Lögberg - 28.08.1913, Side 3

L«ÖGBERG, FIMTUDAGINN 28. Ágúst 1913.
3
Um ,,akta“ skrift.
Erindi flutt í Rvík 10. Nóv. 1912.
ÞaS kemur fyrir, aS «eitthvert
lítiö atvik, sem maSur sér eöa les
eöa heyrir, verSur eins konar
ljósvarpa, er kastar geislavendi
sínum langt út í rökkrið og
bregöur einkennilegri birtu yfir
ótal atriöi, sem aldrei hafa áður
veriS i sjórtarstefnu saman. Steph-
an G. Stephanson hefir lýst þessu í
einu kvæöi sínu:
— ÞaS koma stundum þær stundir,
stopular, því er svo fariö,
þegar eitt augnablik opnast
útsýni, launkofi, smuga.
örlögin blasa viö augljós
eldingum leiftrandi huga.
Svona fór fyrir mér, þegar eg
var aö lesa “Endurminningar um
Jón Sigurösson’’, sem “Skírnir gaf
út á aldarafmæli hans. Einn af
þeim sem skrifaöi þessar endur-
minningar sagöi frá ofurlitlu at-
viki, sem mér varö undir eins hug
fast, því þaS brá óvæntu ljósi yfir
margt, sem eg haföi ekki hugsaö
um frá sömu hliö áSur. Síöan
hefir þaö hvaS eftir annaS flogiö
í huga minn og skýrt fyrir mér
fleira og fleira. Þless vegna þyk-
ist eg ekki þurfa aS biöja afsök-1
unar á því, aS eg tek þaö nú til
meSferöar.
Þaö var þingsumariS 1876.
SögumaSurinn var þá 17 ára og
var utanþingsskrifari á alþingi.
Starf utanþingsskrifata var aS
hreinrita ræöur þingmannanna á
hvítan pappír i arkarbroti, eftir aö
þær höföu veriö leiSréttar, svo og
þingskjölin. Fengu þeír 24 sk.
(Í50 a.J fyrir örkina, og skyldi
vera “akta”-skrift; voru þá fjór-
ar síSuri í örk, en tiltekinn línu-
fjöldi á hverri síSu og stafafjöldi
i hverri línu. SögumaSur segir:
‘Þó aS eg ritaSi allgóöa hönd,
var eg þó enginn iSnismaSur viS
skriftirnar. Eitt þaö sem ekki
flýtti fyrir mér, var þaS, aö eg
geröi mér alt far um aö láta sem
fæsta stafi vera umfram á örkinni,
en auövitaS hélt eg fullum stafa-
fjölda. Eg haföi strykblaö undir,
svo aS línutalan var örugg. En
hvernig sem eg hafSi mig viö,
veitti mér þaS öröugast, aS ekki
yröi fleiri stafir í Iinu en skylda
bar til. Viö þessa viöleitni mína
fengu síSurnar þaS útlit, aö alt
sýndist þar óvenjulega gleitt og
gisiS.
Eg haföi aldrei á gefi minni enn
átt oröastaö viS Jón SigurSsson.
ViS utanþingsskrifarar sátum viS
skriftir vorar niSri í 4. bekkjar
stofu í latínuskólanum. Einhvem
dag var þaS, aS Jlón SigurSsson
kom inn og gekk um og leit á verk
okkar. Þiegar hann kom til mín
og leit á hjá mér, hnyklaöi hann
brýmar, tók upp þær hreinskrif-
uöu arkir, sem hjá mér lágu, og
fletti þeim lauslega.
“Þér skrifiö alt of gisiS”, sagSi
Jón nokkuö stuttlega.
“ÞaS er “akta”-skrift”, svaraöi
eg-
“Nei, þetta er ekki aktaskrift.
“Jú, þaS er aktaskrift. Þiér get-
iö taliS stafi og línur”.
“Eg þarf þess ekki; eg sé þaö”.
“Þér sjáiö þaS ekki rétt. Eg
veit, aö þaS er aktaskrift”.
“Eg vil ekki heyra meira slúbur
um þetta; þaö verSur dregiö af
borgun yöar fyrir svona skrift”.
“Þér um þaö”, sagSi eg, líklega
ekki í svo auSsveipum tón, sem
vera bar, því þaS var fariS aS
þykna í mér líka.
•Hann svaraSi engu; en þaö var
óblítt augnaráöiS, sem hann sendi
mér þegar hann fór út”.
Þietta voru orö sögumanns. Eg
skal aö eins taka þaö fram, aS Jón
SigurSsson varS þegar til kom aö
lúta í lægra haldi og greiSa fulla
borgun, því skriftin reyndist akta-
skrift.
Sögumaöur segir aS þetta hafi
eins og skvett dálitlu köldu vatni
á dýrkun stna á Jóni Sigurössyni
í svipinn og segist geta þess “til
aS vekja athygli á, hve míklu næm-
ari áhrif þaö hefir á unglingana
meS þeirra næmu réttlætistilfinn-
ingu, en á fullorSna menn, ef þeim
er rangt til gert”.
Vér skulum virSa þessa tvo
menn fyrir oss. Annarsvegar er
Jpn SigurSsson, maöurinn sem
vann af öllum kröftum meöan æf-
in entist aS hverju því sem hann
helzt hugöi sig gagna ættjöröinni
meS, en aldrei spurSi um launin,
aldrei um þaö hvaö hann fengi
íyrir starfiö. ÞaS liggur viS aS
mig sundli, þegar eg renni hugan-
um yfir þaS sem hann fékk af-
kastaö. LítiS t. d. á þaö sem hann
hefir ritaö. ÞaS er ekki litiö aö
vöxtunum vísindastarfiö hans —
allar útgáfurnar ritgerSirnar, bæk-
urnar. En þaS er ekki aS eins
stórkostlegt aö vöxtunum. Þjeir
sem bezt eru aö sér í þeim grein-
um sem hann fékst v?ð, ljúka upp
einum munni um þaS, aö öll hans
vísindastörf séu leyst af hendi meS
frábærri vandvirkni og aö þekk-
ingin sem þar kemur fram sé aö-
dáanleg. Og þó er þetta ekki nema
nokkur þáttur af æfistarfinu.
Stjórnarstarf hans er aS sínu
leyti jafnstórkostlegt, vinnan sem
hann hefir lagt í þaö innan þings
og utan ótrúlega mikil. Svo öll
bréfaviSskiftin, allar leiöbeiningar,
skriflegar og munnlegar, sem hann
lætur öörum í té, og allir snún-
ingarnir sem hann hetír iyrir Ianda
sína heima og í Höfn. GestanauS-
in á heimilinu. Einhvern tíma
hefir þaö alt kostað. Eöa komiS
á LandsbókasafniS og lítiS á hand-
ritasafniS hans. Hvernig fékk
hann tíma til aö safna því öllu,
rannsaka hvert blaö, raöa því og
skrifa alt sem hann hefir skrifaS
þar? Já, lítiS á skriftina hans.
Rithöndin er á sinn hátt ímynd
mannsins. Hún er hreyfing hans
og speglar eöli hans og ástand líkt
og limaburöurinn og svipbrigöin.
Rithönd Jóns Sigurössonar er ekki
“akta”-skrift. Þar er ekkert “ó-
venjulega gleitt og gisiS”. Eg hefi
ekki séS aSra hönd, er mér þyki aS
öllu tigulegri og fegri. Hún er
skýr, djúp og jöfn eins og bezta
prent, yfirlætislaus, en drættirnir
mjúkir og frjálsbornir. Þþr er
engin misklíö anda og handar,
eSlis og athafna. Skrift Jóns Sig-
urössonar er heil og hrein eins og
svipur hans. Hún er ímynd tigins
anda.
Þetta var Jón Sig[urSsson.
Hins vegar situr ungur maöur
og skrifar “akta”-skrift. Sú skrift
er honum ekki eSlileg. Náttúran
hefir gefiS honum örlyndi í vöggu-
gjöf. Höndin dregur ósjálfrátt á
hvítu örkina fleiri stafi en heimt-
aS er. ÁSur en hann veit af, hef-
ir hann unniö meira en af honum
er krafist. ÞaS vill hann ekki.
Hann vill selja en ekki gefa; hann
vill aS fult gjald komi þegar í staS
fyrir alt sem hann vinnur. Þjess
vegna leggur hann bönd á sig.
Orkuna sem áSur gekk til þess aö
skrifa meira en heimtaS var, notar
hann nú til þess aS leggja 'hömlu
á sig. Hann vill heldur beita kröft-
unum gegn sjálfum sér, en aS þeir
framleiöi meira en borgaS er. En
skriftin sýnir aö hamla er á hreyf-
ingunni. Alt veröur “óvenjulega
gleitt og gisiS”.
Þetta sér Jón Sigurðsson undir
eins og hann lítur á arkirnar.^
Hann sér aS skriftin; er óeðlileg.
Hann þykist sjá aö skrifarinn
hafi dregiö af sér. Hann þykist
sjá svik í skriftinni.
“Þér skrifiS alt of gisið”, segir
hann.
“Þjaö er “akta”-skrift.
“Nei, þetta er ekki “akta”-
skrift”.
En þar skjátlaSist Jóni SigurSs-
syni. Reyndar sá hann þaS rétt,
aö skrifarlnn haföi dregiö af sér,
ekki unnið eins mikiö og eðlishvöt-
in var til. Og ósjálfrátt hefir hann
litiS svo á sem enginn maöur ætti
að draga af sér, aS enginn ætti aS
leggja hömlu á starfshvöt sína,
hvaS sem laununum 1101. Sá sem
væri aS upplagi örlyndur og stór-
virkur, hann ætti aS gefa og starfa
eSli sínu samkvæmt, hvaS sem væri
í aöra hönd. Alt annaö væri svik.
En hann gleymdi því, aö fyrir
“akta”-skriftina var til sérstakt
lögmál, eins fyrir alla. Þar var
ekkert tillit tekiö t?i unsmunandi
upplags manna; sama reglan um
linuf jölda og, stafaf jölda gilti fyrir
alla. Hún ákvaS hvað’ minst mætti
vera á örkinni. “HingaS” — sagöi
lögmáliö, og þó aktaskriftinni færi
eins og skrifaS stæSi “Hingaö, og
ekki lengra”, þá varS ekkert á því
haft. Þessu gleymdi Jón Sigurös-
son. Hann gætti ekki aö því aS
telja fyrst stafi og línur. ÞþS var
þaS sem særSi hina næmu rétt-
lætistilfinningu unga mannsins.
í þessu atviki kemur skýrt fram
tvens konar eöli Þar mætast tveir
menn svo ólíkir, aS hvorugur skil-
ur annan. Munurinn á þeim er að
sínu leyti eins og munur hins
ganila og nýja sáttmála. Akta-
skriftin er barn lögmálsins, sem
kemur aS utan. _ Hann miSar verk
sitt eingöngu viö sem sem heimt-
að ér fyrir kaupiS sem hann fær,
og meS oflæti Faríseans bendir
hann á skriftina og segir: “Þér
getiS taliS stafi og linur”.
Jón SigurSsson fylgdi fagnaöar-
boöskap kærleikans til vinnunnar.
Hann spyr ekki hvað at nonum sé
heimtað fyrir kaupiS sem hann
fær, heldur hverju hann geti mest
afkastaS. MælikvarSinn er kraft-
ur sjálfs hans, en ekki launin. AS
vinna eins og kraftarnir eru til, er
hiS óskrifaöa boSorS sem hann lif-
ir eftir.
Vér skulum nú athuga hvaða af-
leiöingar það hefir fyrir einstak-
lingana og þjóðfélagiS i heild sinni,
hverri stefnu er fylgt- Og þá vil
eg byrja á því að líta á hvor stefn-
an sé upprunalegri í eöli sinu.
Hvernig eru börnlnf Þjau éru
í rauninni sístarfandi. Þau eru á
sífeldri hreyfingu, hoppa og hlaupa
og vilja altaf hafa eitthvað fyrir
stafni. Þess vegna er löngum svo
erfitt aö fá þau til hæglætis og
gera úr þeim siðprúS dauðyfli.
Starfshvötin virðist þeim inngróin
frá upphafi vega, þó oft skifti um.
viðfangsefnin og áhugamálin á
þeim al^lri. Og að hreyfingar
barnanna eru svo mjúkar og yndis-
legar, kemur einmitt af þessu, aS
þær koma svo ósjálfrátt og eSli-
lega. ÞjaS liggja ekki á þeim ó-
eölilegar hömlur. Og alt sem börn-
in gera, er gert sjálfs þess vegna.
Þau spyrja ekki um launin. Þau
spyrja ekki um það, hvað þau fái
fyrir aö hoppa og fljúgast á, eSa
leggja fram krafta sína í leik, oft
og tíðum þangað til þau eru sár-
þreytt. Þéss vegna ganga fáir
meS meiri alvöru aS verki sínu en
börnin aS leikjum. En þetta er
líka skilyröi þess aö börnin þrosk-
ist. Af þessari starfsemi sinni
kynnast þau hlutunum og læra af
þeim. Og af áreynslunni vaxa
kraftarnir. ÞaS er því vottur um
eins konar syndafall, þegar börn
fara aö miSa viSleitni sína við laun
sem þau fá. ÞaS bendir á að eðl-
ishvötin til aS starta starfsins
vegna er farin aS lamast. Og þeg-
ar svo langt er komto ryrir etn-
hverjum, að hann setur sér aS af-
kasta minnu en eSlishvötin heimt-
ar, beint af þvi aS hann vill ekki
gefa neina vinnu, þá finnur hver
heilbrigö sál, aö hann er aS drepa
í sér þann liinn heilaga eld, sem
alt þaS er lyftir einstaklmgum og
þjóSum á hærra stig er miöaS viö.
Sá eldur er áhugi mannsins á verk-
inu sem hann vinnur.
En nú er þess aö gæta, aS
mennirnir verSa eins og þeir
breyta. Sá sem ósjálfrátt hefir
fengiS áhuga á einhverju starfi,
hann verSur því áhugameiri um
starfiS, sem hann helgar því meira
af kröftum sínum, og hins vegar
hvetur vaxandi áhugi til meiri
áreynslu. ÞáS verkar hvaö á ann-
aS. En þaö má líka skapa sér á-
huga á starfi, sem engin hneigð
var til í fyrstu. ÞaS vinst meS
því aS byrja á verkinu og halda
þvi áfram, hve óljúft sem það
kann aö vera. Óöar en af veit fer
starfsáhuginn aS vakna, verkiS aö
veröa hjartfólgiö. Þ|a'S er t. d.
alkunnugt, > aö menn sem af ein-
hverjum ástæöum eru neyddir til
aS fara aS safna fé, verSa stund-
um áöur en varir svo niöursoknir
í aö starfa aS þessu, aö þeir gæta
ekki annars og hafa ekki yndi af
ööru. En aö hverju sem maður-
inn gengur, þá er frumskilyröi allra
framfara í því þaö, a'ð uann sé þar
allur og óskiftur, beini aS því öll-
um kröftum sinum. Á hverju
veröa menn sterkari? Á því að
reyna á sig, Qg taka sér fyrir hend-
ur þyngri og þyngri raun, lyfta
fyrst “AmlóSa”, þá Hálfdrætt-
ingi”, þá “Hálfsterk” — þaS er
undirbúningurinn sem að t lokum
veitir kraftana til að valda “Full-
sterk”. Á hverju ‘ veröa menn
fimir og mjúkir í hreyfingum? Á
því aö temja sér mjúkleik. ÞaS
kostar áreynslu. Á hverju veröa
menn vitrari? Á þvi að sleppa
ekki viSfangsefnunum óhugsuö-
urn eða hálfhugsuSum fram hjá sér,
heldur velta þeim fyrir sér, skoða
þau í krók og kring, glíma viS þau
og sleppa þeim ekki fyr en þau
blessa mann og birta nýjar hliöar.
Svona er þaö í öllum gttinum.
Áreynslan er móöir framfaranna,
móöir sigurvinninganna. Eins og
vöövarnir vaxa og stælast við
áreynslu, þannig er um alla hæfi-
leika mannsins. Og ekki tel eg
annaö veglegra í eSli manns en
þaS, aö hann sé “brekkusækinn”,
lciti á brattann, þangað sem mót-
staðan er mest. Upp brekkuna,
liggur vegurinn til meira og fegra
víðsýnis og hreinna andrúmslofts.
Sá sem hefir gengiö upp á einn
hjallann, vaknar næsra morgun
með aukiS afl og fótfimi til að
komast upp á næsta hjalla fyrir
ofan.
(TramhJ <
Vor í Borgarfirði.
Á gullbrúSkaupsdegi Andrésar
og Sesselju Félsted, er lengi
bjuggu á Hvitárvöllum, var þeim
flutt drápa, fögur og skáldleg er
ort hafSi Þorsteinn ritstjóri Gísla-
son, og er þetta upphaf aS:
Enn er Júní. BygS og ból
breiða faöminn móti sól.
Enn fær nýja æsku jörS.
Enn er vor um BorgarfjörS.
Blár viS tinda himinn hlær;
heiSarbrúnir kveður snær.
Lind viS grös i haga hljótt
hjalar bjarta Júnínótt.
GlöS við vorsins líf og ljós
líöur Hvítá fram aS ós.
Laxinn klifur legi frá
langt til dala hverja á.
Ofar brosir björt og friö
birkigrein í dalahlíS.
Utar teygja út til hlés
arma grasi vafin nes.
Kveldúlfs héraö enn á öld
á til margan vænan höld.
Enn á hagsæl höfuSból
horfir brosmild Jjúnísól.
Margur nýuppbygöur bær
blasir viö á hendur tvær;
Komizt áfram
með því að ganga á Success Business College & Portage Ave. og Ed-
monton St. eða aukaskólana í Regina, Moose Jaw, Weyburn, Calgary,
Letbridge, Wetaskiwin, Lacombe og Vancouver. Nálega allir Islend-
ingar i Vestur Canada, sem stúdéra upp á verz’unarveginn, ganga á
Success Business College. Oss bykir mikið til þeirra koma. Þeir eru
góðir námsmenn. Sendið strax eftir ókeypis skólaskýrslu til skólastjóra,
F. G. GARBUTT.
og í girtum gróöurreit
grær upp margt, sem prýöir
sveit.
—Óðinn.
Nýtt nautakyn af vís-
undum.
Allir lesendur vorir hafa víst
heyrt talaS um vísundahjarðir þær
hinar miklu, er áöur þöktu sléttur
þessa lands. Þau villinaut drotn-
u'Su áöur meS Indíánum yfir öll-
um sléttum vestan til i landinu, frá
Great Slave Lake í Canada, suöur
til Georgia og Mexico. Þau héldu
sér i stórum hópum og flökkuðu
og færöu sig til eftir því sem veö-
ur og beit vísaöi þeim til. Hve
langt sem augað eygSi, sá ekki í
jörS fyrir hinum loðnu, morauöu
búkum. Sum voru aS stangast,
sum öskrandi eða aS rífa upp
jörðina meS fótunum svo aö hún lék
á reiSiskjálfi. MaSur nokkur, sem
nú er aldraöur, segir svo trá ferti
sinni í Arkansas, þegar hann var
ungur, og fór í gegn um vísunda-
hjörö, sem náði yfir 25 mílur.
“Alt landiS virtist vera þakiS í
einni samfastri vísundabreiSu, á
hægri ferö noröur á viö. En þeg-
ar komið var inn í breiSuna, sást
aS svo var ekki, heldur var allur
hópurinn i smáum hjöröum, með 50
til* 200' nautum í hverri, hver útaf
fyrir sig og meS nokkru millibili
á milli. Eg fór upp á hæðir nokkr-
ar, sem ekki var lengra en mila frá
nautaslóSinni, og var hún þá öll
komin franr hjá. Þeir sem aftasiir
fóru sáu til min og snéru viS. í
sarna bili var öll breiðan komin á
haröahlaup í áttina til mín. Þ1að var
ógurleg sjón aö sjá þann troðning
og ólmanda. Fyrir því áhlaupi stóS
ekkert, fremur en snjóflóöi. Þeg-
ar þeir bolar sem fremstir fóru,
áttu eftir svo sem fimtíu yards til
mín, skaut eg nokkrum skotum og
feldi þá. ViS það klofnaöi fylk-
ingin og, fór fram hjá mér til
hægri og vinstri í tveim röðum.
Þegar allir voru komnir framhjá,
stöövaðist heila hersingin af sjálfu
sér. Eg fór síðan uppá háan hnúk,
þaðan ,sem sjá mátti tíu til fimtán
mílur í allar áttir, og á öllu því
svæöi sá hvergi í auöan blett fyrir
vísundum.
Eftir nákvæmum reikningi voru
eitthvað 4 miljónir dýra í þessari
einu hjörö. ÞaS er varla trúlegt
öðrum en þeim sem sáu, aS þessi
dýr voru oft vagnaferSum til fyr-
irstööu, jafnvel stöSvuöu járn-
brautarlestir og fyrir kom þaS, aS
þau veltu eimreiöum af teinum.
Vísundar eru ekki vitskepnur, og
heimska þeirra mun hafa átt mik-
inn þátt í því, hversu ótrúlega
fljótt þeim var eytt. ÞaS kom oft
fyrir aS þeir stóöu og horföu á
meðan hinir voru drepnir, jafnvel
svo hundruöum skifti og skildu
ekki, aS þeim var sjálfum hætta
búin. ÞaS var háttur þeirra þeg-
ar vetun byrjaði nyrðra aS hópa
sig og halda suöur á bóginn, álika
og farfuglar gera. Þjegar þeir
koniu á vetrarstöðvar sínar dreifSu
þeir sér, og fóru dreifara norSur
aS vorinu, heldur en suöur á haust-
in. Þeir fóru haröara en ætla
mætti, eftir þeirra klunnalega
vaxtarlagi aS dæma, og héldu ná-
lega aldrei aSra götu •en þá troðn-
inga, sem þeir höfðu fariS ár eftir
ár. Ekki stóöu fljót fyrir þeim;
hóparnir lögSu hiklaust út í milu
sund, og oft kom.þaS fyrir á vetr-
um, aS is brotnaSi undan þeim á
fljótum og fórust oft margir vís-
undar meS því móti.
Þeir sóttu mikiS í grunt og
gruggugt vatn, veltu sér og busl-
uöu í því, þangað til leirskán
þakti allan skrokkinn, sem harSn-
aöi í sólinni og varöi skepnurnar
fyrir bitvargi.
Nú eru vísundar hvergi til nema
í skemtigörðum og em eöa tvær
smáar hjarSir í Canada. Tilraun-*
ir hafa veriS geröar til þess aS ala
upp nýtt kyn undan vísundum og
nautum, og er sagt aS þær takist
vel. ÞþS kyn er kallaS “cattalo”,
og er harSara af sér heldur en
nautakyniS, þyngra og auðveldara
meS þaS aS fara. Skepnur af því
kyni geta lifað undir beru lofti ár-
ið um kring á eintómu grasi. Þær
halda hóp, betur en nautgripir,
ketiS er sagt fullt eíns gott og
skinnið betra. Á vetrum má beita
þeim, því aS þær eru harðar af
sér og krafsa vel í snjónum..
Þúsundir
manna, sem orSiö hafa
heilsulitlir, hafa haft stór-
mikiö gagn af hófsamlegri
brúkun á
DREWRYS
Redwood Lager
Hreinasta malt-tonic
Æfinlega eins á bragö
iö og jafn góöur.
REYNIÐ ÞAÐ
ROBINSON
& COa
Límitcd
KVENKÁPUR
Hér eru nýkomnar fallegar kápur
handa kvenfólki, skósíðar, víðar,
með smekklega kraga og uppslög-
um á ermum, með ýmislegum lit og
áferð. Allar staerðir. Þetta er *ér-
stök kjörkaup á...... ^ pm P*
Skoðið þær í nýju / 3
deildinni á 2. lofti. ■ vy
JAPANSKT POSTULlN
Nú stendur yfir stórkostleg kjör-
kaupa útsala á japönsku postulíni,
Það er handmálað og hver og einn
mun undrast, að vér skulum geta
selt það með svö vægu verði. Eng-
inn hefir ráð á að láta þessa sölu
fara fram hjá sér, svo lágt sem verðið
er og postulínið prýðilegt. O £
75c virði fjrrir....
ROBINSON *
Co.
miteö
-áhöld
Þessi mynd sýnir
Milwaukee
steínsteypu
Vjel
Spyrjið eftir verði
THE STUART MACHINERY
COMPANY LIMITED.
764 Main St.,
Winnipeg, Man
Lífið er fallvalt
...líf trébala eða
t r é f ö t u
Sparið tima — skap----skildinga —
því að nota áhöld sem aldrei virðast sktna
Búin til úr
Spyrj d kaupmenn
Eddy's trefjavöru
Alveg eins gott og
Eddy’s eldspítur
KARLMANNA BUXUR
Hentugar á vorin.
Hentugar til daglegs brúks
Hentugar til vinnu
Hentugar til spari.
Hver sem kaupir buxur hér,
verður ánægður með kaupin.
Þær eru þokkalegar og end-
ast vel, seldar sanngjarnlega.
Venjiö yöur á aö koma til
WHITE & MANAHAN
500 Main Street,
Utibúsverzlun i Kenora
WINNIPEG
ÆFIMINIÍING
GuSmundur Gíslason andaSist úr
hjartagigt aö heimili sínu á Gardar
N. D., þann 16. Mars 1913, rúmra
52. ára aS aldri. Hann var fædd-
ur 14. Febr. 1861 á Skarfhóli í
MiSfiröi í Húnavatnssýslu. For-
eldrar hans voru Gísli GuSmunds-
son og Steinunn Hjálmarsdóttir,
er þar bjuggu lengi. MóSir hans
lifPr qnn og er til hjeimilis hjá
Rósu dóttur sinni og manni hennar
Siguröi Eyjólfssyni á ViSir í
Nýja íslandi.
GuSmundur kom ungur til þessa
lands ásamt foreldrum sinum, sem
settust aö og voru meöal hinna
fyrstu landnema á vesturströnd
Winnipegvatns. Hann giftist 28.
Nóv. 1879, eftirlifandi ekkju sinni
Guörúnu dóttur Bjarna Illhuga-
sonar frá Kollafossi í MiSfirSi í
Húnavatnssýslu og kouu hans Sig—
urbjargar Bjarnadóttur Bjarnason-
ar frá Bjarmá í MiSfiröi.
Þeim hjónum'varö fimm barna
auöiS. Tveir drengir dóu í æsku,
en þrjú eru á Iífi: Sigriöur gift
Jóni S. Johannessyni, Sigurbjörg,
ekkja Árna J. Snydal, nú gift í
annaö sinn GuSmundi J. Jóhannes-
syni, sem báSir eru bræöur í ná-
grenninu og Gísli, ógiftur, sem
stundar bú móöur sinnar.
GuSmundur sál. var einn af
fyrstu landnemum I Gardarbygö.
Á frumbýlis árum var hann einn
af þeim sem fóru fótgangandi í
haustvinnu suöur í svonefndan
“Graudin Farm”, nálægt Fargo og
er þaö á annaö hundraö milur.
MeS elju og dugnaSi farnaöist hon-
unr vel, svo aö hann var oröinn í
betri bænda röS.
GuSmundur sál. var mikill aö
vexti og buröum og stakur iöju-
maSur. GlaSur í lund, tryggur og
vinfastur og bezti heimilisfaöir.
Mátti ekki aumt sjá, horföi ekki á
eigin skaöá né erfiöleika til aö
greiöa götu þeirra, sem bágt áttu.
Sá er þetta ritar, vitnar um þaö
af eigin reynslu.
Hann fylgdi af alhug öllum góS-
um félagsskap og studdi þaö sem
honum fanst rétt vera meö ráö og
dáö. Má vel heimfæra til lians
þaS sem 'Guömundur prestur
Torfason kvaö:
Vann hann og vann
verk sinnar köllunar fram yfir þann
margan sem vel þykir vinna
til verölauna sinna.
Einn éf vinum hitis látna,
THOS. JACKSON & SON
BYGGINOAEFNI
AÐALSK RIFSTOFA og birgSaból 370 COLONY ST
TALS. Sherbr. 62 og 64 WINNIPEG, MAN.
GEYMSLUPLÁSS:
Vesturbœnum: horni Ellice og Wall St., Fón Sherb. 63
í Elmwood: horni Gordon og Levis, Fón, St. John 498
I Ft. Rouge: Pembina Highway og Scotland,
Vér seljum þessi efni í byggingar:
Múrstein, cement, malað grjót,'
(allar stærð.), eldtraustan múrstein,
og eldleir, Flue Lining, möl, Hard-
wall Plaster, hár, Keene’s Cement,
hvítt og grátt kalk, hydrated kalk,
viðar og málm lath, gyps, Rubble
stone, Sand, ræsapípur, weeping
drain Tile, Wood Fibre Plastur,
Einnig Mortar, rautt, gult, brúnt,
standard og double strengtb black.
Tuttugu menn
óskast strax.
Vér skulum borga þeim gott
kaup meöan þeir eru í Moler’s
Rakara skóla. Vér kennum rakara
iön til fullnustu á tveim mánuöum
og útvegum lærisveinum beztu
stööur aö afstöönu námi meö $15
til $35 kaupi um viku. Gríöarleg
eftirspurn eftir Moler rökurum
sem hafa Moler vottorö. Variö
ykkur á eftirhermum. Komið og
skoðiö stærsta Rakara Skóla í
heimi og fáið fagurt kver ókeypis.
Gætiö aö nafninu Moler á homi
King og Pacific stræta, Winnipeg
eöa 1709 Broad St. Regina.
J. J. Swanson & Co.
Verzla með fasteignir. Sjá um
leigu á húsum. Annast lán og
eldsábyrgðir o. fl.
1 ALBERT^ BLOCK. Portage & Carry
Phone Main 2597

FilRNITURE
uii La», •Js|'Tnot»
OVERLAND
% * 11 « A S DlN
FORT ROUGE
THEATRE
Hreyfimynda leikhús
Beztu myndir syndar
J. JÓNASSON, eigandi.
Eg hefi 320 ekrur af landi nálægt
Yarbo, Sask. (% sect.J, sem seljast á
meö góöum skilmálum; eign í eöa um-
hverfis Winnipeg tekin í skiftum. A
landinu eru um go ekrur plægöar og af
þeim 50 undir akri nú. Alt landiö inn-
girt og á því um þúsund doll. virði af
húsum ásamt góöu vatnsbóli.
S. SIGURJÓNSSON,
689 Agnes Stræti, Winnipeg.