Lögberg - 07.01.1909, Side 3

LÖCMU M.. KIMTUDAGINN 7. JANÚAR 1909.
Vissulega munuð þéf ekki vilja kaupa
gagnslitla kú ef þér getið fengið . pedigrtíed
]ersey“ fyrir sama ver.1) Hvers vegna
skylduð þér vilja kaupa ódýrt, slæmt, inn-
flutt sait þsgar
Windsor
SALT
kostar ekkert meir? Það er bézt í smjör*
ið —bezt í ostinn —be/t á borðið.
■ Biöjið ætið um Windsor salt.
Biðlarnir.
(Niöurl.J
“Nei,” svaraöi garöyrkjumaBu'-
Inn hikandi; “en viö — þaö er aö
6egja—”
“Nú, nú, hversvegna þagfn;B
þér?” sagöi baróninn byrstur. “Ef
þér leyniö mig nokkm, veröur yöur ,)að'VorU'enga7 horfur ’ á, aö
Allir íbúar hallarinnar höföu venö
yfirheyröir, en ekkert var ein
fram komið, sem gæti opinberað
þetta ódáðaverk.
f>að var ekki kunnugt, að aörir
hefðu verið i garðinum þetta kveiil
nema Tfotho, Wanda og Egoti.
f>ess vegna grunaði alla, að Egon
væri sekur.
En Wanda ein var algerlega
sannfærð um sakleyM hans; liann
liafði ftillvissað liana um, að hí.nn
liefði ekki myrt Gerstenberg
greifa, og lntn trúði orðum hans
fastlega.
f>egar fyrir rctt kom, hafði hfin
skýrt frá, hvernig þetta atvikaöi-a.
Sagði, að bæði hún og greifinn
hefðu heyrt skrjáfa í runnunnm
skamt frá sér, og hún væri san 1-
færð um að greifinn hefði séð
morðingjann meðan hann miðaði á
hann, því aö hún heföi greinilega
séö angistarsvipinn í andliti gretf-
ans rétt áöur en skoðið reiö af.
f’ess vegna vonaöi hún statt ug
stööugt, aö greifinn mundi rakna
úr þvt langa og þunga meövitun.I-
arleysi, sem hann var enn i. En
sú
til höfuðstað >rins og var þar hrók- E yður það áriöandi, aö afbrota- þetta undarlega mál, kom mér t»l en handleggsbrotnaöi, en Felkrr
ur alls fagnaöar, svo að ment nianninum veröi hegnt?” hugar að grenslast fyrir um þa\ veit ekki annaö en eg sé dauöur.
héldu, aö sorg ha’ns hefði ekki ver- ‘-ta °S mér heíir gengið það ágæt- Hann er ugglaus núna, af þvi a*
“Já, já,” sagði Wanda og neri
hendurnar í örvæntingu. “Ef hin:t
lega.”
“Þaö er svo,”
sagði
r mi':o- dnnt.r sanni afbrotamaðnr finst ekki, fcá ’, , • °. . ,
r ‘nJ & iiapur ’ * En þer getið aldrei komist fyr.
-,,'0 L;n, ii,„„ varðar það hf saklauss manns. , , c■ ... ,,
t(.a stns. llin't r um, hver hefir veitt Botho gretf.
hann hefir heyrt að Gerstenbeig
Wanda viti ekkert um morðingjann. Þe-s
.r vegna er hann nú aftur á leiðmni
er x söiiij
ið ákaflega mikil.
Ernst Eellow var
yfir forlögum fræm’a síns. llinu va,u‘1, Fau Um, hver hefir veitt Botho greifa til hallarinnar. Hann
ng Wanda keptust um að spyrja “Hvernig stendur á þvi?” spu-Bi banatilræöið.” lest eins og við.”
læknana, en þeir gáfu litlar vonir. greifinn undnndi; "hefir nokkur “Jú,” svaraði spæjarinn rólega, Það var eins og þungum steini
verið grunaður?” j “eg veit það vel.” létti af Wönö.u.
Wanda varð náföL “Þér vitið ekki, herra Eberhag-
“Þér vitið það,” sagði hún stam- en,” sagði hún, “þér vitið ekíá
Wanda var alt af að verða von-
daufari. Læknarnir höfðu sagt, að
’svaraði Wanda; hún gat
næstu nótt mundi Gérstenberg varía talað fyrir gráti. andi og titrandi. “Þér vitið, að hvað eg er yður þakklát. Ef þér
annaö hvort deyja, eða fcrá af hou- “Hver hver er það ” sagði Egon von Wehrau hefir ekki rnyst heföuð ekki komið til sögunnar,
um. Wanda sagði. að hún vilui greifinn dræmt. vesalings greifann.” væru men.n engu nær. Þér megið
vaka yfir hcnum með hjúkrumr- " :■ .. .... “Já- °S '1jeir en það. Eg vcit ekki reiðast mér j.Ó að eg væri af-
, , „ , x. , Egon frændi rnrnn. Alhr, nema ])ver jiorparinn er.” undin við yður áðan, en eg var svo
könunni, og þo að laðir liennar nr„ cnn,if.pr!sir um nx Ii->nn ... r , v , . „„ „. . .„ . . °
ep-. eru sanniæroir um ao .i„tm Hver cr >að j>a? spurði hurt utan við nng af sorg og ahygirj-
eg, eru sanniæroir um ao iiann
væri ]>vi mótfa'Iinn, fékk hún sinu ],afi drýgt þenna glæp. Hiö ei.ia,
framgéngt. sem gat bjargað honum, var vitr.iv
svo lágt, að j>að að eins heyrðist.
“Það er áreiðanlega Ern.-t Feh-
Tíminn leiö ótrúlega seint, með- buröur yðar. ef þér hefðuð séð 0w Qg enginn annar,'’ sagði liann--------------------
um, að mig langaði ekki að taia
við nokkurn rnann.”
morðingjann.1
n'n Wanda vakti milli vonar og
ótta. Hjúkrunarkonan var sár- Rotho greifa setti dreyrranðan,
j>reytt og sofnaði
að lokum, en og ]>vi næst varö hann náfölur.
alls ekki syfjuö, því að H*nn reis til hálfs á fætur og
rólega. Seinna um daginn, J>egar Ermt
“Ernst Fellow!” hrópaði Wanda Fellow kom auga á spæjarann,
forviöa. sem liann hélt að væri dauður i
”Já> e& Hefi leynilega komist inn kjallaranum, varö honum svo mik-
vísaö úr victinni. Hvar mættuö biS , .•
H von hennar mundx rætast,
Egon von Wehrau?”
“Viö Hermann urðum hræddir.
því að
læknarnir sögöu, aö greifinn væri
i mjög mikilli hættu sladdur, j>að
þegar við heyröum skotiö og kö..- værj nij0g vafasamt, hvort hatin
in.” sagði garðyrkjumaðurinn, “og kæn). ti]>‘og þa8 væri óvist a3
þegar við komum út, sáum viö
hvar Egon von Wehrau var að
klifra yfir giröinguna. Viö j>ekt-
um hann ekki strax, annars hefð-
tini við auðvitað ekki hindrað
hann.”
ovist
hann fengi meðvitundina áöur eti
hann dæi.
“En ef hann fengi meövitund-
ina,” sagði Wanda og horfði ang-
istaraugum á læknana; “haldiö j>ið
að hann gæti ]>á svarað ]>eim spum
“pað fór vel þið gerðuð ]>að,’; ingum, sem fyrir hann yrðu lagð-
sagði báróninn, “annars gat orðiö ar? Ætli hann geti hugsað skarp-
torvelt að finna afbrotamanninn.'’ lega?”
“En hvernig getur ]>ér dottið x “Já, vissulega,” svaraði annar
liug, frændi, að eg liafi myrt ves- Iæknirinn. “Ef hann hefir séö
lings greifann?" sagði Egon. “Eg manninn, sem skaut hann, J>á get-
er ekki sekur, eg veit að Wanda er ur hann sagt yður hver ]>að var.
mér trygg. Þetta, sem eg sagði um En eg get trúaö yður ivrir ]>ví. að
daginn, sagði eg í geð.-hræringu. eg held að Ger-tenberg greiii
—Einu sinni hélt eg að þér ]>ætti vakni ekki aftur til ]>eisa lifs.”
hcldur vænt um mig, en nú sé cg, Wanda fór aö gráta.
að mér hefir ákaflega skjátlasc.
Það er engu likara en að þú hatir
mig.”
Wanda var alls ekki sy juö. þvx að vari[,nar eins Qg. hann æt]a8- í garðinn og vandlega rannsakað 'ö um, aö hann gekst tafarHu.t
alt var komið undir þessari einu ag segja eitthvað, en hneig í sama “tað'nn liar sern greifinn var sk >♦• við glæp sínum. Hann hafði •.ó-
nótt. Hugur hennar hvarflaði sí- hi]j aftur 4 bak. 1inn' Efí *ann l°ar freniur sjal 1- aö aleigu sinni. Þess vegna var
felt að sömu hugsun: Hvernig fer, ........... gæfan úlnliða-hnapp og hefi ver- honum áriðandi aö ráða Botho .tf
ef hann skyldi deyja án þess aö Wanda halla8i á hJá,P * mesta '8 leita að hnappnum, sem á á dögum, til aö ná i eigur hans, þvf
ofboöi og lækmrinn og hjukrunar- móti honum. Eg fann hann degi aö hann var einka erfingtnn.
komast til meövitundarr konan komu inn. I síöar en moröið var framiö, e.i Hann vonaði lika, aö hann gæd
Hún laut niöur aö liinu bleika «f^va8 er um a8 vera? Hvaö Þann daS átti FelI°w ekki aö vera losast viö Egon, ef hann yröi sak-
andliti greifans. Henni virtist ein- háfj8 þéf sagt vi8 hann> \Vanda?“ hér * bænum- En hann var hér aöur um morðið. Og þá haföl
hver hreyfing á því. Var þaö mis- “Ekki annaö en þaö,' sem þír einmitt Þá> °S nu sl<al eg bráö- hann náð talsveröum eignum og
sýning Henni virtist ofurliti’.l viSSuö áöur,” svaraöi Wanda titr- le?a sviíta af honum gr'munni- losast við tvo shæða meöbiöla.
roöi færast í magurt andlitiö. andi. “En þegar hann vissi, aö “. ®et eg sagt y8ur hvaö skeðl> ~ ~ Eám dögum siöar komst
llún ætlaöi að vekia hiúkrunar- frændi minn væri grunaöur um kvold,ð sem 1er voktuö yf«r Botho greifi aftur til he.lsu, og .10
Hun ætlaöi að vekja tijnki-unar banati]ræöiB hJnn fl Gerstenberg greifa.” komst fyrir hvaö þaö var, sem
konuna 1 þvi að dyrunum var hlj >ð hræ,,dur 0g’hneig meövitundarlaus “Það var ekki eðlileg þreytan. hafði skelft hann svona hastir-
lega lokiö upp og Ernst Fellow ni8ur >. sem þá kom yfir yður, heldur le?a- Hann hafði seð hver þai
kom inn. _ lagði Fellow með hægð handklæM var> sem helt a Skammbyssunni, en
“Fyrirgefið, aö eg kem,’ sagði “Mér datt ekki í hug, að það fyrir vjtin á yður, sem var vætt f hann ætlaði að lilífa honum, meö
liann, "mér var svo órótt að eg git mundi fá svo niikið á liann," saerði klóróformi. Þegar þér höfðuð mi-t Þv' að ÞeSja yfir Þvi, af því a$
ekki stilt 111 ig um að koma. Ilvern- læknirinn og hristi undrandi V.öf- meðvitundina, reyndi hann að Það var frændi hans. En þegar
ig liður? Er engin breyting á orð- uðið. “Eg er hræddur um, að dre]>a greifann, með ]>vi að kæfa Wancla ?agði honum að unnuiti
in enn þá?” hcilsu gre:f in= sé alvarleg liæua hann í svæflinum, en i þvi réðst eg hennar væri grunaður um morö-
“Mér sýnist votta fyrir bata, ’ fcúin af þessu.” a þrjótinn og dró liann út, því að ið- l,á varð honum ljóst aö harni
hvíslaði Wanda | Það fór Iika eins og lækninn eS hafði séð t!1 hans hr ’ fy'S :ii ekki |la?aö yfir Þvi'
Fellow laat yfir sjukhngmn.
“O, það getur því niiöur ver'ð
helfróin. Eg býst við því versta,”
sagði hann hryggur.
Wanda hneig niður í stólinn og
byrgði andlitið í höndum sér.
Það greip hana magnlcysi og
atigist. Henni fanst hún vc»-a
]>reytt og sjúk, henni sortnaöi fyr-
ir augum og hún hneig i ómegin 1
stólnum.
Þegar hún raknaði viö, leit hún
undiandi
hann.
“Nei,”
“Ó, ]>að væri óbærilega sárt, ó-
bærilega hryggilegt,” sagði hú.i
kveinandi. “V’esalings, vesalings
Seedorff barón leit undan, þegar greifinn. Hver getur þessi ]>orp-
Egon horföi ásökunaraugum á ari veriö, sem skaut hann? Har.n
' ! ' var þó svo tignarlegur og góöur
sagöi hann, “þú hefir °g vingjarnlegur viö alla. Og eí
misskiliö mig. Þó aö eg vilji hann deyr, þá er ævi Egons glötuö
ekki aö þú veröir fcengdasonur með öllu. Þó aö hann yröi ekki
minn, hata eg þig þó ekki, og eg dómfeldur, hvílir þessi hræöilegi
tek nú kaflega nærri mér aö bera grunur á honum. — O, eg get ekki
þessa hræöilegu sök á þig. En“—• afborið þaö.”
bætti hann viö og gekk nær Egon, Læknarnir horföu meö meö-
»vo aö garöyrkjumaöurinn heyröi aumkvun á ungu stúlkuna sem grít
ekki hvaö hann sagöi—„eg játa, aö “Veriö þér hughraustar, kæra
eg sé eftir þessum ofsa, og af þvi Wanda,” sagöi annar þeirra, “okk-
aö þú ert systursonur minn , sku! ur læknunum getur lika yfirsézt.
eg sjá um aö þér gefist færi á aö Að visu er sar greifans mjög
komast undan.” hættulegt, en — ekki er alveg von-
«xT„; , , , ,, .., laust um hann.”
iNei, ^vo vondur er eg po ekki,
hrópaöi Egon; hann fann sér mi.s- Dagar liðu, en heilsufar greif-
boöið meö þessu. “Ef eg væri ins fór ekki batnandi. Hvert sinn
sekur mundi eg biða hegningar, o.g sem læknarnir komu út úr herbergi
héðan af skal eg bíða. Eg er lnrns, reyndi Wanda að sjá það á
sannfærður um að saJdeysi mittj svip þeirra, hvað greifanuni liði,
grunaöi; greifinn lagðist aftur i m,nu- 1>að varð með sv° mikil.i Ernst Fell°w sa Þann ko<t
meövitimdarleysi og læknirinn laununS> að enSinn komst á snoí.r vænstan að raða ser sjalfur bana,
þorði ekki að segja hvern enda það um l,aö- En liessi leikni 1‘rjótur °? Rotll° gre'f' v'rt'st ánægður
niundi taka lek a miö- ldann taldi mig á arf yf,r- að frænd* hans komst undaa
I koma i herbergi sitt. ]>ar =em nami að Þola dom os? fangelsi.
sagðist ætla að sýna mér skamm- Baron Seedorff var himin lif-
Deg. siöar fór Winda til liöfuð- hyss"na> sem banaskotið var frarn- anrli þegar það vitnaöist aö frændi
staðarins til að grenslast fyrir u.n ið me5‘ En l,ar r°y"d' hann að hans var sýkn saka? °? ' gieði
horfur málsins. Hún íékk engar myriSa mi" með llvi að k'PPa "n ,c,nn' felst hann ,oks á> að VVan.la
glcðifregnir og nú var hún kor.im an mer hlemm- sem var ' trólfimt. og Egon von Wehrau mættu eig-
inn í járnbrautarvagninn, hrygg ug Hann stey,lt! mér niður 1 kJallara. ast-
Fel'low ál'y^j"f"11- °? ætlaði heimleiðis- | Cn íynr emhverja mildi llélt eS lifi> ---------
var horfinn, en hjúkrunarko.ua Auk hennar var ’> va”ninum a'Jr --------------------------------------------------------------------------------
stóð viö rúmiö, og var að hella jl
meðali í glas. Hún
kring um sig.
feröa?”
Wanda leit á hann meö einskon-
og var að hella aður velbmnn maöur, sem ;s'fe t
ún var svo ró'eg ve,ttl nana ef!'rtekt' Wa,vH
og ánægö á svip, aö Wanda varö s’alf tok l’° ekk' eft,r '1VI’ hnn var
aftur vongóö. altaf að hu?sa um þetta mál-
“Hvernig líöur greifanum?” Þe^ar lest,n ha/B' runn'ð fJor«*
spuröi hún utan við sig. ' unsf .stundar’ rauf Samh maður,nn
“Eg vona hann sé nú úr allri þrf?mna- .. .
hættu,” sagöi hjúkrunarkonan ro- Fyr,^ef,ð’ unsffru’ að e*ud,rf*
lega, “en nú ketnur læknirinn. ist að avarPa sa^' hann’
Hann getur bezt boriö um þaö.” en hefl e?, ekkl hann he!*ur a8
Læknirinn haföi ekki fyr Iitið vera un«fru von Seedorff
greifann, en hann sagöi:
“Mér þykir ákaflega vænt uin . ,
aö geta sagt yöur, barónsdóttir, aö ar femjU' Hana langaö. ekk. t;l
nú er það fram komiö, sem okkur aB hefJa samtal v'ð hann-
þótti ólíklegt: Herra Gerstenbetg Ju,” sagö. hun þurkga
munbatna.” I ,, E,f b,ð .yCuraC re,5astmér
Wanda gat engu oröi upp kom- ekk'; sa?ð* P»mh maður,nn; Þa*
iö fyrir geöshræringu. Hún tók er ekk' undarle^ &> að þer séuö
um hönd gamla lækitisins í þakk- yf,r 'iessum sor?legu frett-
lætisskyni og þrýsti henni fast, um: , . , „
eins og hún hefði krampa. | A"p hennar tindruðu- „
Það þótti undarlegt, að Ern,t Ef ^er V,ljt6, eg re,?,St ekk’’
Fellow sást hvergi daginn eftir. saSð' hun kuldaleS?- Þa verð e<
Hanu hafði ekki sézt fara úr höll- aS b,t5H yð,,r að tala ekkl um
inni um morguninn; hann lilaut að maI' Ml< lan<ar ekki td að tai1
hafa farið um nóttina. um Það við nokkurn manm”
Nokkrum dögum seinna hé'du Eí^ ^et 'lvi mið,'r ekki ^ert
ur að skapi,” sagði gamli maðu--
kemur brátt í ljós.”
“Þá það! Þú mátt gera hvað þú
vilt, mín vegna, svaraði baróninn.
“Mér þykir auðvitaö vænt um, et
þú hefir ekki drýgt glæpinn, þvi
að þú telst ]>ó til ættarinnar, hvað
sem öðru liður.”
Egon brosti kuldalega.
læknarnir að
En þeir litu alt af undan til þess
að sjá ekki angi.-tarsvip hennar.
lírnst Fellow, frændi Botho
grcifa, var koniinn til hallarinnar
til aS sjá frænda sinn. Það var
ungur friður maður. En ]>að lýtli
hina fögru andlitsdrætti hans, að
j’firbragðið var þreytulegt og ó-
1 skarplegt. Það fór orö af því, að
Gerstenberg
greui
væri orðinn svo hress, að óhætt ,nn’ “'wi að mi- lan?ar 1,1 að k-vnl
væri að yfirhevra hann. En l.á ast ',cssu má1i- e- hefi heit;;S
varö Wanda fyrir miklum von- að sk,1,ast ekkl við ')að' f-vr en eS
brigöum. Greifinn skýröi frá, að hefl le,tt sannle'kann 1 Ws-’
“Eg þakka þér fyrir hluttekning Ernst Fellow liföi mjög í óliófi;
una, frændi, ]>ér er óhætt að trú.i hann var auðugur og jós fénu á
þvi, að
hneisu.”
liann hefði alls ekki séð manninn,
sem skaut á hann, en hann sagðl-t
hafa séð skamnibys-una, sem mið-
aö var á hann, en sá sem skaut, var
alveg hulinn í kjarrinu.
Wanda tók sér þetta ákaflega
nærri. Hún hafði verið sannfærð
um, að skýring greifans mun ;i
leiða sannleikann i Ijós i ]>essu dul-
Wanda leit á hann undrandi.
“Hvernig ]>á?” sagði hún, “æt'-
ið þér-----”
Hún kallaði tmdrandi upp í sörrjj
svipan. Gamli maðurinn var horf-
inn, en í hans stað kominn tiguleg-
’ir ungur maöur, sem brosti ofuv-
lítið að hræðclu hennar.
“Leyfið mér að segja til mtu.
geri ættinni enga háðan hendur. Einu sinni haíci arfltIIa 0„ ískyggilega máli. en þa5 Eg er Fra“tz Fherhagen,” sagði
------Næsta dag var lögregfcin
önnum kafin að grafast fyrir um
sannanir i þessu dularfulla máli.
liann beðið Wöndu, en henni haföi
ckki geðjast að honum, og fé'.;k
' ann hrvgcrbrot. Það var sagt. að
honu 11 hefði orð.Ö mikið um það,
en skömniu siðar var hann kominu
fór þá svona, að menn urðu
nær.
eiig-i
hann og hneigði sig.
Wanda stóð á fætur.
„tt 1-v , - - Frantz Fher' a^en! sngðt hun.
Hvers vegna takið þcr yöt r . , ., . . ■ . „ ’
____ ö . , ■r, leynilogreglujijonnmn frægi.
þetta svona nærri, kæra Wanda ?”
“Tá. menn kalla mig ]>að.” svai-
v* -r» .1 . <111 a nii” l icl U.
;purði Botlio greifi þreytu egi. , v.
& 1 } ö aði hann. ‘Þegar eg heyrði ut.i
Sumarkvöld.
Fjallkoncm, alJna móðir mínl
mild eru blessuö kvöldin þin.
Á eftir sælan sumardag,
þá sól á bak viö fjöllin skín,
hárauðum blæ
oí himin og sæ
varpar deyjandi glóeyjar geisli.
Fjallkonan, aldna móðir min!
xnilt er og dýrölegt þitt sólarlag.
Tignarleg eru þin tindafjöll,
tignarleg fornhelg jökulmjöll
titran i’ er bregöur tíbrá fín
töfraljóma’ um grænan völl;
fritt er í dal,
þar fossa-va!
syngur, freyöincli, sumarljóöin.
Tignarleg eru þín tindafjöll,
tárhreinn þinn svipur, móðir mín!
Frjálsleg er vist í fjallasal,
friðsælt er lif í grænum dal;
lautirnar grænu laða til sin,
þar lita má fegurst blómaval,
og kvaka hátt
i kjarrinu dátt
þröstnr og spói og litfnð lóa.
Friálsleg er vist í fjallasal.
Frjáls áttu ’aö vera, móðir mín!
Finn eg þaö glcgt. að forLg hörö
fast liafa þiáð þig. móðurjörð!
En meðan sólin sæla skin
á snjófgan tind oe dali’ og börð,
þá geymir þióö
sitt göfuga blóð,
minningar frægar og forhelga dóma.
F nn eg það glötrt. mín fóst’iri:'rð!
að framtið þin dýrust er hugsjón mín.
B. Þ. CRÖXDAL.
—Hnginn.