Lögberg - 04.02.1915, Síða 5

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 4. FEBBOAB 1915
jarðarinnar sjálfrar. Saga mann-
kynsins er aö eins einn þáttur í ae.fi-
sögn jarðarinnar. Vér snúumst allir
um möndul fyrir utan oss, jörSin
snýst um sinn eigin möndul- Vér
úöfum til skiftis sumar og vetur, dag
og nótt, storm og logn, jörðin hefir
þetta æfinlega alt í senn, hvaö á sín-
«m staö .
t»á er fjölbreytni og eining í senn
eitt af því, sem jöröin hefir á æöra
stigi en æöstu skepnur hennar. Mönn-
um hættir viö aö lita svo á sem jörö-
in sé einfaldari aö gerö en líkamir
vorir, en menn gæta þess þá ekki, að
allar lifandi verur. jurtir, dýr og
menn, meö allri sinni fjölbreytni eru
liffæri í líkama jaröarinnar, og það
væri því jafnfjarstætt aö segja að
líkami jarðarinnar væri einfaldari en
vor, eins og aö segja aö mannslík-
aminn væri ekki eins fjölbreyttur og
t. d. augun eöa heilinn.
Sé bandi með mörgum smáhnútum
brugðið í einn hnút, mundi sá hnút
ur Verða talinn fjölbreyttari, flókn-
ari en hver smáhnútanna, af því
hann felur þá í sér. Lífverurnar eru
eins og smáhnútamir, jörðin er stóri
hnúturinn. F.n svo fjölbreytt sent
jörðin er og hreyfingarnar í henni
og á margvíslegar, svo einfaldar eru
aðalhreyfingar hennar, snúningur um
möndul sinn og gangur um sólu, og
þó nægja þær til aö halda viö allri
margbreytninni, eins og einn ás, sent
snýst í samsettri vél getur haldið
mörgum og margvíslegum hjólunt í
hreyfingu. Ytri hreyfingar líkama
vors eru og rólegar i samanburði viö
straumana í taugum hans eöa hreyf-
ingar blóðkornanna i æöunum. F.ins
er um jöröina.
Lifandí vcrur þróast af innræti
sinu. Að vísu eru þær ekki sjálfum
sér nógar. Eggiö þarf t.d. hita til
að klekjast út, unginn, sem úr þvl
skríður, þarf og hjta, loft, mat og
drykk. Én lífvcran vinnur úr hinu
aðfengna á sérkennilegan hátt, sem
henni er ekki fyrirskipaður aö utan,
og hún svarar áhrifum að utan með
4Þínu móti. Jöröin er nú í því lik
skepnum sínum, aö hún þroskast af
innræti sínu, en hún yfirgengur þær
í þvi sem öðru, af því hún er miklu
óháðari umheiminum en þær. Hún
felur í sér flest þaö, sem þ;er þurfa
að fá aö. Jörðin er eins og undur-
samJegt egg, sem sólin, hin mikla
varphæna, hefir orpiö og klakið út-
Eitt af því sem einkennir lifandi
verur er þaö, aö engin þeirra er að
öllu eins og önnur. En um jöröina
og aðrar stjörnur má segja þetta með
enn meiri sanni, því hver maður og
hvert dýr á þó marga eðlisnafna, en
hvar á jöröin, tunglið, Venus, Júppí-
ter á sama hátt sinn líka? Hver
stjarna cr einstök eins og staötir
hennar í geimnum.
Forfeðruin vorum hefir þá ekki
missýnst, aö jöröin og dýrin hafa
‘saman eðli í ýmsum hlutum”. og
jafnvíst er hitt, aö þau hljóta aö vera
ólík aö Eætti, af þyt jöröin er' æöri
vera en menn og dýr. Hún er ekki
aö eins stærri, heldur er Hkamsgerö
hennar alt ööru vísi, sem kemur af
þvi, hve stór hún er og hvernig
störfurp hennar er háttaö. Líkams
gerö hverrar veru sýnir þarfir henn-
ar* Vér þurfum fætur til gangs og
hendur til grips, af því vér veröurn
a® bera oss eftir þeirri björg sem vér
höfum ekki í sjálfum oss. Limir vor-
ir bera þannig vott um, að vér erum
ófullkomnir, sjálfum oss ónógir. Til
hvers væru jöröinni fætur? Hún
hefir ekki eftir neinu aö hlaupa á
föstum velli. Völlinn og fætumar
hefir hún í sér. Til hvers væru
henni hendur? Hún þarf ekki aö
seilast eftir neinu fyrir. utan sig, þús
un<^ hennar seilast eftir þúsund hlut
11111 á henni. Til hvers væri henni
háls? Hún hefir ekkert höfuö til aö
snua, hún snýst um sjálfa sig, og
mennirnir á henni og höfuöin
mönnunum og augun í höfðunum
múast til að bæta upp í einstökum
^triðum það sem ekki vinst meö
hreyfingu jaröarinnar í heild sinni.
Til hvers væru jöröinni augu og nef?
”ún finnur veg sinn án þeirra, og
augun á öllum hennar dýrum vísa
þeim veg um hana. og nefin á þeim
oægja til aö finna ilminn af blómum
hennar. Af því aö jöröin hefir þann-
’g í sér það sem vér þurfum aö
s^ekja út fyrir oss, þá þurfti hún
ekki limi eins og vér, og því er mynd
hennar sVo einföld og fullkomin
Engin lögun gat hugsast hentugri
því jörðin er alt í senn: vagn, hjól
°g hestur.
Mörgum sem eiga aö hugsa sér að
jöröin sé lifandi líkami líkt og vér,
hættir við að taka líkinguna of bók-
staflega og gera ekki ráö fyrir af-
brigðum. Sé jöröin lifandi og
skynjandi vera, hvar em þá heili
hennar og taugar, hjarta og lungu
^Pytja þeir, og búast þannig viö aö
þau lífsstörf, sem jörðin hefir oss til
að vinna fyrir sig, veröi hún aö hafa
sérstök líffæri til að vinna, í líkingu
við vor. Leir gleyma því þá, að jurt
ir, dýr og menn eru líffæri jaröar'
Lungu allra skepna jarðarinnar em
um leiö ltingu hennar, og vér getum
litið svo á, sem öndunarfæri allra
jarðneskra Vera séu greinar á einu
allsherjar öndunarfæri, sem tengir
þau öH, en það er andrúmsloftið
sem lykur um jörðina, þvi þaðan
kemtir loftið í þati öll og þangað fer
þaö úr þeim aftur og gengur á milli
þeirra, flytur plöntunum andardrátt
dýranna til næringar og dýrunum aft-
ur hreinsaöan anda plantnanna-
Vindamir blása um alt og greiöa
þannig fyrir andardrættinum. Hví
ætti jöröunni ekki að nægja þetta
öndunarfæri ? Á líkan hátt em æöa-
kerfi allra lifandi vera greinar af
æðakerfi jaröar, þaðan fá þau inni-
hald sitt og þangað skila þau því
aftur. Fljót og lækir flytja vatniö
niður á viö, tré og jurtir lyfta því
upp, menn og dýr flytja það í allar
áttir, og á þessari hringrás blandast
það margvíslegum efnum. En ekki
þarf jöröin sérstakt hjarta í brjósti
til aö halda þessum hringrásum lík-
ama síns viö, þar sem sólin stööugt
hefur vatniö á loft, skúrirnar dreifa
því um löndin, en þunginn dregur
þaö aftur um fljót og læki í skaut
hafsins.
En hvernig á nú jöröin aö skynja j
og hugsa, og það á fullkomnari hátt j
en vér, ef hún hefir engan heila?
Svo munu margir spyrja, því það
sálarlíf sem Vér höfum beina vitn-
eskju um. ,er tengt við heila og störf
hans.
Jörðin er ekki heldur heilalaus, þvi
allir heilar inanna og dýra heyra
henni til, eru líffæri í líkama lienn-
ar. En vér megum ekki gera ráö
fyrir, aö allir þessir heilar myndi
saman éinn stóran heila. er sé eins
gcrður eins og einn af þeim. Taug-
ungarnir í líkama vorum mynda ekki
heldur einn stóran taugung líkan ein-
tnn þeirra, heldur mynda þeir heila
eöa taugakerfi, ákaflega samsett og
flókið kerfi, sem hefir annaö æöra
og einhlítara hlutverk aö inna lík-
amsheildinni en hver taugungur fyr-
ir sig. Á sama hátt mynda og heilar
mannanna í jarölíkamanum alt ann-
aö og æöra og einhlitara kerfi en
hver heili fyrir sig er. Svo og stafir
og orö, aö þau mynda ekki aftur
stafi og orð, heldur mál ineð æöri
merkingu en stafir og orö hafa út af
fyrir sig.
Að allur heili sent á jöröinni er
myndar ekki einn samfeldan heila,
heldur greinist í einstaklingsheila
sem hver hefir sín skynfæri, veröur
til þess aö reynsla jarðar og innri
starfsemi veröur fjölbreyttari og
frjálsari, því auk þess frjálsræöis
sem kann að eig a sér staö innan
hvers heila, getur hver heili hreyfst
frjáls gagnvart öörum.
En nú mun verða sagt: í heilanum
tengja taugaþræöir skynstöövarnar,
og af því aö þræðir eru þannig t.d.
frá sjónarstöö til heyrnarstöövar
heilans, getum vér sett það sem vér
sjáum í samband við þaö sem vér
heyrum. Hvar eru þá þræðirnir er
tengja aftur einn heilann við annan,
svo aö það sem fer fram í
komist í samband viö þaö setn fer
fram í öörum, og jörðin geti samein-
að þaö í einni vitund?
Þaö er ekki víst aö þaö þurfi
neina þræði. Sambandiö gæti verið
jráölaust- Og vér þekkjum slíkt
samband. Óteljandi hljóðgeislar bera
hugsanir frá manni til manns, ótelj-
andi ljósgeislar skila augnaráöi eins
til annars og stýra Viðskiftum
>eirra, óteljandi brautir og skipa-
skuröir greiöa mönnunum veg til aö
ná hver til annars, óteljandi skip
ganga yfir höfin, óteljandi skeyti
bréf og bækur flytja hugsanir frá
manni til manns og jafnvel frá einni
öld til annarar. Hús, kirkjur, borgir
og minnismerki em tæki endurminn-
inga og umgengni. Alt þetta þróast
meö þroskun mannkynsins, ekki síö-
ur en mannsheilinn.
&MIMI
CANADfl.
FINCST
THEATS6
FÖSTUDAG og liAUGABDAG
Laugardugs Matinee
s.Vnir Winnipeg Operatic Society
•'THK CHIMES
OF NOltMANDY”
ALIiA NÆ8TC VLKU
Mats á Miðvd. og I/augard.
Leikur á Walker hin fræga ameriska
leikkona MYA HOBSON leikinn
* 'MARTHA-BY-THK-DAY' ’
eftir Julie M. Lipmann, saminn út af
hinum vinsælu “Martha’’ sögum
Sætasala byrjar i leikhúsi næsta
föstudag kl. 10 f.h. Veröið er þetta:
Kveld $1.50 til 25c. Mat. Si. U1 25c.
um næsta hllfa
mánuð
Sérstí k sala á sokkum
Hárlokkar sem áður kostuðu $3 og
$4, kosta nú.........................
Skriflegum pöntunum sérstakur gaunmr gefinn. Send eftir verörská
Manitoba Hair Goods Co.
M Person
ráðsm.
ViKl'N.V FKA 15. I EBRCAR
veröur leikinn hinn hfarvinsæli leikur
“TIIE Ql'AKElí GIItL”
URS. bURWUR SVENSDÓTTIR SIGURÐSSON
Æfiminning Mrs. Þuríðar Sigurðsson
Þann 17. Marz 1914 andaöist að
heimili sona sinna að Amelía P.O.,
Sask., ekkjan Þuríöur Sveinsdóttir
Sigurösson. Bartamein hennar var
krabbamein.
Þtiríöur heitin var fædd 15- Októ-
ber 1852 á Syðrafjalli i Aðaldal t
Suður Þingeyjarsýslu, og ólst upp
lijá foreldrum sínum fyrst á Fjalli,
en seinna aö Garði í Aðaldal.
Foreldrar Þuríöar sál. voru þau
Sveinn Jónsson Oddssonar af svo-
kallaðri Hofdalaætt í Skagafiröi, og
Soffía Skúladóttir prests aö Múla
Tómassonar prests aö Grenjaðar-
stað.
Móðir Sveins Jónssonar var Þur-
íður dóttir séra Jóns frá Reynistað
og alsystir séra Jóns, sem lengi var
aö Grenjaðarstað.
Móðir Soffíu Skúladóttur var Þór-
vör Siguröardóttir prests frá Höföa
Höfðahverfi í Suöur Þingeyjar-
sýslu.
Það mun hafa veriö v'eturinn 1877
sem hún giftist Jóni Þórarinssyni
frá Halldórsstööum í Laxárdal. Faö-
ir Jóns var Þórarinn Magnússon Ás-
mundssonar frá Halldórsstöðum.
Móðir Jóns var Guörún Jónsdóttir
frá Bessastööum í Skagafiröi. Vor-
iö 1878 fluttu þau aö Langavatni í
Reykjahverfi í S.-Þingeyjarsýslu,
>ar sem þau bjuggu í 15 ár.
Þeim hjónum búnaðist vel, þrátt
fyrir þó að þau hefðu stóra fjöl-
skyldu er tímar liöu. Jón Þórarins-
son var maður duglegur með afburð-
um og búhöldur hinn bezti; hann var
tal.inn karlmenni hiö mesta þar í
Þingevjarsýslu, og eru margar sög-
einum ur þar um Einnig var hann smiöur
góíhir og bókbindari.
Þau Jón og Þuríður eignuðust 8
börn. Af þeim lifa 6, öll hér vestan
hafs, en 2 dóu ung. er hétu Sveinn
og Soffía.
Hin eru:— ,
Mrs. G. Guðmundsson, gift Guö-
mundi Guðmundssýni, bónda nálægt
Mountain, N-Dak.; þau eiga 9 börn,
öll mjög efnileg.
Miss Þóra Þórarinsson, skóla-
kennari aö CHmax P.O., Sask.
Þórarinn Þórarinsson, bóndi að
Atnelia P.O., Sask. Hann er giftur
Þorbjörgu Gísládóttur Johnson.
Sveinn og Magnús Þórarinssynir
aö Amelia, báðir ógiftir, og Metúsal-
em Þórarinsson, smiöur í Winnipeg,
giftur Sigríði Katrínu Sigurrós dótt-
ur Andrésar Davíössonar.
Árið 1888 tók Jón Þórarinsson
veiki þá sem leiddi hann til bana.
Leitaði hann sér lækningar heima á
ættjörðinni, en er þaö dugöi ekki,
fór hann til Skotlands og var þar
um tima. En alt árangurslaust; hann
jarösettur á
inu og tvö rúm. í ööru þeirra var
ekkja meö börnin sín fimm. Fjögur
þeirra hjúfruðu sig aö móðurinni en
í fanginu hafði hún drenginn yngsta
á ööru árí. Honum varð þá aö orði:
“Þuríöur Sveinssdóttir, hvemig
stendur á því, aö þig eina vantar
aldrei neitt?”
Konan leit upp og úr augunum
skein viökvæmni. Hún horföi yfir
barnahópinn sinn og síöan aftur á
vesturfarastjórann, en augun voru
þá full af tárum. “Nei, mig vantar
ekkert,” var svari'ð. Hún ein hafði
ekki ástæöu til að kvarta.
Feröin gekk vel og var viðtöðu-
laust haldið til Long Pine í Nebraska
ríkinu; en þó v'oru þaö ekki nema
nokkrir landar, sem þangaö fóru-
Land var þá sem óðast aö byggj-
ast í Nebraska, og mátti ná í heimil-
isréttarlönd n'álægt þorpinu Long
Pine, en ekki sá Þuríður sér fært aö
gera það þó að Þórvör systir hennar
og Jón Halldórsson, setn bjuggu þar
skamt frá, mundu hafa hjálpað henni
eftir föngum. Tóku þau hjón
móti þeim með opnum örmum og
voru þau þar öll um tíma. Svo sett-
ist Þuríður að t þorpinu og vann
fyrir sér og börnunum meö því að
draga á þvott fyrir hóteliö þar.
Tóku nú elztu börnin aö hjálpa henni
er þau eltust og lærðu málið.
1 Long Pine dvaldi Þuríður 5 ár
eða þangað til 1896 aö hún flutti til
Mountain, N.-Dak., en þar bjó Sig-
urjón Sveinsson .bróöir hennar, einn
af þeim þremur á lífi. Þau systkin
höfðu ekki sézt frá því þau
unglingar heiiha á ættjöröinni og
þektu ekki hvort annað.
Að Mountain var hún 2 ár. Árið
1898 tóku þau systkin, Sigurjón og
Þuríöur upp heimilisréttarlönd þar
nálægt, sem nú er þorpið Munich,
N. Dak. Þaö var uni 30 mílur frá
járnbraut, og fluttu þangað v’estur á
löndin um voriö.
1. Júlí 1899 giftist Þuríður í ann-
að sinn, Indriða Sigurðssyni. Þau
bjuggu nálægt Mountain, N.-Dak.,
5 ár eða til 1903, er þau keyptu gott
hús í bænum Edinburg, N. Dak. Þar
voru þau í 7 ár. Þeim Indriöa og
Þuríði varö ekki barna auöiö-
Árið 1910 tók Indriði Sigurösson
ásamt meö stjúpsonum sínum upp
heimilisréttarland nálægt þar sem nú
er Amelia P.O., Sask. Hann flutti
svo þangað út hiö sama ár, en Þur-
íöur kom þangaö í Maí 1911.
Indriði og Þuríöur reistu nú bú
þar vestur frá og lánaðist vel, enda
var Indriði heitinn framúrskarandi
hiröumaöur með alt, sem aö búskap
laut; en á því varö skjótur endir.
Þann 23. Október 1912 varö Indr-
inni. Veður var kalt þennan dag og
voru því ekki eins margir viðstaddir
eins og búast hefði mátt við.
Norðvestur úr Mountain-bæ hélt
líkfylgdin hæg og þögul norður i
kirkjugarðinn. Vindurinn blés kald-
ur á móti og það rofaði til sólar.
Þegar að gröfinni kom, var lik-
kistan tekin hægt og hljóðlega niður
úr líkvagninum og látin siga niöur
>ar til hún snerti botn. Sálmurinn
fagri, “Alt eins og blómstrið eina”,
var sunginn og rekunum kastaö.
Hvítu blæjurnar með blómunum, sem
að gröfin var tjölduð meö, voru los-
aðar og látnar falla í kross yfir kist-
una, og inér datt í hug, þegar aö
rósirnar duttu niöur, aö sú látna
heföi ef til vill meö þessu fengið
ósk sína uppfylta, aö vera rós á
meðal rósa í síöasta sinni þegar aö
vinirnir kvöddu hana: að vísu var
hún hér rósin látna á meðal hinna
lifandi. Hún haföi ávalt elskaö
blómin frá því aö hún var í Garöi í
Aðaldal, þar sem aö jurtalífið er ein-
kennilega fjölskrúðugt. Þá sat hún
undir birki og rauð-víöirs runnunum
og skoöaöi blómin, sem uxu í skjóli
þeirra- En þá var hún ung. Nú var
hún búin að fá hvíldina eftir unnið
æfistarf, og ef til vill vat hún sælli
nú, en meöan að hún v’ar ung.
Þttríður heitin var góð eiginkona
og elskuleg móðir. Hún var ræðin
og skemtileg hversdagslega, og ætt-
fróö meö afbrigðum. Vinum sínum
var hún holl—sagöi þeim sannleik-
ann, þó beiskur væri hann stundutn.
örlát var hún um hóf fram, að mörg-
um þótti, og mörgum virtist hún vera
betur fallin til aö hjúkra og liðsinna
en aö stjórna, og er þaö þess vegna
Undravert, aö hún komst svo áfram
meö börnin sín mörg og smá, er
fyrra manns hennar misti viö, og
sýnir þaö, aö mönnum hefir þar
skjátlast. Vinföst var hún og mjög.
Margir eru nýbyggjarnir íslenzku.
Margir, sem að aldrei sjá árangur
verka sinna, og margar eru konur
þær, sem aö aldrei mun getið af því
aö þær voru konur, en þó héldu þær
Mátaðir Piógskerar
VANALEGT VERÐ
Sendiö eftir skýrslu-
bók vorri hinni nýj-
ustu um altilbúna
plógskera og ómát-
aða, af öllum tegr-
undum.
Wallace, McCormack & Co., 602 Avenue Buildlng
WINNIPEG
mundar mágs síns og dvaldi þar í
6 ár- Þegar Stefán var 23 ára gift-
ist hann Helgu Þórarinsdóttur, fóst-
urdóttur Þorvaröar fööurbróöur
síns bónda á Höskuldsstöðum í
Breiödal. eignuðust þau hjón einn
son, er Þorvarður heitir, er nú býr
hér viö íslendingafljót. Þaö
ár, sem þau Stefán og Helga gift-
ust, byrjuðu þau búskap á Jökulsá
og bjuggpi þar í 19 ár. Þaðan fluttu
þau aö Bakka; þar misti Stefán konu
sína 24. Ágúst 1879. Næsta sumar
giftist Stefán aftur ungfrú Sigur-
laugu Jónsdóttur Sigurðssonar frá
Á Bakka
heföi verið sér góöur, aö gefa sér
tvær konur, sem hefðu verið sér alt
í öllu, næst þeim er þær gaf.
Af v'andalausuni virtist á tali Stef-
áns, aö séra Sigurður Gunnarsson,
fvrrum á Desjarmýri, hafi veriö
hans innilegasti vinur, og aö burtför
sama s£ra Sigurðar þaðan að Hallorms-
staö, eftir 17 ára dvöl, hafi verið
Stefáni og sveitarmönnum öllum hið
mesta hrygðarefni, og hann mintist
séra Sigurðar sem sendiboöa til sín
frá Guði.
Stefán virti og elskaði einnig séra
Jón Bjamason Winnipeg-prest; ekki
svo injög fyrir persónulega viökynn-
Njarövik; hún lifir enn.
bjó Stefán í 7 ár; þá,,1886, fluttist jn„ . . hún var Htil> heldur vegna
hann meö konu og skylduliöi sinu ti verha s£ra jóuis. sem lýstu hans frá-
Ameríku. Flutti hann strax a þessar
voru vjg þeim arineldi, sem alla vermdi
og án þeirra hefði verkiö verið
naumast hálfunnið.
Ein af þessum konum var Þuríöur
Sveinstlóttir. Hún vissi hvaö ný-
lendulífið var, því aö hún reyndi
stöövar og nam land um V/> mílu
vestur frá þvi- sem að járnbrautar-
stöðin er nú. Aö fám árum liðnum
flutti hann bústað sinn ofan á
fljótsbakkann og bjó þar rúm 20 ár.
Þar dó hann 29. Desember síðast-
liöinn.
Þau hjónin, Stefán og Sigurjaug,
tóku til fósturs tvær stúlkur, dætur
bræöra Sigurlaugar, Gísla og Sig-
urðar, Sigurlaugu Björgu Gísladótt-
ur, sem gift er Oddi Árnasyni á
Vigri, Gimli P. O.; þangaö flutti
ekkjan Sigurlaug fyrir fáin dögum.
Hin stúlkan, Sigurlaug Guðríður Sig-
uröardóttir, var hjá þeim hjónum,
þegar Stefán dó.
Stefán Benidiktsson var í lægra
meöallagi á hæö og fremur grann-
vaxinn; frá æskuárum fremur heilsu-
veill, þó hann næöi þeim háa aldri
að veröa fullra 80 ára- Stefán var
fríður maður, hreinn á svip, síglað-
ur, ræöinn og minnugur á margt frá
fyrri árum. Hann var jafnan vel
látinn og haföi fylsta traust hjá öll-
um grönnum sínum; ber þaö meöal
annars vott um þaö, aö hann var
kosinn hreppstjóri í 12 ár í sveit
sinni heima á gamla landinu og haföi
þess utan önnur vandamál ineö hönd-
um. Eftir aö hingaö kom, gaf Stef-
án sig lítið aö almennum málum, helzt
bæru gáfum, rítsnild og hans mikla
áhuga fyrir kristindóminum.
Séra Jóhann Bjarnason virti Stef
án og mikils; þaö var séra Jóhann,
sem veitti. Stefáni síðustu þjónust-
una, þá, að jarðsvngja hann þann
6- þ.m.
Blaðið Austri a Seyðisfiröi er vin-
samlega beöið, af vandamönnum
hins látna, aö taka framanrituð
minningarorð, í það minsta að geta
dauðsfallsins.
Icel. River, í Janúar 1915.
/. Br.
Walker leikhusið
Tlie Winnipeg Operatic Society
endurtekur “The Chimes of Nor-
tnandy” i Walker leikhúsi föstu
dags og laugardags kveldið í þess-
ari viku og “matinee” á laugardag.
Ivögin eru svo yndisleg, að hver
maður hefir ánægju af að heyra
þau aftur og aftur.
“Eg flækist um í óhreinni verold
til þess að þvo smábletti”, segir
May Robson um sig. Mún leikur
þvottakonu í “Marlha By-The-
Day”. Þaö er gamanleikur eftir
Julie M. Lippmann og verður
það tvisvar. Marga gladdi hún a a síðustu árunum, hneigðist tal Stef
þeim tima. Margir voru það, sem áns ag andlegum efnum. Fyrir átta
safnaðarmálum því hann var innilega ^ ]ejkjnt1 a Walker leikhúsi alla
Oft. helzt j njestu viku ; "Matinees” á miðviku-
dag og' laugardag. Þessi ieikur er
hlyntur kristindóminum.
þess að verða hjálparþurfi En það
var henni rnn megn að hugsa um.
Heili mannsins sýnist ekki marg-
brotinn þegar hann er skoðaður laus
lega með beru auga, enda héldu menn
áður að hann væri einskonar kæli
rúm blóðsins. Nánari athugtm sýn
ir, að í heilanum eru hin margvíslegu
líffæri líkamans tengd á óteljandi
vegu, og að án heilans væru störf
þeirra á tvisti og basti. Skoðun
manna á þeim hluta jarðarlíkamans,
er bindur alt lifandi saman, er nú á- 1 þessum langvarandi
, . , .„ mannsins hennar- Hún
hka einfaldleg og skoðunm a heilan-
um áður; loft og jörð og haf er talið
einskonar kælandi kökkur um heita
líkami tilverunnar, og þó sýnir nán-
ari ihugun, að það er þetta sem
tengir þær á óteljandi vegu.
—Alt virðist þannig bera að sama
brunni, að jörðin sé lifandi. Og
hvemig ætti það öðruvísi að vera?
Mennirnir hafa löngum kallað jörð-
ina “móöur”. Hv’ernig ætti dauð
móðir að hafa alið lifandi afkvasmi?
Vér brosum að villiþjóðunum, sem
halda að mennimir hafi upphaflega
fæðst af steinum. En er það ótrú-
legra að þeir hafi fæðst af mörgum
smáum steinum, en hitt, að þeir hafi
fæðst af einum stórum? Sé jörðin
steindauð eins og flestir halda, hvað-
an halda þeir þá að lífið og sálin sé
komin I afkvæmi hennar?
iði Sigurðsson bráðkvaddur að heim-
ili sínu; hann sýndist vera alfrískur
áður, en þennan dag kvartaöi hann
um lasleik er hann kom til miödags-
verðar. Hallaði hann sér út af í
stól og var örendur; banamein hans
var hjartabilun. Líkið var flutt til
Mountain, N. Dak,, og jarðað þar
hinn 31. Okt 1912.
bar að garöi hennar í öll þau ár,
og úr þörfum þeirra allra reyndi
hún að bæta eftir föngum.
En árangur verka sinna fékk hún
ekki að sjá til fullnustu. Þó aö
bömin hennar, sem eru bæði væn og
myndarleg, væru henni til sannrar á-
nægju, og hjá þeim undi hún sér
bezt. En nú, er þau gátu endur-
goldið henni, þá var hún frá þeim
tekin.
Þuríöar Sveinsdóttur. eöa Mrs.
Th. Sigurðsson, er saknað af öllum,
sem aö hana þektu, bæöi skyldunv og
óskyldum.
Friöur sé yfir moklum hennar!
Vittur hinnar látnu-
P.S.—Blöðin á Akureyri eru béðin
að taka upp æfiminningu þessa.
árum, eða þegar Stefán var 72 ára,
mintist hann sem oftar á fráfall föð-
ur síns. Stefán Var þá barn á 5. ári.
þegar honum var sagt frá dauðsfall-
inu. Hans óbreytt orð um það efni
eru á þessa leið: “Eg man, hver og
hvað huggaði mig þá. Gönnil kona,
Steinunn Þóröardóttir aö nafni, sem
þá var hjá móöur minni, tók mig í
fang sér og sagöi mér, aö eg væri
ekki föðurlaus, því eg ætti guö á
himnum fyrir fööur og aö hann væri
vinur fööurlausu bamanna. Og sjá,
eg trúöi, og gamla konan sagði mér
satt, því guö er og liefir verið minn
guð í smáu og stóru á Hfsleið minni
t andlegum og Hkamlegum efnum.
Honum sé heiður og dýrð um aldir1
dó í Apríl 1891; v'ar
Húsavík 25. Apríl.
6 systkini Jóns sal. eru á lífi og
eru 5 þeirra heima á íslandi, en að
eins eitt þeirra hér vestra.
Þuríður Sveinsdóttir, eins og svo
margar konur aðrar, vaknaði upp
einn morgun og varð þess áskynja,
að hún var ekkja, einstæðingur, með
börnin sín 6; og hún tók að íhuga, j Alt frá þeim tíma, að Indriði heit-
hvað gera skyldL ‘ ! inn dó, fann Þuríður til sjúkdóms
Lesarinn getur íinyndað sér á- l)ess> er *ei<E*j hana til bana. Hún lá
stæður ekkjunnar um þetta leyti. | ** mánuði rúmföst og tók mikið ut
Efnin voru nær því til þurðar gengin j me® köflum, en veikindi sín bar hún
sjúkdómi með einstakri stillingu og fylgdist vel
sá engan * ‘
möguleika að koma bömunum á
framfæri án þess að þiggja styrk, án
alda.” Af þessum fáu orðum má
Hungur og eymd sverfur enn raga hvern innri mann Stefán
sárar að á Póllandi en í Belgiu. hafCl aC gevm2 Qft mintist hann
f hálendinu í Bukovina hafa marg
ir grafið sig í fannir og halda þar
til þangað til vorar. Gyðingar
flýja frá Palestínu til Egyptalands,
eins ört og beitiskipið “Tennessee”
getur komið þeini yfir.
einnig með hrærðum huga, hvað guð
sniðinn upp úr hinum ágætu
“Martha” sögnm, sem seldár eru
þúsundum saman út um allan
heim. Þetta hlutveik á betur við
Miss Robson eu nokkurt annað. T
hverri setningu sem hún segir er
vit og kjamvrt 'heilræði, fléttað inn
í spaug og findni svo enginn get-
ur varist skelKhlátri. — Byrjað að
selja aðgöngumiða á föstudaginn
kl. io f. h. , ,
Síðari “bonskiel” viku verður
“Quaker Girl” leikin. Þessum
heimsfraga gleðisöngléik er jafn-
an klappaö lof í lófa hvar sem
hann er sýndur.
Þessi ágæti leiktir verður til
sýnis vikuna frá 15. febrúar. Tek-
iö á mótS bréflegurrr piintnnum nú
þegar. Salan í leikhúsinu byrjar
föstudaginn 12. febrúar.
með því sem gerðist í krihg um
hana. alt til hiiuiar síðustu stundar.
Ekki vissi hún hvaða sjúkdómur
það var, sem gekk að henni, en hana
hafði dreymt, að hún ætti brá'ðlega
Hún afréöi því aö leita vestur um aö skilía viö—og hún bjó sig undir
haf, þar sem hún átti bróöur og! skilnaöinn.
systur á lífi, nýlega þangað komin.
22. Júní sama ár fór Þuríður frá
Húsaylk með 5 börnin, hið elzta á 13.
ári en hið yngsta á 2. ári, ásamt með
allmörgum vesturförum. Magnús,
næstur því yngsta, varð eftir hjá óð-
alsbónda Sigurjóni Jóhannessyni á
Laxamýri, sem sýndi það drenglyndi
að taka hann til fósturs.
Sannorður maður hefir sagt, að á
leiðinni vestur yfir hafið, hafi vest-
urfaramir verið afar óánægðir.
Alla vantaði þá eitthvað og allir fóru
þeir til ýfesturfarastjórans Sveins
Brynjólfssonar, sem þeim fanst að
bæta ætti úr öllum þeirra þörfum,
sem hann og gerði eftir megni. En
öllu má ofbjóða Varð honum þá
eitt sinn reikað inn í svefnklefa nokk-
tirn. Tvær ferðakistur vorn á gólf-
Aftur og aftur kvaddi hún bömin
sín, sem hún hafði hjá sér, en hin
kvaddi hún í huganum;—hún unni
þeim öllum svo heitt, svo heitt, og
fyrir þau hafði hún lifað, og á sinni
löngu æfileið hafði hún jafnan verið
reiðúbúin að láta alt í sölumar, líf,
heilsu og eignir, til þess að þeim gæti
liðið vel. Hún dó, eins og áður er
sagt, 17. Marz- Líkið var flutt til
Mountain, N. Dak., og jarðað þar
25. sama mán. Húskveðja var hald-
in að heimili dóttur hinnar látnu,
Mrs. G. Guðmundsson, • og töl-
u,ðu þeir prestamir Friðrik J.
Bergmann og Kristinn K. Ólafsson.
Sömuleiðis héldu þeir báðir ræður í
kirkjunni, en séra K. Ólafsson kast-
aði á rekunum, en séra F.. J. Berg-
mann talaði orðin síðnstu yfir gröf
MINNINGARORÐ.
A fráfall Stefáns Benidiktssonar,
eins sæmdaröldungsins við íslendinga-
fljót, var hlýlega og myndarlega
minst í 3. tbl. Lögbergs, 14. Jan. þ. á.
En sérstakra orsaka vegna langar
mig til aö fara ítarlegar út i ætt
Stefáns og æfiferil hans.
Stefán Benidiktsson var fæddur á
Hofströnd i Borgarfirði í Norður-
Múlasýslu 4. dag Septembermánaðar
1834. Foreldrar hans voru hjónin
Benidikt Gíslason, er lengi bjó í
Njarðvík, Halldórssonar prests Gísla-
sonar prests, er lcngi þjónaði Ðesj-
armýrar prestakalli. Séra Gísli var
bróðir Áma á Höfn, föður þeirra
alkunnu Hafnarbræðra, Jóns og
Hjörleifs sterka. Móðir Stefáns yar
Vilborg Guðmundsdóttir, ættuð af •
Be m f j arðarströnd.
Þegar Stefán var 4 ára, vildi það
slys til, að faðir hans féll ofan á
milli hafisjaka, náðist þó lifandi, en
beið hana af þvi áfalli. Eftir lát
föðursins, var Stefán hjá móður
sinni og Halldóri bróður sinum, er
þá gerðist fyrirvinna hjá móður
þeirra og hinna systkinanna.
Þegar Stefán var 17 ára. fluttist
hann ásamt móður sinni að Sctbergi
til Katrinar systur sinnar og As-
May Robson, sem leikur “Martiha” í leiknum “Martha By-The-Day”,
vikuna 8. fehrúar á Walker leikhúsinu.