Lögberg - 31.12.1914, Page 2

2
LÖGBERG, FIMTUDAGINN
31. DESEMBER 1914.
ALMANAKID
fyrir
1915
er komiö út og er til sölu hjá út-
gefandanum og umboðsmönnum
hans í íslenzku bygöunum og kostar
25 cents
Innihald:
Tímataliö. Myrkvar. Árstíöimar.
TungliS. Um tímataliS. Páska-
tímabiliS. Páskadagur. Sóltími.
VeSurfræSi Herchel’s. Fastastjörn-
ur. Stærst í heimi. Fyrstu pen-
ingar. Ártöl nokkurra merkisviS-
burSa. Til minnis um Island.
StærS úthafanna. Lengstur dag-
ur. Þegar kl. er 12. Almanaks-
mánuSirnir.
Herbert Henry Asquith, meS mynd.
Eftir séra F. J. Bergmann.
Umsátriö um Parísarborg 1870.
Sögusögn frakkneskrar konu, Ai-
mée Gorges.
Safn til landtfámssögu Isl. í Vestur-
heimi.. Saga íslendinga í Utah.
eftir E. H. Johnson.
Guöbrandur Erlendsson. Æfiaaga
meö mynd.
Helztu viSburöir og mannalát meöal
íslendinga í VesturheimL
Ólafur S. Thorgeirsson,
678 Sherbrooke St.
Winnipeg, - Manitoba
Flugumenn.
Eftir Sir Arthur Conan Doyle.
II.
“Nú, nú, monsiör Gerard, mér er
sagt, aö þú sért efnilegur ungur fyr-
irliöi. Ofurstinn þinn hefir gefiö
þér prýöilegan vitnisburS."
Mig langaSi til aö svara vel fyrir
mig, en mér gat ekkert dottiö í hug
nema ummæli Lasalles, aS eg væri
ekki annaS en sporar og kampar, og
lauk svo aS eg sagSi ekki neitt.
Keisarinn mun hafa séö hvaS mér
var, og líkaSi víst ekki illa, þegar
ekkert varö af svarinu.
“Eg hugsa, aS þú sért vel fallinn
til þess sem eg ætla þig,” mælti hann.
“Vaska menn og vel viti borna hef eg
marga; en vaskan mann og—” Hann
sagöi ekki meira, og gat eg sízt skil-
iS í, hvaS hann ætlaði aS segja. Eg
svaraSi ekki öSru en því, aö hann
mætti treysta mér, þó líf mitt lægi
viS.
“Eg ætla, aö þú sért fimur viS
sverS ?” mælti hann.
“Saemilega, hátign!” svaraöi eg.
“Þú varst geröur út af hersveit
þinni til þess aS berjast viö berserk-
inn úr húsarasveit Chambarants ?”
“Félagar mínir veittu mér þá virö-
ingu, hátign,” svaraöi eg.
“Og til þess aS æfa þig, þá skor-
aöir þú á hólni sex skiimingameistur-
nm, í vikunni á undan?”
“F.g hlaut þaS happ, aö heyja eitt
einvígi á dag í sjö daga, viröulega
hátign.”
“Og varst ekki sár?”
“Skilmarinn úr 23. sveit hins létt-
búna fótgönguliös særöi mig á
vinstri olbogann, hátign.”
"Þú lætur slíka barnaleiki vera
framvegis,” segir hann þá meS
þeirri kuldabræöi, sem honum einum
var eiginleg og beit svo átakanlega á
alla. “Heldur þú aS eg skipi forna
hermenn í þessar stöSur handa þér
til þess aö æfa þig á! Ef eg heyri
eitt orS af hólmgöngum þínum hér
eftir, þá skal eg mylja jjig sundur
milli fingra minna.”
Hans hvítu, holdugu höndum brá
fyrir augttn á mér, þegar hann sagSi
þetta, og rómurinn var grimmlegur,
hvæsandi og urrandi eins og í óarga-
dýri. Herra trúr, mér rann kalt vatn
milli skinns og hörunds, og heldur
vildi eg standa í þeirri óSustu skot-
hríö en þola þetta lengur. En þenn-
an storm lægöi jafnskjótt og hann
skall á; keisaritm sneri sér aS boröinu,
drakk af kaffibolla og ávarpaöi mig
síSán brosandi, þvi kynlega brosi,, er
kom frá vörum hans, en aldrei frá
augunum.
“Eg þarf á hraustum fylgdarmanni
aS halda,” mælti hann, “og hefi kos-
iö þig af vissum ástæöum. En fyrst
veröur þú aS lofa mér þvl, aö segja
engum frá því sem okkar fer á milli,
meöan eg er á lífi.”
Mér datt Tallevrand í hug og þeir
Lasalle, en eg hét samt þessu.
“Þar næst kæri eg mig ekki um til-
lögur þínar eöa getgátur, heldur aS
þú gerir nákvæmlega þaö, sem fyrir
þig er lagt og ekkert annaS.”
F.g hneigÖi mig.
“SverSs þíns þarf eg en ekki vits.
Eg set ráöiö. Skiluröu þaö?”
“Já, hátign.”
“Þú kannast viS kanslaralundinn í
skóginum og klofna furutréö, þaöan
sem veiöiförin hófst á þriöjudaginn
var ?“
Hann hefSi ekki spurt svona, ef
hann hefSi vitaS, aS eg fór
þangaS alt af annaö hvort kvöld, aS
hitta stúlku. En eg hneigöi mig
þegjandi.
“Gott er þaö. Þú skalt hitta mig
þar klukkan tíu í kvöld.”
ÞaS var nú fariö aS ganga svo
fram af mér, aS mig furöaSi ekki á
neinu framar. Ef hann heföi nefnt
viö mig aö setjast í sjálft hásætiö, þá
mundi eg ekki annaS gert hafa, en
aS kinka kollinutn.
“Viö munum þá halda inn í skóg-
inn,” sagöi keisarinn. “Þú skal hafa
sverö en ekki skotvopn. Þú mátt
ekki ávarpa mig, enda mun eg ekki
ávarpa þig. ViS göngum steinþegj-
andi. Er þér þaö hugfast?”
“Mér er þaö hugfast, hátign.”
Eftir skamma stund munum viö
sjá man, eöa likast til tvo menn,
standa undir vissu tré. ViS munum
ganga á móti þeim. Ef eg bendi þér
aö verja mig, þá vertu til. En ef eg
tala til þessara manna, þá skaltu biöa
viö og sjá hvaö í gerist. Ef til vopna
viöskifta kemur, þá skaltu sjá svo
um, aö hvorugur, ef tveir eru, komist
lifandi burt frá okkur. Eg mun sjálf-
ur veita þér liö.”
“Hátign,” mælti eg, “eg efast ekki
um, aö eg mundi bera af tveim mönn-
um, hverjum sem vera skyldi; en
mundi þaS ekki betur hæfa, aS eg
hefSi meö mér einhvern félaga minn,
heldur en aö hátign þín neyddist til
aS eiga þátt í svona skæru?”
“Sussu, sussu. Eg var hermaöur
áSur en eg varö keisari. HeldurSu aö
stórskotaliöar hefi ekki sverS alt eins
og húsarar ? En þú skalt ekki mæla
í móti því, sem eg segi þér, heldur
gera þaö eitt, sem þér er skipaö. Ef
til vopna kemur, þá má hvorugur
þessara manna lifandi á brott kom-
ast.”
“Því skal hlýtt, hátign,” svaraöi eg.
“Þaö er gott. Eg hefi engu viS aS
bæta. Þú mátt fara.”
Eg sneri til dyra, og kom mér þá
nokkuö í hug, svo eg sagöi:
“Eg var aö hugsa—”
Hann stökk aö mér óöur og upp-
vægur. Eg meir en bjóst viö, aS
hann mundi berja mig.
“Hugsa! Þú, þú! Helduröu, aö
eg hafi kosið þig til þess aS hugsa.
Láttu mig heyra, aS þú gerir slíkt
aftur! Þú, eini maöurinn, sem—
hana nú. Hittu mig viS furutréð
klukkan tiu.”
ÞaS veit trúa mín, aS eg varð feg-
inn aö komast út. Ef eg sit á góðum
hesti og sverS hringlar viö ístaSiö,
þá veit eg hvaS gera skal. Og ef um
fóöur skal ræða, grænt eða þurkaS,
hafra, rúg eða bygg, og stjórn ridd-
arasveitar á herferöum, þá vildi eg
sjá þann, sem gæti kent mér nokkuö
aS ráSi. En þegar eg hitti ráöherra
eöa aöra höföingja og á oröastaö við
keisara, og enginti talar hreint og
beint, heldur á rósamáli og huldu, þá
finst mér eg vera álíka og klakaklár
í kvennabúri. Hræsni og fagurgali á
ekki viS mig. Mér hefir kent veriö
aS haga mér eins og góðum dreng
sæmir, en engir hirömanna siöir.
Mér þótti þess vegna gott aö komast
út undir bert loft aftur, og stökk upp
í kytru mína eins og skólapiltur af
rektors fundi.
En þegar eg lauk upp dyrum, þá
var það það fyrsta sem eg kom auga
á: tveir langir heiöbláir leggir i hús-
arahosum og aörir tveir svartir og
stuttir í knébuxum og silfursylgjur á
ristunum. Þeir stukku báöir á fætur
og fögnuðu mér og spuröu báöir í
einu: “Nú, hvað er aS frétta?”
“Ekki neitt,” svaraöi eg.
“Keisarinn vildi ekki veita þér á-
heym?”
“Tú. eg fann hann.”
“Og hvaö sagöi hann?”
“Monsiör de Talleyrand,” svaraöi
eg, “mér þykir leitt, aö veröa aö
þegja um þaö viS þig. En eg hét
keisaranum því.”
“HvaS er aö tarna, minn kæri ungi
maður,” mælti hann, mjúkur eins og
köttur, er vi'l láta strjúka sig. “Þetta
er á milli vina og fer ekki út fyrir
þessa fjóra vegei. Þar á ofan hefir
beisannn ekVi ætlast til, aö þetta lof-
orö næöi til mín.”
“Það er skamt til hallarinnar,
Monsiör de Tallevrand,” svaraöi eg
“Ef þaS væri ekki of mikið ómak
fvrir þig, þá mundi eg biðja þig að
skrenna þaneaS og fá þaö skriflegt
hjá keisaranum, aö þú værir undan-
þeginn loforöi mínu, og þá skal eg
meö ánægju hafa upp fvrir þér hvert
orS. sem okkar fór á milli.”
“Monsiör Gerarad viröist dálítiS
upp meö sér,” mælti hann. “Hann er
svo ungur, aö hann kann ekki rétt
sVil á hlutunum. Þegar hann eldist,
há má vera, aö honum skiljist aö þaB
á eVki alténd vel viS aö undirtylla í
ridara’iöi sé svona stuttur í spuna.”
Mér varö oröfall; en þá skakkaði
Lasalle leikinn, rögvsamlega eins og
hans var von og vísa.
“^etta er rétt hjá piltinum,” mælti
hann. “Ef eg heföi vitað, aö hann
heföi lofaS aö þegja um þetta, þá
skyldi eg aldrei hafa spurt hann einn-
ar spurningar. Þú veizt þaö vel
Monsiör de Talleyrand, aö ef hann
hefSi sagt þér upp alla sögu, þá
heföir þú brosaS í kampinn og látiö
þér álíka mikiö um hann finnast eins
og mér um flöskuna, þegar kampa-
víniö er úr henni. Og hvaö mig
snertir, þá skal eg láta þig vita, aS
rækur skyldi hann oröiö hafa úr
þeirri tíundu, og viö skyldum hafa
orðiö vorum haröasta bardagamanni
á bak aö sjá, ef eg kæmist aö því aö
hann léti uppskátt leyndarmál keis-
arans.”
En hinn varö því beiskari, þegar
hann sá, aö yfirmaSur minn studdi
mitt mál.
“Eg hefi heyrt, Lasalle ofursti,”
mælti hann meS mikilli þykkju en þó
stillilega, “eg hefi heyrt aS skoöanir
þínar um léttbúið riddaraliS og til-
lögar þar aö lútandi, séu mikils met-
andi. Ef til þess kemur, aö eg þurfi
upplýsingar um þann hluta hersins,
þá skal eg með ánægju leita til þín.
En þetta efni lýtur aS landstjórn, en
ekki hernaöi, og því vildi eg mega
leyfa mér aö gera mér grein fyrir
því sjálfur hjálparlaust. MeSan eg
á fyrir velferð Frakklands aS sjá og
lífi keisarans, þá skal eg beita til þess
öllu sem í mínu valdi stendur, jafn-
vel þó það riöi í bág viS þaö sem
keisarinn kynni aö vilja í svipinn.
LeyfSu mér aö bjóSa þér góöan dag-
inn, Lasalle ofursti.”
Han gaut óhýru hornauga til mtn
og meS það tifaði hann út, ótt og
títt og hljóölega.
Eg sá þaö á Lasalle, aS honum
fanst ekki meir en sv'o til um aö
verða fyrir óvild hins volduga ráð-
herra, og eg held eg megi segja, aS
hann hafi tekiB dálitiö upp í sig.
Síðan greip hann upp húfu sína og
sverö og fór glamrandi ofan stiga.
Eg sá út um gluggann, aB þeir gengpt
saman upp götuna; Talleyrand haltr-
aSist og reigöist viB, en Lasalle lét
dæluna ganga og baðaSi út höndun-
um, og þóttist eg vita, aS hann væri
aS friömælast og reyna aS koma sér
í mjúkinn aftur.
Keisarinn haföi bannaö mér aö
hugsa og reyndi eg aB hlýönast því.
Eg tók upp spilin á borðinu, þar sem
Morat haföi skiliS viS þau, og reyndi
aö finna einhver brögS í “écarte”.
En eg gat ekki munaS hvaða litur
var tromp, svo eg fleygSi spilunum
von bráðar. Þar næst brá eg sverSi
mínu og tók að temja mér lög og
högg þangaö til eg v'ar orðinn upp-
gefinn, en ekkert tjáöi. Eg mátti til
aö hugsa. Klukkan tíu átti eg að
hitta keisarann í skóginum. Margt
kann ólíklegt til aö bera, en enginn
tilburSur mundi mér síöur til hugar
koma en þessi, þegar eg fór á fætur
um morguninn. En ábyrgöin—hví-
lík voöaleg ábyrgö! Og hana hlaut
eg einn aö bera. Eg mátti engan
taka til aS bera hana með mér. ' Eg
fyltist sárum kvíða, aS hugsa til
þess. Eg hefi oft t lifsháska veriö á
vígvelli og utan, en aldrei hafði eg
kent ótta fyr en þá. En er stund leið,
þá kom mér í hug, aö eg gæti ekki
meira gert en að leggja mig allan
fram eins og hraustum manni og
góöum dreng hæföi, og umfram alt
hlýöa þvi vandlega, sem fyrir mig
var lagt. Og t ööru lagi geröi eg
mér í hug, aS ef alt gengi vel, þá
væri þaö upphaf gæfu minnar.
Þannig leiS þetta langa kvöld fyrir
mér, aS eg sveif milli vonar og ótta,
unz tími var til kominn að búa sig
til stefnunnar.
Eg tck loökápu mína og fór í, því
aö ekki mátti vita hversu mikinn
hluta nætur eg mundi dvelja í skóg-
inum, og girti sverðið utan yfir. Eg
fór úr húsara hosunum og setti upp
létta skó og skálmabönd. Síöan
læddist eg út og hélt til skógar; var
mér þá mikiS hughægra, þvi undan-
farinn er mér erviöur, en eg er þá
glaðastur þegar til skarar skríður,
Eg fór fram hjá búöum lifvarö-
anna og blikaði á herklæði í hverri
drykkjustofu. Þar brá fyrir hinum
bláu herklæöum félaga minna, gulli
lögSum, og bar sá litur vel af við
hinn dökkleita búnaö fó'tgönguliSs-
ins og hin ljósgrænu klæöi leiðsögu-
liöanna. Allir voru þetta fyrirliðar
og mér kunnir margir hverjir. Þarna
sátu þeir og sötruSu vínið og reyktu
vindlana og grunaði þá ekki hvað
félagi þeirra hafði meS höndum.
Einn þeirra kom auga á mig um opn-
ar dyr, og v'ar þaS foringi þess riS-
ils eSa kvaörónu, sem eg var í.
Hann kom hlaupandi út og ka'laði á
mig, en eg þóttist ekki heyra til hans
og flýtti mér burt. Eg heyrði hann
bölva heyrnarleysi mínu og hvarf
hann svo inn aftur til vínflösku
sinnar.
ÞaS er enginn vandi aS komast
inn í skóginn hjá Fontainebleau, þvt
hann grúfir yfir bæinn og sum trén
hafa stolist inn í sjálf strætin og
standa þar strjált eins og dreyfi-
skvttur fyrir fylkingu. Eg gekk götu
til skógar og stöan hélt eg hratt og
rakleiðis aS görnlu furunni. Þann
staS þekti eg vel, eins og eg hefi
drepið á, og eg þakkaöi forsjóninni
að Leonia litla átti ekki að hitta ntig
þar þetta kvöld. Veslings barnið
hefSi dáið af hræðslu viö keisarann
Hann hefði orðiS byrstur, eða þaö
sem verra var, of góöttr við hana.
Tunglsljós var af skörBum mána
og sá eg, þegar eg kom á hinn til-
tekna staö, aö keisarinn var kominn
á undan mér. Hann gekk þar frtun
og aftur meö höndurnar fyrir aftan
sig og hökuna ofan á bringu. Hann
v'ar i grárri yfirhöfn og haföi dregiS
hettuna upp yfir höfuöiS. Eg haföi
oft séö hann t þeim búningi veturinn
sem við sátum á Póllandi, og þaö var
sagt, aS hann bæri hann af þvt aS
ekki sá framan í hann fyrir hett-
unni. Hann lék þaö oft, hvort held-
ur var í herbúðunum eða í París, aö
vera á ferli á kveldin og hlýöa á
ræSur manna í söluskálum eða um-
hverfis varöelda. En allir kendu
hann af vaxtarlagi og höfuSburBi og
handa, og var þá jafnan stilt svo
ræöunni, aS honum skyldi sem bezt
lika.
Þegar eg nálgaSist hann, þá sló
kirkjuklukkan í Fontainebleau tíu;
eg mintist oröa hans, aS eg skyldi
varast aö segja nokkuB, svo aö eg
nam staSar sVo sem fjögur skref frá
honum, skelti sáman sporunum, stakk
niöur döggskónum og kvaddi. Hann
leit viö mér, sneri sér viS og gekk i
hægöum sínum gegn um skóginn og
eg á eftir meö sama millibili. Einu
sinni eSa tvisvar litaöist hann um,
eins og hann grunaði, aö einhver
læddist á eftir okkur. Eg litaöist um
á sama hátt, en varð einskis var;
eg er manna skygnastur og ekkert
bar fyrir mig nema Ijósir blettir hér
og þar, þar sem tungliS gægöist í
gegn um skógarlimið, en víSast hvar
bar skugga á af hinum digru bolum
skógartrjánna. Eg heyri aS sinu
leyti eins og eg sé, og eg þóttist einu
sinni eöa tvisvar heyra brak í kvisti;
en allir vita, aS mörg eru hljóðin í
skógi á næturþeli, og er ervitt aö
greina hvaðan þau koma.
ViS gengum nú á aS gizka svo sem
bæjarleiö, og eg vissi upp á hár hvert
feröinni var heitiö, löngu áBur en
viö komum þangaS. í einu rjóSri í
skógi þessum stendur holur stofn af
birkitré, ákaflega digur, og er kall-
aöur Ábótastofn; margar hroBalegar
draugasögur eru sagöar um þennan
staB og veit eg margan hraustan
mann, sem ekki mundi fýsa aö halda
þar vörö undir lágnættiB. En eg
trúSi slikum hégiljum álíka mikið og
keisarinn, og gengum við í rjóöriS
og héldum aS stofninum. Þá sá eg
aö tveir menn stóöu þar og biSu
eftir okkur.
.Fyrst þegar eg kom auga á þá, þá
stóöu þeir inn undir stofninum eins
og þeir kæröu sig ekki um aS láta
sjá sig; en þegar við komum nær,
þá færöust þeir út úr skugganum og
gengu á móti okkur. Keisarinn leit
viö mér og hægði á sér þar til eg
stóð svo sem armslengd frá honum.
Þið megið geta n^rri, aö eg hélt vel
fram meöalkaflanum, og aS eg haföi
auga á þessum tveimur mannskepn-
um, sem komu á móti okkur.
(Framh.)
Bréffrá Tindastól.
Tindastóll, Alta, 22. Des. 1914.
Herra ritstjóri Lögbergs!
Kæra þökk fyrir gamla áriB.
Heill og heiður færi þér hiö nýja.
HéSan úr sveit er fátt að frétta;
fram aö jólum hagstæö tiö; litiS
snjóföl um miBjan Nóv., alauS jörð
og plógþýS síöustu viku Nóvember.
Þriöja Des. brá til norSan áttar meS
fjúk og frost og 16 stig fyrir neSan
zeró; úr því hefir mátt heita staS-
viöri, aldrei frostleysur né vestan-
^jíður eins og svo oft á sér stað meö-
an rigningar árstíöin stendur yfir i
British Columbia.; hér um bil tíu
þuml. djúpur snjór fallinn, ágætt
sleöafæri, enda alt á ferö og flugi
flesta daga og stundum um nætur.
Þann 18. NóV. héldu Markerville-
búa.r söngsamkomu meö 16 leikend-
um, 8 konur og 8 karlar, meS beztu
sönghæfileikum; var flokkur sá
garpa val af ýmsum löndum, undir
umsjón William’s Geary apótekara
frá Innisfail, sem búinn er að ferS-
ast meö flokk sinn í flest þorp, bæi
og skólahús í héruöum og safna stór-
fé í þjóðræknissjóðinn. Á Marker-
ville komu inn, auk kostnaðar, $82.
Um sama leyti gaf íslenzka kvenfé-
lagið $10 i Red Cross sjóSinn. Hver
bær keppir hér viö annan aö senda
í stórlestum gjafafé til Englands,
Frakklands og Belgiu, og gera ráB
fyrir aS halda áfram meSan þörf
krefur og stríSiö hið mikla stend-
ur yfir.
Samtíningur um hitt og þetta.
Mannheilt og ósjúkt um íslend-
ingabygöina, utan algeng ellimörk:
gigt, tannrot— sem fer sívaxandi,
helzt meöal yngri kynslóöarinnar;
enginn dáið nokkuö á annað ár af
islenzkum ættum. Fjárhöld og hey-
birgöir meS langbezta og mesta
móti; útlit með akuryrkju sjaldan
betra: jörðin sósuS af vatni eftir
haustrigningarnar, haust plægingar
meiri en nokkru sinni fyr, alment
yfir; bús afurðir i háu verði, utan
svín og alifuglar, sem eru í lægra
verði en að undanförnu, og enginn
tilfinnanlegur skortur á kartöflum,
og er prís á þeim 75 cent busheliö,
en um þetta leyti árs undanfarið
sjaldan hærra en 25c til 30c á mark-
aðinn; insala á heyi $7 á tonnið í
vögnum; hveiti er 90c., í fyrra 60c;
bygg 55c., í fyrra 35c.; hafrar 40c, i
fyrra 20—22c; en töluvert eru prís-
ar á þessum vörutegundum hærri)
manna á milli til útsæðis.
Þótt þctta bréf sé engar áramóta-
hueleiöingar, þakka eg samt öllum
bréf og fréttariturum Löghergs og
Heimskringlu úr öllum bygSum og
iVI 1L O
Orðið Milo á vindla-
kassa gefur v i s s u
fyrir gæðum.
Vandlátir reykinga-
menn hafa ánægju af
að reykja Milo.
Þeir eru setiir 25 í
kassa og eru mjög
hentugii til jólagjafa.
Til sölu hvar sem
vindlareru seldir eða
102 King Str.
Munið eftir nafninu
MILO
STOFNSETT 1882 LÖGGILT 1914
D. D. W00D & SONS,
--------------LIMITED-------------------
verzla með beztu tegund af
= K O L U M =
Antracite og Bituminous.
Flutt heim til yðar hvar sem er í bænum.
Vér æskjum verzlunar yðar,
SKRIFSTOFA: TALSÍMI:
904 Ross Avenue Garry 2620
horni Arlington Private Exchange
bæjum íslendinga v'estan hafs og
jafnvel heima á Fróni, fyrir bréfin
þeirra. Því að eins fyrir þau kaupi
eg og les þessi áður nefndu blöð.
Stjórnmál og önnur merk tiðindi er
eg búinn aö lesa í enskum blöðum
áöur en eg fæ íslenzku blööin. Enn
fremur þakka eg ritstjórunum fyrir
jólablööin, sem þola vel samanburö
viS hérlendu stórblööin, og allar
fræðandi ritgeröir á liöna árinu, og
óska aö þeir fari dagbatnandi í
kosningarimmu komandi árs; og svo
ekki meira um það.
Gman hefi eg haft af aö lesa
lofkvæði skáldanna um stallbróöur
sinn Þorstein Erlingsson; hann var
hiröskáld íslenzku þjóðarinnar, laun-
aöur af henni eins og prestar Iands-
ins og aðrir embættismenn; en hin
yfirnáttúrlegu kvæöin hans til þjóö-
þrifa hafa farið fyrir ofan minn
garö og neðan; þau hafa ekki snortiö
strengi tilfinninga minna; en sem
kýmnisskáld finst mér hann hafa
veriö skemtilegur aflestrar. — Nú
er annar merkur maöur, þjóðþrifa-
maöur, til foldar fallinn, Jóh. Jóhann-
esson, stofnhefjandi gamalmenna-
hælis á Islandi, sem eg vildi kalla
“klaustyr”; hugmyndin er svo ná-
skyld; njótendur hundrað þúsund
króna gjafarinnar, eöa rentunnar af
sjóðnum, verða liklega þeir einu, sem
halda minning þess mæta manns á
lofti um ókomnar aldir.
Nú nýlega var hér á ferö húsfrú
Sigurbjörg Johnson, kona Jóns Jóns-
sonar Péturssonar frá Edmonton, aö
sjá Jón Benediktsson bróöur sinn
kaupmann að Markerville og aöra
gamla kunningja og nágranna í
bygðinni; er hún ungleg og sælleg,
þó komin sé á sjötugsaldur; eru þau
hjón í miklum uppgangi; hafa látiö
byggja tvær stórar “blocks”, er báö-
ar til samans kostuðu á annaö
hundrað þúsund dollara; skrautlegt
og fagurt ibúöarhús, utan og innan,
hafa þau og reist sér, auk nokkurra
smærri ibúðarhúsa, sem þau leigja
út. Eg fieimsótti þau fyrst 1905; þá
vöru þau í ieiguhúsi, en áttu nokkrar
lóðir á góðum stööum hér og hvar í
bænum; síðan hefi eg heimsótt þau
hjón tvisvar, nú síöast á næstliönu
sumri. Bjóst eg alt af við aö sjá
“Hekla Block” eöa báöar blockir
þeirra í jólablaðinu ykkar, af því aö
þær eru eign íslendings. Þar er vin-
ur minn og gamall nágranni, herra
Sigfús Goodman, “janitor” í vetur;
er vélarúm og kjallari og öll bygg-
ingin, sem konungshallirnar í Þúsund
og einni nótt, svo eg vona aö vinur
minn uni þar vel hag sinum.
/. Bjórnsson.
Atkvœðagreiðsla í
Bifröst.
Um atkvæðagreiðslu í Bifröst sveit
i síðustu sveitarstjóra kosningpi, svo
og um vínbannið, hefir skrifari sveit
arinnar, hr. Bjarni Marteinsson, sent
oss greinilega skýrslu. Af henni má
sjá, aö sigur þeirra, sem meö vin-
banninu stóöu, hefir verið stórum
glæsilegri, en fyrst fréttist. Skýrsl-
an er þannig:
Vínbannslögin.
Kjörd. MeS Móti
Nr. 1 101 19
Nr. 2 140 9
Nr. 3 18 22
Nr. 4 75 15
Nr. 5 36
Nr. 6 1
443 102
Meirihluti meS 341.
Oddvitakosningin.
Kjörd. Sigurðs. Stadn
Nr. 1 .... 87 33
Nr. 2 .... 112 36
Nr. 3 .... 13 27
Nr. 4 .... 78, 12
Nr. 5 .... 83 27
Nr. 6 .... .... 34
407 1.35
Meirihluti fyrir Sigurðsson 272.
Geðró-
öll veröldin veröur aö lúta þeim
sem er rólvndur og stiltur og í
öllum styrjöldum um víða veröld,
bera þeir sigur úr býtum, sem
þeim eiginleikum eru gæd lir.
Franski sagnfræöingurinn Au-
gustin Thierry hefir sagt, aS í
lokastriði þjóðanna um yfirráöin i
heiminum, þá muni bláeygu þjóð-
EPLII EPLI!
Þaú beztu sem til sölu eru boðin
$3.50 TUNNAN
Hér býðst bændum tækifærið til að fá þessi úrvals epli
send til næstu stöðvar við sig, með þessu lága verði.
Spy epli - - $3.50 tunnan
Baldwin epli - - $3.40 tunnan
Greening epli - - $3.35 tunnan
þessir prízar eru F.O.B. Winnipeg
Sendið pöntun yðar í dag. Allar pantanir af-
greiddar þann sama dag sem þær koma.
Fullkomnar birgðir af ávöxtum, sméri, eggjum
alifuglum og nýlenduvörum fyrir borgarbúa.
GOLDEN LION
585 PORTAGE AVE.,
STORE
WINNIPEG
írnar sigrast á þeim svarteygu.
Þar sem hann talar um bláeygu
þjóSirnar, þá á hann sjálfsagt viS
rólyndu þjóöirnar.
Sá maður, sem ekki hefir stjóm
á sjálfum sér, þarf ekki aS gera
sér von um aö stjóma öörum.
Vér getum ekki öll komist upp á
efsta tindinn, en vér getum öll
kostaö kapps um aS nálgast hann.
Hver einstaklingur og alt mann-
kynið i heild sinni er á leið upp
eftir geysimiklum stiga. Smám-'
saman færumst vér upp eftir hon-|
um, eitt og eitt stig í senn. Viö
hvert stigsþrep sem vér hækkum,
fækkar þeim sem vér þurfum aS
þjóna, þeim sem vér erum skyld
ugir að hlýSa, þar til vér komumst
upp í miöjan stigann. Þá eru yfir-
boöararnir orönir helmingi fæ ri
en þeir voru í fyrstu. Ef vér
höldum áfram upp og fram, kom-
umst vér máske langleiöina. Þeir
komast lengst sem ekki eru svima-
gjarnir. Þeir sem aldrei æörast
komast aö markinu fyr eöa seinna,
þótt boöar brotni á bæði borö. Sá
einn kemst upp á tindinn, eöa aS
minsta kosti aö efsta klyfinu, sem
getur stýrt metoröa girnd sinni. I
I raun og veru tekur stiginn al-
drei enda. A8 vissu leyti veröum
vér öll aö beygja oss fyrir öBrum
á einn eSa annan hátt. Ef eg
skrifa blaðagrein, þá verö eg að
beygja mig fyrir vilja ritstjórans;
en nú er hann enganveginn æSsti
dómarinn. Hann verður sjálfurj
aö láta aö vilja miklu kröfuharöari
og ósanngjarnari dómara. Hann
verður aö ýmsu leyti aö fara aö
vilja lesendanna, að vilja almenn-
ings.
Þeir eiga víst aö komast lengst
og hæst, sem geta hrósaB sér af
geöró og stiilingu.
Sá sem er stiltur, lætur ekki
flekast af augnabliksástríöu. Hanu
íhugar, vegur og metur allar af-
le:ðingar áöur en hann segir eöa
gerir nokkuö. Hann lætur ekki
reiöi leiöa sig í gönur. A meöan
aörir eyöa kröftum sínum í reiöi-
mas og uppþot, safnar hann kröft-
um og sigrar svo þegar á hólmina
kemur.
Þegar eitthvaö alvarlegt ber aS
höndum, þá þurfa menn jafnan að
muna eftir aö hafa einhverjar út-
göngudyr ef í krappann kemur,
búast viö vélráöum úr öllum átt-
um og þiggja góö ráö. Þetta eyk-
ur þekkingu og kennir hygni. Og
ef vér viljum eignast vini og halda
þeim setn vér þegar höfum eign-
ast, þá veröum vér einnig aö sýna
þeim traust og hylli.
Sá sem er stiltur og rólegur er
aldrei hlægilegur.
Veröldin lýtur þeim staöföstu og
stiltu. Vertu því ekki of bráö-
lyndur og fljóthuga. Sá sem hef-
ir vit á aö bíða eftir hinum hent-
uga tima, en hleypir honum ekki
fram hjá sér, honum er sigurinn
vís.
$1.00 afsláttur á
tonni af kolum
LesiS aFsUttarmiSann. Seudið hann
með pöntun yðar.
Kynnist CHIN00K
Ný reyklaus kol
$9.50 tonnið
Enginn reykur. Ekkert sót
Lkkert gjall.
Agaett fyrir eldavél r og
ofna, einni* fyrir aðrar
hittvéUr haust og vor.
Þetta boð vorr stendur til 7. nóv-
‘embe 1914.
Pantið aem fyrst.
J. G. HARGRAVE & CO., Ltd.
:«4 M.XIN STItEET
Phone Maln 4:ii-4»l
Kllpp úr og sýn með pöntun.
$1.00
AfslAttur
$1.00
Ef bér katipfð eltt tonn af
Cliinook kolurn ð $9.5». þA
glldir þessl miðl elnn rlollar.
ef einhver umboðsmaður fé-
lagslng skrlfar undlr hann.
J. G. Ilargrave & Co., LttL
(Ónýtur An undlrskrlftar.)
I