Lögberg - 03.07.1913, Blaðsíða 6

Ö
LOGBEKtí, FlMT UJDAGIN N
3. júli 1913.
MIUÓNIR BREWSTERS.
e f t i r
GEORGE BARR McCUTCHEON.
Hásetinn brauzt upp aö sjávaryfirboröi meS
stúlkuna i fanginu, og Brewster var þegar til taks
hjálpa honum; þeir héldu henni svo báSir uppi
þangaö til einn báturinn kom og þau voru dregin upp
i hann. Þfegar þaö var búiS, höfSu ræningjarnir
flúiö sinn i hvora áttina eins og hirSislausir sauöir;
var því engin þörf á aö fara aS elta þá, svo aS Banda-
ríkjaherflokkurinn snéri aftur til skips síns sem hraö-
ast. Margrét var búin aS fá aftur fulla rænu, þegar
Brewster bar hana aftur fagnandi upp á skipiS.
OrSin, sem hann hafSi sagt viS hana, meSan hún lá
í bátnum, höfSu nægt til aS kalla hana aftur til lifsins.
AtburSur þessi hafSi orSiS áhrifamikill úti á
skipinu. Nú breyttist kvíöinn í fögnuS, og í staS
örvæntingar, því nær ótakmarkaörar, var kominn
nærri hóflaus fögnuSur. Margrét var borin í flýti í
rúm sitt, undir þiljum niSri, og Dr. Lotless fór aS
stumra yfir henni, meS öllum þeim kvennaskara sem
til var á skipinu. Brewster og hásetinn, holdvotir en
ánægöir, voru bornir á gullstóli fram og aftur um
þilfariS, og síöan þangaö, sem heitt púns beiS þeirra,
áöur þeir gengu til sængur.
“Þú hefir endurgoldiö greiöann, Conroy”, sagSi
Brewster innilega, um leiS og hann leit yfir axlir
þeirra, sem báru hann, og tók í hönd hásetans.
Conroy brosti þar sem hann húkti á heröum háset-
anna, stallbræöra sinni. “Eg var meiri lánsmaSur
en eg geröi mér grein fyrir, þegar eg bjargaSi lífi
þínu.”
. “Þetta er ekki þess vert aö á þaö sé minst,
Brewster”, sagSi Conroy. “Eg þóttist sjá færi til aö
fella stóra blökkumanninn, og þá var svo sem sjálf-
sagt aö bjarga henni frá druknun.”
“Þú tefldir sannarlega á tvær hættur, Conroy, en
þér fórst lánlega aS koma fram þinni fyrirætlun. Ef
þinnar hjálpar hefSi ekki viS notiö, þá er langlíkleg-
ast, aS þeir hefSu komist burtu meS Miss Gray.”
“Minnist þér ekki á þetta, Mr. Brewster, þetta
var einskis virSi”, svaraöi Conroy hálffeiminn. “Eg
væri samt fús aS gera alla hluti fyrir ySur og hana.”
Mönnum varS ekki svefnsamt eftir þetta um
nóttina, enda varS ekki langt til sólaruppkomu, eftir
aS komiö hafSi veriö meö Margrétu til skipsins
aftur. Margt var rætt um áhlaup sendisveina Mú-
hameös, og hver háseti haföi sína sögu aS segja af
því og björguninni, og var alt þetta nægilegt umtals-
efni milli farþega og háseta svo dögum skifti á eftir.
Dan De Milie náöi ekki upp í nefiö á sér fyrir aö
hafa sofiS með'an á öllum þessum ósköpum stóö,
því aS hann kvaöst þó vera viss um, aö eitthvaö hefSi
hann þó átt aS geta hjálpaö til. Daginn eftir lofaö-
ist hann til aö veita ArabahöfSingjanum eftirför, og
bauöst til aö vera foringi fyrir leitarmönnunum
sjálfur. Yfirvöldin geröu gangskör aö> því aö kalla
MúhameS til reikningsskapar, en menn uröu þess
brátt vísari, aS hann hafSi flúiö upp í óbygöir, svo
aS ekkert varö úr því aö hans yröi leitaö frekar.
Brewster var ófáanlegur til aS eigna sér neitt af
heiörinum fyrir aö bjarga Margrétu, en vildi ávalt
láta Conroy njóta sæmdarinnar af þvi einan. En
hásetinn var jafn-fastur á þvi, aS alt væri Brewster
aö þakka, því aö hann (Conroyý heföi veriö alveg
aö þrotum kominn, þegar Monty heföi komiS sér til
hjálpar. Margrét átti bágt meS aö þakka honum, því
hún þurfti aö fara varlega til aö dylja tilfinningar
sinar, og þakkarorö hennar urSu því máttlaus og
ófullnægjandi.
“Henni heföi farist öldungis eins, ef einhver
annar heföi orSið til aö hjálpa henni”, sagBi Monty
þungbúinn. “Henni þykir vænt um mig eins og aS
eg væri bróöir hennar, — systurkærleiki og annaö
ekki. Margrét, Margrét! Ef þú aö eins vissir, hve
heitt eg ann þér, — en þaö er þýðignarlaust aö vera
að tala um slíkt. Hún verSur vitanlega ástfangin
af einhverjum öSrum og hamingjusöm meö honum.
Ef hún vildi sýna mér álika þakklátsemi og hún sýnir
Conroy, þá skyldi eg láta mér nægja. Munurinn Var
þó enginn annar en sá, að hann varö fyrri til aö ná
í hana í vatninu, en þaö veit hamingjan, aS eg reyndi
til þess líka.”
Mrs. Dan De. Mille þóttist nú sjá hvernig í öllu
lá, og hún lét ekki á sér standa aS kippa þessu í lag,
en þó ætlaði hún sér aS koma í veg fyrir aö nokkrir
óviSkomandi, slettu sér fram í þessi ástamál-
Margrét var ekki meS eðli sínu nokkra daga
eftir aS þessi atburður gerðist, og allir samferöa-
mennirnir urSu fegnir þegar skemtisnekkjan lyfti
loksins atkerum og sigldi út höfnina. Brewster var
í þungu skapi, þó að hann léti lítiS á því bera. Má
vera aS símskeyti þaS, er hann hafSi nýfengiS, hafi
einhverju ráöíS um skapferSi hans. SímskeytiS var
frá Swearengen Jones i Butte, Montana og þaS var
einhver óheillavænlegur blær yfir því, jafn-fáort og
þaS var, því aS það hljóSaöi þannig:
óvissan um þaS, hverjar lyktirnar mundu verða, hlaut
aS vera nægilegt kvíSaefni, en þó varS honum annaö
meira kvíðaefni. í hvert skifti sem hann settist niS-
ur aS hugsa um fjármálin, hvarflaöi Margrét ósjálf-
rátt i hug honum, og hann sá engan veg til þess aS
samband þeirra gæti knýzt nánara. Hann geröi sér
í hugarlund, hversu hann hefSi getiS ástir Barböru
Drew meS hugdirfð og sjálfstrausti, jafn-óárennileg
og veraldarvön og hún var. Nú gat hann ekki aS
sér gert annað en aö brosa, er hann fann bæSi hug-
dirfS sína og sjálfstraust hverfa, eftir aS hann varS
heillaöur af Margrétu Gray. Einhverra hluta vegna
fanst honum aö hann mega vera óhræddur um aS
Barbara vildi sig, en hann þóttist hins vegar jafnvlss
um þaö, aS Margrét vildi ekkert meö sig hafa aö
sýsla. Þþer voru svo dæmalaust ólikar. Margrét var
alt af sjálfri sér lík.
Stöku sinnum gat hann í bili fest huga viS fjár-
málin. SiglingakostnaSurinn mundi kosta hann í
kringum $200,000; en þaö var engan veginn nóg.
Símskeyti Jbnes varS engan veginn til þess, aS hafa
aftur af honum, aS því er snerti fjáreyðsluna. ÁkefS-
in sem komin var í hann til aS eyöa miljóninni, var
svo rík oröin, áö gekk óviti næst. ÞaS eina sem hann
langaöi verulega til, fyrir utan þaS, aö eignast
Margrétu, var aS hækka feröakostnaSinn enn meira.
Þlau voru rétt nýfarin gegnum Njörva-sund, þegar
honum flaug í hug aS sigla til North Cape, nyrzta
höfðans í Noregi, því aS viS þaS mundi ferðakostn-
aöurirm geta hækkaö um $30,000 aS minsta kosti.
Brewster, U. S. Consulate, Alexandra.
“Láttu þér líöa vel meöan þú getur,
Jones.”
I hugskoti Brewsters áttust voninn og kvíöinn
haröa viöureign viS. Nú var aö því komið, aö hon-
um fanst vit sitt engan veginn hrökkva til aö ráöa
fram úr því mikla vandamáli, er honum var á hönd-
um. Honum fanst, þaö vera fullkomiði verk tólf
manna, aö ráöa þvi til lykta, sem á honum hvíldi ein-
um. Nú voru aS eins tveir mánuöir eftir af árinu,
sem honum var leyft aö nota til fjáreySslunnar, og

XXVI. KAPÍTULI. _
Uppreisnin.
Monty var uppi á þilfari þegar honum flaug
þetta í hug, og lét hann ekki dragast aö segja gestum
sinum frá þessu, sem þá sátu aS morgunverði. Þó
aS hann byggist alls ekki viö því aö þeir samþyktu
eöa féllust strax á fyrirætlun hans, átti hann þó ekki
von á jafnlangri þögn af þeirra hálfu, eins og nú
varS, er hann tilkynti þeim þetta.
“Er yöur alvara, Mr. Brewster?” spuröi Perry
skipstjóri, er fyrstur varS til aS rjúfa þögnina.
“Já, vitaskuld1 er mér alvara. Eg hefi leigt þetta
skip um fjögra mánaöa tima, og hefi áskiliö mér for-
gangsrétt til aö leigja þaS fimta mánuðinn, ef mér
sýnist svo. Eg get ekki séö neina ástæöu til aS hamla
mér frá að framlengja feröina þetta, sem eg tiltók.
ÞaS var auöséS aö Monty var alvara og hann hélt
áfram: “ÞiS eruð annars oröin svo vön viS þaö, aS
hafa í móti öllu, sem eg legg til, aö eg kippi mér alls
ekki upp viö þaö í þetta skifti heldur.”
“En, hvaö segSuö þér um þaö, Monty, ef gestir
ySar kysu heldur aS fara beint heim?” spuröi Mrs.
Dan.
“Þhö getur ekki komiö til mála; þiö hafiö fallist
á aS fara meö mér í fimm mánaöa siglingu. Og
hvaöa gaman skyldi svo sem vera aö því aö koma
heim í miðjum Ágúst mánuöi þegar allir kunningjar
manns eru í burtu úr borginni. Það yröi svo sem
álika og aö fara til Philadelphiu.”
Þió aö Monty léti ekkert á sig ganga í nærveru
vina sinna, og héldi fast viS fyrirætlun sína, varð
hann alveg yfirbugaður þegar hann kom inn í káetu
sína. Ekkert hafði hann tekið jafn-nærri sér á æfinni
eins og aö halda þessari breytingu á feröalaginu til
streytu þvert ofan í óskir samferöamanna sinna.
Hann vissi aS hver einasta manneskja innanborðs var
andvig noröurförinni, aö minsta kosti sjálfs hans
vegna. Hann gætti þess að verða ekki á vegi Mar-
grétar allan fyrri hluta dagsins. Tillit hennar eitt,
jiegar hann hóf máls á fyrirætlun sinni, nægöi til aö
sannfæra hann um hvernig hún leit á hana.
FólkiS varS skjótt rólegt eftir fyrsta uppþotiS,
sem fréttin um breyting á ferðalaginu haföi valdið.
Mörgum j>ótti að visu gaman að mega fara til North
Cape — en jæim hafði komið þetta svo óvænt, að
þeir þurftu góöa stund til aS átta sig. Margir gest-
anna höfSu ráögert aö koma heim í Ágúst-mánuði,
og jafnvel þeir sem ekki höföu fastbundið heimför-
ina neitt, uröu fréttinr.i hálf-fegnir. Komu þeir nú
allir saman upp á júlfari aö afloknum morgunveröi,
til að ræða málið. Alt var. fólkið tillátssamt og hver
og einn varS aS játa jjaS, aö gaman væri aS halda
áfram feröalaginu, ef það væri ekki ógerningur að
nota sér svo örlæti Montys, sem búinn virtist vera aS
kosta meiru til á þessu ferðalagi, en góSu hófi gegndi.
Þeim fanst við nána íhugun, aS eyðsla hans hefSi
þegar oröiS svo feikileg, að nú yröu þeir aö taka í
taumana.
Hálf-bágt átti jæssi hópur samt meö aS komast
að nokkurri niðurstöSu, og varö þaö afráðiö að lok-
um, aö skjóta á fundi niörí í aöal-káetunni. Perry
skipstjóri var boðinn á fundinn, yfirstýrimaður, og
yfirvélstjóri, en Mongomery Brewster fékk ekki aö
koma þangaö'. Joe Bragdon tók það að sér að fá
Brewster meö sér á afvikinn stað, meðan á fundinum
stæði, svo aS hann kæmist ekki aS neinu sem þar
færi fram. Svo var káetu-dyrunum lokað, Dan De
Mille, var kjörinn fundarstjóri, og tók að litast um,
er allir voru inn komnir, til að fullvissa sig um, aö
þar væri enginn óboöinn gestur. Perry skipstjóri
var eins og á nálum, og allir voru æstir og órólegir
og auöséö aS flestum var svo mikið niöri fyrir aö
þeir áttu bágt með að hafa hemil á tilfinningum
sínum.
“Viö erum hingað komnir, Perry skipstjóri, út-
af mikilvægu málefni,” sagSi De Mille og ræskti sig
nokkrum sinnum. Okkur er þaö öllum ljóst, aö þér
eruö æösti maöur og hæstráðandi á þessu skipi, m. ö.
o., þér eruS forráSamaöur þessarar feröar, eftir sjó-
lögunum. Þ^r einn hafiö vald til aö skipa hásetun-
um, og þcr einn hafiö vald' til aö Iétta atkerunum
eöa halda til hafnar. Mr. Brewster hefir aS vorri
hyggju ekki önnur ráS hér, en þau, sem venjulegir
vinnuveitendur hafa. Er þetta rétt á litiö?”
“Eg skal benda yöur á, Mr. De Mille, að ef Mr.
Brewster skipar mér að sigla til North Cape, þá ætla
eg aS hlýönast því boði,” svaraði Perry skipstjóri
einbeittíega. “Hann hefir leigt skip þetta um fimm
mánaöa tíma, og eg hefi skuldbundiS mig til að sigla
skipinu, með þeim hásetum sem hér eru nú, hvert
sem hann óskar, fram aö 10. Sept. næstkomandi.”
“Okkur skilst mjög vel hversu ástatt er fyrir
yður ,skipstjóri, og er er viss um að yður gengur
eins vel aö skilja afstööu okkar hinsvegar. ÞaS er
ekki svo að skilja, aS okkur langi til aö slita þessu
ánægjulega feröalagi, en hitt er þaö, aö> okkur finst
þaö óverjandi heimska af Mr. Brewster aö halda
lengur áfram jafn feikna-kostnaöarsömu feröalagi,
eins og þetta er. Hann er — eða var auSugur maöur,
en þaö er ómögulegt aö bera á móti þvi, aö hann eys
út fé sínu stjórnlauslega og svo að okkur ofbýður.
í fám oröum sagt, okkur er þaS mjög mótstæöilegt
aS hann eyöi meiru fé í þessu feröalagi, en þegar er
eytt. Skiljið jær nú, Perry skipstjóri, hvernig þessu
máli víkur við, aS þvi er okkur snertir?”
“Fyllilega. Eg óska af alhug að eg gæti hjálpaö
ykkur og honum. En hendur mínar eru bundnar
vegna samninga, og þykir mér þó sárt til þess að vita.”
“HvaS segir skipshöfnin um þessa tilbreytni?”
spurði De Mille. .
“Hásetarnir hafa verið ráðnir til fimm mánaöa
og hefir veriS greitt kaup fyrir þann tíma. Mr.
Brewster hefir farist ágætlega viö þá, og þeir munu
reiðubúnir að gera hans vilja, allir í einum hóp,”
svaraSi skipstjóri.
“ÞaS er þá óhugsandi aS uppreisn geti komið
til mála?” spurSi Smith ólundarlega. Skipstjóri leit
óblíðu augnaráöi til hans, en svaraSi engu. Þaö var
auðséö, að öllum leiS illa sem inni voru.
“ÞjaS er þá auSséö, aö ekki er um annað eg gera,
en þaS sem Mr. Smith stakk upp á í morgun,” sagSi
Mr. Dan og snéri máli sínu til kvennanna. “Eg býst
ekki við aS menn hafi á móti því, þó aS viö látum
Perry skipstjóra og aSra yfirmenn skipsins heyra
ráðagerS þá, sem við höfum gert.
“Hjá því veröur nú alls ekki komist,” sagöi
Valentine. “ViS getum ekki komiö neinu í fram-
kvæmd án þeirra vilja, en eg er viss um aö þeir eru
svo skynsamir, aö þeir fallast á ráSageröir okkar.”
AS einni klukkustund liðinni sleit þessum fundi
og samsærismenn fóru upp á þilfar. Svo undarlega
brá viS, aö enginn fór einn sér, heldur skiftust þeir
í smáhópa, þrír og þrír, og einhver dularfullur blær
var yfir þeim öllum, svo aS varla var hægt annaS en
taka eftir þvi að þeir bjuggu yfir einhverju. Enginn
einn var við því búinn aS mæta Brewster, kátum og
ánægjulegum; til þess treysti enginn sér hjálparlaust,
og það var svo að sjá, sem félagsskapurinn yki
hugrekki.
Margrét var ein á móti því, aö mynda þetta
samsæri, en þó fanst henni að hún veröa að: játa, aö
hitt fólkið hefði mikiS til síns máls. Loks gekk hún
þó í liö með því, og fanst þó meS sjálfri sér aö hún
vera versti svikarínn í öllum hópnum. Hún gleymdi
sinni eigin óánægju yfir því, hve gífurlega Monty
eyddi fé sínu, og hélt lengi vel uppi svörum fyrir
hann, þangað til hún aö lyktum lét undan, en gat þó
ekki tára bundist, er hún sagði Mrs. De Mille aö hún
féllist á ráðagerðina.
Þegar hún var orSin ein inni í káetu sinni, eftir
aö hún haföi undirskrifað samninginn meS hinurn,
fór hún að hugsa um hvað hann mundi hugsa um
hana. Hún átti honum svo margt gott upp að inna,
að hann hefði þó átt það skilið, þó aS hún hefSi staS-
iS hans megin. Hún fann glögt aS hann mundi
hugsa sem svo. Hví skyldi hún hafa líka snúist í
móti honum? Aldrei mundi hann geta skilið hvaS
komiS hefði henni til þess. ÞjaS var óhugsandi. Og
svo hlaut hann að reiðast henni — reiðast henni enn
meir en öllum hinum. Hún var komin út í þaö
kviksyndi, sem enginn vegur var út úr aftur.
Monty gast illa að undirtektum gesta sinna. Þeir
hlýddu aö vísu á ráöagerð hans, en meS lítilli athygli,
og honum gat ekki dulist aö þeir voru næsta óánægS-
ir. Þéir höfðu með höndum ráðabrugg, sem þeír
voru óvanir viö aS fást, og þeir höföu af því þungar
áhyggjur. “Þaö er engu líkara, en að fólkiS búi yfir
einhverjum strákapörum,” tautaði Monty við sjálfan
sig. “En nú höldum viS til North Cape, hvaö sem
öðru liSur. Mér er sama þó aS allir snúist á móti
mér, eg hefi fastráðiö þetta.”
Hvernig sem Monty reyndi var honum ómögulegt
aS ná tali af Margrétu einni. Hann þurfti frá mörgu
að segja henni, og hann þurfti aö heyra hugsvölunar-
orð af hennar munni; en hún hélt sig altaf í nánd viö
Pettingill, Monty til mikillar óánægju.. Hann fór að
fá nýja aðkenning af þeirri afbrýði, sem sært hafSi
hann mest, þegar þau voru á ítalíu.
“Hún ímyndar sér ^ö eg sé sálarlaus bjálfi, sem
til einskis megi treysta,” sagöi hann viö sjálfan sig;
“og eg get varla láð henni þaö.”
Rétt um þaö leyti, sem myrkriS var aö falla á
tók hann eftir því að> vinir hann þyrptust saman fram
í skipsstafni. Hann var í þann veginn aö ganga til
þeirra, þegar Subway Smith og De Mille komu i
móti honum. Sumir hinna brostu, en voru í meira
lagi kindarlegir, en hinir fyrnefndu tveir mjög svo
alvarlegir ásýndum.
“Monty”, sagöi De Mille, viö höfum gert sam-
særi gegn þér, og höfum fastráöið aö sigla til New
York á morgun.”
Brewster nam staðar frammi fyrir þeim, og
svipur hans var slíkur aö þeim, er á sáu, hlaut aö
veröa hann minnisstæður. Undrun, ráSaieysi og
sársauki stóS ljóslega skráö á andlitinu. Þ|bgn varö
svo sem augnablik. Síöan færöist roöi i kinnarnar,
og hann forðaðist að> lita framan í málaflutnings-
menn.
“Hafiö þiö fastráöið þetta?” spuröi hann, og gat
þeim ekki annaö en runnið til ryfja aS sjá hann.
“Okkur þótti sárt að þurfa aö gera þetta, Monty,
en viS áttum einkis annars úrkosti,” sagöi Subway
Smith. “ViS greiddum atkvæöi um þaö, og þaö var
samþykt í einu hljóöi.”
“Þetta er þá beinlínis uppreisn, finst mér,” sagði
Monty þungbúinn.
“Þ|iS er óþarfi að vera aS skýra þér frá hvers-
vegna viö höfum gert þetta,” sagði De Mille. ViS
tókum það nærri okkur aS gera þetta, eins og nú
stendur á. Þú hefir veríð okkur svo góSur —”
“Sleppum því,” hrópaöi Monty, og sjálfstraust
hans var nú óðum iað vaxa aftur. “ÞþS er nú enginn
tími til aö hlusta á skjall.”
“Okkur þykir vænt um þig, Brewster.” Þaö var
Mr. Valentine, sem nú kom til að aSstoða fundiar-
Stjóra, þvi aö augnaráö hinna- hvatti hann til þess.
“Okkur þykir svo vænt um þig, &ö við viljum með
engu móti bera ábyrgöina á þinum óskaplega fjár-
bruöli. Þjaö væri okkur skömm að þiggjia meira
af þér.”
“Á þaö var aldrei minst,” hrópaöi Margrét
reiðulega. “Við geröum þetta aö eins þín vegna
sjálfs.”
“Eg viröi mikils þær hvatir, sem ráðiS hafa þess-
um úrskurði ykkar,” svaraSi Monty. “En þó þykir
mér meir fyrir að þurfa að láta ykkur vita, aö þetta
ferðalag hlýtur að enda, eins og eg hefi þegar sagt;‘
eg hefi fastráSiS það. Eg sktal láta snekkjuna setja
ykkur á land, þar sem hægt veröur fyrir ykkur aö ná
í skip til New York. Eg skal sjá um farrými handa
ykkur heim — öllum saman, og þá verSur aðeins
stundar bið> þangaS til þiö komið aftur til átthaganna.
Perry skipstjóri mun ekki hlafa á móti því aö sigla
fyrir mig til þeirrar hafnar, þar sem ykkur er hag-
kvæmast aS stíga á land.”
“ViS hvaö eigiS þér meö því að útvega fólkinu
far með ööru skipi til New York? Er Flitter ekki
fullboöleg handa því?” spuröi hann.
“Flitter” fer ekki til New York aö svo stöddu,”
svaraði Brewster með áherzlu,” hvað svo sem þér
kunnið aö segja. “Hún verSur aS fara meö mig til
North Cape fyrst.”
Frá Islandi.
Reykjavík 5 Júní.
I gær brann íbúÖarhúsiS á prests-
setrinu StaS í Hrútafirði ásamt
skemmu og fleiri smærri húsum. Alt
var óvátrygt. KviknaS hafði í þekju
út frá ofnpípu. Eldurinn kom upp um
hádegi og var alt brunnið kl. 3.
Kuldar og þurkar hafa veriS nú
stöðugt um þriggja vikna tíma um alt
land, og stendur gróðri það mjög fyr-
ir þrifum. Af ísafirði og Akureyri
var sagt í gær, aS snjóað hefði nú um
helgina niður undir sjó.
Hér sySra rigndi nokkuS i gær-
kvöld og í nótt, og er breyting að
verða í lofti.
Frá Stykkishólmi var sagt í fyrra-
dag að skip .þaðan og úr nálægum
verstöðum hefSu aflaS vel.—Lögr.
H. Heusler, prófessor frá Berlín, er
hér staddur, ætlar aS dvelja hér um
tíma og feröast eitthvað um landiS.
Hann hefir ferðast hér áður, fyrir 18
árum, og hefir lagt stund á íslenzk
fræði. Talar vel íslenzku.
BifreiS koma þeir meö hingaS tveir
nýkomnu Vestur-íslendingarnir, Sv.
Oddsson og Jón Sigmundssón; er sagt
aS þeir ætli aö hafa hana í förum
milli Reykjavíkur og Þingvalla í sum-
ar, og er þaS þarft og gott fyrirtæki,
sem ætti að svara kostnaSi.—Lógr.
Búðin sem alla gerir ánægða
Komið hingað
eftir skóm yðar,
Skór handa öllum
á heimilinu,
KARLA Og KVENNA SKÓR
$2.50 til $5.00
Quebec Sboe Store
3. dyr fyrir noröan Logan Ave.
639 Main St.
í
Lögbercjs-sögur
fást gefins með því að
gerast kaupandi blaðsins
Dr.R. L. HUR5T,
Member of Royal Coll. of Svirgeons
Eng., útskrifaöur af Royal College oí
Physicians, London. SérfræSingur í
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum. —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portage
Ave. (á móti Eaton’sJ. Tals. M. 814.
Timi til viðtals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
íslenzkir lógfrægiagar,
Skripstofa:— Room 8n McArthur
Building, Portage Avenue
Xritun: P. O. Box 1650.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
fM-MM-fMM-M
t ÓLAFUR LÁRUSSON
X og |
BJÖRN PÁLSSON t
YFIRDÓMSLÖGMENN +
^ Annast IögfræðÍ8Btörf á Islandi fyrir ^
Ý Vestur-Islendinga. Otvega jarðir og +
+ Spyrjið Lögberg um okkur. +
t Reykjavik, - lcoland +
♦ P. O. BoxA4l X
Mf f ♦ ♦ ♦ » f f-f M-f f f MMMMM
Dr. B. J. BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
Teiephoke garrv 380
Offick-Tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimili: 620 McDermot Ave.
Teiephoke garry 381
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJORN8ON
Office: Cor, Sherbrooke & William
TRLEPHONEi GARRY 3ð<*
Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimili: 81 O Alverstone St
Telephonei garry T03
Winnipeg, Man.
Vér leggjum serstaka áherzlu á aC
selja meSöl eftir forskriptum lækna.
Hln beztu meSöl, sem hægt er atS fá,
eru notuð eingöngu. pegar þér komiS
meS forskriptina til vor, megiS þér
vera viss um aS fá rétt þaS sem lækn-
irinn tekur til.
CODCIiEUGH & CO.
Netre Daine Ave. og Sherbrooke St.
Phone. Garry 2690 og 2691.
Giftingaleyíisbréf seld.
Dr. W. J. MacTAVISH
Office 724J ó'argent Ave.
Telephone ÓTierbr. 940.
( 10-12 f. m.
Office tfmar -! 3-5 e. m.
I 2-9 e. m.
— Heimili 467 Toronto Street -
WINNIPEG
telephone Sherbr. 432.
Dr. R. M. Best
Hverina og barna læknir
Skrifstofa: Union Bank,
horni Sherbrooke og Sargent
Tímar: 3—5 og 7—8.
Heimili: 605 Sherbrooke Street
TaU. Garry 4861
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portaga Ave., Cor. Hargrave St.
Suite 313. Tals. main 5302.
JÉfcjÉfcjÉkjÉkjÉfcjtt JÉkjlkjifcjifcjifcjÉk
J Dr. Raymond Brown,
í) Sérfræðingur í augna-eyra-nef- og
háls-sjúkdómum.
í 326 Somerset Bldg.
Í Talsími 7262
ji Cor. Donald & PortageAve.
Heima kl. io— 12 og 3—5
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST.
selnr líkkistur og annast
nm útíarir. Allur útbún-
aður sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvarBa og legsteina
Tals Gfarajr 2152
8. A. 8IQURD8OM XaIs- sherbr, 2786
S. A. SIGURÐSS0N & C0.
BYCCIþCA9jEþN og F/\STEICN/\SALAH
Skrifstofa:
208 Carlton Blk.
Talsími M 4461
Winnipeg

J. J. BILDFELL
FASTEIQNA8ALI
Room 520 Union Bank
TEL. 2685 !
Selur hús og lóöir og annast
alt þar aOlútaudi. Peningalán