Lögberg - 06.11.1913, Blaðsíða 6

LÖQBERG, FIMTUDAGINN 6. Nóvember 1913.
Fátæki ráðsmaðurinn.
Saga eftir
OCTAVE FEULLET.
Þaö var óvenju-hlægileg sýn, sem okkur bar þar
fyrir augu, og herra de Bévallan hafSi vist sjálfur
eitthvert hugboö um þaö, aö hann væri spaugilegur
ásýndum; hann herti sig því enn meir en áöur til aö
ná fótfestu, en þaö virtist ekki aö neinu haldi koma.
Loks virtist hann þó vera búinn aö festa fót á
bakkanum, en þó hrapaði hann rétt á eftir, þvi aö
þyrnigreinarnar slitnuöu og hann tók aftur aö busla
í vatninu í mikilli örvænting.
Þaö var ósköp aö sjá manninn. Aldrei held eg
aö ungfrú Margrét hafi skemt sér eins velj Fyrir-
mensku-bragur ailur hvarf af henni og loftið kvaö
viö af hvellum hlátrum hennar, eins og hún væri glett-
in skógargyöja.
Tárin runnu niður um kinnar henni, hún klapp-
aöi saman hönduum, réöi sér ekki fyrir kátínu og
hrópaöi milli hláturkastanna:
— Bravó! Bravó! herra de Bévallan! Þetta er
stórfengilegt! Óviöjafnanlegt! Aödáunarvert!
Aö lyktum tókst de Bévallan aö hafa sig upp á
bakkann, Þegar þangaö var komið snéri hann sér
móti kvenfólkinu og tók til aö halda ræöu, sem þó
heyröist trautt vegna dynjandans í fossinum; en af
fjörugum tilburöum hans, miklu handleggja-veifum
og raunalegu brosi mátti ráöa aö hann var aö gefa
okkur skýringu til málsbóta óhappi sinu.
— Já, einmitt þaö, herra de Bévallan; viö skilj-
um alt þetta, svo dæmalaust vel, sagöi ungfrú Mar-
grét, en hélt þó áfram aö hlægja reglulegan ertnis-
væri nauðsynlegt aö losna við sem fyrst, því annars
er hætt við aö þér lendið í óyndislega þrenning meö
þeim frú Aubry og Samt-Cast hertogafrú.
Eg segi þetta að eins til að aðvara yður; eg hefi
aldrei gert mér þaö í hugarlund sjálf aö eg væri sér-
vitur eða rómantisk, eöa hafi nokkurn tíma verið þaö;
en mér er þaö ánægjuefni aö vita, aö hér í heimi eru
menn, sem fúsir eru að leggja mikið í sölumar fyrir
aðra — og eg hefi líka trú á því aö óeigingimi sé til;
aö minsta kosti er eg ekki i vafa um óeigingimi hjá
sjálfri mér, og eg trúi því líka til til sé sannarlegt
hugrekki, því að eg hefi sjálf þekt miklar hetjur.
Og eg fagna lika yfir því aö heyra litla fugla
syngja í garöinum hjá mér og hugsa um það hvaö
hátt kirkjuturn minn muni gnæfa mót heiðbláum
himni.
Þetta er kannske hlægilegt alt saman, góða mín,
en eg ætla aö eins að vekja athygli yðar á því, að þess
kyns hugsanir eru eini auöur fátæklinganna; viö
herra Ódiot eigum engan annan auð, og það sem ein-
kennilegast er, að við erum ekki aö barma okkur yfir
þvi.
Nokkru síðar er ungfrú Margrét haföi verið að
hnýta eitthvað í mig, eins og hún var vön, kallaði
móöir hennar á mig og sagöi*
— Dóttir min er óvingjarnleg í yðar garö, herra
Ódiot, en látiö það ekki á yður bíta. Þér hafið, ef
til -vill tekið eftir því, aö lundarfar hennar hefir
breyst töluvert í seinni tið?
— Já, ungfrúin virðist vera nokkuð dutlunga-
gjamari, en hún hefir veriö.
— Og hamingjan veit aö þaö er ekki ástæöulaust.
Hún er komin á fremsta hlunn meö að stiga stórt
spor á lífsleiðihni, og ungt fólk er oft önuglynt þeg-
ar svo stendur á.
Eg kinkaði kolli og þagði.
— Þér eruð vinur okkar, hélt frú Laroque áfram',
og þætti mér vænt um aö þér vilduð nú segja okkur,
hlátur á kvenmansvísu; það voru snildarlegir tilburö-
ir, sem þér sýnduð, og getiö verið upp með yöur af! hvernig yöur geðjast að de Bévallan.
Þegar hún loks hætti að hlægja spuröi hún mig — Herra de Bévallan er eftir því, sem mér er
hvernig við ættum að fara aö þvi aö koma bátnum | bezt kunnugt, stórríkur — kannske ekki alveg eins
aftur á réttan kjöl, og bjarga honum, þvi að hann ríkur og þér, — en hann hefir þó býsna ríflegar tekj-
væri beztur allra bátanna. 1 ur, um hundraö þúsundir franka á ári.
Eg lofaði henni að fara þangað þarna daginn | — Um efnahag hans er ekkert að segja, en hvað
eftir, með nokknun vinnumannanna, og koma bátn- segið þér um mannkosti hans?
um heim. j — Herra de Bévallan er mesti snyrtimaður, hann
Siðan lögöum við glöð og kát af stað aftur jer andríkur og álitinn hinn kurteisasti maður.
heimleiðis til hallarinnar; en de Bévallan, sem ekki
Þetta getur alt verið gott og blessað, en haldið
X.
20. Ágúst.
var í sundfötum, varð aö fara aðra leið, og sáum við þér að dóttir min verði lánsnianneskja, ef hún giftist
hann hverfa inn á milli klettanna á hinum bakka I honum .J
fljótsins. — Eg get ekki ímyndað mér að hann geri hana
að ólánsmanneskju. Hann er alls ekki vondur maður.
— Eg veit alls ekki, hvað gera skal! Mér geöj-
ast ekki rétt vel að honúm . . . . en hann er sá eini
maður, sem dóttir min viröist ekki hafa óbeit k ... .
og svo eru þeir ekki tiltakanlega margir, sem hafa
Loks hefir þessi einkennilega kona gert mér upp- |,hvmdraS þúsundir franka í árslaun.
skátt um hið mikla leyndarmál sitt. Eg vildi aö hún, Þér getis vist geti8 þvi nærri> að dóttir mina
heföi látið þaö ogert! hefir ekki skort biöla. ... Síöastliðin þrjú ár, hefir
Næstu daga eftir atburðinn, sem um er getiö hér hei]I herskari safnast aS henni Qg einhvern
á undan, haföi ungfrú Margrét brugðiö á ný yfir sig ^ verSur aS binda á þaS £g er veikbygS og get
þótta, grunsemdar- og fyrirlitningar-hjúpi, er hún var fallis fráj hvenær sem er> og þá stendur dóttir min
vön aö bera um sitt fagra höfuö. Það var engu lík- |ein uppi ^ forsjálaus . . . Og af þvi aö þetta er að
|ýmsu leyti álitlegur ráðahagur, og mörgum virðist
hann góður, væri það mjög óskynsamlegt af mér, að
fara að sitja mig upp á móti honum. Eg er ásökuð
um að vekja draumóra hjá dóttur minni .... en það
er alveg tilhæfulaust. Hún veit víst gerla hvað hún
vill. En hvað viljið þér nú ráðleggja mér?
Vill frúin leyfa mér að spyrja hvernig ung-
þetta? Hún hefir góða dóm-
greind og er yður einkar vinveitt. i
— Ef eg hlýddi á ungfrú de Porhoét, þá vísaði
eg herra de Bévallan óðar á bug .... En hún má trútt
um tala .... Ekki þarf aö gera ráð fyrír því aö hún
fari að giftast dóttur minni, þó að de Bévallan sé frá
ara, en að hún sæi eftir þeirri ertnis-kæti, sem hún
hafði leyft sér að hafa í frammi fyrir skemstu. Hún
sveif fram ein,s og jökulkaldur skuggi kæruleysis og
ólundar, innan um veizlufólk, er hvað eftir annað
kom til hallarinnar næstu daga á eftir, í samkvæmi,
stór-veizlur og á dansleiki, sem þar voru haldnir.
Háðslegum ummælum fór hún um göfugustu
antllegar nautnir, sem til eru, þær nautnir einmitt sem j fnf de porhoet lizt a
íhugun og hugsunarþrött þarf við, ellegar hún dró 1
dár að þeim tilfinningum, sem flestir telja helgar, og
finst sjálfsagt að misbjóða ekki. Ef minst var lof-
lega á eitthvert göfugt verk er hugrekki haföi þurft
til að vinna, eöa mannúðar-starfsemi, reyndi hún ávalt
að snúa því þannig, aö eigingirni lægi á bak viö, hjá
þeim sem hlut eiga að máli’. Og ef nokkur var svo ó-
heppinn aö minnast nieð lotningu á listaverk, þá gerði
hún að því hinn mesta gys.
Uppgerðarhlátur hennar, óþýður og kaldrana-
legur, mundi likastur hæðni fallins engiis, er samúö-
arlaust geröi gys^jtð öllum fegurstu og göfugustu
eiginleikum mannsandans.
Þessi undarlega löngun til að traöka á liugsjón-
um meöbræðranna, var sérstaklega stæld gegn mér á
fjandsamlegan hátt.
Mér gat ekki skilist og skilst það ekki enn, hvem-
ig á þvi stóö, að hún beindi þessmn ofsóknum svo
sérstaklega gegn mér; sannast aö segja hef eg bjarg-
fasta trú á því sem guðdómlegt og göfgandi er, og
þeirri skoðun ætla eg að halda til hinstu stundar; en
þaö er ekki ætlun mín, að halda þessum tilfinningum
mínum fram opinberlega, eða gera mikið veður úr
þeim; í því er eg jafn-fastráðinn eins og hinu, að láta
ekki ást mína veröa neinum til leiöinda.
Ef ekki væri þannig ástatt fyrir mér, væri eg
illa kominn.
En hvemig sem eg vóg orð mín, varð ekki hjá
því komist aö hún teldi mig mesta draumsjónamann.
Ungfrú Margrét sakaði mig um að vera róm-
antiskan og fullan af alls kyns draum-órum; þetta
geröi hún til þess að fá tilefni til þess aö hæöast að
mér; þaö var því líkast sem hún fengi mér ósýnilega
hörpu i hönd, til þess að skemta sér við að slíta
strengi hennar á eftir.
Þó að þessi hildarleikur ungfrú Margrétar gegn
göfugustu skoöunum annara og öllun unaðsemdum
mannlegs lífs væri engin nýjung, bar þó svo ónotalega
mikið á honum, að hlaut að særa alla þá, er þótti
vænt um hina ungu stúlku.
Einu sinni eftir að við höfðum hlýtt á ásakanir
ungfrú Margrétar gegn mér sagði ungfrú de Porroét
við hana:
— Heyrið þér góða mín, það er einhver óskap-
legur títonsandi kominn í yður í seinni tíð, sem yður
hnekt.
— Ef hér er eingöngu um peninga að i*æða, er
de Bévallan alveg óviðjafnanlegur biðill; það verður
ekki hrakið .... og ef yður er mjög mikið áhugamál
að ná í þessar hundrað þúsundir franka í árstekjur
þá ....
— Eg sjálf met hundrað þúsundir franka engu
meir en hundrað sous, herra Ódiot. En hér er ekki
um mig að ræða, heldur dóttur mína .... Ekki get eg
farið að gifta dóttur mína múrsmið; tinst yður það?
Sjálf hefði eg mjög fúslega viljað giftast múrara, en
það sem eg hefi talið hamingjusamlegast mér til
handa, rrmndi dóttur minni ef til vill ekki hugna. Eg
verö því aö fara eftir áliti annara en mínu er eg vel
henni mannsefni.
— En ef yður geðjast að ráöahagnum frú ....
og dóttur yðar líka ...
— Nei, nú hefi eg sagt yður að mér geðjast alls
ekki aö ráðahagnum.......og dóttur minni ekki held-
um .... Þetta er hygginda-kvonfang . . , . eingöngu
hygginda-kvonfang.
— Er ráöahagurinn þá fastákveðimn ?
— Nei, vitaskuld er hann það ekki, úr því að eg
að spyrja yöur ráða. Og ef alt væri nú orðið fast-
ráðið, þá væri dóttur mín rólegri; það er þessi vafi
sem gerir hana þreyjttlausa og . . .
Frú Laroque hallaöi sér aftur á bak upp að yfir-
tjaldinu, er sett hafði verið yfir hægindastól hennar
og spurði því næst:
— Hafið þér nokkurn grun um, yfir hverju hún
býr? . • 4
— Nei, það hef eg ekki, frú mtn góð.
Hún starði á mig um stund blikandi augum; þvt
næst stundi hún þungan og sagði bliðlega en rauna-
lega:
— Jæja, eg ætla þá ekki að tefja yöur lengur,
herra Ódíot.
Mér hafði ekki komið á óvart þessi tíðindi, því
að það hafði verið auðséð, að frú Margrét hafði í
siðustu tíð sýnt de Bévallan alla þá alúð, sem við var
hægt að búast af henni.
Þó virtist íramferði hennar fremur bera vott um
vinsemd heldur en hún væri ástfangin af hinum unga
aðalsmanni, og var það ekki nema eölilegt.
Mér fyrir mitt leyti hefir aldrei geðjast aö de
Bévallan, og má vera aö þaö hafi komið um of fram
i dagbók minni, að lýsing mín af honum yröi-frem-
ur skripamynd heklur en sönn mynd. En hann hefir
J>ó til að bera þá hæfileika og þá galla, sem konum
geöjast að.
Hann er gersneyddur öllu Htillæti, en það kem-
ur ekki að sök; kvenfólki fellur þaö vel.
Hann hefir til aö bera þá andríku, hæðilegu ró-
legu ósvifni, sem aldrei verður ofboðið, en margir
láta blekkjast af, og ávalt tryggir þeim, sem hana á,
einskonar vald og yfirburði yfir öðrum.
Hann er hár vexti, stórfeldur i andliti, er mjúkur
í öllum líkamshreyfingum, viðurkendur reiðmaður og
veiöimaöur; en alt þetta styður að því aö gera hann
álitlegan í augum kvenfólks. Þar aö auki felst eitt-
hvaö dirfskuþrungið í augnaráði hans, eitthvað töfr-
andi og ofbeldisfult, sem þó er í góðu samræmi við
æfiferil hans og framkomu, en vegna órósemi í huga
kvenna, og leggur bál í brjóst þeirra.
Nú er þess að geta, aö helzt hafa slíkir menn náð
haldi á ástum lcvenna, sem minni háttar má telja. Frá
fyrstu viðkynningu hefi eg alt af ímyndað mér, að
ungfrú Marfrét ætti jafn-göfugt hjarta, sem hún er
fríð sýnum; en nú í síðari tíö hefir hún látiö i ljós
þess kyns tilfinningar, sem auðvirðilegar mætti kalla,
og mér finst það þess vegna mjög Mklegt, að hún láti
mótstööulaust, og án þess að nokkur djúp tilfinning
raski venjulegu kæruleysi hennar, bindast þessum al-
kunna ástagarpi og hafni sig í hygginda-hjónabandi.
Eg hlaut náttúrlega aö gera mér þetta aö góðu,
og féll þaö léttara heldur en svo sem mánuði fyr, því
aö eg hafði neytt allrar orku, til að stríöa móti fyrstu
einkennum ástar, er bæöi beilbrigð skynsemi og sóma-
j tilfinning sjálfs mín hlaut að fyrirdæma.
Konan sem olli þessu mikla sálarstríði, sem eg
átti i, hún varö mér lika, án þess að vita af, stoð í
því stríði.
Hún hafði ekki getað leýnt fegurð sinni fyrir
mér, en hinsvegar afhjúpaði hún innræti sitt, og hafði
[það nægt til aö Ioka hjarta mínu fyrir henni um.all-
an ókominn tima.
Þaö var ef til vill engin ógæfa fyrir auðuga dótt-
ur miljónaeigandans, en það var hamingja fýrir mig!
Meðan þessu fór fram, tókst eg á hendur ferð
jtil Parísar, bæöi í erindagerðum fyrir frú Laroque og
| sjálfan mig.
Þegar eg kom þaðan aftur, eftir eitthvað tveggja
daga liurtuveru, var mér sagt, að gamli Laroque
■ hefði ekki lint á þvi allan daginn að kalla á mig, svo
jaö eg hraðaði mér á fund hans, strax þegar eg kom.
Jafnskjótt og hann sá mig hýrnaöi yfir honum
og dauft bros færðist yfir blóðlausar varimar.
Hann staröi á mig, aö mér fanst meö illmann-
legum fögnuði og duldum feginleik, og sagði með
sinni dimmu röddu: |
— Herra de Saint-Cast er dáinn.
Þessi frétt, sem öldunginn hafði augsýnilega
langað til að flytja mér, var dagsönn.
Nöttina áður hafði Saint-Cast herforingi fengið
heilablóð og eftir klukkustundar sjúkleik hafði
dauðinn kipt honum burtu af auðlegðar heimilinu,
semi hann hafði átt konu sinni að þakka.
Þegar Jæssi harmafrétt barst til hallarinnar, hafði
frú Aubry þegar í stað farið á fund vinkonu sinnar,
og sagði Desmaret læknir okkur síðar, aö þessar kon-
ur hefðu allan daginn setið á skrafstólum og verið að
hugsa um dauðann í öllum mögnlegum myndum; þær
hefðu verið að tala um það, hvað óvænt hann gæti
að borið, hve gersamlega ókleift væri að sjá hann
fyrir, eða verja sig gegn honum, hve gagnslaust væri
aö gráta hina látnu. er ekki væri auðið að vekja til
Hfs á ný, og svo töluðu þær um timann, er græddi
öll sár o. s. frv.
Síðan hefðu þær sezt að matborði og etið og
drukkið af beztu lyst.
— Borðið þér nú vel, herforingja frú; maður
verður aö reyna að halda við kröftunum, því tit þess
ætlast guð almáttugur, sagði frú Aubry.
Þegar kom að cftirmatnum, lét herforingja frú-
in sækja spanskt vín í kjallara. Það var vintegund
sú, sem hintim látna herforingja haföi þótt Ijúffeng-
ust til drykkjar, og þessvegna vildi herforingja-
frúin um fram alt gæða vinkonu sinni á henni. en frú
Aubry var ófáanleg til að drekka ein; lét því herfor-
ingjafrúin tilleiðast að drekka ofurlítið gas af víni
meö sætabrauði, því að hún sagði sem svo að það
kynni að vera guðs vilji. Svo mátti skoða þetta sem
erfidrykkju eftir herforingjann.
í gærmorgun stigu þær frú Laroque og dóttur
hennar upp í vagn íklæddar sorgarbúningi og settist
eg þar hjá þeim. Klukkan tiu komum við til kaup-
túnsins.
Meðan eg var við jarðarför herforingjans, voru
þær mæðgur ásamt frá Aubry hjá ekkjunnr að hugga
hana.
Þegar sorgarathöfninni var k>kið, snéri eg aftur
heim í hús ekkjunnar, og var mér þar ásamt öðrum
fleiri syrgjendum fylgt inn í þann fræga sal, þar sem
húsgögnin inni höfðu kostað fimtán þúsund franka.
I hálfrökkrinu sem inni var kom eg auga á ekkju
herforingjans sitjandi á legubekk, sem hafði kostað
tglf þúsund franka. Herforingja frú var með mikl-
um hrygðarsvip, hjúpuð í grisslæðu, sem við fengumi
innan skamms að vita verðið á.
Við hlið hennar sat frú Aubry og var hún sönni
ímynd hrygðar og örvæntingar. Eitthvað milli tíu
og tuttugui vinir og ættingjar voru enn fremur þarna
inni.
Við stóðum t hóp yfir í öðrumi enda salsins og
heyrðum þá fótatak og mikið marr í stígvélum; allir
þögöu og biðu með óþreyju eftir komumanni. öðru
hvoru heyrðist stuna frá legubekknum, og hermdi frú
Aubry hana eftir í sífellu svo að engu var líkara en
náttúrlegu bergmáli.
Við sáum að sá er inn kom var ungur maður,
sem hafði orðið á eftir hinum, því aö hann staldraði
viö að reykja vindling þann, er hann hafði kveikt í
þegar við fórum út úr kirkjugarðinum.
Um leið og hann gekk í hóp hinna karlmannanna
tók herforingja frúin eftir honum.
■— Ert það þú. Arthur? spuröi hún með veikri
röddu.
— Já, frænka, svaraöi ungi maðurinn og gekk
fram á gólfið.
— Jæja, það er þá vist alt búið, sagði ekkjan með
hrygðarrödd og dró seiminn.
— Já, frænka, svaraði ungi maðurinn hratt cg
með mikilli áherzlu.
Þessi Arthur var annars maður, sem var frábær-
lega ánægður með sjálfan sig.
Nú varð löng þögn. og því næst bar herforingja-
frúin upp langa runu af spurningum, er streymdu út
úr hennar sár-þjökuðu sál.
— Fór alt eins og vera átti?
— Já, frænka, það hefði ómögulega getað verið
fariö nær tízku, en gert var.
— Var margt fólk viðstatt?
— Já, alt bæjarfólkiö, frænka, hver manneskja'.
— Og herliðið?
— Já, frænka, öll setuliðsdeildin, og lúðrar-þeyt-
araflokkur á undan.
— Var eldliðiö þar líka?
— Já, frænka, alt eldliðið.
Það var mér hreinasta ráðgáta, hvernig á því
stóð, að herforingjafrúnni' varð svo mikið um aö
hevra að eldliðið hefði verið viðstatt, en sú frétt fór
þó alveg meö hana; þá veinaði hún yfir sig og stein-
leið yfir hana. Alt kvenfólkið rauk upp til handa
og fóta til að hjálpa henni, og við karlmennirnir not-
uðum tækifærið til að hafa okkur í burtu.
Eg fyrir mitt leyti varð fyrstur til að fara út,
því að mér fanst það ógerningur að hlusta lengur á
hræsnis-harmatölur þessarar nornar út af hinum góða,
heiðarlega en þreklitla manni, er hún hafði gert æfina
lítt bærilega, og að likindum valdið dauða.
Innan stundar kom frú Laroque út, spurði hvort
eg vildi fylgja henni til leigubólsins Langoat, er lá
fimm eða sex mílur utan við bæinn, niður við strönd.
Kona bóndans þar hafði fóstrað ungfrú Margrétu, og
frú Laroque og dóttir hennar höfðu fyrir löngu ráð-
gert að fara þangað. Nú var kona þessi sjúk, svo
að sérstakt tilefni var til að heimsækja hana.
Viö lögðum af staö á að gizka kl. 3, og var ákaf-
| lega heitt í veðri. Inn um opna vagngluggana fund-
um við þurt og brennheitt loftið streyma á okkur er
| við ókum yfir sendnar lyngheiðarnar.
Okkur var svo ómótt að samtal féll niður.
Frú Laroque hafði nú látið tilleiðast að fara úr
loðkápu sinni og viðurkendi það fúslega, að þetta væri
mikill blessaður hiti; hún hallaði sér út af og hvíldi
í óumræðilegri unaössælu.
Ungfrú Margrét sat uppi og svalaði sér eins og
ríkborin Spánarkona.
Við ókum gætilega upp eftir hinum miklu hæð-
um, sem svo víða má sjá i þessu héraði; sáum við þá
mikla hópa ferfætla silfurgljárra á ferli milli klett-
anna, sem voru brennandi heitir, og sömuleiðis heyrð-
um viö þyt ilmjurtanna, sem ávaxtahylkin opnast á í
sólargeislunum. :
í því aö við vorum komin miöja vega upp í eina
hæðina var kallaö til okkar skamt frá veginum;
— Viljið þið gera svo vel aö stanza augnablik?
Stofnfundur
hlutafélagsins EIMSKIPAFÉLAGS ISLANDS veröur
haldinn í Iðnaðarmannahúsinu í Reykjavík LAUGAR-
DAGINN 17. Janúar 1914 kl. 12 á hádegi.
Verður þar lagt fram til samþyktar frumvarp til
laga fyrir félagið, kosin stjórn og endurskoðendur og
tekin til meðferðar önnur mál, sem félagið snerta, eftir
því, sem tilefni verður til.
Aðgöngumiðar aö fundinum veröa afhentir á skrif-
stofu félagsins í Reykjavík dagana 12.—16, Jan. næstk.,
þeim, sem greitt hafa hlutafé sitt. Heimilt er mönnum
að fá öörum umboð til að mæta fyrir sig á fundinum.
Eyðublöð undir slík umboö fást hjá öllum umboösmönn-
um félagsins, og hjá þeim geta menn einnig fengið frum-
varp til félagslaganna.
Reykjavík, 26. September 1913.
Báöabirgöarstjórn Eimskipafélags íslands,
Eggert Claessen Jón Björnsson Jón Gunnarsson
yfirr.málafl.m, kaupm. samáb.st.
Sveinn Björnsson Thor. Jensen
yfirdómslögm. kaupmaöur.
I .ögbergs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞV(
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU . PANTIÐ STRAXl

Dr.R. L. HUR3T.
Member of Royal Coll. of Surgeooa
Eng., útskrifaður af Royal College
Physicians, London. Sérfræðingur í
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum —
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portage
Ave. (k móti Eaton’sJ. Tals. M. 814
Tími til viðtals, 10-12, 3-5. 7-9
THOS. H. JOHNSON og
HJÁLMAR A. BERGMAN, i
fslenzkir lógfraeBingar,
Skrifstofa:—Koom 811 McArthur ■
fiuilding, Portage Avenue
ÁRitun: p. o. Box 1ö50.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
ULArUK LAKU5S0N
og
BJÖRN PÁLSSON
YFIRDÓMSLÖGMENN
Annast lögf'aeÖisstörf á Islandi fyrir
Veatur-Islendinga. Otvega jarðir og
nús. Spyrjið Lögberg um okkur.
Rcykjavik, - lceland
P. O. Box A 41
Dr. B. J BRANDSÖN
Office: Cor. Sherbrooke & William '
TKLEPHONR GAREvaiiO
Officb-Tímar: 2- 3 og 7 8 e. h.
Hbimili: 620 McDkrmot Avb.
Telkphone garry 381
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJORN8DN
Office: Cor, Sherbrooke & V\ iliiam
tELEPHONEi GARRY 32«>
Office tímar: 2—3 og 7—8 e. h
Heimi i: Ste 1 KENWOOD AP'T’8.
Maryland Street
Telephonei garry T03
W/nnipeg, Man.
Vér leggjum sérstaka áherzlu ft aP
selja meSöl oftir forskriptuin lækna
Hin beztu meSöl, sem hægt er aS fft,
eru notuS eingöngu. Pegar þér komié
með forskriptina til vor, megiP (>é»
vera viss um að fá rétt það sem iækn-
irinn tekur til.
COtiCLiEUGII & CO.
ðotre Danie Ave. og Sherbrooke St.
Phone. Garry 2690 og 2691,
Giftingaleyfisbréf seld.
Dr. W. J. MacTAVISH
Office 724J ð'argent Ave.
Telephone .Vherbr. 940.
( 10-12 f. m.
Office tfmar •< 3-5 e m
( 7-9 e. m.
— Heimili 467 Toronto. Street _
WINNIPEG
telephone Sherbr. 432,
Dr. R. M. Best
Kveqna og barna læknir
Skrifstofa: Union Bank,
horni Sherbrooke og Sargent
Tímar: 3 — 5 og 7—8.
Heimili: 605 Sherbrooke Street
Tóls. Garry 4861
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St
Suite 313. Tals. main 5302.
Dr. Raymond Brown,
SárfræOingur í augna-eyra-nef- og
háls-sjúkdómum.
326 Somerset Bldg.
Talsími 7262
Cor. Donald & Portage Ave-
Heima kl. xo— 12 og 3—5
A. S. Bardal
843 8HERBROOKE ST.
aelur Ukkistur og annast
00 útfarir. Allur útbún-
aöur sft beiti. Eoafrem-
nr selur bann allskonar
minnisvarOa og legsteina
Tmlm Onppjt 2162
m. A. WOUAPQOM Tals. Sherbr. 2786
S. A. S1GURÐSS0N & C0.
BYCCIfiCAKfftH og ffSTIICH^SALAR
Skrifstofa: Talsími M 4463
206 Carlton Blk. Winnipeg
J. J. BILDFELL
FABTUIQn abali
Room S20 Union Bank - TEL. 2685
Selur hús og lóflir og annast
alt þar aO lútaudi. Peningalán