framan í James. James horfði líka framan i
borgarstjórann og var hinn rólegasti.
“Það er meir en lítil skáldskapargáfa, sem þú ert
gæddur, James,” sagði borgarstjórinn. “En hvernig
færi nú ef húsbóndi þinn hefir verið drepinn líka?
Það gæti hæglega hafa komið fyrir. Rúpert greifi
er til alls vís.”
“Ef liúslbóndinn hefir verið drepinn, þá veröur
að jarða hann,” svaraði James.
“í Streslau, eða hvað?” spurði Sapt í flýti.
‘Það stendur honum öldungis á sama.”
“Það er satt. honum stendur það á sama, og
því ættum.við. þá að láta okkur skifta það nokkru?”
“Nei. En að koma dauðum manni héðan til
Streslau.” ............
“Já, það er ekkert spau'g, afar erfitt, eins og
okkur kom saman um undir eins. Jæja, sagan þín er
ágæt, en — húsbóndi þinn samþykkir hana aldrei.
Eg á við, ef.hann skyldi nú ekki liafa verið drepinn.”
“Það er. sama sem að berja höfðinu við steininn,
að andmæla því sem orðiö er; skeð getur samt, að
hommi falli sagan betur en sannleikurinn, þó að sag-
an sé eugan veginn .góð.” .
Báðir mennirnir horfðu nú fast og lengi hvor
framan í annan.
“Hvaðan ertu?” spurði Sapt alt i einu.
“Uppiiaflega frá London.”
“Þeir kunna að búa til skáldsögur þar? Er
ekki svo?”
“Jú, og líka að gera þær að veruleika, stundum.”
Rétt í því að James sagði þetta spratt hann upp
og benti út um gluggann.
Ríðandi maður stefndi til skothússins. Þeir litu
skyndilega.hvor til annars, flýttu sér til dyranna og
gengu jiokkur skref móti komumanni. Þeir námu
staðar yið tréð. þar sem Boris var grafinn.
“En eftir á að hyggja, þú gleymdir hundinum,”
sagði Sapt og benti til jar-ðar.
“Sú tippáhaldsskepna á að hafa verið í herbergj-
um húsbónda síns og drepist þar.”
“En hún verður þá að rísa upp, til þess að það
geti oröið.”
“Auðvitaö. Það er ekki langrar stundar verk.”
Sapt brosti harðneskjulega þegar sendimaðurinn
kom til þeirra. Maðurinn hallaði hér áfram á hest-
inum og rétti Sapt simskeyti.
“Skeytið er mjög áríðandi, herra minn,’ ’sagöi
hann.
Sapt reif upp umslagið. Það var skeytið, sem
eg sendi eftir fyrirskipun Mr. Rassendylls. Hann
þorði ekki að eiga undir dulletri minu, en satt að
segja þurfti þess alls ekki með. Sapt hlaut að skilja
skeytið þó ekki stæði annað á þvi en þetta: “Kon-
ungurinn er i Streslau. Bíddu frekari skipana i skot-
húsinu. Áhugamál okkar hér komið á góðan rek-
spöl, en ekki er því lokið. Símum seinna.”
Sapt rétti James skeytið. Hann hneigði sig lit-
iö eitt og tók við því. James las það vandlega, og
rétti það aftur og kinkaði kolli.
“Eg skal sjá um að gera það, sem þarna er beðið
jm,” sagði hann.
“Það er ágætt,” sagði Sapt. “Þakka þér fyrir,
maður/minn,” sagði hann við sendimanninn. “Hérna
er k/na handa þér. Ef eitthvert annað skeyti verð-
ur sent til min, og þú fgerir mér það skjótt og vel,
skaltu fá aðra krónu.”
“Eg skal koma næsta skeyti eins fljótt og mögu-
legt er að komast hingað ríðandi frá járnbrautar-
stöðvunum.”
“Skipanir konungsins má ekkert tefja. Þú veizt
það,“ sagði Sapt.
“Enginn dráttur skal verða á að koma þeim
hingað,” svaraði sendimaðurinn, sneri við hesti sínum
og þeysti a stað.
“Nú sérðu,” tók Sapt til orða, “að saga þiii tjáir
lítið, því aö þessi maður getur borið um það, að skot-
húsið brann ekki i nótt.”
“Það er satt, en heyrðu—”
“Já ’blessaður haltu áfram James. Eg sagði þér
satt áðan, að eg hefi gaman að þessu.”
“Maðurinn gat ekki séð það, ef kvikna skyldi í
kofanum i nótt. Eldsvoða getur borið að á hverri
stundu.”
Nú rak gamli Sapt upp skellihlátur.
“Ja. skárri eru það heilabrotin,” tautaði hann, en
Tames brosti ánægjulega.
“Það eru örlögin, sem segja hér til sín,” sagði
borgarstjórinn, “undarleg örlög. Máðurinn var
fæddu'r til þessa. Við hefðum gert þetta áður, ef
Michael hefði gert út af við konunginn í kastalanum.
Við bjuggumst heldur við að hann gerði það. Já.
við hefðum gert þetta eins og eg er lifandi! Já, okk-
ur iairgað’i meira a» segja til þess! Guð fyrirgefi
okkur, en' með sjálfum okkur langaði okkur til þess.
En Rúdoíf vildi ná konungimim úr kastalanum.
Hann vildi ná honum þó að hann misti konungstign-
ina fyrir [»að — og það sem honum var margfalt kær-
ara. Já hann vildi ná konunginum úr kastalanum.
Með því móti frestaði hann forlögunum. En fyrir
þati kemst þó enginn. Vera má að Rúpert greifi
haldi að þetta sé alt fyrir sínar aðgerðir. Ónei, það
eru forlög, sem nota hann eins og verkfæri t sinni
hendi. Forlögin sendu Rúdolf hingað aftur, og for-
lögin vilja gera liann að konnngi. Þú glápir á mig.
Heklurðu að eg sé að ganga af vitinu, Mr. Valet?”
“Ónei, eg held að [>ú talir af viti og það af fullu
viti, leyfi eg mér að segja,” svaraði James.
“Af viti ?” endurtók Sapt og hristist af hlátri.
“Um það veit eg ekki. En iþetta ertt forlög, því
mátt þú trúa.”
Þeir vortt nú báðir komnir inn í Iitla herbergið
og inn úr því lágtt dyrnar þangað inn, sent líkið af
konunginum og veiðimanninum vont falin. James
stóð við borðið, en gamli Sapt óð fram og afttir ttm
herbergiö, japlaudi skeggið og vingsandi hendinni,
foðinni og þreklegri í kring um sig.”
“Eg þori ekki að gera það,” tautaði ltann, “eg
þori ekki að gera ]>að. Annað eins og þetta er svo
vaxið, að maðurinn ær þar vanmáttugur þó að hann
vilji gera eitthvað. En forlögin gera ]>að — forlögin
gera það. Forlögin neyða okkttr til þess.”
“Þá ættum við víst að vera viðbúnir,” sagði
James rólegnr.
Sapt sneri sér aö honttm snarlega og nærri
reiðttlega.
“Þeir vortt vanir að kalla mig kaldráðan og óbil-
gjarnan, en hvað ert þú?”
“Það skaðar aldrei að vera við hlutunum búinn,”
sagði James.
Sapt gekk að honum og greip í öxlina á honum.
“Viðbúnir!’ ’tautaði hann hálfhátt, en hranalega.
“Með olíuna, eldiviðinn og ljósið,” sagöi James.
“Hvar maður hvar? Hjá líkunum?”
“Nei. ekki þar sem þau eru núna. Þatt verða
að vera á réttum stað.” \
“Eigtim við þá að færa þau til?”
“Já, og hundinn líka.”
Sapt starði á ltann. Svo rak hann upp hlátur.
“Látum svo vera,” sagði hann. “Þú skipar. Já,
við skftlum vera viðbúnir. Örlagastundin nálgast.’ ’
Rétt á eftir tóku þeir til starfa. Það var likast
því að einhver töframáttur knýði Sapt áfram. Hann
gerði sinn hluta af verkinu, eins og i leiðslu. Þeir
lögðtt líkin, hvort þeirra um sig, þar sem mennirnir
mundu ltafa hvílt, ef þeir hefðu verið lifandi — kon-
unginn í gestaherbergið, cn veiðimanninn í eldhúsið,
þar setn hann var vanttr að sofa. Þeir gróftt ttpp
hundinn nýntoldaða. Sapt hló á meðan svo að hon-
um lá við að fá krampa, en James var alvarlegur eins
og samboðnast var því ömurlega verki, sem þeir voru
að vinna. Svo báru þeir gegnskotna, molduga hræið
af skepnunni inn og lögðu það í herbergi konungsins.
Svo báru þeir inn viðarhrúgur og heltu olíu yfir þær
og settu vínflöskur fast hjá, svo að eldurinn skyldi
magnast á ný, þegar flöskurnar springju, Sapt fanst
stundu meins og þeir væru að leika einhvern mein-
lausan leik, sent einskis væri verður, l>egar honum
væri lokið, en stundum fanst honum aftur að þeir
væru að hlýðnast leyndardótnsfullu valdi, er héldi
leyndu markmiðinu fyrir þeim, sem það hafði að
verkfærum sínum. Þjónn Mr. Rassendylls skipaði
fyrir öllu og fór eins rólega og lipurlega að því, eins
og hann væri að brjóta saman fötin hans húsbónda
síns eða hvetja skegghnífinn hans. Gamli Sapt kall-
aði einu sinni til hans þegar þeir mættust, og sagði
alvarlegur á svip: 1
“Þú mátt ekki halda að eg sé heimskur bjálfi, þó
að eg sé að tala um forlög.”
“Nei, eg held það ekki,” svaraði James, “eg veit
ekkert um það, en mér þykir alt af gott að vera við-
búinn.”
“Það er ekki nema sjálfsagt!” tautaði Sapt.
Látalætisbragurinn, sem á þeim var, þegar þeir
byrjuðu, var nú horfinn. Hvort sem þeim var nú al-
vara eða ekki, þá var atferli þeirra alvarlegt. Þó að
þeir hefðu ekki ætlað sér að framkvæma það, sem
þeir voru að undirbúa, þá gátu þeir ekki neitað þvi,
að þessi von ttm framkvæmdina var vöknuð hjá þeim.
Þeir kynokuðu sér, eða Sapt að minsta kosti, að
hreyfa því mikið; en þeir þráðu að forlögin færu að
glæða betur þá von, og að hún fengi að rætast. Þeg-
ar þeir höfðu lokið þessu verki sinu, og voru seztir
niðttr hvor andspænis öðrum í litla gaflherberginu,
þá virtist svo sem alt væri undirbúið. Nú biðu þeir
að eins eftir því að hin máttka hönd forlaganna tæki
við af þeim, og breytti skáldsögu þjónsins í veruleika.
Og ]>egar þessu ltafði verið komið í verk, þá fór
kjarkur og þrek aftur að færast í Sapt, manninn, sem
svo sjaldan hafði orðið þorvant, fyr en við þetta lít-
ilfjörlega og afar-einkennilega fyrirtæki. Hann
kveikti í pípu sinni, hallaði sér aftur á bak á stólnum,
óg púðraði í ákafa yfir því sent hann var að httgsa
um.
“Klukkan er nú orðin tvö,” sagði James. “Nú
hlýtur eitthvað að hafa verið gert i Streslau.”
“Já, en hvað þá ” spurði borgarstjórinn.
I þessu heyrðu þeir að bariö var að dyrum. Þeir
höfðu verið svo niður sokknir í hugsanir sínar, að
þeir höfðu ekkert tekið eftir því að tveir menn höfðu
komið riðandi til skothússins. Komumenn voru
klæddir grænu og gulu búningunum, sem veiðimenn
kongsins báru vanalega. Sá sem barið hafði var Sím-
cips a YEem.
Þetta á aö minna yður á aö gipsið
sem vér búum til er betra en alt anmað.
Gipstegundir vorar eru þessar:
„Empire“ viðar gips
„Empire“ sementveggja gips
„Empire“ fullgerðar gips
„Gold Dust“ tullgerðar gips
„Gilt Edge“ Plaster Paris
„Ever Ready“ gips
Skrifið eftir bók sem
segir hvað fólk, sem
fylgist með tímanum,
er að gera.
Manitoba Gypsum Co.. Ltd.
SKRIFSTOFA 0(1 JIVLXA
WINNIPEö. MAN.
on veiðimannastjóri. Hann var bróðir Herberts, sem
nú lá dauður i einu herberginu í skothúsinu.
“Þetta ætlar að verða býsna ískyggilegt,” taut-
aði borgarstjórinn í Zenda í því hann hljóp til dyr-
anna og Jatnes á eftir honum.
^ímon varö ltissa þegar hann sá Sapt koma til
dyra.
“Eg bið yður fyrirgefningar borgarstjóri. Mig
Iangaði til að fá að sjá Herbert. Má eg fara inn?”
Um leið stökk hann af baki og kastaði taumnum til
félaga síns.
“Hvaða gagn er að þvi fyrir þig að fara inn?”
spurði Sapt. “Herbert er hér ekki.”
“Er hann hér ekki! Hvar er hann þá?”
“Hann fór á stað með konunginum í morgun.”
“Fór hann á stað með konunginum í morgun?
Þá er hann líklega kominn til Streslau.”
“Ef þú veizt það, Símon, þá ert þú fróðari en
eg-”
“En konungurinn er í Streslau.”
“Bölvuð vitleysa! Hann sagöi okkur ekkert um
það, að hann ætlaði til Streslau. Hann fór snemma á
fætur og reið á stað með Herbert, og sagði að eins
að hann ætlaði að koma aftur í kveld.”
• “Hann fór til Streslau. Eg er nýkominn frá
Zenda, og það er orðið hljóðbært að Hans Hátign
hefir verið í borginni með drotningunni. Þau voru
bæði heima hjá Fritz.”
“Mér þykir mjög vænt um að heyra það. En
var ekkert sagt ttm það í símskeytinu að Herbert
væri það?” i
Símon hló.
THE ,RED CROSS1
SANITARY CLOSET.
Notað á þessum alþýðuskólum hér vestra;
Neepawa, Killarney, Melita, Wolseley, McGregor og í
hundruðutn öörura opinberum byggingum og á heimilum.
Hið eina ágæta salerni þar sem ekki er vatnsleiðsla.
Einföld efnablöndun eyðir öllum saur
Fást einnig með skáplagi og má þá taka hylkið undan.
Skrifið eftir upplýsingum.
Skólágögn.
Vér getum lagt til alt sem þarf til skóla.
Sýningin okkar á Louisiana Purchase Exposi-
tion í St. Louis, hlaut aðal verðlaunin. Það
helzta er vér sýndum á sýningu þessari var:
HNATTBRÉF, BLAKKBORÐ,
JARÐFRÆÐISAHÖLD, STROKLEÐUR,
LANDABRÉF, TEIKNIKRÍT,
SJÓKORT, GLUGGATJÖLo
SKÓLAPAPPÍR, PENNAR,
BLF.K, BLEKBITTUR og BLEKDŒLUR.
p7TRÁður en þér kaupið annarstaðar sendið
eftir veröskrá, ókeypis, og biðjið um sýnishorn
af því sem þér viljið kaupa.
Red Cross Sanitary Apidiance Co.
Cor. PRIACESiS and MeDERMOT AVE.
WINNIPEG, - MAN.
Við þurfum góða umboðsmenn.

/