Lögberg - 04.02.1915, Síða 6

i
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 4. FEBRÚAJR 1915
LÆKNIRINN.
SAGA FRA KLETTAFJÖLLUM
eftir
RALPH CON'NOR
“Nú er heyrandi til þín! Hann hefir ekkert viö
aö styöjast,” sagöi McKenty.
“Viö hvaö áttu?”
“Eg á viö þaö, aö hann hefir engan áburö, og þú
veist aö hjólin ganga ekki til lengdar áburöarlaust.
McKenty haföi talsveröa reynslu fyrir sér í þessu.
“Þaö er mikiö rétt, en læknirinn hefir áburö
annarar tegundar. Hann safnar fó kinu saman t
stórhópum og dregur þaö inn í tókasafniö og klúbb-
ana.”
“E@ hefi heyrt þaö,” sagöi McKenty. “En eg
get ekki betur séö en aö stjórnin gseti líka haft hönd
í bagga meö þesskonar hlutum.”
“Það getur veriö gott og blessaö,” sagöi ritstjór-
inn. Og þaö gæti orðiö að miklu liöi. En viö sigr-
um aldrei i þeim leik. Viö veröum aö gæta þess, aö
þaö eru ekki eingöngu bókasöfnin og klúbbamir sem
draga fólk aö honum. Hann sjálftir og störf hans eru
sterkasta aödráttarafliö. Hann er ágætis læknir og
á sífeldu feröalagi bæöi dag og nótt. Hann er alstað-
ar eins og andi og) heldur aldrei kyrru fyrir. Hann
sigrar. Hann getur nöö í þúsund manns á einni viku,
sem mundu fylgja honum gegnum súrt og sætt og
berjast viö hliö' hans fyrir hverju sem hann vildi vera
láta.”
MoKenty sat í djúpurn þönktnn dálitla stund.
Eitthvaö verðum viö þó til bragös aö taka”, sagöi
hann loksins. Viö, þú og eg, getum meö engu móti
eins ognú er málum komiö, skorizt úr léik. Hvaö er
um “Mexico”? *
““Mexico”!” hrópaöi ritstjórinn og hreitti úr
sér nokkrum blótsyröum. “Þar er einmitt veikasti
punkturinn, sem áöur var sá sterkasti. Læknirinn
hefir náð honum meö húö og hári í þjónustu sína.
Eg er viss um að “Mexico” steypti yfir hann eldi og
eimyrju ef hann gisti annarsstaöar en hjá honum,
þegar hann er á ferö í bænum. Það bezta sem “Mexi-
co” hefir aö bjóöa er ekki nógu gott handa lækninum.
Nei, ekkert er nógu gott handa honum. Hann hefir
laglega brugðið á hann múlnum.”
“Geturöu ekki losað hann úr klónum á honum?
Þú þekkir þessar^venjulegu, gömlu aöferðir til að
losa um fólk.”
“Eni eg var að segja þér, að venjulegu aðferð-
imar dygöu ekki viö “Mexico”. Það er eitthvaö ein-
kennilegt samband á milli þeirra. Eg held að þeir
hangi samani á trúarbragöa bandi.”
McKenty skellihló. Þama var nokkuö til aö
hlæja að.
“Mér er full alvara,” sagöi ritstjórinn ergilega.
“Þú varst ekki viö messuna í vor þegar hann prédik-
aði; eg var þar. Hárin risu á höföi manns, viö aö
heyra þá ræöu.” Ritstjórinn sagöi honum nákvæm-
lega frá aðalefni ræöunnar og ööru sem fram fór.
“Eg býst viö aö okkur gangi illa aö hafa hendur
í hári læknisins,” sagöi McKenty. “En “Mexico” —
við1 ættum aö geta haldið ’honum á okkar hlið. Viö
verðum aö gera þaö. Hann veit of mikiö. Þú verö-
ur blátt áfram aö bregöa á hann hnappeldunni.”
ekki aö Iáta þennan prédikunar-Iæknir vefja þér um ’bjarma, aö þeim fanst hann aldrei hafa jafn skær
fingur sér og nota þig eftir vild sinni?” j veriö, ekki einu sinni á fegurstu stundum æskulífs
“Eg veit þaö ekki.”
“Svo þú veist þaö ekki ?”
“Nei. g veit aö enginn er aö vefja mér um
fingnr 9ér. Eg er að' vinna í mínar eigin þarfir. Ef
nokkum langar til aö víkja mér af þeirri leiö sem eg
hefi valið, þá getur hann reynt það. Eg býst viö að
sá hinn sami hætti fljótt við þaö, þegar hanní sér aö
þaö borgar sig ekki. Mig gildir einu. En þaö veit
eg, aö ykkur er ekki í minsta móta ant um mig.”
“Heldurðu aö lækninum sé þaö?”
; verið, ekki einu sinni á fegurstu
hennar.
“Eg er bara innilega þakklátur,” sagði Bamey
við þau eitt kveldið. “Hvers vegna skyldi eg fylla
hugann meö auðViröilegum og eigingjörnum hugsun-
um? Það mundi aö eins kasta skugga á endurminn-
inguna um hana og draga úr þakklætistilfinningunni
sem eg ætti að bera í brjósti fyrir þaö, að hún fékk að
sofna þjáningarlaust og gleöina sem fylti huga henn-
ar síöasta kveldið sem hún lifði.”
Með þessar tilfinningar í hjarta gekk hann aftur
“Mexico” þagöi dálitla stund. Svo sagði hannjað starfi sínu á meöal hinna sjúku og þjáSU og and-
og var hugsi: “Fari það kolað ef eg get felt mig víð | lega voluöu. Þeir fundu bráðlega að nýr andi var
hann!”
“Þú mátt reiða þig á þaö, aö þú getur aldrei felt
þig við hann. Hann ætlar bara að hafa þig í vösun-
um. Læturöu þér koma til hugar, aö honum sé agn-
ar ögn ant um þig?”
“Veit þaö ekki meö vissu.”
“Mexico” var i þungum þönkum og virtist eiga
erfitt með aö átta sig. “Vildi óska aö eg vissi þaö.
Ef eg héldi það, þá skyldí eg —”
“Hvaö f”
“Þá skyldi eg, svei mér, vinna fyrir hann og með
honum af öllum lífs og sálar kröftum.” Þaö var líkt
og neistar sindruðu undan þungu augabrúnunum og
röddin, sem venjulega var dauf ag sfiröbusaleg, varö
snjöll og skær, sem hvorutveggja sýndi að honum var
full alvara. “Hann á of fáa sér líka.”
“Hverníg líst þér á?” sagöi ritstjórinn, þegar
“Mexico” var farinn.
“Líst mér á ? Eg hélt aö þaö væru til lög í þessu
fylki um fjárglæfraspil og spilamútur og þeim ætti
aö vera stranglega fylgt.”
“Þaö kostar striö, blóðugan bardaga,” sagði rit-
stjórinn.
“Hann má koma. Þessi læknir er potturinn og
pannan í) þessu öllu saman. Eg vildi gefa þúsund
dali til aö koma honum af Iandi brott.”
En það voru engar minstu líkur til að lækninum
kæmi til hugar aö fara úr landi og allir sem) þektu
nokkuð til hans voru sannfæröir um, að á meðan hann
fyndi ekki sjálfur köllun hjá sér til aðl fara, þá mundi
hann sitja sem fastast, hvað sem á gengi. Allan vet-
urinn gengdi hann skyldustörfum sínum með svo
mikilli samvizkusemi og nákvæmni, að líkamskröftum
hans, þótt miklir væru, var meiri en nóg boðið meö
köflum. Auk þess aö hann var umsjónarmaður beil-
brigöismálanna meðfram endilangri brautinni, hafði
hann veriö beðinn aö Iíta eftir hellsufari fólksins sem
vann\ í kolanámunum til og frá í fjöllunum. Þetta
jók svo á störf hans, aö hann mátti aldrei um frjálst
höfuð strjúka. Umsjónarmenn námanna höfðu enga
eöa mjög litla hugmynd um hvemig heilbrigöismilum
yröi bezt fyrir komiö á slikum stööum. Þess vegna
varð læknirinn beinlínis að fræða þá og byrjaj á því
að kenna þeim stafróf heilsufræöinnar. Þaö virtist
vera vonlaust verk. Eigendur námanna komu sjald-
an nærri þeim, áttu heima langt í burtu og heyrðu því
sjaldan neyðaróp læknisins. Verkstjórunum var mest
hugað ura, að útgjöldin væru sem lægst. Fólkið sem
í námunum vann var fiest of vant' iDum og óhollum
aðbúnaði, til þess að þaö bæri upp nokkra kveins afi.
Læknirinn var stöðugt að hugsa um það:, á hvern
hátt nrundi 'hægast að bæta úr ástandinu og hvemig
mestu mætti til vegar koma. Það var einnig aöal um-
talsefnið í hvert skifti sem hann kom í Kuskinook
spítalann. En þaö hafði orðið að föstum vana eftir
að hann kom frá Skotlandi, aö þeir bræöur hittust
þar einu sinni í mánuði.
á aö reyna þaö samstundis, því þegar hann teit út um
gluggann, kom hann auga á “Mexico” út á götunni,
þótt rúöumar væru óhreinar.
"Þama er hann; það ber vel í veiði,” sagöi hann
og opnaði 'huröina. “Heyrðu! “Maxido”!” sagði hann
og teygði sig út úr dyrunum. “Mexico” beygöi
luntalega af leið. “Ófrýnilegur húöarselur,” sagöi
ritstjórinn lágt. “Munnurinn eins og á hundi. Góöan
daginn, “Mexico”!”
“Góöan daginn”, sagöi “Maxico”, og hneigöi sig
ofurlítiö.
“Hvernig gengur, ^“Mexico”?” spuröi rjtstjórinn
, “Þeir taka eftir því sem viö segjum, þegar við
Það vildi svo vel til að ritstjóranum gafst færi ,, ^ • r , , . „
1 ° . erum bumr að missa nokkra tugi manna en fyr ekki,
sagöi Bamey við Dick og Margréti.
“Þaö er algilt lögmál,” sagöi Dick. “Einhver
verður aö deyja fyrir þjóö sína, til þess aöl hún megi
bjargast. Þaö lögmál hefir gilt frá upphafi veraldar.”
“En, Bamey, er nokkurt vit í því fyrir þig, að
Ieggja svona mikið á þig?” sagöi Margrét og var
kominn yfir hann. Hann beitti hnífnum eins vel cg
áður og taugarnar voru jafn styrkar. En þótt hann
væri alti eins fáorðjir og áður, þá voru þau fáu orö
sem hann sagði, hlýrri, rómurinn mýkri og viöfeld-
ari og óróinn var horfinn. Hann var ávalt reiðúbú-
inn aö leggja alt í sölumar fyrir sjúklinga sína, jafn-
vel lífið sálft. Auk þess aö hann annaöist líkamlega
velferð þeirra sem áður, þá lét hann sér nú einnig ant
um andlega velferö þeirra. Þess vegna haföi hann
komið á fót bókasöfnum og samkomuhúsum í flestum
þorpum meöfram brautinni. Hann tók sér þaö ekki
nærri og datt ekki í hug að láta hugfallast, þótt hann
ætti að mæta harðsnúinni mótstöðu af hendi áfengis-
salanna og þyrfti aö sjá viö ráðabruggi þeirra sem
höfðu þá aö bakhjalli og brjóstvöm í hinum pólitíska
hildarléik sínum. Hann var jafn ömggur kappi og
áðUjij og það var yndi hans og eftirlæti aö standa í
hjörvagný. í fyrstu skildu þeir ekki til hlýtar hvert
stefndi, en eins og siöur er margra góöra drengja,
biðu þeir þess með óþreyju og athygli sem vera vildi.
Enginn var jafn undrandi og “Mexico”; en engum
fanst þó jafn mikið um og mat eins mikið breyting-
una og starfshátt og framkomu læknisins og hann.
Samt sem áður gat “Mexico” ekki neitaö því, að hann
skildi ekki í leik læknisins. Hann vonaðist tál að) sá
dagur rynni upp sem fyrst. að slœðan yröi dregin frá
svo aö hann mætti njóta þeirrar ánægju, að bcita öllu
viti sínu og þreki í þjónustu þess manns, sem verður
var liðsinnis hans, þess manns, sem ekki liföi sjálfum
séif heldur öörum. En tíminn lefið og rúnimar voru
jafn dular. Hann frétti svo að segja daglega af
þretkviíkjum læknisins og svaöilförum. Hann virtist
leggja svo hart á sig, aö “Mexico” fór að ,gruna, aðj
eitthvað óhréint lægi á bak viö.
“Hvað ætlar hann sér?” spuröi hann sjálfan sig
með sívaxandi ákafa eftir þvi sem gátan varð honum
flóknari. “Hvað græðir hann á þessu? Er hann aö
reyna að ná í stööu McKentys?”
Elinu sinni kom læknirinn að kveldi dags, eftir
tólf mílna feröalag á hestbaki, þreyttur og rennvotur,
því að slidda hafði verið mikil um daginn. “Mex'i o”
tók á móti honum með gremjufullum ákafa.
“Hver sk.........— ‘hvemig stendur á því, aö
þú ert á ferð fram á nótt í þessu veðri?” “Mexico”
reyndi að forðast blótsyrði, því að hann hafði komist
aðl því, að lækninum mislíkaði að heyra þau. “Eg
veit ekki hvað þú hugsar maður! Það er b......—
það er hreinasta fásinna!” i
“Vertu nú rólegur, “Mexico”; bíddu þangað til
eg er bominn úr yfirhöfninni, þá skal eg segja þér
nokkuðl. Mig 'hefir lengi langað til að segja þér
jjetta,” sagði læknirinn þegar hann var kominn i þur
föt og sestur fyrir framan ofninn hjá “Mexico”.
Hann opnaði tösku sína og tók upp Nýja Testamentið,
því að nú hafði hann það jafnan í fórum sínum.
Hann fletti upp sögunni um hinn skulduga þj n.
“Manstu eftir því sem eg sagði viö þig i vor?”
“Mexico” kinkaði kólli. Þaö var ekki hætt við því
að hann gleymdi því í bráð. “Eg var þá í stórri
skuld; eg var stór-sekur. En mér var fyrirgefið. Sá j
Alvaldi gerði J>á mikið fyrir mig, og síðan hefir Hann I
gefið rnéú svo mikið, að mér finst mér eklri rmmi
endast ajdur til að endurgjalda skuldir minar.” Þiví
næst sagði hann honum lágum rómi og skjálfan i j
röddu frá breytingunni sem hafði orðiðj á Iolu síö-
mikið niðri fyrir. “Þú veist aö þú þolir ekki þetta. ustu mánuðina sem hún lifði og hvernig hún hafði
til lengdar. Þú hefir gefið mikið á milli síöan þú dáið. “Þess vegna finst mér cg vera svo skuldugur,”
komst til baka.” , sagð'i hann þegar hann haföi lokið sögu sinni. “Hann
Bamey brosti. “Það gerir edcki mikið tU,” sagöi
hann glaðlega. “En þú þarft ekki aö óttast um m'g,”
bætti hann við. “Þú veist að eg þrái ekki dauðann.
Eg hefi mikið að lifa fyrir.”
vingjamlega.
“Hvað?”
“Hvemig eru horfumar meðal kjósendanna ?
Eindlregið fylgi? Þú veist að kosningamar em í
nánd.”
“Koma þær mjög bráðlega?”
“Það litur halzt út fyrir J>að; eni auövitaö er;
erfitt um }>að að segja. En við ættum aö vera við
öllu búnir ” °£ reyndú aðl leiöa huga hans frá svo hryggilegum
"Geta ekki komið of fljótt”, sagði “Mexico". ! hu«sunum' En Bamey vildi það eklci. Hann byrj-
“Hvemig stendur á því?” aö' *ÍáIfur á a?S tala um °S þreyttist aldrei á aö
“Andstæðir tímar. Það er að færast úr móð að ^ Um SÍ*UStU hérvistarda2a heunar 'ýsa l*im
ganga í skinnbrókum. Fólk hér um slóðri er farið sem hún haf8i tekiC* eftir M sem
gerði mikið fyrir mig og fyrir hana; Hann bjargaði
okkur báðlum. En, “Mexico”, þessir veslings menn,
hér úti í námunum og skógunum, þeir ‘hafa svo lítið.
Hver skeytir um þá? Þess vegna fer eg á meðal
Þau þögðú góöa stund. Þau voru öll að hugsa þeirra nótt sem dag, þótt veörið sé ekki betra en það
um gröfina í litla grafreitnum hinumegin við hafið.: er núna. Nú hefi eg sagt þér upp alla söguna.”
Þau höfðu gert sér það að reglu, að hugsa og tala um “Mexico” gaf tilfinningum sínum lausan taum-
i litla dalinn. dalinn sem var svo fullur af yl og friði,
^) J>ótt skugga bæri af leiðinu hjá litlu kirkjunni. Mar-
grét og Dick forðuðust í fyrstu að minnast á Iolti
til þess,
að sækja samkomur.”
“Jlá, eg hefi heyrt aö þú sért farinn
“Maxico”, sagði McKenty í hæðnisróm.
“Mexico” leit stillilega á þingmanninn.
“Er nokkuð á móti því?”
“Ekkert, “Mexico”, alls ekkert. Agætt. En það
er sagt aö læknirinn hafi náð tangarhaldi á þínurrt
mönnum; hann sé aö draga þá frá J>ér og þú aö missa
tökin á þeim.”
“Hver segir svo frá?”
“Eg heyri það hvar sem eg kem.”
“Sjálfsagt satt þá.” sagði “Mexioo" meö fyrir
litningu.
“Og þaö er sagt aö hann hafi beizlaö þij
leitt þig upp í skriftastólinn.”
“Segja Jæir það?”
Ruthven hafði sagst frá.
inn og óð elginn á meðan hann var að losa sig við
alt sem honum hafði dottið í hug á meðán Iæknirinn
var aö segja sögu sína. Þegar hann var dálíti^ bú-j
inn að jafna sig sagði hann með áherzlú:
“Haföu mig fyrir fótaþurku Jægar J>ér þóknast.”
“ “Mexico”,” sagði læknirinn, þú veist aðl eg er
ekki að prédika yfir þér. Eg hefi ekki gert það, eSá
frújer það ?”
“Fari
“Mér mundi líöa betur í bili ef við töluðum ekki
um hana”, sagði hann þegar hann kom austan um haf.
“En eg hefi mist svo mikiö, aö eg vil ekki eiga á
hættu aö missa meira. Talið þið J>ess vegna um liana,
pví að eg er viss um að það færir mér friö, þegar
fram líða stundir.” .
það kolað ef — þaö er að segja, nei, þú
hefir ekki gert það.”
“Jæja, þú segir aö eg megi nota þig. Eg tek þig
J>á hér með í þjónustu mína. Þú ert vinur minn.”
Hann rétti honum hendina og “Mexico” þreif hana
og hélt henni fastri langa stund. “En”, bætti læknir-
inn viö, “eg verð aö1 minna þig á }>að, aö Hann þarf i
°g
Og þau gerðu það svo oft aö |>að varð að vana.1 mdclu Remur með en eg, til að létta á J>ér skulda-1
! hvert skifti sem þau hittust töluöu þau um hana, og hyri5'nnl ;til að gera þig að vini Sínum.”
áður en langt Ieið varö þeim það til Unaðar og sannr- “Heyröu, læknir,” segði “Maxico” og færði sígj
ar gleði að minnast 'hennar. sem áöur haföi skipað: ofur litið frá 'honum, “eg hekl ekki. Sú skuld er orö-
svo háan sess í brjóstum þeirra og gerði það enn. }>ó >n tuttugu ára gömul og verður ekki tölum talin. Eg
á annan hátt væri. Þeim fanst þau öll hafa gott af finn ekki mjög mikið til Jæirrar sknldar nema þegar
— það
viö þá j
f jallinu I
þessu og }>ó einkum Bamey. Þaö dró úr, b oddi eg sé þig og heyri þig tala. Það væri s.
sorgarinnar og kvöl saknaöarins. Endurminninginer að segja, það' væri gaman að geta losnað
um hana siöust i kveldin sem hún iifði og saga f ú byrði. F.n þín skuld er eins og þúfa hjá
, Iley.rðu. Mcxico sagöi McKenty og allurl Ruthvens um þaö, hvemig hún hafði endurfæöst and-í þarna, í samanburði viö minar skuldir.”
gaskablænnn var nu horfinn ur röddinni, “þú ætlar þóllega siöustu mánuöina, brá yfir hana svo skæmm* “Hann fer ekki eftir stærð sektarinnar,
‘Mexi-
co”,” sagöi læknirinn rólega. “Hann er nógu mátt-
ugur til að afmá alla sekt. Þú trúir því ekki, “Mexi-
co”, fyr cn þú reynir það sjálfur, hve sælt það er að
losna v*ið þá blyrði. Því getur enginn með orðum
lýst!”
“Þúj hefir sjálfsagt rétt fyrir þér í því,” mæl i
“Mexico” meö áherzlu. Þá var eins og hanit kæmi
auga á einhvem grunsemdar neista sem hann hafði
ekki áður séð og sagöi: “Þú ert J>ó clcki aö tala um
trúarbrögð viö mig? Eg er ekki alveg kominn á graf-
arbarminn enn þá.”
“Trúarbrögð? Þú mátt kalla þaö hvaö sem þér
Jmknast, “Mexico”. Alt og sumt sem eg get sagt er
þaö, aö eg hefi hlotið mikla blesstm og mig langar til
að vinir mínir verði hennar einnig aðújótandi.”
Þegar læknirinn var að leggja á stað næsta
morgun, kom Mexico til hans og sagði: Heldurðu
að þú gætir lánað) mér bókina sem þú varst með í
gærkveldi í fáeina daga?”
Læknirinn tók hana upp úr tösku sinni og rétti
honum hana. “Þú mátt eiga hana, “Mexico” og þú
getur reitt þig á hana.”
Aldrei hafði “Mexico” J>ótt jafn rríikið varið í
neina bók- eins og þessa. Hann lét hana lýgja á með1-
al annara bóka sem hann átti, las í henni stund og
stundl þegar honum vanst tími til á milli J>ess sem
hann sinti gestum sínum. Þeir fóm miður Jxegileg-
um orðum um þessa n’breytni hans og í fyrstu tók
hannl ekki eftir þvi, hve ósamboðin hún var ges um
hans og öðrum bókum er hann átti. En það sem hann
las gerði hann að umræðuefni við lækninn. Bókin
hafði sömu áhrif á “Mexico” og hún hefír á alla sem
gefa sér tóm til að lesa hana. Hann fór að hugsa
alvarlega um atvinnu sína og lifnaðarháttu og fann
J>á til þungbærra óþæginda. Honum fanst hvorugt
siðuöum manni sæmandi. Sárast fann hann tiil einu
sinni, þegar hann hafði unnið hálfsmánaðar kaup af
sex eða átta skógarhöggsmönnum á einu kveldi í
peningaspiíi. í fyrsta skifti á æfinni fann hann e' ki
til neinnar ánægu þótt hann ynni. Hann fann að
hann hafði brotiö hiö mikla lögmál bróöurkærleikans.
Hann var jafn angurværj þótt hann visSi að haxm
hafði engum brögöum beitt og J>ótt hann vissi að hann
mundi ekki hafa kipt sér upp hiö minsta J>ótt hann
hefði orðið fyrir tapinu. Hann gat ekki losnaö. v ö
þessar ásakanir. Hann ásetti sér því, aö hann s^yldi
ekki framar snerta á spilum, fyr en hann hafði ráð-
fært sig viö vin sinn. Hann beiö þess því með óJ>ol-
inmæöi að læknirinn kæmi aftur.
Heil vika leíð og ekki kom læknirinn. “Mexico”
varð leiöari og óþolinmóðari með 'hverjum degi.ium.
Sárast var }>ó það, að þegar hann loksins frétti til
lækníisins, þá þurfti hann ekki aö vonast eftir aö sjá
hann þann dag eða næstu daga, því að honum var
sagt að hann lægi rúmfastur í spítalanum í Kuski-
nook. “Mexico varð mjög harmþrunginn við }>essa
fregn. «
“Ef hann er lagstur í rúmið, þá er lítil von um
j að eg sjái hann í bráð,” sagði hann, “því erginn mun li
hafa komið honum í rúmiö nema hann væri svo
veikur, að hann gæti ekki varist þeím sem vildu láta
hann liggja í rúminu.”
En í spítalanum í Kuskinook var enginn smeikur
við veáki læknisins. Hann var bara þreyttur eftir
haust og’ vetrar störfin. Hann hafði bara fengið
kvef og dálítil óregla komist á meltingar færin; þaö
var alt og sumt. Það var haldiö að hann mundi kom-
ast á fætur eftiir fáa daga.
“Ef þið bara gætuð fundið upp einhver ráð til að
halda honum í rúminu mánaðartíma,” sagði Dick við
hjúkrunarkonuna, þar sem þau stóðu fyrir framan
rúmiö.
“Það hefir, þvi miður, enginn neitt yfir honrtil
að sogja,” sagði Margrét, “en við reynum að h 'fa
hann eins lengi veikan óg unt er. “Dr. Cotton”, bætti
hún við og leit brosandi á nýkomna aðstoðarlækn'inn,
“eg_er viss um, að þú hjálpar okkur til þess.”
“Eftir því sem mér er frekast unt. Fyrst við nú
einu sinni erum búin að koma honum í rúmiið, þá
skulum við hjálpast að þvi að halda honum þar.”
“Já, í mánuð að minsta kosti,” sagði Dick.
En Bamey bara hló að ráðabmggi J>eirra. Hann
Icvaðst mundi veröa kominn á fætur innan tveggja
daga.
“Hér leiða þau saman hesta sína. umsjónarkona
spitalans og umsjónarmaður heilbrigðismálanna við
Crow’s Nest jámbrautina,” sagði Dr. Cotton. “I
J>etta sinn held eg aö eg verði að fylgja konunni, í
þessu máli.”
“Það er af því að þú hefír ekki kynst sjúkling
þínum mikiö læknir góður,” sagöi Margrét. “Við
erum vön að hlýða því skilyrðislaust, sem hann leggur
fyrir.”
Og þannig fór einnig i þetta sinn. A öðrum degi
eftir að þetta samtal fór fram. þegar bæöi læknirinn
og Dick vora famir til starfa sinna og Bamey virtist
sofa, rauf Ben Fallows þögnina sem rilcti i spítalan-
um; hann kom hlaupandi upp stigann með símskeyti
í 'hendinni.
“Þaö er til læknisins,” sagöi Ben, “boðberinti
sagði aö “Mexico” heföi oröiö fyrir sköti og —”
Margrét þaut hljóölega að dyranum á herberg-
inu sem Barney lá i og lokaði þeim. Ben hafði talað
í hálfum hljóðum, en hann var hvellur í málrómi.
Barney hafði heyrt tvö orð: “Mexicó” og “skoti”.
“Lofaöu mér að lita á skeytið,” sagöi hann ró-
Iega þegar Margrét kom inn.
“Eg ætlaöi aö sýna þér þaö,” svaraði hún jafn
rólega. “Eg er viss um aö þú hrapar ekki að neinu
og þú veist altaf hvað bezt hentar.”
lY^ARKET HJOTEL
,7iö sölutorgiö og City Hall
$1.00 til $1.50 á dagr
Eigandi: P. O’CONNELL.
Vinna fyrir 60 menn
Sextiu manna geta tengiC aðgang
a8 læra rakaraiðn undir eine. Ttl
Oess a8 ver8a fullnuma þarf a8 eÍD»
8 vikur. Áhöld 6keypis og kaup
borgað me8an veriB er a8 læra. Nem-
endur fá staði a8 enduðu n&ml fjrrlr
$15 tll $20 & viku. Vðr höfum hundr-
uð af stöBum þar sem þér geti8 byrl-
að & eigin reikning. Kftirspurn eftlr
rökurum er æflnlega inikll. SkriflB
eftir ókeypis lista e8a komiB ef þér
elgi8 hægt me8. Tll þess a8 ver8*
g68ir rakarar ver8i8 þér a8 skrifast
út frá Alþjóða rakaraféiagt„_.
Intcrnational Barber College
Alexander Ave. Fyrstu dyr vestan
vi8 Main St„ Winnipeg.
FURNIT URE
OVERLAND

J. C. MacKinnon
ELECTRICAL CONTRACTOR
Sher. 3019 588 Sherbrooke St
Winnipeg Carpet & Mattress Co.
Sórslakt í rfimlð:
No. 2 ullar rúmdýnur; veriS
mjög vandaS. Söluverð. $4.50
Barnarúm, stær8 2-6x6.... $1.M
Ullardýnur I þau..........$1.75
Vér setjum einnig ný ver &
rúmdynur. Tökum upp, hrelBSum
og l&tum aftur niBur gölfteppi og
breytum þéim. Reynið oes. Vér
ábyrgjumst a8 þér ver818 únægtS.
Phone: Sher. 443$
589 Portage Ave. ,
1915
mun styrkja þá staðhœfing
vora að
cr nú sem fyr
Uppáhald Vesturlandsins
Hjá verzlun yðar eða beint fré
E. L. DREWRY, Ltd.
WINNIPIQ
isabel Cleaning& ?nnh]
Establishment
J W. QUINN, eigandí
Kunna manna bezt að fara
meö
Loðskinnaföt
Viðgerðir 015 brcyt-
ingar á fatnaði.
Garry 1098 83 isabel St
horni McDermot
Frá Islandi,
Sláturfélag Suðurlands slátraöi
haustið 1913 40400 sauðkmdum í
Reykjavík og 20,300 í Borgamesi
eða samtals 60,700. — Auk Jjessa
var slátrað í tshúsinu og 'hjá kaup-
mönnum í Reykjavik 14,200 fjár.
Þetta sauöfjárdráp í Reykjavík
var í mesta lagi, eins og víðast
sunnan- og vestanlands, sem var
Lögberqs-sögur
FÁST GE FINS MEÐ ÞV(
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
afleiöing ómunalegs óþurkasumars
og þarafleiöandi skemdra heyja.
En }>egar veturinn er liðinn og
vorið komið, munu þó margir óska,
að þeir hefðu slátrað fleirn næst-
liðið haust.
Lánbeiönir til ræktunarsjóös
1 voru áriö 1912 samtals 97 og krónu
j upphæöin 85,772. Þar af mnn
j hafa verið1 lánað til jaröabóta 55.-
j roo kr. og ábýliskaupa 4,900 kr.
Lán til girðingaeiniskaupa úr
! Viðlagasjóði voru samtals 6,000 kr.
I til 24 manna.