Lögberg - 15.05.1913, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 15. MAI 1913

MIUONIR BREWSTERS.
e f t i r
GEORGE BARR McCUTCHEON.
Dr. Lotless setti Monty mjög strangar reglur
um matarhæfi, og gekk fast eftir því að þeim væri
fylgt. Varö afturbata-tíminn sjúklingnum mikill
reynslutími. Fyrst í staö var honum algerlega haldiö
inni og styttar stundir meö þvi að spila á spil. Monty
þotti þó ekki mikið til þess koma aö spila “bridge”,
en vikli heldur spila “piquet” við Margrétu. Og eitt
sinn er þau sátu við að spila það spil, lagði hún fyrir
hann spurningu, er hann hafði lengi kviðið fyrir, því
að hún sagði: “Eg hefi heyrt sagt, að Miss Drew og
móðir hennar, ætli að fá sér herbergi í gistihúsinu
hérna. Væri ekki skemtilegra að þær flyttu hingað?”
Hún átti bágra með að segja þetta, en hún hafði
búist við, en Brewster brá svo við orðin, að hann varð
þungur á svipinn og Margrét sá eftir því sem hún
hafði sagt og| varð niðurlút. Hana hafði furðað á
fáleik Brewsters og Miss Drevv, og langaði til að ráða
þar á bót. Stundum hafði henni flogið í hug að
Monty mundi ekki taka sér sundurþykki þetta fjarska
nærri, en annað veifið duldist henni ekki að hann var
óglaður og það olli henni mikillar áhyggju. Henni
fanst að hún ekki geta beðið lengur með að vita
vissu sína í þessu efni, og þó að hún væri við hinu
versta búin, hikaði hún þó ekki við að framkvæma
fyrirætlan sína.
“Iui ættir að vita, að þær mundu sízt koma hing-
að mæðgurnar”, svaraði hann, og svipur Montys var
slíkur að Margrét fann lítinn hugarlétti eftir spurn-
inguna, en hún lét það ekki á sig fá.
“Eg gleyrni engu Monty, sem eg veit með vissu,
en í þessu efni hefir þú algerlega rangt fyrir þér.
Hvar er nú kapp þitt? Þú hefir aldrei fyrri tapað i
baráttu, sem þú hefir gengið út í, og þú ættir ekki
að gera það heldur í þetta skifti. Það er einhvern-
veginn svo sem þú hafir tapað kjarki þinum, Monty.
Sérðu það ekki að nú riður einmitt á því að sýna
dugnað?” Það var einhvernyeginn svo, að hún sagði
alt annað, en hút^ hafði ætlað sér. Henni féll svo
þungt að sjá, hvað illa lá á honum. “Eg veit að þú
tekur þetta ekki illa upp af mér, -Monty”, sagði hún
blíðlega. “Eg veit að eg ætti ekki að vera að skifta
mér af þessu, en við erum nú svo vel kunnug, og
mér fellur það svo fjarskalega illa, hvað þú ert nið-
urdreginn, vegna þess að mishepnast hefir það sem
átti að fara vel.
En Monty tók þetta alls ekki vel upp. Hann
langaði ekkert til að tala um þetta við Margrétu,
og honum fanst þessi ákefð í henni að gifta hann
annari, öldungis óþörf. Það var svo sem auðséð að
slíkt var vottur um, að henni væri ekki mjög hlýtt
til hans sjálfri. Hann leit því hálfönugtega til henn-
ar, en hún var að eins að lmgsa um hvað honum liði
illa, og hann sá ekki nein merki þess, hvað henni
bjó i brjósti sjálfri.
“Þú veist varla um hvað þú ert að tala, Margrét”,
sagði hann loks, er þau höfðu bæði þagað um stund.
“Hér er ekki um neina smádutlunga að ræða af
Barböru hendi, heldur um ákvörðun sem gerð hefir
verið af ráðnum huga.”
“En maður getur altaf breytt ákvörðunum sin-
um”, greip hún fram í.
“Nei, alls ekki”, hreytti Brewster út úr sér.
“Hún ber ekkert traust til min, og heldur mig bjálfa.”
“Má vera að hún hafi nokkuð til síns máls”,
svaraði Margrét í nokkrum hita. “Kannske þú hafir
aldrei rekið þig á það að stúlkur segja ekki svo sjald-
an alt annað, en þeim er í hug, til þess að dylja sínar
eigin tilfinningar. Kannske þú hafir aldrei gert þér
grein fyrir því hvað ákafar, óstýrilátar og heimskar
stúlkur eru. Þær hafa ekki vit á að vera ærlegar
við þá menn, sem þær elska, og mundu ekki gera það
þó að vitið væri nóg til. En þú ert lika einn heim-
skinginn Monty Brewster, ef þú hefir lagt trúnað á
það fremur, sem hún sagði, en það hvað augnaráð
hennar opinberaði.”
Og nú gat Margrét ekki sagt meira, en þaut
burtu, gröm i huga og ákaflega óhamingjusöm; hún
flýtti sér að eins burtu til að dylja sitt sanna grát-
gjarna kveneðli, en Brewster sat eftir í þungum
.þönkum og skyldi hvorki upp né niður í háttalagi
hennar. Hann fór að velta því í huga sinum hvort
Barbara Drew kvnni nú að hafa aðrar skoðanir á
honum, en hún hafði látift í Ijós við hann munnlega,
og alt í einu hvarflaði hugur hans aftur til Margrét-
ar. Að eins tvisvar sinnum hafði hann séð hana í
slíku skapi, og hann,gat ekki annað en dáðst að henni.
Hann mundi það nú að hún hafði orðið fokvond einu
sinni, þegar hún var eitthvað fímtán ára, vfð stúlku,
sem honum hafði geðjast vel að. Alt í einu rak hann
upp hlátur, þegar hann setti sér Margrétu fyrir sjón-
ir, þegar hún talaði í sem mestum hita, og nú tóku
þunglyndisskýin hvert á eftir öðru að smá hverfa af
apdliti hans, svo að það varð loks bjart og glaðlegt
eins og það var vant að vera þegar hann var með
skapa sinum. Sá er færði honum inn bréfin hans,
kom á óvart að heyra hann hlæja svona. Eitt bréfið
var frá Nopper Harrison og í því voru allar tíðinda-
vænlegustu fréttirnar. Dansleikurinn átti að standa
um miðföstu er bar upp á miðjan Marz, og vel var
á veg komið með að leigja skemtisnekkju, sem “Flitt-
er” hét, og Reginald Brown átti, en áður hafði hann
átt Brown & Brown.
Þegar Brewster fékk bréfið, kom í hann ný ó-
þreyjuhviða. Hann fann að fjármálin voru að lenda
í rn^ta ólestri. Veikindi hans hlutu að verða honum
sjálfsagt $50,000 fjártjón. Eina huggun hans var
fréttin sem Harrison skrifaði honum af viöureign
Gardners og söngflokksins frá Vín. Þar var hver
höndin upp á móti annari og fóru deilurnar dag-
versnandi, og fyrirtækið reyndist" hin mesta heimska
frá fjármálanna sjónanniði. Samningsrofin Ieiddu af
sér sífeld málaferli með fjárútlátum og aumingja
Gardner var alveg að ganga af göflunum yfir öllu
saman. Frá upphafi höfðu samningarnir mishepn-
ast og var ekki annað sýnna eftir öll málaferlin og
óánægjuna, en að félagið sundraðist alt. Gardner
átti stöðugt von á því að þessir deilugjörnu Ungverjar
sem voru í fylgd með honum mundu þá og þegar
ráða hver á annan og lyktirnar yrðu þær að þeir
tækju að berjast með daggörðum og dræpust niður.
Brewster gat ekki að sér gert nema að brosa er
hann gerði sér í hugarlund, hversu Gardner væ:i
ásýndum, sá hygni maður, er hann væri að reyna að
þagga niðri i þessum söngmanna skara.
Fáum dögum síðar komu þær- Drew-mæðgur og
settust að á gistihúsinu Ponce de Leon, og var nú
mikið rætt um það að sættir mundu takast með Monty
og Miss Drew. En Monty var tregur til að tala
nokkuð um slíkt við vini sina. Með Mrs. Drew hafði
komið hópur af fólki, þar á meðal tvær Kentucky
stúlkur og ungur miljónaeigandi frá Chicago. Mrs.
Drew bjó vel um sig, en ekki var nándarnærri eins
kostnaðarsamt hennar vistarfar þar syðra eins og
Montys og hans fólks. Eigi að síður: gat varla hjá
þvi farið að fundtun þeirra tveggja gestahópa bæri
saman, þegar þeir færu út á skemtireiðar þar í ná-
grenninu. Montv kvaðst vera of lasinn til að stíga á
hestbak, en sannleikurinn var sá að hvorugt þeirra
Barböru langaði til að sjást.
Margrét Gray var alveg utan við sig af þessu
háttalagi Montys. Hún þóttist vera viss um það, að
bak við stærilæti hans fælist einlæg löngun til að ná
I aftpr hylli Barböru. En henni var það hulinn leynd-
ardómur hvernig ætti að fara að sætta þau, ef hann
héldi áfram þeirri stífni sem hann hafði tðkið í sig.
Hún þóttist vera viss um að það eina sem dygði til
að fá Barböru til að slaka til, væri að sýna henni enga
óþarfa eftirgjöf; en Monty var ófáanlegur til að taka
nokkrum ráðleggingum. Henni kom aldrei til hugar
að efast um það, að, Barböru þætti vænt um hann,
en vegna þess að engu varð um þokað með Monty,
| varð ekki neitt úr neinu. Henni flugu ýmisleg ráð í
I hug, en þegar hún fór að íhuga þau nákvæmlega, fann
hún þau annaðhvort gagnslaus eða óframkvæmanleg.
Stundum hafði henni f)ó flogið í hug að tala við
Miss Drew og reyna að laga þetta þannig. En það
var eitthvað það í fari bankastjóra dótturinnar, sem
aftraði henni frá því; jafnvel eftir að þær voru orðn-
ar nágrannar, fanst henni enn að veggur liggja á milli
þeirra. Loks vildi svo til er Margrét hafði þegið
boð Barböru að aka með henni, á einum sólbjörtum
degi, að tækifærið virtist bera að alt í einti. Þá i
fyrsta sinni fanst Margrétu að hún finna að Barbara
væri elskuleg stúlka, enda var hún einstaklega vin-
gjarnleg. Þær óku hægt í gegnum skóga og fram með
höfninni, og þar úti undir berum himni virtust þeim
allir hlutir verða svo elskulegir og auðveldir. Þarna
virtist nú svo einstaklega auðvelt að minnast á það,
er áður hafði verið lítt takandi í mál að hafa orð á,
og þarna virtist jafnvel hægt að fara að tala um
Monty. Þarna fanst Margrétu rétta tækifærið bjóð-
ast til að hreyfa því málefni setn henni hafði legið
svo lengi á hjarta. Sjálfsagt varð hún að hefja máls
á því; um annað var ekki aö ræða, og hvort sem það
var nú vel viðeigandi eða ekki, þá setti Margrét það
ekki fyrir sig.
Nú segir læknirinn að Monty megi fara út og
keyra á morgun”, tók hún til máls. “Er það ekki
gaman?”
Barbara svaraði engu, en sló ofurlítið í hestinn;
en snögt og ónotalega. Margrét lét sem hún tæki ekki
eftir því, en hélt áfram:
“Hann hefir alveg verið utan við sig af leiðind-
um aumingja drengurinn, að verða að sitja innilokað-
ur allan þennan tíma, eg —”
“Miss Gray, eg ætla að biðja yður að gera svo
vel og minnast ekki á Mr. Brewster aftur við mig”,
greip Barbara fram í og hleypti brúnum, en Margrét
var ekki á því að láta þagga niður í sér svo auðveld-
lega, en mælti ennfremur:
“En hvaða ástæða er fyrir yður að láta svo; eg
veit býsna vel hvemig í öllu liggur, og mér er ómögu-
legt að imynda sér að hvorki þér eða Monty hafið
getað slitið á einni viku úr hugum ykkar tilfinningar,
sem höfðu fest þar svo djúpar rætur. Að minsta kosti
þekki eg Monty svo vel, að honum er ekki svo farið.”
Margrét þóttist svo viss í sinni sök að hún hélt áfram,
“og þér emð of elskuverð stúlka til þess að yður líði
illa um langan tíma út af smávægilegum misskilningi;
mér finst eins og ekki þurfi að segja nema ekt smá
orð til að jafna alt saman.”
Barbara rétti sig upp í sætinu og starði fast á
veginn, sem lá hvítur og sólgljár fram undan. “En eg
hefi enga löngun til að láta þetta jafna sig aftur.”
Hún sagði þetta með mjög miklum alvörusvip.
“En þó eru ekki nema fáar vikur siðan þið voruð
trúlofuð.”
“Mér þykir fyrir því”, svaraði Barbara, “að um
þetta skuli hafa verið talað jafnmikið og gert hefir
verið. Mr. Brewster bað mín, en eg tók honum aldrei.
Sannast að segja var það eingöngu vegna þrábeiðni
hans, að eg gerði bónorðið að álitamálum. Eg
hugsaði mig um. Eg skal játa það að mér féll hann
vel í geð, en svo leið ekki á löngu áður en eg komst
að því hverskyns maður hann er.”
“Við hvað eigið þér?” spurði Margrét og hvesti
á hana augun. “Hvað hefir hann gert?”
“Það.vill svo til að mér er kunnugt um, að síðan |
í September mánuði síðastliðnum hefir hann eytt meir
en fjögur hundruð þúsund dollurum. Finst yður það j
ekki býsna svæsiö?” Miss Drew sagði þetta mjög j
rólega og kuldalega, og þó að Margrétu dyldist ekki
að slík eyðslusemi var ómælisverð, hikaði hún ekki við |
að reyna að verja æskuvin sinn.
“Hefir örlæti þá hætt að vera dygð ?” spurði hún
kuldalega.
"örlæti!” endurtók Barbara hvatskeytislega. “Ann-
að eins og þetta er stjórnlaus heimska. Hafið þér ekki
heyrt hvað fólkið segir? Fólk kallar hann flón sín á
milli, og menn eru að veðja um það i klúbbunum, að i
hann verði orðinn öreigi eftir eitt ár.”
“En þó hjálpa menn honum hiklaust til að eyða,
og eg hefi þó orðið þess vör, að jafnvel hagsýnar
mæður telja hann æskilegan tengdason.”
"Það var fyrir nokkrum mánuðum síðan”, sagði
Bacbara rólega. "Þegar hann átti tal við mig, sagði
hann mér, að sér mundi verða ómögulegt að giftast mér j
fyr en að ári liðnu, og getið þér ekki séð það sjálfar, |
að þá verður hann orðinn öreigi?”
"Alt er nú betra en eiga beiningamann”, svaraði
Margrét hátt og snjalt.
Barbara hikaði við ofurlítið.
“Eg vona samt að þér viðurkennið það Miss
Gray, að þetta er vottur um ósæmilegt kæruleysi og
veiklyndi. Hvernig ætti nokkur stúlka að hafa þrek
til að trúa öðrum eins manni fyrir sér? Og þegar
öllu er á botninn hvolft er þó hver sjálfum sér
næstur.”
“Vafalaust”, sagði Margrét og flaug margt í
hug þá stundina.
“Eigum við ekki að snúa aftur heim?” spurði
hún eftir langa og þreytandi þögn.
“Eg vona að þér séuð þö ekki samþykkar
framburði Brewsters?” Barboru fa'nst að hún ekki
hafa sannfært Margrétu um að hún hefði rétt fyrir
sér, en langaði til að gera það. “Hann er sá óskap-
Iegasti fjársóunarmaður sem eg þekki, og hann hefir
tekið þátt í ýmsum fjárglæfrabrögðum, sumum mið-
lungi sæmilegum.”
Margrét var ekki há vexti, en nú rétti hún úr
sér svo að hún sýndist mildu hærri en vanalega og
sagði rólega:
"Haldið þér nú ekki að þér hafið tekið full
djúpt í árinni Miss Drew?”
"Það er ekki að eins New York-fólk, sem lilær
að hinum óskaplegu kaupum sem hann gerir”, svar-
aði Barbara, “heldur segir Mr. Hampton gestur
okkar frá Chicago, að enn verri sögur fari af hon-
um þar.”
“Það er raunalegt að veikindi Montys skuli hafa
hamlað honum frá að vera á fótum jafnlangan tíma,”
sagði Margrét rólega um leið og þær snéru upp að
jámhliðinu og Barbara skildi fljótlega sneiðina”
XVII. KAPITULI.
Nýr gullnemi.
Brewster var orðinn býsna hress er hann kom
aftur til New York í Marzmánuði. Veikindi hans
höfðu komið allmiklum ruglingi á fjármálaráðstaf-
anir hans, svo að eyðslan hafði orðið miklu minni,
en hann ætlaði. Sá hann þá að hann yrði að leggja
þeim mun meir að sér nú og finna upp á nýjum
ráðum til fjáreyðslu þrátt fyrir það þó að vinir hans
reyndu að halda aftur af honum eftir megm.
Honum varð það fyrst fyrir að fara á fund
þeirra Grant & Ripley til að forvitnast um hversu
Jones gæfist að aðferð hans. Lögmennirnir höfðu
engar kvartanir fengið í því efni frá Montana, og
réðu honum til að halda áfram eins og hann hefði
byrjað, og fullvissuðu hann’ um að þeir vissu ekki
betur, en að Jones væri ánægður, og að hann mundi
enga ósanngirni sýna.
En áður en Monty var skorinn upp. höfðu þeir
Jones og hann senzt á símskeytum sem Brewster
hugnaði illa hversu fjármálamaðurinn hafði svarað.
Skeytin voru þannig;
New York 6. Jan. 19—
Swearengen Jones.
Butte, Montana.
Hvernig lízt yður á að eg trygði líf mitt?
Mundi það koma í bága við skilmálana?
Montgomery Brewster.
Til Montgomery Brewster
New York.
Mér sýnist sem líf yðar mundi tákna tekjur ef
svo væri gert. Getið þér losað yður við það
fyrir 23. September?
Jones.
Til Swearengen Jones
Butte, Montana.
Þvert á móti, eg held að líf mitt yrði að telja
útgjaldamegin á þeim tíma.
Montgomery Brewster.
Til Montgomery Brewster
New York.
Ef þér lítið svo á, þá vil eg ráða yður til að
kaúpa $500 lífsábyrgð.
Jones.
Til Swearengen Jones ,
Butte, Montana.
Haldið þér að sú upphæð mundi nægja fyrir
útfararkostnaði?
Montgomery Brewster.
Til Montgomery Brewster
New York.
Þér þurfið ekki að bera kvíðboga fyrir þeim
kostnaði ef til kæmi.
Jones.
“Empire” tegundir
*
Það hefir alla tíð verið á-
stundan vor að láta „Em-
pire“ tegundirnar af
WALL PLASTER, WOOD FIBRE,
CEMENT WALL og FINISH
vera b é z t a r allra og
a f b r a g ð allra annarra.
Og ágæti þeirra er sann-
að og sýnt án alls vafa.
Skrifið eftir áætlana bœklingi
Manitoba Gypsum Go., Ltd.
Winnipeg, Man..
Bóðsbréfin höfðu nú verið gefin út og send að
hinum síðari dansleiknum, og allur útbúnaður vel á
veg kominn er Monty kom aftur heim. Honum
kom það ekki á óvart að nokkrir vinir hans komu,
gagngert til hans og hvöttu hann til að draga úr
fjáreyðslunni. Honum kom það heldur ekki á óvart
að ýmsir tóku honum ekki jafnvinsamlega og fyrri.
Það var eins og koma hans væri mönnum ekki jafn-
mikið fagnaðarefni eins og áður hafði verið látið í
ljós við hann, og Monty gat ekki annað en farið að
hugsa um hvernig þeir hinir sömu mundu líta á sig
við árslokin. Varð þetta til þess að hann gaf sig
minna að alménningi en fyr, og hélt sig meir að
Gray-mæðgum en áður, en þær voru altaf jafnvin-
samlegar við liann; sat hann nú löngum stundum í
lestrarstofunni hjá Mrs. Gray.
Framtíðin.
Nú birtir! Nú birtir um land og lá
og lognþokan hverfur af tindum.
Og framtíðin blasir við hrein og há
í hrífandi fögrum myndum.
Mín fósturjörð kær! Þitt sonanna safn
nú sækir fram til að hefja þitt nafn.
Að sigra á sjó og landi
ei samtaka lýð er vandi.
Sem lútandi gestur á leigðri gnoð
ei lengur vill Frónbúinn standa.
Hann sjálfur vill ráða’ yfir súð og voð
og siglingu milli landa.
Og íslenzkur fáni’ á efstu skal stöng
af íslending dreginn, við frónskan söng,
þá sýna erlendum svæðum
vort sækonungsblóð í æðum.
I
Og senn yfir landið vort svífá fer
á samfeldum brautum úr stáli
sá menningar kostur, sem knúinn er
af krafti’ frá eimi og báli.
Þó grænlenzkur ár vor heiðbláu höf
þá hylji, ei verður oss opin gröf;
því samband slíkt milli sveita
þá sulti í gnægð mun breyta.
■*.w> » *
-'ly.lii f
Svo bjart verður yfir landi og lá
að ljóminn frá sagnanna dögum
hann bliknar, og verður að víkja frá
fyr’ vorsól og bættum högum.
“I nafni vors guðs, og allir sem eitt”!
Það er orðtak sem getur sigur veitt.
Það veri’ í orði og verki
oss vörn og ffamtíðarmerki.
H. S. B.
—Lögrétta.
Búðin sem alla gerir ánægða
Komið hingað
og kaupið skó
sem yðurlíkar
Quebec Shoe Store
639 Main St.
3. dyr fyrir norðan Logan Ave.
Lögbergs-sögur
fást gefins með því að
gerast kaupandi blaðsins
Dr.R. L. HURGT,
Member of Royal Coll. of Surgeons
Eng., útskrifaður af Royal CoIIege of
Physicians, London. Sérfræðingur í
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum. —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portage
Ave. (k móti Eaton’sJ. Tals. M. 814.
Tími til viðtals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
fslenzkir lógfraeCingar,
Skrifstofa:— Room 811 McArtbur
Building, Portage Avenue
áritun: P. o. Box 1650.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
X ÓLAFUR LÁRUSSON
♦ ..°g X
BJORN PALSSON t
♦ yfirdömslögmenn ♦
X Annast Iögfræðissttírf á Islandi fyrir 't
t Yestur-Islendinga. Otvega jarðir og X
+ “^8* Spyrjið Lögberg um okkur. +
> Reykjavik, - . lccland +
> P. O. Box A 41 X
Dr. B. J.BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
TeLBP&ONB garrv 830
Offick-Tímar: 2—3 og 7-8 e. h.
Heimili: 620 McDbrmot Ave.
Telbphonb garry 331
Wiiinipeg, Man.
Dr. O. BJORNSON
Office: Cor, Sherbrooke & William
l’m.BPHONK, GARRÝ 3a»
Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Hkimili: 81 O Alvcrstonc St
Tklephonei garry T«8
Winnipeg, Man.
Vér leggjum sérstaka áherzlu á að
selja meSöl eftir forskriptum lækna.
Hin beztu meðöl, sem hægt er aS fá,
eru notuS eingöngu. pegar þér komiS
meS forskriptina til vor, megið þér
vera viss um að fá rétt þaS sem lækn-
irinn tekur til.
COLCIjEUGH & CO.
Aotre Dame Ave. og Sherbrooke St.
Phone. Garry 2690 og 2691.
Giftingaleyfisbréf seld.
Dr. W. J. MacTAVISH
Office 724J ó'argent Ave.
Telephone .S'herbr, 840.
í 1<M2 f- m.
Office tfmar -! 3-5 e. m.
( 7-9 e. m.
— Heimili 467 Toronto Street _
WINNIPEG
telephone Sherbr. 432.
J. G. SNŒDAL
tannlœknir.
ENDERTON BUILDNG,
Portage flve., Cor. Hargrave 8t
Suite 313. Tals. main 5302.
Dr. Raymond Brown,
Sérfræöingur í augna-eyra-nef- og
háls-sjúkdómum.
326 Somerset Bldg.
Talsími 7262
Cor. Donald & PortageAve.
Heima kl. 10—1 2 og 3—5
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST.
selnr líkkistur og annast
om ötfarir. Allur ótbún-
aSur sá bezti. Knnfrem-
nr selur hann aliskonar
minnisvarBa og legsteina
2152
»■ A. aiOUBÐaow Tals. Sherbr, 2786
S. A. SIGURDSSON & CO.
BYCCIfiCANjEþN og F/\STEICN/\$ALAR
Skrifstofa: Talsími M 4463
208 Carlton Blk. Winnipeg
J. J. BILDFELL
FASTEIONA8ALI
fíoom 520 Union Bank - TEL. 2685
Selur hús og lóðir og annast
alt þar að lútandi. Peningalán
Gísli Goodman
TINSMIÐUR
VERKSTŒÐI:
Korni Toronto og Notre Dame
Phone : Helmilis
Qarry 2088 Qarry 809