Lögberg - 02.01.1913, Page 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 2. JANÚAR 1913
María
Kmrii*
H. RIDER HAGGARD
iig geymdi mér rétt minn til gagnspurninga
þangað til eg hafði heyrt allan vitnisburðinn sem
færður væri fram gegn mér, og var því Henri Mara-
is kvaddur næst til að bera vitni. Hann staðfesti
framburö fnenda síns að mörgu leyti, svo sem að öllu
þvi er snerti dóttur hans; hann kvaðst hafa verið
mjög andvígur gifting okkar, af því aö eg væri Eng-
lendingur sem hann heföi óhug á, vantreysti o. s. frv.
Hann lét Jæss og við getiö, að það væri satt, að
Pereira hefði sagt honum, að María og Búarnir væru
í hættu; og við.bú'ð að /fúlúarnir gerðu áhlaup á þá,
samkvæmt ráðagerð Allan Quatermain og Dingaans;
hann liefði og skrifað Retief um þetta og reynt að ná
taíi af hotiutn til að sannfæra hann um hættima, en
það heföi ekki hepnast. bessvegna hefði hann riðið
brott frá Umgungundhlovu til þess að reyna að bjarga
dóttur sinni og aðvara !5úana. Fleira hefði hann
ekki að segja.
Af því að ekki kotnu íleiri vitni fram, spurði eg
ýmsra gagnspurninga, en það varð árangurslaust, af
þvi að öllum mikilvægum spurningum, sem eg bar
upp var neitað viðstöðulaust. Þá ætlaði eg að fá
kölluð vitni min megin’ í málinu — fyrst Maríu, en
neitað var að taka tillit til framburðar hennar, af
því að hún væri kona min; ekki heldur fékst vitnis-
burður Vrottv Prinsloo, fjölskylda hennar, eða Mey-
ers-fólks'ns tekinn gildur af því að þaö væri mér alt
vilhalt. Þau sögðu þó hvert um sig sanna sögu af
viðskiftum mínum og Hernan Pereira, Henri Marais
og Dingaans, að svo miklu leyt', sent þeim var kunn-
ugt um þau.
metnaði, og duldist mér ekki að þau höfðu mikil
áhr'f á dómendur mtna. Það er sanngjarnt að segja,
að ]>eir litu svo á sem þeir hefðtt kveðið upp réttlát-
an dóm. Blindaðir af hlutdrægnii og ósannindum,
og æstir af manntjóni því, er þeir höfðu beðið dag-
ana á undan fyrir hinurrr djöfullegu villimönnum,
héldu þeir, að eg væri frumkvöðull þessa tjóns, og
ætti fyrir það lífinu að týna. Það var mála sannast
að rtærri allir Búarnir voru komnir á þá skoðun, að
einhver ráðsamkunda Englendinga hefði hvatt
Dingaan til manndrápanna. Það eitt fyrir sig, að eg
og þjónn minn sluppum ómeiddir, var þeitn nægileg
sönnttn fyrir sekt minni, þó að Pereira hefði ekkert
sagt, og af því að þeir voru ólögfróðir, héldu þeir
að þetta væru nægar forsendttr fyrir dómi sínum.
Samt sem áður höfðtt þeir óljóst hugboð um. að
þess: vitnisburður Pereira væri ekki fullnægjandi, og
mættii jafnvel upphefja dóminn allan/fyrir æðri rétti,
ýmsra hluta vegna. Ennfremur var þeim kunnugt
um það, að þeir voru upþhlaupsmenn, sem höfðu
enga lagaheimild til að setja rétt, og óttuðust brezka
valdið, sem þeir höfðu sloppið undan um stunclar
sakir, en getur náð svo langt til. Ef mér hepnaðist
að segja, sögu mína frammi fyrir þingheimi í Lund-
únum, þá máttu þeir vera við öllu illu búnir — þeir
sem höföu leyft sér að kveða upp dauðadóm yfir
einum þegna Bretadrotningar. Gæti slíkt ekki orðið
þeim til stórfengílegs tjóns? Gætii ekki farið svo að
Bretar fylttist herptarreiði og fortindu þeim, þessum
mönnum, sem dirfðust undir yfirskini laga þeirrar
þjóðar aö taka af lífi einn þegna hennar? Þetta
flaug þeim í hug, Búununt eftir þvi, sem eg komst
að síðar.
Annað kom þeim og til hugar, þaö, að ef dómn-
um væri fullnægt strax, þá gæti dauðtir maðurinn
ekki áfrýjað honum, og hér væri eg vinalaus, svo að
enginn mundi verða, til að taka upp málið til að hefna
mín. En á þetta m'ntust þeir ekki eintt orði. Merki
var að eins gefið til að fara burt með mig yfir í litla
húsið mitt og þar var mér haldið í fangelsi ttndir
arðgæzlu.
ykkur mun hann reyna að sleppa og ykkar verður það
að koma í veg fyrir það að ha.nn fái hlaupiðt brott
með því að taka hann af lífi. Að því búntt skulið
þið koma á fund okkar og skýra okkur frá af-
tökunni.’’
Þegar Henri Mara's heyrði þetta hrópaði hann:
“Eg kalla guð hátíðlega til vitnis um að þetta er
mér ómögulegt. Er það rétt eða sanngjarnt að skora
á mann að drepa tengdason sinn?”
“Þú gast Ix>rið vitni gegn tengdasyni þínum,
Ilenri Mara s” svaraði höfðinginn alvarlegur í bragði.
“Því skyldirðu ekki getað drepið með rifflinum þín-
um mann, sem þú hefir áður hjálpað til að koma í hel
með tungu þinni?”
“Eg v;l það ekki, eg get það ekki!” hrópaði
Marais og sleit skegg sitt, en höfðinginn svaraði
kuldalega:
“Það hefir verið tilkynt skipun réttarins og ef
þér þóknast að óhlýðnast henni, þá hljótum við að
fara að ímynda okkur að þú hafir gert þig sekan í
meinsæri. Þá verður bæði þú og frændi þinn kall-
aður fyrir æðri réttinn þegar Englendingurinn verður
yfirheyrður næst. En annars látum við okkur það
engu skifta, hvor ykkar Hernan Pereira hleypir af
skotinu. Sjá þú sjálfur fyrir þvi, eins og Gyðingam-
ir sögðu við Júdas sem sveik frelsarann.”
Hann þagnaöi i bil', en ávarpaði siðan Pereira
og sagði:
“Neitar þú líka. Hernan Pereira? Minstu þess
áður en þú svarar, að ef þú neitar þá hljótum við að
draga okkar ályktanir af framburði þe'm. Minstu
þess líka, að vitnisburður sá er þú hefir borið fram,
og sýnir aö þessi vondi Englendingur lief:r bruggað
bræðrum okkar, konum og börnum dauða, og sem við
trúum að sé sannur, verður ihugaður og ransakaður
. Nú ætla eg að segja endalokin af sögu þeirra|orð fyrir orð af hinum æðri rétti.
Að þvi o nu og ettir að lotðingmn tatði neit- jhryllilegu atburða, svo sem þeir gerðust, þó að mér «Það er sitt hvað að bera vitni og aö skjóta svik-
að a;ð yfirheyra Hans, af þvi að hann væn Hotten- „j ekk; kunnugt unl ýmsa þeirra fyr en morguninn . r v Pprp:ra Fn eiSan hrPvtti hann úr
totti og þjonn mmn, avarpaðt eg rettmn, og skyrðt |eftir. það geri c|þvi að eg held að með því móti verði |arann' svaraSl Pere,ra- En SIÖan hreytt] h nn
öldungis rétt trá öllu því, sem okkur Dmgaan hafð: j frásögnin óbrotnari og auðveldari.
farið á milli, og hvernig það hefði atvikast, að vi'ð I
Hans hefðum komist lifs af í siðari heimsókninni til
Zúlúakonttngsins. Eg benti ennfrentur á, að því
miður gæti eg ekki’ fært fuflnægjandi sónnun á mál
mitt af því að ekki væri hægt að ná í Dingaan til aö
bera vitni, en aflir hinir væru dauðir. Eg lagði enn-
fremur frain bréf mitt til Maríu, sem Retief hafði
undir skrifað og bréf til Retief, sem þeir höfðu skrif-
að Marais og Pereira, þvi að eg hafði það í mínum
vörzlum.
sér blótsyrða roku, eða svo sagði Hans að minsta
i kosti og bætti við; “já, en því skyldi eg, sem þekki
alla sekt þessa jtorpara, neita að framkvæma lögleg-
an dóm yfir lionum? Vertu ókvíðinn, höfðingi, sá
bölvaði maður, Allan Quaterma'n skal ekki ná að
I komast brott í fyrra málið um birtingarleytið er hann
Eftir að farið hafði verið burt með mig virtist reyn'r a8 sleppa..
svo sem rétturinn hefði kvatt Ilernan Pereira og ; “Við höfum það þá svo sagöi foringinn. All.r
Ilenri Marais t'l að fylgja sér á afskektan stað, þar sem hlýtt hafa á þetta, festi sér það í minni.”
sem ekki þyrfti að óttast, að neinn yrði var við ráða- ; Nú sá Hans að ráðsamkundan var í þann veg
XXI. KAPÍTULI.
Saklaust blóð,.
Um það leyti sem eg hafði lokið máli mínu var ' ' En þeim skjátlaðist samt; þeir höfðu i „ .* . . r. nfr bvi hann var hræddur um
komið sólarlag og allir voru orðnir þreyttir. MérlJ refslægðP Hans, Hottentottans. Hans hafði 8* Sta"<,a a °g ^
pv* a s:.'10 v,° ‘ .T,-‘ 7 ‘ Iþeim frá öllu, sem hann hafði heyrt.
, r. . u v að þenn eins og hoggormur a kviðnum, hrmgaði . lJCI1 ’............. , ,
ar þjoð og hefir avalt kugað hana, og að þu hafð.r milH hárra sinuskufanna. sem stóðu víðsvegar frá " ‘ ““ '
hag af þvi. að þctm tveim monnum, er þu hef.r attj* ári< erðl það svo laglega, að, t(>pparnir ' '
í brösum vrð væri rutt ur vegi. Vitmsburður Henri
Marais og Henri Pereira, sem við getum ekki véfengt, ;
sýna að þú hefir verið nógu illa innrættur, t l að búa.
var skipað að færa m.g fra, en und.r varðgæzlu, með- , . d;emdan til dauða> og óttaðist vist sjálfur, aö hann yrSl Snl»nn og drep nn, skre.ð hann hvatlega
an dómendur væru aö bera s g saman, en þe.r sátu yerSa ,átinn gæta sömu refsingu, fyri,r þann glæp burtu sömu leiðina, sem hann hafð. komið. Hann
leng. a raðstefnunm. Txiks var kallað a m.g aftur ^ hafa slopp:ð ómeiddur frá Dingaan. Hann lang- ihafði hugsað sér að aðvara mig, en það gat hann ekki
og ávarpaði hofð.ng.nn m.g þa með þessum orðum: aðj ejnni til að fá að vita hvað gerðLst á þeSsari vegna varðmannanna. Hann fór þvi t:l Prinsloo-
"Allan Quatermam. v.ð höfum ihugað mál }>.tt l larráðs samkomu Búanna, en tungumál þeirralanna Qcr fann Vrouw Prinsloo þar eina hjá Maríu,
ett r þvi sem við hofurn bazt vit a, og eftir bæn til .. , „„ ■ ■.. ■ _;x 1 i . ,
guðs. Annarsvegar er okkur það ljóst. að þú ert ' 'Hann /ór því á snið við þa upp hæðina. skreiðiSem "Ú Var rÓknU® V'S Uf ómegnmU’ °? S3gðl ,a"n
Englendingur, kom.n af þe.rn þjóð, sem hatar okk- bpim pins otT ho(rtrornulr A kviðnum. hrin^aði
María haföi þá kropið á kné i bæn, eftir þvi sern
á , hann sagð'; lá hún þannig lengi biðjandi eða hugs-
þeim sáust hvergi hrærast. Loksins lagöist hann nið- jandi. Loks stóð hún upp og sagði:
ur í miðjum einum sinuflókanum, sem óx bak við j “Vrouw Prinsloo, það er svo sem auðséð að það
stein ekki meir en fimm fet þaðan sem Búarnir vom j ag m Allan { fyrra m41ið um birtingarleytið.
að talast vi»: þaðan gat Hans hevrt glögt hvert orð . . .. . , . „ __... , „ „ ,
& í Ef hann væri falinn einhversstaðar gæt; skeð að hann
sem þeir sögðti.
En þe'r von. að tala um það. að af ástæðum þeiin jkæmist undan.
er eg hefði þegar minst á mttndi vera snjallasta ráð- ( “En hvar gættun við t’alið hann? spurð: Vtouw
ið að taka mig af\ lífi strax. Höfðinginn sagði að j Prinsloo, þvi að hún vissi að kofans var gætt vand-
dómurinn væri þegar upp kveðinn, og hann væri ekki j lega >
hægt að ónýta, og þó að það yrði gert, mundi afbrot \ ^ svaraði Maria «að á tok
þeirra ekki minka að heldur í augum hinna brezku
v , , , ,. ,, , , . ... „ lyfirvalda. En ef þeir flyttu mig t'l aðal tjaldstaðar-
tl að taka ut hegrnng þina. Við dæmum þig t.l að r. , • , c. .__________• c ■
jins og letu yorheyra mtg þar aftur frammt fyrir
æð'ri rétti, þá gæti farið svo að dómur þeirra yrði
ónýttur, og þeir yrðu einn fyrir alla og allir fyrir
einn að bera ábyrgð á gerðum sínum. Ennfremur
væri þeim það öllum kunnugt, að eg væri frábærlega
sniðugur og slunginn, og vel gæti farið svo að eg
kæmist undan, og kæmi því til vegar, að annaðhvort
Englendingar eöa Zúlúar réðust á þá, því að þe:r
þóttust þess fullvísir að við Dingaan værum að vinna
að því í sameiningu að tortýna ]>eim, og að meðan
nokkur lífsneisti væri i mér mundi eg aldrei lina á
hefndar tilraunum mínum. „ , „ « » . ■
— heimih okkar og ætla að gera það. Eg a he:mting a
Þegar það var orðið augljóst, að þe:r væru allir ag fara þaöan áður en farjð vergur burt með hann
einu bandi í þessu máli, þa kom upp spurningin:
1 Su.n:r baðan- Nu, lvaS væn ehhl omogulegt að hann, gæti
þeim tortýningu í samráði við villimann, annaðhvort
af hatri gegn Búaþjóðinni eða i því skyni að íyrir-
koma, þeim. En af því ráðabruggi hefir það leitt,
að sjö hundruð mantis, karlar, konur og börn hafa
látið líf sitt á hryllilegar hátt, en þú, þjónn, þinn,
kona þín og vinir hafa komizt undan ómeidd. Slíkan
glæp geta ekki hundrað mannslíf afplánað; að eins
guð einn getur refsað réttilega fyrir þvílikt vonzku-
verk, og teljum yið skyldu okkar að senda þig til hans
11 að taka út hegning þína. Við clæmun
verða skotinn, sem svikari og morðingi, og virðist
hann að miskunna sig yfir sál þina.”
Þegar Maria heyrði þessi hræðilegu orð féll hún
í ómegin til jarðar, og nvt varð þögni á meðan hún
var borin inn í hús Prinslooanna, og þangað fór
Vrouw Prinsloo lika til að1 hjálpa henni. Því næst
hélt höfðing'nn áfram og mælti:
“En enda þótt viö höfum kveðið upp þenna dóm
teljmn við rétt, aö þessi einróma dómur okkar verði
staðfestur af allsherjar dómi landleitar-Búanna, vegna
þess að þú ert Englend’ngur sem segja rriætti að við
hefðum horn i síðu, og vegna þess að þú hefir ekki
færi á að bera frani fulla vörn fyrir þig, af þvíí að j
allir þe.r, sem j>ú kveðst mundi hafa getað kallað til |á
v'tnis eru nú dauðir. Þessvegna verður farið með i Hvernig átti að koma þessu i framkvæmd? _ , , . . , TT _
þ’g á morgun til Bushman River tjaldstaðarin.s, og í stungu upp á j>ví að eg væri skotinn strax, en jfar 8 1 minn sta5- ef Þu Hans °S e£ hjalpuðum
j>ar verður máli þínji ráðið til lykta, og líflátsdómn- jhofðinginn lænt. á, að slík athöfn mundi að nottu t.l, Jhonum. t.l þess. Svo þegar Búarnir komu morgun-
urn fullnægt, ef j>örf; gerist eftir sk:pun herforingj- ! vera skoðuð setn morð, einkanlega af því að hún inn eftir mundu þe'r engan finna nema mig.”
anna i þeim tjaldstað. Þangað til verður þú hafður kæmi i bága við sjálfan dómsúrskurðmn.
i gæzlu í þínu eigin húsi. Jæja, hefir þú nokkuð vi,ð 1 Þá var stung.ð upp á öðru, j>ví, að farið skyldi
þenna dóm að athuga?”
“Já”, svarað’ eg. “því að j>ó að þið kannske ger- | látíö i veðri vaka að þá væri kominn tími til að leggja j jæir erií búnir að kroppa um beinin á Allan? Nei,
ið ykkur ekki grein fyrir þvi, þá er þetta mjög rang- af stað; síðan skyldi mér vera gefið færi á að flýja, þeir gera það ekki; Allan er of feitur til þess. Þeir
Iátur dómur, bygður á ósannindum manns, sem altaf en siðan eltur og skotinn til bana. Eða j>á að það hljota að vita> að hann getur ekk; verig lcominn langt
hefir verið óvinur minti, manns sem er tudd: í ver- jskyldi látið heita svo, að eg hefði ætlað að flýja, og 1
við húsið ykkar eru gömul fjós, sem Kaffar hafa
búið til, og í einu þeirra hefi eg séð holur í gólfið
þar sem Kaffarnir geymdu í kornbirgðir sinar. Nú
vildi eg leggja það til að viö fælum manninn minn í
einni jþessari holu og þektum svo yfir. Þar mundu
Búarnir ekki finna hann, þo að þeir leituðu vandlega.
“Þetta er snjallræði”, sagði Vrouw Prinsloo, “en
hvern'g i dauðanum eigum við að fara að því að
koma Allan út úr húsinu sem varðmenn gæta, og
ofan í Jæssa kornbirgðaholu?”
“Eg þef' heimild til að finna manninn minn á
‘Mér lízt vel á j>etta”, svaraði gamla konan, “en
vera með mig út“úr húsi núnu rétt fyrir birtingu ogjheldurðu að þessir bölvaðir gammar fari burtu fyr en
unni. Eg hefi aldrei svikið Búa. Ef nokkur hefir eg skotinn eigi að síður. Þe'r voru á því allir að
svikið þá, þá er það Hernan Pereira sjálfur; því að jenginn gæti um það borið í hálfrökkri hvort eg hefði
hann hefir lagt að D ngaan að drepa mig, svo sem j verujega ætlað að flýja, eða ógnað mótstöðumönnum
eg sannaði Retief herforingja, en hann ('RetiefJ hót- með dauða; en fyrir hvorttveggja þetta heimiluðu
aði Pereira að kalla hann fyrir rétt sakir þess glæps ] lögin að skjóta mætt: fanga, sem þegar væri dæmdur
hans; og j>essvegna var það, að Pere'ra flúði úr I til dauða.
þorpiinu og tók með sér Henrj Marais, sem er verk- j Þeir féllust allir á þessa íllmannlegu ráðagerð,
færi í hendi hans. Þið hafið kallað <KJm guðs yfirísvo ákafir voru þeir í að svifta lítilmótlegan enskan
ipig. En eg kalla e nnigí dóm hans yfir Pereira ogipilt líf:, eftir ósönnum framburði vitna, J>ó að þeim
Henri Marais, og eg veit að þeir fá sinn dóm í ein-lværi að vísu ókunnugt um það. En nú kom! annað
hverri mynd. En um mig er það að segja, að egjatriði til greina: Hver átti að lífláta hann? Svo
geng ókvíð'nn móti dauða mínum, eins og eg hefi gert |var að sjá, sem enginn þeirra væri fús t l þess verks;
svo mánuðum sk:ftir í þágu ykkar Búa. Skjótið | þeir neituðu því hver eftir annan þegar til kom.
mig nú strax og látið öllu lokið á skammri stundu. j stungið var upp á því, að einhver þjóna, þeirra h:nna
En það v‘<l eg segja ykkur, að ef eg kemst úr höndum jinnfæddu væri hvattur t l böðuls verksins; en það
ykkar þá skal eg ekki láta meðferð ykkar á mér ó- sætti mótmælum réttarins og nú gekk hvorki né rak.
hegnda. Eg mun skjóta mál' mínu til stjórnenda j En er hvíslast hafði verið á um stund, mæki
þjóðar minnar, og ef með þarf til drotningar minnar, höfðinginn þessi hræðilegu orði:
og það skal ekki fyrirfarast jafnvel þó að eg verði i “Hernando Pereira og Henri Marais! Dauða-, . . , ... , ,.
aö ferðast til Lundúna til að hafa það fram, og þá I dómur þessa unga manns er bygðtir á framburði ykk- alhr svert nglar t»ekkja mik.ð af þesskyns ly um.
munuð þ ð fa að komast að raun um, að ykkur liðst ar Við trúum v'tnisburði ykkar, en ef hann er að j Hann kvaðst vafalaust geta aflað þess hja Köffun-
ekki óhegnt að dæma Enelending til dauða, e'tir j einhverjlt leyti rangur, þá hefir réttvisi ekki fylgt j um þar i grendinni, en að öðrum kosti gæti hann
undan, og þeir verða að gaufa hér í kring þangað til
þeir finna hann í kornbirgðaholunni. Þeir eru
sólgnir í blóð, það máttu þakka Hernan frænda þín-
um, lygaranum, og í blóð vilja þeir ná til að bjarga
sjálfum sér. Þeir fara héðan ekki fyr en þeir sjá
Allan liggja hér dauðan.”
Enn tók María að hugsa sig úm eftir þvi sem
Hans sagði og loks svaraði hún:
“Þetta er mikil áhætta en við verðum að reyna
það samt. Sendu mann til varðmannanna til að
spjalla við þá og láttu liann hafa með sér brennivíns-
flösku. Eg ætla að tala við Hans heima og sjá hvað
okkur finst tiltæk legast.”
María fók Ilans því næít afsíðis og spurði hann,
hvort hann þekti nokkurt lyf, sem svæfði menn og
feldi í dvala æði langan tíma. Hann j itaði því;
lognum vitnisburði. Eg læt ykkur vita að sú hegn- hél% helduf Smánar1egt morð í aðsigi, og kemur þá
ing skal verða drjug, ef eg held líf:, og enn; meiri bloð hins saklausa yfir yður 11 eilífðar. Hernando
verður hun ef eg verð drepmn.” Pereira og Henri Marais, rétturinn skipar ykkur til
Eg skal já<-a það, að þetta voru óviturleg orð, að vera varðmenn þessa fanga og fara með hann út
sem eg talaði ungur og óreyndur fullur af brezkum j und r bert loft í dagrenning í fyrra mál'ð. Frá
grafið eftir rótum jurtar sem yxi þar í nánd, en
seyði af henni hefð’ slíkar verkanir. Hún sendi
hann þvínæst til að útvega lyf:ð. Eftir það talaði
hún til Vrouw Prinsloo og sagði:

VEGGJA GIP8.
Hið bezta kostar yður ekki
meir en það lélega eöa
svikna.

BiBjiö kaupmann yöar um
,,Empire‘* merkið viðar,
Cement veggja og finish
plaster — sem er bezta
veggja gips sem til er.
Eigum vér að segja yð-
ur nokkuð um ,,Empire“
PlasterBoard—sem eldur
vinnur ekki á.
Einungis búið til hjá
Manitoba Gypsum Co.Ltd.
Wmnippg, Manitoba
SKRlFl*> KFTIR BæKLINGI VORUM YÐ-
—UR MÚN ÞYKJA HANN ÞESS VERÐUR—
“Eg hefi gert ráð fyrir j>ví að Allan fari út úr
kofanum dulbúinn í föt min. En af því að eg veit
að hann fer ekki burtu meðan hann veit af sér, því
að hann mundi telja j>að sama sem að játa á sig
glæp, þá legg eg það t l að honum sé gefinn svefn-
drykkur. Aö því búnu ættuð þ ð Hans að bera hann
út undir húsvegg í skugga og svo til hornbirgðahol-
unnar þegar enginn tekur eftir ykkur,; þangað eru
ekki nana fáein skref, og birgja svo holumunntnn
með s'nulúða. Þar verður hann kyr þangað til Bú-
arnir eru orðnir þreyttir á leitinni og riðnir burtu.
Og j>ó að þeir kynnu nú að finna hann, j>á er hann
hvergi; ver kominn en hann var áður.”
“Ráðið er gott, María, en þessu ráði mundi All-
an vera ófáanlegur til að fylgja, ef hann væri alls-
gáður,” svaraði gamla konan, “því að hann hefir
ávalt viljað alt frá barnæsku, mæta hverju sem hon-
um bar að mæta. Samt sem áður skulum við, hvað
sem honum kynni að sýnast, reyna að bjarga honum
úr klóm þefdýrs'ns hans Pereira, sem guð vonandi
refsar, ásamt verkfæri hans, honum föður þínum.
Það er satt sem þú segir, að það getur ekki versnað
um hagi hans, úr því1 sem nú er komiö, þó að þeir
fýndu hann, ]>vi að héðan fara þeir að öllum líkind-
um ekki fyr en þeir hafa náð lífi hans.”
Þannig var ráðagerð þeirra Mariu og Vrouw
Prinsloo. Eiginlega lagði María á öll ráðin, en sagði
henni eigi nerna undan og ofan af; Maria sá
gerlai að gamla konan hafði rétt fyrir sér í því, að
Búarnir mundu ekki hverfa burtu fyr en þeir sæju
blóð fljóta á þessum stað. En meginatriðið í hinni
ógurlegui ráðagerð Maríu var — að leggja líf sitt í
sölurnar fyrir mitt! Hún þóttist viss um það, að
þegar Hernan Pereira væri búinn að leggja bráð sina
að vellf mundi hann ekki gefa sér tóm til að skoða
líkið. Hann mundi ríða burtu, flýja undan ásökun
sinnar eigin samvizku en eg sleppa á meðan.
Umboðsmenn Lögbergs:
Jón Jónsson, Svold, N. D. ,
J. S. Víum, Upham, N. D.
Gillis Leifur, Pembina, N. D.
K. S. Askdal, Minneota, Minn.
Jón Pétursson, Gimli. Man.
Jón Ólafsson, Brú, Man.
Olgeir Frederickson, Glenboro, Man.
Jón Björnsson, Baldur, Man.
Ragnar Smith, 824 I3th St., Brandon, Man.
A. J. Skagfeld, Hove, Man.
D. Valdimarsson, Oak Point, Man.
S. Einarsson, Lundar, Man.
Kr.,Pétursson, Siglunes, Man.
Oliver Johnson, Winnipegosis, Man.
Jónas Leó, Selkirk, Man,
Sveinbjörn Loptson, Churchbridge, Sask.
Jón Ólafsson, Leslie, Sask.
Jónas Samson, Kristnes, Sask.
J. J. Sveinbjörrrsson, Elfros, Sask.
G. J. Búdal, Mozart. Sask.
Paul Bjarnason, Wynyard, Sask.
S. S. Anderson, Candahar, Sask.
Chris Paulson, Tantallon, Sask.
O. Sigurðsson, Burnt Lake, Alta.
Sig Mýrdal, 2207 Fernwood Road, Victoria B. C.
Th. Simonarson, R. F. D. No. 1. Blaine, Wash.
Dr.R. L. HURST.
Member of Royal Coll. of Surgeons,
Eng., útskrifaður af Royal College of
Physicians, London. Sérfræðingur í
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum. —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portage
Ave. (í móti Eaton’sJ. Tals. M. 814.
Tími til viðtals, 10-12, 3-5, 7-9.
^ ——————— 1 "
THOS. H. JOHNSON og £
HJÁLMAR A. BERGMAN, {
íslenrkir litglfæBipgar,
Shmmtopí:— Rooan 811 McArthor
Buildinf, Portaje Avenue
Ábitun: P. O. Box 160«.
_ Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
I
♦♦♦♦+♦ + ♦♦♦♦ + ♦+♦♦♦♦ + ♦»♦♦♦■»♦■
x ÓLAFUR LÁRUSSON
X BJÖRN PÁLSSON í
X VFIRDÖMSLÖGMENN X
X Annast lögfræðisstörf á Islandi fyrir Í
Vestur-Islcndinga. iL’tvega jarðir og í-
X Spyrjið Lögberg um okkur. Ý
X Rey*<javik, . Iceland f
♦ P. O. Box A 41 ^
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦ ♦♦♦♦♦♦♦♦■♦•♦
Dr. B. J.BRANDSON
OHice: Cor. Sherbrooke & William
'IEUIPIIONB GAHRV 3SO
OvpicBi-TtMAR: 2—3 og 7-8 e. h. '
j Hbimili: 020 McDkrmot Ave. 1
I TKLKPHONr: GARRY ÍUSl
Winnipeg,
{. Man. §

Dr. O. BJORK^ON |
Office: Cor, Sherbrooke & WiHiam •
tklefbonk, garry 'iíim
Office timar: 2-—3 og 7—8 e. h. X
X) Heimili: 806 VlCTOR STRKKT X)
•) Tkmípihink, garry rua ♦
Winnipeg, Man
. 1
Dr. W. J. MacTAVISH I
Office 724i Aargenl Ave.
Telephone 5herbr. 940.
1 »0-12 f. m. 1
Office tfmar - 3-B e. m. S
f 7-9 e. m. |
— Heimili 467 Toronto Street _ !§
WINNIPEG g
Itblephone Sherbr. .
tWWMHWWMBWIiHWBiWMIAHWMift
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St
Suite 313. Tals. main 5302.
, *
* Dr. Raymond Brown, I
I
I
H
I
►
SorfrBPÖingur í augna-eyra-nef- og
hálo-sjúkdómum.
f!36 Sotnereet Bldg.
Talsfmi 7282
Cor. Donald & PortageAve.
Heima kl. 10—1 og 3—6,

J, H, CARSON,
Manufactnrer of
ARTIFICIAL LIMBS, ORTHO-
FEDIC AFPLIANCES, Trusset*.
Phone 8426
857 Notre Duine WINMPBo
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST.
selnr líkkistur og annast
om fluarir. Allur útbún-
aOur sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvarða og legsteina
Tal» Garrjr 2162
Vér viljum vinsamlega mælast til þess, að kaup-
endt.r Lögbergs borgi það er þeir kunna að skulda
blaðinu til einbverra ofangreindra umboðsmanna þess.
Æskilegt væri ef kaupendur vildu greiða skuldir sínar
án þess að innheimtumenn þyrftu að hafa mikið fvrir.
Mjög margir kaupenda hafa látið í ljósi ánægju
sína yfir blaðinu. og óhætt mun að fullyrða, að aldrei
hefir Lögberg verið eins vinsælt og nú. Otgefendur
munu ekkert láta ógert til þess að sú vinsæld megi
haldast en ætlast aftur til að kaupendur blaðsins láti
þá njóta þess með því að borga skilvíslega fyrir
blaðið, það sem þeip kunna að skulda því.
The Columbiu Press, Linnted.
*• *• SIOUBPSON Tats Sherbr, 2786
S. A. SIGURÐSS0N & C0.
BYCCIftCAfrJEftN og Ff\STEICHf\SALA8
Skrifstofa: Ta'sfmi M 4463
510 Mclntyre Block Winnipeg
Miss C. Thomas
PlANO KeNNARI
Senior Cer'ificate of Toronto
University
Heimili 618 Agnes St.
Talsími:
Garry 955
J. J. BILDFELL
FA8TEIG;A8ALI
Hoom 520 Union Bank - TEL. 2685
Selur hús og lóðir og annast
alt þar aSlútandi. Peningalán