Lögberg - 14.03.1912, Blaðsíða 6

LÖGBERG. FIMTUDAGINN 14. MARZ 1912.
Lávarðarnir í norðrinu.
eftir
A. C. LAUT.
“Greyskiimin!” sagíi eg viö hunclana og spratt
upp. F.g var ekki alveg viss um, hvar eg var niöur
kominn.
Hundarnir vöföust fyrir fótunum á mér, svo a5
eg var nærri dottinn, og tok aft þreifa fyrir mér í
Eg fann aö skíögaröur varö fyrir
kafaldsbylnum.
mér.
Enginn vafi var á því,. Eg fann glögt stóra
stólpa og þéttfeldar fjalir; svo rak eg mig á járn-
bönd. Skyldi þetta vera hliðiö hugsaöi eg .og var þó
sízt að skilja í þvi, að eg skyldi hvergi sjá ljóskeriö.
Jú, þaö haföi líklega sloknafi á þvi í illviðrinu; þaö
fanst mér langliklegast, og tók nú í ákefö aö kalla á
dyravörðinn. Hann heföi átt aö vera rétt innan viö
dyrnar. ,
Nú varö ofurlítiö hlé á milli bylja og hcyrði eg
þá ægilega háreysti inni í virkisgarðinum, mátti þar
greina óhemjuleg org Frakkanna og hræðsluóp okkar
manna. Þá þóttist eg vita, aö hefnd var fram komin
fyrir orustuna viö Seven Oaks. Nú skall veörift á
aftur með braki, brestum og ógurlegum hvin- Eg
drógst með fram veggnum yfir að virkisgarðinum
aftanverðum og hundarnir á eftir mér ýlandi. Menn
voru þar aö þjóta fram og aftur í kafaldshríftinni, og
eg var mitt á meðal Mermmaaia. Þeir voru svo á-
kafir aö klifra upp stiga inn i virkið, aö í>eir gáfu
mér engan gaum. Eg réöst því i að fara upp einn
stigann, vatt mér yfir broddgirðinguna efst og
mig falla niður í virkisgaröinn. Þar var alt á tjá og |
tundri. Eg hraöaöi mér aö aðaldvrunum. Þar vissi;
eg, að verðmætustu skjöl félagsins voru geymd, og
viö dyrnar hljóp eg í fangið á einum okkar manna,,
er hrópaöi upp yfir sig hástöfum og baðst vægftar.
“Heigull!” sagöi eg og hratt honum frá mér. !
“Svona, hlauptu af staö, Rúfus! Hlauptu af
staö i guðanna bænum!” hrópaöi prestur og var eins
og hann héldi, aö jxjrpararnir væru eingöngu komnir
til aö handsama mig.
"Illaupið ]ær sjálfur af staÖ, séra Holland, og
segið mér hvemig yöur jjykir þaö,” sagöi eg og stakk
skjölttnum á mig.
“Fjandakorniö aö eg fer,” svaraði prestur.
“Þey!”
Metirónaforingjarnir. voru nú aö skipa mönnum
sínum fyrir. en þó tóku yfir hróp virkisbúa, setn
flýðu undan yfirkontnir af skelfingu.
“P'arðu — faröu —■ farfttt — Rúfus!” sagöi
séra Holland í innilegum bænarrómi. “Farðu nú!”
og hann ýtti mér fram aö dyrum.
“Nei, eg fer hvergi!” svaraði eg og hratt hon-
um frá mér. “Svona, nú mega jæir koma!” hélt eg
áfram og greip kylftt í aðra hönd mér, en skamm-
byssu i hina.
“Norft-Vestmenn höfött ekkert færi á aö verja
sig". Áöur en eg hafði slept orðintt var virkiö fult
af ölvuðum Metirónum. Þeir ruddust áfram, hristu
vopnin að óvinttm sinum og hótuðu aö drepa alla
Norö-Vestmenn-
“Farött, Rúfus, faröu ! Mundu eftir Franzisku.
Bjargaöu þér!” mælti prestur.
Nú var Jjaö orðið tim' seinan. Það var ómögu-
legt, aö eg kæmist fram ganginn. Auöheyrt var aö
þeir vortt farnir aö þramma upp stigann og ruddust
inn í hvern kfók ok kyma.
“Jee—les—pee ! Jee—les—pee! Seven Oaks!”
tautaði einn franski maðurinn i miöjum stiganttm og
nú ruddust margir menn upp. Eg bjóst til vamar,
jjvi aft eg hélt, aft þcir nrundu saka mig um hluttöku
i Seven Oaks bardaganttm-
“Jee—les—pee!” hrópttðu tnargir fleiri. 'TFvar
léf ! er Gillespie?” orgaði foringinn.
“Þeir eru að spyrja eftir jjér, Rúfus!” hvíslaði
presturinn. og áöur en eg vissi hvaö hann haföi i
huga, haföi hann brugftið fyrir mig fótum og slengt
mér á gólfið. Um leið hvolfdi hann ofan yfir mig
tómu líkkistunni, sem þar stóö og haföi þannig á
svipstundu veitt mig i gildru. Síðan heyröi eg að
Hvaö hefir komiö fyrir?” ! ofan a kistuna hlemdist hér um bil tvö hundruð
aft hann' Pun<ia þnngi- Þaft var presturinn sjálfur. Hann
i dró þvi næst upp bænabók úr vasa sinum, og tók til
að þylja upp úr henni bænastúfa, sem eg er viss um
Ljósglampi fóll nú á okkur J>áöa, svo
þekti mig.
“Meurónarnir!” stundi hann. “Meurónarnir!”
Eg lofaði honum að þvaðra og þaut inn hjá hon-
um.
“Hvað hefir gerst hér?” spurfti eg og greip i
skrifara, sem þaut inn ganginn.
“Meuróharnir!” stundi 'hann. “Meurónarnir!”
“Biddu viö, maður!” hrópaöi eg og þreit' i
treyjuna hans. “Hvaö hefir — gerst — hér?"
“Meurónarnir!” æpti hann-
Eg hristi hann þangaft til hann mátti til að segja
meira.
“Þeir hafa náft virkintt á sitt vald — við vildtim
ekki stofna til blóðsúthellinga—”
“Og hafið lagt niöur vopnin,” sagfti eg fyrirlit-
lega.
“Já, við máttum tiil aö leggja niöur vopnin,”
svaraöi hann eins og þaö hefði verift sjálfsagt natið-
synjaverk. “Varö—varftmennirnir sáu aö virkis-
garðurinn var oröinn — ftflln'r - af — hermönnum.
“Fullur af hermönnum!” hrópaði eg. “Þeir crtt
aft liafa verið lesnir úr bókinni á höföi, |>ví að þar
var hrært saman í einn óskaplegan graut köflum úr
faöir-vor á latinu, ltænarsálmum og ýmsti ööru. svo
afi ekki varö heil brú í neintt-
Þetta tnan eg aft eg lieyröi:
blessi þig!”
Eg þaut niöur stigann eins og örskot og var
kominn gcðan spöl fram eftir ganginum þegar ein-
hver hrópaöi; “Þarna er hann!”
“Hlauptu Gillespie!” heyrði eg aö einhver kal'-
aöi, einhver af okkar mönnum býst eg viö: eg ruddist
áfram, komst út i hriðina. Þaö var hepni mín hvað
hún var dimm; mér varö greiðara fyrir aö komast á-
fram í snjónum á mochasinsskónum minum heldur
en hermönnunum á þungum stígvélum. Eg komst
undan þeim sem á eftir mér sóttu og haföi góöa von
um aö sleppa j>egar eg alt í einu sá andlit á hermanni
koma t ljós beint fram undan mér. Rétt á eftir var
byssusting lagt fyrir brjóstiö á mér, svo aö eg kikn-
aöi fyrir og féll flatur til jaröar.
Eg var kominn á vald óvinanna.
Um handtökuna er fátt að segja- Fáum mun og
jjykja ]>að hugnæmt umtalsefni aft skýra frá því, er
j>eir hafa orftið ttndir i einhverju. Þaö er síður en
svo skemíilegt að láta hrifsa vopnin úr hönd.um
manns og leita i vösum manns,, og sjá hermenn
standa upp yfir með brugðnum sverðum.
Þaö er hart aö finna 'allan karlmannsþrótt smá-
kreistan úr sér.
Eg verö að játa jjað, að hetjuskapur minn var
mjög jjorrinn þegar hermennirnír voru> búnir aö taka
mig höndutn út í virkisgarftinum, draga mig formála-
laust upp stigann og fleygja mér inn í ofurlitla her-
bergiskitru j>ar sem jámstengur voru fyrir ghtggum
upp undir máöju. Óvinir minir særðu mig j>ó ekki
meft Jjví að leggja mig í fjötra.
“Þarna skaltu vera,” tautuöu Hudsonsflóamenn-
irnir um leift og þeir lýsttt inn í þenna auðvirðilega
klefa og fleygöu mér inn á gólfið. “Þarna ætti aö
geta rokið af þér mesti uppreisnar hitinn,” og Frakk-
arnir hlógu dátt aö þessari fyndni sinni.
Þeir lokuöu huröinni vandlega og settu slag-
brand fyrir dyrnar aö utan, Eg heyröi hermennina
fara burtu út tóman gangitm og eg var einn eftir i
bessum klefa, sem notaður hafði veriö fyrir fanga-
herbergi undir stjórn McDonnells. Og nógu kait
var þar inni til þess, að ryki af mér, og þótti mér
ekki aö þvi í svip, því að mér var býsna heitt. Eg
þekti herbcrgið vel. Norð-Vestmenn höföu brúkaö
það fyrir geymsluherbergi. Gusturinn smaug i gegn
tim rifurnar, sem viða hvar vont milli borðanna, og
skafrenningurinn lét eftir sig smá-snjóker!ingar á
gólfinu, en sitm borftin voru laus og svignuðu fyrir
storminum, svo að brakaöi i jæim. Undir loft var

VEGGJA GIPS.
Patent Hardwall veggjagips
(meö nafninu ,,Empire“) búiö
til úr gypsum, er heppilegra
og traustara á veggi, heldur en
nokkurt annað efm, sem gefiö
pafniö veggjagips.
, Plaster Board“ er eldtraust
gipsaö lath, er ekkert hljóö
kemst í gegnum.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
íslenzkir lógfræSÍQt'ar,
Skriwstdfa:— Room 811 McArthur
Building, Portage Avenue
Áritun: P. O. Box 1656.
Telefónar: 4503 og 4504, Winnipeg
Dr. B. J BRANDSON ]
Office: Cor. Sherbrooke & William 1
Teuípuonr garrv 3KO
OvFicB>-TfMAR: 2—3 og 7—8 e. h.
Hbimili: 620 McDkrmot Ava
TELEPBONE garrv 321
Winnipeg, Man.
Einungis búiö til hjá
Manitoba Gypsum Co.Ltd.
Wmaipag, Manitoba
SKRJFI*> F.FTIR BÆKLINGI VORUM Y£>-
—UR MÖN ÞYKjA HANN ÞESS VERÐUR |
með sleöanum. Hundarmr gátu nú fariö haröara. er
sleðinn var tómur, en við hvert fótmál fanst mér eins
og hnifi væri stungiö í hálffrosna limi mína, er b'óð-
ift tók að færast í þá á ný. Sá, sem helfrýs, veröur
ekki var biturleiks frostgrimdarinnar í köldu löndun-
um eins og hún er verst, heldur sá, sem hefir kalið
til liálfs og raknar þaiinig viö til Iífsins aftur.
Eg haföi einhverja óljósa hugmynd um, aö
hundarnir höföu snúiö til vinstri handar og voru aö
reyna að komast upp árbakkann- Þar þraut þróttur
minn, eða mér varð fótaskortur, en eg man þaö eitt,
aö eg var dreginn í snjónum, svo að eg veltist viö
nokkrum sinnum, og loks námu hundarnir staöar viö
dyr á húsi og tóku til að ýla hátt og ámátlega. Eln-
hverrt veginn brölti eg á fætur. Ljósgeisli féTl nú
skyndilega framan í mig, er hurðin var opnuð, svo
“Libera nos a malo — ora pro nobis, peccaoribus \ næsta lágt, svo að eg varð aö skríða út að glugganum.
ab hoste maligno dcfende me — ab homine iniquo ; Ivg fann þá aö allar rúöurnar voru kafhélaöar. Eg j að eg fékk ofbirtu í augun og féll áfram inn yfir
ct doloso cruc me — peccator videbit ct irascetur — j “at ekki munaö |>að, livort járnstengurnar iitan viö þrepskjöldinn.
dcsideriiim pcccatorum preibit—” jjtildi prestur nú \ Sil,ggann lágu upp og ofan, eöa þvert um þaö- Það
i ósköptim. geröi mikinn mun á hvort eg gæti sloppið eða ekki. ;
“Jee—les—pce! fee—les—pee !” öskruðtt einir : aö mér ]>ætti þaft ilt aft brjóta gluggann og hleypa f ,. • K .. f . , . , . „
tíu eöa tólf mannsbarkar efst í stiganum. Svo var inn kuldastorminum. þá neyddist eg samt til þess, ef j 1 ' ^ A Þ. / ' þaS var’ scm
eg ætti aö geta fullvissaö ntig ttm þaö, hvernig jám- |rPnaöi dyrnar fyrtr mer, drog mig tnn og )et lif fær-
stengurnar væru settar. Eg lyfti upp fætinum til aö ast ’ hálfkalna limi mína.
brotist að dyfltnum.
» “P,íöiö við menn !’
kallaði Eirílcur. "Eg skal i
sparka í gluggann, en mttndi þá eftir jjvt, aö eg var “Hvað hefir komið fyrir, Rúfus Gillespie?”
..... , ,• , , , , i 'l ’nochasinskórhs, en ekki stigvélum. Eg rak því í heyrfti eg einhvern spyrja morguninn eftir beear e?
Svmdacra c/cntium argentum et aurunt opcra \ hnefann í gluggann og braut allan efri hlutapn. Siö- • ■ - f , - ■ c ’ P g g
manuuni húnnnum” þeystist út úr prestinum á kistu- an brant eg þvVrkraminn, sem hlaut aö vera því til 1 V1S,M ^ °g fanSt CmS °S Cg VCra ^
k>kinu- fyrirstööu. aö eg kæmist út; og er eg hallaði mér á- Vakna efhr langan Svefn og €rf,ða drauma °S vissi
"Bíöift augnahlik” sagöi Eiríkur. en hann gat j fram' fann eg aö jámteinarnir lágu upp og ofan. eklci hvar var staddur-
ekki vift þá ráftið. Hurftin var rifin af hjörunum og ; Frostift var svo mikið, aö um leið og eg snerti tein- I “Hvaö hefir komið fyrir, Rúfus Gillespie?” var
j>ó ekki nenia eitt htmdraö talsins. T- 1 1 , . c. . ..* \ „ c . . c- , . .
Eg rak skrffaranum löörung. svo aö hann hrökk mn 1 1,erl>er?,ð Þustu Frakkarn'r- >'ver a eftir oör- ana. festust fingiirnir a mer vift þa. og eg kipti aft j spurt aftur og karlmaftur tók um Úlnlift minn, til aö
yfir að veggnum og hljóp upp eftir skjölunum.
Þar var kolníöamyrkur og eg var nærri búinn aö
fótbrjóta niig um líkkistu, sent rekin haföi verið sam-
an í flýti utan um einn veiðimanninn. seni látist baföi
í virkinu. , Unclarlegt að kistan skyldi vera látin
standa þarna. Mér fanst. mefian eg var aö nudda á
mér tótinn og ýta til kistunni, jjað hefði verið öllu
réttara að koma manninum í hana og greftra hann í
stað þess. aö efla til mikillar erfisdry'kkju eftir hann
fyrst. Nú heyrfti eg mikinn hávaöa í virkisgarftinum
og var aufthevrt, aö margir menn tróðust ]>ar áfram.
Eg vissi, að F.iriki Hamilton var óhætt. því aö hann
var Hudsonsflóamaöttr, og sömuíeiðis séra Hol-
land. En síöur var svo um mig. Hvernig stóö á
því. aö jjeir voru hér ekki til aö hjálpa mér, hugsaöi
eg meö mér .eins og titt er, jjegar kunningjamir
jjurfa engu að kvíða. en maðttr er sjálfur i vanda
staldur. Eg jjreifaöi mig áfram eftir herberginu, i
fann skrifborðíö, sprengdi skúffuna opna meö hnífn- 1 ur’
um mínum og var i þanrt veginn að ná í skjölin. j>eg
ar eg sá sktiggann ntinn á gólfinu, þvi aö ljósglampi
féll alt í einti inn um dvrnar-
“Manus habcnt, non palpabunt; pcdes
“Er Gillespie hér?” greip Eiríkur fram í fyrir
presti, sem jjuldi latínuna i ákafa.
“Pcdes habent ct non ambulabunt; non clania
bunt in gutturc suo”, tautafti prestur i verslok; síðan
sneri hann sér aft komuniönmim og sagfti meft þjósti.
sem eg hélt ekki aft hann heffti átt til:.
"Eg er nú farinn aft þreytast á því, aft menn
mér hendinni, því aft mér fans.t eins og eg hafa skaö- j kanna æöasláttinn.
brent mig _ “Pabbi! Pabbi! Geröu þetta ekki! Þú getur
Eg sa, aö þvi aft eins gat auftift orftiö aö sleppa . . . . ..
úr þessu fangelsi, að eg gæti náð í einhvers konar nicltt liann ■ var sa£t meS hreinni, þýöri rödd, sem
festi til aft fara nifttir í. F.g tók aö leita um klefann. j let "naðslega í eyrttm mínum, og ttm leift var tekið
aö seglpjötlum eöa öðru, er hægt væri að hinda sam- j á mér svo mjúklega, að mér fanst sársaukinn hverfa
ati meö skinni, seni inni kynni að vera, en eg fann j viö snertinguna.
ekkert slíkt í myrkrinu. j>ó aö þaö hafi kttnnaö að Þá alt J einu varS mer ljóst> hvar var niöur
vera þar tnm. Eg var þo ekki lengi- aö velkja viö : ,
mig hvaö gera skyldi, en snaraðist úr loöfeldi mínum. í k°nlinn °S Um Ie,S VlrtlSt mer a,,ar kvahr (,vlna 1
j>yrpist liingað aft spyrja eftir fjessum strakbjálfa. : reif hann niSur } smáræmur og tók aft hnýta úr þeint llkama m'num. Eg reyndt 1 fam, sundurlatisum orft-
Blessaftir lítift þift á herbergift jjaft arna. Það eru festi. og batt við neöri enda gluggapóstsins; síðan j um aíi >k'ýra f>eim frá því sem gerst hafði.
ekki niörg fylgsnin hérna! Svipist þiö nú um! Hér vatt eg ntér út, fór með fæturna fyrst. greip utn fest- ; “Nú eruð þið búnir aö ná landintt undir ykkur,
er fljótleitaö”, og svo hélt hann áfram aö þylja lat- ina báöum höndum og lét tnig renna niöur eftir henni 1 herra Sutherland," stundi eg upp loðiræltur, en hjá-
ínuna. ' einn' svipan. Mér loghitnaöi á höndunttm af nún-
“Sinúles illis fiant qui faciunt ear-” ingnuni og það minti mig á, aö eg haföi skilið vetl-
“Hefir einhver verið liér á ttndan ókkur?” spurði in?ana mina eftir inni ' fangaklefanum.
Englendingur einn í hópnum. . .A11,r hermenninur hofött hröklast inn undan ill-
“Já, víst komu hingaö tveir menn á undan ykk- v'^''nu- !*-g hitti ekki nokkra lifandi sálu í
varaði prestur önuglega eins og jjessar spurn-
kátlega fús til að tala.
“Mér finst það ekki þakkarvert,” svaraöi Skot-
inn. “En nú er komin fram hefnd fyrir bíóösúthell-
inguna viö Seven Oaks. Að vísu sæti þaö ekki á
XXVT. KAPJTULI.
/ kistunni.
vtrkisgarðinum, og gat því auöveldlega komist út um : manni af Sutherlands ættinni að ætla aö gifta dóttur
aðalhliöið. j sína miklttm landvinningamanni, en þaö findist mér
F.g blístrafti á hundana. f>eir komu þjótandi frá ekki sanngjarnt,, aö játa þeim manni konu, sem er
stiganum j>ar sem eg haffti vift þa skilift, tg drógu ; jafnilla útleikinn, eíns og þú ert nú Rúfus Gillespie”;
sleðann a ettir ser. Etnn hundurmn var svo illa , „ , , . „
leikinn af kulda, aö eg skar hann frá sleöanum og lét j EÖ SV° ,næltU þaUt hanU Ut aS gera e,tthvað sem gera
hann eftir, hann var sama sem dauður, hvort sem j l)Urfti*
var. Eg tók sleöa-taugarnar mér í hönd, hristi af Eg hliðra mér algerlega hjá að skýra frá því,
l,eim snjóintt og teytndi hundana niður til árinnar- j sem næst gerðist, vegna þess aö ástmáll elskendanna
á mér jtegar hann stóö upp — \ vissi, aö afar kaldsamt mundi aö fara í móti þessu j skilja ekki aörir en þeir, sem unnast-
istunni. segi eg,” mælti hann, ve®ri cftir miðri ánni, en aftur á móti yröi hægt aö ;
ingar röskuöu bænarhelginni, og hélt svo áfratn sálmi
sintttn:
“Similies illis fiant qui ca ct omnes—”
“Eg held réttara væri að lyfta upp jjessunt
kassa," sagöi Englendingttrinn þrákelknislega, “og
vita vissu sína um. hvort ekkert er undir honum-”
“Ef þtð snertiö viö jæssari kistu,” sagöi séra
Holland mjög alvarlegur — og eg »erð aö játa, aö
hárin ristt á höfðinu
‘ef jjiö snertið viö kistunni, segi eg
“þá munið ]>ið ekki sjá annað en — mannslík,” og tar3- hraöara eftir slóöinni á ísnnm og með því aö
var jiaft réttniæli að vissu leyti, því aö eg mundi hafa j háir bakkarnir vortt til beggja handa var lítil hætta j
skotið til bana fyrsta manninn, sem á mig heföi j a þvi- a® hundarnir viltust.
ráðist. j Eg á það aö þakka forsjón guös og vegvísi lnind- J
En presturinn var ekki eins kærttlaus um þetta anna ,aö eg hélt lífi. Þeir höfðu ekki hlaupið nema
Á eftir Ijósinu kom mannsandlit, andlit séra |
Hollands afmyndaö af undrun og skelfingu.
“Hvaö gengur aö yður, séra Holland?” spurði j
eg. Þér jjtirtiö ekki aö vera ottasleginn, yötir verft- ejns ^ bann ^ Qg. gat ^ beyrt þaS 4 þvi bvaS bann j fáeina faöma, þegar eg fór að finna til j>ess, að eg j
ur ekkert mein gert. Var skjálfraddaöttr, og nú ruglaðist hann fyrir alvöru
“Eg veit j>aö, eg er ekki hræddur mín vegna, j í sálmalestrinum.
heldttr þín vegna. Því í datiöanum varstu ekki kyrr I “Requiescat in pace”, sagði hann næst, með mestu
hjá skozka manninum drengur? Hvernig stóð á því j alivörugefni eins og hann vperi aö tala yfir líki, og
aö Franzíska skyldi sleppa þér burtu þaðan í kveld ?” j oröin virtust eiga viö þetta tækifæri.
og um leiö brá hann hendi fyrir ljósiö. . j Af því aö séra Holland tók ekki þverlegar í aö
“Eg þurfti að ná í þetta,” svaraði eg. j lofa l)eim aR skot5a ' kistuna, þá féllu þeir frá því aö
“Þú hefir víst þurft að leggja þig ttndir högg j h fta,.lienni U1>1>' ,, ... „
v b J 1 V tö ætluöum ekkt að syna neitt oþarfa ofbeldt,
XXVIT. KAPITULI.
Undir sama þaki.
Náttúran er áþekk banka. Þegar úttektin fer
var yfirhafnarlaus. Eg hrópaöi til þeirra til aö herða j fram ur innl°gunum, þá koma mótmæli fram- og er
á. jjetm í siöasta sinni. og síöan lagöist eg flatur á| ekki sjálfgæft að á eftir jjeim fari algert gjaldþrot?
Frá því ttm vísundaveiðarnar
hérna, óróaseggnrinn þinn. Þú hefir stofnaö þér i
augsýnilegan Hfsháska.” hvíslaði hann. færöi sig nær
mér og lagöi yfir mig hendur eins og í verndar skyni.
“Þey!” sagði eg. “Nú kemur allur- skarinn.”
“Flýttu j>ér burtu!’ hrópaði hann og ýtti mér
frá skrifborðinu, sem eg stóð enn upp við,
“Eg flý ekki fyrir jjessum ránshundum!” svar-
aöi eg meö þjósti-
“Þú ert þverhaus, ósveigjanlegur gortara-auli,”
hreytti presturinn út úr sér. “Út héöan þorskhaus-
inn þinn, — hvaö heldurðu aö þú megir þín hér?
Svona, flýttu þér flóns-kjamminn þinn!”
“Þey, þey!” sagöi eg til þess að stööva þenna í
svaraði Englendingurinn; “eg biö forláts.”
“Nei, hér á ekkert ofbekli viö,” svaraöi prestur
og settist niöur. “Benedicite—■’
“Setjist þér á kistuna aftur,” sagöi enski piltur-
inn, og þegar eg fann ltkamsþunga prestsins leggjast
á hana á ný, þá glaönaöi ýfir mér.
“Svona piltar,” sagöi Eiríkur Hamilton,” við
erum aö eyöa timanum hér til einskis! Hann kann
aö sleppa út ttm kjallaragluggan á meöan.”
“Jam hiems transiit, imber abiit\ et recessit; surge,
amica mea. et veni—” öskraöi prestur um leiö og all-
ur skarinn ruddist aftur niöur stigann.
“Fljótur nú — upp undan ldstunni uudir eins!”
orðastraum. Mér haföi heyrst eg heyra nafn mitt j hropa^’ skiPunarro_mi'
nefnt i háreystinni niöri.
! eins og guö hefir gefið þér máttinn
til
‘Hlauptu nú
sleðann, vafði mig eins og eg gat i ábreiðunum.
breiddi þær upp yfir höfuð og treysti því, að httnd-
arnir héldu rétta leið heim til sin.
Eg vil sem minst leitast við að rifja upp þetta
ferðalag mitt heim til Sutherlands. Maður, sem er
frosinn rétt aö segja til dauða, veröur eldci' var vlö
biturleik hinna norrænu frostgrimda. Jökulmundin,
sem hrifsar líf hans, tekur hann ekki kvalatökúm,
heldur deyfir hann og íætnr hann falla í hægan,
þjáningarlausan dvala. Urn þetta get eg boriö af
reynslu. Eg man þaö glögt, hversu þessi lamandi
höfgi færöist yfir mig. og hvaö fast eg stríddi í móti
honum. Sárinda tilfinningin hvarf smátt og smátt
úr útlimunum, og þeir uröu alveg tillinn'ngarlausir
og dofnir; síðan hélt þessi magnleysisdofi áfram aö
færást iitri
algert gjaldþrot?
og alt þar til Hud-
sonsflóamenn náöu aftur ttndir sig Douglas-virki,
liaföi veriö tekiö of mikiö út hjá mér af þeim'mann-
lega hæfileika, sem nefndur hefir veriö “þrek”. Nú
var aö j>ví komið, aö gera upp reikningana, og jafn-
aöarreikningnrinn sýndi, aö drjúg þreks'kuld var
orðin.
Morguninn eftir, aö eg haföi sloppið burt úr
Douglas-virki, og herra Sutherland fór út og skildi
dóttur sína eina eftir hjá mér, man eg það vel, að
Franziska tók til alt i einu að laga koddann undir
höföinu á mér. í staö þess að vaka nú eins og allir
skáldsagnahöfundar mundu hafa gert ráö fyrir, hné
«»««««««««««««
Dr. O. BJ0RN80N J
Ofíice: Cor, Sherbrooke & Williaai
rKLRrHONKl GARRY 32«
Office-tímar: 2—3 og 7—1 «. h.
HeImili 806 ViCtor Strebt
TRIKPHONEi GARRY TOS
9
« Winnipeg, Man.
««««*
Dr. W. J. MacTAVlSH I
Orrics 12*4 íargent Ar«.
Talephooe ftherbr. M*.
1H! t. m.
»-• ». m.
7-f ». ■..
Office tfmar
— Hbimili *67 Torooto Slrcet —
WINNIPEG
telbfhone Sherbr. 432.
tl nvnvrYl HTTTrTr
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNfR.
ENDERTON BUILDNG.
Portage Atie., Cor. Hargrwe 8«.
Suke 313. Tals. main 5302.
Br. Raymond Brown, I
%
#
*
I
I
I
SérfræGingtir í augna-cyra-ncf- og
hál^-sjúkdómum.
326 Sotnerset Bldg.
Talstmi 7282
Cor. Donald & Portagc Are.
Heima kl. IO—T og 3—6,
J, H, CARSON,
Manufacturer of
ARTIFICIAL LIMBS, ORTHO-
FEDIC APPLIANCES,Trusse»-
Phone 8426
857 NotreDanie WINNIPE*
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST.
se'nr líkkistur og annast
jm út.’arir. Allur útbún
a8ur sá bezti. Ennfretn-
ur selur hann allskonar
minnisvarBa og legsteina
Tals Cfauxrjr 2152
S. A. SIGURDSON
J. J. MVER8
Tals. Sherbr, 2786 Tals. Ft.R. 958
SICUBDSON & MYERS
' '" _1 ■——\
BYCCIJtCAMENN og F/\STEICNJ\SA(.AS
Skrifstofa: Talsími M 446
510 Mclntyre Block. Winnipeg
MISS EMILY LONG
Hjúkrunarkona
675 Agnes Street
Tals. Garry 579.
,« um'Bnun.nn .. mér f,n« a« eg ætla allur j eg _ aumtaginn _ 4, ,f | dvala, fanst ,e ee
a« garntalrast af hnnum. E. þótnst þá vila, hvati rii, ,* A„.„ „„
aö for, spratt upr> t sleöanum og stöövaöi hundana.
Eg revndi aö grína í aktauo'arnar, sem eg haföi
skoriö frá hundinn þann, sem eftir varð. en eg hafði
ekki mátt í mér til þess. Eg vafði því taugunum ut-
og drottinn an um handlegginn á mér og tók að reyna að hlaupa
væri
rétt að því kominn að deyja, og að það að vera
þarna hjá Franzisku væri forsmekkur himnaríkis-
sælu. Þegar eg raknaði við aftur, var.herra Suther-
land kominn inn og stóð mjög ráðaleysislegttr hjá
rúmi mínu.
S. K. Hall,
Phone Garry 3969
701 Victor St. Winnipea
A. S. BAIDAL,
selui
Granite
Legsteina
alls konar stæröir.
Þeir sem ætla sér aö ka p-
LEGSTEINA geta þvl fengið yt.
með mjög rýmilegu verði og ættu
aö senda pantanir jem fyns, til
A. S. BARDAL
843 Sherbrooke St.
Bardal Bloek