Lögberg - 01.09.1910, Blaðsíða 4

4
LÖGBERG. FIMTUDAGINN i. SEPTEMBER 1910.
LÖGBERG
, :fiO út hvern ftmtudag af The Lóg-
J !ERG PRINTtNG & PUBLlStlING Co.
Cor. William Ave. & Nena lit.
WINNM’KG, - MaNITOBA
S. BJÖRNSSON, Editor.
J. A. BLWIDAL, Bus. Manager
Utanáskrift: ,
m logkrg Printing & Pulilishing Co.
H. O. Hox VA' I N NI 1*K< i
Utanáskrift ritstjórans
Kilitor Loglirrg
1>. O. H0X30H4 WlNNII'BO
PIIONK maiN
Vesturför Lauriers.
Sir Wilfrid Laurier er vænta-n-
legur hingaC til bæjarins 5. þ. m.
að öllu forfallalausu, Hann hefir
farið alla leiti vestur aC Kyrrahafi
og haft þar nokkra viCdvöl.
FerCalag hans hefir vakiC mikla
eftirtekt um gjörvalt BretaveldiC,
eins og ekki er aC undra, þar sem
hann er bœCi viCurkendur lang-
mesti stjómmálamaCur Canada, og
einhver mikilhæfasti þjóCskörung-
ur, sem uppi er i brezka veldinu.
Allir ljúka upp einum munni um
frábærlega mælsku hans og alúC
og kurteisi í framkomu, og hven
vetna hafa menn þyrpst saman
itnnvörpum til að hlýða á hann og
fagna honum. Þegar hann kom
hingaö í Júlí, komu saman um tíu
þúsundir manna til aC hlýCa á
hann eitt kvöldiC.
Roblin-stjórnin gerCi engar ráö-
stafanir til aö fagna Laurier, og
mæltist sú ókurteisi næsta illa fyr-
ir. BlöC stjórnarinnar hér í fylk-
inu öfunduöu Laurier mjög af
viðtökunum, sem hann fékk hér,
skýrðu mjög óljóst frá þeim og
reyndu á allar lundir að gera sem
minst úr starfi Lauriers í þarfir
Canada. öll sú viðleitni varð að
vísu árangurslaus. Eins og vænta
mátti, var Sir Wilfrid teldC tveim
höndum í Saskatdiewan og Al-
herta, og má að vísu segja, að slíkt
sé eigi að undra, þar eð bæði þau
fylki eru algerlega fylgjandi frjáls
lyndu stjórnmálastefnunni. En
viðtökumar sem Laurier fékk í
British Columbia hafa orðið mjög
ó annan veg en óvinir hans væntu.
Það er alkunnugt, að íbúar í Brit.
Col. hafa verið Laurier andvígir,
einkum út af innflutningi Kín-
verja og Japana og Hindúa til
Canada, og höfðu sumir aftur-
haldsmenn hér um slóðir gert sér
í hugarlund, að Sir Wilfrid rnundi
verða þar dauflega fagnað. En
það fór mjög á aðra leið.
Stjórnarformaðurinn í Britisih
Columbia, Mr. McBride, virðist
næsta ólíkur stjómarformanninum
hér i Manitoha. Hann gekst fyrir
því að veita Laurier hinar virðu-
legustu viðtökur, sem verða mátti,
og sýndi þar svo mikinn höfðings-
skap og kurteisi, að nafn hans
hefir flogið víða um lönd, og fram
koma hans lofuð að maklegleikum
tveimmegin hafs, cn jaínframt
hefir ókurteisi Manitobastjómar
orðið enn átakanlegri en áður, og
hvervetna minst á hana með lítils-
virðing.
Hin ómerkustu iblöð afturíialds-
manna hér í Manitoba hafa öf-
undast yfir viðitökumim, sem
Laurier fékk i British Columbia,
og reyna að svala gremju sinni
meö lasti og hnifilyrðum um
Latirier. öll eru þau með sama
þvættinginn upp aftur og aftur,
og þó að leiðinlegt sé að lesa hann
þá er hann aiveg skaðlaus. Það
er ekki nýtt í beiminum, að alls ó-
merkir vesalingar rísi upp til að
níða þá menn, sem gnæfa yfir
samtíCarmenn sína sakir frábærra
vitsmuna og yfirburða. En
það væri óskandi, að sá dagur
rynni upp fyr en síðar, að níðend-
um S'r Wilfrids skildist það, að
hann stendur jafnréttur fyrir
geipi þeirra, og þeir munu hvorki
vaxa né fitna af þeirri sæmd, sem
þeir þjkjast vera að naga af hon-
um.
Grænlands farir.
Danir eiga Grænland og reka
þar einokunarverzlun, sem kunn-
ugt er. Á síðari árum hafa þeir
allmikið ritaö um viðreisn lands-
ins, og gert þangað sendimenn til
rannsókna.
Merkastur Grænlandsfari, sem
Danir hafa átt, var Mylius-Erich-
stn. Hann hafði ferðast þangað
og ritað allmikið um land og lýð.
Hann var efnilegur rithöfundur
og niesti fuilhugi. — Árið 1906
for hann rannsóknarferð til Græn-
lands, skildi við skip sitt og hélt
við þriðja mann noröur meö aust-
urströnd Grænlands, en þd félaga
þraut vistir og urðu allir þrír
hungurmorða þar i Óbygðum vet-
urinn 1907. Snemma sumars 1909
fóru Danir nýjan leiðónugur til
Grænlands i því skyni að leita að
líkum þeirra félaga og flytj'a þau
heim, ef auðið yrði. Formaður
fararinnar var Mikkelsen. Ný-
skeð eru skýrslur fengnar af ferða
lagi þeirra. Mikkelsen yfirgaf
skipið í Marz s.l. og fór við annan
mann á hundasleða norður með
landi, og sagði félögum sínum aö
snúa til Danmerkur et hann yrði
ekki kominn í Ág|ústmánuði. En
nokkru eftir brottför hans brutu
þeir félagar skip sitt, en tókst að
komast á eyðiey austan við Græn-
land, og höfðust þar við þar til
hvalveiðiskip bar þar að og
bjargaði þeim. Engar fregnir
hafa komið af Mikkelsen og lét
hanh ekkert uppi um fyrirætlanir
sínar er hann skildi við félaga
sína, en það er ætlun manna, að
hann hafi haldið norður á lands-
enda og ætli þaðan suður með
vesturströndinni til mannabygða.
Ef för sú tækist slysalaust, má
vænta mikils vísindalegs árangurs
af henni.
Roosevelt.
Theodore Roosevelt er að lík-
indum víCfrægasti maður, sem nú
er uppi. Meðan hann var forseti
Bandaríkjanna, fór orðstír hans
um öll lönd, og síðan hefir veiði-
för hans til Afríku, og þó einkum
ferðalag hans meðal þjóðhöfð-
ingja Evrópu, orðið til þess að
auka á frægð hans og lýðhylli.
Roosevelt hefir haldið kyrru
fyrir síðan hann kom frá Evrópu
og aö sögn verið að leggja síðustu
hönd á ferðasögu sína um Afr-
íku en þar að auki hefir hann
verið aðstoðarritstjóri tímaritsins
“The Outlook”. Nokkur afskifti
hefir hann reynt að hafa af málum
síns flokks, en hvað eftir annað
hefir tillögum hans verið hafnað
af meiri hluta flokksforingjanna,
svo að sennilegt þykir, að dragi til
mikillar sundurþykkju með honum
og mörgum fyrri fylgismönnum
hans.
Um miðjan fyrra inánuð hélt
“State Committee” i New York
fund með sér, þar sem ákveðið var
að halda útnefninlgarfurid í rík-*
inu 27. September. Á þeim fundi
voru nokkrir fylkismenn Roose-
velts, sem vildu kjósa hann bráða-
birgðaformann á útnefningarfund-
inum, en þegar til atkvæða var
gengið, biðu Roosevelts menn þar
lægra hlut, og var Sherman, nú-
verandi varaforseti, kosinn í þetta
embætti með 20 atkvæöum, en
Roosevelt fékk 15.
Svo sem kunnugt er, var Taft
kjörinn forseti aðallega fyrir til-
lögur Roosevelts, og höfðu þeir
rnjög fylgst að málum jafnan en
síðan Roosevelt kom heim, hefir
sá orðrómur legið á, að fátt hafi
verið með þeim og sitt sýndist
hvorum, og var það i fyrstu
breitt út, að Taft hefði lagt á móti
Roosevelt þegar Sherman var
kosinn, og töldu blöðin fullvíst, að
allri samvinnu þeirra Tafts og
Roosevelts væri lokið. En nú er
það kunnugt orðið, oð Taft hefir
alls ekki lagt í móti Roosevelt,
heldur þvert á móti, og er vinátta
þeirra söm sem áður var, þó að
þeim kunni að bera eitthvað smá-
vægilegt í milli. Slíkt er ekki
tiltökumál.
Fyrir fám dögum lagði Roose-
velt af stað í fyrirlestra ferð um
suður og vesturhluta Bandarikj-
anna, og ætlar að halda ræður á
mörgum stöðum. Það er tilgáta
margra, að hann ætli með för þess
ari að tryggja sér fylgi manna
viö næstu forseta kosningar 1912.
— ætli þá að sækja um forseta-
tign enn á ný. Varla þarf aö efa
að förin verði til að auka vin-
sældir hans, en þeir sem kunnug-
astir þykjast Roosevelt telja mjög
ósennilegt, að hann verði i for-
setakjöri 1912, þvi að ha/nn lýsti
yfir því, árið 1904, er hann hafði
verið endurkosinn, að hann ætlaði
ekki að gegna því embætti lengur
en þaö kjörtímábil, er þá fór í
hönd.
Skilnaðarsökin.
Vort kvennfar og trúleysi er tekja
frá Dönum,
—Sú tízkan í Danmörk úr Parísar-
frönsku, —
Það stendur nú vottfast og vís-
indum í.!
Um sáttmála gamla og þjóðrétt
á þönum
Ei þarf nti að vera, um lausn frá
þeim dönsku,
Því skilnaðar-sökin er sönnuð
meC þvi.
23-8-10.
Stephan G- Stephannsson.
Innlimun Kóreu.
íl>ess var getiC' i seinasta blaði
Lögbergs, að Japansstjórn hefði
innlimað Kóreu-keisaradæmið í
ríki sitt. Fregnin hefir reynst
sönn og hefir vakið allmikla eftir-
tekt um allan heim —- en engin
mótmæli enn komið fram gegn
henni. svo að kunnugt sé.
Ekki verður sagt. að ‘‘stjórnar-
ráðstöfun” þessi komi óvænt eða
eins og þruma úr heiðríku lofti.
öll afskifti Japansbúa af Kóreu
hafa hnigið að þessu takmarki,
síðan þeir fengu sigurinn fræga
yfir Rússum. Allir samningar
og fundir, sem Japansmenn hafa
átt með Kóreubúum og stórveldum
Evrópu, hafa borið að sama
brunni: Eftirlit Japansmanna með
Kóreu sífelt aukist unz -það er
orðið að fullkomnum yfirráðum,
og það þarf varla að efa, að þeir
færi sór þau yfirráð vel í nyt í
verki. Ekki þarf að því að spyrja
að stjóm Kóreu hefir verið eins
og leiksoppur í hendi drotna sinna
í þessum samningum öllum, Allir
“samningar” Kóreu við Japan hafa
verið samdir í Tokio, og eiga rót
sína að rekja til viöburöa, sem
gerzt hafa utan Kóreu. Hinn
fyrsti seinni tíma samningur, sem
gerður var milli þessara landa, var
undirritaður 23. Febrúar 1904
hálfum mánuði eftir upphaf styrj-
aldarinnar með Rússum og Jap-
ansmönnum. | þeim samningi lýsti
Kóreustjórn “fullu trausti” sínu á
Japansstjórn, og lofaði að fara að
hennar ráðum í öllum umbótum
á stjórnarfyririaomulagi. Þar í
móti hét Japan að ábyrgjast keis-
araætt Kóreu vernd og friC, og
skuldbatt sig fastlega til að verja
frelsi landsins og óskertar land-
eignir keisaradæmisins.
Kænska Japanstjómar í við-
skiftunum við Kóreu var ekki
minni en sigursældin í viðskiftun-
um viö Rússa. Yfirráð Japans í
Kóreu uxu drjúgum viö samning,
sem gerður var í Ágústmánuði
1904, þegar Kóreustjórn félst á að
fela fjármál sín og utanríkis mál-
efni í hendur þeim mönnum, sem
Japansstjórn mælti með. S>á kom
úrslita orusta styrjaldarinnar, og
jafnframt var það hvervetna við-
urkent, að Japan mætti sín fram-
vegis mest í Kóreu. Með samn-
inginum í Portsmouth viðurkendu
Rússar óbeinlínis fyrirfram þess-
ar aðfarir Japansmanna, sem nú
eru fram komnar, með þyí að við-
urkenna yfirráð Japans í stjórn-
málum, hermálum og fjármálum
Kóreu. Rússneska stjórnin skuld-
batt sig til þess, “að aftra hvorki
né hafa afskifti af eftirfiti því,
vernd og yfirráðum, sem stjóm
Japans telur nauðsynlegt að fram-
fylgja í Kóreu.” Tæpum mánuCi
á undan friðarsamningunum í
Portsmouth endumýjaCi Bretland
bandalag sitt við Japan og hét þar
nær hinu sama sem Rússland, hvað
snerti kröfur Japans til Kóreu.
Með samningi, sem gerður var 17.
Nóvember 1905 milli Jiapans og
Kóreu, lét hið síðarnefnda landið
af hendi yfirráð yfir utanrílkis-*
málefnum sínum og tók við jap-
önskum búsetu landstjóra í Seul.
Ito prinz tókst á hendur þetta em-
bætti í höfuðborg Kóreu í Marz-
mánuði 1906, en þrátt fyrir alla
sína viðleitni og hæfileika, tókst
honum hvorki að ná hylli lýðsins
né hirðarinnar. Og með þvi að
hann hugði keisara Kóreu sitja á
svikráðum við sig. þá var hann
neyddur til að láta af keisaratign
í Júlí 1907, og fám dögum síðar
var enn gerður samningur, sem í
raun og veru fékk Japan drottin-
vald yfir Kóreu, sem afsalaði sér
öllum mikilsvarðandi stjómarráð-
stöfunum. En nú fór að brydda
á uppreisnarhug í Kóreubúum,
svo að sumarið 1909 tók Japans-
stjóm og að sér lögreglustjórn
þar og umsjón með fangelsum.
26. Okt. f. á. var Ito prinz myrtur
og þótti það hið mesta óhappaverk.
Banamaður hans var Kóreustúdent
og var hann síðar af lífi tekinn.
En siðan þetta morð var framið
hefir Japanstjórn þótt óþolandi að
láta Kóreu nokkm ráða um sín
mál, og er nú komið sem kunnugt
er, og virðast aðrar þjóðir ekki
ætla að láta það til sín taka.
Það er og ekkert í samningum
Japans við aðrar þjóðir, er brjót
bág við þessa innlimun Kóreu.
Hins vegar hefir Rússland og
Bretland fallist á þetta fyrir fimm
árum, en önnur lönd, og þar á
meðal Bandaríkin. hafa með samn-
ingi fallist á “status quo“ f“alt
óbreytt eins og áður”J þar eystra,
en þá var Kórea í rauninni komin
undir yfirráð Japans. Síðasta
skrefið sem stigið var, má teljast
hinn nýgerði samningpir milli
Rússa og Japana, er þegar þótti
fyrirboði algerrar innlimunar á
Kóreu í japanska ríkið. Hið eina,
sem mælir móti aðförum Japans,
em sjálfs þess loforð við Kóreu,
loforð, sem áður vora nefnd og
gefin voru í upphafi styrjaldarinn-
ar, að vcrnda frelsi og óskerðar
landeignir keisaradæmisins. En
þess er tæpast að vænta af þeirri
reynslu sem vér höfum af mann-
legu eðli og sannsögulegum við-
burðum, að þessi samningur yrði
vel haldinn, sem gerður var í upp-
hafi hinnar miklu tvísýnu styrj-
aldar,— einkum þegar Japan hafði
fengið svo frægan og afleiöinga-
ríkan sigur. Þ'að kann vel að vera,
að vestur-þjóðirnar hefðu farið
gætilegar í sakirnar en Japans-
menn 1 vernd sinni 4 Kóreu. Þeir
hafa beitt þar allmi'killi hörku. En
nokkuð á það ef til vil! rót sina að
rekja til eftirkasta styrjaldarinn-
ar, og þó einkum þess, að þeir
munu nú komnir að raun um, hve
sigurinn var dýrkeyptur, þó að
glæsilegur væri, og hversu mikil
nauðsyn var á að ná fótfestu í
Kóreu til að tryggja framtíð sína.
Þegar öll kurl koma til grafar,
má vel vera, að það sé Kóreu og
Japan fyrir beztu, hvernig komið
er, og að það sé heimsfriðinurn
t'TR'ging' Það er ikunnugt. að
Kóreitbúar voru hvorki farsæl þjóð
né framtakssöm undir keisara-
stjóminni og Japanstjóm hefir
kipt mörgu þar í lag, en hitt er ó-
séð, hvort Japansmönnum tekst
að vinna samúð Kóreumann eða
ekki. UndirokaCar þjóCir bera
sjaldan hlýjan hug til drotna
sinna, jafnvel þó aC þeim vegni
betur hvað efnahag snertir undir
stjóm þeirra. Það er t. d. alkunn
ugt, að allmikið hefir bólað á upp-
reisnarhug í mörgum lendum
Breta, ekki sízt í Egiptalandi, sem
stórum hefir þó auðgast vegna
mannvirkja þeirra, er þeir hafa
látið gera þar. En því er um kent
að þeir geti ekki umgengist “út-
lendingana” með þeirri samúð og
kurteisi, sem vera ætti, og mun
slíkt víða brenna við. Það er ó-
séð, hversu Japansmönnum kann
að takast samhúðin við þessa nýju
þegna sína. Ibúatala í Kóreu er
eitthvað milli 8 til 17 miljónir, og
má geta nærri. að mentamenn Jap-
ans eiga mikið starf fyrir höndum
áður þeir hafi komið friði og góðu
sikpulagi á þar í landi.
Sykurgerð og sykur-
nautn.
Sykurgerð er æfagömul. Meir
en 1,000 árum fýrir Kr. b. var
sykur unninn á Austur Indlandi,
úr sykurreyr. Árið 714 e. K. fluttu
Márar sykurreyrinn til Spánar og
gróðurscttu hann þar, og skömmu
síðar hófst hin mesta blómaöld
ibæði þar, í Sikiley, Krít og fleiri
stöðum, sem síðar leið þó undir lok
nema á stöku stað á Spáni.
Um 1420 var tekið að rækta
sykurreyr í Kanarisku eyjunum,
og um nær tveggja alda bil kom
Evrópubúum því nær allur sykur-
forði þaðan, en í lok sextándu afi’-
ar hófst sykurgerð á Vestur Ind-
landi, og varð það um eltt skeið:
nær einrátt um þá atvinnugrein.
Síðan hefir sykurgerð verið
stunduð víða um lönd, í suðiur-
hluta Norður Ameríku, Suður
Ameríku Afríku og Ástralíu.
Árið 1799 var fyrsta sldfti reynt
að búa til sykur úr sykurrófum.
Tilraunin var gerð í Slesíu og
hepnaðist illa. En þegar ..megin-
lands-bannið” komst á, sem bann-
aði Englendingum alla verzlun og
siglingar til Eívróipu ái dög'u.m
Napóleons mikla, þá var þessari
iðnaðargrein gefinn meiri gaum-
ur en áður. Voriö 1811 veitti
Napóleon miljón franka í vcrð-
laun handa þeim, sem ræktuðu
sykurrófur og lagði til um 97,000
ekrur til rófnaræktar. Hann kom
á fót fimm skólum, þar sem syk
urgerð var kend, og af þessum
ráðstöfunum varð sá árangur, að
árið 1828 voru 58 sykurverksmiðj
ur á Frakklandt, sem árlega
bjuggu til 30,000 tonn sykurs.
Eftir árið 1840 jókst sykurgerð
mjög i Þýzkalandi, og úr því
breiddist 'hún út til Austurríkis,
Ungverjalands, Niðurlanda, Rúss-
lands, Danmerkur, Svíþjóðar, N -
Ameríku og Japans. Meö því að
sífeldar umbætur hafa orðið í syk-
urrófna rækt, og áhöld öll til sjk
urgerðar telkið miklum stakka-
skiftum, þá hefir miklu meiri syk
urgerð verið á Þýzkalandi en í
nokkru öðru landi.
Það hefir alt af verið hörð sam-
kepni milli þeirrra, sem búa ril
reyr-sykur og 'hinna, sem búa til
rófna-sykur. Hinn síðarnefndi
þótti í fyrstu miklu lélegri, en
árið 1882 var svo komið, vegna
endurbættra véla og ræktunar-
aðferðar, að hann þótti jafngóður
reyr-sykrinum.
Fáum árum seinna komst þó
reyrsykur í meira gengi, en siðan
1888 hefir minna verið búið til af
honum en rófnasykri. En á allra
síðustu tíð hefir reyrsykurgerð
aukist ákaflega á Cuba, þar sem
varið er um $5,000,000 til sykur-
reyrs ræktunar, og gefur hver ekra
af sér rúmlega hálft fjórða tonn
sykurs, eða alls 18,000,000 tonna,
og gæti þetta orðið til að draga
úr sykurrófna rækt annara landa.
Sykur nautn hefir gífurlega
aukist á síðasta mannsaldri, eins
og sjá má af skýrslu þeirri, sem
hér fer á eftir. Hún sýnir hvað
sykurnautnin var mikil árið 1875
og árið 1906. Tölurnar sýna hvaö
mörg sykurpund koma árlega á
hvert mannsbam að jafnaði í
hverju landi; >875- 1906
Bretlandi . . 62.59 77.66
Bandaríkjum . . • ■ 42-33 76.01
Danmörku . . . . 27.5 71.06
Belgíu . . 22.66 32.98
Hollandi . . 18.48 39-07
Thc DOMINION BANK
SELKIKK t riBUin
Alls konar bankastórf af hendi leyst.
Sparisjóösdeildin.
TekiP við innlögum, frá $i.oo aO up4»ha?r
og þar yfir Hæstu vextir borgaöir tvisvart
sinnum á ári. ViOskiftum bænda og ann
arra sveitamanna sérstakur gaumur gefinL
Bréfleg innleggog úttektir afgreiddar. Ósk
aö eftir bréfaviOskiftum.
Greiddur höfuöstóll... $ 4,000,000
v«r»«jó5r og óskiftur gróOi $ 5,400,000
Innlög almennings .........$44,000,000
Allar eignir..............$59,000,000
Innieignar skírteini (letter of credits) selé ,
sem eru greiOanleg um allan heim.
J. GRISDALE,
bankastjóri.
Frakklandi............16.61 36.01
Þýzkalandi............16.19 42.26
Svisslandi............16.17 53-24
Austurr. og Ungam 8.08 22.84
Portúgal..............7.48 14.65
Noregi...............7.48 46.86
Rússlandi.............6.08. 19.27
Spáni.................6.49 12.06
Grikklandi............4.62 8.23
Tyrklandi.............2.38 8.51
ítalíu.. ....................7.44
Sykureyðsla í Bandaríkjum var
meiri síðastliðið fjárhagsár en
nokkru sinni áður, og framleiðslan
lika miklu meiri en áður. Á áritm
var þar eytt eitthvað 7ýí biljón
prnda ,eða um 82 pd á mann. Að
ein$ tvisvar áður hefir sykureyðsl
an farið fram úr 7 biljónum pr.,.
árið 1907 og 1909, og að eins fjór
um sinnum farið frarn úr 6 biljón-
um punda, árið 1903 1905, 1906
og 1908.
Sykurrækt í Bandaríkjum hefir
farið sívaxandi á hinum seinni
árum. Siðastliðð fjárlhagsár var
nær fjórðungur alls sykurs, sem
þar var eytt ræktaður á megu-
landi Bandaríkjanna, en an»ar
fjórðungur á Hawaiieyjum, Porto
Rico og Filippseyjum, en helm
ingurinn var innfluttur frá öðrum
löndum.
Björnstjerne Björnson.
Buldi við brestur,
er bogastrengur
Þambarskelfis
þjóðsorg vakti;
brast enn bogi
beztur í Norvegi,
en hremsa hvein
við hjarta þjóðar.
Bróður sá ek Bjarnar
í brynju fara“ —
Aðalsteinsfóstra
ungrar tíðar.
“Lék við ljóðmögu,
skyldi land verja
ægir Eydana,
stóð und árhjálmi.”
“Hrauzk úr hervaðum,
hratt á völl brynju
vísi verðungar*
áðr til vígs tæki.”
— Svo hataðist
við hlifiskjöldu
arfinn framhyggja
Orms hins langa!
“Svá beit þá sverð
ór siklings hendi
váðir Váfaðar
sem í vatni brygði;
brökuðu broddar,
brotnuCu skildir,
glumdu glymhringar
í gotna hausum***)
* 3H
•— Svo þrumdu ljóð
fyrir þúsund árum
Skáldaspillis
um skörung fallinn;
svo skyldu og sungin
á sömu tungu
B jörnssonarntál
að Bragafulli!
“Stóð ófriðir
af áfarmenni
innanlands
öllu fólki”.
— Þ’ar lýsti Sriirla
styrjar-ævi
sjö öldum síðar
samlands niðja.**
Þ v í stóð ófriCur
um afarmenni,
a C hann m e r k i C bar,
né matst viC aCra,
*) Sjá Hákonarmál E. skálda,
spillis frá miCrí 10. öld
ö* j Hákonarmál Sturlu ÞórC-
arsonar (vtm HáJkon gamla)
frá 1263.
1