Lögberg - 23.10.1913, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 23. Október 1913-
Fátæki ráðsmaðurinn.
Saga eftir
OCTAVE FEULLET.
Meðan eg var að leita aS sem stærstu fíkjuviSar-
blaði. kýmdi ungfrú de Porhoét um leiS og hún virti
með fagnandi brosi eftirlætis-goð sitt fyrir sér, þar
sem ungfrú Margrét gekk léttum fetum eftir trjá-
göngunum, sem sólin skein á.
— HorfiS þér á hana, frændi, hvíslaSi liún, finst
ySur hún ekki hæfa vel ætt okkar?
Ungfrú Margrét hafði totiS ofan aS beSinu, og
var rétt við að detta um sinn langa kjól-slóða; í hvert
sinn sem hún fann nýtt ber, kallaði hún upp af fögn-
uði.
Eg gekk á eítir henni meS fíkjuviðarblaSiS i
framréttri hendi; öSru hvoru lagSi hún i>er á laufiS,
en þess á milli stakk hún tveimur éSa þremur upp í
sig. Þiegar henni fanst aS viS hefSurn tínt nóg, fór-
uin viS aftur inn í laufskálann. Hún stráSi sykri á
jarSarberin, sem viS höfum tint, og inarSi þau svo
sundur með hvítum, smáum tönnunum.
— En hvaS þau eru góS, sagSi ungfrú Margrét,
þegar hún var búin með seinasta berið. Þessu næst
lágSi hún hattinn sinn á bekkinn i laufskálanum og
hallaSi sér upp aS rimlunum í honum.
— Ef þér vilduS nú segja mér, ungfrú de
Porhoét, frá þeim timum, þegar þér voruð reiðkona,
sem ekkert hræddist, þá héld eg, aS eg gæti ekki ósk-
að mér neins frekara hér i heimi.
Ungfrú de Porhoét lét ekki lengi ganga á eftir
sér, en tók aS segja frá mjög áhrifamiklum sögum
af djarflegri reiS sinni er hún var í för meS göfg-
ustu reiSmönnum og konum Bretagnes.
Einmitt þá fékk eg nýjar sannanir fyrir sálar-
göfgi minnar öldruSu vinkonu, því að hún talaSi meS
jafnmikilli virSingu um allar hetjurnar frá stjórnar-
byltingartimunum, hvaSa fána sem þær fylgdu.
Einkum varS henni tíðrætt um Hoche herfor-
ingja, og dáSist svo aS honum aS hélt viS hjáguöa-
dýrkun.
Mig furSaSi hálfgert á þvi, hvað ungfrú Mar-
grét veitti frásögu þessari ítarlega eftirtekt.
ASra stundina sat hún óbifanleg eins og mynda-
því, þó aS eg meS allri virðingu lýsi yfir því, aS eg
vorkenni ySur aS slíkar hugsanir skuli búa innra meS
yður.
— Þér vorkenniS mér! hrópaSi hún, stöSvaði
hestinn og leit til min fyrirlitlega. Eg get alls ekki
áttaS mig á, hvaS þér eruS að fara.
— Það er nú naumast mjög torskilið, ungfrú
góS. Það er sannadega raunalegt, ef ávextir langr-
ar lífsreynslu verSa þeir, að menn imynda sér að sér-
hvert góðverk sé unniS af illum hvötum, en aldrei
verður þeirri manneskju vorkent um of, sem elur
þegar á ungum aldri slíkt vantraust í brjósti sinu.
— Þér dæmiS eins og blindur um lit, svaraði
ungfrú Laroque með ákefS, sem henni var þó óeðlileg,
jafnróleg og hún var oftast nær — og svo gleymið
þér því víst, viS hvern þér eruS að tala, bætti hún
við hörkulega.
— Eg biS forláts, ungfrú, svaraði eg hógværlega
og hneigði mig. Það kann vel að vera aS eg dæmi
eins og blindur um lit og gleymi því, viS hvern eg á
orðastað, en j>ér hafið sjálfar brotiS upp á jæssu tali.
Ungfrú Margrét horfði upp í trjátoppana og
sþurSi bæSi jióttalega og háðslega:
— Kannske þér ætlist til að eg fari að biSja
yður afsökunar?
— Ef annaðhvort okkar ætti aS biðja hitt af-
sökunar, þá ættuð þér vafalaust að gera þaS, svaraSi
eg meS áherzlu; þér eruð rík, en eg er fátækur; þér
getið lækkað yður, en j>að get eg ekki!
Xú varð þögn.
Hún kreisti saman varirnar og nasaópin þöndust
út, og náföl varð hún í framan; alt vottaSi ljóslega í
hvaða stríSi hún átti við sjálfa sig.
Alt í einu beygði hún svipuna sína, eins bg j>eg-
ar maður heilsar og sagSi;
— Jæja, þá bið eg yður fyrirgefningar.
Um leið sló hún hranalega í hestinn sinn og
jæysti af stað, en eg stóð eftir alveg orðlaus á veg-
inum.
Síðan hefi eg ekki séð hana.
IX.
30. Júlí.
Aldrei er karlmönnum jafn-gjarnt til aS flaska
á tilgátum sínum, eins og þegar þeir eru aS geta sér
til um hugsanir og tilfinningar kvenna.
Eftir að þetta leiSinlega atvik hafði komið fyrir
stytta, horfði niður fyrir sig og hallaði sér upp að , mitH Dkkar ungfrú Margrétar, langaði mig síSur en
laufrunninum; hina stundina var hún svo hrifin af
því, sem frá var sagt, aS hún hallaði sér fram á litla
borSiS og lét litla, hvita hönd sína hverfa i blævakta
hárlokkana; og j>á starSi hún stórum augum á hina
aldurhnignu konu, sem hafSi lifað svo margt og
undursamlegt.
Eg verð að kannast viS j>að, að jæssi stund, sem
eg varSi til að virða fyrir mér svipbreytingarnar á
svo til aS ‘verða á vegi hennar; eg lét þvi liSa svo tvo
daga, að eg ekki kom heim í höllina; eg var jafnvel
hálf-kvíðandi um, að varla yrði á svo skömmum tima
horfin úr hennar drambsama hjarta, gremjan sem
hún bæri til mín.
En jiegar eg sat viS skrifIx>xðiS mitt kl. 7 i
fyrramorgun, þá kallar hún til mín glaðlega, jæssi
unga stúlka, sem eg hafði ímyndað mér, að væri bál-
fyrirmannlegum andlitum }>essara tveggja kvenna, er rejg viS mig.
einhve.r hin ánægjulegasta, sem eg man eftir á J>eirri
dauflegu æfi, er eg á nú.
Þegar gamla konan hafSi lokiS frásögu sinni,
kysti Margrét hana, vakti Merwyn, er lá viS fætur
hennar, og sagSist nú ætla að ríða heimleiSis.
Eg kynokaði mér alls ekki viS að sýna ferðasniS
á mér um sama leyti, þvi aS eg gat ekki imyndaS mér,
aS henni gæti mislíkaS þaS.
Þess er aS gæta, að eg er svo lítilfjörleg persóna
þarna á heimilinu, í samanburði við hana, auSuga
erfingjann, og þar fyrir utan er ekkert athugavert,
j>ó aS viS séum saman; móSir henni hefir sem sé veitt
henni sama frjálslega uppeldiS, sem hún hlaut sjálf,
J>ar sem hún ólst upp í brezkum nýlendum.
ÞaS er alkunnugt, aS uppeldi enskra ungra
stúlkna er miklu skynsamlegar háttaS, en uppeldi
franskra stúlkna, því að síðarnefndar eySa rétt aS
kalla allri æsku sinni fram að giftingardegi i klaust-
urskólanum.
ViS urðum því samferða út í garðinn, eg hélt í
ístaSiS fyrir hana, meðan hún var aS fara á bak, og
síSan lögðum viS af stað til hallarinnar.
Eftir að við höfðum haldiS áfram kippkorn,
sagSi hún:
— ÞaS var annars leiSinlegt aS eg skyldi koma
og gera vkkur ónæði, j>ví aS þið sátuS j>arna í bezta
gengi.
— Já, okkur leið aS visu ágætlega, en af því aS
eg var búinn að dvelja lengi heima hjá ungfrú de
Porhoét, þá komuS þér ekki til óþæginda — heldur
til hins gagnstæða.
— Þér eruð einstaklega hugulsamur viS okkar
kæru nágrannakonu, og fyrir j>aS er móður mín yður
mjög |>akklát.
— En er dóttir móður yðar það J>á líka? spurði
eg brosandi.
— ÞaS þarf nú meira til að hrífa mig. Ef þér
lítið svo stórt á yður, að ímynda ySur aS eg dáist aS
yðtir, þá skal eg láta ySur vita, aS þér megiS gera
svo vel og bíða enn eftir því um stund. Eg hefi ekki
vanjð mig á aS dæma verk manna eftir fyrsta áliti,
því að venjulega má mæla tneS þeim og móti. Eg-
skal játa það aS framkoma yðar gagnvart ungfrú de
Porhoét virðist mjög hrósverS, en . . .
Hún þagnaði, ypti öxlum, og bætti j>ví næst við,
með bitni og nagandi liáði:
— Eg er ekki viss um neina þér seuð að daðra
við hana, í von um að hún arfleiði yður.
Eg fann aS eg fölnaði.
Hranalegt svar var komiS fram á varirnar á
mér, en við nánari íhugun sá eg aS það var hlægilegt
aS fara að verja sig fyrir jafn-ósvífinni árás, svo aS
eg stilti mig og sagði með alvarlegum rómi:
— Eg get ekki annað en vorkent yður, og þaS
af alhug, ungfrú.
Henni virtist koma þetta á óvart.
— Vorkent mér?
— Já, ungfrú, eg verS að biSja ySur forláts á
— EruS þér þarna inni, lierra Ódiot?
Eg gekk út að glugganum og sá J>á að ungfrú
Margrét var komin út í bát, sem bundinn var viS
bryggjuna. MeS annari hendinni lyfti hún upp barS-
inu á brúna hattinum sínum og horfði upp í glugg-
ann minn.
— Já, eg er hérna, ungfrú góS, flýtti eg mér aS
segja.
— ViljiS þér koma með mér að róa?
Vegna óttans og óróleikans, sem í mér hafði
veriS undanfarna daga, var eg hálf-smeykur um aS
j>essi ljúfmenska hennar væri yfirskyn og hún ætlaSi
sér aS hrella mig enn meir en áður.
— Fyrirgefið, ungfrú góS, eg skil yður vist ekki.
— ViljiS þér koma aS róa með Alain og Merwyn
og mér?
— Já, meS mestu ánægju, ungfrú!
— HafiS þér þá með yður uppdráttabókina yðar.
Eg hraSaði mér út og var innan stundar kominn
ofan aS ánni.
— Sjáum til, sagöi unga stúlkan, þér sýnist vera
í allgóðu skapi, svona snemma morguns!
Eg svaraði eitthvaS á þá leiS, að eg væri altaf
í góSu skapi, en það virtist ungfrú Margrét draga
í vafa; því næst stökk eg út í bátinn og settist við
hlið hennar.
— RóSu nú af staS, Alain, sagSi hún, og gamli
þjónninn, sem heldur sig vera ágætan/ ræSara, tók
nokkur röskleg áratog, og var engu líkari við róður-
inn, en stórum þunglamalegum fugli, sem reynir aS
fljúga, en getur ekki haft sig á loft.
— Eg var neydd til aö draga yður út úr greninu,
sagSi hún, úr }>ví að þér hafið nú setiS inni í fýlu
í fulla tvo daga.
— Eg fullvissa ySur um það ungfrú góS, að mér
gekk ekkert annað til en óframfærni . . . virðing fyrir
ySur og kviði um ....
— Nei, reynið j>ér ekki að fara að koma mér til
að trúa slíku . . . virðing .. . kviði ... nei, það var
bara fýla i yður, og blátt áfram annaS ekki. En sjá-
iS þér nú til, viS erum miklu vingjamlegri heldur en
þér. Móðir mín krefst þess ... eg veit ekki hvers-
vegna ... aS yður sé sýnd sú allra mesta tillitssemi,
og hún hefir nú skipað mér að bera sjálfa mig fram
eins og fóm á altari stórlætis yðar, og nú ber eg fram
þá fórn eins og hlýðinni dóttur sæmir að gera.
Ój>arft er að geta þess að eg flutti henni inni-
legar þakkir minar.
— Og til J>ess aS gera ekkert hálfverk hefi eg
ráSgert þetta ferðalag, sem að öllu leyti skal hagað
eftir því sem yður geðjast bezt. Því valdi eg stund-
ina er yndislegur sumardagur sveipaSi bjarkir og
runna í sem dýrSlegustu ljósi, þegar fuglar kvökuSu
á greinum, . .. þá skyldi hvitmálaður bátur svífa
hljóðlaust"eftir árfletinum .... Ætti ekki jafn-róm-
antískur maður og þér að vera ánægður meS slikt?
— Eg er fagnandi og hrifinn, ungfrú!
— Það var gott að heyra.
Og það var satt. Þessa stundiná var eg ánægð-
ur meS alt og alla.
Á báðum árbökkunum sem við svifum fram hjá,
stóðu stakkar með ilmandi heyi, og streymdi þekkur
ilmur þess til okkar. Inn á milli háu trjánna í lysti-
garðinum skutust sólargeislarnir og mynduðu gulna
birtubletti, þar sem þeir snertu jörSina; alt umhverf-
is suðuðu skorkvikindi í miljóna tali, á milli J>ess, sem
þau steyptu sér niður og svöluðu sér á kristalsskær-
um daggardropunum.
Alain gamli sat beint á móti mér og brosti til
mín við hvert áratog meS vingjarnlegum verndar-
mannssvip.
ViS hlið mína sat ungfrú Margrét, hvitklædd, en
því var hún óvön.
En hvaS hún var falleg, björt og ynjisleg eins
og vorblóm. Með annari hendi hristi hún daggar-
dropa af kniplin'ga-prýddum hattinum sínum, eín
hinni hendinni hélt húu niSri í vatninu til að herða
á Merwyn, hundinum hennar trygga, sem synti á
eftir bátnum.
ÞáS þurfti ekki lengi að eggja mig til aS fara
í slika skemtiferS; eg hefði fúslega fylgt henni á
enda veraldar í hvíta bátnum.
Um leið og við runnum undir einn brúarbogann,
utarlega í lystigarSinum, spurSi unga kreóla-konan:
— Vitið j>ér nú hvert við erum að fara? Þér
hafið alls ekki spurt um J>aS.
—- Nei, ungfrú góS-; mér stendur gersamlega á
sama.
— Við erum að halda beint inn í álfheima!
— Eg var rétt að ímynda mér þaS.
— Ungfrú Helouin er miklu skáldlegar sinnuð
heldur en eg, og hún hefir sjálfsagt sagt ySur, aS
lágu skógarnir sem breiSast um hérað j>etta á tuttugu
milna' svæSi, eru leifar hinna fornu og miklu Broceli-
ande-skóga, ]>ar sem forfeSur ungfrú de Porhoét vom
á veiðum; }>ar varð og nafni mins trygga Merwyns,
jafnvel ]>ó að hann væri sjálfur göldróttur, töfraSur
af ungri meyju, sem hét Viviane.
Við enim nú rétt að segja komin inn i hinn um-
rædda skóg, og ef j>aö nægir ekki til að koma imynd-
unarafli ySar af stað, þá ætla eg að segja yður, að i
skógum þessttm sjást enn menjar hinna dulspaklegu
trúarbragSa Keltanna, og j>aS úir og grúir af þeim
menjum. Eg skal nú leyfa yður að ímynda yður að
undir sérhverju þessara skuggasælu trjáa standi frakk-
neskur prestur í hvítum kyrtli, og aS á gullbúinn
fórnarhnif bliki í hverjum sólargeisla.
Þessir óskaplegu prestar hafa reist skamt héSan
á rómantiskum staS minnismerki nokkurt, og þar
hafa margir, sem auSveldlega verSa hrifnir, rétt að
segja íallið í ómegin af aðdáun.
Eg hafSi hugsað mér, að yður kynni að þykja
gaman að draga upp mynd af þessum stað, og af þvi
að ekki var vandratað, hugsaSi eg mér að flytja ySur
þangað; en i notum þess langar mig til aS biðja yður
aS hlífa mér við fagnaSar-upphrópunum, sem mér er
ómögulegt að taka þátt i.
— Eg lofa yður j>vi. ungfrú góð, að eg skal
stilla mig um J>að.
— Já,- eg vona að þér haldiS það loforS.
— Eg tofa ]>vi! Hvað heitir J>etta minnismerki?
— Eg kalla þaS stóra-stein-dys, fornfræðingar
kalla það Dolmen, og enn aðrir visindamenn Crom-
leclt, en þaS er nafn á fommenjum á undan sögutíS
Kelta.
Meðan hún var að segja mér þetta, skreið bátur-
inn hægt niður ána. Til begjga þanda teygSi sig
frjósamt og gróSurrikt graslendi, þar sem litlar svart-
ar bjúghyrntar kýr voru á beit, og lyftu upp höfS-
ununi þegar þær heyrSu áratogin og gláptu á okkur
stórum, heimskulegum augum.
Þegar hér var komið, breikkaði áin og rann eftir
dalverpi nokkru i bugðum og voru J>ar háir bakkar
að henni; bakkamir vóru sumstaSar vaxnir lyngi og
þurm sefi, en annars staSar grænum rtmnum. ÖSru
hvóru sá inn i op á hæðóttum hverdölum, en á bak
viS J>á sást óglögt til bláleitra fjalla i miklum fjarska
Þó að ungfrú Margrét væri sí og æ aS tjá sig
urn þaS, að henni J>ætti ekkert til náttúrufegurðar
koma, lét hún þó ekki hjá liSa að benda mér á alla
fegurstu staðina, sem viS fórum fram hjá, en þó gat
hún ekki stilt sig um aS skjóta aS einhverjum háð-
glósum um leið.
ViS höfðum um, stund heyrt mikinn og dynjandi
nið, er helzt gaf til kynna að viS værum aS nálgast
foss, einkanlega vegna þess aS dalurinn mjókkaði líka
alt í einu og varð að hrikalegu og eySilegu gljúfri.
Tií vinstri handar hóf sig hár veggur mosavaxinna
Metta. Eik og fura skaust upp úr kletta-sprungun-
um, umvafin bergfléttu og hangandi smákjarri, og
náði þessi jurtagróSur alt upp aS efstu brúni hins
háa klettabeltis, sem af féllu töfraþrungnir skuggár
niður á hið djúpa vatn, við rætur bjarganna.
Nokkrum hundruðum feta fyrir neSan okkur
ólgaSi áin og freyddi; því næst hvarf hún alt í einu,
en sást svo aftur koma í ljós gegnum hvitan úSa-
mökkinn, i grænni fjarsýn.
Til hægri handar var bakkinn hallbleytt mjó
grasræma, en þar fyrir ofan tóku viS skógivaxnar
hæðir og voru til aS sjá eins og dimmgræn flöjels-
gjörð.
— LegSu að, sagði kreóla kónan unga.
Um leið og Alain batt bátinn, hoppaSi hún létti-
iega í land og kallaSi til min:
— Jæja, herra Ódíot, ætlið þér nú ekki að fá
yfirlið? Eruð þér ekki höggdofa, hrifinn, töfraSur?
Menn segja annars, aS ]>etta sé dásamlega fallegur
blettur. Mér J>ykir vænt um J>ennan stað af því að
hér er altaf svali.... En nú skuluð þér koma meS
mér inn í skóginn — ef að þér þorið þaS — þá skal
eg sýna ySur steininn. fræga.
Ungfrú Margrét var nú kátari, fjörugri og
ánægjulegri, en eg hafði nokkru sinni séS haha áSur,
og hljóp hratt upp eftir grasivöxnum bakkanum; og
því næst snéri hún á stíg sem lá upp í gegnum kjarriS
á hæðinni fyrir ofan. Við Alain fórum í humáttina á
eftir, hvor á eftir öörum.
Eftir stundar göngu nam ungfrú Margrét staS-
ar svo sem til að átta sig, en svo beygSi hún rétt aS
kalla strax á eftir meS snöggu átaki tvær samfléttaS-
ar greinar til hliðar, snéri brott af stígnum og stefndi
beint inn í skóginn.
Nú fór feröalagið ekki aö verða eins skemtilegt.
Þar var torsótt að komast í gegnum eikarkjarrið
og þéttan skóginn; ungu trén voru býsna óþjál og
kræklóttar greinamar fléttaöar hver í aðra.
Okkur Alain gekk aS minsta kosti hálf-illa að
hafa okkur áfram; við urðum að ganga mjög áiútir,
og af því að við rákum höfuð í greinarnar i hverju
spori, þá heltist reglulegt steypubaS daggar yfir
okkur.
Ungfrú Margrét hefir aftur til að bera mjúk-
leik kvenj>jóöarinnar og katt-líkan fimleik; hún sveif
J>ví fyrirhafnarlaust, að J>ví er séð varð, gegnum J>etta
völundarhús, en hló hjartanlega aS J>ví, hvað bágt viS
áttum með aS fylgja henni, og var sem hún setti sig
út til að láta greinarnar kippast aftur og slást fram-
an í okkur.
Loks komum viS að dálitlu rjóöri, sem virtist
vera efst uppi á hæöar-öldunni. Þar sá eg, og ekki
með öllu hrifningarlaust svarta, geysimikla hellu, er
hvíldi á fimm eða sex stóreflis-björgum, hálf-signum
í jörð, er mynduöu helli, er hlýtur í raun og sann-
leik aS vekja fjálgleik hjá manni.
Við fyrsta augnakast virtist í þessu höggunar-
lausa minnismerki, frá ævagömlum tímum, söguöld-
inni fornu, fólginn svo áhrifamikill máttur veruleiks,
og svo mikilfenglegur J>róttur, að ganga hlaut til instu
sálarfylgsna og töfra mann.
Nokkrir sólargeislar skutust gegnum laufskrúSiS
og léku um rifóttan flöt hellunnar, og breiddu yfir
þenna hrottalega fórnarstaS ljúflegan bjarma.
Jafnvel ungfrú Margrét stóð hugsandi og horföi
á J>etta meS fjálglegum svip.
Eftir aS eg hafði fariS inn í hellirinn og skoSaS
minnismerkið ítarlega, tók eg að gera uppdrátt af því.
Um stund hafði eg verið svo sokkinn niSur í
starf mitt, að eg hafði alls ekki tekiS eftir hvað fram
fór í kringum mig, en alt í einu kallaði ungfrú
Margrét:
— Viljið J>ér ekki fá hofgyðju, til að gera mynd-
ina liflegri? v
Eg Ieit upp úr bókinni.
Hún hafði gert sér sveig um enni úr laufgaöri
eikargrein, stóS nú upprétt á fórnarstallinum og
studdist kæruleysislega við nokkur eikartré.
í skugganum undir laufskrúðinu sýndist hviti
kjóllinn hennar eins og skínandi hjúpur, og úr aug-
um, hennar stafaSi undarlegur bjarmi, er varð enn
áhrifameiri vegna eikarlaufkransins, sem sveigöur
var aS enni hennar.
Hún var aðdáanlega fögur, j>ar sem hún stóS,
og eg ímynda mér að\hún hafi vitað af J>ví sjálf.
Eg virti hana fyrir mér hljóöur, þvi að eg fann
ekki orS til að lýsa hugsunum mínum, og þvi sagði
hún:
— Ef eg trufla yður, þá skal eg fara ofan aftur.
— Nei, nei, veriS þér kyrrar, i öllum bænum.
— Jæja, en þá veröiö J>ér að flýta yöur, og
dragið J>ér lika mynd af Merwyn; hann er hofgoðinn,
en eg hofgyðjan.
Mér hepnaðist að draga nokkurn veginn eölilega
frummynd, af þeirri skáldlegu sýn, er alt í einu bar
mér fyrir augu.
Þegar eg var búinn meö myndina, kom ung-
frú Margrét til mín og virti hana fyrir sér mjög
ítarlega.
— Hún er ekki svo slæm, sagði hún.
Því næst fleygöi hún eikarsveignum niSur
hlæjandi og sagði ennfremur:
— Og nú skuluS þér kannast viS aS eg var góð
og eftirlát!
Eg var fús til aS viðurkenna þaö, og ef hún
heföi spurt mig um þaS, hefSi eg gjarnan viljaö iáta
hana vita aS hún var býsna ástleitnisleg líka; annars
hefði hún heldur ekki verið veruleg kona, og full-
komleiki er afarleiöinlegur. Jafnvel gyöjurnar sjálf-
ar verSa að hafa eitthvaS meira til aS bera heldur en
J>eirra ódauðlegu fegurS, til þess aS geta vakiö ást
á sér.
Dr.R. L. HUKGT,
Member of Royal CoII. of Surgeons
Eng., útskrifaSur af Royal College ofi
Physicians, London. Sérfrxöingur *
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum. —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portage
Ave. (á móti Eaton’sj. Tals. M. 814.
Tími til viðtals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
fslenzkir lógfræðingar,
Skrifstofa:— Koom 8n McArthur
Building, Portage Avenue
Áritun: p. O. Box 1650.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
ÓLAFUR LÁRUSSON
.og
BJORN PALSSON
YFIRDÖMSLÖGMENN
Annast IögfTœðisstörf á Islandi fyrir
Vestur-Islendinga. Otvega jarðir og
hÚ8. Spyrjið Lögberg um okkur..
Reykjavik, - lceland
P. O. Box A 41
Dr. B. J. BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
TELEPHONE GARRYB^O
Office-Tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimili: 620 McDermot Avk.
TELEPHONE GARRY 321
Winnipeg, Man.
Or. O. BJORNSON
Office: Cor, Sherbrooke & William
i>:i.i:i>iioxk, gakry 354»
Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Hcimi i: Stc 2 KENWOOD AP'T’S.
Maryland Street .
Teiæphonei gahry T03
Winnipeg, Man.
Vér leggjum sérstaka áherzlu 6 a8
selja meíSöl eftir forskriptum lækrra.
Hin beztu meöö!, sem hægt er aC ffe.
eru notuð eingöngu. pegar þér komlt)
með forskriptina til vor, megiB þér
vera viss um aS fá rétt það sem lækn-
irinn tekur til.
COIiCIÆUGH & CO.
^otre Dame Ave. og Sherbrooke St.
Phorte. Garry 2690 og 2691.
Giftingaleyfisbréf selö.
Dr. W. J. MacTAVISH
Office 724J Vargent Ave.
Telephone Vherbr. 940.
I 10-12 f. m.
Office tfmar ^ 3-5 e m
( 7-9 e! m.
— Heimix.1 467 Teronto Street_
WINNIPEG
telephone Sherbr. 432.
Tvær vísur.
Heimkoman.
fOrkt í svefnrotum.J
GóSur faSir skar mér skerf
skírra þaö er letri.
Heim þvi glaöur héöan hverf.
Hvar er staður betri?
Burtförin.
éKveðið þegar höf. var glaS-
vaknaður.J
Tímann kveö -— og heimur hlær,
hlæ að téðum kvölum.
Ljósin sé mér loga skær
lífs í gleöisölum.
/. G. G.
Lögbergs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞVÍ
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
Dr. Raymond Brown,
Sérfræðingur í augna-eyra-nef- og
háls-sjúkdómum.
326 Somerset Bldg.
Talsími 7262
Cor. Donald & PortageAVe.
Heima kl. 10— 12 og 3—5
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST,
sei'ir likkistur og annast
nm útfarir. Allur útbún-
a3ur sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvarBa og legsteina
<3- 2152
S. A. 8IQUHD8OW Tals. Sherbr, 2786
S. A. SIGURÐSSON & C0.
BYCCIfiCANjEþN og F/\STEICN/\SALAB
Talsími M 4463
Winnipeg
Skrifstofa:
208 Carlton Blk.
J. J. BILDFELL
FASTEIGm ASALI
Room 520 Union Bank - TEL. 2685
Selur hús og lóBir og annast
alt þar aBlútandi. Peningalán