Lögberg - 29.10.1914, Qupperneq 3

r
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 29. OKTÓBER 1914.
3
Gestur þýzkalands
keisara.
Jafnskjótt og stríðiS skall á,
sendi timaritiS Saturday Evening
Post, Philadelphia, þrjá sína snjöll-
ustu menn, einn til Englands ann-
an til Frakklands,, þann þriSja til
Belgiu, aö ná tíöindum af stríöinu.
Tveir hinir fymefndu höföu fáar
fréttir aö segja. Hinn þriöji sá
fararbrodd hins þýzka hers vaöa
inn á Belgiu og elti hann síöan til
landamæra Frakklands. Hann og
félagar hans fjórir hafa boriö þeim
þýzku vel söguna, svo að gaman-
yrði nokkurt um einn þeirra félaga
hefir fariö víða hér um álfuna:
“Þaö lítur út fyrir aö hálfur her-
inn þýzki hafi ekki gert annað en
halda Mike, meðan hinn helming-
urinn kysti hann!” — Gera má ráö
fyrir, aö þaö hafi ekki verið af
hendingu, aö þessir blaöamenn
komust svo nærri vettvangi, held-
ur mun þeim hafa verið gert sem
hægast fyrir af ásettu ráöi; sumir
þeirra setja mikiö hrós upp á þýzk-
arann, en engum þeirra svellur
móöur út af því, aö Belgia hafi
orðið aö þola hönnungar stríðsins
alsaklaus. Um frægasta mann sem
nú er uppi hjá Svíum, Sven Hed-
in, segja norræn blöð, að honum
var boöið af Þýzkalands stjóm að
koma og sjá hvaö geröist í Belgiu
og bera blak af aðfömm þýzkra i
því landi, frammi fyrir heiminum.
Þaö er ekki nema liklegt, aö þess-
um rithöfundum hafi veriö vel tek-
iö i sama skyni. Höfundur þeirr-
ar frásagnar, sem hér birtist, heit-
ir Irvin S. Cobb og er alþektur rit-
höfundur í sínu landi, helzt af
gamansögum. — Ritstj.
Einsog fyr er frá sagt, hittumj
viö á fararbrodd hins þýzka hers!
í Louvain, losnuðum úr þeirri borg I
eftir þrjá daga, komumst til
Brussel og eltum þyzka herinn
þaöan, fyrst í leiguvagni, þá fót-
gangandi og loks tveir af okkur í
fomfálegri slátrarakerru, er öldr-
uö og ellibeygð uppgjafa hryssa
gekk fyrir, en tveir á hjólum, suð-
ur alla Belgiu. alt til landamæra
Frakklands.
Við vissum af því, aö engum
blaöamönnum var leyft að fylgja
hemum, jafnvel ekki þýzkum, svo
og aö hver útlendingur sem staö-
inn var innan fylkinga hins þýzka
hers, mátti eiga von á bráöum
bana, án þess rannsakaö væri,
hvert væri erindi hans, og aö ekki
væri treystandi leiöarbréfum okk-
ar, ef í það færi. Þegar við
hugsuöum til þess, fengum viö
titring fram í tær. En eftir fyrstu
klukkustundirnar fengum viö full-
an kjark, því að alstaöar var okk-
ur tekið meö hinni mestu góövild
og kurteysi, bæöi af foringjum og
óbreyttum liösmönnum keisarans.
Einu sinni brá þó lítillega út af
þessu. Eg kom þar aö sem liös-
maður sat í bifreið og bauð hann
mér að setjast upp í. I sama bili
kom undirforingi þar aövífandi og
stakk skammbyssu hlaupi aö mér
í hjartastað. Hann talaöi þýzku
og var þess utan kverkmæltur og
haföi eins 'hátt og hann gat, en
samt skildi eg hvaö hann meinti,
á augabragöi. Skambyssa, sem
miðaö er, á minna en stuttu færi,
talar tungumál, sem hver maöur
skilur. Eg steig úr vagninum, og
ekki seint, en hann stakk hjá sér
stálinu. Eg lét svo búiö vera-og
var fyllilega ánægöur meö aö hinn
málsparturinn geröi slíkt hiö sama.
En þó að þessi atburöur heföi
mikil á'hrif á mig í syipinn, meöan
hann var að gerast, þá var hann
aöeins undantekning til • að sanna
regluna. Á einum stað sátum viö
aö málsverði meö háttsettum ridd-
araforingja og hans undirmönn-
um, og meðan við sátum
og snæddum þykkar baunir með
bjúgsneiðum í, þá stóöu sumir af
fyrirliðunum, sem sæti var ætlað
viö boröiö, sömuleiðis létu þeir okk-
ur hvíla okkar lúnu bein á dýnum
þeirra, sem lagðar voru, sjö og sjö
í röö á steingólf í belgisku íbúöar-
húsi, en frá hyllu í einu hominu
mændi líkneski mærinnar frá Or-
leans á oss sinum dauöu gipsaug-
um.
Óbreyttir liösmenn buöu oss oft-
lega að boröa meö sér, samanlagð-
ar rúgbrauös sneiðar og öl á
flösku. Margoft lofuöu fyrirliö-
ar okkur aö nota landabréf og
sjónauka sína, gáfu okkur ráö til
aö komast þangaö sem barizt var
og skröfuðu viö okkur um almælt
tíöindi, iöulega létu þeir í ljósi,
hvaö leitt þeim þætti, aö geta ekki
lánað okkur hesta eöa bifreiö til aö
ferðast í.
Viö þóttumst vita, aö mikiö af
þessari góövild stafaöi af þeim al-
minlegheitum, sem vel siöaöir
þýzkir menn hafa til aö bera, en
meira þóttumst viö vita aö staf-
aöi af þvi aö þessæ menn langaði
alt í einu mikiö til, aö óháöir blaða-
menn sæju meö eigin augum hvaö í
Belgiu geröist, til þess aö þeir
segöu frá því út um heiminn og
einkum í Ameríku.
bað sem bar fyrir augu og eyru.
Hér skal því lýst, sem eg hef
áður vikið að og skal seinna meir
segja betur frá, að á þeim hundraö
mílum sem eg ferðaðist meö þýzk-
um herflokkum eöa í slóö þeirra,
sá eg aldrei meö eigin augum, aö
þýzkir sýndu nokkra grimd þeim
belgisku mönnum, sem ekki báru
vopn á móti þeim eoa mónnum,
sem þeir handtóku; ekki fann eg
heldur sannanir fyrir sögum af
ránum og mannamorðum, sem eg
l?e)rði, þó eg reyndi til aö komast
eflir þeim.
Eg sá mikiö af þeirri eyðilegg-
ípg og þeim spjöllum, sem hemaði
eru samfara. eyöilögö heimili og
þoip i rústum, svo og var vottur
aö því hve harðlega og grimmilega
þeir þýzku hefndu sin, ekki ein-
göngu á þeim borgumm sem þeir
sökuöu um að hafa borið vopn á
sig, heldur líka á hinum sem þá
grunaði aö heföu skotiö skjólshúsi
yfir slika eða veitt þeim nokkur
bjargráö; margar voru ekkjumar
og margir munaöarleysingjarnir,
rncrg þau heimili, sem liöu saklaus,
höföu ekki þak yfir sig né bita aö
leggja sér til munns; vma blöstu
viö fögur akurlönd, plægö af stór-
byssu skeytum, herfuð af byssu-
kúlum og stráö dauöra maima bein-
um; nóg var aö sjá af náum,
hræðilega leiknum og lemstruðum
af blýi og stáli og víöa bar við
langar, ávalar þústir, þaktar ný-
skomum sveröi, þarsetn valurinn
var heygður — af öllu þessu hef
eg séö meir en nóg til þess aö losa
hvern og einn viö þá skökku skoö-
un, aö hernaður sé fagur, dýrðleg-
ur og ágætur hlutur, og nóg til
þess að hann viti hvemig hernað-
ur er í raun og veru: í alla staði
hræöilegur og voöalegur.
Að riddarar hins þýzka hers
hafi hent böm á spjótsoddum, fyr-
irliðar höggviö niöur sína eigin
rnenn, og hermenn fariö með
morðum og meiðingum yfir lands-
bygðina, aö vild, um þaö get eg
ekki borið annað en þaö, aö eg
hefi ekkert slíkt séð meö eigin
augum.
Alt um það er eg ekki kominn
til að fegra málstað Þjóöverja, eða
afsaka hvatir þeirra til að hefja
þetta stríö né heldur hitt, hvernig
þeir fara meö hemaöi sínum. Eg
reyni aðeins til aö segja það sem
eg<hef séö meö minum eigin aug-
um og heyrt með mínum eigin eyr-
um.
Hvaö sem nú um þetta er, þá
reikuðum við inn í Beaumont,
fimni saman, á þriðja degi eftir
burtför okkar frá Bmssel. Eng-
an höföum viö farangur né neitt
meöferöis annaö en það setn hékk
utan á okkar þreyttu og bognu
búkum. Viö liöföum meðferðis
leiðarbréf okkar frá Ameríku,
leiðarbréf frá fyrirliöa hins þýzka
hers í Brussels, og það sem drjúg-
ast reyndist til óhindraðrar um-
ferðar, lítinn Bandaríkja fána úr
silki, bundinn viö brúnina á skrölt-
kerm okkar; hann var vindblásinn
oröinn og gat á honum niiöjum
undan logandi vindilstúf.
Rétt eftir aö viö skildum við
þorpiö St. Christophe, brent og
brælt og mannlaust, þá komum viö
undir rökkriö þangað sem þýzk
fötgönguliðs sveit hafði búiö um
sig umhverfis stórt hús úr gráum
steini, á sveitabýli. Þeir elduðu
náttverð viö stóra elda og sungu
hástöfum einsog þeir era vanir.
Bjanna lagði af eldinum framan í
soðkarla, svo aö glögt sá framan í
Þá, en hver þeirra haföi rjóöan lit-
arhátt og ljósrauða grön. Vetr-
ungur stóö bundinn við vagnhjól
og öskraöi af reiði; eg þykist vita
að öskur hans hafi ekki staðiö
lengi.
Fyrirliöi kom út að brautinni og
blíndi á okkur yfir limagaröinn, en
lét okkur })ó halda átram óhindr-
aöa. Við heldum inn í bæinn og
til torgs, gegnum farangur og
flutnings reiðar. Við héldum aö
liöll prinsins Caraman-Chinay;
hermenn stóðu þar margir saman,
þótti ferö okkar heldur hæöileg og
kýmdu og smiltraðu.
Hér í álfu munu flestir kannast
viö prinsinn, vegna þess að hann
var einn af bóndum hinnar þaul-
giftu Clöra Ward frá Detroit, en
nú þótti öllum þýzkum vænt um
hann vegna þess, aö þó hann fjar-
verandi væri, þá haföi hann skiliö
eftir í vtnkjöljurum sinum tuttugu
þusund flöskur af fornu og dýru
vini. Vín er liklega sjálftekið her-
fang i hernaöi, og svo reyndist hér.
Sá liðsmaður var óheppinn sem
ekki haföi flösku af dýru Búrgund-
ar víni eöa fomu rauðvíni meö
rúgbrauði sinu og fleskbjúga, þetta
kveld.
A höfuðbóli hersins.
Þó ekki vissum viö til þess, þá
haföi svo atvikast, aö okkur haföi
boriö aö höfuðsetrí herstjómar
þetta kveld, ekki herdeildar heldur
heils hers. Á torginu brá fvrir í
rökkurhúminu prúöbúnum fyrir-
liðum, fótgangandi, ríöandi og ak-'
and i í bifreiðum; og gegnum
glugga sáum viö hvar sat forkunn-
ar höfðinglegur hershöföingi, með
sjxira á fótum og sverö viö hlið,:
í tókasal hallarinnar; veiöidýra
hausar, feldir og klær héngu til og
frá; veggimir vora lagðir skom-
um tiglum úr eik, státnir aöstoöar
foringjar spigsporaðu til og frá,'
en sumir stóðu umhverfis forkólf-j
inn er við borðið sat og biðu eftir
skipunum hans og fyrirmælum.,
Viö skildum nú að viö hefðum|
sloppiö í gegnum glufu á þeim
fylkingum hersins, sem stöar fóra,
og værum komnir nærri broddi
liösins og sjálfum vigvellinum. |
Okkur var ekki um sel. Það varj
varla viö því að búast, aö sjálfurj
höfuöpaurinn mundi greiða för |
okkar likt og undirmenn hans
höfðu gert að baki honum. Við
gátiun þess okkar i milli, en !a
kom það á daginn : Aðstoðar for-
ingi, ofursti að tign og góður t
ensku, tók á móti okkur við hall-
ardyr og leit á leiöarbréf okkar viö
skin af ljósi, sem hékk í hallar-
ganginum; hann var kurteisin sjálf
i tali og framgangsmáta.
“Ekki fæ eg skilið hvemig þið
komust hingaö, herrar,” mælti hann j
á endanum. “Viö höfum engaj
fréttaritara viö herinn.”
“Nú eruð þiö búnir aö fá þá,”
svaraði einn úr okkar hóp. Hann
vildi reyna að hressa upp á okkur
í vandræöunum.
Ef til vill skildi foringinn þetta
ekki. Ef til vill er það líka móti
reglunum að ofursti, boröalagöur
meö axlagull og sverð viö hliö,
brosi aö gamanyrðum hjá rykug-
um, ferðlúnum og illa tilhöföum
feröalang með brotinn stráhatt og
hrakkótta Yarvkee-treyju. Hvað
um það, ofurstanum stökk ekki
bros.
“Það var alveg rétt af ykkur aö
segja til ykkar hér og láta vita af
erindi ykkar” mælti hann alvarlega,
“en það nær ekki nokkurri átt, að
þið megið fara lengra. I fyrra
málið skuluð þiö fá fylgd og flutn-
ing til baka til Brussel.” Hér varð
honum litið á okkar há öldruðu
hryssu, er hengdi niöur höfuðið og
hvíldi sig i allar lappir fyrir kerru-
skriflinu. “Eg þykist vita, aö
bakaleiðin verði ykkur skjótfarn-
ari en hingaðleiðin,” mælti hann.
“Þiö geriö svo vel og segið til
ykkar 'hér á morgun um ellefu
leytið. Þangaötil skuluö þiö min»-
ast þess, herrar minir, að þið eruð
ekki fangar — enganveginn. Þiö j
megið skoöa ykkur á meðan svoj
sem gesti hins þýzka hers, haldið
kyrru rétt í svipinn. Ykkur er al- ■
veg frjálst aö fara livert þiö vilj-.
iö — aðeins vildi eg ráða ykkur til
aö fara ekki of langt, því aö ef þiö
skylduö reyna til að fara úr bæn- j
um í nótt, þá mundu hermenn okk-
ar vissulega skjóta ykkur. Þaö er;
ekkert þægilegt aö vera skotinn,
og fyrir utan það gæti vel skeö,
aö ykkar stóra stjóm kæmi með
mótbárur. Svo aö eg má eiga von
á þeirri ánægju að fá aö sjá ykk-
ur á morgun, er ekki svo? Jú,
Góða nótt, herrar.”
Hann glamraði sporunum og
hneygði sig, en viö héldum burt út
í rökrið. Nú kom að því aö fá
náttstað. Allir gistingastaöir voru
fullir af fyrirliöum. en önnur 'hús
af liösmönnum; viö áttum hvergi
höfði aö halla, en ef viö gætum
ekki komið okkur niöur og það
fljótt, þá máttum við eiga von á
aö varðmenn mundu reka nefið í
okkur og þaö óþyrmilega. öllum
sem ekki heyrðu hernum til, hafði
verið stranglega bannað aö vera á
ferli eftir náttmál og ekki máttu í-
búar staðarins 'hafa ljós eftir að
dimt var orðið. Nóttin var svo svöl,
að okkur kólnaöi fljótt.
Það varö úr, að þeir félagar
leiddu þangaö hross sitt, sem
riddara flokkur geymdi hesta sína,
í skólagarði, gengu siöan inn í
skólann og slógu sér niður í einni
kenslustofunni og sváfu þar á
heyi, meö treyjur sínar otan á sér.
/ dátahóp.
“En áður en við fórum aö sofa,
fengum við kveldmat, harðsoðin
egg og fornan ost, sem viö höfö-
um geymt frá miödegispváltíöinni,
en matstofan var stór kenslusalur,
fullur af þeirri riddara deild, sem
hafa spjót að vopni. Þeir gáfu
okkur rúgbrauð að eta og nokkuö
af víni prinsins aö drekka og rúm
aö sitja meö sér á skólabekkjum.
Á eftir lék einn riddarinn á piano,
hinn mesti meistari, þó i óbreytt-
um dátafötum væri og alt annaö
en hreinn um hendurnar, en allir
hinir sungu undir.
Þetta var furðulegt samsafn á
]>essum stað. Á einum veggnum
héngu ennþá smáar regn'hlifar og
bókatöskur nemendanna. Líklega
skaut þeim svo miklum skelk í
bringu, er þýzka herinn bar að, aö
þeir flýöu heim allslausir; á töfl-
unni var hálfreiknað dæmi. Einn
riddarinn tók krítina og skrifaöi.
“Áfram til Parisar!” hér og þar á
veggina. Syfjaöur páfagaukur,
úfinn og ylgdur, hékk á spítu í
The Empire Sash & Door Co.
------------- Limited ■
HENRY AVE. EAST - WINNIPEG
VIÐUR ”LATH“ ÞAKSPÓNN
Fljót afgreiðsla. Abyrgst að kaupendur séu ánægðir
KOL og VIDUR
ALBERT GOUGH SUPPLY CO. *Vu,Ti!S;~
Skjót afgreiðsla. Lægsta verð.
TALSIMI: M. 1246
R. P. BLAKE
selur
KOL og VID
NorÖurstöðvar útseldar
Sækið viðskifti gegii uin
Tals. Sherbr. 2904
horni Furby og Ellice Ave.
Hard Kol $10.25
C.O.D. $10.50
Allskonar vlður
Talsími: Garry 2156 P. O. Box 3172
Horni Sherbrooke St. og William Ave.
V
í prentsmiðju vorri er alskonar prentun
vel af hendi leyát. Ifl Þar fást umslög,
reikningshöfuð, nafnspjöld, bréfahausar,
verðskrár og bækur, o.s.frv. Cfl Vér höfum
vélar af nýjustu gerð og öll áhöld til að vinna
hverskonar prentstörf fljótt og vel. Cfl Verð
sanngjarnt. Ef þér þurfið að láta prenta
eitthvað, þá komið til vor.
Columbia Press, Limitd
Book and Commeroiul Printert
JOHN J. VOPNI, Ráðsmaður. WINNIPEG, Manitoba
búri bakvið sæti kennarans og rak
upp rokur ööru hvoru, svo sem
hann vildi mótmæla aöförum aö-
komenda.”
Þegar víniö var farið aö velgja
dátunum, tóku þeir til aö syngja og
kyrja án afláts. Þeir 'höföu verið
á hergöngu allan daginn og áttu
fyrir hendi að ganga fyrri partinn
næsta dag og berjast seinni part-
inn, því að þá var skamt til fylk-
inga Frakka og Breta, en nú
héngu þeir og sátu á skólabekkjun-
um, böröu höndum og fótum á
boröin og sungu hergönguljóð sín:
Die Wachh um Rhein vitanlega og
Deutschland, Deutschland Ucber
Alles! og marga aðra söngva.
Einn okkar baö þá syngja Lorelei
eftir Heine; þeir geröu þaö og
sungu, ekki eitt vers, heldur tutt-
ugu. Þarnæst stóðu þeir allir á
fætur og sungu þjóðlag Bandaríkja
við þýzkt kvæöi. Alt í einu byrj-
uöu tveir aö dansa í rosabullunum
með járnvörðum sólum og hælum ;
þeir slöguöu fram og til baka, en
hinir eggjuöu þá meö háværum
hrópum. Annar gafst upp von
bráðar, en á hinum var engan bil-
bug aö sjá. Hann þaut inn í
næsta herbergi og kom aftur með
belgiska smámey í togi, er bæöi
var smeik og þótti skömm og gam-
an að, og sveiflaöi henni í dansi,
þangað til hún var oröin svo móö,
að hún gat ekki uppi staðið, þá
hélt hann áfram emsamall um
stund, en aö því búnu tók hann
undir næsta lag og söng hátt og
snjalt.
Einni stund eftir miönætti skyld-
um við við hópinn syngjandi í
mesta máta og gengum þangaö,
sem viö höföum skilið viö heybæl-
in, en þaðan var ‘hvert strá í burtu;
einn yfirdáti riddaranna vísaöi
okkur á annaö í staðinn, ella hefö-
um viö orðið að liggja á beru stein-
gólfinu.
Lið í brottbúningi.
Að kveldi næsta dags þóttumst
við eiga vist, aö vera i Brussels,
en það átti ekki fyrir okkur að
liggja aö koma þangað framar í
þessari ferö, og líklega ekki fram-
ar meðan þetta stríð stendur. Viö
snæddum morgunverS í greiðasölu-
stað, sem var að hálfu leyti í rúst-
um, og dátar höfðu haft náttstað í:
klukkan ellefu létum viö af hendi
ferfætta fomgripirtn og kerruna,
gáfum hvorttveggja ungling
nokkrum, vegna þess að enginn
vildLkaupa fyrir nokkurn mun, og
héldum til hallarinnar, aö vita ‘hvað
vife oss skyldi gert.
Þegar þangað kom, var fyrirliða
sveitin í brottbúningi með æzta
foringjanum, og var asi á þeim,
enda haföi gerla heyrt skotdrun-
ur fyrir sunnan landamærin
frönsku, frá því vígljóst var um
morguninn; þeir hópuðust í bif-
reiöar og þustu leiðar sinnar. Viö
sátum á trébekk fyrir framan höll-
ina og biðum eftir kunningja okk-
ar frá kveldinu fyrir, þá sáum viö
hvar ungur maöur kom skálmandi
yfir torgið, hár og grannur, með
lítiö granaskegg og langt, íbjúgt
nef. Hann 'haföi ofursta merki á
öxlum, sem oss þótti fágætt um svo
ungan mann, en hitt var þó öllu
kynlegra, að herforingjar, sem
voru hærri í tigninni en hann, er
stóðu í hópum og biöu eftir vögn-
um sínum, jafnvel gráhærðir
hers'höföingjar. alsettir tignar-
merkjum, hneigðu sig og beygöu
fyrir honum, er hann gekk bros-
hndi milli þeirra og heilsaöi öllum
meö handabandi og virtust sumir
hinna háttsettu herforingja yfir-
komnir af feginleik af því aö fá
að heilsa upp á hann. Þetta var
Amcriskir silkí '*
ftOKKAR
sem teknir eru i
Xbvrgd
Vcr viljum, að þér þekkið þessa
sokka.
peir reyndust vel, þegar allir
aðrir brugSust. peir eru einstak-
lega þægilegir viS fót. Á þeim eru
engin samskeyti. þelr pokast
aldrei né vlkka, þvl aS sniSIS er
prjénaS á þá, ekki pressaS. þeir
eru teknir í ábyrgð, áS þeir séu
vænir, fallegir.á fæti, öSrum betri
aS efni og frágangi, alveg éblett-
aSir og aS þeir endist í sex mánuSl
án þess aS gat komi á þá, ella verSi
annaS par gefiS í þeirra staS.
Vort ókeypis tilboð.
Hverjum og einum, sem sendir
oss 50c. til burSargjalds, skulum
vér senda alveg ókeypis, aS und-
anteknu tollgjaldi:
prjú pör af vorum frægu Ame-
ríku karlmanna sokkum úr silki,
með skriflegri ábyrgS, af hvaSa lit
sem er, eSa:
þrjú pör af kvensokkum vorum,
gulum, svörtum eSa hvítum, meS
skriflegri ábyrgS.
Tefjið ekki. — TilboSiB stendur
aSeins þangað til umboSssali er
fenginn I ySar heimkynni. Nefnið
lit og tiltakiS stærS.
The I nternatlonal Hosier €o.
21. Bittner Street
Dayton, Ohio, BÁA.
Ókeypis
MENN ÓSKAST TIIj AÐ ÞÆ31A HANDVEKK I HEMPHHL’S
“I.KiDANDI AMKKÍSKA KAKAKA-SKÓI.A’’
Kærið rakaraiðn; þurflS ekki nema
tvo mánuði til námsins; ökeypis á-
höld. Mörg hundruS eldri nemenda
vorra hafa nú ágætar stöBur eSa hafa
stofnaS verzlanir sjálfir. Vér vitum
af mörgum stöSum, þar sem gott er
aS byrja á þessari iSn, og getum hjálp-
aS ySur til þess. Feikna eftirspum
eftir rökurum.
I.ierið aS fara meS bifrelSir og gas
Traktora. AS eins fáar vikur til
náms. Nemendum kent til hlitar að
fara meS og gera viS bifreiSir, Trucks,
Gas Tractors og allskonar vélar. Vér
búum yCur undir og hjálpum yCur að
ná I göSar stöSur viB viSgerSir, vagn-
stjóm, umsjén véla, sölu eSa sýningu
þeirra.
Fagur verðllsti sendur ókeypis eða gefinn ef um er beðið.
IIKMPHIIjI.’S barber coþþege
220 Pacific Ave., Winnipeg, Man.
Útlbú I Regina, Sask., og Fort William, Ont. — ÁSur: Moler Barber College
Hcmphill’s School of Gasoline Engineering, 483 Main St., VVinnlpeg,
Man.. — ÁSur: Chicago School of Gasoline Engineering.
I
Dömur! — LæriS aS setja upp hár og fægja fingur. örfáar vikur
til náms. KomiS og fáiS ókeypis skrautlegan verSlista I HemphiU’s
School of Kadies’ Hair Dressing, 485 Main St., Winnipeg, Man.
í sambandi við íslandsferðir
Lágt fargjald og far útvegað
með öllum Gufuskipalínum.
keisarasonurinn Ágúst Vilhjá’.mur,
í þann veginn aö ganga á vígvöll
í fyrsta sinn á æfinni.
Eftir stutta stund voru allir
þessir fyrirliðar komnir í hvarf,
fylkingar fótgöngu og riddaraliðs
fóru sína leiö, stórskotaliö, póst-.
þjónasveit og sveit þeirra, sem
meö símatól fór á vígvelli, fylking
hjúkrunarmanna og vistaliö lagöi
upp hvað á fætur ööra og hélt sina
leið suður á bóginn, en eftir var
skilin lítil sveit til þess aö halda
Ix>rginni og okkur í skefjum.
/ varðhaldi.
Hávaxinn, ungur fyrirliöi, réöi
fyrir því fámenna liði, sem eftir
varö til að gæta borgarinnar og
okkar. Hann var í vaxtarlagi lik-
ur knattleika berserk, heröamikill
sem tröll og hét Mittendorfer. í
hvert sinn sem hann ávarpaöi
menn sína, öskraöi hann einsog
griöungur, en hvenær sem liann
talaði til okkar, kvakaði hanji í
mjúkum róm einsog dúfa. Það
var gaman að hlusta á róm ‘hans
breytast skyndilega úr beljandi
öskri í mjúkróma kvak og strax
á eftir úr gæluhjali j hvelt öskur
Ef hann hefði fengið æfingu, þá
heföi hann umtals laust oröið
mesti opera söngvari — svo djúp-
um og hvellum hljóðum haföi hann
yfir aö ráöa og svo mikið vald yfir
þeim.
Þessi fyrirliöi Mittendorfer
byrjaöi meö því að ganga rösklega
til okkar og lýsa því, að bifreiðin
sem okkur heföi ætluð veriö, heföi
tafist, en á því mundi bráðlqga
veröa ráðin bót, hélt hann — og
vildu herramir frá Ameríku svo
vel gera og bíða? Með þvi aö
ekki var annað aö gera, þá létum
við lenda viö það, sem hann
nefndi.
Viö sátum nú á trégbekknum og
töldum skotadrunurnar í fjarska,
þangaö til rigna fór; þá kom yfir-
dáti til okkar og bauð okkur aö
koma meö sér, til þess aö viö yrð-
um ekki blautir. Hann benti okk-
ur inn í hús nokkurt, róö okkur
jafnframt til aö fleygja burt vindl-
um og vindlingum, áöur en viö
færum inn. Það var holt ráö,
þaö sáum viö þegar inn kom, því
aö húsið var alsett, meðfram öll-
um veggjum af skotfæra hlöðum,
frá gólfi og upp í mænir; þar
WINNIPEG STEAMSHIP AGENCY
461 Main Street
Phene Main 3326 Winnipeg;. Man.
vora skot í fallbyssur í hálmhulstr-
um einsog vínflöskur og snéra all-
ar broddum i sömu átt; viö vorum
leiddir eftir göngum milli þessara!
hlaða aö dyrum í öörum endanum,
en þar stóð hermaöur á veröi meö
gínandi flein á byssu sinni. Okk-
ur var bent að ganga inn og svo
gerðum við. Þegar viö litum í
kringum okkur sáum viö aö þetta
var hertekinna manna prísund. Viö
vorum komnir i fangelsi.
Eg hef verið í þægilegri staö
ööru hvoru um æfina. Hálmur var
á gólfinu, svo sem fet á þykt;
hálmurinn hefir ef til vill veriö
nýr, þegar hann var borinn inn,
fyrir einum eöa tveimur dögum,
en var nú orðinn vel þefsterkur,
svo sem álíka og í villidýra búri í
dýragaröi.

Framh.
Frá íslandi.
Reykjavík, 15. Sept. 1914.
Mestur síldarafli, em dæmi eru
til, hefir skip Kveldúlfs, Skallagrím-
ur, fengiö. 1 sumar hefir skipiö
látiö salta 9,300 tunnur og auk þess
hefir þaö selt sildarverksmiöjunni
eigi alllítiö af nýrri síld.
Hús brann 15. Sept. á Asknesi í
Mjóafirði. Var þaö eign Jóns Gunn-
arssonar kaupntanns og stórt mjög,
um 30 sinnum 9 stikur aö grunn-
máli. Fólkið komst í lifsháska, en
fékk bjargað sér út um gluggana á
efri hæö hússins. Meiddist sumt í
því fáti og þar á meðal eigandi
hússins. Litlu var bjargaö úr hús-
inuinu nema bókum, skjölum og
peningaskáp. Húsiö sjálft var vá-
trygt fyrir 12,000 krónur en innan-
stokksmunir allir óvátrygöir.—Vlsir.
Reykjavík, 23. Sept. 1914.
Frá Grænlandi, Ivigtut, kom hing-
að síðastl. viiku sikipiö “Ajax” og
tneö því dr. Norman Hansen, sem
hér er kunnur. Ilann haföi farið
noröur síöastl. vor. Skipið var á
leiö til Khafnar.
Gísli Goodman
TINSMIÐUR
VERKSTŒBI:
Korni Toronto og Notre l ame
Phone HeimllU
Oarry 2988 Qarry 898,

J. J. BILDFELL
FASTEIGnASALI
Room 520 Union Bank
TEL. 2665
Selur hús og lóBir og annast
alt þar aOlútandi. Peningalán
Vinna fyrir 60 menn
Sextíu manns geta fengiS aSgang
aS læra rakaraiSn undir eins. Til
Þess að verða fullnuma þarf aS ein»
8 vikur. Áhöld ékeypis og kaup
borgaS meSan veriS er aS læra. Nem-
enídur fú staði aS enduSu námi fyrir
$15 til $20 á viku. Vér höfum hundr-
uS af stöSnm þar sem þér getiS byrj-
aS á eigin reikning. Eftirspurn eftir
röknrum er æfiniega niikil. SkrlfiS
eftir ékeypis lista eSa komiS ef þér
eigiS hægt meS. Tll þess aS verS»
góSir rakarar verSiS þér aS skrtfast
út frá Alþjóða rakarafélaginu.
International Barber Coilege
Alexander Ave. Fyrstu dyr vestan
viS Main St., Winnipeg.
Reykjavík, 23. Sept. 1914
Bátur fórst 23. ,Júlí síðastl. frá
Kálfhamarsvík í Húnavatnssýslu, og
drtiknuðu þar 5 menn. Veörið um
daginn var ekki mjög slæmt, austan-
stormur en ekki rok. 2 aörir bátar
frá Kálfhamarsvík voru á sjó og
höfðu siglingu í land, en til þriöja
bátsins hefir ekki spurst síðan og
ekkert af honum fimdist nema lóö-
arból og lítið eitt af Ióð, er bendir
á, aö mennirnir hafi druknaö áður
en þeir náðu lóðinni. Mennirnir
voru þessir: Rögnvaldur Jónsson
frá Steinholti og Valdimar sonur
hans, Jens Stiesen, Hvammkoti, Guö-
laugur Eiríksson Holt, póstur, og
sonur hans, er Valdimar hét. Var
að þeim öllum hinn mesti mann-
kaði.