Lögberg - 08.07.1909, Blaðsíða 6

6.

LÖGBERG. FIMTUDAGINN 8. J.ÚLí 1909.
Vér höfum að eins
eitt járn í eldinum
og úr því búum vér
til MAGNET skil-
vinduna, og vér ey5-
um ö 1 i u m vorum
tíma til þess. Þess
vegna getum vér á-
byrgst aö skilvinda
vor sé gerö úr hinu
bezta efni. MAGN-
ET skilur ágætlega
vel, þaö sannar hún
sjálf á degi hverjum.
Hér fer á eftir
vottorð:
Bertdale ri. Júní 1909.
Mr. G. W. Rife,
umboðsm. The Petrie
Mf*. Co.. Ltd..
Foam Lake. Sask.
Kæri herra!
í tilefni af því, að eg
keypti af vður Nr. 2 Magnet skilvindu í fyrra, er tnér á-
nægja áð láta yður vita, að eg er mjög ánægður með hana,
vegna þess, hve snotur hún er, endingargóð, skilur vel og
er létt i snúningi. Þegar eg athuga alt þetta, og yðar góðu
og ljúfmannlegu viðskifti, þá er eg sannfærður um, að þér
munið hafa mikla aðsókn að verzíun yðar á þessu sumri.
Með mikilli virðingu,
(Sgd.) J. Einarsson.
MAGNET á sér engan líka, aö öllu at-
huguöu. Hver hluti er nógu sterkur, til að
endast lífstíö. Þaö er enginn galli á henni.
Allar skilvindur eru jafnsterkar eins og veik-
asti hluti þeirra. Magnet hefir enga veika
parta. Hver hluti er geröur sterkur og end-
ingargóöur.
Vér biöjum alla okkar tilvonandi viöskifta-
vini, aö skoða MAGNET skilvinduna, svo aö
þér sannfærist um, aö ummæli vor eru sönn.
The Petrie Mtg. Co. Ltd.
WINNIPEG
Hamilton, Ont., St. Jhon, N. B., Rceina.Sask., Caljfary.Altc.

I
KJÖRDOTTIRIN
Skáldsaga í þrem þáttum
eftir
ARCHIBALD CLAVERING GUNTER
“Eg liefi líka barist fyrir því. Og mamma má
til að láta undan þegar við dætur hennar báðar leggj-
umst á eitt,’ ’sagði hún hlæjandi. “Við Flossie höf-
um aldrei skilið fyr en í vetur, og okkur langar til að
fá að vera saman eftirleiðis. Bíðið þér bara við
þangað til þér fáiö að sjá liana — þær koma inn-
an stundar. Og þá munuð þér endurtaka það, að hún
sé yndisleg.
Alt þetta sagði hún fremur vandræðaiega eins og
hana langaði til að vera alt af að tala, svo að gestur
hennar fengi aldrei færi á að segja nokkurt orð. En
nú vakti Mathilde síðast einmitt máls á því, sem hún
hafði ætlað að forðast að tala um.
Avonmere vissi, að hann Iiafði tæpan tíma, og
því varð hann að hafa hraðan á.
“Þér virðist vera dálítið eftir yður eftir sigur-
inn, sem þér unnuð í tónleikahúsinu,” sagði hann,
færði stól sinn nær henni , og hún varð þá enn feimn-
ari en áður. ,
“Sigurinn, sem eg vann!” endurtók hún. “Sá
sigur gekk svo nærri mér, að eg var að hugsa um að
snúa aftur til Denver og það strax í dag.” Síðan ætl-
aði hún að þoka stóli s'mum brott frá honurn, en það
var of seint — hann var búinn að ná föstu taki á
hönd hennar og slepti því ekki.
Hann hafði nú sigurinn í hendi sér og neytti
hans rólega, kænlega og með mesta hraða.
“Ætlið þér að fara án þess að segja nokkurt orð
við mig?” sagði hann og reyndi aö dylja geðshrær-
ingar sínar sem bezt, því að hann þóttist hér um bil
viss um, að hann mundi geta fengið jáyrði hennar e£
hann gerði hana ekki hrædda. Um ástamál mátti
síðar tala.
Hún leit til hans býsna kuldalega, en dró ekki
að sér höndina.
“Ef eg hefði vitað þetta, þá mundi eg hafa fyr
átt tal við yður um einkamál.”
“Og — þér hafið þó ekki þekt mig nema í eina
viku!” .stamaði hún eins og í leiðslu; en honum sýnd-
ust augun hennar bláu stækka og verða töfrandi
fögur.
“Satt að segja hafði eg gleymt'því,” sagði hann.
1“Mér finst eins og og hefði þekt yður alla æfi mína.”
Geðshræringin var augljós, þegar hann sagði þetta,
þó að hann reyndi að dylja hana. “Vitið þér, hvað
eg ætla nú að segja yður?”
“Nei,” sagði hún hikandi og óþreyjulega. En
hún varð brátt róleg aftur. Þ’ví vænna sem honum
þótti um hana, því minna kærði hún sig um hann.
En augnaráð hans lýsti tilfinningum hans og hún
sagði: “Hvernig ætti eg að vita það ?”
“Hvernig ættuð þér að vita það?” endurtók
hann gremjulega. "Hvernig fara konur að vita það,
þegar karlmenn hafa ást á þeim? En ef þér viljið
vera að gera gys að yður sjálfri — þá ætla eg að færa
yður heim sanninn að því er mig snertir. Eg elska
yður og bið yður að verða konan mín — frú Avon-
mere! Þér eruð fyrsta konan, sem eg hefi beðið
þess.” Og það var dagsatt, alt þangað til að fjár-
skortur þrengdi að honum mu.ndi enginn hafa borið
honum það á brýn, að hann hefði .starfað í kvonbæn-
um.
Hún varð föl mjög, er hún heyrði þetta og sagði
með hægð: “Eg ætla að vera einlæg við yður — eg
elska yður ekki — eg elska engan mann. Eg ætla
mér ekki að íþyngja samvizku minni með uppgerðar
ást. Það sem mér þótti vænt um í gærkveldi, þegar
eg liorfði brosandi framan í grunnhygna svikarann,
var — að hann hafði aldrei kyst mig!” Nú var hún,
orðin kafrjóð ,en hún gat þó stunið upp þessum orð-
um: “Ef þér viljið mig eftir að hafa heyrt þessa
játningu — ef þér enn teljið mig þess verða að bera
nafn yðar — þá megið þér eiga mig.” Og hún rétti
honum hönd sína skjálfandi af feimni og kvíða; hún
fyrirvarð sig vegna þess, sem hún hafði látið uppi,
en kveið fyrir því, að hann mundi fyrirlíta hana og
lít.lsvirða og neita henni um það, sem hún taldi sér
næga uppreist og vegtyllu.
Hann horfði á hana stundarkorn; síðan greip
hiiin um fallegu höndina á henni og tók svo harka-
lega á henni, að mest mundi svipa handatiltektum
forfeðra hans á tímum Karls II. “Eg er ánægður
yfir yfirlýsingu yðar,” sagði hann glaðlega. “Við
erum þá orðin ásátt um að gifta okkur. En hvorugt
okkar elskar hitt.”
En hér kom fram Evueðlið í Mathilde; hún kipti
að sér hendinni og sagði lágt í ólundar- og ásökunar-
rómi: “En ef þér skylduð nú ekki elska mig?” Hún
var enn fegurri og yndislegri en áður, þegar hún
sagði þetta, svo hann fékk eigi dulið tilfinningar sín-
ar framar. >’ i | 1 i*íf
“Víst elska eg yður,” sagði hann. ”Lítið þér á!
Hérna er sönnunin fyrir því!” Og hann greip sterku
handleggjunum utan um fallega líkamann á henni og
laut ofan að kafrjóða andlitinu á henni, og eftir það
gat Mathilde aldrei sagt um hann það sama sem hún
| sagði um Gussie litla: “Hamingjunni sé lof, að
þessi maður hefir &ldrei kyst mig!”
Hún vatt sig af honum, varpaði sér niður á
legubekk og huldi andlitið í höndum sér.
Þó að liann gæti ekki lesið í hugskot hennar
hafði hann, þó undarlegt megí virðast, einmitt gert
það sem hagkvæmast var til að koma fram áformum
hans, því að hún hugsaði með sér: “Eg get ekki
gifst nokkrum öðrum manni. Blygðunartilfinning
hlýtur að knýja mig inn að altarinu með honum, ef
ekki verður annaö.”
Og nú stóð hann.hjá henni og starði á hana með
sigurhros á grannieita harðlega andlitinu> og ítala-
augun tindrandi af geðshræringu; því fegurð hennar
var aldrei meiri og töfrakendari en nú þegar lnin var
að gráta.
En það stóð ekki á þessu nema stunciarkorn.
Vagnskrölt heyrðist nálgast húsið, þrátt fyrir skark
alann á götunni. Hún spratt upp og hvísiaði að hon-
um um leið og liún þaut út úr herbergintt: “Dragið
það að minnast á sigur yðar að svo Stöddui.”
Ilún var að eins nýskroppin út þegar þjónn opn-
aði dyrnar og mannamál lieyrðist í forsalnum.
Síðan kom Mrs. Follis inn og sagði vingjarn-
lega: “Hvernig líðtir? Við erum nýkomnar heim
með Flossie; hún kemur hingað rétt strax; þér verð-
ið að bíða og sjá hana.” Og hún vildi engar afsak-
anir heyra því að hún var mjög ntikið upp með sér
af kjördóttur sinni.
Litlu síðar kom Mathikle aftur, og sáust þess þá
engin merki á lienni, aö hún hefði verið í geðshrær-
ingu. Hún kvaðst hafa hlaupið frá til að líta eftir
því, að Flossie fengi eitthvað að borða. Allir vissu
að valt væri að treysta um of á vinnu.fólkið og skóla-
stúlkur væru alt af matlystugar.
Lávarðurinn hinkraði við, og þau ræddu saman
stundar korn. Mrs. Follis sagði honum frá því hisp-
urslauist, eins og henni var lagið, hve Flossie dóttir
hennar liefði sótt það fast að komast brott úr skóla
frú Lamere og taka þátt í samkvæmislífinu.
Avonmere hlýddi á hana brosandi; honum var
það áhugamál að ná hylli móður unnustu sinnar.
Hann stalst til að líta til ungu stúlkunnar öðru
hvoru, en hún roðnaði i hvert skifti sem hún varð
þess vör, og leit til hans, en það var örsjaldan, þvi að
svo virtist sem henni vera annara um alt annað, en
tilvonandi mannsefni sitt.
Þegar Avonmere varð þess var, þóttist hann
mega ætla að með kossi sínum hefði hann sigrað þessa
ungu mikillátu stúlku, og að hann þyrfti nú ekki
annað en að halda i sama horf og áður til þess að
eignast þessa stúlku.
Hann var mjög ánægður yfir þeirri hugsun, og
þegar Mrs. Marvin kom inn rétt á eftir leit hann til
hennar íbyggilega og gaf henni þannig til kynna, að
áform hans hefði hepnast.
En um leið og þessi kæna kona leit aftur til
hans, sá hún að svipur hans breyttist og hann varð
nábleikur í framan. “Nú lítur hann öldungis eins út
og þegar hann sá ljósmyndina af Baby-námunni,”
hugsaði gamla konan og litaðist um til að sjá hvað
það væri, sem hefði þessi kynlegu áhrif á lávarðinn.
Inni í herberginu var enga breytingu aðra að sjá
en þá, að að Miss Flossie stóð í dyrunum og augu
hennar tindruðu af ánægju yfir því að vera sloppin
úr skólanum og mega fara að ta,ka þátt i samkvæmis-
lífiríu.
Mrs. Marvin leit aítur til Avonmere. Svitinn
bogaði af náföla enninu á honum. Hann greip um
stólbrík til að falla ekki — því hann hafði staðið á
fætur til að heilsa Mrs. Marvin.
“Skyldi lionum hafa orðið svona illa við að
heyra málróm Flossie hugsaði gamla konan með
sér, því atS unga stúlkan kallaði upp yfir sig og sagði:
“Mikið ljómandi eru falleg herbergin, sem mér eru
ætluð, það eru fallegustu herbergin í húsinu. Mér
þykir verst ef þú hefir tekið þér í mein mín vegna,
mamma!”
“Eg flutti ekki úr þeim þrn vegna,” sagði Mrs.
Follis. “Mér fellur ekki lega þeirra. Á þessu horni
er alt of mikill hávaði af mjólkurvagna og keyrslu-
vagna skrölti; eg vissi að faðir þinn yrði friðiaus af
því skrölti þegar hann kemur hingað frá Denver.”'
“Þú ert vön að komast þessu líkt að orði mamma
þegar þú hefir gert sjálfri þér einhver óþægindi mín
vegna,” sagði unga stúlkan og tók um hönd móður
sinnar.
Rétt á eftir sagði Mathilde: “Lofaðu mér að
gera þig kunnuga Avonmere lávarði, Flossie.” jÞ.á
leit Flossie við og sá Englendinginn. Hún hafði ekki
orðið hans vör fyr, og var eins og hún hækkaði og
yrði tígulegri á svip.
“Avonmere lávaröuir!” sagði hún með sama
kæruleysis látbragði og rómi eins og Mrs. Marvin
hafði orðið vör við þegar þær hittust fyrst. “Mér er
það mikil ánægja að kynnast yður.” Og um leið rétti
hún honum hönd sína.
“Eg—eg hefi heyrt systur yðar minnast á yður,”
sagði hann og ekkjunni duidist ékki hve erfitt hann
átti með að koma út orðunum, og að röddin var hás-
ari og dimmri en vanalega, og var eins og hann hefði j
andköf.
Þegar Miss Flossie heyrði málróm hans, var
eins og henni brygði við og svaraði síðan rólega:
“Það er nokkuð langt síðan eg þekti yður.”
“Á-á-á?” sagði hann og varð hálf hverft við.
“Já. Stúlku.rnar í söngleikaflokkinum í skóla
frú Lamere hafa svo oft horft á yður í sjónpípum
sínum í leikhúsinu. Eg var ein í þeirra flokki. Eg
vona að við getum orðið góðir vinir. í kvelrl fer eg
á dansleik fyrsta sinni á æfinni; dansleikurinn verður
hjá Mrs. Rivington. Mrs. Marvin hefir sýnt mér þá
veivild að útvega mér aðgöngumiða.”
“.En hvað er að segja um búning hancla þér?”
sagði móðir liennar.
“Þar er engiqn vandi á ferðum,” s&gði unga
stúlkan brosandi. “Eg liafði hugboð um að giftingu
mína mundi brátt að bera, svo að eg pantaði brúðar-
skartið fyrir rúmum mánuöi, svo það væri til. Sjáðu
til, þarna er White, Howard & Co.” og hún leit út
um gluggann og benti á vagn, frá þessu félagi, utan
við húsið og var verdð að afhenda þjónunum öskjur
og kassa úr þeim vagni.
“Gifting? Brúðarskart? Drottinn minn góður!
Hverjum ætlarðu að giftast.” spurði Mrs. Follis ná-
föl af skelfingu.
“Samkvæmislífinu, mamma,” sagði unga stúlkan
hlæjandi.
“Á-á-á áttirðu ekki við annað?” stundi Rakel
“Þú varst búin að gera mig dauðhrædda með þessu
tvíræða tali. Mér fellur illa að heyra ungar stúlkur
vera með tvírætt tal.”,
Fóikið fór að lilæja, og kvaddi Avonmere lá-
varðurþá, en Flossie sagði við hann í þvi hann var
að fara: “Gleymið ekki dansleiknum hjá Mrs. Riv-
ington. Eg er viss um að þér eruð boðinn j)angað.”
Þegar hún sagði þetta varð Mathilde hálf skrítin á
svipinn. .................
Þegar Fiossie varð þess vör, að trúlofunar-
hringurinn var’horfinn af fingri Mathilde leit hún til
Mrs. Marvin þakklátum augum og sagði: "Nú þókn-
ast liennar hágöfgi að setjast að matborði,” og að svo
mæltu. gekk lmn með fyrirmenskusvip fram í borð-
salinn. Mathilde sat far hjá henni meðan hún var að
borða, því að það var orðið býsna áliðið dags og hitt
fólkið búið að borða fyrir löngu.
En af Avonmere er það að segja, að hann gekk
spölkorn niður eftir götunni, þangað til hann náði í
ekil. Hann kallaði á ekilinn, steig upp í vagn hans og
lét aka sér heim og tautaði fyrir munni sér: “Ómögu-
legt. Þetta var móðir hennar og systir. Hvaða
þvættingur! Og þó — er hún öldungis eins og hún
liefði átt að verða. Lifandi eftirmynd Agnes Will-
oughby. Augnaráðið jafn kæruleiysislegt.” Siðan
rak hann upp kuldalegan ískyggilegan hlátur og
sagði: “Eg fer að halda að eg sjái vofur um há-
bjartan daginn!”
VII. KAPITULI.
“Fer þú á dansleikinn hjá Mrs. Rivington í
kveld?” spurði Mr. Gussie er hann kom inn í herbergi
Avonmere kl. 9 um kveldið þenna sama dag, sem Av-
onmere hafði hitt Flossie í fyrsta sinni. Gussie sókti
illa að honum, því hann var vondur í skapi.
“Getur bæði verið og ekki,” svaraði hann og var
stuttur í spuna.
“Farðu þá hvergi.”
“ÞVi þá?”
“Af því að eg ætla að halda nokkrum vinum
mínum ofurlítið hóf. Mig langar til að sýna þeim
hvernig enskir aðalsmenn, sem hafa nægar tekjur,
6IPS A VEG61.
Þetta á að minna yður á aö gipsið
sem vér búum til er betra en alt annað.
Gipstegundir vorar eru þessar:
„Empire“.viðar gips
„Empire“ sementveggja gips
„Empire“ fullgerðar gips
„Gold^DusP4 íullgeröar gips
„Gilt Edge“ Plaster Paris
„Ever Ready“ gips
Skrifið eftir bók sem
segir hvað fólk, sem
fylgist með tímanum,
er að gera.
Manitoba .Gypsum Co.. Ltd.
SkRIFSTOFA Ofi flíLSA
WINNIPCö, MAN.
fara að skemta vinum sinum,” sagöi Gussie drembi-
lega.
Þegar Avonmere heyrði þetta kom einkennileg-
ur svipur á andlitið á honurn. Honum varð litið á
endursenda trúlofunarhringinn sem glampaði á á
fingrinum á Gussie og Avonmere sagði:
“Mælistu til að eg sitji þetta hóf þitt?”
“Já—á! Eg var að hugsa að þú mundir verða
fús til að lijálpa stéttarbróður þínum litilsháttar?”
“Verður nokkuð annað gert en etið og drukkið?”
“Já, það getur skeð, að við spilum eitthvað á
eftir.”
“Það er gott að heyra,” sagði hans hágöfgi á-
nægður. “Eg tek heimboði þínu, Bassington og
þakka það, ’ og um leið slétti hann úr litlum ilmvatns-
bornum miða, sem hann hélt á.
“Þessa rithönd þekki eg!” kailaði Gussie upp
yfir sig. “Eg hefi heyrt fólk vera að tala um þig.
Menn segja, að þú hafir náð Miss Tillie frá mér.
Þykir þér það ekki í meira lagi hlægileg vitleysa..”
“Jú, heldur það!” svaraði Avonmere. Hann
varaðist að vera fjölorður, því að hann var hræddur
um að hann misti stjórn á sér. Gussie hafði sagt
þetta síðasta með svo miklum sjálfsþótta, að Avon-
mere sárlangaði til að sparka honum út um dyrnar; og
liann hefði sjálfsagt gert það, ef honum hefði ekki
flogið i hug, ,að það væri gaman ef takast mætti að
ná í eitthvað af því fé, sem þeir herrar Stillman,
Myth & Co. greiddu Gussie litla til aö sannfæra hann
um að hann væH enskur aðalsmaður og hefði stór-
miklar tekjur.
Þess má geta, að Avonmere hafði lengi verið að
brjótá heilann um það, hvernig hann ætti að fara að
því að gefa Miss Follis trygðapant, er aðalsmannj,
væri samboðið að gefa ríkri stúlku; hann hafði engin
efni á því sjálfur. En þegar liann sá tindrandi de-
mantinn í hringnum á fingri Gussie, kom honuin í
hug, að greiðast kynni fram úr þessu, og hann var
því hinn rólegasti.
Skömmu síðar sagði hann einstaklega vingjarn-
lega: “Bassington minn góður, eg kem sjálfsagt.
Hve nær á eg að koma?”
“Hér um bil kl.,11. Hófið verðu.r hjá Delmonica
í herbergi nr. 11. Eg ætla nú að fara að heimsækja
virðulega ættingja mína, van Twiler gamla og Lydia.
Þau eru farin að unna mér hugástum síðan eg varð
lávarður, og það gerir reyndar alt annað fólk, sem
eg þekki. James, er vagninn minn kominn að dyr-
unum ?”
“Já, yðar hágöfgi,” svaraði þjónninn, og Gussie
litli gekk blístrandi í burtu til að sitja sér til leiðinda
stundarkorn hjá frændfólki sínu.
Avonmere skrifaði unnustu sinni og gat þess,
að anna vegna gæti hann ekki hitt hana á dansleikn-
um hjá Mrs. Rivington þá um kveldið;. hann bað að
heilsa systur hennar og vonaði að hún skemti sér vel.
Með þessu bréfi sendi hann tvo blómvendi, ann-
an til Miss Follls og hinn til Miss Florence, og er
hann hafði fastráðið það, að fara ekki á dansleikinn
og losna við að sjá framan í síðarnefndu ungu stúlk-
una, var eins og létti af honum steini.
Þáð var sem sé ekki laust við, að hryilingur færi
um hann, þegar hann hugsaði til þess að horfa í
tindrandi augun á Flossie Follis.
“Eg ætia ekki að baka mér fleiri því um líkar
hrellingar í kveld!” hugsaði hann með sér. “Eg ætla
ekki að sjá faliegu vofuna mína aftur fyr en taugar
mínar eru komnar í betra lag en þær eru nú.”
INNANAÚSSTÖRF verða.
F©X BRAND
♦ ♦ ♦ ♦ ♦
Bezta þvottaduft sem til er. -
Sparar: VINNU, FÖT, SÁPU.
♦ I. X. L.
Engin froða á vatninu.
, í heildsölu og smásölu.
auðveld, ef notað er
FOX BRAND
Water Soítner ♦ ♦ ♦ ♦ ♦ ♦
Garir þvottinn hvítan. — Fæst í 15C og 25C pökkum.
FOX & CO. 527 Main St. WINNIPEG.