Lögberg - 16.02.1911, Síða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 16. GEBRÚAR 1911.

HEFND MARI0NI5
EFTJR
E. PHILUPS OPPEN'HEIM.
VI. KAPITULI.
Nýr meðlitnur í reglunni.
Maríoní greifi sat í sömu stellingum eins og
hann var vanur, í djúpa hægindastölnum sínum og
hallaíist áfram aí eldinum þögull og dauflegur.
Fyrst virtist hann ekkert taka eftir þvi a5 hurðin
var opnuö, en þegar hann heyrði léttilega gengiS
eftir gólfinu, og sá er inn kom, nam sta&ar vi5 hliS-
ina á honum, þá leit hann upp þreytulega. Alt í
einu breyttist allur svipur á honum. Þa5 var eins
og dauC og köld mynd hfgaSist alt í einu, af rafafls-
straumi.
Hann strauk hendinni skyndilega yfir augun og
mjóu fingurnir á honum kreptust me5 krampakendu
taki a5 stólbrúöunum. Æ! Hann hlaut aftur aö
dreyma fortíöina! Hún blasti á ný viö honum ögr-
andi og hæðandi! En, þarna var hún samt; enginn
efi var á, að hún stóö þama. Heilaga guösmóð'ir!
Var hann nú loksins aö ganga af~vitinu?
Margaretha!” hrópaöi hann, og rétti hendumarl
fram í móti henni. “Margaretha!”
Nú, þetta var þá hvorki draumur eða vitfirring.
Þaö var sannleikur. Mjúkum handleggjum var
vafiö um hálsinn á honum þétt og ástúölega, og | mínar
grátvott andlit lagðist aö andliti hans. Heit tár, tár-
hennar, streymdu niöur kinnfiskasognu vangana
ín
á honum. Þau vermdu og örfuöu ráshægt blóöiö
æöum hans og eyddu kuldadofanum, sem haföi legið
á honum eins og jökulfarg. Grátstafur kom í kverk-
ar honum. Meö skjálfandi fingrum strauk hann
hárið frá vöngum hennar. Hann staröi undrandi
andlit henni. Þetta hlaut aö vera missýning, þetta
hlaut aö vera ofsýn, er hyrfi þá og þegar, og þá
stæöi hann einn eftir í dimmunni. Tuttugu og fimm
ár voru liðin! Þá hafði hún veriö þessu lík. Hon-
um fanst sturlana tilfinning koma yfir sig.
“Margaretha!” hrópaöi hann veiklulega. “Eg
skil þetta ekki! Þú ert Margaretha! Þú hefir aug-
un hennar, háriö hennar, munninn hennar! En samt
eetur þaö ekki átt sér stað. Æ! nei, þaö getur ekki
veriö!”
“Þú ert aö hi ugsa um móöur mma!” sagöi hún
blíölega. “Henni þótti svo einstaklega vænt um þig.
Eg er lík henni. Finst þér þaö ekki?
“Gift? Margaretha gift! Já, auövitaö, og þú
ert dóttir hennar. Þú ert systurdóttir min. Tutt-
ugu og fimm ár er langur timi.’’
“Já, þaö er langur, hörmulega langur tími,”
svaraöi hún með ákefö. “Móöir mín sagöi mér frá
því, þegar eg var litd, og þá varö hún altaf skjálf-
rödduö af geðshræringu. Francesca sagöi mér líka
frá því á stundum. Eg baö fyrir þér á hverju kveldi
þegar eg var lítil — eg baö þess aö þér yröi slept
sem fyrst úr varðhaldinu. Þaö' var hryllilegt og
ranglátt aö halda þér þar.”
Hún vaföi handleggjunum um hálsinn á honum
og lét höfuðiö hvíla á öxl hans. Honum fanst þaö
eins og vakning til nýs lífs.
“Og hvar er móöir þín, Margaretha?” spuröi
hann hiikandi.
“Hún er dáin,” svaraði 'hún meö lágri röddu.
“A-á-á? Er Margaretha dáin? Hún var lík
þér, barniö mitt. Dáin! Tuttugu og fimm ár er
langur timi. Dáin!”
Hann stundi viö, og horföi
hugsandi inn í eldinn. Endurminningar hins um-
liöna liöu fram hjá í huga hans í flughröðum fylk-
ingum. Hann sá sig og hana, foreldralausu systkin-
in, leiöast um eyjuna fögru, sem var ættland þeirra.
Hann mintist þess gerla, hvemig hafgolan haföi
leikiö svalandi um andlit þeim, og himingnæfandi
fjöllin fyrir ofan höföu snemma vakiö háleitar hugs-
anir i brjóstum þeirra. Innilega kært hafði þaö
heimili orðið þeim, innilega kærar samvistirnar þar.
Þau höföu talað saman um lífiö, sem fram undan
þeim lá. — rósum stráö og heillandi, lofandi upp-
fylling fegurstu og dýrðlegustu vona. Á þeim tim-
t«m gekk mikil frelsisalda yfir eyjuna þeirra og meg- Heyr®u Þaí5. guS
“Eg hugsa, aö eg hafi átt gott, þegar eg var
lítil. Eg man ekki eftir mörgu fm þeim tímum,
og ekki heldur neitt greinilega eftir mömmu minni,
því aö hún dó þegar eg var sex ára gömul. Pabbi
var mér góöur, en hann var altaf kaldur og alvarleg-
ur. Eg held að eg hafi aldrei séö hann brosa eftir
að mamma dó, og svo lenti hann líka í einhverjum
fjárkröggum. Banki nokkur varö gjaldj.rota, og
þar tapaði hann stórfé; og svo átti hann marga hluti
í félagi, sem fór á höfuðiö. Eg skil reyndar ekki
vel í hvernig það fór alt saman, en þegar hann dó
fyrir þrem árum, þá gekk nærri því alt, sem hann
átti, til aö borga skuldir. Eg varö aö fara til fööur-
bróður mins, og þar leið mér hörmulega illa. Mér
er illa viö alt þaö fólk — fööurbróöur minn, konu
hans og börn þeirra. Þaö er ruddalegt hversdags-
fólk; það er alt með hugann á starfsmálum, og for-
ríkt, en raunalega illa siðað og alt af aö tala um
peninga. Þaö er alt smekklaust, ólisthneigt og
kann enga góða siöi. Eg hugsaöi mér aö fara þaö-
an, og litlu síðar heyrði eg aö þú værir hér. Eg
ætla aö verða kenslukona, og vinna heldur fyrir mér
sjálf, en að vera lengur hjá því fólki. Móöurbróöir
minn góöur! Lofaðu mér aö fara hingað til þtn, og
vera hjá þér! Farðu burt meö mig frá þessu ótta-
Iega Englandli. Viö skulum fara til einhverra hinna
suðrænu landa, þar sem sólin vermir mann, og fólk
er eklki alt af aö tala um peninga — þar sem fagurt
er um að litast og margt til aö dáðst aö. Hér er kalt
og leiöinlegt, og hér vil eg alls ékki vera.”
Hún þagnaði alt í einu og kom gráthljóð í rödd-
Hann tók bliðlega utan um höfuðjð á henni og
j lyfti því upp og sagði raunalega:
“Eg er gamall og einrænn maöur, sem skamt á
eftir ólifaö. En ef þú vilt fúslega fara til mín og
dvelja hjá mér, þá er mér þaö mikil huggun í elli
Þegar eg dey skalt þú eignast allar eignir
Við höfum þaö þá svo.”
ína.
minni.
Sorgin hvarf eins skjótt af andliti hennar eins
og upp styttir þrumuveöri á sumardegi, og blíölegt
bros færöist yfir það.
“Eg skal aldrei, aldírei yfirgefa þig, móðurbróö-
ir minn!” sagöi hún innilega. “Viö skulum búa sam-
an alla tíö. En hvaö það verður gaman!”
Svo varö henni litið á hann — mögru, vööva-
lausu Hmina og þreytulega, raunalega andlitiö, og
þá þaut dökkur roöi fram í kinnarnar á henni. Hún
stappaði niöur fætinum og augun tindruöu af
gremju. Þessi sjón minti hana á þaö, aö samvistir
þeirra mnndu ekki geta orðið mjög langar. Dauða-
mörkin voru auðsæ á þessu öskugráa and'liti. Sú
rún var auölesin.
“En hvað mér er illa viö þetta fólk!” hrópaöi
hún, “þetta vonda fólk, sem hélt þér i fangelsinu öll
þessi ár. Mig Iangar til aö drepa þaö alt — mig
langaði til að sjá það deyja frammi fyrir okkur.
Eg mundi ekki hlífa noklcurri manneskju af því —
ekki einnil”
Hann hratt henni frá sér og spratt á fætur eins
og nýr maður. Fölsikaöi eldurinn var lifnaöur aftiur
að nýju; igamla hatrið og hefndarlöngunin var vökn-
uö upp aftur heitari en nokkurn tíma áöu.r. Hún
leit aftur á hann og hrökk viö. Hann titraöi allur af
geöshræringu.
“Heyröu, barn!’ ’hrópaði hann. “Hefir þú
heyrt söguna af því, þegar eg var handtekinn? Nei,
þú hefir ekki heyrt hana. Þú skalt fá aö beyra
hana. Þú skalt dæma milli mín og þeirra. Hlustaðu
nú á! Þegar eg var ungur að aldri, þá brunnu hug-
ir manna á ítalíu af frelsisþrá. Þér er kunnugt um
hversu þeim írelsishreyfingum var háttaö. Þér er
kunnugt um, aö leynifélög voru. stöfnuð út um land
alt, og að sum þeirra voru öflug og hættuleg. Eg
var 1 einu þessu félagi. Reglu okkar nefndum viö
“Hvítu hýblóma regluna”. Viö, sem í henni vorum,
vorum allir ungir, framgjarnir og ákafir, og viö lit-
um svo á, að viö værum frumherjar sigursællar frels-
isbaráttu. Við geröumst aldrei talsmenn æstra bylt-
þurrum augum ^nga eSa blóösúthellinga; i raun réttri rufum við
aldrei lögin. Viö héldum fyrirlestra, og viö gáfum
út ílugrit. Við vorum æstir draumsjónamenn. — og
hneigöumst flestir að sameignastefnunni. En eg er
viss um að hver okkar um sig mundi með glööu geði
hafa viljað láta líf sitt, til þess að frelsa föðtirland
því, aö dauðahegning biöi mín, ef eg leitaði þangaö
aftur.”
“Þaö var grimmilegur dómur!”
Hann lyfti upp hendinni.-
“En á þeim tímum var eg ástfanginn, Marga-
retha. Hún hét Adrienna. Hún haföi mist foreldra
sína eins og eg, og þó að hún væri af göfugum ætt-
um, þá var hún fátæk, eins og viö Maríonar vorum.
En hún var gædd frábærri gáfu. Hún var söng-
kona. Hún haföi ekki viljaö nota sér hjálp ættingja
sinna, heldur tók hún aö syngja á samsöngum og
söngleikahúsum þangað til hún var orðin viöfræg um
alla Evrópu. . Þegar útlegðardómurinn haföi veriö
feldur yfir mér, var mér gefinn sjö daga frestur til
að kveöja kunningjana. Eg fór á fund hennar og
tjáöi henni ást mína. Hún hvorki vísaöi mér bein-
linis á bug, eöa tók bónorði mínu. Hún baö um tíma
til umhugsunar. Eg gat ekki veitt henni neinn
frest! Eg lagði aö henni aö fara af landi burt meö
mér. En, þaö vildi hún ekki gera! Eg var ef til
vill of ákafur, of bnáðlátur! Svo kann aö hafa veriö.
Eg get ekki um þaö sagt með vissu. Einn lagöi eg
af staö, en hún var eftir. Eg fleygði mér út i straum
glaðværöarinnar í Paris. Eg dvaldi langa hríö á
eyöilegustu fjöllunum i Svisslandi. Eg þoldi um
tima kuldann og þokurnar í Lndúnum og sukkið í
Vin. Það kom fyrir ekki. Hvernig sem lífskjörum
minum var háttað, var mér óhnögulegt aö gleyma
henni. Eg veiktist, og eg vissi hver orsökin var.
Viö Margaretha erum komin af ætt, sem 'btæíSi hefir
elskað og hatað óaflátanlega!”
Hún hallaði sér upp í fangið á honum, og hann
hélt henni þar.
“En eg kom aftur, þó aö eg vissi, aö eg legöi
mig í auðsæa lifshættu. Eg geröi mig ánægðan meö
þaö, ef eg fengi aö deyja við fætur 'hennar. Eg
komst þá að raun um, að hún var orðin kuldaleg og
breytt; hún ámælti mér jafnvel fyrir aö hafa lagt
mig í þessa hættu, og mæltist til þess, aö eg færi burt
aftur. Ekki sagði hún nokkurt hughreystingarorö
við mig, til aö létta mér hörmungar útlegöarinnar;
ekki nokkurt vonarorð til að endurgjalda mér fyrir
áhættuna, sem eg haföi lagt mig i, til aö sjá hana
aftur. Eg komst brátt aö þvi, hverriig á þessu stóö
t—annar maður haföi stolið ást hennar frá mér.
Um þessar mundir haföi Englendingur noldcur
komið til Palermó — einn þessara bölvuöu Englend-
inga, sem við þekkjum. Einu sinni sagði hún mér
frá því, næsta róleg, aö hún elskaði þenna Englend-
ing, og ætlaði sér aö veröa kona hans. Hún gleymdi
öllum þeim löngu árum, er eg hafði reynst henni
trúr og tryggur, hún gleymdi loforðinu, ótalaða,
sem hún haföi gefið mér, en eg haföi sldlið, vel eigi
að síöur; hún gleymdi öllu því, sem eg haföí liðið
hennar vegna; hún gleymdi þvi, aö orö hennar mundu
láta í eyrum mér eins og dauðadómur allrar ánægju
og gleði hér á jörðinni. Og hún gleymdi þvi líka, aö
eg var Maríom! Finst þér þaö rangt af mér, Mar-
garetha, þó að eg lenti í þrætu viö hann? Þú ert
enn á iwigum aldri, en þó finst mér, sem þú munir
hafa öölast dómgreind roskinnar konu! Segðu mér
nú hvað þér finst. Finst þér aö eg heföi átt aö
draga mig í hlé og láta hann taka hana af mér?’ ’
“Þá hefðirðu verið skræfa,’ ’hrópaöi hún. “Þjú
barðist viö hann. Segöu mér hvemig sú hólmganga
fór.”
“Þú ert sönn dóttir föðúrlands þins, Marga-
retha!” mælti gamli maðurinn. “Þú ert Maríoní!
Illustaöu nú á! Eg móðgaði hann! Hann færöist
undan að berjast. Þá laust eg hann í andlitiö meö
hnefa mínum á opinberum veitingastað, og neyddi
hann til að taka hólmgöngu4ásikorun minni. Svo
var alt undirbúiö. Viö stóðurn hvor andspænis öör-
um á sandinum með sverö 1 höndúm. Merkið haföli
veriö gefið til að byrja hólmgönguna. Lif hans var
í minni hendi; en hlusta nú á Margaretha. Mér
datt ekki í hug aö svifta hann því, nema aö gefa hon-
um enn færi á að sleppa ómeiddum, ef hann vildi.
Eg ætlaði ab biða við þangað til sveröl mitt stæöi á
VEGGJA GIPS.
Vér leggjum clt kapp á
að búa til hiötrausta»ta
QK finKcrðasta GI P S.
ÍÍP • **
oxipire
Cements-veggja
Gips.
Viðar Gips.
Fullgerðar Gips o.fl.
Einungis búiö til hjá
Manitoba Gypsum Co.Ltd,
Wmaipeg, Manitoba
8KRIFIÐ EFTIR BÆKLINGI VORUM YÐ-
—UR MÖN ÞYKJA HANN í>ES8 VERÐUR_
THOS. H. JOHNSON og 1
HJÁLMAR A. BERGMAN, |
fslenzkir l»>gfracBingar. #
. t
Aritun: p. o. Box 1650. |
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg J
Skkii
•stoka:— lioom 811 McArthor
Boilding, Portage Avanue
; Dr. B. J BRANDSON
Offtce: Cor. Sherbrooke & William
TKUPIHMB GIHV 320
Orpica-Thiait:
*—3 Og 7—* c. h.
620 McDbrmot Avk.
GARRY 381
Winnipeg, Man.
hálsi lionum og hrópa þá: “Afsalaðu þér stúlkunni,
sem eg hefi elskað alla æfi rnina, og þá skaltu komast
héðan ósærður! Hann skyldi sjálfur hafa fengið aö
kjósa örlög sín. Var þaö ekki sanngjarnt?”
“Sanngjarnt! Þaö var einstakasta drenglyndi!
Meöan eg var í haldi, var mér leyft aö sjá lög-
mann minn, og eg lagði svo fyrir hann, aö greiöa
á hverju ári vissa upphæð til reglu okkar í Lundún-
um, þvi að þangað hafði hún flutt bólstaö sinn eftir
að eg hafði verið tekinn höndum hið fyrra sinn.
Dag eftir dag setti eg mér þá stund fyrir hugskots-
sjóir, er eg stæði frammi fyrir reglubræðrum minum
í Lundúnum, píslarvottur skoðana okkar, og krefðist
af þeim hefndar þeirrar, sem mér bar með öllum
rétti. Eg gat gerla gizkað á, hve innilega þeir
mundu taka i hönd mína, og meö þögulli samúð
þakka mér fyrir mínar löngu þjáningar. Aftur
heyröist mér eg heyra eiöinn, sem viö höföum svarið
— “Hefnd gegn svikurum, hefnd gegn svikurum!
Það var sá hreimur, sem hélt í mér lífinu, vonin,
sem eg lifði á!”
Hún hafði ekki af honum dökk augun, sem
tindruðu eins og stjörnur og rödd hennar skalf af
geðshræringu, er hún spurði:
“Hefirðu fundið þá? Þín veröur hefnt! Held-
urðu það ekki?”’
Hann varpaði mæðulega öndinni með grátstaf í
kverkunum. Deyfðin og tilfinningarleysið var að
hverfa úr hugskoti hans og likama. Sorg hans var
að fá á sig eðlilegan blæ, og krafðist eðlilegrar lýs-
ingar.
“Æ, Margaretha, æ. æ!” sagöi hann og horföi
niður fyrir sig, “sárustu vonbrigðin, sem eg hefi
orðið fyrir á æfi minni, komu mér þá óvænt. Meðan
eg var að rotna í fangelsinu á ítalm hefir langt tíma-
bil liðið í sögunni. Timabil leynifélaganna er liðið.
“Hvita hýblóma reglan” er Hðin undir loik — eða
verra en það, nafn hennar hefir verið dregið ofan
í skarnið. Gömlu meðlimirnir hafa týnt tölunni
einn eftir annan; hið háleita markmið reglunnar hef-
ir gleymst. Saga hnignunar hennar verður aldrei
skráð. Fáeinir ruddalegir, óupplýstir menn koma
saman í veitingahúsi stöku sinnum að kveldlagi, og
eyða fénu, sem eg ánafnaði reglunni, í vinföng og
okkar frá hörmungum borgarastyrjaldar! Konur Haltu áfram! Haltu áfram!”
báru blóm-merki okkar og var leyft að ganga í fé
lag okkar. Við bundum það fastmælum aö láta aldr-
ei koma til blóösúthellinga í frelsisbaráttu okkar.
Aldrei hefir nokikurt félag veriö stofnaö, siem var
ósaknæmara heldur en okkar. Eg fullyröi þaö! Eg
sver það! Eg kalla drottinn til vitnis nm það!
i"
inlandiö, seni hún lá viö. Saga Evrópu geymir enn
minjar þeirra frelsishreyfinga og enginn þráöi inni-
legar að taka þátt i þeim, heldur en hinn ungi L«on-
ardó di Maríoni. Hugumstór og æfintýragjam var
hann aö eðlisfari og gæddur fjörugu imyndunarafli,
svo aö honum var frá barnæsku gjarnt til aö reisa
sér mikla loftkastala, og Margaretha var fús til aö
eiga meö lionum þá fögru framtíðardrauma. í æöum
hans rann konungablóö, og varö þaö honum hvatning
til stórræöa, og hún, þessi systir hans, sem hann
unni svo heitt, hún átti aö verða sú er frægðarinnar
nyti með honum. Þannig höfðu þau hugsaö sér
æfina á þeim tímum. En nú, er hann leit aftur yfir
æfiálinn og hugleiddi liðnar lífsstundir, þá sá hann
ekkert nema ömurlega skuggamóöu í stað hinna
dýrðlegu frægðarverka, sem hann hafði ætlað sér aö
vinna. en æfi hennar faldist hjúpi gleymskunnar —
þvi að hún liafði gleymt þvi. hve tíginborin hún var
og gifst enskum kaupmannssyni — og nú var ekkert
til minninga um bana nema gröfin. Það var sorg-
legt! Fjarska var það sorglegt!
Hlýr andi hennar, sem féll á kinn honum minti
hann á livar hann var staddur. Hann leit niður og
framan í hana með innilega hlýlegu .augnaráði, svo
að tárin komu aftur fram í augu hennar.
“Svo aö móðir þín hefir þá gifst Martin
Briscoe?”
“Já.”
“Og hann—”
“Er dáinn líka," svaraði hún blíðlega. “Eg er
munaðarleysingi.”
“Og hvar — hvar áttu þáheima núna, bamið
mitt?” spurði hann með miklum ákafa í röddinni.
“Segðu mér, líður þér vel?”
“Nei, mér líður illa,” svaraði hún með áherzlu.
Það var von. Gott var til þess aö vita.
“Mér líður ósköp illa stundum. Oft óska eg aö
eg væri dauö."
“Segöu mér gerla írá því, barniö mitt,” hvíslaöi
hann. “Eg á heimting á aö vita um þaö.”
Hún settist niður á gólfiö og hallaði höföinu upp
aö stólbrúöinni. Svo tók hún til oröa og mælti:
Hann var aftur oröinn styrkur maöur. Deyfð-
armókiö var horfiö. Hættan á því, aö harui misti
vitiö, var nú horfin. Hann stóö frammi fyrir dökk-
hæröu, hávöxnu stúlkunni, og talaöi meö þeim hríf-
andi eldmóöi, sem einkennir þá sem hafa þolaö rang-
láta refsingu, en hún haföi ekki af honum augun,
spenti greipar og hlýddi meö mestu athygli á hvert
orð sem hann sagði.
“Það vildi nú svo til, aö stjórnin komst á snoðir
um félag okkar. Tilskipun var gefin út um þaö, aö
regla okkar skyldi veröa leyst upp. Þessi slkipun
gramdist okkur öllum mjög mikiö. Viö vorum ung-
ir og ibráðlyndir, og okkur þess meövitandi, aö viö
höfðum aldrei gert neitt rangt eða ólöglegt — og aö
viö vorum saklausir um þaö, sem á okkur var borið.
Við bundum þaö því svardögum, aö halda viö reglu
okkar leynilega. Alt til þess tíma höföu allar geröir
félags okkar fariö fram opinberlega; viö höfðum
leigt okkur fundarstaö, alþýöa hafði sótt fyrirlestra
okkar, konur höföu borið blómmerlki okkar opinber-
lega, bæöi á samkomum og d^nsleikjum. Nú var alt
oröiö breytt. Nú komum við saman með leynd og í
óleyfi landslaga. Enn var markmiö okkar ósaknæmt.
Aö eins einni grein haföi verið bætt viö lög okkar,
er var annars eölis og viö skrifuðum öll undir: “Það
var refsing gegn svikurum!” öll sórum viö okkar á
milli að refsa svikurum.”
“Ef eg hefði verið uppi á þeim dögum, þá hefði
eg borið blóm ykkar við konungshirðina,” hrópaði
hún kafrjóð i kinnum.
Hann þrýsti að hönd hennar og hélt svo áfram
og mælti:
“Þegar fram liðu stundir og óánægjan og bylt-
ingahreyfingin magnaðjst, þá voru rannsóknarnefnd-
ir skipaðar. Njófinaraf stjórnarinnar voru alstaðar.
Þeir fengu grun á okkur. Eitt kveld vorum við tíu
félagar teknir fastir, þegar við vorum að fara út úr
fundarsal okkar. Við vorum allir af höföingjaætt-
um og feður sumra okkar mjög voldugir. Það var
litiö svo á, aö eg væri forsprakkinn; þyngsti dómur-
inn var því kveðinn upp yfir mér. Eg var geröur
útlægur um alla ítaliu um tiu ár, og var varaöur við
“Merkið hafði verið gefið til hólmgöngunnar;
sverð okkar höfðu ínæzt einu sinni, en í þeirri svipan
kom hún, Adrienna, konan, sem eg els/kaði, að okkur.
Með henni höfðu komið ítalskir lögregluþjónar til
að haudtaka mig! Eitt bréf hafðS eg ritað í flýti
og geðshræringu. í það eina skifti hafði eg komisC
ógætilega að orði, svo að þar hafði eg gefiö' hinu
opinbera böggstaö á mér. Ef uppvíst 'heföi oröiö um
þetta bréf þegar eg var dæmdur hiöi fyrra sinniö, þá
mundi dótmuirinn hafa oröiö miklu strangari. Ad/rí-
enna haföi náö þessu bréfi í sinar hendur, og þaö
hafði hún afhent rammasta fjandmanni mínum lög-
reglustjóranum á ítalíu. Hún haföi svikið mig, hún
konan,, sem eg haföi lagt líf mitt í sölurnar, td aö
sjá! Þaö var hún, sem haföi kvatt lögregluþjón-
ana til fylgdar viö sig. Það var hún, sem óhikaö og
með köldu blóöi ofurseldi mig í tuttugu og fimm
ára hörmungar fangelsisvistarinnar!”
Margaretha vatt sér úr famginu á honum. Hún
var ákaflega föl og mikill óstyrkur á henni. En
augun, dökk og grimmileg tindmöu af ofsareiöii.
“Haltu áfrarn! Haltu áfram!’ hróipaöi hún.
“Eg vil fá aö heyra alla söguna til enda!”
“Og þegar eg stóö þarna, Margaretha, þá dó
ástin 1 brjósti mínu, og hatrið lifnaði þar i staðinn.
Eg mintist alt í einu eiðsins, sem viö reglubræöurnir
höföum unniö. Þaö var eins og skýlu væri lyft frá
augum mínum alt i einu. Mér fanst eg sjá inn i
langa, mjóa herlærgiö, þar sem viö vorum vanir að
hafa fundi oikkar. Mér finst eg sjá móleitu, trygg-
Iyndislegu andlitin á félögum mínum. Mér fanst eg
heyra þá hrópa með sterkri röddu: "‘Hefnd gegn
svikurum, hefnd gegn svikurum!” Hún konan, sem
hafði svikið mig, hún hafði borið blómmerki okkar
á brjósti sínu og í hárinu. Hún hafði svikið okkur i
trygðum. Eg fleygði sverðinu frá mér, Margaretha,
út í sjó, fórnaði höndum til himins, og sór þess dýran
eið, að þó að eg losnaði ekki úr fangelsinu fyr en á
efsta degi æfi minnar, þá skyldi eg samt hefna mín.
Þó að þau leituðust við að fela sig við yztu endimörk
jarðarinnar, svikanornin og enski elskhuginn hennar,
þá hugðist eg samt aö finna þau, og láta þau kenna
á hefnd minni. Eg gekk í móti sektardómi mínum
meö þenna eið skýrt skráöan í hugsJkoti mínu. Og
hann fylgdi mér inn í fangaklefann, og dag eftir dag
og ár eftir ár endurtók eg hann meö sjálfum mér.
Hann hélt mér lifandi; hefndarlöngunin varö eins
og mitt annaö eðli. Og jafnvel nú finn eg hana
brenna í brjósti mínu!”
tóbak. Þannig hefir lokiö sögu ‘Hvítu hýblóma
reglunnar’!”
Margaretha var likust fögru viltu dýri í geðs-
hræringarofsa sinum. Hárið haföi losnað og hrundi
niður um vanga og heröar henni. Hún rétti upp litla
hvíta höncl sina og hún teygði svo úr hinum ibein-
vaxna, mjúklega, tígulega líkama sinum, aö hún
ínændi hátt yfir litla, grannvaxna gamla mann-
inn, sem hjá henni stóð. Ægilegur glampi var í
augum hennar, og ægilegt og ógnandi var látbragð
hennar. Samt var hún líkust fagurri ungri gyöju
í reiði sinni.
“Nei!' ’hrópaði hún einbeitt, “reglan skal ekki
dteyja! Þú ert enn þá meðlimur hennar, og eg — eg
vinn nú hefndareiðinn! Við bæði saman skulum
ráða niðurlögum hennar — þessarar konu! Hún
skal fá svik sín borguð!’’
“Hún skal deyja!” hrópaði hann.
Það var því hkast, sem ofur l'ítill hrollur færi
um ungu stúlkuna., en hún endurtók samt orð hans
og mælti:
“Hún skal deyja! En heyrðu móðurbróðir, þú
ert veikur. Hvað gengur að þér?”
Hún greip í hendina á honum til að styöja hann.
Þaö hafði liðið yfir hann.
««««««♦
Dr. O. BJORN&ON §
Offioe: Cor. Sherbrooke & Wílijam
Tig.i-t’hí mykj garry 38»
j Office lhnar: 2—3 og 7—8 e. b.
Hnmiii: 620 McDekmot Avb.
§ GARRY 3Sl
*
| Wínnipeg, Man.
Dr. W. J. MacTAVISH
Officb 724J .Sargeot Ave.
Telephone Vherbr. 940.
1<M8 f. m.
e. m.
Office tfmar
( 10-12
\ 3-5
( 7-0
— Hbimili 487 Toronto Street _
WIMNIPEG
tblbpmonb Sherbr. 432,
y*** *'i * 1 * * * >*ti > «"i 111 |i 11 a
:: Dr. J, A. Johnson i|
< • PKysician and Surgeon J;
::Hensel, - N. D. |
«■»♦■»■>111111 niiin h»hh í
«/. G. SNŒDAL
tannlœknir.
ENDERTON BUILDNG,
Portage A»e., Oor. Hargrava 8t
Sdt« 313. Tal«. mam 5302.
| ®*y*ond Brovvn, í
S4rfroc0ing«r I aBgaa-ejrra-nef-og £
hálo-sjúkdómam. |Þ
326 Someivet Bldg. í
Talífmi 7182
Cor. Denald St PortageAve. 0
Heiaaa k]. ro—r og 3—6,
VII. KAPITULI.
Hann fœr aftur rœnuna.
“Hvar er eg, Margaretha?”
Hún hallaði sér ofan að honum og stundí feg-
insamlega. Þar sá hún þá loksins árangur af öllu
sínu langa stríði og þreytandi næturvökum og um-
önnun fyrir sjúklingnum. Hann hafði fengið ráð
og rænu.
“Þú ert í gistihúsinu þar sem þú varst,” hvíslaði
hún. “Manstu það ekki? Þú veiktist!”
Hanrt leit á hana undrandi og ráðaleysislega.
Smátt og smátt fór að rofa til í hugskoti hans.
“Já, þú varst hjá mér,” sagði hann blíðlega.
“Nú man eg það. Eg var að segja þér sögú — æfi-
sögu mína. Þú ert dóttir Margarethu. Já, nú man
eg. Var það 1 kveld, að eg veiktist?”
Hún kysti hann á ennið, og leit fljótt upp frá
honum aftur, til þess að heit tárin sem voru viö aö
drjúpa af hvörmum hennar, skyldu ekki falla á and-
litiö á honum.
“Nei, þaö eru þrjár vikur síöan!”
J, H. CARSON,
ManufacHirer of
ARTIFICIAL LIMBS, ORTHO-
PEDIC APPLIANCES, Tt ushcs.
Phone 8425
54 King 8t. WINNIPEk
A. S. Bardal
121 NENA STREET,
seínr líkkistur og annast
atn úi.arir. Allur útbún-
aOur sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvarOa og iegsteina
Telephone 3oa
-+-THE-+-
Evans Gold Cure
828 Vaughan St. Tals. M. 737
Varanle* lœkning ▼iö drykkjnskap á 28
dogum 4n nokkurrar tafar frá yinnu eftir
fyrstu vikuna. Alcerleea prívat. 16 ár í
Winnipeg-bori. Uppiy8in*ar í lokuðum
umalöcum.
Dr. D. R. Williams,
Examinine Physician
W. L. Williams,
ráðsmaöur
A. L HOUKES & Co.
selja og búa til legsteina úr
Granit og marmara
lals. 6268 • 44 AJbert St.
WIN IPEG
W. E. GfíA Y & CO,
Gera vi8 °g fóOra Stóla og Sofa
Sauma og leggja gólfdúka
Shirtwaist lioxes og legnbekkir .
589 Portage Ave., Tals.Sher.2572
8DM
VEGGJA-ALMANÖK
ern mj6g fallee. En falleeri ero þau (
UMGJÖRÐ
Vár höftjni ódýrustu o* bectu Bnil«rmmn
i hcnan.
Winnrpeg Picture Frane Factory
Váru-kjuin <x ekilim mrndonum.
PhoneMainijS^^^riTNeitaiStreet