Lögberg - 22.07.1915, Side 6

6
LÖGBEKG, FIMTTJDAGINN 22. JÚLl 1915

Á vœngjum morgunroðans.
Eftir
LOUIS TRACY.
ÞaS skrjáfaöi í silki. Ung kona í nýtísku Paris-
arfötum, meö hatt, sólhlíf, hanska og gljáandi skó,
stóö mitt á meöal þeirra. Allir þögnuöu og störöu
eins og tröll á heiðríkju. Enginn haföi tekið eftir
er hún nálgaðist þá.
“Robert, hvernig gastu breyst svona mikið? Eg
þekti þig ekki!”
Þau störðu hvort á annaö. Bæði höfðu breyst
svo þau voru lítt þekkjanleg.
“Satt er það,” sagði hann hlæjandi, “að ‘mikið
er skraddarans pund’. Ilver mundi trúa því, að
fötin gætu breytt konu svona mikið?”
“Þetta mun eiga að vera lof,” sagði Iris, “en
þaö getur veriö last. En komdu fljótt, góði. Fitz-
roy kafteinn og Lord Ventnor komu með okkur
pabba á. land. Þeir viija fá okkur til að sýna sér
alla eyjuna. Þið fyrirgefið að eg tek hann frá ykk-
ur?” bætti hún við og brosti til þeirra sem hjá stóðu.
Þau gengu í burtu.
“Jimmy!” sagöi feita foringjaefnið við grann-
vaxinn ungling sem stóð hjá honum. “Hún hefir
náð í skrúðann þinn!”
Hann átti við það, að hún hafði komist í fata-
skápinn á Orient og valið sér þau föt sem ungling-
urinn hafði einu sinni notað er hann hafði leikið
Parísardömu í stuttxnn sjónleik.
Playdon beit á vörina og sagði við þann sem
næst stóð:
“Fari það kolað ef eg skil agnar ögn í þvi sem
hér er að gerast.”
“Það geri eg ekki heldur. Anstruther virðist
vera prúðmenni og bezti drengur og stúlkan er óvið-
jafnanleg. En mér hefir alt af skilist að hún mundi
vera trúlofuð óþokkanum honum Ventnor.”
“Anstruther viröist hafa búið svo um hnútana
að ekki verði mikið úr þeim ráðahag. En gaman
þætti mér að vita hvað “pabbi” segir þegar hann
fær að' vita að tengdasonurinn tilvonandi var dæmd-
ur af herrétti.”
“Hún verður að hætta við alt saman. 1 En mjög
hefir méij förlast sýn/ og skilningur ef stúlkan lætur
sér þaö lynda. Mér finst eg kannast við nafn hans
og eg man ekki betur en að hann væri riðinn við mál
konu ofurstans í Ilong Kong og mig grunar að
Ventnor hafi verið vitni í því máli. Vertu alveg
rólegur; viö verðum einhvers vísari áður en við
komum til Singapore.
XVI. KAPITULI.
Skilmálarnir.
i
Lord Ventnor var ekkert flón. Meðan Iris var að
hafa fataskifti, skýrði Sir Arthur Deane jarlinum í
stuttu niíili frá hvar! komið var.
Lord Ventnor var maður fálátur, kaldur og þó
kurteis. Hann lét engan óróa á sér sjá er hann
heyrði sögu Mr. Deanes og lét jafnvel á sér skiljast
að hann kannaðist við, að Anstruther væri launa;
maklegur fyrir þann greiða er hann hefði gert Mr.
Deane, og dóttur hans.
“Hún er örlynd og djörf stúlka,” sagði hann.
Sir Arthur hafði ekki búist við því svari. “An-
struther getur verið hugþekkur þó hann séj fantur,”
hélt Ventnor áfram,' “hann er hverjum manni hug-
rakkari ef á þarf að halda og grimmur sem ljón
þegar til slagsmála kemur. Eg þekki fantinn; hann
barði tvisvar á mér.”
Skipseigandinn stóð sem steini lostinn, er hann
heyrði þetta. Ix>rd Ventnor hélt áfram:
“Já, það er satt. Eg hnýstist of mikið inn í
launspil hans og hann helti yfir mig eldi ogt brenni-
steini, eins og hans er siður. Látið þér Iris af-
skiftalausa. Anstruther er nýbúinn að frelsa hana
frá bráðum bana og þakklætistilfinningin ber hana
ofurliði nú sem stendur. Lofið henni að jafna sig.
Ósóminn sem loðir við Anstruther, kemur smámsaman
frami í dagsbirtuna; hjá því getur ekki farið. Það
fyllir hana viðbjóði og fyrirlitning. Þér getið reitt
yður á, að áður en vikan er liðin, biður hún yður
að kaupa sig lausa. Plann er fjárhagslega illa
staddur. Skyldmenni hans og kunningjar hafa snú-
ið við honum baki. Þegar þér íhugið þetta, þá skilj-
ið þér kannske betur, hvað hann hefir í hyggju.
Hann veit að hann getur aldrei gifst dóttur yðar.
Hann er að elta peningana; leikurinn er gerður til
að ná i þá.”
Sir Arthur lofaði Lord Ventnor að telja sér trú
um þetta án þess að mótmæla skoðunum hans. En
þrátt fyrir það, var hann sannfærður um, að leik-
urinn snérist ekki eingöngu um peningana. Ef svo
var, þá var litið að marka andlitssvip manna. Samt
félst hann á ráð Ventnors; aðrar leiðir voru lítt
færar. Það náði engri átt að ávíta Iris og sýna þeim
Lögbergs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞVÍ
AÐ GERAST KAUPANDl AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
manni fyrirlitning, sem hafði bjargað henni, sama
daginn og tekist haíði að hrífa þau úr kverkum
dauðans.
Lord Ventnor var hygginn og kænn. Hann
beygði sig fyrir því sem ekki varð hjá komist. Iris
hafði kannast við að hún elskaði meðbiðil hans.
Hann varð að láta sér það lynda. Ekkert vit var í
að reyna að telja henni hughvarf. Það gat ekki
orðið til annars en þess, að hugur hennar hallaðist
enn meir að Anstruther. Bezt var fyrir hann að
sýnast hryggur, og láta sem hann tæki sér mjög
nærri að verða að segja sannleikann um meðbiðil
sinn. Hann taldi og víst. að örlyndi Anstruthers
mundi koma sér að góðu liði. Anstruther mundi
hlaupa upp á nef sér, þegar hann yrði þess var, að
sannleikurinn væri farinn að gægjast út á meðal skips-
verja. Eni öll stóryrði mundu síðar koma honum i
koll. Þó hann væri konungur Regnbogaeyjar, þá
hafði hann þó verið dæmdur fyrir herrétti; sá blett-
ur varð ekki af honum þveginn. Costabell ofursti
og kona hans voru í Singapore. Lord Ventnor var
sá eini innanborðs sem vissi það. Satt að segja
hafði hann einkum tekið sér far með Sir Arthur
Deane, til að reyna að losna úr neti, sem hann hafði
verið óþægilega flæktur í. Hann brosti ánægjulega
þegar hann hugsaðk sér, hver áhrif saga ofurstafrú-
arinnar mundi hafa á Iris.
Lord Ventnor hataði Anstruther af öllu hjarta.
En hann mátti ekki láta á því bera. Því gætilegar
sem hann fór, því vissari var hann um sigurinn.
Hann var samferða skipstjóranum og Sir Arthur
a land. Þeir komu auga á Robert og Iris þegat
þeir komu upp i fjöruna.
“Anstruther er skolli laglegur maöur,” sagði
Fitzroy skipstjóri. “Hver er hann?”
Satt að segja var skipstjórinn hissa á þeirri
breytingu sem orðið hafði á Robert frá því hann
hafði horft á hann í kíki sínum af skipinu. Iris var
orðin óvön að ganga á hælaháum skóm, svo hún hélt
í handlegginn á hinum einkennilega manni, og hún
gerði það á þann hátt, að sjómaðurinn trúði nú ekki
framar að Lord Ventnor væri henni öllum öðrum
kærari.
Sir Arthur þagöi og Lord Ventnor virtist rólegur;
“Eftir nafninu að dæma og því sem Sir Arthur
Deane hefir sagt mér, þó býst eg við að hann hafi
verið foringi í indverska hemum.”
“Er hann þá farinn úr hernum?”
“Já. Eg hitti hann siðast í Hong Kong.”
“Þið þekkist þá?”
“Mjög vel, ef það er sami maðurinn.”
“Þetta er fallega gert af Ventnor,” hugsaði
skipseigandinn með sér. “Eg hélt þó sannarlega
ekki, að hann væri sérlega sáttfús.”
Meðan þessu fór fram var Anstruther að leggja
Iris lífsreglurnar.
“Ekku Iris,” sagði hann, “minstu aldrei á mig i
sambandi við þá stöðu sem eg hafði í hemum. Eg
á ekki rétt á því. Einhvern tíma næ eg aftur rétti
minum, ef guð lofar. Nú sem stendur er eg óbreytt-
ur þegn brezka veldisins, en ekki hermaður.”
“Mér sýnist þú samt nógu álitlegur.”
“Þú mátt ekki stríða mér núna. Það væri ekki
rétt gert af þér að gera það þegar svo margir sjá
til okkar.”
“En þú ert eins og annar maður síðan þú skreiðst
úr gamla hýðinu. Eg man að mér sýndist þú furðu
gimilegur bryti.”
“Eg get ekki borið hönd fyrir höfuð mér nú sem
stendur. Eg má hvorki stríða þér né kyssa þig. En
—Iris—nefndu ekki námuna fyrst um sinn.”
“Hvers vegna ekki?”
“Mér datt það svona í hug; þú veist að eg get
verið dutlungafullur. Mér þætti vænt inn ef iþú
nefndir hana ekki.”
“Ef þér er þægð í þvi, Robert, þá skal eg þegja.”
Hann svaraði með því að þrýsta fingrunum fast-
ara um; handlegginn á henni. Þau vom komin svo
nálaðgt þeim Ventnor, að þau gátu ekki talast leng-
ur við.
“Mr. Fitzroy — Mr. Anstruther,” sagði Iris.
“Lord Ventnor, þér hafið áður hitt Mr. Anstruther.”
Skipstjórinn rétti Robert hendina. Lord Ventnor
brosti vingjarnlega.
“Ykkur virðist hafa liðið vel í útlegðinni,” sagði
hann.
“Ágætlega. Við áttum marga erfiðleika við að
stríða, en við gengum beint fram að óvinunum og
létum vopnin skera úr málum. Gerðum við það ekki,
Iris?”_______________________________
“Jú, Robert. Ræningjamir voru ekki svo kunnir
nýmóðins bardagaaðferðum, að þeir kynnu að vega
með fölskum vopnum eða ósan*indum.”
Lord Ventnor var fölur og hrukkur færðust yfir
andlitið. Iris vissi bersýnilega að Anstruther hafði
verið dæmdur fyrir herrétti og hún blygðaðist sín
ekki fyrir að viðurkenna, að hann væri unnusti
hennar. Loðnu augnabrúnimar á skipstjóranum
kvikuðu og hurfu loks upp undir húfuna, þegar hann
heyrði á hvern hátt þau ávörpuðu Hvort annp.ð.
Ventnor brosti aftur.
“Jafnvel ræningjar hljóta að bera virðingu fyrir
Miss Deane,” mælti hann.
Anstruther1 sá að skipseigandarmm var órótt inn-
anbrjósts. Hann bældi því niður hrakyrðin sem
brunnu á vörum hans og stakk upp á því, að þau
fylgdust öll að þangað sem Sirdar hafði strandað.
Þegar þangað kom varð hann áheyrandi en ekki
sögumaður; Iris tók af honum ómakið. Hún lýsti
fyrir þeim hvernig hann hafði klofið öldumar og
komist til lands í ofviðrinu; hún sýndi þeim hvar
hann hafði barist við smokkfiskinn; hún lýsti fyrir
þeim hugrekki hans og starfsemi; hún sagði iþeim
söguna af því, þegar hann frelsaði hana úr klóm
ræningjanna; hún sagöi þeim frá útvörðunum, er
hann hafði sett til að gera þeim aðvart, er óvini
bæri að iandi; og að síðustu skýrði hún frá bardag-
anum mikla, hvernig hann hafði ónýtt hin bezt lögðu
ráð ræningjanna, hrætt þá og hrakið af höndum sér.
Bardaginn hafði verið búinn að standa í þrjátíu
stundir, en Robert hefði ekki verið nær þrotum en í
upphafi bardagans.
Tilheyrendurnir voru hugfangnir áf frásögn
stúlkunnar. Flestir fyrirmanna skipsins, þeir er á
land komu, slógust með í förina og hlustuðu með
mestu athygli. Robert brosti oft eða hló, þegar
mælskan var sem mest. En datt ekki í hug
að hlæja. Iris talaði í einlægni og af
hjartans sannfæringu. Það hreif komumenn þótt
sagan væri líkari æfintýri eða draumi. En hvert
orð hennar var satt. Um það var ekki að villast.
Hún gat sannað sögu sina meö ótal þöglum vitnum.
Henni var svo liðugt um tungutak, hún sagði svo
skýrt frá og nákvæmlega og brá svo eðlilegum
bjarma yfir viðburðina er hún lýsti, að föður henn-
ar kynjaði stórlega og Anstruther varð jafnvel að
kannast við það, þó hann þegði, að þój að karlmenn
yrðu eins gamlir og sumir ættfeður ísraelsmanna,
þá þektu þeir kvenfólkið aldrei til hlítar.
Þegar Iris endaði sögu sína, stóðu tár i augum
hennar; en það voru þakklætis og gleðitár. Lord
Yentnor hafði tekið eftir hverju orði og hverri smá-
hreyfing hennar og nepja fór um hið kalda hjarta
hans. Hann sannfærðist um, að hann gæti aldrei
unnið ást! þessarar konu. Sú sannfæring æsti hann.
Hjarta hans fyltist heiftarfullri bræði og hann
strengdi þess heit að særa Robert svo djúpu sári, að
hann ætti ekki framar viðreisnar von. Sá piltur
skyldi ekki framar kasta skugga á leið hans.
Þegar Iris þagnaði, hélt Robert að eldraunin
væri afstaöin. En það var öðru nær. , Sjálfur varð
hann að svara ótal spumingum. Hvers vegna höfðu
göngin verið grafin? Hver var leyndardómur
Dauðradalsins? Hvemig gat hann markað sólskif-
una? Hvemig gat hann greint óæta ávexti frá æt-
um? Hve nær lærði hann að þekkja ætar jurtir frá
óætum? Hvernig? Hvers vegna? Hvar? Hve-
nær? Hver spurningin rak aðra. Þegar einni var
svarað, var önnur á reiðum höndum. Því, þó brezk-
ir sjómenn stingi nefinu inn í flesta afkyma verald-
arinnar, þá heyra þeir ekki daglega sögur sem jafn-
ast á við þá, er þau Iris höfðu að segja og sjá sjald-
an annað eins undraland og Regnbogaeyjan virtist
vera.
Hann sagði þeim, að þeir sem námuna grófu, eða
holuna, hefðu verið að leita að antimoni. Þáð væri
einnig í berginu þar sem hellirinn var; því hefði
einnig verið grafð þar. Antimoni er sjaldgæft efni
og fáir kunna mikið frá því að segja. Sumir í hópn-
utn höfðu heyrt þess getið áður, en aðrir ekki; þeir
létu sér því nægja þessa skýringu.
Anstruther var, sannfærður um að engann grun-
aði, hve mikil auðæfi vom fólgin í hamrabeltinu
sem þeir störðu á. Óvæntur atburður losaði hann við
fleiri spurningar.
Lúðurhljómur heyrðist frá skipinu. Það var
korninn matmálstimi. Þegar hljóðnaði sagði skip-
stjórinn:
“Það er engin furða þótt þér sé hlýtt í huga til
þessarar leyndardómsfullu eyju. Eg skil það mjög
vel.”
“Það gera nú fleiri,” sagði lágv'axna foringjaefn-
ið í hálfurn hljóðum og skotraði augvmum þangað
sem Iris stóð.
“En mér er forvitni á að vita,” hélt skipstjóri
áfram, “hvers vegna þú kastar eign þinni á eyna.
Þúi ætlar þó varla* að setjast hér að?”
Hann benti á blaðið sem Robert hafði fest upp.
Anstruther þagði góða stund áður en hann
svaraði. Hann fann að Lord Ventnor horfði fast á
hann. Öllum lék forvitni á að heyra svarið. An-
stmther leit alvarlega á skipstjórann.
“Sumstaðar em blindsker í höfunum,” sagði
hann. “Enginn veit hvar þau eru og ekki sjást þau
á sjókortum. Mörg skip hafa farist á slíkum blind-
jskerjum, án þess hægt væri að ásaka skipstjóra fyrir
/það.”
“Þáð er ekki efamál.”
“Þegar eg var í Hong Kong sigldi eg á eitt af
þessum skerjum, og lífsfley mitt brotnaði i spón.
Að minsta kosti fanst mér það þá. En hér skolaði
mér á land. Furðar þig þá nokkuð á þvi, þó mér
þyki vænt um| þessa litlu eyju, landið sem gaf mér
líf?”
“Nei,” sagði skípstjórinn. “Hann fann að hann
skildi ekki til hlítar hvað Robert átti við og hann
varðaði ekki um það.
“Eg er helduT ekki einn um eyna,” bætti Robert
við1 og brosti.
“Um það er ekki að villast,” svaraði skipstjórinn.
Allir skellihlógu, en enginn jafn hátt og Iris.
Sir Arthur Deane var ekki hlátur í hug þó hann
brosti og Lord Ventnor fanst hann sjá beiskjusvip-
inn á sinu eigin andliti.
Seinna um daginn sagði Playdon skipstjóranum
það sem Anstmther hafði sagt honum: að hann hefði
verið dæmdur fyrir herrétti. Skipstjóra brá mjög
við er hann heyrði þetta, en áleit rétt að láta sem
minst á þessu bera, eins og Playdon hafði gert ráð
fyrir við Anstruther.
. Skipstjóri sagði Lord Ventnor frá þessu litlu
seinna. Lord Ventnor furðaði mest á því, hve ræki-
lega Anstruther hafði höggið brúna undan fótum
sér.
“Já, eg veit eins vel og hann um alt semtr þar
gerðist,” sagði Lord Ventnor. “Þú þarft ekki að
furða þig á því, eg var aðal vitnið gegn honum, næst
Mrs. Costobell.”
“Það hlýtur að hafa verið há bö.... Það hlýt-
ur að hafa verið óþægilegt,” sagði skipstjórinn.
Lord Ventnor hafði ekki búist við þessu svari.
“Hvers vegna?” spurði hann með duldum
ákafa.
“Vegna þess að eg heyrði nöfn ykkar tengd sam-
an á miður þægilegan hátt.”
“Nú er eg hissa. Eg vissi að Anstmther reyndi
að breiða út óhróður. um okkur meðan mál hans
stóð yfir. En eg bjóst ekki við, að honum hefði
tekist að ata okkur jafn dökkum sauri og mér skilst
nú að hann) hafi gert.”
“Eg á ekki við sögurnar sem gengu í Hong Kong,
heldur þær sem flugu fyrir í Singapore nokkrum
mánuðum seinna.”
Fitzroy sagði þetta svo kuldalega, að næst gekk
ókurteisi.
Lord Á’entnor hniklaði brúnirnar og glotti.
“Það er valt að byggja á orðrómi,” sagði hann
og var stuittur i spuna. “Eg hefi á engan hátt hall-
mælt Mr. Anstrather eða borið neinar sakir á hann.
En ef nokkur vafi leikur á um lifnaðarhætti hans,
þá þarf ekki annað en fletta upp dómsmálabókunum
í Hong Kong.”
Skipstjóri tautaði eitthvað fyrir munni sér sem
ekki heyrðist og yfirgaf Lord Ventnor.
Þau Robert, Iris og faðir hennar fóm aítur til
lands. Eftir nokkra umhugsun afréð Robert, að fá
Mir Jan til að verai kyrran á eynni þangað til hann
kæani aftur. Ekki þurfti að óttast að ræningjar
gerðu aftur áhlaup í bráð. Fregnin um afdrif þeirra
er höfðu heimsótt þau Robert, mundi ekki hvetja
aðra til að freista hamingjunnar á sama hátt og þeir
höfðu gert. Hann gat byrgt Mir Jan að vistum og
vopnum og þá var honum lítil hætta búin. Og hvern-
ig sem færi, þá var betra fyrir Mir Jan að vera
kyrran á! eynni. Hann var fangi sem strokið hafði
úr varðhaldi og átti enga vægðar von ef hann kæmi
aftur til Indlands.
Mir Jan tók af sér höfuðfatið og lagði það fyrir
fætur Anstmthers.
“Sahib,” sagði hann, “eg er hundur þinn. Ef eg
á það skilið að verða þjónn þinn,' þá veit eg að
Allah, hefir fyrirgefið mér yfirsjónir mínar. Eg
drap mann bara vegna þess að —” |
“Lofaðu honum að liggja í friði.”
“Hvers vegna er hann að tilbiðja þig, Robert?”
spurði Iris.
Hann sagði henni það.
“Eg verð sannarlega að halda áfram að læra
Hindúa mál,” sagði hrin glaðlega. “Það er svo
yndislega fallegt.”
Þá vék hún að föður sínum og sagði honum hve
erfitt hfwi hefði átt með “exið” í bókstafareikningn-
mn og að muna sagnbeygingar í Urdumálinu.
Sir Arthiur var þungt í skapi, en leyndi þvi sem
bezt hann gat. Honum geðjaðist mjög vel að An
stmther, þótt bláþræðir væru á æfiferli hans. Það
lék um hann laðandi hetjublær og hann var kurteis
i allri framkomu. Þessvegna var engin furða þótt
stúlkan væri hamslaus eftir honum. En það var
dimt í lofti, stormæstar öldur risu við himinn og
skerjagarður fyrir stefni. Iris vissi ekki hve margti
hafði gengið honum á moti siðan þau skildu; hún
vissi ekki að gæfan hafði snúið við honum bakinu
og framtíðarhorfumar breyst. Hvernig átti hann að
segja henni frá því? Hvers vegna þurfti hann að
verða til þess, að hrífa bikar hamingjunnar frá
vörum hennar? Hann óskaði þess, að hann væri
genginn veg allrar veraldar. Dauðinn einn gat létt
hinni hræðilegu byrði af herðum hans. Hann vissi
að rangt var að hugsa á þessa leið; það hlaut að
sjást á andliti hans og skyggja á gleðisól dóttur hans.
Var ekki óþarft að særa hið saklausa og glaða hjarta
hennar fyr en nauðsyn krafði?
Hann hrinti þvi öllum áhyggjum um framtíðina
úr huga sér og hló og hjalaði eins og áhyggjulaus
unglingur. Iris hélt að Robert, hann Robert hennar,
hefði sigrað í annað sinn og Anstruther var mjög
hreykinn af þvi, hve gamli maðurinn hafði verið
fljótur að skifta um ham.
Þau léku sér eins og skólabörn í skógargildi.
Þau h'lógu að því, hve Iris átti enn erfitt með að
ganga á hælaháum skóm og bar sig klaufalega í
nýju fötunum. Skipseigandinn smakkaði á brauðinu
sam hún hafði bakað og sagði að það væri ágætt.
Þau grófu upp tvær flöskur af kampavíni, og gamli
maðurinn hét að drekka dóttur sinni duglega til,
þegar þau settust að borðum. Og Iris linti ekki lát-
um fyr en þau höfðu dregið sina fötuna hvert, fulla
af vatni úr brunninum og vökvað bikarjurtina.
“Það má ekki minna vera en við hressum hana áð-
ur en við förum,” sagði Iris.
Robert tíftdi saman vasabækur, peningana og
annað smávegis sem hann hafði fundið í vösum
þeirra sem druknuðu. Sir Arthur þekti flesta fyr-
irmenn skipsins og honum vöknaði um augu þegar
hann sá þessar síðustu Ieyfar sem mintu á ,þá.
“Sirdar var bezta skipið sem eg átti og eg
treysti Ross skipstjóra betur en nokkrum öðram,”
sagði hann. “Þér getið ímyndað yður, Mr. An-
struther, hve þungt það lagðist á mig, að missa
annað eins skip og horfa á tár ekkna og munaðar-
leysingja, sem höfðu mist ástvini sína. Eg fann hve
nærri mér var höggið. Mig furðar að eg skyldi af-
bera það.A
“Sirdar var ágætt skip i sjó að leggja. Mig furð-
aði hye lítið sjór gekk yfir það eftir að stýrið bil-
aði. Eg er viss um að það hefði aldrei brotnað, ef
það hefði ekki lent á skeri.” s'
“ÞVí býst eg ekki við,” sagði skipseigandinn og
varp öndinni. “En þessar fáu spýtur, sem hér liggja
á ströndinni, er alt sem eftir er af skipi, sem kost-
aði 300,000 pund sterling.”
“Var það ekki í ábyrgð?” spurði Robert.
“Nei. Eg ábyrgist skip mínl sjálfur. Þegar eitt
skip ferst, fellur skaðinn á þau sem eftir eru.”
Baróninn Ieit á dóttur sína. Hún hló.
“Mig minnir að eg hafi heyrt þig segja, pabbi,
að þú græddir stundum mest á skipum þegar þau
strönduðu.”
MAfifiB
ViC sölutorgið og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Vinna fyrir 60 menn
Sextlu manns geta fengið aðgang
aC læra rakaraiSn undir eins. Ti)
þess að verða fullnuma þarf að eins
8 vikur. Ahöld ókeypis og kaup
borgað meðan veritS er að læra. Nem-
endur fá staði atS enduðu námi fyrir
$15 til $20 á viku. Vér höfum hundr-
uð af stöðum þar sem þér getið byrj-
að á eigin reikning. Eftirspurn eftir
rökurum er æfinlega inikil. Skrifið
eftir ékeypis llsta eða komið ef þér
eigið hægt með. Tll þess að verða
góðir rakarar verðið þér að skrlfast
út frá Aiþjóða rakarafélasi_„.
Internatlonal Barber CoUege
Alexander Ave. Fyrstu dyr vestan
við Main St., Winnlpeg.
Furniture
Overland
J. C. MacKinnon
ELECTRICAL CONTRACTOR
Sher. 3019 588 Sherbrooke St.
Bjór sem vert er að biðja um og
bjór sem vert er að hafa á heimili
ávalt
y/Rrs
I merkur- eða pottflöskum, hjá
vínsölum eða beint frá
E. L. DREWRY, Ltd.
Winnipeg
Isabel Cleaning& Presslng
Establishment
J. W. QUINN, eigandi
Kunna manna bezt að fara
með
Loðskinnaföt
Viðgerðir og breyt-
ingar á fatnaði.
Garry I0SS 83 isabel St.
horni McDermot
Umboðsmenn Lögbergs.
J. A. Vopni, Harlington, Man.
Ólafur Einarsson, Milton, N.D.
K. S. Askdal, Minneota, Minn.
J. S. Wium, Upham, N.D.
G. V. Leifur, Pembina.
J. S. Bergmann, GarSar, N.D.
Jón Pétursson, Gimli, Man.
S. S. Anderson, Kandahar, Sask.
Jón Ólafsson, Leslie, Sask.
A. A. Johnson, Mozart Sask.
S. Loptsson, Churchbridge, Sask.
Jónas Samson, Kristnes, Sask.
Paul Bjarnason, Wynyard, Sask.
J. J. Sveinbjörnsson, Elfros, Sask.
C. Paulson, Tantallon, Sask.
Olg. Fritiriksson, Glenboro,
Albert Oliver, Brú P.°., Man.
Joseph Davidson, Baldur, Man.
Ragnar Smith, Brandon, Man.
D. Valdimarsson, Wild Oak, Man.
Jóhann Sigfússon, Selkirk, Man.
S. Einarsson, Lundar, Man.
Kr. Pétursson, Siglunes, Man.
Ol. Johnson, Winnipegosis, Man..
A. J. Skagfeld, Hove, Man.
GutSbr. Erlendson, Hallson, N.D.
O. SigurSsson, Burnt Lake Alta.
Sig. Mýrdal, Victoria, B. C.
Th. Simonarson, Blaine, Wash.
S. J. Mýrdal, Point Roberts.
SigurCur Jónsson, Bantry, N.D.
Fyrir fjós,
girðinsrar og
kornhlöður
notiö