Lögberg - 31.12.1914, Blaðsíða 6

Lögberg - 31.12.1914, Blaðsíða 6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 31. DESEMBER 1914. LÆKNIRINN. SAGA FRA KLETTAFJÖLLUM eftir RALPH CONNOR Ben kinkaöi kolli. Hann var enn _of hissa til þess aö geta komiö upp oröi. “Taktu þá eftir þvi sem eg segi þér. Enginn má fá aö vita aö eg er hér.” “En — en Margrét og Dick —” sagöi Ben og varö steinhissa. “í>au vita þaö ekki og mega ekki fá aö vita þaö,” greip læknirinn fram í. “Viltu lofa mér þessu, Ben?” “Bamey! Eg held — eg held eg geti ekki —” “Heyriröu og skiluröu hvaö eg er aö segja, Ben? Viltu lofa þessu?” “Já, en —” “Vertu sæll, Ben; eg held mér sé óhætt aö treysta þér; þú ert ekki búinn aö gleyma æskudögunum.1 Brosiö á vörum læknisins fór eins og eldur um allar æöar líkama Bens. “Já, sannarlega, Bar—læknir!” hrópaöi hann. “Vertu sæll, Ben. Vertu sæll drengur minn.” Hann steig upp í bátinn og hrinti frá landi. Þetta var rétt fyrir ofan hávaöana þar sem Big Hom rennur út t Geitána. "Góöa ferö herra læknir!” hrópaöi Duprez. “Þú nærö í prestinn. Hann var á leið upp eftir ánni í gærkveldi.” “Hvaö? Hver?” “Presturinn, séra Boyle. Hann fór fram hjá í gærkveldi. Eg býzt viö aö hann haldi til í Big Falls.” Bamey andæfði á móti straumnum svo aö bát- urinn hreyfðist ekki. “Fór fram hjá í gærkveldi, geröi hann þaö?” “Já. Tom Martin í Big Hom er sárveikur ogsinni sendi eftir honum.” “Var Boyle einn á ferö?” “Já. Hann kærir sig ekki um aö hafa neinn með sér. Nei. Hann kann aö fara meö bát.” Þetta vom slæmar fréttir. Ekkert var líklegra en aö hann mundi rekast á bróöur sinn einhvers staö- ar á leiöinni, en þaö haföi hann einsett sér aö forðast í lengstu lög. Hann hugsaði sig um dálitla stund og bar saman tíma og vegalengdir. Þaö vom allar likur til aö þeir mundu hittast. En að hinu leytinu varö hann aö finna sjúklinginn. Hann ákvaö því aö tefla á tvær hættur og treysta hygni sinni og kænsku. “Það er gott, Duprez; vertu sæll.” “Vertu sæll og góöa ferö. Varaðu þig á Löngu flúöum. Faröu meö landi hérna megin.” “Eg veit fótum mínum forráð; eg er vanur aðí flækjast á ánni.” Löngu flúðum. “Eg ætla að hvíla mig fyrir ofan flúöirnar,” sagöi hann hátt viö sjálfan sig, eins og þeim er siður sem oftast em einsamlir. Hann festi áramar viö þófturnar, festi matskrínið við belti sér, lagði bátinn á bakiö og hélt á ábreiðunni í hendinni. Þannig bar hann alla búslóö sína hálfa mílu vegar án þess aö hvíla sig. “Fætumir em þó hraustari en hendumar,” sagði hann og lagði bátinn liðlega niður í grasið. “Nú er bezt aö fá sér bita”. Hann opnaði matskríniö, skar svínsfleskið í þunnar flísar svo aö hægt væri aö steikja það. Svo kveikti hann' upp eld, lét vatn í ketilinn, hengdi hann á trjágrein yfir eldinn og sett- ist við aö steikja ketiö. Innan fimtán mínútna var máltíðin tilbúin — máltíð sem að eins fæst upp á há- fjöllum og enginn neytir með jafn góðri lyst og sá, sem róið hefir tíu mílur á móti straumnum í Big Horn ánni. aöi, kastaöi sér til jaröar og tók handfylli í mosann, eins og til að halda sér föstum. “Sjálfsagt hjörtur, enl eg verð að flýta mér,” heyrði 'hann að sagt var rétt viö bakkann og jafnframt heyrði hann áraskvamt. Þegar hann reis viö og leit út á ána var maðurinn aö hverfa sjónum hans, maðurinn sem hann langaði mest af öllu til aö sjá, en kveið þó mest fyrir aö hitta. Tvisvar bar hann hendina upp aö munnin- um, til að kalla á eftir honum, en þegar hann geröi þaö, sveif mynd fyrir augu hans, sem kom honum til aö þegja. Þa5' var mynd af litlu herbergi í fjarlægri Hann þreifaöi vandlega á beininu og hristi höfuöiö. “Eg er hræddur um að þaö sé brotið.” Hann hitaði meira af vatni, hreinsaöi sáriö og batt um það. Hann sat þarna enn langa stund og geröi allar lífgunar til- raunir sem hann kunni. Þegar hann sá aö líf fór aö færast í hina dauðu limi, fagnaði hann eins og barn. “Nú verö eg aö koma honum x spítalann.” Hann varð enn að róa fimm mílur vegar. En þaö var undan straumi og engar hættur á leiðinni. Hann þreif í flýti hrúgu af mjúkum grienum. Úr þeim og teppinu bjó hann til mjúka dýnu og lagöi særða borg og stúlkunni sem hann elskaöi, og þessi maður manninn a hana á hægri hliðina. Þegar hann lagði hann niöur stundi hann hátt og þó veiklega. “Meidd- Þegar hann hafði matast, kveikti hann í pípu, teygöi úr sér í vorsólinni og lofaöi huganum að leika lausum hala dálitla stund. Gamla óeiröin var kom- in yfir hann. Hann var aö mestu leyti búinn aö koma heilbrigðismáluntim í viðunanlegt horf. Hann var búinn aö koma upp sjúkrahælinu og spítölum svo mörgum, aö vel mátti við' una og hafði því miklu minna að hugsa og starfa. En þegar störfin minkuöu sótti hugarstríðið aftur á hann, þetta hugarstríð sem hafði hrakið hann úr einum landshlutanum í annan siðustu þrjú árin. Hann hefði feginn viljað fara burt úr þessu héraði því að það minti hann stöðugt á þá hluti, sem hann haföi einsett sér að gleyma sem fyrst. En skyldan bannaði honum þaö. Hann haföi orðið aö leita allra bragöa síðustu þrjá mánuðina, til þess að verða ekki á vegi bróður síns. En hann gat ekki búist við að sér hepnaðist þaö til lengdar. Áöur en hann var búinn að reykja tvær pípur, var hann búinn að einsetja sér hvað hann skyldi gera. “Eg fer úr þessu bygðarlagi þegar eg kem úr þessari ferö,” sagöi hann. Hann raðaði aftur niður í matskrín sitt, drap eldinn, hrinti fram bátnum og hélt leiðar sinnar. Honum fanst bróöir sinn vera nær sér eti nokkru áður. Hann mintist allra þeirra unaðslegu daga sem þeir höföu dvaliö saman. Ain, hinn heiö- blái himinn, skógurinn, hreina loftiö, en um fram alt báturinn sem hoppaði á öldunum minti hann á Dick. Gremjan og saknaðartilfinningin, sem hafði verið að grafai um sig síðustu árin, virtist ekki jafn sár og nún hafði verið. Viö hvert áratog, hvert andartak, hvem kipp sem báturinn tók, ruddust endurminning- amar um hina gömlu, glöðu daga, þegar hann var aö róa sér til skemtunar, inn í huga hans og hjarta, og án þess hann vissi af var hann farinn að syngja gamJan sjómanna söng. “Ræð eg þeim, þeim, þeim”. J\/[ARKET JJOTEL 'Hö sölutorgiö og City Hall $1.00 til $1.50 á dag Eigandi: P. O’CONNELL. í hvert skifti sem hann tók eftir því að> hann reri eftir hljóðfallinu, gramdist honum; hann þagn- aði og reyndi aö hugsa um eitthvaö annað. En áöur en hann varöi, var hann aftur farinn að raula þetta .............. -Jlag. sem þeir bræöur höföu svo oft sungið saman og “Þu matt samt vara þig, sagöi Duprez og ypti ; ... . íro1® eftlr a hinum gomlu og goðu dogum, sem nú öxlum. Eg skal segia þer að straumurinn eri . . ... ..„ . ^ 1 (virtust svo longu liönxr. stríöur.” , “Þú þarft ekki að vera hræddur um mig,” kall- eS Þeim. þeim, þeim , aðá læknirinn. “Sjáðu bara hvemig eg fer yfirheyrðist honum hljóma frá árablööunum strenginn.” Læknirinn skaut bátnum út á ána og komst með fáum áratogum út aö stríðasta strengnum, rétt fyrir ofan fossana sem fyrir neðan voru. En hann gætti sín ekki nógu vel, því áður en hann fengi að gert, var hann því nær kominn út í miöjan strenginn. Hann lagöist á árar af öllum mætti, en fékk ekki aö gert. Bátinn bar óðfluga undan straumnum. “Guö hjálpi mér!” hrópaði Duprez og æddi um á bakkanum. “Til hægri, til hægri! Nei, reyndu Snúðu bátnum ekki að komast á móti straumnum! heldur út á hringiðuna!” Læknirinn heyröi ekkert orð af því sem Duprez sagöi. En þegar hann sá að hann gat ekki komist á flýtti sér að landi, hljóp hljóölaust upp snjalla rödd Dicks gall við frá hníflinum, hættu nú! Heyrirðu þaö?” sagöi hann hátt. “Ræö eg þeim, þeim, þeim”, var sungið hátt og skært á bak við tangann rétt fram undan. Læknirinn var rett búinn aö missa árina ána. “Hvað inunni sér. helti heitum kossum á munn hennar og andlit. “Nei”, sagöi hann loksins og stappaöi fæti fast niður á mosann, “lofum honum aö fara.” Hann horföi á eftir honum þangað til báturinn beygði fyrir tanga og hvarf inn i vík í bakkanum. Þá hné hann niður á árbakkanum eins og maður sem hefir unnið sér um megn. Honum gekk illa að berjast andstreymis upp eftir ánni, þaö sem eftir var dagsins. Honum fanst dags- ljósiö hafa mist birtu sinnar og hounm fanst ilmur loftsins horfinn. Brennandi kvöl skar hann í hjartaS og honum var erfitt um andardráttinn. Gamla sáriö sem hvíldarlaust starf haföi að mestu grætt og lækn- aö, var rifið upp og nú barðist hann viö gömlu kval- irnar á ný. Hann kom þangað sem feröinni var heitið seint um kveld, þreyttur og illa til reika. Taugaveiki var þar víöa og hann geröi allar þær ráð- stafanir sem gera þurfti þá þegar um nóttina. Um morguninn blundaði hann ofur litla stund og hélt því næst til baka með' þeim einbeitta ásetningi, aö fara til framandi lands áður en vika væri liöin, til þess þar aö reyna aö gleyma því sem honum var ómögulegt að gleyma á þessum slóöum. Hann reri niður eftir ánni allan liölangan morg- uninn, en honum varö engin vísa á vör. Honum fanst ferðalagið þrældómur sent hann yröi að losna úr sem allra fyrst. Honum létti jafnvel ekkert í skapi þótt báturinn hoppaði og kvikaði á öldunum. Þaö var góöri stundu fyrir hádegi, aö hann kom niö- ur að Lönguflúðum. Þaö var hættulegt að^ fara yfir þær á báti. Hann stóö upp í bátnum, leit yfir freyö- andi fossinn og eftir augnablik haföi hann valið sér leið. Því næst lagðist hann á hné og spymti þeim sitt í hvorn borðstokk. Þá var hann kominn fram á fossbrún. Báturinn þaut í hendings kasti fram af brúninni og öldumar skullu á honum á bæði borö, um leiö og hann þaut niður eftir hallandi vatnsfletinum. En hringiðan fyrir neðan skolaði honum út á lygnan poll. Hann var kominn yfir Lönguflúöir. “Fór ekki alveg á réttum stað,” tautaði hann fyrir munni' sér. “Hefði heldur átt aö bera bátinn. Eg skal komast þurrum fótum yfir flúðina þá ama i næsta skifti. Næsta skifti?” sagöi hann aftur. “Guð einn veit, hvort eg fer hér um nokkurntíma aftur." Hann reri að landi til þess aö hella vatnmu úr bátnum. “En hvað er þetta?” f rekaldinu sem hringiöan hafði kastað að landi. lá bátur á hvolfi. “Guð hjálpi mér!” sagöi hann. “Það er báturinn hans! Dick, þú hefir þó ekki dmknaö! En aö hann skyldi fara þessa leið. Það var honum líkt. Hvers vegna kallaði eg ekki til hans? Okkur heföi veriö borgið, ef við hefðum verið santan.” Hann stóð upp í bátnum og leítaöi i rekaldinu. “Dick! Dick!” hróp- aði hann aftur og aftur sem óður maður. Hann reri 11111 j að bátnum og skoðaði hann. “Hann hefir rekist á Svona klettinn sem er þarna neðst i fossinum. En Dick hefði ekki átt að drukna hérna — nema hann hafi sjálfur meiðst. Bíðum nú við. Hvert heföi straum- urinn l>orið hann ?” Hann gætti van llega aö hvem- ig straumamir lágu. “Ef hann heföi getaö haldið t sér uppi í þrjár minútur, þá hefði hann átt að berast veröldinni var þetta?” tautaöi hann fyrir | I>arna aö sandtanganum.” Hann reri þangað. “Jú!” ‘Hvað er þetta? Hver er þetta?” I hrópaði hann. Ár lá á bakkanum rétt fyrir ofan vatnsborðið. “Hún hefði aldrei getað skolast svona langt upp á land.” Hann hljóp upp úr bátnum og brýndi honum. Svo skreið hann á fjórum fótum og \.u enn sungið. t>að var ekki nema einn maðtir i ] gætti vandlega að. hvort ekkert tnark sæist á sandin- veröldinni sem gat sungiö þessa vísu svona. Hann “Ræð eg þeim, þeim, þeim, ræð eg þeim að halda heim, ' mótí straumnum, þá stýröi hann bátnum einmitt þangaö sem Duprez hafði ráðlagt honum og komst þannig heílu og höldnu út úr stríðasta strengnum “Þú varst hætt kominn,” kallaöi Duprez, þegar læknirinn kom svo nærri að hann heyrði til hans. “Þér er betra að fara þar sem eg sagði þér. Það komast ekki margir yfir strenginn.” “Það getur veriö, Duprez. En þetta var mér að kenna; eg fór of hart.” I^æknirinn snéri bátnum út í strenginn. Hann hafði farið þarna áður og vildi fara sömu leiöina og hann fór þá. Hringiðan bar hann aftur óöfluga út i strenginn. En nú gætti ltann sin betur. Hann snéri bátnuni beint upp í strenginn, komst slysalaust yfir síöasta strenginn og upp undir land hinumegin; þar var áin lygnari. Ilann veifaði árinni sigri hrós- andi og hvarf inn i vikina. “Hann er drengur góöur” Fallows. Ben var varla búinn að ná sér enn. Hannj hafði orðið svo hissa þegar hann sá Barney. “En taldi bátinn á bak við runna. Enn þá var sama vís an sungin og hljómurinn færðist nær og nær. 'Ræð eg þeim, þeim, þeim, ræð eg þeim að halda heim.” læknirinn skaut greinunum gætilega til hliðar og gægðist út á ána. Báturinn fór með landi. Söng- maöurinn sat berhöföaður í skutnum. Andlitið var sólbrunnið og sýndist dökt í samanburði við Ijósleita háriö. Hann virtist venju fremur þreklegur og lag- Iegur. Bamey mintist jæss, hve hreykinn hann hafði verið í æsku yfir því. hve bróðir hans var laglegur. Já, hann var jafn laglegur og hann hafði ávalt veriö, og þó hafði hann breyzt. “Þaö er af því hann eldri,” sagði ntaðurinn i ninnanum og andaði þungan. “Nei, það er eitthvað annaö líka”. Þaö var einnig al- vor/1 tilfmningarsvipur á andlitinu, sem ekki haföi i hann reyndi ekki að kingja. “Eg reyni þaö þá svona.” agði Duprez viö Ben|VCn?5 ^ a8l,r- Uann hætti að syngja og hreyfa ár- j Hann fylti litla sprautu með whisky og sprautaöi þvi arnar og lét bátinn berast með straumnum. Straum- ilnn 1 handlegginn á honum. Hann beiö með óþolin- urittn bar hann enn nær bakkanum. Hver dráttur og! mæ®'1 °g ;A'ata °g studdi hendinni stöðugt á hjarta Presturinn fór sömu leiðina í gærkveldi.” á an'ilitinu sánst nú ^ Maöurinn í runnan-! ha,“' "Rg hdd þa* lireyfÍSt meira-” sae5i hann‘ um sá svtp þttngra þjáninga á andliti hans. um. “Guði sé lof!” sagöi hann og fórnaði upp hönd- á bakkann og unum, “þarna er far eftir mannshönd; hingað hefir hann komist. Hann hlýtur að vera hér einhversstaö- ar í grendinni.” Hann gat rakið sporin upp aö skógarjaðrinum. Þar var brött brekka og grýtt. Hann klifraðist upp brekkuna og tók vandlega eftir, hvort ekki sæist neitt merki þess, að Dick hefði farið þar um. Hann komst upp á ^rúnina og litaðist um. Jú,. þarna lá bróðir hans á grúfu meö eldspýtustokk i hendinni. “Ó, Dick, kem eg of seint?” hrópíði Barney, snéri honum varlega við og lagði hendina á hjartað. “Of seint! Of seint!” sagði ltann og and- varpaði. Hann hljóp sem hamstola niöur aði bátnum, þreií áhaldatöskuna og ltljóp aftur til baka. Hann aðgætti betur livort hann fyndi ekki Jijartað bærast. er Hánn hélt að hann fyndi örlitið kvik. Hann tók flöskuna, oþnaði munninn varlega og helti fáeinum whisky dropum niður i kverkarnar á honum. En ur þama líka”, sagði læknirinn og snéri honum við. “Úr liði á öxlinni. Eg skal bæta úr því.” Með frá- bærri lipurð kipti hann honum í liðinn og sjúklingur- inn hné á beð sinn og leið sýnilega miklu betur. Hann dreypti enn á hann dálitlu af áfengi. Viö það sló hjartað hraðar og reglulegar. “Nú, nú, drengur minn”, sagöi hann við sjálfan sig og settist niöur í skutinn, “gerðu nú alt sem þú getur.” ^Hann reri hvíldarlaust í hálftíma, nema á meðan hann dreypti á sjúklinginn. Árablöðin gengu jafnt og stööugt og báturinn þaut undan straumnum, þangaö til hran kom að síðasta strengnum; þá skaut hann bátnum yfir ána og hljóp á land. “Duprez! Komdu, flýttu þér!” Læknirinn stóð i kofadyrunum alvotur eins og hann heföi verið dreginn af sundi; röddin var hás og andlitið náfölt. “Guö minn góöur!” hrópaði Duprez, “hvað er aö?” Læknirinn litaðist um í herberginu. “Veikur maður”, sagði hann. “Eg þarf aö fá þessi rúmföt. Náðú í litla vagninn og flýttu þér nú.” Hann tók rúmfötin og fór meö þau út. Duprez var sem steini lostinn. Duprez var seinn til svars en fljótur í snúningum og þegar læknirinn var búinn að koma rúmfötunum fyrir í vagninum. var Duprez búinn að spenna hest- inn fyrir. “Hjálpaðu mér nú, Duprez”, sagöi læknirinn. “Sjálfsagt. Guö minn góöur! Þaö er prestur- inn ! Ekki þó örendur ? Er hann það ?” “Nei”, sagði læknirinn, leit hvast á náfölt andlit sjúklingsins og greip um úlfliðinn á honum. “Nei. Farðu á stað. Flýttu þér, en farðu þó varlega.” Eftir örlitla stund komust þeir á veginn sem lá til spítalans; hann var sléttur og góðúr yfirferðar. Duprez fór á harða spretti og innan skamms voru þeir komnir að spítaladyrunum. Ben Fallows stóö þar eins og hann væri að bíöa þeirra. “Bamey! Jú, svo sannarlega er þaö hann!” hrópaði Ben. “Hvað í veröldinni —” En læknirinn greip fram í fyrir honum. “Ben, findu forstööukonuna og flýttu þér; búöu um rúm, láttu i það hlýjar rekkvoðir og heitar vatnsflöskur. Farðu maður! Eftir hverju ertu að bíða?” Ben skildi enn ekki neitt í neinu. Samt hljóp hann inn og upp á loft, eins hart og tréfóturinn leyfði honum og alt að skrifstofu dyrunum. “Mar- grét”, kallaði hann, “Barney bíður fyrir utan meö veikan ntann. Segir að það þurfi að búa ttm rúm. En við höfum ekkert — og —” Þegar honum varö litið framan í forstööukon- una, þagnaði hann. “Bamey?” sagöi hún og reis á fætur. “Bamey?” sagði hún aftur og tók dapðataki í skrifborðið. “Hvað meinarðu, Ben?” Þetta sagöi hún liægt og rólega. “Hann vill fá rúm handa veikum manni og viö höfum —” Margrét færði sig nær honum. “Ben”, sagöi hún og bar óðan á, “taktu til í herberginu minu. En farðu fyrst til Crane hjúkrunarkonu og segðu henni að finna mig fljótt. Faröu, Ben.” Ben flýtti sér í burtu og skildi Margréti ein- samla eftir. Hún lokaði huröinni með skjálfandi hendi, gekk aö borðinu og staðnæmdist þar. Hún greip báöum höndum um brjóstiö, eins og hún væri að reyna að bæla niður öldumar sem risu, æddu og brotnuðu í brjósti hennar. “Barney! Barney!” sagði hún svo lágt, að varla heyröist. “Bamey, loks- ins kom hann!” Bláu augun vora galopin og geisl- um stafaði frá ástareldinum, sem í þeim brann. “Bamey”, sagöi hún aftur og aftur, “minn — nei, ekki minn —” Röddin kafnaði í ekka. Á veggnum yfir borðinu hékk mynd af Kristi í Gethsemane. Hún gekk að myndinni. “Jesús”, sagöi hún, “'hj.ílp- aðu mér!” Þaö var barið aö dyrum og hjúkrunar- konan kom inn. Margrét snéri sér aö boröinu. “Dr. Bailey er kominn meö sjúkling,” sagði hjúkrunarkonan. “Dr. Bailey?” sagöi Margrét og þorði ekki aö líta upp. Hún þóttist vera aö laga til á borðinu. “Faröu út til hans og láttu hann fá það sem hann þarf meö. Láttu manninn inn í herbergið mitt. Eg kent rétt strax.” Aftur varð hún ein eftir. Hún gekk aftur að myndinni. Orð hans hljómuðu í sál hennar. “Ekki minn, heldur verði þinn vilji.” Hún færði sig enn nær myndinni og starði á hana tárvotum augum. “Jesús Kristur”, sagöi hún, “eg skil — nú skil eg. Hjálpaðu mér! Hjálpaðu mér!” Eftir örlitla stu-nd bætti hún viö. “Ekki sem eg vil! Ekki sem eg vil!” Sigurinn var unninn. Hún gekk aö þvottaborði sem stóð í einu horninu, baðaði augun í köldu vatni, strauk í burtu merkin sem hugarstríðiö hafði sett á andlit hennar, gekk hiklaust að skyldustarfi sínu og var reiðubúin að taka á sig hinn þunga kross. Hún mætti Barney í ganginum. Hún gekk rakleitt til bans og rétti út báðar hendumar á móti honum. “Bamey!” “Margrét!” Þaö var alt sem þau sögöu. Barney hélt örlitla stund í hendumar á henni og starði á þetta ástúðlega andlit, sem var svo fölt, svo fagurt og svó tigurlegt. Tvisvar reyndi hann aö tala, en oröin dóu á vörum hans. Hann snéri sér viö og benti á manninn sem lá undir gráa teppirtu. Vinna fyrir 60 menn Soxilu manns fíeta Íengit5 aSgang að læra rakaraiðn undir eins. TII Þess aS verða fullnuma þarf aS ein» 8 vikur. Ahöld ókeypis og kaup borgaS meSan veriS er að læra. Nem- endur fá staSi aS enduSu n&ml fyrii $15 til $20 fi. viku. Vér höfum hundr- uS af stöSum þar sem þér getiS byrj- aS fi. eigin reikning. Kftirspum eftlr rökiirum er a'flnlega mikil. SkrlflS eftir ókeypis lista eSa .komiS ef þér eigiS hægt meS. Til þess aS verS* góSir rakarar verSiS þér aS skrlfast rtt frft Alþjóða rakarafélagt.__ IntemaUonal Barber College Alexander Ave. Fyrstu dyr vestan viS Main St., Winnlpeg. FURNITURE OVERL.'.ND J. c. MacKinnon ELECTRICAL CONTRACTOR Sher. 3019 586 SKerbrooke St. Winnipeg Carpet& Mattress Co. Búnar U1 ( Winnipeg. No. 2 Rrtmdýna, vanaL $5.40. Vort verð........... $4AI No. 3 Rúmdýna. vanal. $4.60 Vort verð ...........$S.75 Dýna 1 barnarúm........$1.55 Phone Slier. 4430 580 Portage Ave. Fyrir hátíðirnar Notið Það heima. til að gleíj- ast með vinum yðar eða gefið PREW3 Kaupið kassa, pott eða mörk E. L. Drewry, Ltd. WlNNiPEG Isabel CleaningSf Pranhj Establishment J. W. QUINN, oigandi Kunna manna bezt að fara með Loðskinnaföt Viðgcrðir og brcyt- ingar á fatnaði. Garry 1098 83 ísabel St. horni McDermot “Geröi hann það?” svaraöi Ben. “Ilann hefi ekki eytt þremur sumrum til ónýtis í Matatwa, Hann er eins og fugl i bátnum og þaö er bro — það er — læknirinn líka. Skyldi hann ná í hann. Ben iðaði allur af ákafa. “Getur vel skeð. Presturinn verðttr kannske snúinn við og þá mætast þeir á leiðinni að minsta kosti.” Læknirinn reri með stöðugum og liðlegum ára- tökum, notaði sér hverja hringiðu, lét öfugstreymið bera sig áfram, læddist í lygnunni fram meö bökk- unum og var oft hulinn skógarliminu. Stundum varö •hann aö bera eða draga bátinn fram hjá klettum og grvnningum. Um hádegi var hann kominn upp ab r . . -------------------—. Þaö auöséö', aö bungbærar sorgir höföu rist þessar rúnir á andlit hans. Þaö voru ekki ellimörk; það var meira. Það var ekki að eins ábvrgðarsvipur fullorðins manns; auðvitað var hann þar Iíka; en það var eitthvað meira. Gamli gleði svipurinn var horfinn af andlitinu, en í hans stað kominn hr>-gðar eða þunglyndissvipur. Hann hélt höfðinu uppréttu, en starði niður i va!ni$. Báturinn var nú rétt á móts við felustaðinn og barst fyrir straumnum. Þegar minst varði rendi maður- inn, sem á bátnum var, augum til himins og nrópaði:! “Eg skal koma henni til baka, ef guð lofar, og eg skal finna ltann líka.” Áhorfandinn lirökk aftur á bak. Hann festi handlegginn á trjágrein svo að hún brotn- það hreyfist meira,” sagði hann. Nú dálítið af striknini,” sagði hann lágt. “Þetta = var ætti að duga.” Aftur hljóp ltann niður að bátnum og sótti mat- skrínið og teppið. Innan fárra mínútna var eldurinn farinn að skíðloga og i katlinum var svo sem bolli af vatni. Nokkra seinna var teið tilbúið. Nú voru hjartaslögin orðin tíðári og sterkari. Hann lét fá- eina dropa af whisky í teið. “Ef eg bara gæti kom.ö þessu ofan í hann,” sagði hann lágt og nud aði hend- uman á honum; þær voru enn þá alveg máttlausar. Hann lyfti upp höfði hans enn þá einu sinni, opn- aði ntunninn og lét fáeina dropa leka niður í munn- inn. Eftir margar árangurslausar tilrauuir tókst honum að láta hann kingja nokkrum dropum. Þá tók hann fyrst eftir þvi, að hans eigin hendur voru blóðugar. Hann lyfti höfðinu varlega upp og sá, að á hnakkanum var stórt og þrútið sár. “Litur illa út”. | Lögberqs-sögur FÁST GEFINS MEÐ ÞV( AÐ GERAST KAUPANDI AÐ BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI — 1 þeim hluta Bandaríkjanna,. sem Hggur fyrir austan Miss- issippi og norðan Florida var næsta kalt um jólin, 16 til 20 stiga frost. — I Beausejour, Man., brannu tvö böm inni, hálfs þriðja árs og þriggja mánaða görniil; þetta skeði rneðan foreldrarnir voru t kirkju. — Keisarinn á Rússlandi var staddur í Moskva um jólin, ásamt konu og syni og tveim dætram stn- um. Sendimenn frá fjölda mörg- um félögum, einkum kirkjufélög- um, komu á fund hans, þar á meÖT al sendimenn frá ■ Gyöingum, er vottuöu honum hollustu og f.æröu- honum 7500 dali í peningnm. /

x

Lögberg

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lögberg
https://timarit.is/publication/132

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.