Lögberg - 26.03.1914, Blaðsíða 2

t
LOGBEBQ, FTMTUDAGINlv 26. AfARZ 1914.
SYRPA
er komin út og verður send kaup-
endum þessa viku. (Er þaB 2. hefti
af 2. árg.)
NÝ SAGA
ettir skáldið
J. MAGXfrS BJARNASON,
sem lieitir:
I RAUÐÁR-
DALNUM
byrjar að koma út I þessu hefti. Sag-
an er löng og mikil og heldur áfram
að koma út I Syrpu um langt skeið.
Fer sagan fram í Winnipeg og ann-
arsstaðar I Rauðárdalnum — eins og
nafnið bendir til — á frumbýiingsár-
um lslendinga hér f álfu, og mun
mörgum forvitni hana að Iesa. —
Forlagsréttur trygður.
Innihald þessa lieftLs er:
Móðirin. Saga—Jarðstjarnan Mars.
Eítir Júhann G. Jóhannsson, B. A. —
Staurar. Saga eftir Egil Erlendsson.—
Sjóorustan milli Spánverja og Eng-
líndinga 1588. Eftir Sir Edw. Creasy.
(þýtt af séra Gu'ðm. Árnasyni).— I
Rauðárdalnum. Saga eftir J. Magnús
Bjarnason.—páttur Tungu-Halls. Nið-
url. Eftir E. S. Vium.—Svipur Nellie
Evertons. Saga.—Flöskupúkinn. Æf-
intýri.—Dæmisögur Lincoins.
Argangur Syrpu — 4 hefti — kostar
$1.00. Hvert Iiefti í lausa.solu 30c.
Gerist kaupendur Syrpu strax, þvl
grunur minn er sá, að upplagið
hrökkvi hvergi við eftirspurninni. —
Næsta hefti I Apríl-lok.
6LAFUR S. THORGEIRSSON',
Tals. G. 3318. 678 Sherbrooke St.
WINNIPEG. MAN.
sat í stafni, og horfði á Snjólf
gamla innbyrða gljáandi veðina.
En einnig þeir tímar voru beiskju
blandnir, því suma daga grét him-
ininn, og Snjólfur gamli varð að
róa einn á gaflkænunni sinni.
I>ar kom þó, að Snjólfi litla óx
svo fiskttr um hrygg, að hann gat
fylgt Snjólfi gamla á sjó í hvaða
veðri sem var. Og upp frá þeim
tíegi höfðu þeir aldrei skilið hvor
við annan. Hvorugur mátti af
öðrum sjá stundinnv lengur. Ef
annarhvor þerra rumskaðist í
svefni, vaknaði hinn strax. og
yröi annarhvor Jteirra andvaka, gat
liinn ekki með nokkruimóti sofn-
að. — — —
Maður gat lntgsað sér. að þeir
var allur brotinn og bramlaður.
Sumstaðar stóðu stoðarendar upp
úr snjónum og hingað og þangað
sást á verkfæri og áhöld. Snjólfur
litli ráfaði niður í fjöruna, til þess
að líta eftir kænunni. Hann sagði
ekki neitt, þegar hann sá brotin af
henni skolast hingað og þangað í
flæðarmálinu, en hann varð þung-
brýnn við.
Svo gekk hann aftur upp úr
fjörunni. og settist á steininn hjá
líkinu.
Þetta voru óskemtilegar horfur,
luigsaði hann með sér. Hefði kæn-
an bara verið óbrotin, þá hefði
hann getað selt hana. Því ein-
I hversstaðar varð að ná i það, sem
I þurfti t 1 útfararinnar. Snjólfur
'hefðu verið svo samrýmdir, af því hafði jafnan sagt, að þegar maður
þeir hefðu haft svo margt að
spjalla um sin á milli. En svo var
ekki. Þe:r þektu hvor annan svo
vel, og báru svo óbilandi traust
hvor til annars. að þeir þurftu
ekki talsins við; — dögum saman
sögðu þeir ekki nema orð og orð
dæi. þyrfti maður að eiga fyrir út-
förinni, þvi það væri skömm að
þvi, að láta grafa sig á kostnað
sveitarinnar. En hann hafði bætt
þvi við, að beir gætu báðir dáið
rólega, hvenær sem vera skyldi,
þvi þaö fengist aö minsta kosti
Feðg
arnir
Þeir áttu heima utanvert við
kauptúnið, feðgarnir. Báðir hétu
a stangli. Og þá kunnu þeir hvað | nægilegt í útfararkostnað fyrir þá
bezt við sig hvor hjá öðrum. Þeir | báða, fyrir kofann, kænuna, á-
j höldin og nesið — á uppboðinu.
að gera sig skiljan- | En nú var altsaman eyðilagt.
j Nema nesið. Og hvemig átti hann
sem | að fara að, að gera sér fé úr þvi?
Hann var hræddur um að það væri
sem kom upp aftur og aftur, — j einskis virði, svona alveg allslaust
það er að segja: Það var alténd og eyðilagt ............Og nú loksins
Snjólfur gamli. sem sagði hana við ! datt honum líka í hug, að hann
Snjólf litla. Og orðin voru þessi: j hefði sjálfur ekkert að borða, og
- “Maður verður bara að sjájhlyti líklegast að drepast úr sulti,
því hafði hann gley'mt til þessa.
þurftu ekki nema aö lita hvor á
annan, til þes
lega.
En meðal jæirra fáu orða
fóru á milli þeirra. var setning,
um, að standa i skilum við alla, og
skulda engum neitt, og svo reiða j Hann langaði e:ginlega mest til,
sig á forsjónina.’’ j að hlaupa niður i f jöruna, vaða út
F.nda sveltu þeir heldur en að j í sjóinn og drekkja sér. JEn þá var
að bæði hann og Snjólfur
vrðu jarðaðir á kostnað sveitar-
kaupa nokkuð, sem þetr gátu ekki ! l>a’N
borgað út í liönd. Og þeir rifuðu ; yðu
sér saman föt fir gömlum striga- innar. Og nu fanst honum á-
druslum, og- karbættu þau. til þess ; byrgðin hvíla a sér, fyrir þá báða.
að hylja nekt sina skuldlaust.
Allir nigrannar þeirra skulduðu.
Og borguðu ekki kaupmanninum
nema endrum og eins — og aldrei
að fullu. En feðgarnir
aldrei skuldað nokkrum
höfðu j
manni
evr.s í
ur
tíð
jildi.
svo lengi sem
Snjólf
litli nnindi til. En fyr r
hafði Snjólfur gamli
þeir Snjólfur, — Snjólfur gamli j reikning hjá kauptnanninum, eins
og Snjólfur litli voru þeir kallað- j og albr aðrir. En það hafði Snjólf-
ir í daglegu tali. En þeir kölluðu ur litli enga hugmynd utn.----
hvof annan í ávarpi aðeins Snjólf. j
Það var einhver vani hjá þeim,
'þeim fanst það nátengja þ.i me r
hvor með öðrum, að þeir hétu
sama nafninu og kölluðú hvor
Þe'r urðu að sjá um að
afgang frá sumrinu. til vetrarins,
Og hanti hafði ekki kjark í sér, til
j aö verða valdnr að þvi, að þeir
í báðir hvíldu með skömm í gröf-
| inni.
Snjólfur litli var óvanur svo
erfiðum heilabrotum. Hann fékk
höfuðverk og var skapi næst að
gefa alt upp á bátinn.
Þá tíatt honurn alt i einu í hug,
að hann ætti engan samastað. Og
það yrði kalt að vera úti í nótt.
-----j Hann hugsaði málið fram og
tafa j aftur, og fc>r svo að draga saman
stoðir og sperrubrot. Hann lagði
ltans
'haft
ERVID VINNA GERD AUDVELD
OG MIKILL TlMl SPARAÐUR
Nýi Deere-plógurinn er útbúinn með John Deere
skera, sem hægt er að losa fljótt, — hið hentugasta
fyrirkomulag, sem hægt er hafa á plógi.
Lltið á myndina og sjáið hvernig skrúfunni er
fyrir komilr — I allra augsýn og hægt að komast að
henni. Ekki þarf annað en skrúfa af þessa einu ró til
þess að taka af John Deere skjót-aftekna skera.
Og það er fljótlegt að setja þá á llka) pað er eins
hægt að Setja þá á eins og að taka þá af.
Engir nema John Deere plógar hafa þessa fljót-
afteknu skera.
Aðeins eina ró þarf að skrúfa til
að taka af skei a.
—og þér þurfið ekki að leggjast niður I moldina og
ski lða undir plóginn til þess.
það er eitthvað annað en að þurfa að skrúfa marg-
ar skrúfur I vondum stellingum.
Skrúfan, sem heldur skeranum við aurborðlð, er
auðstén og hægt að komast að henni.
Hvernij* það skal gera
Allt, sem gera þarf til að losa skerann, er að
skrúfa þessa einu skrúfu, róna af skrúfunaglanum og
sparka I skerann með fætinuin.
Og, minnist þess, að alt eins hægt er að festa sker-
ann á — leggið skerann þar sem hann á að vera og
festið róna.
Hvort .handarvikið sem er má gera á fáum sek-
úndum.
þessir skerar spara þrjá fjórðunga þe,ss tima, sem
vanalega þarf til að festa og losa plógskera.
þetta er afar merkilegt, því að hvað lítill tími sem
sparast um plægingartímann, eru peningar I vasa
bóndans.
Að eins eina róg að ftera.
Hér koma nokkrar ástæður fyrir því að John Deere
Quick-Detachable skerar eru betri en vanalegir plóg-
skerar.
1— þeir spara áttatíu prócent af skera skifta tíma.
2— Plógi þarf ekki aö velta eða leggjast I moldina.
3— Einfaldasti og sterkasti skeri sem smíðaður
hefir verið.
4— Engar skrúfur éða rór týnast, bogna eða brotna.
5— Að eins eina ró þarf að losa I stað fjögra eða ftmm.
6— Fellur vel að—jöfn áreynsla á alla parta.
Af hverju þeir eru sterkari,
Skrúfnagii, fastur I skeranum, liggur gegnum oka
°g heldur skeranum i steliingum— betra en þegar
hann er skrúfaöur á “the frog” eins og áður gerðist.
“The frog" nær langt inn undir skerann, og gefur
honum trausta undirstöðu.
Einn afar sterkur auka oki liggur undir annan
væng skerans.
Fleygur frá skeranum liggur inn I gróp á undir-
stöðunni og heldur honum traustlega. þetta jafnast
á við tvær skrúfur.
Hver skeri fellur fast að undirstöðu og moldvarpi.
Hann helzt I skorðum af fleygum og þrýsting, sem
gengur jafnt yfir, þegar róin á skrúfnaglanum er dreg-
in úpp.
A skrúfuðum skerum verður þetta að gerast eins
vel og hægt er með drifhamrl, en hamarhöggin valda
skyndilegum hristingl og ójöfnum átökum á skerann.
þegar búið er að skerpa John Deere Quick-De-
tachable skera, er frá hefir verið losaður, má setja
hann aftur á sinn stað með minni fyrirhöfn en skrúf-
að skera.
Marga aðra kosti hafa þessir skerar fram yfir aðra,
er hafa sýnt sig vlð reynslu á ökrum.—Hver John
Deere verzlari mun fúslega sýna yður og segja af þeim.
Biðjið um að sjá Q-D Skerann. Til sýnis hjá John Deere kaupmonnum.
Hér segir frá fleiri kostum hins nýja John Deere
annan þvi óbfeyttu. Snjólfur j eða hertti fiskinn til vetrarins; en
gamli var kominn yfir fimtugt, en J sumt seldu þe’r kaupmanninum, til
Snjólfur litli var ekki nema liðlega |>ess að vera ekki auralausir, þ;g-
tólf ára að aldri.
Þeir voru mjög samrýmdir. Gátu
aldrei hvor af óðrum séð. Frá
því Snjólfur l'tli mundi fyrst eftir,
hafði það verið þannig.
En Snjólfur gamli muntíi lengra
fram. Hann mundi, að fyrir j>reit-
án árum hafði hann búið á óðals-
jörð sinni, klukkustundar reiö frá
kaupstaðnum, liaíði verið giftur
góðr: konu og átt ]>rjú væn og
liraust börn. En j>á snéri gæfan
við honuni bakimi og óbamingjan
lagði.yt í e nelti við hann. Fé bans
hrundi n’ður úr fári og stórgrip-
irnir úr miltishruna og öðrum
kvillum. ()g rétt á eitir fengu
bömin lians kíghósta og dóu öll
þrjú — og svo varð skamt á milii
þeirra. að ]>au ! ntu öll í e ría gröf. i
Þar kom, að Snjólfur varð að
bregða búi og selja jörðina, til þess
að geta stað ð i skilum. Þá keypii
bann nesið rétt utan við ka iptúnið,
bvgði sér þar kofa, sem liann þilj-' ar
aði sundur i tvent. hróaði ui>p
tisk hjalii — og þegar ]>að var bú-
:ð, átti hann rétt eítir fvrir ofur-
lítilh gaflkænu.
Það var fííæk og tí
sem hann og kona lian
í kofanum. Re\ndar
bæði vön vinnu
vön harðrétti og
]>egar ekki gaf á sjóinn fyrir j stoðirnar skáhalt upp að klettinum,
stormum og hríðum, vikunum ! yfir likið, byrg-ði yfir með segl-
saman. Þeir ýmist söltuðu niöur j druslum og mokaði snjó upp að
öllu saman, til þess að gera lilýrra
þar inni. Honum var ofurlítil
huggun i því, að hann mundi fá að
bafa Snjólf þarna hjá sér í nokkra
daga. Það vrði þó varla meira en
vikutíma. Þegar hann var búinn,
skrehldist hann inn í skúrinn og
settist flötum beinum við hliðina á
líkinu. Hann var bæði þreyttur
og svangur, og sár-syfjaður. En
þá flaug honum aftur í hug, hvern-
ig í ósköpunum hann ætti að fara
að því. að borga útförina. Og alt
Þeir skiftu | í einu datt honum ráð í hug, — og
>áru þrauta- j hann mundi líka geta bjargað
ar veíurinn færi í hönd. En sjald-
an áttu ]>eir neitt eftir að vorlag-
inu, og stundum varð þurður í
búi. þegar á veturinn leið. Það
fór svo flest vor, að þeir fengu að
kenna á sultinum — meira eða
m’nna. í>eir réru hvern þann dag,
sem gæftir leyföu, en konnt oft
tómhentir heim — eða með magra
hiðu á kænubotninum. En ]>eir
börmuðu sér ekki.
ahlrei skápi. Þeir
ím fyrir komandi d.gi. F
daga varð að sækja fæðuna í
>purleg æfi.
í áttu þarna
voru þau
— en pau voru ó-
stöðugum áhvggj-
ssta
inn. Oft var haf;ð þeim harð-
drægur gjafari; — þau gengu ekki
á hverju kveldi söchl til sængur.
Og t:l fatnaðar og þæginda var
sáralítið atgangs.
A sttmrín vann konan að fi'k-
Inirkun hjá kaupmanninum. En
l>urkdagarnir voru svo fáir og
tímalaunin lág,-—Henni entist ekki
aídur lengur. en rétt fram yfir
fæðingu Snjólfs litla, — síðasta at-
höfnin hennar var að ákveða nafn j
hans. -— Upp frá þeim degi bjuggu j
feðgarnir einir í kofanum.
Snjólf litla raj< óljóst minni til
skelfilegra ]>rautatíða; — þá lest,
rauna og harmkvæla, — því eng- j bvað ]>að var.
inn hafði veriö til að gæta hans, UMi'/
meðan hann var enn of ungur til,
að pabbi hans gæÞ’ tekið ltann með
sér á sjóinn. Snjólfur eamli bafði
orðið að binda hann við rúmstuð-
ulinn, meðan hann var í hurtu.
bvröi sina. ]>ó þung væri, með j-'jálfum sér. ()g undir
1 -aim jafnaðargeðinu og bamingj-1 bonum öll þreyta og
j nna, þá sjaldan húiv brosti ofur-|
’ítið við þeim — báðir tveir. Þvi j
]>eir skulduðu þó engum neitt. Og j
jconin um, að ]>ótt þeir fengju ekk- j
ert að borða í dag, þá kynni guð j
að senda þeim málsverð á morgun i
— eða hinn daginn — var þeim j
alténd ræg huggun. En ]>egar á j
vorið le ð, urðu ]>eir oft fölir og j
kinnfiskasognir. og erfiöir draum-j
ásóttu ]>á. Og langtímunum j
saman láu þeir andvaka.----------j
Og eitt af þessum raunavorimi, j
— o“- það vor var meira að segja j
frcmur veríju kalt og hretasamt, j
svo varla gaf bægviðrisdag, — j
kom ógæfan á ný yfir Snjc>lf'
gani’a. Snemma • morguns leríti í
srióflóð á kofanum og urðu báðir ,
'’eðgamir unr,ir því. En Snjólfi
eins hvarf
svefnmók.
Hann snarað’st út úr skúrnum, og
liélt áleiðis til kauptúnsins.
Hann stefndi beint á hús kaup-
mannsins. I.eit hvorki til hægri
né vinstri. Tók ekkert eftir því,
að fólk le't hann óhýrum augum.
Strákóbræsið, sagði það, sem
tárfeldi ekki einu sinni yfir föður-
missinum!
Og ]>egar hann var kominn að
húsi kaupmannsins, gekk hann rak-
leiö's inn í búð og spurði búðar-
manninn, hvort hann gæti náð tali
af kaupmanninum.
Búðarmaðurinn varð hálf-
hvumsa við, en fór strax og drap
á skrifstofuJiurðina. Rétt á eftir
kom kaupmaðurinn fram í dyrn-
ar, horfði gaumgæfilega á Snjólf
I.tla og baö hann svo að koma nn
Plúgarnir, sem má. reiða sig
á. að vinna vel — margra ára
akrareynsla sannar það.
Vinna alla tið vel á hvaða
jarðvegi sem er—en það er rétti
mælikvarðinn á gæði plóga.
peir haía reynzt vel, hvar
sem brúkaðir hafa verið og
þeir eru brúkaðir um alt land'ið.
Ef plógur er STERKUR, end-
ingargóður, léttur I meðferð og
vöfum, þá eru menn ánægðir
með hann. Alia þessa kosti fá-
ið þér, þegar þér Jcaupið hinn
Nýja Deere.
GERDl’R t’R GÓ3C EFN’I
Enginn hroði er brúkaður í
Nýja Deere. par af kemur það
meðal annars, að Nýi Deere
Sulky og Gang endast frá þrem-
ur til fimm árum lengur en þau
vanalegu.
I.JETTIR í VÖFCM OG ALLRI
MEDFERö
Nýi Deere rennur liðugt af þvl
að sérstakt efni og lag er á botn-
lnura, oddurinn hvass og þunn-
ur og þunginn lcemur jafnt nið-
ur á hjólin.

MINNIST pESS,
(Auðnotuð Nýju Deere Sulky)
pEGAR PJEII KAUPID NEW DEERE VERDIf) pJER ÁNŒGDIH
Gerðir tii að endast—engin 6-
dýr ögn í þeim.
Léttir I vöfum—unglingur get-
ur tekiS upp botninn, þegar hóst-
arnir eru kyrrir.
Vinna ávalt vel—vinna rétt ail-
ar stundir.
Tilfæring til að halda plógn-
um í jörðinni, er þannig útbú-
in, að þvl harðari sem jarðveg-
ur er og drátturinn þar af ieið-
andi þyngri, þvi fastara er
plógnum haldið að verkinu.
Eftir að fyrsta piógfarið er
opnað, má plægja allt lndið án
þess að færa til handfang, nema
ef til vill til að fær fram plóg-
fars-hjólið í bugðóttu plógfari.
Að smið, efni, auðveldleika i
meðförum, léttleika í drætti o. s.
frv. eru Nýju Ðeere Gang og
Nýju Ðeere Sulky rétt álika.
ABal mismunurinn á þeim er
sá, að gangplógurinn er gerður
fyrtr tvo botna og hefir bæði
hand og fót lyftu. Með hand-
IcTtumrt getuT staipaTúr drerig-
ur hæglega lyft báðum botnum
þegar hestarnir standa kyrrir.
Riðjið yðar Jolin Deere
kaupniann að sýna yður
Nýja Deere mcð “Q-D”
skera.
John Deere Plow Co., Limited
Winnipeg, Regina, Saskatoon, Calgary, Lethbridge, Edmonton
Skrifið svo eftir ná-
kvæmari npplýsingum
u m Nýja Deere og get-
ið Lögbergs um leið.
lit'a tókst á einþvem óskiljanlegan | í skrífstofuna.
hátt að grafa sig upp úr fönninni. |
< )g ]>egar hann sá, að hann mundi
ckki einn vera fær um að fínna
Snjólf gamla i skaflinum, hljóp
hann alt hvað fætur toguðu til
kauptúnsins og vakti upp.
hjálp'n kom of seint — Snjólfur J
gamli var kafnaöur. ]>egar ]>eir !
loksins fundu liann í fönninni.
t’eir lögðu líkið á stóran stein. ;
undir kletti, sem var par rétt hjá. i
Snjólfur litli lagði húfuna
á búðarborðið og gekk inn.
— “Jaeja. drengur minn?” spurði
kaupmaðurinn.
Snjólfi litla lá við að fallast
En I a’lur ketill í eld. En hann herti
sig þó upp og sagði:
— “Þú veizt víst, að lenlingin
okkar er betri, en Færeyjalending-
in þín.”
— “Jú. eg befi heyrt því fleygt,"
Seinna um daginn átti að sækja j anzaði hann.
]>að á sleða, og aka því inn i kaup-
túnið. Snjólur litli stóð lengi
og stratik liæfukollinn á Snjólfi
gamla. ITann tautaði eitthvað fyr-
:r mtinni sér, —-enginn heyrði
En hann grét ekki.
Fé>Iki þótti' hann vera undarlegur
gemlingur, að hann skyldi ekki einu
sinni tárfella yfir föðurmissinum.
og varð hálfkalt til hans fyrir
hragðið. Að htigsa sér, að dreng-
ur á lians aldri skyldi vera svo
eða setja alt Iaust til hliðar, svo að kaldlyndur, sagði þ^S sín á milli.
hann gæti ekki náð i neitt. sem j
hann gæti farið sér að voða með. j
Því he'ma gat hann ekki setið. j
Hann varð að sækja þeim í soðlð. j
Gleggra mundi Snjólfur eftir
sælli stundum, eftir sumarhlíðum
dögum og sólglitrandi hafi; -—
hann mundi eftir. að hann sjálfur
Þess vegna fór svo, að engmn
gaf sig neitt frekar að honum
þarna strax. Og Iiann varð einn
eftir á nesinu, þegar fólk fór heim,
til að fá sér morgunbita, og sækja
sleða, til þess að aka líkinu heim
á.
Kofinn hafði færst úr stað, og
“Ef eg nú leyfi Færeyingunum
]>ínum að nota lendinguna okkar í
sumar — hvað viltu þá borga mér
mikið fyrir það?”
— “Væri ekki hetra að eg
kevpti af þér nesið?” spurði kaup-
maður og reyndi að dylja bros sitt.
—, “Nei”, gegndi Snjólfur litli,
“því þá á eg hvergi Iieima”.
— “Þú getur samt sem áður
Þajðan geta þeir róið i flestum átt-
um. Manstu ekki eftir, livað oft
þeir urðu að sitja heima í sumar
sem leið, ]>ó við gætum róið ? Það
var af því, að lendingin þeirra var
miklu verri en lendingin okkar,
sagði Snjólfur niér.”
— “Hvað mikið viltu hafa fyrir
lendinguna í sumar?” spurði
kaupmaðurinn.
— “Eins míkið bg eg ]>arf fyrir
útför Snjólfs”.
— “ÞáVsegjum við það. Eg skal
sjá fyr'r kistunni og öllu saman.
Þú getur verið áhyggjulaus út af
því.” '
Kaupmaðurinn gekk fram að'
dyrunum og ætlaði að opna' þær
fvrir honum, en Snjólfur li'.lí
hreyfði sig hvergi. — það var auð-
séð, að erindinu var ekki lokið.
— “Hvener kemur siglngin
sína með vörurnar til þín ?” spurði hann
alvarlegur og hugsandi eins og
fyr.
— “Ekki á morgun, heldur hinn
f’aginn. hugsa eg”, anzaði kaup-
maður'nn.
Hvað skyldi hann vilja því?
hugsaði hann með sér, og leit á
tólf ára snáðann með sama svip,
eins og hann væri að ráða gátu.
— “Þarftu ]>á ekki að fá þér
dreng i búðina, eins og í sumar
sem leið?” spurði Snjólfur litli og
leit rólega beint framan i hann.
— “Jú. en hann þarf helzt að
vera kominn á fermingaraldur”,
sagði kaupmaðtir brosandi.
— “Viltu koma með mér hérna
út fyrir húðina”? sagði Snjólfur
h'tli — ]>að leit úr fyrir, að hanr
hefði verið viðbúinn svarinti.
ekki gert — eg sá hann oft reyna
]>að.”
Kaupmaður hló hýrlega.
— “Fyrst þú ert svona sterkur,
þá ætti að vera hægt að nota þig,
]k> þú sért ekki fermdur,” sagði
kaupmaður.
— “Og fæ eg svo að borða með-
an eg er hjá þér, og sömu laun og
hann hafði ?” spurði Snjólfur litli.
— “Já, það er svo sem sjálf-
sagt.“ svaraði kaupmaðurinn.
— “Þaö er gott, þá fer eg ekki
gott. Og ef gestirnir vilja ekki
þiggja það, þa fer kunnmgsskap-
ur.nn út um þúfur. Þess vegna
verðurðu'að horða með mér, skal
eg segja þér, því þú ert gestkom-
andi hér, og við höfum ráðið um
nf mikilvæga hluti, sem ekkert get-
ur orðið úr, ef þú vilt ekki þiggja
venjulegar veitingar nja mér.”
“Eg verð þá víst að gerá það,—
það verður s.vo aö vera. ' andvarp-
aöi Snjólfur litli.
Svo starði hann fram undan sér !
sveitina, anzaði Snjólfur litli, j stundarkorn í þungum þönkum, en
og varð hægra um. “Hafi maður
í sig og á, þá fer maður það ekki,”
hætti hann við.
Svo tók liann ofan, og rétti
kaupmanninum hendma, eins og
sagði svo alvörugefinn:
— “Maður verður bara að sjá
um, að standa í skilum við alla, og
skulda engum neitt, og svo reiða
sig á forsjónina”.
hann hafði séð Snjólf gamla gera. j — “Já, það er hverju orði sann-
- Vertu sæll”, sagði hann. “Eg
kem þá. ekki á morgun, heldur hinn |
daginn.”
— “Komdu inn með mér sem j
ara,” anzaði kaupmaðurinn — en
þá varð hann að taka upp vasa-
klútinn sinn, því
í einu.
liaftn grét og hló
ígvast,” sagði (kaupmaðurinn, j — “H
onum
og gckk á undan honum að eldhús- i tautaði
dyrunum, hleypti Snjólfi litla inn j Svo klappaöi
og sagði við vinmikonttna:
— “Geturðu ekki gefið dreng-
hnokkanum þeim arna ofurlítinn
bita ?”
Snjólfur litli liristi þverneitandi
höfuðið.
— “Ertu þá ekki svangur?”
spurði kanpmaðurinn.
— “JiV’, anzaði Snjólfur litli —
hann gat varla komið' upp orðun-
kippir í kynið”,
lágt fyrir munni sér.
hann á öxlina á
Snjólfi litla og sagði hátt:
— “Guð blessi þig, drengur
minn-”
Snjólfur varð liissa, þegar hann
sá kaupmanninn vikna.
— “Snjólfur grét aldrei”, sagði
liann þá.
Og rétt á eftir bætti liann við:
“Eg hefi aldrei grát:S heldur,
síðan eg var barn .... Mig lang-
um og blessuð matarlvktin jók sult aði til að gráta, þegar eg sá, að
hans um allan helming, en hann
herti sig upp, — "en þaS er
ölmusu og hana vil eg ekki þiggja”
sagSi hann.
Það kom einkennilegur alvöru- i
á andlit
Kaupmaðurínn gekk brosandi á' svipur á andlit kaupmannsins.
ekki átt þar heima. — þér verður J eftir honum út úr búðinni og nið- l TTann gekk aS barninu, klappaði j kaupmanninum.
ekki lofað það.” j ttr á malarkamhinn þar rétt við. á kollinn á honum. ga vinnukon- „
Snjólfur litli gekk þegjandi á j unni bendingu og tók drenginn inn
þaS.
“Eg ætla í sumar
aS byggja,
Snjólfur var dáinn. En eg var
hræddur um, aS honum kynni aS
þykja fyrir þvi. Þess vegna stilti
eg mig .... ”
--------Andartaki seinna lá
Snjólfur íitli grátandi í fanginu á
(Eimreiðin).
Gunnar Gunnarsson.
undir, og vonar þó nefndin aS fá
eitthvað meira hér í borg; en hin-
ar ýmsu bygðir landa vorra hér
vestra, hafa ckki reynst eins örlát-
ar eins og æskilegt hefði verið og
eins og nefndin hér, sem fyrir
hlutasölunni stendur, hafði gert
sér von um að verða mundi. Þó
ekki verði annað sagt, en að W.nni-
hcg búar hafi gert sanngjarnlega
vei í þessu mtli, þá vonar þó
nefndin, gð margir þeirra gefi sig
ennþá fram til hlutakaupa. Því
að það er ákjósanlegt, að öll upp-
1 hæðin. sem um var beðið frá Is-
landi, verði lofuð um fyrsta næsta
mánaðar, og það er einnig nauð-
synlegt, að þeir sem ritað liafa
sig fyrir hlutum, verSi húnir að
horga tillög sin svo tímanlega, að
nefndin geti sent héðan 50 þúsund
krónur, þann fyrsta Apríl næstk.
Nefndinni er sérlega ant um, að
þeir ísl. þjóðvinir, hvort heldur
í þessari horg eða í bygöum Islend-
inga víðsvegar um þetta land, sem
unna þessu félagi góðs gengis og
vildu stvrkja það, gerðu nú svo vel
að gerast hluthafar svo timanlega
sem þeim er mögulegt. svo að
hlutasalan hér vestra geti farið oss
vel úr hendi. Það er að eins
herslumunurinn að liafa upp þær
T7 ]>úsundir króna, sem nú skortir
til ]>ess aS 200.000 króna upphæðin
sé fengin að fullu, og nefndin von-
ar þvi, aS landar vorir yfirleitt og
þá sérstaklega þær bygðir, sem til
]>essa tíma hafa lítið sint málinu.
vildu nú senda hlutapantanir sínar
sem allra fyrst.
B. L. Baldwinson.
mér annan kofa. og þangað til bý
eg í skúr, seni cg er búinn að búa
mér til. En nú er eg búinn að
missa Snjólf og kænuna, svo núna
í sumar get eg ekki róiS. Þess
vegna vil eg leigja þér lendinguna
handa Færeyingunum þínum, ef j
þú vilt borga mér dálítiS fyrir.
undan honúm aS steini. sem ]>ar
lá, tók tökum á honum, stóS á
fætur með hann í fanginu, og |
snaraði honum svo frá sér. Svo
með sér.
— “TTefurSu aldrei séð pabba
sáluga gefa kunningjum sín-
staupinu, þegar þeir litu inn j
>inn
i iim í
— í lok Janúar mánaðar varð
að slíta þingi i Austurríki vegna
. . óláta og uppistands af hálfu þing-
Eimskipafélag Islands. ,1ia?na af Slafak>ni« Bæheimi, og
r 0 er kvatt var til þingfunda á ný í
snéri hann sér að kaupmanninum ! til hans? eða kannske kaffibolla?”
og sagði: j
— “Þetta gat búðardrengurinn, j
sem þú hafðir i sumar sem leið,! a
I loforðum eru nú komnar frá! 1)_>TÍun Þessa mánaðar, hófst sama
- “Tú”, anzaði Snjólfur litli. | Vestur-íslendmgum. fullar 183 j um þykir ÞjóSverjum gert of hátt
— “Þarna sérðu, maður verður I husund krónur. Þar af eru frá undir höfði, og er með þeim beizk-
ð gera gestum sinum eitthvaS Mh'unipeg fslendingum 105’ þús- asta hatur.