Lögberg


Lögberg - 29.10.1914, Qupperneq 6

Lögberg - 29.10.1914, Qupperneq 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 29. OKTÓBER. 1914. LÆKNIRINN. SAGA FRA KLETTAFJÖLLUMi efti'r RALPH CONNOR Viö skulum bíöa, Barney” sagöi hún, “þaö ligg- ur ekkert á.” Þaö var eitthvað í rödd hennar sem kom vitinu fyrir hann. En 'hvaö hann haföi veriö veikur! Hann hafði verið aö hugsa um sjálfan sig. Hann reisti sig upp og kom nú aftur til sjálfs sín. “Fyrirgefðu mér, Iola”, sagöi hann og dauf' bros lék um andlit hans. “Eg var veikur og eigin- gjam. - Mér datt í hug aö það væri ekki alveg óhugs- andi; en nú veit eg aö viö verðum aö kveðjast i kveld.” ' ’ V** “Kveöjast?” Sársaukinn geröi hana grama- Hann var svo ósveigjanlegur og þrálátur. “Er það ekki' ósanngjamt aö ætla mér að gera út um þetta strax í kveld?” Hann stóö á fætur og reisti hana upp. “Þetta er afgert. Þú hefir valiö lífsbraut þína og hún liggur langt frá minni leið. Lofaöu mér aö fara.” Rödd hans var dauf og hljómlaus. Hann var örmagna eftir tveggja daga og tveggja nótta strit. Henni ofbauö hvaö hann virtist vera tilfinn- ingarlaus. Hann var að rífa upp rætur ástarinnar úr hjarta sínu og þó virtist jafnvægi hugar hans ekkert raskast. Þaö verður aö ske sem fram á að koma. Dauöa þögnAom yfir þau. En vindurinn baröi blautum laufblööum á gluggann. “Ef þú kærir þig nokkum tíma um að eg komi til þín, Iola, þá þarftu ekki aö segja nema eitt orö, Eg bíð þín. Mundu þaö, aö eg bíð alt af.” Hann tók hana í fang sér og lyfti henni upp. “Vertu sæl, elsku Iola” sagöi hann og kysti hana á munninn. “Þú ert sú eina sem eg elska!” Hann kysti hana aftur. “Eg elska þig.” niður eftir andlitinu á honum. “Þaö er óttalega bamalegt! En mér stendur alveg á sama!” Bamey misti því nær jafnvægiö, þegar hann heyröi hvaö Dick sagði. Hann vaföi handleggjunum um hálsinn á bróöur sínum og sagði: “Vertu sæll, drengur minn. Viö höfum átt marga góöa stund saman; en, ó, þaö er alt liðið!” Lestin var farin aö hreyfast. “Flýttu þér”, sagöi Dick og ýtti honum frá sér, en hélt þó í hann. Bamey sleit sig af honum, hljóp upp á tröppuna, kallaði til þeirra og sagöi þaö sem hann haföi lengi langaö til aö segja: “Littu eftir henni, viltu gera þaö?” “Já, Bamey, viö skulum gera þaö,” kölluðu þau inum- Ilonum virtist flest bæöi í senn. Og þar sem þau stóöu þarna og horfðú tréfótum, bæöí á' himni og tárvotum augum á eftir lestinni, sem liöaöist eftir brautarflækjunni á milli ótal rauöra og grænna ljósa, fundu þau, aö nýtt band tengdi þau fastar saman en áöur. Þetta band var eina huggunin sem þau höföu á þessari sorgarstund. XIII. KAPITULI. Trúvillingurinn. Skólaáriö var liöiö. Þaö var búið að auglýsa hvernig nemendurnir heföu staðið sig við prófiö. Þleir sem voru í neöri bekkjunum voru að búa sig undir trúboösstarfið, sem þeir áttu aö hafa meö höndum um sumariö. Sumir þeirra sem tekið höföu burtfarar- en aö bera slúöursögur, sem heföu getað skaöaö próf, biöu öruggir eftir bendingu hamingjunnar um skólabróCur hans_ það, hvar þeim yröi markaö starfsvið. var Bobert Duff; hann var svarinn vinur og félagi Finlaysons. “Talaði Finlayson viö fööur þinn?” spurði Duff meö ákafa. “Já, sannarlega geröi hann þaö,’” sagöi Tom. “Og sagöi hann honum hvað gerst hefir í skól- anum?” “Já, þú mátt reiöa þig á þaö! Sagöi honum þaö alt, eins og þaö var.” “Og hvað sagði prófessorinn ?” spuröi Duff og var mikið' niðri fyrir. “Sagöi honum aö fara til fj......... “Fara hvert?” spuröi Duff, meö öndina í háls- vera farið að ganga á jöröu. “Syndaramir” skelli hlógu svo aö Duff gat ekki fyr en eftir langa stund skýrt þeim frá, aö þaö hefði verið andi oröa hins velæruverðuga prests og prófessors, sem heföi gefið syni hans ástæðu til aö nota svona stór orö; Prófessorinn hefði aldrei sagt neitt þessu líkt. Því miður höfðu fleiri en hinn frjálslyndi og gætni prófessor, komist á snoöir um villitrúar til- hneiging Boyles. Meðal þeirra var hinn haröi og stranglyndi prestur, séra Alexander Naismith. Fin- layson hafði þó ekki sagt honum það. Þessi staö- fasti málsvari rétttrúnaöar stefnunnar fann þaö sið- ferðislega skyldu sina, aö skýra þeim sem aö réttu áttu hlut aö máli, frá þessu. En fyr mundi hann hafa látið höggva af sér báöar hnúaberu hendumar, þeir miklu ömggari vegna þess, aö Eflaust vom flestir þeirra Sér Alexander Naismith var lítill maður vexti, skrækróma og ákaflega stööuglyndur og hæglátur. og var kallaður höfðu góð meömæl frá öldungum stórra og vel þektra Hann haf<Ji fengis vigurnafni safnaða. En sumir höfðu sett markiö fjær. Þ*im| “Spu€aky Sandy” *) Veslings Dick komst í klæm- hafði borist ómur frá fjarlægum stööum, þar »em | ar . honunij meSan stúdentar og prófessorar vom aö mikiö og göfugt verkefni beið þeirra. Þeir vom aö tina saman þá hluti, sem þeir héldu aö þá mundi helzt vanhaga um vestur á sléttunum miklu eða hinu megin við hafiö. Tveir merkis viðburöir í lífi stúdentanna vom enn eftir, áður en þeir losnuðu að öllu leyti úr skól- anum, annar þeirra var prófiö sem þeir urðu að taka frammi fyrir hinu kirkjulega öldungaráði, hitt var samsætið hjá prófessor Macdoúgall. Það var alt of leika sér í lognmollu þeirrar guðfræöi, sem er raöað niður eftir ákveönum vísindalegum reglum. Þetta olli þvi, aö Dick fékk leyfisbréf sitt seinna en ella. Það gat ekki hjá því farið aö þetta vekti mikið um- tal í skólanum og meðal þeirra sem umgengust skóla- fólkiö. Stúdenta samsætin hjá prófessor Macdougall voru ekki eins og önnur stúdenta samsæti. Stúdentar tóku aldrei þátt í þeim, af því að þeim fyndist þaö Hún kastaöi sér í fang hans eins og hún væri örend. Enginn limur hennar hreyfðist nema augun sem héldu honum föstum, og varirnar, sem endur- guldu kossa hans. Hann setti hana á sófann. “Guð almáttugur varðveiti þig, elsku Iola,” sagöi hann lágt og kysti á hárið á henni. Hann tók hattinn og gekk aö hurðinni; hann skalf á beinunum eins og maöur sem rogast meö byrði. Hún horföi á eftir honum. Hann nam stað,- ar viö dyrnar, þreifaði eftir húnanum, opnaöi hurö- ina, stansaði aftur og fór út án þess aö líta viö. Klukkusturíd síðar kom Margrét inn og fann Iolu sitjandi í sömu stellingum og Bamey haföi skilið við hana; hún var utan við sig, en hafði ekki grátiö. “Hann er farinn,” sagði hún dauflega. Margrét snéri sér snögt við. “Farinn Já, eg sá hann.” f i í “Eg elska liann", sagði Iola og leit upp. “Elskar hann! Þú veist ekki hvað ást er! Elsk- ar hann ! Og fyrir þína aumu og eigingjömu met- orðagimd rekurðu frá þér mann, ‘hvers skóþvengi þú ert ekki verðug að leysa.’ ” “Ó, Margrét”, hrópaði Iola aumkunarlega. “Talaðu ekki við mig”, sagði Maigrét; vanr hennar skulfu. “Eg get ekki þolað að lita á þig. Hún fór inn í herbergi sitt. Henni fanst þaö óþolandi, að þessi stúlka skyldi hafa látið sér þá ást í svo léttu rúmi liggja, sem hún sjálf heföi viljað deyja til þess að fá að njóta. En löngu eftir að Iola hafði grátið sig í svefn, lá Mar- grét vakandi vegna sinnar eigin sorgar og hugsunar- innar um þann manp, sem hún elskaði meir en sitt eigið líf. Næsta dag ætlaði Iola að fara á járnbrautar- stöðina; en Margrét vildi það ekki. “Til hvers viltu fara? Alt sem þú hefir að segja mundi kvelja hann. Viltu egna hann til fyrirlitning- ar og^ mig til haturs við þig?” En Iola sat fast við sinn keip. Til allrar ham- ingju skarst Duff Cliarrington í leikinn og haföi ‘hana til aö vera hjá sér mestan hluta dagsins. “Fáeinir söngvinir, góða’ Hristu af þér mókiö og komdu meö mér. Hafðu gítarinn meö þér.” Iola færðist undan. ' "Það Hggur svo illa á mér.” “Uss! Hvaða vitleysa! Það getur verið nógu hulinn leyndardómur hvernig þetta próf mundi fara. j skylda sín. Þetta var eflaust ekki vegna þess, hve Það gat viljað til að þaö væri hin meinlausasta mark- í prófessorinn átti miklum vinsældum að fagna meöal leysis athöfn. En það gat líka verið hinn alvarleg- j nemendanna, heldur vegna þess, 'hve kona hans var átakanlegt að lesa urn hryggbrot í ástasögum, en mundu það, að menn kæra sig ekki um gamalt öl. Þessi veraldar viska, þó ekki væri mikil, var nóg til þess, að Iola fór í beztu fötin sin, og Charrington hafði ekkert út á hana að setja. asti atburður. Ctlitið var venju fremur ískyggilegt þetta ár, því að sögur höfðu heyrst um þaö, aö prófiö ætti að verða erfiðara en venja var til. Þetta voru því alvarlegir tímar fyrir þá, sem höföu slegið sér mikið úr, og þá einkum fyrir þá sem þaö hafði kom- ist upp um, að þeir fyrirlitu öll forn austurlenzk fræði. Þeir áttu ekki á góðu von þennan dag. Þeir lásu af meira kappi á hverjum morgni, en þeir höfðu nokkurn tima áður gert; en þessi lestur færði þeim ekki þá hugarró, sem þesskonar sprettir veita venju- lega. Því þó að‘ þeir kynnu enska textann orð fyrir orð, þá áttu þeir þaö á hættu, að skrifa alt annan káfla en þann, sem þeir höfðu fyrir sér á hebresku. Og þeir vissu hvemig fara mundi, ef slíkt kæmi fyrir. Aö hinu leytinu gat það viljað til, að ef þeim tækist að koma sér svo vel við þá, sem vel voru að sér í Aust- urlanda málum, þá gæti eitt orð, sem sagt væri á hentugum tima, frelsað þá frá slíku óhappi. Og það var ennþá ein von, og hún ekki alveg að ástæðulausu, sú. að1 sá sem prófaði þá, rækist á einhverja hulda hebreskagrein, sem kynni aö brjóta gat á hans eigin bát, þegar hann sigldi yfir Austurlanda bókmentirn- ar, sem hann vissi sjálfur svo litið um. Auðvitað voru þeir einnig prófaðir í öðrum helgum fræðum, því aö öldungaráðið varð að ganga úr skugga um rétt- trúnað kandidatanna. En sá hluti prófsins olli fáum þeirra mikillar áhyggju. Ef þeir komust heilu og höldnu fram úr boðum og blindskerjum hebreskunn- ar, þá gátu bæði kennarar og nemendur verið rólegir og þeir áttu ekkert á hættu, því að þeir voru allir gagnkunnugir Fræðunum; þeir höföu lært þau bamsaldri og drukkiö þau i sig með móðurmjólkinni. En Boyle var einmitt mest hætta búin í þessum lygnu fjörðum. Það var alkunnugt, að enginn tók lionum fram að lærdómi og þekkingu. Boyle var hetja og eftirlætisgoð allra skólapiltanna, einkum “syndaranna”, því að hann hafði oft barið af þeim lag óvinanna. Það hafði verið siður allan veturinn eftir kveldverö, að ræöa um og kappræöa “undir- stöðuatriðin”. Boyle var svo ólánsamur að vekja gremju og reiði Finlays Finlaysonar, sem var aðal- imerkisberi rétttrúnaðar stefnunnar. Finlay var stór jvexti og herðabreiður, hafði fengiö tilhneigingu ti guðfræðináms að vöggugjöf, málfræðingur mikill og regluleg lietja þegar til stórræða kom. Finlay mundi með glöðu geði hafa kastað líkama sínum í ofn gló- aði skarpvitur og þekti vel mannlegt eðli og mannlegar hvatir yfir höfuð, og þá einkum námsmanna. Þessi kona var gamaldags, og það sem hún kallaði vel- sæmi og rétta framkomu, var alt í fornum stíL Alt líf hennar snérist um þaö, að skýra frá og sýna fram á, hvemig ungár konur og gamlar ættu aö hegöa sér. En móðurskarpskygni hennar og hjartagæði kendu henni margt, sem enginn fær lært í skólum. Afleiö- ingin af þessu var sú, að viðhafnarstofan var full af hægindastólum og legubekkjum, með ótal krókum og kymum. Þeim var þannig niður raðað, að alt félli sem bezt i geð, og ætti sem bezt við kröfur latrar og hnignandi kynslóðar. Skarpskygni hennar sást líka in á því, hve vandlega hún valdi úr allar fegurstu, kát- ustu og verstu stúlkumar, þegar hún hafði kveldverð. Hún hafði mörgum úr að velja, því aö ‘hún átti marga kunningja og vini. Robert litli Kidd sagði, að þar sæist aldrei “síðasta rósin”. Þessi kona gerði líka sitt ýtrasta að kenna þessum ungu stúlkum hvemig þær ættu að hegða sér í návist stúdentanna. “Þið veröið að gera alt sem þið getið, elskurnar mínar”, sagði hún, “til þess að gera þessum ungu mönnum kveldið skemtilegt. Þeir þurfa eitthvað sem dregur hugann frá þessu þreytandi námi.” Það er sagt að þessar ungu stúlkur hafi int þessa skyldu svo vel af hendi, að jafnvel hinar heilögustu af öllum heilögum urðu að vera “fjarverandi” í tvo daga a'ð minsta kosti, til þess að jafna sig eftir sam- sætin hjá Macdougall. Margrét var ein af boðsgestunum. Húsfrú Mac- a dougall hélt mjög mikið af henni og enn meira vegna þess, að móðir hennar og húsfreyja höfðu veriö skólasystur og aldavinir. Aðal umræöu efnið var hinn einkennilegi atburður, sem orðið hafði við hið nýafstaðna próf. Prófessorinn sjálfur var ákaflega ergilegur og kona hans ekki síður, því að báðum fanst þeim EHck vera sonur sinn. En Margrét gat ekki fengið út úr þeim nema undan og ofan af, af því sem skeð hafði. Hún átti það Robert Kidd að þakka að hún fékk að heyra alla söguna. Hann var guðfræðisnemi með jarpt hár. Andlit hans var svo blítt og barnalegt að hann var kallaður “Baby Kidd”,*J eða til að stytta það enn meira: “Kiddie”. “Segðu okkur hvað kom fyrir anda, ef samvizkan hefði boðið onum það, eins og hann hafði, vegna samvizkunnar, hrist duft vantrú- arinnar af fótum sér og farið úr New College Edenburgh, og ekki látið sér þaö fyrir brjósti brenna, En ógæfan hafði hjúpað þau þrju ^em stóðu á jKj ag hann væri Skoti, að veröa af fimtiu punda jámbrautarstöðinni þetta kveld, dökkri dulu. Skiln- námstyrk fyrir tiltækið. Hann hafði vonast til að aðarstundin var tippgjöf alls þess sem fegurst hafði g€ta stundað nám hinna helgu fræða í einhverjum verið og bezt í lífi bræðranna. Samverudagamir sk£la j nýlendunum og fengið að njóta þar rétttrún- vom liðnir og þeir söknuðu þeirra svo sárt, að þcir agar sins En þessi von brást honum t hraparlega, máttu varla mæla. En þeir urðu a5 hafa vald á j^egar hann fann, að sama vantrúin, sem hafði rekið sjálfum sér, vegna þess að Margrét var meö þeim. Dick vissi hvílíkt svartnætti sorgar ríkti í brjósti hann út úr New College, hafði teygt angana yfir hafið og annar eins fræðimaður og Richard Boyle, hennar, en hin rólega og lipra framkoma hennar, henni jjg sjtt Þetta hafði svo mikil og alvarleg fylti hann undrunar og aðdáunar. Eftir litla stund ahrif £ Finleyson, að eftir langa og alvarlega íhug- kallaði leiösögumaðurinn: Allir tilbúnir! un 0g innj]ega bæn, fann hann það skyldu sína, að “Vertu sæl, Margrét, sagði Barney og rétti gera prófessomum, sem hlut átti að máli, aðvart og henni hendina. ■ Hún ýtti andlitsblægjunni til hliðar) ben(la honum ^ hvílík vantrúaralda ógnaði skólanum gekk til hans og starði ástþrungnum augum á hann. og. enrja kirkjunni í öllu Canada. En hún sagði að eins: “Vertu sæll, Bamey.” “Vertu sæl, Margrét,” sagði hann aftur og kysti hana. sem komið er. Boyle var ‘hægur eins og dúfa. Þá greip forseti fram í; það er góður karl.” “Hver var það?” spurði Belle. “Dr. Mitchell. Ágætur náungi. Ekki of traust- ur á svellinu sjálfur, býst eg við. Trúir á þúsund ára ríkið. En hvað um það, hann greip fram í, og kom honum fram hjá greininni. En gamli Sandy var enn ekki búinn að ljúka sér af. Hann lagði Boyle t einelti hvar sem hann hélt að hægt væri að leiða hann á villigötur. Hann spurði um innblástur, óskeik- ulleik ritningarinnar, hvort Móses mundi vera höf- undur bókanna, sem við hann eru kendar og um Robertson Smith. Þú kannast við seinustu villutrú- ar leitina í Skotlandi.” “Nei”, sagði Belle, eg veit ekkert um hana. Og þú veist það ekki heldur, svo að þú þarft ekki að reyna að segja okkur frá henni.” “Svo að eg veit það ekki? Jæja,” sagði Bob. Hann átti erfitt með að halda andlegu jafnvægi fyrir hinu töfrandi augnaráði Belles. “Jæja, getur vel veriö að eg viti það ekki. Að minsta kosti mundi eg ekki geta komið þér í skilning um það.” “Heyrið þið!” sagði Belle með talsverðri fyrir- titningu. “Haltu áfram. Okkur þykir gaman að frétta af Boyle; eða er það ekki satt, Margrét?” “Þá það; en ‘hvar var eg við ? Jú, í fáar mínút- ur fanst mér guðfræði Boyles vera eins og rifnar og tættar spjarir. Sumir bræðranna tóku fram í, út- skýrðu og afsökuðu þennan unga mann; þeir voru mjög vingjamlegir, eins og þeirra er siður. En Squeaky lét sér það ekki lynda. “Þetta er mjög al- varlegt,” mælti hann. “Þetta þarf að rannsaka mjög nákvæmlega! Við vitum öll hvað er að gerast í gamla landinu. Við vitum, að það er verið aö grafa stoðirnar undan kenningum trúar vorrar. Þaö er gert í nafni vísindanna. En við vitum að það er ekkert annað en guðlast og ósvífin vantrú.” Svona hélt hann áfram og kreisti út úr sér meira og meira af markleysu. En það versta var þó enn eftir. Hann breytti skyndilega til og gerði hliðar árás.. “Boyle, reykirðu ekki?” spurði hann. “Jú, sagði Boyle og roðnaði, “eg reyki dálítið.” “Ertu algjör bindindis- maður?” Boyle færði sig nær honum og lyfti upp ‘höfðinu. Áður hafði hann hengt niður höfuðið eins og skelfdur glæpamaöur. “Nei”, sagði hann og horföi hvast á gamla Squeaky, “eg héfi aldrei heitið algjörðu bindindi.” Eg býst ekki við að áfengi hafi nokkurn tíma komið inn fyrr varir hans. “Hefuröu nokkum tíma farið í leikhús?” Þetta var hámarkið. Það var eins og öllum bræðrunum skildist í senn, að hverju þessi gamli rannsóknardómari stefndi. Hann hafði varla slept oröinu, þegar eg heyrði eitthvert undarlegt hljóð, þá blótsyrði, garg og hávaða, og Grant var kominn að boröi forseta. Það verður mér alt af óráöin gáta, hvernig hann komst þargað. Það vom þrír bekkir á milli hans og borðsins og eg þori að segja, að hann kom aldrei fram í ganginn á milli bekkjanna. “Herra forseti, eg mótmæH þessu,” hróp- hann. Þá fór rykið að þyrlast upp. Það var Dr.R. L. HUR5T. Member of Royal Coll. of Strgiwu, Eng., átskrifaður af Royal Colleg* oS Physicians, London. Sérfræðin(«r f brjóst- tauga og kven-sjúkdótnum. — Skrifst. 305 Kennedy Bldg, Portsyr. Ave. (i móti Eaton’sj. Tsls. M. 814. Tími til viðtals, 10-12, 3-5, 7-9. reglulegur sandbylur! Það eina sem sást, vom leiftr- úr augum Grants. Það var uppistand! “Herra forseti, eg mótmæli þessu”, sagði hann, þegar hljóð fékst. “Eg mótmæli þessum dylgjum. Við vitum hvað Naismith ætlar sér með þessu. En eg skal segja þér, Naismith----------” Eg veit ekki hvem þremil- inn hann ætlaði að segja honum, því í sama bili varð alt í uppnámi. Það var eins og hringhússýning, þeg- ar allir aparnir era lausir og hljóðfæraflokkurinn leikur sautján lög í senn. En loksins gat Grant feng- ið að segja þeim það sem hann ætlaði sér, og gæddi þeim á sinni eign guðfræði. Þegar hann hafði lokið máli sínu, kendi eg meira í brjósti um hann en Boyle, því að í þeim atriðum sem Boyle var villutrúarmað- ur, þar gekk Grant feti framar. Eg ‘held þeir hafi allir fundið til þess, hve villur Boyles vom smáar, í samanburði við villur Grants. Þó tók Henderson til máls og helti viðsmjöri í sárin. Endirinn varð sá, að Boyle var fenginn í hendur nefnd, og nú situr hann undir rannsókn hennar. En hann reynir aldrei framar að taka próf. Hann ætlar aö leggja fyrir sig blaðamensku; Telegraph vill fá hann.” “Blaðamensku ?” sagði Margrét veiklulega. Hún var að hugsa um gomlu konuna, sem var að telja dagana þangað til sonur hennar yrði sendur út til að boða fagnaðarerindið. “Já”, sagði Kiddie, “og þar lýsir af honum. Hefurðu tekið eftir greinunum hans í Monthly? Hann hefir ágætt orðfæri. — En hávaðinn og upp- þotiö í skðlanum!” hélt Kiddie áfram. “Gamli faðir Finlayson”, sagði hann og benti á Finlayson, sem virtist vera sokkinn niður í samræðu við húsmóður- ina, “svo strangur rétttrúnaðar postitli sem hann er, þá var hann þó tilbúinn að gera áhlaup á hús THOS. H. JOHNSON og HJÁLMAR A. BERGMAN, fslenzkir lbgfræBingar, Sxrifstopa:— Koom 811 McArthur fiailding, Portage Avenue Áritun: P. O. Box 1653. Telefónar: 4503 og 4504. Winnipeg ÓLAFUR LÁRUSSON BJÖRN PÁLSSON :: YFIRDÖMSLÖGMENN ; \ Annast Iögfræðisstörf á Islandi fyrir [. Vestur-Islendinga. Útvega jarðir og - . Kús. Spyrjið Lögberg um okkur. ‘ " Reykjavik, - lceland ; ;; P. O. Box A 41 . » ♦ ♦♦♦♦♦♦♦♦!♦♦♦»»»♦♦♦♦»♦♦♦»! GARLAND & ANDERSON Ami Anderson E. P. G&rlaad LÖGFRÆÐINGAR 801 Electric Railway Chambera Phone: Main 1561 Joseph T. Thorson íslenzkur lögfræðingur Áritun: MESSRS. McFADDEN & THORSON 1107 McArthur Bulldlng VVinnipeg, Man. Phone: M. 2071. Dr. B. J.BRANDSON Office: Cor. Sherbrooke & William TELEPHONE GARRySSO Officb-Tímar: 2—3 og 7—8 e. h. Heimili: 776 Victor 8t. Tei.ephone garry 381 Winnipeg, Man. Dr. O. BJ0RN80N Office: Cor, Sherbrooke & William Telephonei garry 32m Office-tímar: 2—3 og 7—8 e. h. Heimili: Ste 2 KENWOOD AP T'S. Maryland Street IfiIJIPHONEi GARRY T63 Winnipeg, Man. Vér leggjum sérstaka áheralu á »0 selja mefiöl ettir forskriptum lækne. Hin beztu meSöl, sem hægt er atj tk, eru notuð elngöngu. fegar þér komM með forskriptlna tll vor, meglð Ik vera vlss um að fá rétt þafi sem lssto- lrlnn tekur til. COLCXiEUGH & CO. Netre D»m<Ave. og Sherbrooks n Phone. Garry 2690 og 2691. Glftingaleyflsbréf seiA. Dr. W. J. MacTAVISH Officb 724J ó’argent Ave. Telephone ó’herbr. 940. 1 10-11 f. m. Office tfmar j 3-5 e. m. ( 7-0 e. m. — Hbimili 467 Toronto Street _ WINNIPEG tblbphonb Sherbr. 432. , Squeaky Sandys. Þið vitið að hann hefir verið á sagði ung-fm kant vjg p$oy]e ; ajjan vetu p;n hann berst drengi- Belle Macdougall svo blíðlega og innilega, að Kiddie iega og hann hatar þessi svikabrögð. Hann æddi um hafði ekkert á móti því. gólfið í ganginum þegar Boyle kom þangað. Hann “Já, eg skal segja þér það”, sagði hann lágt og hlÍóP ti! hans- tók 1 he"di,na, ,á h°num °S hana UPP °g ofan, ems og dælu 1 eldsvoða og sagði: Þetta vom skammarlegar aðfarir! Eg get fullvissað þig Prófessorinn lét Tom, son sinn, flytja skólanum |svar sitt; Tom var í læknadeildinni og sótti námið lekki fast. Þegar hann kom á sjónarsviðið söfnuðust -Mig líka, Bamey”, sagEi Dick og tárin streymdu! ^ sl61apitarair „(an „ ham Akafasttr eins og i trúnaði. Eg sá það frá upphafi, að gamli Squeaky Sandi ætlaði að ná sér niðri á Dick. Dick er svo vel að sér í hebresku, að Sandy gat engu illu áorkað þar. Hann lét því ekkert á sér bera þangað til kom að “fræðunum”, og öðru sem allir þykja t vera vissir um að kunna. En þegar minst varir segir Sandy: “Boyle, viltu gera svo vel að segja mér hvaða skoðun þú heldur að sé rétt á friðþægingar- kenningunni ?” “Eg veit það ekki”, sagði Boyle, “eg hefi enga skoðun í því máli.” Allir spentu eyrun og hlustuðu með athygli. “Þú trúir þó kenningunni um friðþæginguna. býst eg við?” Boyle þagði dálitla stund, og mér fanst blóðið stanza í æðunum á mér, á meðan hann þagöi. “Já, eg trúi henni” sagði 'hann. Hvemig kemurðu þvi heim?” sagði Sandy. “Ef þú trúir henni, þá hlýturðu að hafa einhverja skoðun. Hverju trúirðu?” “Eg trúi á staðreyndina. Eg skil ekki þessa kenningu og hefi enga skoðun á henni, enn um, að eg fyrirlít alt þessu líkt.” Hann hélt áfram þangað til Boyle var nærri því farinn að gráta. Eg skal segja yklóir, hann er skrítinn! Lítið þið á sokk- ana hans!” J. G. SNŒDAL tannlœknir. ENDERTON BUILDNG, Portage A*e., Cop. Hargrave St Suite 313. Tals. main 5302. Dr. Raymond Brown, Sérfræöingur í augna-eyra-nef- eg háls-sjúkdómum. 326 Somerset Bldg. Talsími 7282 Cor. Donald & PortageAve. Heima kl. io— 12 og 3—5 1) petta uppnefnl hefir hann fengiC fyrir vöxt sinn og málröm. 2) Hans eigit5 nafn afbakaö.—Þýð. Lögbertjs-sögur FÁST GEFINS MEÐ ÞVÍ AÐ GERAST KAUPANDI AÐ BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI Dr. J. Stefánsson 401 BOYl) BIiDG. Cor. Portage and Edmonton Stundar eingöngu augna, eyrna, nef og kverka sjúkdðma. — Br að hitta frá kl. 10—12 f. h. og 2—5 e. h. — Talsími: Main 4742. Heimili: 105 Olivla St. TaLsíml: Garry 2315. H. J. Pálmason Chartered Accountant 807-9 Somerset Bldg. Tals. W|. 2738

x

Lögberg

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.