Lögberg - 09.12.1915, Blaðsíða 3

LÖGBERG, FTMTUDAGINN 9. DESEMBEE 1915.
S
LUKKUHJOLIÐ.
Eftir
LOUIS TRACY.
“Mín skoöun er sú aö hún hafí bara viljaö gefa
Kerber alt mögulegt tækifæri. Eins lengi og Mr.
Fenshawe er hugfanginn — eöa töfraöur eöa hvaö
þú vilt kalla það, þá beinir hún hugsun hans í burtu
frá aðálefni fararinnar. Afi þinn er afburðamaður,
Miss Fenshawe. Ef hann hefði nokkra hugmynd um
að við værum að fara í gönur, þá mundi hann snúa
við á augabragði.*’
“Sámt sem áður er eg viss um að mín skoðun er
rótt,” svaraði hún.
Hestur Roysons fældist lítið eitt. Svolítill brún-
leitur höggormur vafðist upp i hnykil i sólvermdum
sandinum, og skreið inn í klettaskoru rétt framund-
an. Þéss konar viðburðir voru tíðari en svo í eyði-
mörkinni að þeim væri veitt nokkur veruleg eftir-
tekt. Dick klappaði hestinum á makkann og stöðv-
aði hann bráðlega.
“Þegar Mrs. Haxton fann ekki fjársjóð þann er
hún bjóst við og hana hafði dreymt um, gæti eg vel
trúað því að hún væri viljug að giftast miljónaeig-
anda,” sagði hann. “Samt sem áður eru hindranir
á veginum. Þessi höggormur minnir mig á eina
þeirra. Heldurðu ekki að Kerber andmælti því?”
“Nei”, svaraði Irene.
Þau héldu áfram þegjandi stundarkorn. Irene
bætti engu við þetta síðasta einsatkvæðis orð. Dick
fanst eins og einhverjum heljartökum væri gripið um
sig i hjartastað.
“Þar sem þú hefir sýnt mér það traust að trúa
mér fyrir þessu öllu” sagði hann, “viltu þá ekki líka
segja mér hversvegna þú talar þannig um barón
Kerber ?”
“Það er ekki rétt að heimta altaf sannanir af
kvenfólki, Mr. Royson,” svaraði Irene.
“Og ekki jafnvel þegar um alvörumál lífsins er
að ræða?” sagði hann.
“Kannske við séum annars að komast út frá efn-
inu,” svaraði hún. “Eg vildi bara að eg gæti sann-
fært afa minn um það að hann er afvegaleiddur og að
það er gert af ásettu ráði, þá gæti alt farið eins( og
eg óska. Getur þú ekki hjálpað, Mr. Royson?”
Svo leit hún á hann, og freistingin, sem
oft hafði gripið, hann upp á síðkastið, náði valdi á
honmn með svo miklu afli að það var nálega ómót-
stæðilegt. Hann leit ekki undan þegar hún starði
beint í augu hans. Þó vegur heiðarleikans væri mjór
og brattur, þá varð hann að gæta sín til hins siðasta:
“Ef eg segi afa þínum það litla sem eg veit um
þetta fólk, þá rýf eg loforð mín og eiða,” sagði hann
liranalega. “Það er eina svarið, sem eg get gefið
þér, Miss Fenshawe. Eg mætti þó bæta þvi við að
jafnvel það ófyrirgefanlega brot, frá minni hálfu,
yrði alveg árangurslaust. Þú ættir að geta sett þig
í mín spor.”
“Hvers vegna?” svaraði hún kuldalega.
“Af því að þær kvalir eru meira en í meðallagi
þungbærar, sem eg verð að þola i baráttunni á milli
skyldunnar og—og—og tilhneyginganna.”
“Þama er pálmaviðar lautin okkar” sagði lmn, og
benti á nokkrar hríslur, sem bar við himininn yfir
bakkann á svolitlu sandgili eða landbroti, sem lá í
gegn um hásléttuna, er þau riðu eftir: “Það er ekki
sem ósléttast hérna; eigum við að reyna að fara dá-
lítið greitt?”
An þess að biða eftir svari sló hún léttilega með
.hælunum í síðurnar á hestinum og hleypti á sprett.
Royson hlýddi tillögu hennar með því að fylgja
henni eftir. Þrátt fyrir það þótt sólarhitinn værí
svo mikill að hendumar á þeim hefðu brunnið ef
þau hefðu ekki haft vetlinga, þá var hinn hreini
loftstraumur, er myndaðist þegar hestarnir þutu
áfram með þau, óendanlega frískandi og fjörgandi.
Þau voru á ferð yfir glatað land, en þrátt fyrir það
voru hinar villimannlegu rústir þess fagrar og töfr-
andi. Þessi slétti vegspotti eða sandur var himnesk
sending, svo frískandi var spretturinn. Þáð var
sandur með hnöllungssteinúm til og frá. Héir og þar
voru þó jarðfastir klettar eða klappir, sem stóðu upp
úr sandbreiðunni, harðar og þrjóskulegar.
Eyðimörkin varð miklu vinlegri á svip og yfir-
bragð fyrir nokkra hauga eða hóla, sem þar voru til
og frá á stangli. í þeim var nokkuð samheldur leir
með tágum í og trjárótum. Það var því auðséð að
einhvem tíma hafði verið skógur á þessum eyðimörk-
ufn. 1 huga sér mátti hér sjá eina stóra gröf dáins
lífs og gróðurs. Fyrir mörgum öldum höfðu vatns-
straumar vökvað þetta land og sáust uppþomaðir
vatnafarvegir hér og þar. Til og frá voru einnig
smávíðir með þyrnum, er stóðu út i allar áttir eins og
stinghnífar, en einhverja næringu hlaut þessi litli
gróður að hafa, einhverjar uppsprettur og lífslindir
hlutu að leynast þar, þrátt fyrir útlitið, sem ekkert
þess háttar sýndi.
Þáð var auðséð á úlfaldaslóðinni sem þau riðu
eftir að þar var algeng umferð. Þó ekki hefðu nein-
ar ákveðnar lestir farið þar um síðustu árin, þar sem
nýir verzlunarstaðir höfðu kornið upp annarstaðar og
vegirnir því breyzt. Brátt lá úlfaldaslóðin niður
að landsbrotsbakkanum. Runnarnir urðu smámsam-
an þéttari og gróðurlegri, og beltið miklu breiðara.
Hinumegin við sandrönd með hellusteinum var
seig og hörð grasrót. í miðju grasbeltinu stóðu sjö
fíkjutré og allmargir gróðurlitlir mnnar, með þym-
um, senf voru um tveggja þumlunga langir og afar-
hvassir. Samt voru þyrnarnir svo að segja aðal-
gróðurinn í þessum svo kallaða frjóbletti, því hitt var
alt étið upp af úlföldum.
Tjaldstaðurinn virtist vera auður. Royson sá för
eftir fjölda smádýra, sem hlutu að hafa stokkið burt
og falið sig í hæðum þar rétt hjá, þegar þau Irene
komu.
I gegn um fjallaskörð sást Tiér og þar á hinar
hrjóstrugu hæðir Abyssiniu. Það var tæpast hægt
að trúa því að smádýr gætu fundiö nokkuð til þess
að nærast á í þessari sendnu eyðimörk. Royson
horfði þangað sem fólkið kom og var það stór hópur;
félagar þeirra af skipinu voru 8, svo voru þar 50
Arabar með 100 úlfalda og 8 hesta, þurfti mann með
hverjum hesti og var höfðingi frá Pajura foringi
fararinnar og ýmsir aðrir höfðu slegist í förina og
þjónuðu honum.
Talsverður rvkmökkur þyrlaðist upp i loftið, þar
sem þyrpingin fór. Var hægt að sjá lestina eða jó-
revkinn í 20 mílna fjarlægð. Irene horfði þegjandi á
þá stundarkorn, en Royson vissi hvernig tjöldum
mundi verða háttað og batt hann því hestana þann-
ig að ekki kæmu þeir í bága við hina, þegar þeir
væru komnir.
Svo kveikti hann í vindlingi og reykti.
“Hversu langt í burtu er lestin?” spurði hún.
“Hér um bil tvær mílur,” sagði hann. “Það sýn-
ist ekki vera nema nokkrir faðmar.” Hann svo að
segja las hugsanir hennar, því það var hægt að
þekkja Mrs. Haxton í dökkri ryktreyju; var hún á
ágætum úlfalda og fór á undan aðalhópnum. Við
hlið hennar riðu þeir arabiskum hestum Mr. Fens-
hawe og Kerber; hafði Kerber rétt nýlega riðið
áfram, en til skamms tíma verið aftarlega í lestinni.
“Maður hlýtur þá að fá skarpari sjón, þegar
maður er í þessu undarlega landi,” sagði Irene.
Royson gerði það af ásettu ráði að látast ekki
skilja eða taka eftir því, sem á bak við þessi orð lá.
Eg býst við því” svaraði hann. “Þegar alt kem-
ur til alls,j þá eru sjór og eyðimörk býsna lík hvort
öðru, og það er alveg víst að sjóferð skerpir sjónina.
Samt sem áður sé eg það þegar þú minnist á það að
lot'tið er óvenjulega heiðskírt í dag.”
“Ert þú veðurspámaður, Mr. Royson, er það ekki
fyrirboði storms?”
“Eg spurði Abdur Kad’r foringja að því einmitt
i morgun. Hann sagði mér að eyðimerkurstormamir
kæmu ekki á þessum tíma árs, og eftir öllu útliti, að
dæma þá hefir víst ekki rignt hér í síðastliðin 300 ár.”
“Hamingjan góða! þrjú—hund—ruð—ár!”
“Já, hversu illa sem þér kann að falla það, þá er
mér lífsómögulegt að gera það skemmra.”
“Þú mátlt þá skila kveðju minni til Abdur Kad’r
foringja og segja honum að eg spái annaðhvort
þrumuveðri eða einhverjum miklum veðurbreytingum
í kvöld. Eg játa það að Mrs. Haxton brosir mjög
áhrifaríkt, en það þarf meira en lítil brosáhrif til
þess að þau nái—já—hvað langt sagðirðu að það
væri?—tvær mílur?”
* Það leyndi sér ekki að Mrs. Haxton; hallaðist að
Mr. Fenshawe og hefir Irene víst ímyndað sér að
bros mflndi fylgja. En þau höfðu þegjandi komið
sér saman um að gleyma sínu fyrra umræðuefni.
Þau töluðu nú saman um alla heima og geima eins
og þau höfðu gert með meira frjálsræði, altaf síðan
þau yfirgáfu skipið. Fyrir fimm vikum hafði
Aphrodite kastað akkerum við Pajura eftir ferðina
frá Aden, þar sem Mr. Fenshawe hafði sent sím-
skeyti og fengið ýmislegt sem til eyðimerkurferðar-
innar þurfti.
Þegar þessi stóri hópur kom, varð ekki lítið um
aðt vera á frakknesku höfninni. Þar höfðu aldrei
áður sést svona mörg hvít andlit; og þegar foringinn
hafði náð sér eftir það hvað hissa hann varð, lét hann
Mr. Fenshawe vita að ekki væri sem öruggast að
fara upp á land. En gamli maðurinn hafði heyrt
hættusögur Araba fyr en nú, og ekki lagt mikinn
trúnað á. Hann hafði heyrt þær reglulega síðast-
' liðin 30 ár, og hann var ákafur með það að láta krók
koma á móti bragði, þegar hann átti við afbrýðis-
sama keppinsauta, sem reyndu að velta steynum í
götu hans.
Frakknesku foringjunum í Pajura þótti hann
fremur djarfur og ógætinn að fara með stúlku með
sér i þessa för. Samt urðu þeir að játa það að eyði-
merkurferðir voru heilnæmar og skemtilegar, ef öll
þægindi voru höfð með sér, og þar hafði hinn frægi
Sudan ferðamaður vitið með sér.
Aður en lestin fór af stað, komu fréttir frá Adeni
þess efnis að Cigno hefði verið losaður af öðru skipi.
Þjetta varð til þess að gera landferðina enn þá þýð-
ingarmeiri, þar sem Eryttres ströndin var þeim varin
með öllu.
Frönsku embættismennirnir aftur á móti, veittu
þeim alla þá aðstoð er þeir gátu. Og nú var það,
eftir stöðuga mánaðar ferð, að lestin var rétt komin
að ítalskri nýlendu. Vegurinn lá jafnhliða sjónum, en
nálega 100 mílur frá honum. Enn sem komið var
höfðu engin óhöpp eða erfiðleikar borið aö höndum.
Allir sem þeir mættu, sýndu sérlega vináttu. Veðrið
var auðvitað steikjandi heitt á daginn, en iskalt á
nóttinni; en það var þó vel þolandi; meira' aö segja
fyrir hverja manneskju með góðri heilsu var það
bara frískandi. Þeir ferðamenn, sem ékki voru eins
vel búnir að öllu leyti, hefðu kannske orðiö fyrir
talsverðum óþægindum af völdum höggorma og
skorpiona, sem virðast kunna vel við sig í sandmum,
en þetta vel útbúna ferðafólk svaf í hengirúmum í
tjöldum sínum og þjónarnir losuðu hvern einasta
stein og sléíttuðu alt þar sem sezt var niður til borðs
og alt var þakkiö dúkum.
Sánit sem áður var þaö eins og Irene hafði getið
til að í þessari indælu eyðimerkurför var krabbi, sem
sig inn í alla verulega nautn og
var vís til að éta
ánægju og eyðileggja hana. Annaðhvort hafði Kerber
sikjátlast í áætlunum sínum eða bókfellið var gert af
brjáluðum manni.
Lestin var þegar komin tvo áfanga frá hjá þeim
stað, sem allir kunnugir höfðu sagt að hún ætti að
vera, eftir því sem Grikkkr höfðu ákveðið, þegar þeir
feldu Rómverja. Það var ekki auðveldara fyrir
vesalings Austurríkismanninn að finna Fimmhæðir,
sem nefndar voru í bókfellinu sem einkennisstaður
fyrir þá, sem að fjársjóðum leituðu, en það hefði
verið fyrir ókunnugan mann i ókunnugum skógi aö
finna einhver ákveðin fimm tré. Það er að segja,
liann gat orðið fyrir þeirri hunda hepni að hitta þau
rétt; af tilviljun, en hann gat með engu móti fundið
þau eftir nokkrum skynsamlegum reglum. Eftir því
sem Irene komst að orði voru hæðimar ekki fimm
heldur fimm þúsund. Eldraun Kerbers var sú að
finna þessar ákveðnu fimm.
Þegar lestin kom í áfangastað, varð mönnum það
fyrir að bölva hinu eyðimerkurlega útliti. Úlfaldarn-
ir rýttu og ýlfruðu til þess að losna við byrðamar;
hestarnir hneggjuðu og reyndu að komast í burtu á
grasblettina. Mennirnir hálf-rifust yfir því að verða
að hafa fyrir ]>ví að tjalda, eins og það hefði þó ekki
altaf verið sjálfsagt. í gegn um fylkingamar óð
Abdur Kad’r, grannvaxinn og hermannlegur Arabi,
og skipaði öllum sínum mönnum til starfs, án nokk-
urs manngreinarálits; ávarpaði hann þá aðeins mis-
munandi eftir þjóðerni þeirra:
“Því farið það ekki strax að vinrla, letingjamir
ogj draugarnir?” sagði hann. “Eigum við að bíða
með það að tjalda þangað til komiö er níðamyrkur?”
Hann snéri sér aðallega að svertingja, sem var að
berjast við að leysa hnút af kaðli. Hann heyrði eitt-
hvað á bak við sig, og skildi á hljóðinu að Arabi sem
vildi láta til sín taka liafði mist kassa.
“Flónið þitt!” kallaði hann. “Hvem sjálfan hef-
irðu nú gert? Og um leið' og hann sagði þetta, leit
hann heljarauga á þann, er hann talaði til.
“Hann féll; þannig skal svipa mín falla, Sidi
Hassan, ef þú gætir ekki betur að en þetta!” Hann
snéri sér nú að nokkrum Aröbum og sagði: “Ræfl-
arnir ykkar! og ráðleysingjarnir! fyrir hvað ætli ykk-
ur sé borgað? Sjáið þið ekkert sem þið getið gert,
hundamir ykkar? Bölvaðar séu grafir feðra ykkar!”
Stump, sem var orðinn ákaflega sólbrendur í and-
liti, hlustaði með athygli á orðbragð foringjans. Hann
kunni ekki Arabiska tungn, en hann dáðist að því
hversu málliðugur Abdur Kad’r var: “Hann er svei
mér góður ræðumaður! Eg vildi bara að eg vissi
hvað hann væri að segja; eg er viss um að eg hefði
gaman af því.”
Eftir ótrúlega stuttan tíma var tjöldum komið
fyrir; eldur var kveiktur í skrælnuðum kvistum, sem
ferðafólkið liafði safnað saman á leiðinni, matur var
soðinn og síðan snætt. Að því búnu sátu allir í ró og
næði til sólarlags; þá sungu Arabarnir og Svertingj
arnir,, ef ekki var farinn einn áfanginn að kveldinu.
Stundum léku þeir sér að vopnaviðskiftum, evo eðli-
legum að ekki var hægt annað að sjá, en þeir væm
virkileikur. Sjómennirnir af skútunni horfðu á
leikinn eða sungu aðra söngva á sínu eigin máli.
í þetta skifti var öllum þessum reglum fylgt, eins
og vant var. Abdur Kah’r var ef til vill dálítið fyr-
irferðar meiri og háværari en venjulega, þegar það
fanst út að brunnurinn hafði fylst upp, af því hann
hafði ekki verið notaður svo lengi, og urðu menn að
eyða talsveröum tíma og mikilli fyrirhöfn, áður en
honum yrði komiö í lag aftur og gott vatn fengist.
Hann ónáðaði samt ekki hans hátign með neinni
óþarfa nákvæmni í frásögum sínum um brunninn.
Þáð var annað sem meiri athygli krafðist, en lof sé
Allah fyrir það að ekki lá á að ræða um það fyr en
síðar, þegar minna var um að hugsa. Því Frakkan-
um lá ekkert á.
í kring um kl. 4 sat Irene í tjaldi sinu og var
að skrifa eitthvað í ferðabók sína. Hún var þyrst
og bað þjón að koma með flösku af gosdrykkjum.
Fáeinitm augnablikum siðar heyrði hún að eitthvað
datt, eitthvað brotnaði; og að bölvað var hátt á
Arabisku. Þjónninn hafði dottið um einn af stein-
unum, sein tjaldstrengirnir voru bundnir við.
Hún leit upp og brosti. Hún var að hugsa um
það hvort hann mundi skilja hana ef hún segði á
Frönsku að hún vonaði að hann hefði ekki meitt sig.
Glasið var brotið, en flaskan heil, þvi Arabinn hafði
náð haldi á henni um leið og hann datt.
“Það er ekkert,” sagði hún hughreystandi. Hún
sá að Arabinn hafði staðið upp á hnén og horfði til
himins með angistar- og skelfingarsvip. Á sama
tíma kom nokkuð skrítið fyrir í tjöldunym. í gegn
um dymar á þeim sá hún Evrópumenn og Araba,
sem allir horfðu i sömu átt — allir norður.
Bretar og Arabar virtust steinhissa, þeir bentu og
gerðu alls konar merki, en að öðru leyti voru þeir
rólegir. En Svertingjarnir létu eins og brjálaðir
menn. Flestir féllu þeir fram; sumir fleygðu sér al-
veg flötum á jörðina og höfðu svip dauðadæmdra
manna.
Stúlkan var alein, og varö hún eðlilega hrædd.
Royson var ekki langt í burtu, og var hann eins og
steini lostinn líkt og hinir, af túnhverju, sem Irene
vissi ekki hvað var. Má vera að hugsanir hans hafi
ekki verið fjarlægar henni, þvi hann snéri sér við og
leit á rana:
“Komdu fljótt, Miss Fenshawe!” kallaöi hann.
“Sjáðu þessar undraverðu hillingar!”
Var það þetta, sem þeir voru svona hræddir við?
— hillingar — hvers vegna létu þeir svona, ef það
var ekkert annað en hillingar sem þeir sáu? Hún var
orðin svo vön ýmsu kátbroslegu og jafnframt alvar-
legu á eVðimerkurferðinni að hún gat ómögulega
skilið þennan gauragang í tjaldinu:
“Hvað gengur á hjá ykkur þama?” kallaði hún
snarplega og yrti á þjóninn, sem var logandi hrædd-
ur. “Farðu og náðu öðru glasi, og gættu þess að
detta ekki aftur.”
Hvort sem hann heyrði til hennar eða ekki þá var
það víst að hann lét sem hann heyrði ekki. Hann
horfði stöðugt beint upp í loftið með galopnum aug-
um. Irene sá að eitthvað hlaut að vera alvarlegt á
ferðinni, hún flýtti sér því til Roysons.
“Hver ósköpin ganga —”
Alt í einu sá hún) hvað um var að vera, og iéll
henni þá allur ketill í eld. Hún horfðist nú i augu
við þær ógnir, sem þeir jafnvel sjá ekki oft„ er allri
æfi sinni eyða á eyðimörkum. Þunn hula eða móða
huldi útsýnið og hafði hún komið eftir hina miklu
heiðskíru um morguninn. Langt í norður sýndist
þessi móða svo þykk að hún var næstum ems og dimm
þoka, það var líkast þeirri þoku sem oft liggur yfir
sjónum á björtum logndegi að sumarlagi. Kopar-
blærinn var að hverfa af himninum og var hann að
verða blár aftur og á þokubakkanum voru alls konar
litskrúð og myndir. Þar sáust hermannatjöld, stórar
lestir af hestum og úlföldum, heljarmiklir hópar af
Aröbum og Svertingjum og um 50 ítalskir hermenn;
alt sýndist stórt eins og rísar, en sást svo glögt að
fótaburður dýranna, hermerki riddaranna og litbreyt-
ingar á fötum Arabanna sáust glögt.
Það sást einnig að verið var að vinna. Moldar-
hrúgur sýndu það að þeir höfðu grafið allmikið. Á
meðan þeir sem hjá brunninum stóðu horfðu á alt
[>etta með undrun og ótta og sýndist svo sem þaö
væru virkilegar myndir úr lifanda lífi, þreyttust þess-
ar loftverur gjörsamlega. Ein hermanna deildin
stefndi beint á tjöldin, en önnur kom upp í staðinn,
þar sem hún var áður. Ef það hefði ekki verið sakir
hinnar óumræðilegu stærðar á mönnum og skepnum
og einnig vegna þess hve alt var dauða þögult, þá
hefði verið erfitt að trúa því að þetta væri ekki virki-
leiki.
Allir fyltust undrun og skelfingu; það var eins
og yfir menn kæmi einhver óskiljanlegur lotningar-
ótti, sem engin orð geta lýst. Jafnvel litir á öllu sem
íyrir augun bar, hvort sem það voru menn, eða hlutir,
voru aðdáanlega eðlilegir. Enginn listamaður gæti
nokkru sinni vænst þess að gera neitt til jafns við
þetta. Það var alt úr loftgufu, loftið blátt á bak við
og náttúran sjálf lagði til litina.
Og þessi loftsýn málaði svo mikla hæversku í
framgangi og látbragði myndanna að furðu gegndi.
Tveir af ferðamönnunum vissu nákvæmlega hvað
þetta þýddi; það voru þau Mrs. Haxton og Kerber;
MAMKT HŒ
Við sölutorgið og City Hall
$1.00 til $1.50 á dag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Furniture
Overland
Nauðsynlegur um
Jólin er
en hinir gerðu sér nokkum veginn ljósa hugmynd
um það.
Það vaf úti um ferðina. Hin langa sjóferð; eyði-
merðurförin, allur kostnaðurinn, erfiðleikarnir og
hönmungamar sem búið var að fara í gegn um og
samfara voru svona ferð; allar vonir og allur ótti og
skelfing, allar áætlanir og útreikningar — alt þetta
var til einskis; alt komið út í veður og vind á einu
augnabliki. Þvi Alfiere draumamaðurinn, Alfiere
heimskinginn hafði að líkindum verið svo heppinn að
finna auðæfi í Sheba.
ppg
Alveg eins og kalkúninn er það
I merkur og pott flöskum
Fæst í smásölubúðum eða þar sem það
er búið til
E. L DREWRY, Ltd.
Winnipeg
XIV. KAPITULI.
frar sem úlfaldarrtir eru nytsamir.
Arabinn heldur að allir hvítir menn séu Frakkar.
Þegar Evrópumenn ruddust inn í land þeinra í
fyrstu herferðinni, var þeim gefið það nafn. Og
þeir breyta ekki skoðun sinni né siðum þar eystra á
hverri öld, eins og okkun er hætt við í vesturlöndum.
En Arabinn hefir lært að gera greinarmun á viss-
um tegundum Frakka. Og Abdur Kad’r nöldraði
illilega þegar hann mintist á ítölsku tegundina eða
flokkinn, á meðan hann horfði á loftsýnina og sá hana
hverfa.
Enda þótt enginn hefði sagt honum takmark eða
áætlun ferðamannanna, þá fanst honum það á sér
að nærvera ítalskra hermanna á næsta áfanga, mundi
hindra förina. Það að hópurinn kæmi frá Frakk-
neskri nýlendu, tók engu tali. Það var nóg at ernfi-
leikum, þótt ekki væri bætt við þá; erfiðleikar sem
varð að ræða um áður en kveldið væri úti; en þessir
erfiðleikar höfðu engum komið til hugar.
Foringinn hafði tekið eftir þvi hvernig Fenshawe
bar sig til, þegar hann skipaði Kerber að skýra þessi
fyrirbrigði.
Breytingin i málrómi hans hátignar varð ekki mis-
skilin. Abdur Kad’n, sem var rétttrúaður maður og
fæddur í eyðimörkinni sagði við trúarbræður sína að
Allah væri Allah og Múhameð væri án efa spámaðurinn
en af öllum þeim flokkum sem svívirðilegastir vænu
til á vorri jörð, væru Italir langfremstir.
Umboðsmenn Lögbergs.
J. A. Vopni, Harlington, Man.
ólafur Einarsson, Milton, N.D.
K. S. Askdal, Minneota, Minn.
G. V. Leifur, Pembina.
J. S. Bergmann, Garðar, N.D.
Jón Pétursson, Gimli, Man.
S. S. Anderson, Kandahar, Saak.
Jón ólafsson, Leslie, Sask.
A. A. Johnson, Mozart Sask.
S. Loptsson, Churchbridge, Sask.
Jónas Samson, Kristnes, Sask.
Stefán Jónson, Wynyard, Sask.
G. F. Gíslason, Elfros, Sask.
C. Paulson, Tantallon, Saak.
Olg. Friðriksson, Glenboro.
Albert Oliver, Brú P.°., Man.
Joseph Davidson, Baldur, Man.
Ragnar Smith, Brandon, Man.
D. Valdimarsson, Wild Oak, Man.
Jóhann Sigfússon, Selkirk, Man.
S. Einarsson, Lundar, Man.
Kr. Pétursson, Siglunes, Man.
01. Johnson, Winnipegosis, Man.
A. J. Skagfeld, Hove, Man.
Guðbr. Erlendson, Hallson, N.D.
O. Sigurðsson, Bumt Lake Alta.
Sig. Mýrdal, Victoria, B. C.
Th. Simonarson, Blaine, Wash.
S. J. Mýrdal, Point Roberts.
Sigurðui Jónsson, Bantry, N.D.
Ættjarðarvinir
Vcrndið heiUuna cg komnt hjá
reikningum frá Iœknum og sjúkrv-
húsum með því að eiga flösku fulla
■—af—
RODERICK DHU
Pantið tafarlaust.
THE CITY LIQUOR STORE,
306-310 Notre Dame Ave.
Garry 2286. Ðúðinni lokað kl.
Sálmabókin.
Hin
nýja sálmabók kirkjufé-
Svo svalaði hann reiði sinni á Arabanum sem var er nú til sölu hjá föurði
svo hjátnúarfullur að halda því fram að þessi loft- fólagsins herra Jóni J. Vopoa.
sýn væri eflaust stríðsfyrirboði. Hann var að J Utanáskrift Box 3144 Winnipeg
prédika yfir honum i sem mestum ákafa, þegar herra ^an- Afgreiðsla á skrifstofu
hans kallaði á hann hvatskeytlega. L^bergs.
“Hversu langt er að næsta áfanga?” spurði hann, j „ B°lún er sérstaklega vönduð að
með hræðslukeim í röddinni.
Abdur Kad’r var glöggur mannþekkjari og hann
vissi að hann varð að vera nákvæmur í svörum sínum:
“Sextíu kílómetnar, yðar hátign ” svaraði hann.
“Hvað segirðu! nærri þvi 40 enskar milur?”
“Það getur vel verið, yðar hátign; eftir okkar
reikningi eru það 20 “kos” og einn kos eru þrir
kílómetrar.”
“En þessir Italir — í loftsýninni — þeir hljóta að
vera nærri vatni ?”
“Það er ekkert vatn nær en Suleiman lindin, yðar
hátign.”
öllum frágangi. Kostar $1.50,
$2.25, $2.75, eftir gseðum bands-
ins; allar í leðurbandi. —
Þessi sálmabók inniheldur alla
Passiusátma Hallgríms Pétursson-
ar og einnig nið viðtekna messu-
form kirkjufélagsins og nmrgt
fleira, sem ekki hefir verið prest-
a« iðnr i neinna idlenzkri sihna-
MK
Lögbergs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞVÍ
AÐ GERAST KAUPANDl AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI