Lögberg - 21.10.1909, Blaðsíða 6

<6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN ai.,OKTÓBER 1909.
I Látið ekki leiðast á
f aíkyma sýningar.
IBeztu sæti á dýrasíningum eru öll í aöaltjaldinu. Þar er
aöalsýningin, en á báöa bóga eru afayma sýningar, me
lágum inngangseyri, fremur ómerkilegar, en úti fynr s*æg-
ir gjammarar, sem sífelt eru aö reyna aö draga mannf jold- ^
annfrá megintjaldinu.
Svona í er þv fariö um u
skilvindurnar í Canada. H
,,MAGNET". eina skil- §1
vindan í Canada, er í ■
megintjaldinu. á sérstöku H
svaeöi, meö stálskálina ||
stóru, sem studd er tveim ra
megin (Magnet einkal.). H
Hún hefir einfaldan fleyti, [|
sem nær öllu smjöri úr ra
mjólkinni og skilur um leið H
óhreinindin úr hvoru- H
‘veggja H
Fullkomiö ,.Squar m
Gear", höggvið úr traust-
asta járni — endist fimtíu n
ár. Magnet hamlan(Brake)
nær utan um kúluna
(Magnet einkal.). Sama A
skilvindan getur skilið !|
misjafnlega mikið eftir ||
vild. Auðsnúið,— börnin ■
geta skilið með henni. N
Auðhreinsuð, þarf ekki g
helmings tíma. á móts við
aðrar skilvindur, til að .
’hreinsa hana.
ólægu gjammararnir úr ||
öllum löndum eru að ■
reyna að hamla kúabændum frá megintjaldinu. Látið ekki V
villast af þeirra háu hrópum, en komið inn í megintjaldið v
til MAGNET. Athugið gerð hennar og ellefu ára reynzlu |
í voru landi. ' H
Þegar þér eruð einu sinni komnir inn í megintjaldið, þá g
leysir MAGNET yður fráöllu skilvindu umstangi í 50 ár. H
The Petrie Mlg. Go. Ltd. ij
WINNIPEG
Hamllton, Ont., St. John, N. B., Reglna.Sask., Calgary.AItc. H
KJÖRDOTTIRIN
Skáldsaga f þrem þáttum
eftir
ARCHIBALD CLAVERIN GUNTER
“Það er handtökuskipun gegn yður frá ríkis-
stjóranum í New York eftir beiðni ríkisstjórans í
New Mexico,’’ sagði lögregluþjónninn, “og þér eruð
sakaður um að hafa falsað skýrlu líkskoðunarmanns
þannig, að hafa bætt því inn í hana að Florence VVill-
oughby hafi beðið bana ásamt foreldur sínum fyrir
Apöchuraum undir forstöðu ræningja,foringjans
Nana. En skýrslu þessa hafið þér notað til að sanna
dauða bamsins fyrir rétti á Englandi og er það sann-
,að með framburði ýmsra lögfræðinga enskra.”
“Þér getið ekki smeygt þessari kæru fram af
yður eins og hinni fyrri,” sagði Garvey. “Yfirlýs-
ing yðar um það, að þér hafið ekki framið morð,
sannar einmitt að þér hafið gert yður sekan um
síkjalafölsun og heyrir undir lögin í New Mexico, og
fyrir þá sök ætla eg að flytja yður með mér þangað
vestur, svo sannarlega sem eg heiti Brick Garvey! —
já, eg vona nú að þér farið að kannast við mig,
Arthur Willoughby?”
Á því var heldur enginn vafi því að þegar sá,
sem til var talað, heyrði þessi orð, rak hann upp voða-
legt óp, og varð náfölur, baðaði út höndunum og leit
. á klukkuna í mikilli sálarangist.
i Síðan tók hann til máls, og var það því líkast,
sem hann væri að biðja sér griða:
“Drottinn minn ! Everett, sleppið rnér nú ! Eg
get ekki beðið lengur! Eg hefi selt stúlkunni í hend-
ur alt, sem þér óskuðnð eftir, hún hefir fengið nafn-
bætur mínar—landeignir mínar—auð minn! Sleppið
mér :nú!”
»■ Og nú fór viðureignin að verða áhrifameiri og
öðru hvoru heyrðist litli Gussie reka upp viðbjóðs-
legar hæðnishláturs-rokur.
“Nei, aldrei!” hrópaði Phil, “aldrei! Það gat
verið, að eg kynni að hafa fyrirgefið yður glæpsam-
lega breytni yðar við þessa ungu stúlku, er eg veit
að þér hafið ímyndað yður að momdi deyja úr hungri
eða verða villidýrum að bráð, þar sem þér skilduð
við hana; en eg get aldrei fyrirgefið yður það, að þér
luguð því í mig utan við talsímastöðina i Lordsburgh
að hinn títtnefndi Nana og flokkur hans, væri far-
inn yfir Rio Grande, þrátt fyrir það þó nýkomið væri
símskeyti lan það á stöðina, að Indíánarnir væru í
Sm Francisco dalnum. Eg get ekki fyrirgefið yður
þetta, því að með þessu móti gintuð þér mig til aö
iflytja ágætískonuna Agnes Willougb'by ,í greipar
Apachanna. Eg gleymi yður því aldrei. Það eru
til svo níðingslegir þorparar, að karlmenn geta eigi
lyrirgéfið þeim, né konur kerct í brjósti um þá!” og
haTvnstóð um stund kyrr og starði á þénna mann, er
skálf nú fyrir augnaráði hans.
En nú kom unga síúlkaln nær og staðnæmdist
frammi fyrir honum.
' “Gerði hann þetta?” spurði hún. “í óvissunni
og dimmunni—í óljósri endurminningu liðinna tíma,
ímyndaði eg mér, að halnn hefði að eins skilið mig,
barn á óvitaaldri, eftir út á eyðimörku. Eg hélt að
ihann hefði ekki annað brotið. Eg vissi ekki, að
ihann hefði verið aðal-hvatamaður aö því, að láta
okkur mömmu fara á fund pabba, til að stofna hon-
um í dauðann. En nú man eg það! Nú man eg
það! Og eg vildi heldur misisa allar nafribætur mín-
ar— alt sem eg hefi öðlast í dag — heldur en að
þyrma þér, Arthur Willoughby. Eg vildi heldur
fara alls þessa á mis, en vita til þess, að þú slyppir
hjá hegningu fyrir þann glæp, sem þú vanst, til að
fyrirkoma foreldrum mínum, sem standa mér nú
fyrir hugskotssjónum þar sem þau lágu i melónu-
laufinu og aumingja faðir minn stundi upp rétt að
dauða komiinn: “Pete, bjargaðu baminu! Bjargaðu
ibaminu, Pet'e!” Síðan buldi hún andlitið í höndum
sér, til þess að sjá ekki þorparann fyrir framan sig,
sem nú var fús á að sýna henni alla auðmýkt og kalla
hana frænku sína, og hún lét sig falla í fangið á
Follis, sem sendi honum illilegt augnaráð, óþokkan-
um, er komið hafði saklausri konu og varnarlausu
barni í hendur hinna grimmu Apaoha.
“Þér megið vera óhræddar,” sagði Garvey, “þó
að mér sem lögreglustjóra sé skylt að vernda hann,
þá get eg sagt yður það fyrir satt, að ef þér komið
til Grant County og haldið álíka ræðu yfir söfnuðin-
um, þá efast eg ekki um að hann hefnir yðar rétti-
lega, og það svo að hvorfd þarf á dómstólum eða
kviðdóm að halda. Vitanlega reyni eg samt að gera
skyldu mína og vernda hann.”
En Avonmere svaraði: “Eg veit hvað þér emð
að fara. Þér ætlið að myrða mig. Drottinn minn!
Eg vil ekki láta fara með mig þangað.” Um leið
stökk hann til dyranna, opnaði þær og ætlaði að
hlaupa út, en þá gripy þeir hann lögregluþjónninn og
Garvey og settu hann í járn.
Og nú hófst rafsing hans, því að í sömu svifum
heyrðist skrjáfa i silkikjólum frammi í forstofunni
og inn komu Tillie Follis, móðir hennar og Mrs.
Marvin.
Unga stúlkan var í ljósleitum brúðarkjól; ofur-
lítill roðavottur var í kinnunum og eftirvæntingar-
glampi í augimum, þó að þóttasvipur væri á henni.
Þegar Avonmere sá hana, varpaði hann mæði-
lega öndinni, hopaði aftur á hak og faldi handajárnin
undir borðinu; hann beygði höfuðið sneypulegur og
það varð þögn i herberginu, sem fult var af fólki.
Rachel hafði ekki haft augun af ho-num og sagöi
nú alt i einu: “Avonmere! Við höfum beöið yðar
i kirkjainni, presturinn, Tillie og eg — og af því að
þér komuð ekki héldum við að eitthvert slys heifði
komið fyrir. Sendið þér þetta fólk burtu og komið
með okkur í snatri. Það er að eins tími til að fram-
kvæma hjónavígslu-athöfnina.”
Hún stikaði inn eftir herbergisgólfinu og þreif í
handlegginn á Avonmere. En þegar hún á handa-
járnin hljóðaði hún upp yfir sig og hrökk frá. Þó
varð henni enn ver við er hún sá Abe koma fram úr
einu horninu á herberginu, þar senl hann hafði staðið
hjá Flossie, og gripa um handlegginn á Tillie dóttur
sinni og segja. “Dóttir mín! Þú hefír þá ætlað að
dirfast að gifta þig án míns samþykkis og án þess að
öðlast blessun mína!”
Ein Rachel fleygði sér á milli þeirra og sagði:
'Það er mér að kenna, Abe — mér og engum öðr-
um!* I i , t
Hann svaraði alvarlegur og gremjulegur svip:
Eg á bágt með að trúa þvi að þú, konan min, sem
hefir verið mér svo góð, skuiir hasfa ætlað að gifta
dóttur okkar þessum jxirpara að mér fornspurðum.
Veiatu ekki, að hann hefir myrt mann og konu í
siðferðilegum skiln.iingi? Veizt þú ekki, að hann hef-
ir reynt að myrða kjördóttuT okkar, og haldið sjálfur
nafnbótum hennar og landeignum í niu ár, falslávarð-
urinn sá arna!”
“Drottinn minn! Hvernig átti eg að vita jtetta,
Abe?" sagði Rachel stamandi, og leit nú i fyrsta
sinni undan augnaráði manns síns. “Fyrirgefðu
mér ! Eg hélt þér hefði missýnst hraparlega !”
Síðan hrópaði hún reiðulega: “Hvar er kvend-
ið, sem kom jiessum fx>rpara int; á heimili okkar, og
sagði hann vera sannan Iávarð, og vélaði Tillie mina
aumingjann til að heita honum eiginorði? Hvar er
Mrs. Marvin ?” Og hún ætlaði að ráðast á hjóna-
bandsmiðilinn, en þá flýði Mrs. Marvin æpandi út úr
herberginu.
Nú litu báðar systurnar hvor framan í aðra.
“Fyrirgefðu mér!” sagði Flossie. “Eg gat ekki
þolað það, að þú giftist honum — þessum þorpara —
jafnvel þó að þér kynni að þykja vænt um hann —
manninn, sem stolið hafði réttindum rnímum.”*
“Hann er þá ekki lávarður!” sagði Tillie eins og
i leiðslu.
“Ekki frekar en pilturiinn þarna, sem hlær mest
að honum,” og hún benti á Gussie, .fyrverandi Bass-
ington barún.
“Ekki lávarður!” endurtók TiIIie. “Ekki lávarð-
tr! En hvers vegna skyldi mig ]>á Ianga til að gift-
ast honum?” Og um leið og hún sagði þetta,
meypuleg og eins og utan við sig, lét hún sig falla í
ang systur sinnar en fellingamikli brúðarkjóllinn
íennar sveipaðist um þær og huldi þær nærri því
áðar.
En er Avonmere sá þessa fögnu konu, sem við lá
ð hann hefði gengið að eiga þenna sama dag og öðl-
st allan auð hennar, rak hann upp örvæntingarhlátur
)g sagði. “Farið burt með hana! Farið burt með
ma, brúðurina, sem elskar mig! Þessa brúður, sem
r sönn imynd hagkvæmis hjúskaparins.” Hún hló
áðslega, og þá hrópaði hann aftur: “Farið burt
æð hana — fegurð hennar gerir mig vitlausan!” og
’ann tók undir sig stökk að Tillie og lét sem hann
vildi faöma hana að sér með hlekkjuðum höndunum
og þrýtsa glæpamannskossi á varir hannar.
En Rachel, þrekvaxna nýlendukonan, greip i
hálsmálið á honum og Garvey og lögregluþjónninn
drógu hann á burt með sér.

XXV. KAPITULI.
Öll langaði þau til að komast sem fyrst úr þess-
um ógiptusamlega stað. Bn í flaustrinu, sem var á
Mrs. Marvin, hafði hún þegar hún fór ekið brott í
skrautvagni Follis, svo að fólkið varð að biða inni í
dagstofu Gussie þangað til annar vagn kom.
Groosemoor og lögmaðurinn tjáðu Flossie með-
an þau biðu, að yfirlýsing Arthurs Willoughbys væri
óaðfinnanleg og nægði fyllilega til þess að útvega
henni nafribætur og landeignir og síðan óskuðu þau
henni öll til hamingju með nýju stöðuna.
En þvi meiri virðingar, sem henni hlotnuðust,
því auðmjúkari varð hún og úr svip hennar virtist
skína þetta: “Bardaga mínum í samkvæmislífinu er
lokið; nú þarf eg ekki framar að vera á verði!’’
Hún beindi athygli sinni mest að systur sinni
eins og hún vildi biðja hana orðalaust með ástaratlot-
•um, fyrirgefningar á því, að hún hafði bjargað henni
úr klóm mannsins sem var bófi; og hún leit líka vin-
gjarnlega til Mr. van Beekmans, er hann kom til
hennar og sagði í smjaðurslegum rómi: “En hvað
eg er ánægður yfir því, Avonmere barúnsfrú, að eg
skuli hafa getað komið egnum yðar aftur í eigu
yðar.” , ' ' ■ i'
Abe og RaChel fóru að tala um, að hún mundi
nú skilja við þau og fara til Englands og ala aldur
sinn meðal stórmennis. Þá fleygði Flossie sér í
fangið á þeim og sagði að hún væri dóttir þeirra og
vildi gera alt, sem þau bæðu hana um, til að færa
þeim heim sanninn um það, hvað vænt henni þætti
um þau.
Loks kom J)jónn Gussie inn og sagði frá því, að
vagnarnir væru komnir að dyrunum, og fóru þá allir
ofan nema Flossie, sem hikaði við og sagði við föð-
ur sinn: “Lofaðu mér að tala fáein orð við Mr. Ev-
erett áður en eg fer.”
“Ætlarðu að fara að tala um jxirparann þarna
inni ?” sagði Abe og benti á herbergi Avonmeres, þar
sem Phil var að tala við Garvey áður hann legði afl
stað, því að Garvey ætlaði að leggja af stað sam-|
stmndis. Hann var hræddur um að Avonmere mundi
^annars ná í enska konsúlinn og fá tafið tirnann með
einhverjunt vífilengjum.
Þegar Everett kom út, hitti hanri Flassie er beið
hans og sagði: “Lofið mér að tala við yðuf andar-
tak!” og benti á dagstofu Gussies, þaðan sem hitt
fólkið var farið út á götuna; síðan sagði hún mjög
hrærð og leit á hann ásökunaraugum,: “Hverníg
stendur á því, að þér eruð eini maðurinn, sem forðistj
mig í dag? Þér hafið jafnvel ekki óskað mér til
hamingju,” sagði hún hálf-ólundarlega. Mr. van
Beekman hcfir jafnvel orðið til þess, þó að hann
móðgaði mig með því um leið að þakka sér það, að
minni mitt hefði skýrst og eg hefði öðlast nafn það,
sem mér bar.”
“Var hann svo djarf.ur að segja það?” spurði
Phil með ákefð, “og þó er það eg, sem unníð hefi að
því af öilum kröftum að koma þessu til vegar, alt frá
því að eg þektí yður og víssi að þér voruð á lífi og
orðin gjafvaxta og fríð stúlka!”
“Þér hafið þá unnið að því að útvega mér nafn
fyr en þarna um kveldið?” spurði Flossie og var sem
henni kæmi það ókunnugkga fyrir.
“Hvaða kveld?”
“Kveldið þarna — þegar eg sagði yður að þegar
eg hefði öðlast nafn mundi eg — mundi eg svara—”
sagði unga stúlkan stamandi. Síðan sagði hún með
nokkrum þjósti: “Enu allir hjarðsveinar jafn-
heimskir yður, Mr. Pete?” og ætlaði að ganga burtu.
En nú hafði hjarðsveinninn náð henni, ekki með kast-
ól, en jafnlaglega þó og hvís'laði að henni: “Nú hef-
irðu öðlast nafn! Er þetta svar þitt? Bjóstu við að
eg mundi vekja máls á þestsu aftur í kveld? Þótti
þér það að eg gerði það ekki ? Elsku — bezta —
“Hafðu þig hægan!” hrópaði unga stúlkan kaf-
rjóð og brosandi. “Eg er ef til vill undir forsjá fjár-
haldsmanns, og þar að auki er eg ensk barúnsfrú.”
“Hvað heldurðu að hjarðsveinar — hjarðsveinar
sem eru ástfangnir — kæri sig um fjárhaídsmenn og
nafnbætur?” sagði Phil og lét sem hann vissi ekkert
um barúnsfrúartitilinn, heldur að eins það, að hún
væri unmista sín.
“Eg — eg sé, að þeir gera það ekkií” sagði
unga stúLkan. Ert svo hopaði hún frá honum og
hljóðaði upp yfir sig, því að Abe Follis stóð í dyrun-
um, starði á þau undrandi og sagði: “Halló! Pete!
Hvað eruð þér að gera hér hjá dóttur minni ?”
“Eg var að kyssa hana,” svaraði Phil.
“Já, þykir þér það ekki skrítið, paibbi?” sagði
Flossie. “Manstu eftir því, Phil, hvað eg sagði við
þið þegar við vorum stödd í hörmungunum í Arizona
— “kystu mig, Mr. Pete minn góður!’—eg hefi elsk
að þig alt af síðan — síðan þú bjargaðir lífi mínu.”
“Og ertu nú til með að giftast mér?” spurði Ev
erett.
“Spurðu pabba,” sagði unga stúlkan og leit un^
an feimnislega og benti á Mr. Follis.
Og eftir að Abe Follis hafði spiurt fáeinr
spurninga lagði hann hönd Flossie í hönd Phil o
agði. “Eigðu hana; en eg þori að hengja mig upp
öað að þú ert sá hepnT’sti hjarðsveinn, sem eg he
nokkurn tíma heyrt talað um.”
GIPS Á VEG6I.
Þetta á að minna yður á að gips’ið
sem vér búum til er betra en alt annað.
Gipstegundir vorar eru þessar:
,Empire“ viöar gips
„Empire“ sementveggja gips
„Empire“ fullgeröar gips
„Gold Dust“ fullgeröar gips
„Gilt Edge“ Plaster Paris
„Ever Ready“ gips
Skrifið eftir bók sem
segir hvað fólk, sem
fylgist með tímanum,
er að gera.
Gypsum Oo., Ltd.
SKRIFSTÖFA OG J1YL5IA
WINNIPEti, MAN.
“Já, og sá hamingjusamasti,” sagði Phil.
Þau voru öll hrærð, og Abe Folíis fylgdi þeim
út að vagninum og sagði: “Hvorki fiurstar eða her-
togar geta náð henni frá okkur; Follis-barúnsfrú er
þegar bundin föstum böndum hérna,” og ýmislegt
fleira sagði hann á heimleiðinni, sem aumingja
Raohel furðaði sig á og hélt að maður sinn væri ekki
með öllum mjalla.
En af Phi.l er það að segja, að hann hélt heim að
Brevoost hótel og lék við hvem sinn fingur. Hann
fann þar systur sína er beið hans mjög eftirvænting-
arfull.
“Nú eruð þið trúlofuð/’ sagði Miss Bessie. “Eg'
sé það á andlitinu á þér. Eg ætla að hlaupa upp til
Avonmere barúnsfrúar og biðja hana að vera eina
brúðarmey mína.”
“Það er ómögulegt!” sagðí Phil. “Hún er sjálf
að líta sér eftir brúðarmeyjum; eg get ekki heldur
verið svaramaður Groosemoors.”
“Á—á—á? Hvemig stendur á því?”
“Það stendiur svo á því,“ svaraði Everett alvar-
lega, “að eg ætla að giftast sama daginn, á sömu
stundu, í sömu kirkju og láta sama prestinn gefa
mig í hjónaband eins og ykkur.” Svo sagði hann:
“Heyrðu mig, Bessie, þú kyssir mig eins ínnilega
eins og eg væri Groosemoor."
“Emð þið að tala um míg?” spurði aðalsmaður-
ínn, sem kom inn í j>essu mjög alvarlegur á svip.
“Já,” svaraði unnusta hans og skýrði honum frá
hvorttveggja brúðkaupínu.
“Þletta er ágæt hugmynd,” svaraði mannsefni
hennar, “og hyggileg. ÞVÍ að ef Atchison, Topeika
og Santa Fé hlutábréfin balda áffam að falla í
verði” --------
“Æ, blessaður, vertu ekkí að flétta fjármál inn í
þetta, sagði Miss Bessie. “Eg mundi giftast þér
þó að þú værir öreigi og værir nafribptalatis, Hjóna-
ibarnl beggja okkar Phil eru hjónaibönd, þar sem
hjörtu og sálir tengjast saman, án tillits til nafnbóta
og auðæfa. Þau eru ekki hagkvæmis hjúskapur.”
Nokkrum dögum seinna mætti Phif Everett Mr.
Follis í forstofunrii. Phil kom þá beint frá unnu'stm
sinni og hafði v'erið að tala vib ihana um undirbúniug
biúðkaupsins, því að það átti að standa mjög bráð-
lega.
x “Halló! Pete!” sagði Mr. Follis. “Hvernig lízt
þér á mig núna ?”
“Svo sem eins og vanalega.”
“Jæja. Sérðu þá engan mun á méir? Nú sérðui
þó framui fyrir þér mann, sem er ihúsbóndi á sínu
heimili. Þegar þú flettir ofan af hinum svo nefnda
Avonmere lávarði, þá gerðirðu mér mikinn greiða,
því þá varð eg einvaldur á heimili mínu. Marvin _____
ekkjan —hypjaði sig burt í snatri — þorði ekki aS
láta Rachel mína sjá sig aftur; cn guð blessi þig,
því að nú er konan mín orðin þæg eins og lamlb, og
hún er orðin svo einstaklega ljúf og góð viðskiftis og
sama er að segja um Tillie. Þær hafa alla hluti
viljað fyrir mi^ gera síðan þær voru rétt að segja
búnar að svifta mig sálarfriði með því að draga mig
á tálar. En þú gebur gert mér greiða.”
Já, það er sjálfsagt, að eg geri fyrir þig alt
sem eg get.
“Jæja, biddu Bob þá aö vera svaramann þinn.
Eg a við Mr. Jackson, forstöðumann Baby-námunn-
ar.”
“Já, Bob er nýkominn frá Colorado, hélt Abe
áfram. Hann hefir barist við eldinn í námunum
svo vikum skiftir, og þegar loks tókst að slökkva
hann lagði þar svo mikið fannfergi, að hann komst
('Framh. á 7. bls.J
I N \ A N H I bSTÖRF veröa .
FOX BRAND
• ♦
z>a þvot ad ift sem ti! er.
Sparar: VI\NU, FÖT, SÁPU.
I. X. L.
•Engin froCa á vatriiru.
— í heildsölu og smásölu.
auBveld, ef notaö
e r
F0X BRANP
Water Softner ♦ ♦ ♦ ♦
Ga ir þvotm, h tan — Fæst í 15C og 25C pökkum.
FOX & CO. 527 Main St. WINNIPEG.