Lögberg - 05.09.1912, Blaðsíða 6

0
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
5. SEPTEMBER 1912.
María
EPTIR
H. RIDER HAGGARD
‘-Þa5 viröist svo sem hún netti a5 bera þér. ’
svaraöi hann meö hægö, "úr því aöj þú hefir veriö
sivona trygglyndur, og nú væri hún komin þarna,”
sagöi hann og benti á litlu grafarhaugana, þar sem bein
flestra leiöangursmannapna lágu hitlin moldu Já, það
virðist svo sem þér beri hún, sem hefir bjargaö lífi
hennar tvisvar og mínu líka.”
Eg ímynda mér aö. hann hafi séð á mér ánægjuna
yfir að ’heyra þessi orð, því aö eg gat ekki ljynt henni,
og hann flýtti sér nú aö bæta þessu viö: '‘En, fyrir
mörgum árum vann eg þess-samt eið, Allan, viö hina
helgu bók, frammi fyrir augiiti guðs, að- eg skyldi
aldrei af fúsum vilja gifta dóttur mína Englendingi,
jafnvel þó aö hann væri góöur Englendingur. Rétt
áður en viö fórum brott úr nýlendunni vann eg aítur
eiö aö því í viðurvist Hernan Pereira, að eg skyldi
ekki gifta þér hana, svo að eg get ekki rofiö eið minn;
get eg þaö? Ef eg gerði það mundi guð hegna mér.’
“Sumum mundi kunna að detta i hug, að guð
hefði verið í þann veg að refsa þér fyrir að halda
þann illa eið, áður en eg kom hingað,” svaraði eg
gremjulega og leit nú þangað sem grafirnar voru.
“Já, verið gæti það, Allan,” svaraði hann þykkju-
laust, þvi að raunir þær,” sem hann hafði ratað í,
höfðu nú í s-vip beygt sinni hans. “ En eru hans
vegir samt ekki órannsakanlegir?”
Nú gat eg ekki stilt mig lengur, en stóð upp og
Sagði:
“:A eg að skilja þig svo, herra Marai,s, að þrátt
fyrir ást þá, sem við höfum hvort á öðru, og þrátt
fyrir það, þó að eg einn hafi orðið þess megnugur
að hrifa ykkur bæði ásamt hinu fólkinu úr klóm
dauðans, þá eigi eg samt ekki að fá að eiga Maríu ? Á
eg að skilja þig svo, að þú ætlir að gefa hana gortara,
sem yfirgaf hana í neyðinni?”
“Og ef eg skyldi nú ætla mér það, Ajlan ?”
“Þá vil eg benda þér.á þetta: Þó að eg sé enn
ungur að aldri, eins og þér er kunnugt, þárer eg samt
svo þroskaður, að eg er fær um að ráða rköum min-
um sjálfur. Ennfremttr er eg yfi/maður þinn hér —
eg á nautgripi, byssur og þjóna, eg ætla þvi — að
taka Mariu á mitt vald. og ef einhver ætlar sér að
andæfa því. þá verð eg ekki ráðalaus að verja mig og
hana.”
Honum virtist ekki koma á óvart þessi djarf-
legu ummæli mín né heldur að eg félli hjá honum i
áliti fyrir þetta. Hann horfði á mig um stund, strauk
sítt skegg sitt hugsandi og sagði, því næst:
“Eg er viss um að eg hefði farið1 eins að þegar
eg var á þinum aldri, og það er líka satt, að þú hefð-
ir nú bæði tögl og hagldir. En þó að Maria kunni
að elska þig innilega, þá mun hún þó aldrei fara
burtu og yfirgefa föður sinn svo að hann deyi úr
hungri.”
“Þá getur þú orðið okkur samferða fengdafaðir
minn, herra Marais. Það* hefi eg að minsta kosti
ráðið við mig, að eg skil hana ekki eftir hér til að
deyja úr hungri.”
Nú imynda eg mér, að hann hafi séð það á mér,
að mér var alvara. Hann snéri að minsta kosti alveg
við blaðinu, reyndí nú að samfæra mig og jafnvel
biöja mig.
“Vertu nú sanngjam, Allan,” sagði hann. “G-et-
ur þú gifst Mariu hér þar sem enginn prédiikari er
til að gefa ykkur saman? Ef þér þykir eins vænt
um hana eins og þú segir þá er eg viss um að þú ferð
ekki að gen& hennj opinbera minkunn hér úti í
óbyg*ð>um.”
“Það er ekki að vita að hún telji sér það mink-
unn,” svaraði eg. “Karlar og konur hafa verið gef-
in saman' prestlaus fvrri en nú. þannig að hjóna-
bandinu hefir verið lýst yfir i heyranda hljóði og birt
í opinberum blöðum, og hefir það verið virt svo, að
böm slikra hjóna væru skilgetin. Þetta er mér kunn-
ugt, þvi að eg hefi lesið hjónabandslögin.”
“Þetta kann satt að vera. Allan, þó að eg telji
enga gifting gilda, aðra en þá, sem hin helgu orð' hafa
staðfest. En þú lofaðir mér ekki að ljúka við það
;sem eg ætlaði að segja.”
"Eg hélt að þú værir búinn að tala út um þetta
mál, herra Marais.”
"Nei, ekki alveg, Allan. Eg mintist á það við
þi'g, að' eg hefði unnið eið að því, að hún skildi aldrei
vei'öa þín kona með minum vilja. En þegar hún er
orðin myndugven það verður hún eftir eitthvað sex
mánaða tíma, þá hefir minn vilji ekkert framar að
segja, því að þá er hún kona óháð og getur gifst
hverjum sem hún vill. Þá verð eg leystur frá eiði
mínum, því að már getur ekki orðið það að sálutjóni,
sem gerist svo að eg fæ ekki við‘ það ráðið. Ertu *nú
ánægður Y’
blið-
er á lífi. En það er ekki eg einn, sem þetta mál
skiftir. María er þarna. Á eg að kalla á hana?”
Hann kinkaði kolþ til samþykkis, því að hann
vildi víst heldur að eg talaði við hana i hans áheyrn
heldur en eina.
. Eg kallaði þvi á Maríu, sem hafði horft á okkur
grandgiæfilega meðan við vorum bð talast við þó að
hún héldi áfram við verk sitt. Hún kom; strax og
var ólík skynhoruöu stúlkunni, sem hún hafði verið
skömmu áður, þvi að þó hún væri pnn heldur grann-
leit var æskan og fegurðin ört að færast yfir hana
aftur, viið1 áhrif nægrar fæðu og ánægjunnar.
“Hvað viltu, Allan?” spurðf hún vingjarnlega.
Eg sagði henni eins og var og inti frá. hvernig
samtal okkar hefði fallið, hvaða rök hvor okkar um
sig hefði fært fram, svo nákvæmlega sem eg gat.
“Er rétt skýrt frá?” spuröi eg Marais, þegar eg
hafði lokið máli tninu.
“Já, hárrétt; þú ert minnugur, sagði hann.
"Jæja, hverju svarar þú þá Mar a?”
“Eg. elska Allan. Eg segi þetta: Líf mitt átt
þú, sem tvisvar hefir bjargað líkama mínum frá
daitða. og ást mína og önd átt þú einnig. Þessvegna
hefði eg ekki talið mér það neina hneysu þó að þú
heíðir eignast mig i viðurvist þessa fólks, sem hér
er nú. en að v»ð hefðum siðan látið prest gefa okkur
í hjónaband strax þegar við hefðum náð í hann. En
nú hefir faðir minn unnið eið, sem honum. liggur þ.ingt
á hjarta. og hann hefir bent þér á. að eftir sex mán-
uði — sex mánuðír eru ekki langur timi — ógildist
sá eiður af sjálfu sér, af því að þá missir faðir mipn
forræðisréft yfir mér. Vegna ]>ess, Allan, að eg vil
ógjarnan gera honum gramt i skapi, eða vera þess
valdandi,, að hann geri sig sekan í heimskulegu at-
hæfi, þá held eg að réttfara væri, að við biðum þessa
sex mánuði, ef hann fyrir sitt leyti lofar því, að
gera ekkert til að koma í veg fyrir gifting okkar.
Ja, ja, eg lofa að eg skuli ekkert gera til að koma
í veg fyrir gifting ykkar,” svanaði; Marais með ákefð,
eins og mönnum er títt þegar þeir koma auga á eitt-
hvert örþrifaráð, en svo bætti hann við eins og með
sjálfum sér, “en guð kann samt sem áður að gera
eitthvað, til að koma í veg fyrir þetta.”
“Við erum öll i guðs hendi,” sváraði hún
lega. “Allan, þú heyrðir heit föður míns?”
“Já, María, eg heyrði heit hans, — þetta mála
myndaloforð,” svaraði eg önuglega, því að mér fanst
'eins og hrollur fara um mig við orð hans.
“Já, eg hefi unnið heit, Allan, og eg ætla mér að
efna það, eins og eg hefii efnt þann eið, sem eg vann
giíði; eg skal ekki vinna þér neitt mein, en láta þetta
hvíla í hans hendi. En þar á móti verður þú að lofa
því, að taka Maríu ekki þér fyrir konu, fyr en hún
er orðin myndug, — jafnvel ekki þó að þið væruð
skilin tvö ein eftir hér i ðbygðunum. Þið verðið að
hegða ykkur eins og trúlofað fólk og láta það nægjaÁ
Og af því að ekkert undanfæri var, varð eg að
tofa ]>essu, þó að eg tæki mér það nærri. Því næst
kallaði María á Búana sem eftir voru á lífi, og voru
skamt á burtu, eg held til að gera kunnugan þennan
samning, og skýrði þeim frá öllum atriðum hans.
Karlmennirnir hlógu og yptu öxlum en Vrouw
Prinsloo man eg a'ð kvað upp úr með það, að þessi
samningur væri heimskulegur, því að ef nokkur aettii
heimting ^ að eignast Maríu þá ætti eg það, hvenær
sem mér sýndist. En um Hernan Pereira sagði hún
að það væri að segja, að hann væri “snákur og þef
dýr,” sem heföii laumast burtu, til að bjarga sínu eig-
ini lífi, en skilið þau öll hin eftir til að deyja. Væri
hún í Maríu sporum þó hefði hún heilsað honum
með því að steypa yfir hann úr fullri skólpfötu,
éf fundum þeirra ætti eftir að bera saman, og það
kvaðst hún mundi fyrir sitt leyti gera, ef hún fengi
færi á því.
En þetta varð nú að samningum. Eg hafði
skýrt svona nákvæmlega frá þessu. af því að það er
nauðsynlegt sögu minnar vegna. En nú — skelfing
hefði eg nú viiljað gefa mikið til þess, að eg hefði
haldið þvi fast fram að giftast Mariu þá strax. Ef
eg hefði gert það, þá imynda eg mér, að' eg hefði
haft það frarn, því að eg var nú “foringi margra
legiona,” en það voru nautgripir, vistir og skotfæri;
eg veit því að Búarnir hefðu heldur neytt Marais til
að gifta mér Maríu, en að fara í hart við mig. En'
við vorum unp; og óreynd, og annað átti fyrir að
liggja. Hver getur véfengt óbreytanlegan örlaga-
dóminn, sem ef til vill er uppkveðinn löngu áður en
við fæddumst, og skráður stendur í mannkynsins
skapa-bók, sem er ævarandi?
En þegar eg hafði þaggað niðri kvíðann og efa-
semdirnar, sem fyrst sótti að mér, þá undum við
María vel hag okkar; við, lifðum nú í sannkallaðri
pafadís, hjá því sem hlutskifti okkar hafði verið
meðan við bjuggum við beiskju þagnarinnar óg
skilnaðarins. Nú var það vitað og viðurkent áf fólk-
inu sem hjá okkur bjó, þó fátt væri, að við værum
trúlofuð * faðir hennar hafði viðurkent það einnig,
Þá varð það næsta tillagan að við biðum enn um
hrið þar sem við værum komnir; var eg fús til þess,
því að mér hefð'i þótt vænt um að vera einhverstaðar
í ró með Aía'riu þangað til sex mánaða biðtíminn var
útrimninn.
En loks var þessu hafnað cg var það gert af
mörgum góðum ástæðum. Fyrst og fremst vegna
þess, að* tíu hvítir menn, höfðu ekki, nægilegan. styrk
fyrir fjöida sakir til aö stofna nýlendu, einkanlega I
með því, aö fjórir þeirra vont ein og sama fjöl-
skyldan, en búast mátti við áhlaupum af hálfu hinna
innfæddu á hverri stundu. í annan stað var versta
hitasóttartíð í vændum, og sennilegt að við lifðum |
hana ekki af. Ennfremur höfðum við engin hross
né nautgripi til undaneldis, er búast mátti við að |
lifðu á högunum, sem þarna voru, og skotfæraforða I
höfðum við engan annan en þann, sem eg hafði með T
mér haft. !
Aifgsýnilega var því ekki nema um eitt-að,gera, i
það áð snúa aftur1 til Transvaal héraðsins, eðaf öllu'
heldur til Natal. því að með því að fara þá leið gát-
um viö sneytt hjá verstu fjöllunum. Þar gat skeð,
að við hittum'einhverja landnemahópa Búanna, t. a.
m. hóþ Retiefs, því að eg gat frætt þá um, a/ð1 hann
hefði verið kominn yfir Drakensberg.
Eftir að þetta var afráðið tókum við að búast
til feröar. Þess má geta, að eg hafði aðeins nógu
marga- uxa til að draga tvo vagna, en við komumst
nú ekki af mej5 færri en fjóra, þó að hinir yrðu eftir
skildir. Eg leitaði því samninga við Kaffana, sem
bjuggu þar í grend, og þegar þeir heyrðu að eg væri
ekki Búi. og væri fús til að borga það, sem þeir létu
í té, þá voru þeir viljugir til að skifta. Leið nú ekki
á löngu áöur torg var sett: var þangað komið með
f jölda nautgripa sem eg valdi úr og keypti; eg "borg-
aði meði fatnaði, húfum, tölum og fleiru því sem
Kaffar girnast venjulega áð fá.
Ennfremur komu þeir með hvéiti og aðrar kom-
tegundir; og mlkið dæmalaust varð aumingja fólkið
fegið mjölmatnum, því að það hafði mánuðum sam-
an lifað á kjöti. Aldrei gleymi eg þvi að sjá Maríu
og barnið sem af hafði lifað með henni borða, fyrsta
sinni graut og nýmjólk, sæta nýmjólk, þvi að eg hafði
getað fengið keyptar tvær kýr með uxunum. Við
þá fæðísbreyting fékk María fulla heilsu aftur, og
varð enn fegurri fieldur en hún hafði nokkurn tima
verið.
Eftir að uxarnir höfðu verið fengnir yarð næst
áð temja þá, því aö þó'þeir væru gæfar skepnur höfðu
þeir aldrei séð vagna (fyrri. Þetta reyndist erfitt
og varð margar1 tilraunir að gera; ennfremur þurfti
að gera við vagnana, sem valdir voru til ferðatinnar;
einn af þeim átti Pereira og þurfti mikið áð' bœta
hann, en verkfjeri til þess ófullkomip og smiðja eng-
in. Eg veit satt að segja ekki hvernig farið h;fði,
ef Hans, Hottentottinn hefði ekki til allrar ham-
ingju verið vanur vagna-viðgerð, því a~ Tiann hafði
starfað hjá vagnasmið um langan tíma áður fyrri.
' Meðan við vorum að þessu starfi bárust okkur tíð-
indi sem öllum mun að líkindum hafa þótt óskemtileg
nema Henri Marais. Eitt kveld var eg að reyna að
láta sextán' nautgripina frá Köffunum draga vagn
þegar Hans, sem var að hjálpa mér, hrópaði alt í
einu:
“Sjáðu til! Baas þarna kemur einn bræðra
ininpa,” eða\með öðrum orðum Hottentotti. <
Eg horfði í þá átt sem hann benti og sá tþá
holdlausan mann ræfil, klæddan tötrum, og með'
börðin ein af Wirirm hatti á höfðinu, koma haltrándi
móti okkur.
“Nei hvað er þetta!” hrópaði Maria, því að' hún
var hjá mér eins og hún var vön, “þarna kemur
Klaus. e:itn fylgdarmaður Hernans frænda. '

VEGGJA GIPS.
'Hið bezta kostar yöur ekki
meir en það lélega eða
svikna. '
Biöjiö kaupmann yðar um
,,Empire“ merkiö viðar,
Cement veggja og finish
plaster —> sem er bezta
veggja gips sem til er.
Eigum vér aö segja yö-
ur nokl^uö um ,,Empire“
Plaster Board^—sem eldur
vinnur ekki á.
- Einungis búið til hjá
Manitoba Gypsum Co.Ltc/.
Winnipeg, Manitoba
H
SKRlFlf) F.FTIR BÆKLINGI vorum yð-
■—UR MÚN ÞYKJA HANN ÞESS VERÐUR. -
7é\' iytVHV»v tétSi tav. y»V'»ÝtS'H,ztöT?t:\ VÁtV'rúivVét ^ tów
efl hann þóttist þekkja, að ætti að vera fimtán míl-
ur frá aðsetursstað Marais. Þeir voru þáðir mædd-
ir af hungri, en Klaus þó þróttarmeiri, þvi að hann
hafði funcííð hræ nokkurt og etið, 'dauða hýenu- að
mig minnir. Pereira. reyndi að leggja sér til munns
þessa óskaplegW fæðu, en hann var ekki eins maga-
hraustur og Hottentottinn, svo að hann veiktist strax
ákaflega, eftir að hann hafði rent niður fyrsta munn-
bitunum. Þeir leituðu sér skýlis í helli við lækjar
farveg, þar sem ýmsar jurtir og rætur struttu, þar á
meðal viltar asparagus. Þegar þangað var komið
sagði Pereira Klausi að reyna að komast til Búanna,
og útvega sén hjálp, ef hann findi einhvern jþar
lifancji.
Þessvegna hafði Klaus lagt af stað, tekið með
sér lærið af hýenunni, og komist til okkar að kveldi
annars dags^ eins og sagt, hefir verið.
X. KAPITULI.
f , Vrouzv Prinsloo seg'r me nmgu sína.
og nú fengum við að vera svo mikið saman, sem og ejns ag kenna þejm afj brúka þær og sögSu sjSan
“Meðan það er ekki frændi þinn sjálfur, þá
stendur n**r á sama.” svaraði eg.
Rétt á eftnr hafði Hottentotta garmurinn getað
dregið sig til okkar, fleygt sér niður og beðið að gefa
sér, að borða. Honum var gefinn kaldur bógur *af
hjartarketi, senj hann sleit i sig eins og rándýr og hélt
honum milli handanna á meðan.
Þegar hann var loksins búinn að fá nægju siija,
spurði Marais, sem komið hafði til okkar með hinum
Búunum, hvar húsbóndi hans væri, og livað hann
segði af honum.
“Hann er úti í skógi,” sagði hann, og það er af
honum að segja að hanti er dauður. Hann var að
minsta kosti svo veikur þegar eg skildi við hann, áð
hann hlýtur að vera dauður nú.”
“'Hvernig stóð á því að þú skildir við hann úr
því hann var veikur?” spurði Maraisi.
“Af því að hann sendi mig til að1 reyna að útvega
hjálp: við höfum skotið seinasta skotinu okkar.”
‘ “Er hann þá einn?”
“Já, fyrir utan villidýrin og gammana. Ljón
át hinn manninn, þjón hans fyrir löngu slðan.”
Hvað er hann langt burtu?” spurði Marais
aftur.
Ó! baas hér um bil fimm klukkustunda reið á
góðum hesti eftir góðtim vegi.” ("Það mundi vera á
að glzka þrjátíu og fimm mílurj.
Þvinæst sagði hann þessa sögu: Pereira og
þjónar hans tveir Hottentottarnir, sem voru gang-
andi og hann' ríðandi, höfðu ferðast geysilangt, hér
um bil hundrað mílur, um land torvelt yfirferðar,
þegar ljón drap eina nótt annan Hottentottan, bar
hann burt með' sér, en fældi hestinn/ svo. hann hefir
ekki sést síðan. Pereira og Klaus héldu áfram ferð-
inni gangandi þangáð til þeir komu að miklu fljóti;
þar hittu þeir nokkra Kaffa, serru virtust vera út-
verðir Zúlúa hers. Þessir Kaffar heimtuðu af þeim
byssurnar og skotfærin og kváðust mundu færa þá
konungi sinum. Pereira neitaði að1 láta byssurnar af
hendi, en ]>eir neiddu hann til þess, með barsmíði,
okkur sýndist. Við fundumst því i birtingu á morgn-
ana og skildumst ekki fyr en um náttmál, við> fórum
sem sé að sofa um sóísetursleyti, því að til ljósmatar
var ekki gott. Unaðslegar voru þær samvistir
fölskvalauss trausts og ástar; svo unaðslegar voru
“Eg veit ekki,”' svaraði eg efablandinn, því að þær> þó að öll þessi ár séu liðin síðan, þá tek eg
allir vafningar Marais, sem mér fundust fýrirlitlgeir,
sannfærðu mig ékki um að hann talaði af einlægni.
“Eg’ veit ekki,” endurtók eg. “Það getur margt
breyst á sex mánuðum.”
“Satt er það,' Allan. María gæti t. a. m. orðið
þér fráhverf og gifst einhverjum öðrnrn.”
„Eða að eg væri þá ekki viðstaddur til að eiga
hana, herra minn. I óbygðunum verða karlmenn-
irnir sem er afaukið oft fyrir slysum.-------
“Allemachte! Allan, þú ímyndar þér þú ekki að
tg
“Nei, herra minn,” greíp eg fram í, “en það eru
fleiri menn til en þú — Heman Pereira t. d., ef hann
nœrri mér að fjölyrða um hina helgu endurminning
þessara blessuðu tíma.
Undir eins ]>egar Búajmir tóku að: hressast af
vistum og meðulum þeim, er eg hafði meðferðis og
kjöti veiðidýra, sem eg skaut drjúgum, þá hófust
miklar umræður um fyrirætlanir okkar. Fyrst var
það lagt til, að við' færum til Lorenzo Marquez, og
biðum þar skips, er flytti okkur til Natal, því að
enginn máttj heyra á það minst að hverfa aftur
eignalausir; til Kap og segja þar frá óförunum og
hörmungunum, sem þeir höfðu lent í. Eg benti
þeim samt á, að engar horfur væru á því að neitt
skip kæmi um langan tíma. mætti ef til vill bí,ða eftir
því i þrjú ár, og að mér sýndist Lorenzo Marquez og
nágrennið vera óheilnæmijr staður til langdvalar.
■ Þegar Hottentottinn hafði sagt sögu sína urðu
menn ekki ásáttir um, hvað gera skyldi. Mavais hélt
því fram, að einhver yrði' að fara og vita, hvort
frændi sinn væri lifandi; hinir Búarnir jánkuðu því,
hver upp á sína vísu. Vrouvv Prinstool tók þá til
máls. f
Hún* sagði. að Hérnan Pereira væri “snákur og
þefdýr,” eins og hún hefði altaf sagt; hann hefði
yfirgefið »þau í bágindum þeirra, og hefði ^álfur lent
í vandræðum að dómi drottins, sem væri réttlátur.
Fyrir sitt leyti kvaðst hún vilja óska, að ljónið heföi
hremt hann í staðinn fyrir Hottentottann, en samt
sem áður hlyti hún að hafa meira álit á ljóninu eftir
en áður, fyrir það að hafaekki gert það ; því að ef það
hefði hremsað Pereira mundi það hafa eitrast af
honum. Hún sagði að sér findist réttast að láta
svikarann nú vera. þar sem hann var kominn. Eml-
fremur væri nú ekki annað sýnna en að hann væri
dauður, svo að hvaða ga^n gæti þá verið að því að
hafa erfiði fyrir honum?”
Búunum virtist geðjast vel að þessu og þeir
sögðu: “Já, til hvers er það ?”
“'Er það þá rétt,” spurði Marais, “að yfirgefa
félaga í nauðuni, mann sem sama blóð rennur í. eins
og okkur?”
“Mein Gott!” svaraði Vrouw Prinsloo;; “það er
ek;ki sarna blóð í honum eins og mér þessum þefilla
Portugalla. Eg eg gef það eftir, að bann er frændi
þinn, herra Marais, hann er systursonur þinn, svo að
augsýnilegt er, að þér einum er skylt að fara á vit
við hann.”
Það lítur út fyrir að svo sé, Vrouw Prinsloo,”
svaraði Marais eins og í þönkum, “en þó má eg ekki
gieyma því, að mér ber að líta eftir Maríu.”
“Ójá, en það' bar honum líka að gera, en hann
gleymdi því, og vildi heldur hugsa um sjálfan sig,
og fór burtu á eina hestlnum, sem til, var, með öll
skotfærin, en skyidi hana og’okktir öll hin til að deyja
úr , hungri. Nú, nú, þú vilt ekki fara og Vrouw
Prinsloo vill það ekki heldur, og ekki drengurinn
minn, því að um það skal eg sjá; svo Meyer verðúr
þá að fara.”
“Ne.n, nein, Vrouw min góð,” svaraði Meyer,
Dr. R. L. HURST,
Member of the Royal College ofSurgeoni
Eng., útskrifaður af Royal College of Phys-
icians, London. Sérfræöingur í brjóst-,
tauga- og kven-sjúkómum. Skrifstofa:
305 Kennedy Bídg., Portage Ave. (á móti
Eatons). Tals, M. 814. Tími til viðtals,
10-12, 3-5, 7-9.
i THOS. H. JOHNSON og *
% HJÁLMAR A. BERGMAN, |
S fslenzkir lógfræðingar, Js
$ í
aj Skrifstofa:—Room 811 McArthur 4
|j Building, Portage Avenue
Áritun: P. O. Hox 1056. J
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg J
| Dr. B. J.BRANDSON
S
Office: Cor. Sherbrooke & William
T Tblephoke garry 320
jw Officr-Tímar : 2—3 og 7—8 e. h.
2
Q Hkimili: 620 McDermot Ave»
A Telephone garry 321
Winnipeg, Man.
■SÆSÆ& VSÆS9SÆS'9SSSS/9 SÆSS SX<S
2 — „ _____________________ •)
Dr. O. BJORNSON
Office: Cor, Sherbrooke & William
IV.LKPHONKtGARRV 3S«>
Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimili: 806 Victor Strebt
Teekphonk! garry ?63
Winnipeg, Man.
<_•
«
C»

W- J. MacTAVISH
Offick 724J Argent Ave.
TelephoDe •S'herbr. 940.
10-12 f. m.
3-6 e. m.
7-9 e. m.
Office tfmar
— Heimili 467 Toronto Street
WINNIPEG
Btelephone Sherbr. 432.
“eg verð að líta eftir börnunum mínttm, þessumi sem
að þeir mundu drepa bæði hann og Hottentottann
morguninn eftir.
En um nóttina skall á illviðri, og í því veðri eJ-tjr er >>
komust þeir undan Pereira og Klaus. Þeir þorðu ,„T1Ul „ , ,
samt ekki að hald^ áfram í sömu átt sem þeir höfðu J*£ja> svaraði Vrouw Prins 00, þá vill enginn
haldið, af ótta fyrir því að falla í hendur Zúlúanna, j fara> sv<> aö hezt er að láta þefdýrið eiga sig.”
^svo að þeir snéru aftur norður á bóginn; þeir héldu i “Finst ykkur það muni réttlátt, að láta kristinn
4*. 4tc4fc.4b4fc4fc.4fc
| Dr. Daymond Brown,
4) Sérfræðingur í augna-eyra-nef- og
hál&-« j úkdóm um.
326 Somerset Bldg.
Talsími 7282
Cor. Dooald & Portege Are.
Heima kl. io—i og 3—6,
-----------------------------—. «C. AV> l ■}—v.
J, H, CARSON,
Manufacturer of
AR'flFlCIAL LIMBS, ORTHO-
PEDIC APPLIANCES, Trusscs-
Phone 8426
857 Notre Dame WINNIPB*
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST,
/
selnr lfkkistur og annast
om úifarir. Allur útbún-
aður sá bezti. Ennfretn-
ur selur hann allskonar
minnisvarða og iegsteina
a-aans^ 2152
*■ *• SiaUBD8QW Ta|s. Sherbr, 2786
S. A. SIGURÐSSON & CO.
BYCCIHCAMEflN og F/\STilCM/\8AUW
Skrifstofa: Taisfmi M 44Ó3
510 Mclntyre Block. Wiifnipeg
Njótið heimilis þæginda
Eignist rafmagns vél sem
þvær og vindur þvott. KosN
aöeins eitt cent um tímann,
meöan hún starfar og gerir
þvottadaginn aö frídegi. Sjá-
iö hvernig húu vinnur.
GAS STOVE DEPARTMENT
Winnipeg Electric Raílway Co,
322 Matn St. . Phone .Matn 25aa
áfram alla nóttina, og að morgni sátt þeir að þeir
voru orðnir viltir i skógunura, Þetta hafði við bor-
ið eitthvað mánuði áðúr — eða svo hélt Klaus, en
þeimj höfðu skiljanlega orðið langir dagarnir — og
síðan höfðu þeir verið á stöðugtt flakki fram og aft-
ur. og voru að reyna að komast aftur til félaga sinna
Búanna. Þeir höfðu engan mann fwndið, hvorki
hvitan eða svertingja; en lifðu á dýrum, sem þeir
skutu og átu hrátt kjötið eða þurkuðu við sóíarhita;
loks gengu skotfæri þeirra til þurðar og þeir fleygðu
frá sér þungum byssunum, því að þeir höfðu loks
ekki þrek í sér til að bera þær með sér.
Þ'egar hér var komið hafði KlaUs séð úr háum
trjátoppi.nokkrum einskonar koppie, æðilangt burtu.
tnann svelta í hel úti i óbygðum?” spu,rði Marais og
leit til min.
“Finnst þér það sanngjarnt, lierra Marais,”
spurði eg, “að ætlast til þess að ag fari að leita aö
herra Pereira, manni sem langt er frá, að hafi kom-
ið vel fram við mig?”
“Eg veit ekki, Allan. Samt er okkur boðið í
ritningunni að bjóða vinstri kinnina, ef einhver slær
oss á hina hægri og að.gleyma mótgjörðum. En sanF
er það þitt að skera úr þessu, en rúinna vil eg þig á
það, að okkur ber að svara fyrir allar gjörðir okkar
á efsta degi. Eg veit það eitt, að ef eg væri á þín-
Ufm aldri, og ætti ekki dóttur, sem eg þyrfti að líta
eftir, þá mundi eg fara.” »
A. S. BARDÁL,
selui
Granitc
Legstcina
alls kcnar stæröir.
Þeir sem ætla sér aö kaip-
LEGSTEINA geta því fengiö þt.
meö mjög rýmilegu veröi og ættu
aö senda pantanir sem fytaí til
A. S. BARDAL
843 SheFbrooke St,
Bardal Block