Lögberg - 16.03.1916, Side 3

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 16. MARZ 1916
3
RICHARO HATTERAS
Eftir
Guy Boothby
“Þau eru farin. Þau fóru skyndilega eftir há
degið í gær til Parísar, og þaCan ætluöu þau til
Ástraliu’*.
III. KAPITULI.
Heimili feðra minna.
A fyrsta augnabliki gat eg naumast haldiC aC eg
heföi heyrt rétt. Farin? Nær fóru þau? HvaC kom
þeim til að yfirgefa England svo skyndilega? Eg
reyndi aö komast eftir þessu hjá dyraverði, en svar
hans var, þau fóru í gær, meira veit eg ekki.
Eg gaf manninum vikaskildinga og gekk í hægöum
minum til míns eigin hóte’.s, tl þess aö hugsa um
kringumstæöur þessar, en gat ekki komist aö neinni
ákveöinni niðurstööu. Seint um kvöldið fékk eg þó
bréf, sem var skrifaö í London, en lagt í póstkassann
i Dover. ÞaS hljóSaSi þannig:
SíSdegis á mánudag.
ElskaSi vinur minn! EitthvaS voSalegt hefir kom-
iS fyrir pabba. Eg get ekki sagt þér hvaö þaS er, þar
eS eg veit þaS ekki sjálf. Hann fór út í morgun, og
kiS þá ágætlega, kom svo inn aftur eftir hálfa stund
skjáflandi eins og strá i vindi og hvitur eins og mjöll
Honum entust aS eins kraftar til aS ná í stól i dag-
stofu minni áSur en yfir hann leiS. Þegar hann rakn-
aSi v:S aftur, sagSi hann: “SegSu herbergisþemu
þinni aS taka fatnaö þinn og búa um hann. Þaö má
enginn timi missast. ViS förum til Paiísar í kvöld
til þess aS ná í fyrsta skipiö sem siglir frá Neapel t'l
Astralíu’’. Eg sagöi: “En pabbi minn góSur!’’ "Ekki
eitt orS”, svaraSi hann. “Eg hefi séö persónu í dag,
hverrar nærvera gerir okkur ómögu’.egt aö dvelja
augnabliki lengur í Englandi. FarSu og búöu til far-
angur þinn undir ejns, ef þú vilt ekki veröa orspk i
dauöa mínum”. Eg var neydd til aS hlýSa skipun
hans. Eg er búin aö búa um muni mína, og aS hálfri
stundu liöinni förum viö frá Englandi aftur. Ef eg
aö eins gæti kvatt þig, en þaö er alveg ómögulegt. Eg
veit ekki hvaö a’.t þetta þýöir, en þaö er eitthvaö al-
varlegt, um þaö er eg sannfærö. Faöir minn er hrædd-
ur viö aö dvelja í London minútu lengur en hann má
til. Hann stendur v;S gluggann núna á meöan eg
skrifa, og lítur níkvæmlega eftir hverjum manni sem
kemur. Og nú, minn eigin--------”
Endir bréfsins snertir engan nema Phyllis og mlg,
og því sleppi eg honum.
Nú var eg sviftur alt í einu al’.ri ánægju. Eg
• hugsaöi aS eins um jámbrautarlestinu frönsku, sem
flutti frá mér þá stúlku, er eg elskaöi umfram alt ann-
aö í heiminum. SkemtigarSarnir og leikhúsin voru
mér nú einskis vi^Si. Jafnvel London var oröin mér
afarleiSinleg, eg varö aö yfirgefa hana, en hvert átti
eg aö fara; Þá datt mér í hug eitt af þeim uppruna-
legu áformum feröar minnar, og ásetti mér aS fram-
kvæma þaö strax.
Morguninn eftir lagöi eg af staö til Hampsh’re,
til aö reyna aö finna hiö gamla heimili fööur mins.
Hvers konar staöur þaö var, haföi eg enga hugmynd
um, en eg vissi áritan’na, og meS aöstoS ferSaleiöar-
visis Bradshaws, stefndi eg til þess staöar.
Þegar eg sté af lestinni viö Lyndhurst veginn—
því sveitaþorpiS, sem eg leitaöi aö, var í miöju New
Forest héraSsins—leigSi eg gamlan vagn frá næsta
gestgjafahúsi og ók af staö. Maöurinn sem flutti mig,
haföi búiö i nágrenninu al!a æfi sína, yfir 70 ár, og
honum virtist þaö spaugilegt, aö hann haföi aldrei
komiö til Southampton, sem var aö eins í tíu mílna
fjarlægS.
Og þaö, aö húka alla æfi sína á sömu þúfunni, er
sá slöur ensku þjóöarinnar, sem eg ekki skil. Mér
finst,—en eg vil ekki halda því fram aö eg dæmi rétt
—aS sá maSur gæti eins vel veriö dauöur, sem aö eins
þekkir heiminn á 20 milna svæöi. Mér finst þaö
benda á áhugaleysi um allar aSrar manneskjur, þaö
er eins konar moldvörpu tilvera, sem hvorki er til
skemtunar né skrauts. En um leiö, ef allir menn væru
aS feröast, hvaS yröi þá af velmegun Eng!ands? Þetta
er sterk mótsögn gegn minni skoöun, verö eg aö
viöurkenna.
ViS vorum komnir hér um bil tvær milur ále'Sis,
þegar mér datt í hug aö spyrja ökumanninn um þaö
pláss, sem viS vorum á leiöinni til, til þess aö komast
eftir hvaö. hann vissi um þaS. Máske hann hafi þekt
föSur minn, hver veit? datt mér í hug.
Mér til undrunar var hann naumast búinn aS
heyra nafniö, þegar hann varS svo skrafhreyfinn, eins
og honum aS líkindum var mögulegt.
“Hatteras. EruS þér einn af þessum Hatteras?
En, en, minn góöi, ungi vinur, hverjum gat dottiö slíkt
í hug”.
“ÞekkiS þér þá nafniö svo vel?”
“Já, auövitaö, eg þekki nafniS vel. ÞaS þekkja
allir hér í nánd. Fyrst var hinn gamli squire Jasper
og sonur hans, herforinginn, sem drepinn var í fram-
andi landi í uppreist—og hr. James—”
“James—þaS var nafn fööur mins. James Dymoke
Hatteras”.
“Þér, sonur hr. James, þér segiö þaö ekki. Jú, vist,
jú! Hr. James, já. Hann sem prætti viö gamla
squlrinn og fór til framandi landa. Hverjum gat dottiö
slíkt í hug ? Já, þaS er undarlegt. Sir WiIIiam mun
veröa mjög glaöur, þegar hann sér yöur, þaö er eg
viss um”.
“S r William? Hver er þaS?”
. “Hann er sá eini, sem eftir er. Hann býr á ættar-
óöalinu nú. En þaö hefir veriö mikiö mótlæti sem sú
fjölskylda hefir orSiö fyrir siöustu árin”.
Nú breytt’st landslagiS. Viö vorum komnir yfir
sléttuna og ókum upp dálitla hæö, svo niöur eftir henni
hins vegar, þar sem vegurinn breyttist í skrautleg
trjágöng. Fögur og hávaxin álmtré stóSu til beggja
hliöa vegarins, og stóru greinarnar þeirra náöu sam-
an. Fyr'r framan okkur, gegnum eyöu í laufskóginn,
sáum viö ána renna í mörgum bugöum, og á bökkum
hennar stóöu litlu þorpshúsin, þangaö sem viS ætluö-
um, en grái, gamli kirkjugarSurinn teygöi sig hátt upp
yfir þau.
Hér var alt svo rólegt og friösamlegt, og í fyrsta
sinn eftir aö eg kom til Englands, fanst mér landiS
fagurt. Mér fanst eg gæti lengi horft á þetta unaSs
ríka pláss
Þegar viö vorum komnir ofan af hæöinni og höfS-
um fariS yfir hom nokkurt, sá eg fyrir framan mig
breiöa og sterka steinbrú. Hins vegar viS hana stóö
gamalt gestgjafahús, meS dyraspjaldi dinglandi yfir
innganginum, gagnvart því stóö lítiö og hrörlegt hús
milli tveggja jámgrinda. Grindumar eSa hl!SiB voru
8 fet eSa meira á hæS, og til beggja hliða voru háir
steinstólpar, og ofan á þeim stóSu fomynjur höggnar
út úr steini, sem héldu á skjölum í klóm sínum og litu
mlkillátar niöur á göngumanninn. Fyrir innan hliöin
var bugSóttur trjágangur sem hvarf inn í skóginn.
Án þess aö spyrja mig um þaö, ók gamli maöurinn
inn í garöinn hjá gestgjafanum, og þegar hann var
búinn aö rétta hestasveini taumana, stökk hann ofan
úr vagninum. Eg geröi þaö lika, og spurSi svo um
nafnlö á plássinu fyrir innan járngrindahliSin. Gamli
vinur minn leit fyrst hissa á mig, en þegar hann mundi
aö eg var ókunnugur, sagöi hann:
“ÞaS er Hatteras höllin, sem eg sagði yöur frá.
Þar býr Sir William”.
Svo þaö er þá plássiS þar sem faöir minn var
fæddur?”
Hann kinkaöi kolli, og um leiö sá eg hestasveininn
standa kyrran og horfa á mig undrandi.
Nú, fyrst þaö er þannig”, sagöi eg og tók göngu-
stafinn minn ofan úr vagninum, “þá ætla eg aS fara
aö skoöa staSinn nákvæmar. Þér geriS svo vel aö
bíöa min hér, vinur minn, og fara ekki neitt, fyr en eg
kem aftur”.
Hann gekk þegjandi burt, en eg gekk aS dyravarö-
arhúsinu og inn um lítið hliö hjá því og þaBan inn á
akveginn. VeSur var hiö fegursta og sólin breiddi
geisla sina á veginn. Til hægri handar var þéttur
skógur, en t:l vinstri breiBar engjar og fiskitjöm. Eg
mun hafa gengiS næstum mílu gegnum skóginn, áöur
en eg sá bygginguna.
Og hvað sá eg? Þegar eg yfirgaf trén, sá eg
hinn fegursta skemtigarö sem hugsast gat. " Hópur
íjartardýra var rólegur á beit rétt fyrir framan mig;
skógarvöröur sat undir hárri eik og neytti dagveröar
síns, og bygg.'ngin blasti viö mér bak viö grasríkan
völl.
ÞaS var stór bygging úr gráum steini, næstum
ferköntuö, en meö mörgum steinsúlum og homoddum,
akvegurinn aö henni var boginn, og á grasflötinni
fyrir framan hana voru mörg falleg tré. Eg haföi
heyrt talaö um skrautleg heimili á Englandi, en þetta
var það fyrsta sem eg sá í sveit úti. Og aS hugsa sér
aS þarna var faðir minn fæddur, og aö forfeöur mínir
höföu búiS þama öldum saman. Eg stóö og staröi
undrandi á höllina.
raðir minn var maSur fáoröur, og þó hann stund
mm-
inn
um segði okkur frá strákapörum sinum þegar hann
var ungur, aö faSir sinn heföi veriö strangur og látiö
sig i skóla, þegar heimiliskennarinn réSi ekki viö sig,
þá kom okkur ekki til hugar aS hann væri af aöals-
ættum, eöa tilheyrði fjölskyldu, sem ætti annaS eins
hús og þetta.
Eg kveiö fyrir aS finna húsbóndann og segjast
vera í ætt viS hann, án þess aS hafa nokkur sönnunar
skirteini. En samt sem áöur gekk eg gegnum garöinn
heim aö húsinu. Á Ieiöinni tók eg eftir því aö alt var
vanrækt. Gatan full af illgresi, engin vagnspor sjá-
anleg í henni, hlemmar fyrir mörgum af gluggunum
og víöa rúSur brotnar. Þegar eg kom aö dyrunum
hringdi eg, og beiS svo eftir því sem vera vildi.
Eg heyröi undir eins gengiS til dyra, lykli snúið
og stóru dymar opnaðar. Gamall maöur, ekki yngri
en 70 ára, stóS fyrir framan mig í fatnaöi, sem upp-
haflega haföi veriS svartur, en nú var orSinn grænn
af elli. Hann spuröi hásum róm hvaS eg vildi Eg
spuröi hvort Sir William Hatteras væri heima. Hann
kvaöst skyldi spyrja um þaö og fór inn. Fimm .
útum siSar kom hann aftur, og benti mér að koma
meö sér.
. Anddyfie svaraSi fyllilega til ytra útlits bygging-
arinnar, hátt og rúmgott. GólfiS var úr eik, en orSiö
næstum svart af elli, veggimir fallega þiljaöir og mynd-
skormr, og hér og þar héngu herklæöi. En myndar-
legastur af ollu var stiginn. Hann var nógu breiður
og nogu sterkur fyrir vagn meö f jórum hestum fyrir
stóru súlurnar og handriöiS var snildarlega myndskor-
iö. I miSjum stlganum var pallur, og frá honum Iá
stigmn til hægri og vinstri.
I veggnum yfir pallinum var fallegur gluggi meS
lituðu gleri, og í m!Sju hans var sama skjaldarmerkiS
og eg hafði séð yfir hliðinu. Fegurri höll en þessa
gat enginn maöur óskaö sér að eiga, en hér var sama
vanrækslan og annarsstaöar. Þegar eg var búinn aS
líta á þetta, var fylgdarmaður minn kominn að dyrum
í hinum enda anddyrisins, og þegar hann var búinn
aS opna þær, benti hann méf aS koma inn og þan
gerSi eg, þar fann eg gamlan hávaxinn mann, miöjr
hörkulegan.
Hann var í gömlum, svörtum fötum, með hvítan
klút um hálsinn. Andlitið langt og fremur magurt,
hakan og efri vörin rakaðar, stuttklipta kinnaskcggíð
naöi frá munnvikunum upp á móts viS hvössu fálka-
augun hans. Hann gat veriS 75 ára, en var þó e’I'-
c'gri. Meö lágri, leiðinlegri rödd bauð hann mig vel-
kommn og benti á stól, en stóö sjálfur.
, Þjónninn sagði mér að nafn yðar væri Hatteras:”
Ja, svo er þaö. FaSir minn var Tames Dymoke
Hatteras ’. '
Hann horföi hörkulega á mig hér um bil eina
minutu, en sýndi enga undrun. Hann studdi höndum
saman a þann hátt aö fingurgómarnir mættust—sem
hann hafði vaniö sig á þegar hann var að hugsa um
eitthvað, er eg seinna varð var viS,—og sagði hátíðlega:
‘James var yngsti bróðir minn. Hann hagaöi sér
illa í Englandi og var því sendur til útlanda. í
Astralíu HfSi hann sem prins um tíma, en siðan höfum
viö ekkert heyrt af honum. Þér eruö máske sonur
hans og máske ekki. Eg hefi engar sannanir”.
“Þér hafið drengskaparorö mitt fyrir því”, svar-
aöi eg gramur, “ef þér þurfiö fleiri vitnisburöi, þá
hefi eg latneska bók meö hans eigin handar nafni, og
sönnun þess aS hann gefur mér bókina”.
“Er þaö ein útgáfan af Catullus?”
“Einmitt. Það er Catul’.us”.
“Þá verö eg aö biöja yöur aö færa mér hana hiö
fyrsta. Bókin er mín eign. Eg borgaBi 18 penca fyrir
hana um kl. 11 f. hád. þann 3. júlí 1833, hjá bóksala
J°hn Burns, Fleet stræti, London. BróSir minn tók
bókina frá mér viku seinna, og síöan hefi eg ekki haft
efni á aö fá mér aðra”.
‘ Þér viöurkenniö þá að þessi bók sé sönnun þess,
að faöir minn sé sá, er eg segi aö hann sé?”
“Eg viöurkenni ekkert. HvaS viljið þér mér?
Hvers vegna komuö þér hingaö ? Þér sjáiö aö eg er
of fátækur til að geta gert ySur greiöa”.
“Eg bið ekki um neina hjálp, hvorki í einu né ööru
tilliti. Eg er Ástraliubúi og nógu ríkur til aö vera
sjálfstæður”.
“Ó, þaö er nokkuö annaö. Þér eruð frá Ástralíu.
HvaS höföuð þér þar fyrir stafni?”
“Eg hefi verið gullnemi, perlutínari og skipaút-
gerSarmaður”.
Hann nálgaSist mig og var þá svo lymskulegur aS
undrum gegndi, en þaö hefir eflaust átt aö hafa góö
áhrif á mig.
“Gullnemi, nú; og periutínari, já, já. Og þér
hafið veriö heppinn í fyrirtækjum yöar?”
“Mjög heppinn”, svaraði eg, sem grunaSi hvernig
eg ætti að koma mcr í mjúkinn hjá þessum gamla
fausk. “Eg er viss um að Eng!ands banki borgaði tiu
þúsund punda ávísun frá mér”.
“Tíu þúsund pund! Tíu þúsund pund! Svei, svei’
Hann gekk aftur og fram um gófliö og leit til mín
hornauga, eins og hann vildi sannfærast um hvort eg
talaði sannleika.
En heyrlö þér, frændi”, sagöi eg. "Þetta er ekki
aS bjóöa soninn velkominn, þess bróöur, sem fyrir
löngu hefir yfirgefiö heimiliö”.
Þér megið ekki vænta mikils af mér, eg er blá
fatækur og hefi yfir engu aS ráöa nema þessu húsi,
sem er í hrörnan”.
Mig fór nú að gruna ástæöuna til vanræks’.unnar,
og stóö upp af stólnum.
Föðurbróöir, «því það eruS þér áreiðanelga, hvaö
sem þér segiö, eg verö aö fara, eg ætla ekki aö ama
yöur lengur með nærveru minni. Eg ætla að fara til
gömlu kirkjunnar og tala viS prestinn. Svo fer eg
héöan alfarinn og sé yður aldrei aftur”.
Nei, nei, þér megið ekki fara á þenna hátt, og
iér megiö ekki ta!a viS prestinn, hann er vondur maS-
ur og talar illa um mig, en eg skal jafna sakir viö hann
enn þá. Þér verð.S aö boröa hádegisverð meö mér,
og þangaS til hann er á borö borinn, skal eg sýna ySur
húsiS og eignina”.
Þetta var þaö sem eg óskaBi mér, enda þótt mig
langaöi ekki til aö boröa meS honum.
Hann lét á sig hatt og gekk út, en læsti á eftir sér
með lykli og stakk honum í vasann. Svo gekk hann
UPP fa.lega eikarstigann upp á pallinn, sem var stór
og rúmgóSur, þar héngu á aö gizka 100 fjölskyldu-
myndir, þaðan gekk hann að herbergisdyrum og opn-
aSi þær, á miSju gólfi þar inni stóð stór himinsæng.
Eg spurði hvers konar herbergi þetta væri.
“í þessu herbergi eru ailir fæddir, sem tilheyra
fjölskyldu okkar”, sagði hann. “Hér er faðir yöar
fæddur”.
Eg athugaði herbergiS nákvæmlega, og fanst ótrú-
legt að hann væri fæddur hér, þegar eg endurkallaði
í huga minn kringumstæSur hans. Gam!i maöur’nn
hefir séð efann á svip mínum og fundið sig neyddan
til aö segja eitthvað.
Já, James, þú varst alt af kátur, en óstöðugur
piltur. Eg man vel eftir þér. Eg man aö þú barðir
mig tve:m dögum áöur en þú fórst, svo eg fékk blóð-
nasir, og sama morguninn og þú fórst, fékstu hjá mér
hálfan dal, sem þú borgaðir aldrei”.
Eg tók hálfan dal úr vasa mínum og rétti honum,
hann tók viö honum, leit blíS!ega á hann og stakk hon-
um í vasann, tók hann upp aftur, hugsaöi sig um og
rétti mér hann aftur.
“Nei, nei, ungi vinur, geymiö peninga yðar. Þér
getið sent mér Catullus”. TautaSi svo viö sjálfan sig
án þess aö vita að hann talaði hátt. “Það var góö
útgáfa, og eg efast ekki um aö þaö megi selja hana
nær sem helzt fyrir fimm shilllngs”.
Viö gengum frá einu herbergi til annars, þau voru
hvert ööru lik, en yfir höfuö var bygging þessi yfir-
buröa hentug og fögur, heföi hún haft góöa hiröingu.
Ilann sagöist hafa aö eins tvo þjóna, gam'.a manninn
og matreiöslukonuna, og kvaöst ekkert kaup hafa get-
aS goIdiS þeim í mörg ár.
Frá aðalbyggingunni gengum við aö hesthúsunum.
Þau voru stór og nóg pláss fyrir 30 hesta og eins
marga vagna í skýlunum til beggja hliða. Þar var
vanrækslan enn meiri en í höllinni, og alt fult af mús-
um, vö.skum, ormum og öðrum kvikindum.
En nú var tími til aö boröa hádegisverö, svo viö
gengum aftur til hússins. Maturinn var á borö borinn
í sama herberginu og eg kom fyrst inn i; hann var
óaðfinnanlegur, en naumast samboSinn eiganda slíks
húss. Vatn var borið inn til að drekka með matnum,
en eg sá að gamli maðurinn hugsaöi sig um, hvort
hann ætti nú aS vera eyðslusamari.
Jú- iiann stóö upp og baö afsökunar, fór út og kom
aftur meö afar litla rauSvinsflösku, hann fylti glas
handa mér, eg bjóst ekki viö þessari greiöasemi án
þess að eitthvað lægi bak vif5, og eg gat rétt til.
“Broðursonur”, sagSi hann, “voru það tíu þúsund
pund sem þér sögðust eiga?”
Eg kinkaöi kolli. Hann leit feimnislega til mín og
i.æskti sig, til þess aö fá tíma til umhugsunar. Þegar
hann sá að eg tæmdi glasiö, fylti hann þaö aftur og
stundi og hallaði sér svo aftur á bak i stólnum.
Og eg Iicfi skilið yður svo, aö þér væruö fjöl-
skyldulaus ?”
Já, eg er aleinn. ÞangaS til eg fann yöur í dag,
vissi eg ekki aö eg ætti nokkurn ættingja á jörðunni.
Eru þeir fleiri?”
Engin sála—aS undantekinni Gwendólínu”.
Gwendólinu!” hrópaöi eg. “Hver er hún;”
“Dóttir mín—frænka yðar. Einkabarn mitt. Vilj-
iS þér sjá hana;
“Eg vissi ekki aö þér áttuö dóttur. Auðvitáö vil
eg sjá hana”.
Ilann gekk frá borSinu og hringdi. Gamli þjónn-
inn kom inn.
“Segöu konu þinni aS koma meö Gwendólínu
hingaö”.
“Ungfrú Gwendólínu hingaö ?
vara yöar”.
Þaö er ekki al
“Asni, flón, heimskingi!” orgaði gamli maðurinn
fokvondur. “Komdu meö hana umtalslaust, eöa eg
skal kenna þér”.
Þegjandi gekk gamli maöurinn út, en eg baö un>
skýringu.
“Góöur þjónn er hann, en mesti þorpari. AuBvit
aö veröiö þér aö sjá dóttur mína, mína fögru dóttur
Gwendólinu. Hann er líklega hræddur um a5 þér
gerið hana hrædda. Ha, ha. Hræöa mina undarlegu
fallegu, litlu dóttur. Ha, ha”.
Ekkert er mögulegt aö hugsa sér jafn ilskulegt og
hlátur þessa gamla manns. Meðan eg hugsaöi um
hvemig dóttir hans l!ti út, heyröi eg fótatak í gangin-
um, svo kom gamla konan inn og laut frænda mínum
kurteislega. Hann stóö upp og gekk aö ofninum meö
sama ógeðsfega brosið á vörunum.
“Nú, hvar er dóttir mín?”
“Sir William, er þetta alvara yöar?”
“AuSvitaö. Hvar er hún?”
Sem svar lauk gamla konan upp dyrunnm og kall-
aöi fram i ganginn:
“Komdu inn, kæra vina mín. ÞaS er alveg rétt.
Komdu nú inn, þú ert góö”.
En stúlkan kom ekki, svo gamla konan varð aö
fara til hennar og draga hana inn. En, eg veit ekki
hvemig eg á að lýsa henni.
Hún var á aö gizka 3 feta há, klædd lélegum fatn-
aSi. HáriS var ógreitt í f’.ækjum um alt höfuöiö, aug-
un of stór fyrir andlitiö, og á annari kinninni sást
greinilega skegg, sem náöi niður aö höku. Andlits
drættimir voru allir skakkir, og hljóöiö sem hún lét
heyrast frá sér, líktist meira ýlfri viltra dýra en manns
rödd.
Þessi sýn var sannarlega viðbjóðsleg, en þó var
katma og haS fööur hennar enn verra.
SjáiB þér , hrópaBi hann, “hefir nokkur maöur
eignast jafn aSIaöandi dóttur? Er hún ekki falleg?
Er hún ekki hæf til aö giftast fursta? Er hún ekkl
sá rétti erfingi þessarar eignar? Munu ekki hertogar
og lávaröar koma hingaö og biöja hennar; Ó, þfi
mín fagra perla! Þú—takið þér hana burt—áöur en
eg geri henni nokkurt mein”.
Hann var naumast búinn aö tala þessi orö, þegar
gamla konan ýtti henni snöktandi út úr dyrunum.
Þegar þær voru famar, settist frændi mlnn viS
borSið og fylti glasiö mitt enn á ný og stundi. Mér
heföi þótt gaman aö vita hvaö nú kæmi, en eg þurfti
ekki lengi aö bíöa eftir því.
‘Nú vitiS þér alt. Þér hafiS séS heimili mitt, þér
hafið séö fátækt mína og þér hafið séö dóttur mma.
HvaS hugsiS þér um þetta?”
“Eg veit ekki hvaö eg á aö hugsa”. ,
“Þá skal eg segja yður það. Dóttir mín þarf lækn-
iseftirlit, hún þarfnast nákvæmrar hjúkrunar, en hún
getur hvorugt fengiö hér. Eg er of fátækur til aö geta j
hjálpað henni á nokkum hátt. Þér eruö, eftir því sem !
jér segiS sjálfur, ríkur maður. Eg hefi í dag viður-
kent yður sem ættingja minn, án þess aö koma með
nokkum efa. ViljiS þér hjálpa mér? Viljið þér gefa
tusund pund, svo séö veröi vel um dóttur mína? Eða
tvö þúsund pund, sem væri enn betra?”
“HvaS er þaö sem þéír viljið?” hrópaði eg undrandi
yfir ósvífni hans.
“Viljiö þér gefa dóttur minni þúsund pund, svo
hún geti notið hjúkrunar og eftirlits?”
Ekki einn penny!” hrópaði eg. “Þér eruð fyrir-
litlegur, gamall féníSlngur. Og nú skuluð þér fá að
áeyra álit mitt á yöur”.
Og þaö sagði eg honum líka. Eg las yfir honum
já lýsingu á sjálfum honum, sem hann haföi alJrei
heyrt á æfi sinni fyrri, og gleymir liklega ekki strax.
Hann sat kyr, fölur af re:ði, en augun loguðu og
hendurnar skulfu af takmarkalausri vonsku. Þegar
eg var búinn, skipaði hann mér að fara. Eg hlýddi,
greip hattinn minn, gekk gegnum anddyriö, út um
dyrnar og út í hið ferska loft.
En eg fór ekki kveðjulaust. Þega reg lokaði dyr-
unum, heyrBi eg glugga opnaðan, og þegar eg leit við,
stóð frændi minn uppi á loftinu og krefti hnefann til
Fáið það nú!
Það er eitthvað við þcnnan
bjór sem gerir hann næring-
argóðan. Hjá öllum vlnsöium
eða hjá
E. L. DREWRY, Ltd.
WINNIPE G
j\| A RKET ] | OTKL
viö sölutorgiC og City Hall
$1.00 til $1.50 á Cfag
Eigandi: P. O’CONNELL.
Fumiture
Overland
FULUíOMIN kkxsi.a vkitt
BRJKPA8K111 nrsi
—- —og öðrimi—
VERZLUNARP1U:H K.ICKINUM
$7.50
A heimlll yCar ge >i v-V k.m ySur
og bOrnum yðar- pVstt
AC akrifa gðt iuslnexs" 'jrðf
Almenn lög. •glý-ningar.
Stafsetning <r Vtritun
Otlend orCatt \t.
Um SbyrgCir og reio*.
Innheimtu meC pðstl.
Analytical Study.
Skrift. Ymsar reglur.
Ca,d Indexlng. Copytng. j
Fillng. Invoiclng. Prrtfarkalestur
Pessar og fleiri námsgreti.Hr ken.1-
ar. FyillC Inn nafn y«ar I eyCurnar
aB neCan og fáiC meirl uppiy8ingai
KLIPPID 1 SUNDUR HJER
Metropolitan Businese Instltute
604-7 Avenue Blk.. Wl„n)|,eg.
SendlC mér upplýslngar
um fullkomna kenslu meC piSstl
nefndum námsgreinum. p»C er »-
skillC aC eg sé ekkl skyldur til aC
gera neina samninga.
Nafn ..............j.
Helmili ..........
StaCa ....
min.
“Burt úr mínu húsi—burt úr mínum garöi, annars
skal eg fá lögregluþjóninn til að reka yður burt. Þér
komuð hingaS til að stela. Þér eruð ekki bróSursonur
minn. Eg viðurkenni yður ekki. Þér eruð almennur
svikari, féglæframaSur, þrælmenni. Burt með yður”.
Eg fór og gekk beina leiS til prestssetursins' og
náði tali af prestinum. Elg sagöi honum hvað frani
hefði farið og spuröi hvort nokkuö væri mögulegt að
gera fyrir frænku mina.
“Eg held það sé vonlaust, hr. Hatteras. Gamli
maðurinn er voðalegur, og þar eö hann á hálfann bæ-
inn og hverja ekru jaröar hér í kring, þá erum við
sífelt hræddir viö hann. Við getum c%iga kröfu gert
til dóttur hans, nema ef sannað yrði að hann mis-
þyrmdi henni, svo eg held aö ekkert sé haégt aö gera”.
Þannig endaöi fyrsti samfundur okkar frændanna.
Frá prestinum gekk eg til gestgjafahússins. Hvað
átti eg að gera? Siðan kærasta mín fór, var London
mér einskis virði og aðrir bæir ekki betri. Nú varð
mér litið á auglýsingu á veggnum:
Til sölú eða til leigu duggan “Enchantress”,
10 tonn, menn snúi sér til Screw & Matchem,
Boumemouth.
Þetta likaöi mér. Eg þráði heitt að geta andaö ab
mér sjávarloftinu aftur. Nú var lika hagstætt veður
til siglinga. Eg ætlaöi að fara til Boumemouth og
skoða skemtidugguna undir e ns, og ef mér geðjaöist
aö henni, að leigja hana fyrir einn mánuö eöa lenguv.
Þegar eg var búinn aö ráða þetta við mig, fékk eg
ökumann minn til aö flytja mig til járnbrautarstööv-
anna. En ekki datt mer 1 hug aö þetta fyrirtæki vrði
nýr hlekkur i þá viðburöaröö, sem ákveöa átti Íifs-
framtiS mína.
Slímhimnubólga er
'í lœknanleg*
1000 manns vitna þ ð. ItfeS ínœgja
*1 eg segja yður 1 vernig þsð
veiður—fyrir elki r.eitt
Lœknar Dag og Nótt
Láttu engan telja þér trú um, aC
kvalir af slímhimnubólgu sjeu ekkl
lœknanlegar. pser verfta læKnaftar—
eg hef^vissu fyrir þvl og eg hefl sann-
aC það og skal
sanna þér þaC
l'yrlr ekki n-'itt
og gera það taf-
arlaust.—• Hugs-
aftu ekkert um
hvaS þú hafir
reynt og hversu
oft þú hefir org-
ift fyrir vonbrig'S-
um. Eg reyndi
og mishepnaCist
svo árum skifti.
Eg læknaCi mln-
ar eigin þjáning-
ar, vtna minna og
vina þeirra. pús-
undir hafa skrif-
aC þakarorC fyr-
ir það aC þeim var kent hvernig þeir
ættu aC losna viC þjáningar af slím-
himnubðlgu heima hjá eér eCa &
ferCalagi.
pag getur vel skeC, aC til séu tiu
þúsund rangar aCferCir, en ein er
rétt. Eg æski aC láta þig vita um
hana undir eins án nokkurrar borg-
unar.
Ræskingar, spýtingar, hðsti, hnerr-
ar, brjústsviCi, eyrna-uCa, heyrnar-
deyfC, kvef, flökurleiki, höfuCsvimi
eCa höfuCverkur hverfa. KærCu þig
ekert um þaC, hversu útrúlegar T>ess-
ar staChæfingar eru; þa^ er liægt að
sanna þær.
pAD LÆKNADI pJANINGAR MIN-
AR OG VINA MINNA.
þú þarft ekki aC nota áburC eCa
srr.yrsli né rafmagn, né nudd, né böC,
né gufu, né reyk, né sprautanlr né
neitt annaC þess h^ttar.
par sem eg er svona viljugur aS
sýna þér hvernig þú átt aC lnsna viC
slímhimnubélguna og þjáningar, þá
ættir þú aC skrifa mér og láta mig
hjálpa. þér.
Enginn hefir þjáCst meira en eg
gerCi. Eg var afhrak veraHar. en eg
frelsaCi sjálfan mig og vil frelsa þig.
Sannleikurinn kostar ekkert.. paO er
miklu betra fyrir þig en peningagjöf;
þaC þýCir heilsu, hamingju frelmn frá
slímhimnubólgn, sem er verst allra
veikinda.
Uegðu ekkert i hættn nema eltt
pcnny.—þú ert sannarlega reiftubúlnn
að eyCa einum penny t burCargjald til
Láttu mlg vita hvernlg eg get losnað
vlg kvalirnar af slímhlmnubðlgunnl
fyrir ekki neitt. Sendu mér bréfið
tafarlaust.
SAM KATZ, Sulte 2587
142 Mtitual St., Toronto, Ott