Lögberg - 29.04.1909, Qupperneq 6

6.
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 29. APRÍL 1909.
KJORDOTTIRIN
Skáldsaga í þrem þáttum
eftir
ARCHIBALD CLAVERING GUNTER
“Pabbi gamli féö mér færir,
Baby-mine, Baby-mine,
“Fjölda manns sá auður ærir,
Baby-mine, Baby^mine,
“A8 mér gull berst yfriS hratt,
Baby-mine, Baby-mine,
“Ástin mín þann greiöir skatt,
Baby-mine, Báby-mine,
“Og svalar veigar Gussie görpum veitir,
Baby-mine, Baby-mine.
Rétt á eftir gekk Avonmere lávarSur inn í salinn.
Enginn gremjusvipur sást á honumj og hann virtist
vera eins og hann átti aS sér. Þar hitti hann Augustus
og fjölda drykkjubræöra hans. Hann var þá nýbú-
inn aS segja þeim frá trúlofun sinni, og höfðu þeir
drukkið minni hans í kampavíni. |>aS var fariS a3
stíga þeim til höfuösins, svo aö þeir höföu fariö að
syngja vísuna, sem Avonmere haföi heyrt.
Hana haföi ort ungur bankastjóri, sem hét Gray
son, og var hann nýbúinn aö þeysa úr sér einni Wali
strætis fyndnini og haföi komist svo aS oröi: “Vi3
getum veriö án stelpunnar, skal eg segja ykkur, en
hitt kemur okkur á kaldan klaka, aö veröa af meö peu-
ingana. Alt of mikiö gull er sent heöan til Evropu.
Gussie hefir trygt þessu landi stórfé meö trúlofun
sinni!”
Avonmere gekk til þessa litla bjargvættar föSur-
landsins, sem bæði var ör af kampavíninu og ham-
ingju sinni, og sagöi: “Eg kem rakleitt frá 637
Fifth Avenue og heyrði þar fréttirnar. Eg leyfi mér
aS óska yður til hamingju, gamli vinur!”
“Þakka yöur innilega fyrir, Avonmere lávarSur!”
sagSi Gussie og lagbi mikla áherzlu á titilinn. “GeriS
bér svo vel aS setiast hérna hjá okkur,’ ’og því næst
auki var honum hagkvæmur stuSningur aS því. Hann
var ekki orSinn'sem fastastur á fótunum. MeSan þeir
voru aö reika upp eftir götunni, veiddi Avonmere ým
islegt upp úr förunaut sínum, meS mestu lagni, viS-
víkjandi skoðunum hans á sérstökum félagslífsmál-
um; °g í því þeir komu aS dyrum Gussies braut Avon-
mere aftur upp á talinu um kvonfang Grousemoor,
sem þeir höfðu felt niður fyr um kveldiö.
Hann sagði: /‘Bandaríkjastúlkur eru fríSar sýn-
um aS öllum jafnaSi. Eg hefi heyrt sagt, aS Miss
Everett sé forkunnar fögur. Mig furSar því ekki á
því þó aS Grousemoor feldi ástarhug til hennar. Hún
kvaS og eiga ríflegan heimanmund í vændum, þó aS
engum detti í hug aS bera hann saman viS auS heit-
ar yðar.” 4||| j I ’
Já, satt er þaS, aS Bessie litla er bæSi falleg og
rík, en þaS er skilningi mínum ofvaxiö aS nokkur tíg-
inn Englendingur skuli geta fengiS þaS af sér, aS taka
niður fyrir sig,” svaraSi Augustusj
“Einmitt þaS,” sagbi Avonmere. “Eg ætla nú
ekki aS vera aS tefja fyrir yöur hér úti í kuldanum!
Ef þér getiö komiS því viS, þá — þá geriö þér svo ve!
og borðið morgunmat hjá mér í fyrra máliö — klukk-
an 11. Getið þér þaö?”
“Já, mér er þaö sönn ánægja. Já, eg heföi nú
sagt það, aS eg gæti komið því við!” hikstaSi Gussi
“Þér. sögöust eiga heima í St.Markus,” og svo fór
hann inn.
Englendingurinn horföi á eftir honum og fór því
næst aS hlæja og tautaöi lágt fyrir munni sér:
“Fiflska hans skal veröa hontjm aö falli.”
En Augustus fór inn í herbergi sitt, hringsnerist
nokkrum sinnum um gólfið og hrópaSi: “I gær elti
klæöskera-kálfurinn mig á röndum—í dag er eg trú-
lofaður dóttur miljóna-eiganda og orðinn heima-
gangur hjá lávörSum!” Og því næst gekk hann til
sængur, þessi hamingjusamasti spjátrungur allra
spjátrunga i New York.
XII. KAPITULI.
þér svo vel aö setjast hérna hjá okkur,’ ’og því
geröi hann lávarðinn kunnugan vinum sínum.
Því næst slóst Avonmere í hópinn, og tók þátt í
samtalinu með svo miklu fjöri og ljúfmensku, aö þeir
voru allir í sjöunda himni yfir aö hafa náö í þenna al-
úölega, káta, enska aöalsmann og skemtu sér afbragðs-
vel um kvöldiö. Augustus litli sagði honum, aö hann
væri nýkominn úr heimsókn fra vini sínum Phil Ever-
ett og systur hans forkunnar fríSri, Miss Bessie, sem
væri heitmey markísins af Grousemoor.
“Er Grousemoor staddur hér í borginni ” sagði
Avonmere og hleypti brúnum sem snöggvast.
“Já, hann er hér,” svaraSi van Beekman. “Phil
•og systir hans komu hingaS frá Boston og ætla aö
dvelja hér einn eSa tvo mánuði. En Grousemoor er
svo ástfanginn af Bessie fögru aö honum er ómögu-
legt af henni aS sjá!” Þ.ví næst hugsaði hann sig um
stundarkorn og sagði svo: “Eg skil annars ekkert i
þvi, aB enskur lávaröur skuli geta fariS aö kvænast
hér í landi. ÞaS veit guð, aö ef eg ætti enskan titil og
ensk aðalból þá dytti mér ekki í hug að ganga aS eiga
•nokkra konu aöra en jarlsdóttur. AS öSrum kosti
mundi eg alls ekki kvænast.”
“HladiS þér það ?” sagði Avonmere lágt og horfBi
þaöan sem hann sat á Iitla manninn, er dreypti í víniS
meS spjátrungslegum og álappalegum tilburðum.
Þegar Avonmere hafði horft á hann um stund fór
hann alt í einu, aS brosa og sigurbrosglampi kom t
Itala-augun í aðalsmanninum.
Skömmu siðar kvaddi hann Gussie og þá félaga
og gekk burtu. En þegar hann kom fram í fata-her-
bergiS rak hann upp skellihlátur, svo þjóninum, setu
rétti honum hatt hans varS svo bylt viö, aS hann misti
hann á gólfiS. En hvernig sem á því stóS var enski
lávaröurinn í svo góöu skapi, að hann ávítti þjóninn
ekki hót, en að jafnaöi var hann þó ekki vanur aS
hlífa undirsmönnunt sínum viS ákúrum, þegar þeir
unnu til þeirra.
Gussie litli var einnig hinn kátasti og kom út úr
reykingasalnum í þessum svifum.
Avonmere hitti hann í forsalnum og sagBi;
“Þér búiö hérna í götunni. Eg á heima í St.
Marcus hótelinu. ViS eigum því samleið og getum
oröiö samferða.”
“Rétt er þaö. Eg hefi ekkert á móti þvi, karl
minn !” svaraði van Beekman himinglaður. Kampa-
víniS var fariö aS verka svo á hann, að orðfærið var
ekki sem vandaöast.
Englendingurinn kveikti í vindli og litli Banda-
ríkjamaðurinn í vindlingi, og því næst lögðu þeir af
stað og leiddust.
Gussie Iitla þótti það engin smáræðis vegtylla að
mega nudda sér sem bezt upp við lávaröinn og þar að
Þó að fregnin um trúlofun Gussie yrði honum
happadrjúg að mörgni leyti, reyndist hún Mathilde á
alt annan veg. Ættingjum hennar var ráöahagurinn
næsta ógeðfeldur.
Þegar hún sagöi móður sinni frá trúlofuninni,
varð henr.i þetta að orSi: “Er þaS satt, aö þú ætlir að
fara aö giftast þessum gleiögosa? Þú hlýtur aS vera
aö gera aö gamni þínu, Tillie. Eg hélt aS þú værir
upp úr því vaxin, að gabba hana móSur þína.”
“En eg er ekki aS gabba þig, mamma,” sagði
dóttir hennar meS uppgerðar fýlusvip, sem fór henni
vel.
"Láttu mig ekki heyra þetta bull, Tillie,” sagði
móSir henmar. “Eg líð þér það engu fremur nú held-
ur en þegar þú varst lítil. Eg veit þaö, að engtn
stelpa segir móSur sinni frá því, að hún sé komin í
tæri við strák án þess aö roðna. En á þér sér enginn
nokkurn roSavott nú.”
“ÞaS er þýSingarlaust aö vera aö roSna yfir orðn-
um hlut,” svaraði Miss Follis með hægð. "Nú er það
ekki framar tízka aS roöna í fínum samkvæmum; og
svo ætla eg að biSja þig að gera það fyrir mig aö nota
aldrei framar annaS eins oröbragð og þaB, aS komast
í tæri viö strák.” Ef einhver heföi heyrt til, hefSi
eg roðnaS og skammast min svo mikiö, þín vegna, aS
liðiö hefði yfir mig, þó að það væri ekki í samrærni
viS tízkuna. En á þessu geturöu séS, aö eg er ekki
aS gabba þig!” og hún brá á loft demantshringnum
frá Gussie litla, eins og hún væri hálft í hvoru að
storka móður sinni.
Þegar Rachel sá demantinn vöknaSi henni um
augu og hún sagði í undrunarrómi: “Þykir þér i
raun og veru vænt um þenna spjátrung? Eg skil ekk-
ert í þessu.” Því næst sagði hún: “Ef svo er, aS þér
þykir vænt um hann í raun og veru, þá — þá verS eg
aB biðja þig fyrirgefningar á því, dóttir mín, að eg
kallaði hann —” AS svo mæltu vafði hún handleggj-
unum utan um fallega hálsinn á Mathilde og sagSi
grátandi; “Hann nær þér frá mér — eg sé það á
þér”, því aS við aðfinningar móðurinnar hafði svipur
Mathilde orðið mjög einbeittur.
Ungu stúlkunni hitnaði líka um hjartarætur þeg-
ar hún sá móöur sína komast viö og sagði kjökrandi:
“Nei, mamma, enginn maður skal ná mér frá þér, ef
þér er þaS móti skapi.” Henni þótti einstaklega vænt
um móSur sina, og þetta reiö baggamuninn. Að þessu
samtali loknu var Rachel öll á bandi dóttur sinnar.
Hún faðmaði Mathilde að sér og sagöi með tárin í
augunum : “Þú getur haft þetta öldungis eins og þér
sýnist, dóttir mín; þú skalt fá að giftast þeim manni,
sem þér geSjast að. Og ef faðir þinn skyldi fara að
malda í móinn, þá skal eg tala viS hann ; og hann verð-
ur þá aldrei á móti því til lengdar.”
“Eg er nú ekki svo hrædd við pabba — aS hann
taki sér þetta nærri,” sagöi Miss Follis lágt; en hún
gleymdi þá tízkunni og huldi roöa í kinunm sinum
upp viö brjóst móöur sinnar.
A á á sagöi Rachel. En rétt á eftir rank-
aöi hún alt í einu viö sér og sagði: “Þú átt líklega
viS Bob — þú hefir þó ímynda eg mér ekki bundist
heitum við hann. Ef .svo er, þá veröurðu aS standa
við orð þín, dóttir mín!”
ÞaS er eins satt, og aö eg er dóttir þin, mamma,
að eg hefi aldrei gefiS honum neinar vonir!” svaraði
Mathilde.
“Þá skal eg taka á móti honum, ef hann gerir sér
ferð hingað frá Colorado, til aS vekja ófriö; eg skai
kenna honum að sýna fólki, sem hafist hefir til vegs
og virSingar, viöurkvæmilega kurteisi. Já, það skal
eg gera. Eg skal eiga tal við piltinn; eg skal gera
B°b Jackson fljót skil!” Og auðséð var á Rachel
Follis, að henni var það alvara. ForfeSur hennar
höfðu barist viö Indiána í Kentuoky, og sjálf haföi
hún barist viö þá í Minnesota; og einu sinni hafSi hún
fengist viö skógarbjörn í fjöllunum, og í þetta skifti
matti á henni sjá kjarklega svipinn nýlendukonunnar
frá fornu fari þó að hún væri nú komin í silkibúning,
prýddan kniplingum.
Þegar þessu tali mæöganna var lokiö hugöi Mat-
hilde aS því versta væri af Iokið. En henni skjátlað-
ist. Þó að Bob væri langt í burtu, átti hann góöan
talsmann á næstu grösum.
Eitthvaö þremur eða fjórum klukkustundum síð-
ar en þær höfðu ræöst við Mathilde og móöir hennar,
var Flossie Follis ekiö að dyrunum. Hún hafði
fengis brottfararleyfi úr skóla frú Lameres, og fór
nú rakleiðis inn, fram hjá þjóninum í forsalnum og
upp á herbergi systur sinnar og var í meira lagi al-
varleg á svipinn.
Mathilde haföi*leigt mörg herbergi og sali í bygg-
ingunni, og þegar Flossie 'kom aö dyrunum á svefn-
herbergi systur sinnar drap hún á dyr nokkuð hvac-
skeytslega og kallaöi: “Það er Flossie, komin heim
frá skólanum." “Komdu inn, góða”, var svaraS, cg
Flossie þaut inn og féll í fangiS á Mathilde. Báöar |
þessar stúlkur unnust hugástum, og höfðu veriS mjög
samrýmdar, og aldrei skiliS fyr en sú eldri hafði lok’-
ið skólanámi og var orðin fulltíða kona.
“En hvað þetta er gaman,” sagöi Miss Follis,
þegar fyrstu faðmlögin voru á enda. “HefirSu feng-
ið frí í allan dag? Hvemig fórstu aS því aS sleppa
úr klónum á frúnni?”
“Eg þurfti — mátti til aS fara til tannlæknisins,”
sagöi Flossie og roSnaöi.
“Á, varstu svona sannorð,” sagði Mathilde hlæj-
andi. “Eg skal þá draga úr þér tönnina í þetta skifti.
HvaSa tönn er það, Flossie.” spurði hún og greip ut-
an um systur sína, sveiflaði henni niöur á einn hæg-
indastólinn og kallaöi svo hátt: “Opnaöu munnjnn!
Eg ætla að ná í eina perluna af vörunum á þér!”
“VaraSu þig! Eg bít alt af tannlækna, ef þeir á-
reita mig no-kkuö,” svaraði Flossie, og svo fóru báð-
ar ungu stúlkurnar að stympast við og mundi mörg-
um karlmanni hafa þótt það fögur sjón aS horfa á
þær þá, aðra ljóshæröa og ljúfa, hina svarthærða og
svipmikla. En loks fékk sjúklingurinn yfirhöndina
yfir tannlækninum og þær hnigu báSar niður á legu-
bekk, og héldu hvor utan um aSra, hálf uppgefnar en
ekki þó á því aS hætta tuskinu.
Litlu siöar sagði Flossie: “Hvernig HSur
mömmu Þessi tannlækninga árás þín bar svo brátt
aS, aö mér gafst ekki færi á aS spyrja neins fyr en
nú.”
Hún er vel frísk; en hún er ekki heima sem
stendur, svaraöi Mathilde. Ejn nú snerist taliö aS
öðru alvarlegra efni.
Hvernig stendur á þessum nýja demantshring,
sem þú ert með á fingrinum ?” spurði Flossie og var
höst í rómnum. “ÞaS er ekki til neins fyrir þig aS
vera að reyna aS fela hann. Eg er búin aS sjá hann.
Er það satt, Tillie? Eg ko mhingað til aS vita vissu
mína um þaS.” Miss Flossie dró því næst upp úr vasa
sinum eitt eintak af News Post, rétti þaS aS systur
sinni og spurSi alvarlega og í ásökunarrómi • “Er
þetta satt ? Segðu þaS sé ósatt.”
Mathilde svaraöi henni engu en reyndi aS leiöa
taliS að Flossie sjálfri. “Þú ert dálagleg drós,” sagði
hún. “Hvernig stendur á því, aS þú skulir hafa vog-
að þér að lesa annaö eins óþokkablað eins og þetta?
ÞaS eru ekki svo ósnotrar bókmentir handa skóla-
stulku eða hitt þo heldur. Eg veit ekki hvað frú
Lamere segði. ef hún vissi þetta, eða þá mamma -
Ijótt er, Flossie!” Hún var fastmælt á síðustu orSun-
um og reyndi að hlæja.
“Þetta kemur málinu ekkert við,” svaraði Flo^sie
alvörugefin. “Miíli tíu og tuttugu voru búnar að
lesa blaöiS á undan mér. ÞaS er í hvers manns
höndum í skólanum. En eg — eg trúöi því ekki.
SegSu að það sé ósatt. Segðu að hri.ngurinn tákni
ekki neitt!”
Miss Follis leit á systur sína og hugsaöi með
sjálfri sér, að bezt mundi að segja nú eins og var.
“ÞaS er satt. Flossie,” sagði hún stillilega.
Hin svaraði þessu eina orði að eins og ekkeit
annað en: ”Bob!”
“Minstu ekki á hann!” sagði eldri systirin. “Ipú
ættir ekki að vera að rifja það nafn upp fyrir mér,
því að stundum finst mér eins og það bergmáli fyrir
eyrunum á mér bæðií vöku og svefni.”
“Og þá er það óræk sönnun þess, að þú átt ekk-
ert með aS bera hring annars manns á hendi. IÞaS
GIPS i VEGtrl,
VÞetta á a8 rninna yður á aö gipsiö
sem vér búum til er betra en alt annað.
Gipstegundir vorar eru þessar:
„Empire“ viöar gips
„Empire“ sementveggja gips
„Empire“ fullgeröar gips
„Gold_Dust“ fullgerðar gips
„Gilt Edge“ Plaster Paris
„Ever Ready“ gips
Skrifið eftir bók sem
segir hvað fólk, sem
fylgist með tímanum,
er að gera.
Manitoba Gypsum Co„ Ltd.
SKRIFSTOFA Ofi MYL.\á
WINNIPCO, MAN.
er óræk sönnun þess, aö þú elskar Bob enn þá.”
As eg elska Bob enn þá! Eg hefi aldrei elskaö
hann. Eg hefi aldreý gefið honum neinar vonir
A'drei! Hvemig dirfist þú að bera mér þetta á
bryn. sagði Mathilde og reydni að slíta sig af syst-
ur smni. 3
, fnJlin sintl ÞV1 lét dæluna ganga og sagSi;
Þu hefir oröið snortin af hégómaskapar andstygð-
mm herna í borginni. Þú ert orðin alt öðru visi en þú
varst. Þú ert ekki framar sama litla stúlkan, sem
aSur stóð við hliðina á mér, þegar við biöum eftir
vagnmum, sem Bob kom i frá Denver, og hlaðinn var
ollu. því góögæti, sem hugulsemi hans fékk upphugs-
að til aS gleðja okkur.” 8
, ,,,',Hann k.°m me8 Þa« eigi síður handa þér cn
mer. svaraði Mathilde með uppgerðar hlátri. “Það
'vo aö sÍa^ sem Þér sé býsna ant um Bob. Hvers
yegna lætur þú hann ekki verða aSnjótandi þeirrar
hammgju, sem eg má til að neita hortum um?”
“ÞaS er Ijótt af þér að tala háðslega um þá miklu
og emlægu ást, sem hann ber til þín,” sagöi Flossæ
og hörfaði aftur á bak frá systur sinni, hrygg os
ut^drandi á svip.
Eetta var græskulaust. Eg bar aS eins upp til-
logu, ’ tautaði Mathilde og leit undan, og var auðséS
a henni, aö hún bæði fyrirvarð sig og var í stökustil
vandræöum.
“Þér er vel kunnugt um, að það gæti aldrei orð-
iS, sagði systir hennar alvarlega. “Bob þykir vænt
um mig, en hann elskar þig. Hann hefir unniS þsr
trutt °g innilega frá því að þú varst barnung. Eg
skil þvi ekkert í því, að þú skulir minnast á annað
eins við mig. Hefi eg ekki margoft sagt þér,” svaraði
Flossie og roðnaði. við. “að eg elska annan mann.”
“Vertu ekki að þessum þvættingi,” sagöi Mat-
hilde og þótti vænt um aS geta byrjaS á ööru um-
talsefni. “Getur þaS átt sér staS, að þú sért ekki enn
buin að gleyma þessum dularfulla hjarösveini, sem
heillaði hug þinn, áður en við urðum systur; þú sem
•ekki vissir sjálf, hver þú varst?”
En Mathilde furðaði mjög á svari Flossie, því að
hún sagði:
“Þú kallar hann ‘dularfullan’, en eg skal segja
þér, aS endurminningin um hann er alt af aS skýrast
í huga minum. Eg man nú meira að segja, hvað
hann hét!”
“Segistu muna hvað hann hét?” spurði systir
hennar hálfhrædd en forvitnislega. Nú, hvaS hét
hann þá ?” i
“Peter!” sagöi FÍossie hátíSIega, og því næst
mælti hún: “Stundum er eg að hugsa að eg geti átt-
aS mig og munað fortíðina. Ef eg að eins gæti
munað eftir einhverju sérstöku atriöi til að átta mig
á til hlítar, ímynda eg mérí að eg gæti munað hverjir
foreldrar minir voru.”
En áður en hún gat sagt fleira hafði Tillie
gripiS um hálsinn á henni og sagði grátandi: “ÞÓ,
að þú kynnir aS muna hver þau voru, eða fá vitneskju’ •
um fólk þitt, þá máttu ekki skilja við ókkur. Pabba
og mömmu mundi falla það svo þungt, að þau biðu
þess aldrei bætur. Þeim þykir eins vænt um þig, eins
og þú værir þeirra dottir; og þú veizt að eg elska
þig. Annars hefði eg aldrei þolað þér ofanígjöfina,
sem eg fékk hjá þér í dag.”
Flossie komst lika við, og sagBi; “Nei, eg skil
aldrei við ykkur,. Faðir þinn skal vera faðir minn;
móðir þín skal vera móöir mín, og þú ert systir mín.
Mér gæti aldrei þótt eins vænt um nokkra aöra syst-
•ur.” Og þvi næst féllu ungu stúlkumar aftur i
faðmlög, með mestu ástúð og töluðu bliölega saman
fram undri kveld, og mintust engu oröi á það, sem
þeim hafSÍ orSiS aS sundurþykki.