Lögberg - 10.09.1914, Blaðsíða 6

6
LÖGBEEGr, FIMTUDAGINN 10. SEPTEMBER 1914
LÆKNIRINN.
SAGA FRÁ KLETTAFJÖLLUM
• eftir
RALPH CONNOR
'‘Ekki dugar þetta mas í mér” sagöi Mrs. Fallows
og rétti úr sér. “En veslings Benny linnti aldrei lát-
um um tærnar á sér, þangaS til þessi blessutS stúlka
kom, sem ungi læknirinn sótti, og undir eins og hún
byrjaöi aö syngja, þá gleymdi Benny tánum, og óöar
en varöi var hann sofnaöur, og þaö var fyrsti blund-
urinn, sem á augu hans rann í tvo sólarhringa.
Blessaöur auminginn! Og hann hættir aldrei aö tala
um þessa ungu stúlku og unga læknirinn. Þaö væri
líka indælt par, ef aö þau ættust, veslmgarntr.”
Margrét fann til skyndilegs hjartasviöa, þegar
Mrs. Fallows nefndi þessi tvö nöfn saman. En áður
en hún gat gert sér grein fyrir tilfinningum sínum,
kom Iola aftur.
“Jæja, vertu nú sæl”, sagöi Mrs. Fallows. “Þú
kemur aftur, þegar þú ert heim komin. Vertu sæl,
Miss,” mælti hún til Margrétar. “Það er eins og eg
fái nýjan hug og dug, þegar þú tekur þátt í kjörum
manns.”
Margrét fékk ekki tóm til aö íhuga þann hjarta-
sviða, sem skyndilega hafði aö henni svifið, fyr en
hún kom upp í herbergi sitt um kveldið undir hátta-
tímann.
“Það getur þó ekki átt sér staö, aö eg sé af-
brýöis söm”, mælti hún. “Vitaskuld er hún miklu,
miklu fríðari en eg og því skyldi ekki hverjum og
einurn falla hún betur í geð?” Hún krepti hnefann
framan í mynd sína í speglinum. “Veiztu, aö þú ert
eins fyrirlitleg og veröa má?” mælti hún reiðulega.
1 því bili heyrðist sungiö lágt í herbergi Iolu.
“Það er engin furða”, mælti Margrét, er hún
hlustaði á hina hugljúfu tóna, að hún hefir getað náð
tökum á aumingja Ben og móöur hans með annari eios
rödd og þetta. Já, og — og öðrum líka.”
Lítilli stundu síðar var drepiö á dyr og koni Iola
inn; hár hennar hrundi sem dökk ábreiða niöur um
andlit og háls. Margrétu varö það óvart, aö kallai
upp yfir sig af aðdáun.
“En hvað þú ert indæl!” mælti hún. “Þaö erl
engin furða að öllum þyki vænt um þig.’’ Hún iðr-
aðist alt í einu sinna “fyrirlitlegu hugsana”, hún tók
utan um Iolu og kysti hana hjartanlega.
“Indæl þó, þó!” svaraði hin og varð hissa á þvi,
hve ör Margrét var á ástar atlotum, fremur allri
venju. “Eg er hvergi nærri eins aðlaðandi og þú.
Þegar eg sé þig hérna heima, þarsem þú verður að
hugsa um alt og hugsa um öll börnin, þá finst mér
þú vera hreinasta afbragð, og mér finst einsog eg séj
hvorki myndarleg né mikið t mig varið.”
Margrét fann sér ylna um hjartarætur.
"Verkanna minna sér alls ekki mikinn stað, eg
geri aldrei ananð en þvo, sópa og bæta. Það geta
allir gert. Enginn tekur eftir mér. Hvarsem þá ferð,
þá fellur fólkið á kné og tilbiður þig.” Um leið og
hún talaði leysti hún hár sitt til að greiða það. Það
hrundi eins og ský, gult sem gull ofan urri herðar
henni. Iola horfði á hana og tók vel eftir henni.
“Þú ert falleg”, mælti hún hægt og seint. “Þú
hefir fagurt hár og augun í þér, stór og blá og and-
lits svipurinn hefir eitthvað við sig, sem eg get ekki
lýst. Eg get ekki komið orðum að því,. En eg hugsa
að fólk mundi leita til þín, ef eitthvað gengi að þeim.
Jú, svo er það,” mælti hún, með augun á andliti
Margrétar, “eg get verið þeim geðfeld með vissu móti.
Eg get sungið. Já, sungið get eg. Sá dagur skal
koma, að eg fái fólk til að hlusta á mig. En setjum
svo, að eg gæti ekki sungið, ef eg misti röddina, þá
mundi fólk gleyma mér. Það mundi ekki gleyma
þér.”
“Hvað er að heyra!” mælti Margrét rösklega.
“Það er ekki eingöngu vegna söngraddar þinnar, það
er af því þú ert svo falleg og af einhejvru, sem eg
kann ekki að lýsa, einhverju í framkomu þinni, sem
er svo aðlaðandi. Eitthvað er það, að öllum piltu-m
lizt fjarska vel á þig.”
“En kvenfólkinu likar ekki við mig,” svaraði
Iola, seinlega og gaumgæfilega, sem áður. “Ef mig
langaði mikið til, þá hugsa eg að eg gæti látið það
hafa góðan hug til min. En því fellur ekki við mig,
eg veit það. Eg skal taka Mrs. Boyle til dæmis, ekki
héfir hún mikið uppáhald á mér.”
á mig rétt einsog — einsog eg væri drengur, einsog
þú skilur.”
“Heldurðu það? Þeir eru vænrr piltar, fiiist
mér, ef þeir hefðu tækifæri til að mannast.”
“Mannast!” mælti Margrét, með ákafa. “Nú,
Dick ætlar að verða prestur og —”
“Já, Dick verður eitthvað úr sjálfum sér, þó eg
hugsi samt að hann verði skrítinn prestur. En hvað
verður úr Bamey? Ekkert annað en malari?”
“Hvort»sem hann verður malari eða annað, þá
verður hann alla tíð merkisdrengur, og það er nóg,”
svaraði Margrét með einbeittni.
“Ójá, eg býst við því. En leitt er það samt.
Þú sérð sjálf, að ef hann verður hér alla tíð i þess-
um litla hrafnakrók, þá verður hann aldrei þektur.
Eg á við, að það beri aldrei neitt á honum” Iolu
þótti engin sök eins beizk og sú að vera “óþektur”.
“Eigi að síður”, hélt hún áfram, “ef hann fengi
tækifæri —”
En nú þoldi Margrét ekki lengur mátið. “Um
hvað ertu að tala? Það eru til margir góðir menn,
sem eru alla tíð óþektir.”
“Ó!” kallaði Iola upp yfir sig, “eg ætlaði ekki
,— vitaskuld hann faðir þinn. En hann var líka fínn
maður. En Bamey —”
“O, farðu að hátta! Farðu út úr mínu herbergi.
Farðu í rúmið. Eg verð að fara að hátta. Klukkan
er ekki lengi að verða sjö. Góða nótt.”
“Vertu ekki önug, Margrét. Eg ætlaði ekki að
segja neitt til að styggja þig. Og mig langar til að
þú elskir mig. Eg held mig langi til, að allir haldi
uppá mig. Eg get ekki þolað að fólki þyki ekki vænt
um mig. En allra helzt vil eg að þú gerir það, um
fram alla aðra.” Um leið og hún sagði þetta, vatt
hún sér að Margrétu og lagði handleggina um háls
inn á henni. Margrétu rann þykkjan.
“Víst þykir mér vænt um þig”, mælti hún, og
kysti hana. “Svona nú, góða nótt. Farðu nú að
sofa, annars missirðu' friðleikann.”
En Iola vildi ekki sleppa henni. “Góða nótt,
elsku Margrét”, sagði hún með titrandi vörum. “Þú
ert eina vinstúlkan, sem eg hef nokkumtíma átt. Eg
gæti ekki þolað að þú gleymdir mér eöa hættir að
elska mig.”
“Eg gleymi aldrei vinum mínum”, mælti Mar-
grét alvarlega. “Og eg hætti aldrei að elska þá.”
“Ó, Margrét”, mælti Iola og hélt sér titrandi í
hana, “snúðu ekki við mér bakinu. '^Hvað sem fyrir
kemur mátti ekki hætta að elska mig.”
“Litli kjáninn þinn”, sagði Margrét og klappaði
henni eins, og barni, “vitaskuld skal eg altaf elska þig.
Svona. Góða nótt.” Hún kysti Iolu ástúðlega.
“Góða nótt”, sagði Iola. “Þú veizt, að þetta er
seinasta nóttin sem eg verð hjá þér í langan tíma.”
“Ekki sú allra seinasta,” svaraði Margrét. “Við
förum til Mylnunnar annað kveld, einsog þú manst,
og svo kemurðu til baka með mér hingað. Barney
etlar að taka Ben þangað til hjúkrunar og hressingar.”
Daginn eftir flutti Bamey Ben ofan til Myln-
unnar og byrjaði þá nýtt líf fyrir Ben á fleiri en einn
veg. Hin forna Mylna varð honum fljótt kær og
hugþekk. Ef til vill voru þær stundir honum
ánægjulegastar, sem hann var í verkstofunni, er svo
var kölluð, en þar voru ýmsar vinnuspamaðar vélar,
knúðar af kraftl Myllunnar, látnar vinna verk, svo
sem að strokka, þvo og skræla epli, en þá tilhögun
hafði Bamey fundið upp af hugviti sínu. Hann
hafði boðið móður sinni að knýja saumavélina hennar
með Myllukraftinum, en það aftók hún.
Áður en margar vikur voru liðnar var Ben
farinn að haltra um á hækju, og stundaði með áhuga
að verða að einliverju liði, og þar kom áður langt um
!eið, að hann vann ekki aðeins fyrir fötum og fæði,
að því er Barney sagði, heldur líka fyrir góðu kaupi.
Skömmu eftir hádegi voru Margrét og Iola á
!eið komnar til Myllunnar, þó að tregt ætlaði að
ganga að koma Margréti til að leggja í þann leiðang-
ur. Hún lifði við svo strangan aga samvizku sinnar,
að hún hafði geig af hverjir sem veitti henni sérstaka
ánægju, og þar á meðal var það, að fara í heimsókn
til Myllunnar og fólksins þar. Ekki dugði það,
að Dick lagði niður fyrir henni svo greinilega, að
nærri mátti á taka, ástæðumar fyrir því að hún"færi
í heimsókn þá. “Ben þarf þín við” sagði hann. “Og
Iola kemur ekki nema þú komir líka. Bamey og eg
þurfum nauðsynlega þeirrar skemtunar og hressingar,
sem komu þinni er samfara, þegar við emm þreyttir
eftir dagsverkið. Mamma vill að þú komir. Eg vil
það líka. Við viljum það öll. Þú verður að koma.”
Það sem á endanum reið baggamuninn, var það, að
Mrs. Boyle bauð henni í kyrþey, bað hana og lagði
ríkt á, að hún skyldi kasta af sér byrðinni með köfl-
um.
“Nú ertu komin til”, mælti Margrét með óþolin-
mæði. “Þú hefðir átt að heyra hvað gamla Mrs.
Fallows sagði í kveld.”
Iola lét sem hún heyrði ekki, og mælti: “En alt
Þær síðdegis stundir voru Margréti ljúfar hvílc
ar stundir, er hún reri flata bátnum um tjörnina c
las vatnsliljur og önnur blóm eða sat í forsæluni
undir háum viðirunnum á lækjarbakkanum.
kvenfólk heldur upp á þig og karlmennimir líka, að.kveld var eitt af þeim fágætu sumarkveldum, s<
vissu leyti.” jkoma stundum um uppskerutímann, þegar svala sl
‘A'ertu ekki að þessari vitleysu,” sagði Margrét
snúðuglega. “Þegar þú ert við, líta piltarnir ekki
við mér.”
“Þeir gera það þó”, sagði Iola stillilega, einsog
hún íhugaði hvert orð. “Alténd Ben þó.”
Margrét hló hæðnislega. “Ben þykja góðar kök-
urnar sem eg bý til.”
“Og Dick lízt vel á þig”, hélt Iola áfram, “og
Barney.” Um leið leit hún eftirtektasömu auga
framan í Margrétu. Hún tók eftir því, og þó að hún
væri reið sjálfri sér, þá gat hún ekki að því gert, að
heitum roða skaut yfir hennar fögru vanga og beran
hálsinn.
“Uss!” mælti hún stuttlega. “Þeir drengir!
Vitaskukl halda þeir uppá mig. Eg sem fór til sunds
með þeim í tjöminni, þegar eg var stelpa. Þeir líta
já akra og skuggarnir lengjast, eftir heitan dag. Þe
ar verkum var lokið, komu piltamir og flýttu sér
|háu víðirunnanna. Þeir komu þangað" allir. Ben v;
settur þar í stóran bríkastól, Mrs. Boyle sat mi
prjónana sína, þvi ^ð aldrei sást hún aðgerðarlan
Margrét hélt á bók sem hún lézt vera að lesa, gan
Charley saug pípu sína þögull og ánægður, en Iola
greip við og við í strengina á gítar sínum og söng
lágt með sinni Jireirpfögru rödd, fornar vögguvísur
er fostra hennar hafði kent henni, svo og svertingja
kvæði er tíðkast höfðu á þrælahaldsins dögum. Mrs.
Boyle var ekki viss um, hvernig hún ætti að skoða
þau. Henni fanst þau vera háskalega nærri því að
vera guðlast og aldrei gat hún heldur felt sig til fulls
við gítarinn, þótti hann alla tíð bera “útlendan” keim
og þróttlausan. En alt um það kom það oft fyrir,!
að gamla konan hætti að prjóna og starði döprum
augum langt út yfir pollinn, á hina skuggasælu skóg-
arlunda álengdar, er Iola söng einhverjar af hinum
suðrænu vögguvísum.
Með tilsögn Dicks lærði mærin fljótt nokkra há-
skozka sorgarsöngva, er móðir hans hafði kveðið við
hann, er hún var að svæfa hann í barnæsku. Barney
þótti eins mikið til þeirra ljóða koma eins og sálma
Davíðs, ef ekki meir, og honum hnykti við í fyrstu,
er hann heyrði hina suðrænu mey, með sitt “útlenda
hljóðfæri”, reyna sig á þeim lögum, er enginn hafði
áður sungið fyrir hann nema móðir hans. Honum
fanst það fara svo undarlega illa saman, hini mjúka
hreimsterka rödd Iolu og hinir fomu söngvar Há-
skota. Þeir fengu að vísu nýja fegurð, en mistu þó
nokkuð eigi að síður.
“Enginn syngur þó eins vel og hún móðir þín,
Barney”, sagði Margrét, þegar Dick var búinn að
æfa Iolu í hinum flóknustu ryngjum og hnykkjum
laganna. “og þeir eru sjálfum sér ólíkir, þegar leikið
er undir á guitar. Það eru alt önnur lög. Mér finst
og heyrast þeir alt öðru vísi, þegar hún móðir þin
syngur þá.”
“Hvemig öðru visi?” sagði Dick.
“Eg get ekki lýst því, en keimurinn er allur ann-
ar, álíka munur og er á því að borða skyrið sem hún
mamma þín býr til, með þykkum og góðum rjóma
og því að borða ávaxtaköku og hunang og drekka te
með.”
“Eg skil”, sagði Barney alvarlegur. “Skozki
keimurinn fer af því með guítarnum. Lögin eru ljúf
og fögur, en með alt öðrum blæ. Mér finst munur-
inn vera álíka og á skógarfjólu og rós í grasgarði.”
“Heyrið þið hvað hann er skáldlegur,” sagði
Dick. “Mamma, syngdu eitt lag fyrir okkur.”
“Eg að syngja! Og það á eftir þér”, mælti hún
og kinkaði kolli til Iolu. “Þig langar vist ekki til að
hún mamma þín verði sér til minkunar, Richard.”
“Til minkunar, þó. þó,” sagði Margrét gremju-
lega.
“Gerðu það, Mrs. Boyle”, sagði Iola í bænarrómi.
“Eg hefi aldrei heyrt þig syngja. Eg vissi meira að
segja ekkert af því, að_þú kynnir að syngja.”
Einhver keimur í röddinni lét Barney illa í eyr-
um, en hann sagði ekki eitt orð.
“Syngdu I” sagði Dick. “Þið ættuð að heyra til
hennar. Gerðu það, mamma, til heiðurs lynginu!*)
Syngdu fyrir okkur, “Kant’ að sauma svæfil?” Það
er vögguvísa, líka.”
“Nei”y sagði Barney hægt, “syngdu ‘The Mac’
Intosh’, mamma.” Um leið byrjaði hatin að leika
þann undurfagra háskozka sorgaróð.
Gamla konan lét tilleiðast, ekki svo mjög fyrir
bænarstað sonar síns, heldur af því að hún var ein-
hvers vör i hinni mjúku rödd hinnar suðrænu meyjar.
Eitthvað í þeim tón kom við stórlætið í Hálendinga-
kyni þeirrar öldruðu. Þegar Barney kom að enda
viðlagsins, byrjaði gamla konan á laginu og fylgdi
fiðlan því.
Rödd hennar var hvorki styrk né hreimþung.
Hún var mjó og þróttarsmá, en hún hafði til að bera
þann afbragðs fagra dillandi hreim, sem heyra má í
Hálöndum til stúlkna á stöðli og fiskimanna við neta-
gerð. Röddin var skær og þýð, og fylgdi henni harm-
ur sem gekk til hjartans og sorg sem ekki er unt að
lýsa, er hún hækkaði og lækkaði eftir þeim ryngjum,
sem göniul lög fá með aldrinum. Þegar hún tók að
syngja á mjúkri fornskozku ('GaelicJ, með hendurn-
ar í kjöltunni og glampa í augunum, þá þótti sonum
hennar og stúlkunni sem sat við fætur hennar, sem
þau væru komin aftur til fjallahlíða og dala síns
heimalands, en Iola horfði sinum skæru augum
framan í þá sem söng, þartil þau fyltust af tárum.
“Ó, þetta er þó ljúft að heyra”, sagði Iola, þeg-
ar söngnum var lokið, og klappaði saman lófunum.
“Nei, ekki ljúft, heldur dapurt, dapurt.” Hún tók
höndum fyrir andlitið í svip og sagði síðan lágjt:
“Aldrei gæti eg sungið svona. Aldrei I Aldrei! Hvað
et það, sem þú lætur sönginn lýsa? Hvað er það?”
mælti hún og snéri sér að Barney.
“Það eru sjávar stunur,” sagði Barney alvarlega.
“Það einsog bítur mann að innan,” sagði Ben
Fallows. “Það eru engin/6rð yfir það.”
“Syngdu meira”, sagði Iola í bænarróm, og var
nú öll önnur og fjörlegri en áður. “Syngdu að eins
eitt lag til.”
“Þetta hérna, mamma”, sagði Barney og lék
lagið, “þú manst, sem hún móðir þín söng oft, “Fhir
a Bhata’.”
Þegar það dapra og angurbliða lag var sungið til
enda, sátu allir hljóðir.
“Eitt til, mamma,” tók Dick til. orða.
“Nei, drengur minn. Nóttin erínánd. Þú hefir
verkum að sinna á morgun. Og þá hún Margrét
hérna.”
Iola stóð á fætur og gekk ódjarflega að Mrs.
Boyle. “Kæra þökk fyrir”, mælti hún, og leit sínum
stóru, dökku augum framan í gömlu konuna, “þú
hefir veitt mér mikla ánægju í kveld.”
“Þér var hún vel komin, góða mín,” sagði Mrs.
Boyle, er fann alt í einu til vorkunnar með hinni
móðurlausu stúlku. “Og við verðum fegin að sjá
þig þegar þú kemur aftur.”
Af þessu kom það til, ásamt öðru, að Iola gat
aldrei gleymt þessum síðdegisstundum, engu fremur
en Margrét.
“Og nú, dömur og herrar”, mælti Dick með
ræðumanns sniði, “þó að skemtunar félagið virðist
hafa náð tilgangi þeim er það var stofnað tii að ná,
þá getur þó enginn sagt, að það hafi Iitað lengur en
not verði af því höfð, með því að það virðist hafa
búið sér til verksvið, sem það getur ekki yfirgefið,
nema með skaða fyrir alla meðlimi sína. Eg leyfi
*) LyngitS er blðmtákn Skotlands á sama hátt og smár-
inn írlands. Pýð.
mér þess vegna virðingarfylst að stinga upp á því,
að félagið verði stofnsett til frambúðar, aðalsetur
þess verði í Myllunni og eg persónulega. sjálfur verði
þess æðsti maður. Allir sem samþykkir eru, segi
“já”.
“Já” sagði Barney, skjótt og alúðlega.
“Eg, líka”, sagði Iola og rétti upp báðar hendur.
“Mamma, hvað segir þú-”
“Já, drengur minn. Það er altaf þörf fyrir
gleði og ánægju í veröldinni.”
“Og þú,” mælti hann til Margrétar; hún stóð hjá
Mrs. Boyle, er hafði lagt handlegginn utan um hana.
“Hvemig greiðir þú atkvæði?”
“Þessi meðlimur þarf þess með meir en svo að
hún geti sagt nei,” svaraði Margrét, og var ekki laust
við að brosið væri tvírætt, er fylgdi svarinu.
"Að svo komnu”, mælti Dick hátíðlega, “þá er
skemtifélagið stofnsett og á laggir komið til stöðugr-
ar starfsemi meðal þeirra sem hér eru samankomnir,
og vér vonum alvarlega, að meðlimimir standi stöð-
ugir í trygð við það, trúandi því, einsog vér, að trú-
menska við þessa stofnun verði hennar æsta umbun.”
En enginn þeirra vissi, hver gleði og hvílíkt ang-
ur beið þeirra í þessu hinu sama “gleðskapar” félagi.
VIII. KAPÍTULI.
Verkmanna flokkur Bcns.
Uppskerutíminn í Ontario er sannarlegur anna-
tími og þó inndæll og skemtilegur. Haustyrkjur á
hveiti koma strax á eftir heyönnum, en hausthveitinu
fylgdi byggið, en síðan hafrar og aðrar vortegundir
koms.
Þjeir Boyle drengir stóðu til að hafa meira að
gera þetta sumar en áður. Þeir höfðu félagsbú og
var af því greidd bæði afborgun skuldar á jörðinni
og útgjöldin við skólagöngu Dicks. Jörðin var smá
og gat varla meira gert en veitt fjölskyldunni föt og
fæði, og það þó að tekjumar af Myllunni legðust við.
Vanalega unnu drengirnir fyrir daglaunum, því að
bændur umhverfis vildu gjarnan hafa þá fyrir hæsta
kaup; þeir voru alþektir verkmenn og einkanlega vík-
ingar til að binda. En í ár bjuggu þeir yfir stærri
ráðum.
“þlamma”, tók Dick til orða, “heftirðu frétt um
nýja uppskeru hópinn?”
“Og hverjir eru nú það?” spurði móðir hans, því
að hún var alla tíð viðbúin að heyra yngra son sinn
brjóta upp á einhverri vitleysu.
“Boyle og Fallows—eða Fallows og Boyle, hugsa
eg að það verði. Ben byrjar með okkur á mánudags
morguninn.”
“Þetta nær engri átt, drengur minn. Ben verður
ekki til uppskeru fær í ár, auminginn sá arna, og þar
að auki þarf eg á honum að halda sjálf.”
“Já, en mér er alvara, mamma. Ben verður að
keyra vélina fyrir okkur. Hann getur setið á sláttu-
vélinni svo sem hálfan dag í einu, einsog þú veizt.
Að minsta kosti segir læknirinn hans svo. Og hann
lætur okkur hafa nóg að gera.”
“Ef eg get ekki gefið ykkur nóg að gera fyrir
báðar hendur, þó að þið séuð sprækir að binda,, þá
vinn eg ekki fyrir fæðinu mínu.”
“En heldurðu, Barney”, mælti móðir hans, “að
hann sé maður til að fara með vélina? Drengnum
gæti orðið eitthvað á.”
“Eg held ekki að nein hætta sé á ferðum, mamma.
Og þar á ofan verðum við bræður alla tíð nærstaddir.
“Og hvað eigið þið að gera við að' fara á eftir
vélinni allan guðs langan daginn? Þið takið of nærri
ykkur og skemmið ykkur bara á því.”
“Þú skalt hafa gætur á okkur, mamma,” mælti
Dick, “við skulum vera á hælunum á Ben eins og
rakki á eftir “coon”. ,
“Það er nú svo”, mælti móðir hans. “Eg hef heyrt
að það þurfi fjóra röska menn til þess að fylgja vél.
Það er ekki lengra síðan en í gær, að hann Sam hjá
Mr. Morrison var að segja mér frá því, að þeir
hefðu fult i fangi með það fjórir, að hafa við.”
“Hu!” kvað við í Dick, “eg get trúað því.
Fjórir álíka feitir Morrison og hans félagar.”
“Sussu drengur. Það er ekki fallegt, að tala
misjafnt um náunga sinn”, sagði móðir hans.
“Það er ekki neitt illt, þó að sagt sé að maður sé
feitur. Það er reglulegt lofsyrði, móðir mín. Eg
vildi að það væri hægt að segja það sama um mig.”
“Víst mundirðu hafa gott af því”, svaraði móðir
hans vorkunlátlega, “beinin standa bráðum gegnum
skinnið á þér, hvort sem er.”
Ben Fallows byrjaði vinnu sína með voryrkjun-
um, og mjög státinn og hughraustur var liann
af þeirri tilhugsun að komast i félag með Boyle
drengjunum, er voru alþektir fyrir þá kosti, sem ves-
lings Ben vissi að hann sjálfan skorti, en til þeirra
dygða var hann nú farinn að stunda með þeim nýja
hug, sem vaknaður var í honum. Því að þær vik-
urnar sem Ben hafði lifað við aðhjúkrun Barneys
og einkum við þann anda, sem í Mylnunni ríkti,
höfðu kviknað og örfast nýjar hvatir og ný sókn-
arlöngun í brjosti hans.
- 1 15 5 5
Lögbergs-sögur FÁST GEFINS MEÐ ÞVÍ AÐ GERAST KAUPANDI AÐ BLAÐINU. PANTIÐ STPAXI
Dr.R. L. HURST,
Member of Royal Coll. of Sxrg&ans
Eng., útskrifaður af Royal Colleg* c4í
Physicians, London. Sérfræðiiigcjj í
brjóst- tauga og kven-sjúkdómum
Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Por
Ave. (k móti Eaton’s). Tals M. 8x4,
Tími til viðtals, 10-12, 3-5, 7-9.
THOS. H. J0HNS0N og
HJÁLMAR A. BERGMAN,
íslenzkir lógfræðingar,
Skrifstofa:— Room 811 McArthur
Building, Portage Avenue
Áritun: P. O. Box 1650.
Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg
ULArUK LAKUbaON
°g _
BJÖRN PÁLSSON ::
YFIRDÖMSLÖGMENN
Annast IögÍTaeðisstörf á Islandi fyrir < \
Vestur-Islendinga. Otvega jarðir og < ►
hús. Spyrjið Lögherg um okkur.
Reykjavik, . Iceland - '
P. O. Box A 41
GARLAND & ANDERSON
Arni Anderson E. P. Garlaad
LÖGFRÆÐINGAR
801 Electric Railway Chambcrs
Phone: Main 1561
Joseph T, Thorson
íslenzkur lögfræðingur
Arltun:
MESSRS. McFADDEN & THORSON
706 McArthur Bulldlng
Winntpeg, Man.
Phone: M. 2671.
Dr. B. J.BRANDSON
Office: Cor. Sherbrooke & William
Telephone oarrySSo
Officb-Tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimili: 776 Victor St.
Tklephone GARRY 381
Winnipeg, Man.
Dr. O. BJORNSON
Office: Cor, Sherbrooke & William
rELEPHONEl GARRY 32«
Office-tímar: 2—3 og 7—8 e. h.
Heimi I: Ste 2 KENWOOO AP T’S.
Maryland Street
Telephonei GAARY T63
Winnipeg, Man.
Vér leggjum sérstaka ánerzlu & a8
selja meSöl cftir forskrlpimn la kna.
Hin beztu meSöl, sem hægt er aS
eru notuB eingöngu. pegar þér korntt
meS forskriptina til vor, meglC þ*F
vera viss um aS fá rétt þaS sem inka.
irinn tekur tll.
COBCBEUGH & CO.
Jíotre Dame Ave. og Sherbrooke St.
Phone. Garry 26 90 og 2691.
Giftingaleyflsbréf scid.
Dr. W. J. MacTAVISH
Office 724J ó'argent Ave.
Telephone óherbr. 940.
( 10-12 f. m.
Office tfmar 1 3-6 e. m.
I Þ9 e. m.
— Hkimili 467 Toronto Street —
WINNIPEG
telephonk Sherbr. 432.
J. G. SNŒDAL
TANNLŒKNIR.
ENDERTON BUILDNG,
Portage Ave., Cor. Hargrave St.
Suite 313. Tals. main 5302.
dkdk.itkjik.4ikjÉk kkkkkk
i Dr. Raymond Brown, I
*
i
*
í
&
*
Sérfræðingur í augna-eyra-nef- og
háls-sjúkdómum.
326 Somerset Bldg.
Talsími 7262
Co-r. Donald & Portage Ave.
Heima kl. io—12 og 3—5
*wwwmvwwmwww*
A. S. Bardal
843 SHERBROOKE ST.
seinr líkkistur og annast
□m út»:arir. Allur útbún-
aður sá bezti. Ennfrem-
ur selur hann allskonar
minnisvarða og legsteina
Tale. He'míli Qarry 21 51
» Office „ 300 og: 375
H. J. Pálmason
Chartered
Accountant
807-9 Somers«t Bldg. Tals. M|. 273«