Lögberg - 04.11.1909, Page 2

I
IvÖGBERG, FIMTUDAGINN 4- NÓVEMBER 1909.

Vel skilin mjólk
Oss langar^il aö fræöa yCur um þa5 hve á-
gætlega ,,Magnet“ skilvindan skilur mjólkina
en ekki dettur oss samt í hug a6 fá skýrs frá
öllum kostum hennar.
Þó að yöur sé sagt að hán
sé bezta skilvindan, sem
til er, þá er lítið sagt, en
ef/þér vissuð hve
mikið f a r vér gerum
oss um að gera sérhvern
hluta vélarinnar sem bezt
úr garði, alt frá v e 1 a r-
g r i n d i n n i, g a n g-
f æ r u n n i, til einsteins-
fleytisins og a 1 1 r a hinna
a n n a r a hluta vélarinn-
ar, þá mun yður skiljast að
MAGNET skiivindan get-
ur ekki annað en s k i 1 i S
v e 1, ekki að eins f y r st u
s k i f t i u , heldur um
langan aldur.
Það að vélin skilur v e 1
er ekki t i 1 v i 1 j u n eöa
kemur að eins fyrir stöku
s i n n u m; það er að
þakka ágæum út-
b ú n aði, sérhver hluti
vélarinnar sérlega vel
gerður og hún öll smíðuð í
hinum beztu verksmiðjum
að eins til þess að s k i 1 j a
m j ó 1 k v e 1.
Vér viljum mælast til að þér látið eigi þar við lenda að
leggja trúnað á orð vor viðvíkjaudi ,,Magnet“ skilvind-
unni, heldur útvegið yður f u 1 1 v i s s u um þau með
því að reyna eina skilvindu vora á mjólkurbúi yðar.
The Petrie Mtg. Co. Ltd.
WINNIPEG
liamllton, Ont., St. John, fi. B., keeina.Sask , Cnlgary, Altc
.V.V .'j
utm;
Erfðaskrá Lormes
eftir
Charles Garvice ti
II. KAPITUEI.
“Honoria Lorme,” sagöi gamli maöurinn meö
hægö. “Já, eg þekti hama vel. Hún gi ftist George.
Dale. Sagöi hún yöur nokkurn -tíma frá fyrri hluta j
æfi sinnajr?”
Leola hristi höfuöiö þreytulega.
“Nei,” sagöi hún.
“Nei,” endurtók hann. “Þaö var undarlegt.;
Sagöi hún yöur aldrei neitt frá bróöur sínum — God-;
frey Lorme.”
Leola hugsaöi sig um ofurlítiö — hún var mátt-
iarin og lá við yfirliði, og þegar svo stendur á, eiga ’
menn sjaldan hægt meö aö hugsa skýrt.
"Mig minnir aö eg hafi heyrt hana minnast eitt-(
eitthvað á hann,” sagöi hún.
“Ójáf’ svaraöi gamli maöurinn feginsamlega; ^
“auövitað hafiö þér heyrt hana minnast 4 hann — en j
hvaö skal segja um þessa músík-kenslu, Miss Dale?”|
spuröi hann aftur. “Munduö þér fáanleg til aö;
segja dóttur minni til?”
“Já!” svaraöi Leola; “undir eins.”
“Já, já, gott er þaÖ,” sagöi hann og hvarflaöi i
aftur frá því efni. “Já, móöir yöar mintist á God-i
frey Lorme? Segiö mér hvaö þér vitiö um hann.”
“Eg held aö hann hafi verið bróöir hennar,”!
svaraði Leola hikaindi.
“Já, þaö var hann,” sagöi gamli maöurinn. j
"Hann var bróöir hennar. Sagöi hún yöur aldrei frá
þvi, aö hann var mjög ríkur maöur?”
“Jú,” svaraöi Leola. “Eg man eltthvaö eftir
því. “En það var löngu áöur en hún dó, sem hún
mintist á hann síöast.”
Hann aögætti ungu stúlkuina vandlega og sagði:
"Mig fuiöar á því. Em þér ættuö aö vita rneira um
ætt yðar. Eg þekti hann lika, Miss Dale. Eg var
vel kunnugur ættingjum yöar.”
“Ójá,” svaraöi Leola. Hún var mjög máttfarin
•— hún var svöng og hana langaði meira til aö kom-
ast aö samningi um músík-kensluna, en heyra sagt frá
móöurætt sinni.
“Viö Godfrey Ivorme vorum skólabræöur. Hann.
Hamn strauk höndum um hnén. “Jæja, jæja, eg held
eg ætti aö segja yöur þaö. Godfrey Lorme, móður-
bróöur yðar, sinnaðist viö systur sína, móöur yöar,
vegna þess aö hán kaus sér mann, eftir sinu höföi —
fööur yðar, eins og þér vitiö.”
Leola bandaöi hendinni til samþykkis.
“Jæja, þeim varö þetta aö oröum, eöa eiginlega
móöurbróöur yöar. Eg- verö aö játa það, aö hann
var skapstój maöur. Eg ímynda mér, aö móöir yöar
hafi aö litlu verið áfeinsverö. Jæja, foreldrar yöar
fórti burtu. Faöir yðar var — var söngkennari. Var
ekki svo?”
Leola kinkaöi kolli.
“Og móðurbróöir yöar fyrirgaf henni aldrei.”
“Þaö ímynda eg mér að sé rétt,” sagði Leola
þreytulega.
“Og hann sat einn eftir á Lormes-setrinu. Eldri
bróðir hans var»andaöur, og systir hans, móöir yðar,
var gift og hafði yfirgefið hann. Hm! og þér segið
aö þér veitið tilsögn í músík,” sagði hann alt i einu
og kingaði kolli yfir að pinaoinu.
“Já,” svaraöi Leola og furöaði sig á þessari
II hvarflandi viðræöu: “já, og mig langar til að halda
þvi áfratn.”
“Kannske að þér væruö fáanleg til að spila ofur-
lítiö fyrir rhig, ef þér eruð ekki því þreyttari?” sagöi
hann hikandi.
Leola settist viö hljóöfæriö og fór höndum um
nokkrar nótur.
Gamli maöurinn stóö upp og leit á bækurnar á
boröinu. Hann rakst þar á stóra biblíu og leit á tit-
ilblaðið.
Þar var rituö skýrsla um giftingu Honariu Lorme
ogyGeorge Dale, og fæöing Leolu Dale. Gam’i
maðurinn las þetta grandgæfllega, og lagði. því næst
aftur bókina meö ánægjusvip.
Leola haföi alt af verið aö spila á meðan.
“Þ’akka ySur fyrir, þetta er nóg,” sagSi hann.
“Þér spiliö mjög vel — einstaklega vel. Og yöur
langar til aö veita tilsögn? Er ekki svo?”
Leola sneri sér aö honum.
“Mér stendur á sama livaö eg geri, til aö liafa
o-fan af fyrir mér. En eg vildi ööru fremur segja til
t músík, af því aö eg held aö egsé fær um þaö, en—” j iann’
• “Þér munduS gera yöur aö' góSu hvaöa vinnu (
sem væri, eg skil þaS,” greip liann fram í. “Og þér(
segist^ekkert muna, sem ySur hafi veriö sagt frá
Lorme-setrinu. Þar átti móöir yöar heima áSur en[
hún giftist. Langaöi yöur ekki til aS koma þanga5?”i
Leola brosti og sagöi þreytulega:
"Eg imynda mér, aö jtaö séu ekki mikil líkindi
til aö eg komi þangaö. Eg æski einskis annars en aö t
fá eitthvaö aö gera til aö geta dregiS fram lífiö. Eg
er — bláfátæk,” sagöi hún meS grátstaf í kverkunum. í
“GuS sé oss næstur!” sagSi gamli maSurinn í
bálfum hljóöum.
Síöan jtokaSi liann sér nær henni og sagöi«
“Miss Dale — kæra Miss Dale — eg mintist víst
á jtaS viö yöur, aö móöurbróSir yöar er látinn. Var
ckki svo? Jæja, eg ætlaöi aö gera þaS. Eins og j>ér
getiö ímyndaö yöur, lét liann eftir sig erfðaskrá —
eg vona að J>ér tapiö vður ekki. Eg hefi reynt aö (
segja yður varlega fra þessu — jæja, hann Iét eftir
sig erföaskrá. Hann var mjög auðugur — stórrík-
ur! Það var ekki aS eins Lorme-setriS sem hann
átti, heldur og afarmikil auöæfi þar fyrir utan. j
Hatvn lét eftir sig erfðaskrá; eg er lögmaSur hans;
eg skrifaSi erföaskrána; hér er nafnspjald mitt.”
Hann rétti henni spjaldiö.
Leola las eins og í leiöslu: “John Ford, lög-
maður.” .
“Eg er John Ford,” sagði gamli maðurinn. “Eg
skrifaði |>essa erföaskrá, og J>aö er vandlega frá lienni (
gengiö. MóSurbróöir ySar var stórauöuguir, eins og
eg sagöi áSan, og Ix>rme-setrið og alt, sem hann átti,
ánafnaöi hann -— viljiö l>ér glas af víni?”
Tæola bandaSi frá sér hendinni.
“Jæja, jæja,” hélt lögmaSurinn &fram, “allar
eignirnar eins og ]>ær voru ánafnaöi hann systur
sinni, Honariu Dale, og ef hún væri önduö,'þá elzta
barni Iiennar." |
Hann þagnaði, j>ví aS honum varö andfall',-og ef
satt skal segja, j>á var mikill óstyrkur á honum.’
“Hann ánafnaði alt Honoriu Dale, systur sinni,
eða elzta barni hennar,” endurtók Mr. Ford tneö
liægS,'og drap niður vísifinfjrinum viö hvert orö, til
áherzlói. “En af því aö móðir yöar er íatin og þór f
eritS clzta og einkabarn hennar, j>á leiöir þaö af sjálfu ^tlasist fvrir
sér, að l>ér erfiö Lorme-setriS og allan/hinn afarmikla '
auö Godfrey Lonnes.”
Leola starði enn á ltanu dökkum augunum og
s ;t ky'r og lutg.-andi.
“Þér — þér skiljið mig ekki, kæra MiSs Dale,”
sagöi ltann, þokaöi sér nær og lyfti upp hendi sinni.
“Eg er aö segja ySur, aS þér séuö erfingi Godfrey
Lormes, og aS í staS þess aö kenna músík, þá fáiö þér
fullnóg að gera viS aS eyöa því feiknafé, sem móSur-
6IPS A TE66I.
Þetta á aö minna yöur á aö gipsiö
sem vér búum til er betra en alt annaö.
Gipstcgundir vorar eru þessar:
„Empire“ viðar gips
„Empire“ sementveggja gips
„Empire“ fullgerðar gips
„Gold I)ust“ fullgerðar gips
„Gilt Edge“ Plaster Paris
„Ever Readj“‘ gips
“Þaö hefir liöiS yfir aumingja stúlkuna! HvaS
gerSuö þér eða sögSuS þér viö hana?”
“Eg!” hrópaSi gamli maSu-rinn og baðaöi út
höndum; “eg geröi henni ekkert og sagöi henni ekk-
crt annaö — og j>a5 meö mestu gætni — en aö hún
hefði eignast einhverja eigulegustu landeign í brezka
veldinu. Henni varS ofraun aö heyra fréttina, svo
aö þaS leiS yfir hana — af óvæntri gleöi!”
“Óvæntri gleö'i!” ©ndurtók húsmjóöirin snögt- j
andi, ‘‘Ónei, }>akka yöur fyrir, þaö er öðru nær. Þaö;
er ekki vegna þessara góöu frétta aö liöiö hefir yfir!
stúlku-aumingjann, heldur vegna þess aö hún er svo j
svöng.”
“Svo svöng!” sagöi lögmaðurinn og stundi viö. J
"GuS sé oss næstur! Mikiö er aö hugsa til þess, aö ,
húsfreyjan á Lorme-setrinu skuli líða i öngvit af j
lningri. Það — j>að er hryllilegt! Hérna — náiö j
þér t eitthvert vín — kognak, nei, portvín. Hérna, I
farðti meS j>etta,” sagöi hann og J>reif í drenghnokka,'
sem stóö í krakkahópnum viö dyrnar og voru öll há- J
grátandi. “Farött meö þenna pening í næstu vin-
•sölubúS, sem þú veizt af. Bíddti viö! Nei, eg ætlaj
aö fara sjálfur!” og gamli maSurinn, sem virtist vera
býsna snarráötir, þaut út.
álann kom aftu rinnan stundar ;neö portvíns-
flösku, sem hann var búinn að opna og glas í annari
hendi og rann og bogaði af honum svitinn. Þegar
hann kom, var Leola röknuö við. Aldrei fyrri haföi
HSiS yfir hana á æfinni, og hún var föl mjög og
veikluleg.
“GeriS þér svo vel,” sagöi gamli maöurinn, helti j
víni á glasiö og ofan á gólfábrieöuna líka, “drekkiö j
']>ér l>etta orðalaust.”
Leola saup á.
“Svona, J>etta er rétt! Guö minn góöur! Eg
hefi aldrei komist í meiri vanda en þenna! Aö hugsa!
sér svona yndislega stúlku—eg biS yður forláts, Miss
Dale. Svona súpiö þér nú annan sopa— rétt einn
munnsopa. Það var rétt! Pú! Pú!” og unt leiö ____________________________________ ___________________________
|>eröi liann svitann af enninum meö' miklu óöagoti.
Nú leit Leola upp; ofurlitill roöavottur sást í 'eröum aö auglýsa eftir lagskonu handa
kinnum ltentiar,' en hun var mjög alvarleg á svip. yöur, ’ sagði Mr. Ford. “Eg ætla aö gera þaö strax.
“Þér sögöuð,” mælti hún meö hægö og liorföi áj En, eftir á aö hyggja. Þér munuð þurfa aö kaupa
cn hélt fast í hönd húsmóöur sinnar, “aö eg' ýmislegt, og eg hefi komiö nteö nokkuö af peningiia*
væri orsin rik - mjiig rík.” ' / I handa m, ekki á,iSarar. ,Þér risie „ön,
ltnum | þusund pund sterhng inm hjá Coutts og í dag veröiö
“Get eg fengið eittlivaö af pentngum strax?” a^ ía hankaavísunarbók. Þegar þér þurfiö á
“Já, j>að er svo sem auðvitað, ungfrú tnín! Eg llie*ru aö halda, geriö þér skrifara míntim aövart.
Skrifiö eftir bók sem
segir hvaö fólk, sem
fylgist meö tímanum,
er aö gera.
Manitoba Gypsum Co., Ltd.
SKKIFSTOFA 0« MVLM
WINNIPCö, MAN.
skal skrifa peningaávísun handa yöur!” En Leola Hann kemur á hverjum morgni til aö heyra skipanir
yöar. Eg ætla aö biöja yöur aö muna eftir því, Mis*
Dale, aö við erum ekkert nema þjónar yðar, og allur
auöurinn er eign yöar.” Vetta sag«i hann ycgm
j>ess að Leola haföi litiö eins og liálfsmeyk til pen-
ingabrúgunnar, sem í voru ■lntndra'ö, fimtíu .tuttugu
og tíu puiida seölar.
“En eg veit ekkert hvað eg á aö gera viö þetta
alt, sagöi hún brosandi og gamli. maöurinn sagöi viö
sjálfan sig að þetta væri í fyrsta sinni, sem hann
heyröi hana hlæja—og hláturinn var þýðlegur
ttnaSslegur.
“Látiö Mrs. Tibbett fara tueS yöur ofan i Re-
gent stræti,” sagöi hann; “þér mu.nuð komast aö raun
um, aö margt þurfiö þér aö kaupa.”
“Já,” sagði Leola, “mér líst vel á þaö.”
“Nú matt eg eftir einu,” sagöi Mr. Ford og
hleypti bruniun. "Þaö er kona mér ktmnug, sem er
mesta fyrirmyndarmanneskja, og henni mundi þykja
iristi höfnBiö.
“Ekki þaö? Á — l>ér viljib ekki ávísun—” og
mn leiö stakk hann ltendinni skyndilega ofan i vasa
sinn og tók upp gulipeninga og nokkra kryplaöa
seðla, “héma er ofurlítið,” sagöi hann og lagöi pen-
ingana á boröiS.
Mrs. Tibbett hljóöaöi it]>p yfir sig. TTún liaföi
aldrei á æfi sinni séð jafnmikið fé í einu; en Leola
brosti aö cins og ýtti peningunum til húsmóöur
sinnar. ,
“Nú eru börnin úr allri hættu,” sagöi ltún veiklu-
leg i —“þér getið nú greilt húsaleig—”
Konu attmiinginn flóði öll í tárum og börnin org-
uöu hvert í kapp viö an-naö; en Leola sat kyr brosandi j
og sást að eins ofurlítill titringur á fallegu vörunutn. j
“Rík, rík!“ sagSi hún í hálfum hljóSum. “Eg
er oröin rík!”
og
III. KAPITULI-
átti tvö systkin. Bróöir hans var eldri en hann og dój bróöir ySar ltefir látiö eftir sig. 'Þer eruS sannar-
lega ríkari lteldur en þér hafiS getað gert yður djörf-
asta von um í draurrmm yðar” — hann þágnaöi alt í
e nu. ]>vt aö Leola hafö: falliö þungt fram á pianoiö,
og kvaö viö um leiö ósamróma hreimur er olnbog-
arnir á henni skullu á nótunum.
“GuS sé oss næstur!” hrópaöi gamli lögmaöur-
inn. “Eg er viss um aö eg sagöi henni varlega frá
bessit! Þaö hefir liðiÖ yfir aumingja stúlkuna.
TTó. hæ! Mrs. þarna, æ, hvaö þér heitið! Hjálp!”
Húsmóöirin kom hlaupandi inn og greip-í stúlk-
una, sem livíldi máttyana fram á pianoinu, og síðan
leit hún reiöulega til gamla mannsins, sem var í
standandi vandræöum.
erlendis; systir hans var móöir yðar. Heyrðuð þér
nokkurn tíma rninst á Lorme-setriS, Miss TDale?”
“Nei,” sagði Leola. ,
“Þar er einstaklega fallegt,” sagSi gamli maö-
urinn. “Mig ftirðar á. að móöir yöar skyldi aldrei
minnast á það. Það er eiinhver fallegastí blettur,
sem til er á Englandi. ÞaS cr frægttr sögustaSur,
gamalt höföingjasetur. og liggja undir j>aö fjórtán
hundruð ekrur. Mintist hún aldrei á j>aö ?”
“Ekki svo eg miini,” sagSi Iæola.
“Og samt var hún fædd l>ar,” sagöi ganili mað-
urin«n, "og öSrttni eins stað gleyma menn varla. J>aö
er hvergi fallegri staöur ti! í öllu brezka rikimt.”
, 'ii v M i-> mtktls um vert aö ia aS vera lags-kona yöar. Ef yöur
Rik! rtk! Lg er oröin rtk! í . • . , , , .. „
t i i r ( . • „• . _i. ' sýmst, svo skal eg lata hana ftnna yöur. Hun heifcir
Þelta var Leola aö hafa upp fynr munnt ser alt —— ö J
kveldiS, og ltcnni fanst orSin hljóma í cyrum sér eins et ærell og hun ei ekkja eftir kaftein í hernum.
og bergmál af söng. Þaö var erfitt aö skilja í ]>essu vernig lízt yöur á þaö.”
— ]>rátt fyrir ]>aö j>ó hún hefSi nokkuö af gullpen- Eg er viss um, aö mér geðjast aö henni, ef
ingum og bankaseölum, sem Mr. Ford haföi fengiö henni geöjast aö mér,” sagði hún.
ltenni. Hún gat lteldur ekki skiliö í því ltvaB liann “Eg skal ábyrgjast j>aö,” svaraöi gamli maöur-
átti viö, l>egar ltann kom morguninn eftir “til aö for-, inn bro.sandi. “Og nú skulum viö tala um Lorme-
vitnast um fyrirskipanir ltenrhir”, eins og ltann komst setriö. Yðitr lan^ar til að fara þangaö undir eins?”
Lcola leit upp og roSnaöi ofurlítiö.
“Já, undir eins,” sagöi hún blíölega; “mig langar
til að sjá þaS undir eins.”
“ViS skuhtm leggja á staö í fyrramáliö,” sagöi
Mr. Ford, “ef yður ]>óknast.”
Þegar hann var farinn gerði Leola boö íyrir
Mrs. Tibbett, og eftir að hafa borið ráö sín sanian
fóru ]>ær ofan í Regent stræti.
Annað eins kveld hafSi Mrs. Tibbett aldrei
! lifað. Hún var bæði glöð og kvíöandi í einu — glöö
j yfir allri þeirri dýrð, sem hún fékk aö sjá og kvíö-
andi yfir því feikna fé, sem Leola eyddi.
Enn fremur undraði hana þaS hve róleg og ör-
J ugg Leola gat veriö. Hún taldi fratn hvern banka-
j seðilinn eftir annan, “rétt eins og hún heföi fæöst
, prinzessa,” eins og Mrs. Tibbett var vön aö segja.
Leola sá svo margt, sem Mrs .Tibbett þurfti á
aö halda, og eins börnin.
Og Lcola eyddi víst nærri ]>ví eins miklu. handa
þeim þann daginn eins og sjálfri sér.
Marg:t bögla fluttu þær heim nteö sér í vagnin-
um, og enn fleiri kornu síöar.
Eitt af því, sem þær keyptu, voru tveir tilbúnir
aö oröi. Henni fanst j>aö óskiljanlegt, aö hitn, stúlka,
sem fáum klúkkustundum áöur hafði verið öreigi og.
inatarjjurfi, skyldi nú geta sagt lögmanm fyrir verk- j
um!
Og þetta var sannarlega kynlegt. Henni fanst J
hka rödd gamla mannsins eins og rödd manns í
draumi, þegar hann kom aö spyrja hana, hvaö hún:
“Hvaö getiS j>ér sagt mér um — um Lorme— j
setriö?” sagSi Leola og roSnaöi viö. “Er }>að ekki alt
lokaS og læst?” *
“Nei, alls ekki,” svaraSi ltann. “Það hefir ver-
ið litíð vandlega eftir öllu þar. ÞaS er myndarlegur
staöu.r —• aödáanlegur. Eg býst viö, að yður langi ■
til að fara þangaö!”
“Já, eg hdd þaö,” svaraði Leola. “Ef eg má.” |
“Megið!” hrópaöi gamli maSuriun. “Englands-
drotningin sjálf gæti ekki bannað ySur þaö. Þér
eruS sjáfráð hvenær þér fariö.” #
“Mig langar til aS fara strax,” sagBi Leola.
Varirnar á ltenni voru hálfopnar af ákefö.
“Já—á, en þér vcrðið aö fá yður samfylgdar-
konu. Þetta cr stór höll/sent þér fariö til,” sagöi
ltann hlæja :di. “Þér munduö annars kunna illa viö| kjólar lianda Leolu, og fór hún strax í annan.
yöttr, og finnast þér einmana; þér verðiS aö fá ein- Hún var rétt búin aö því, þegar Mrs. Tibbett
ltverja konu yður til skemtunar,”.
“Eg get haft Mrs. Tibbett meö mér,” sagöi
Leola, “hún getur veriö bústýra. ÞaS verður skemti-
legt.” ‘
“Haíið það eins og yöur j>óknast, ungfrú,” sagöi
gamli maöurinn.
kom intt og" sagöi aö Mrs. Wetherell væri komin.
Þó aö einltver óstyrkur hafi ktinnað aö vera á
Leolu }>á varö þess ekki vart.
öldrttð kona, fríð sýnum og tíguleg í fram-
göngtt stóö á fætur til aö heilsa henni og sagöi bros-
andi:
INNAN, H Ú S S T Ö R F veröa.
F©X BRAND
♦ ♦ ♦ ♦ I. X. L.
Bezta þvottaduft sern til er. — #Engin froöa
Sparar: VINNU, FÖT. SÁPU. - - í heildsölu og t h wt > i.
auöveld, ef notaö er
F©X BRAND
Water Sottner ♦ ♦ ♦ ♦
Gari þvottinn hvítan. — Fæst í 15C og 25C pökkum.
FOX & CO. 527 Main St. WINNIPEG.