Lögberg - 16.03.1916, Síða 5

LÖGBERÖ, FIMTUDAGINN 16. MARZ 1916
5
TIL AKURYRKJU-BÆNDANNA!
Sendið oss korn yðar vér borgum yður fyrir-
fram peninga út í hönd fyrir það.
ISLENZKIR HVEITIKAUPMENN
The Columbia Grain Co., Limited
Talsími .Muln H:5S. 2-12 Graln Kxclianfte nullding, Wlnnlpeg.
Tuttugu og tveggja ára trú þjónusta í þarfir kornyrkju-
. manna stendur á bak við nafnið:
Herbert H. Winearls
Aðal skrifstofa: Útibú:
237 Grain Exchange Union Bank Building
WINNIPEG BRANDON
Eins og a8 undanförnu er mér ant um að komast að sem beztum kjörum
fyrir mína gömlu viðs áftamenn og geta orðið mörgum nýjum að liði í ár.
SKRIFIÐ EFTIR WINE4RLS: “HELPFUL HINTS TO GRAIN SH PPERS”. NÝ 0TKOMIÐ. KOSTAR IOc. VIÐSKIFTAMENN k FÁ KVERIÐ ÓKEYPIS. ÞAÐ SPARAR YÐUR PENINGA.

\T * • .. 1 • timbur, fjalviður af öllum
Nyjar vorubirgöir tegundum, geirettur og als-
konar aðrir strikaðir tiglar, hurðir og gluggar til vetrarins.
fComið og sjáið vörur vorar. Vér erumætíð glaðir
að sýna þó ekkert sé keypt.
The Empire Sash & Door Co.
Limited
IIENRY AVE. EAST
WINNIPEG
SEGID EKKI
“KG GET KKKI BOItGAB TANNLÆKNI NÚ.”
Vér vltum, a6 nú gengur ekki alt aB ðskum og erfltt er a8 elgnaat
aklldtnga. Ef til vlll, er osa þa6 fyrtr beztu. J>a8 kennir oas. »era
▼erBum a8 vlnna fyrlr hverju centl, a8 meta glldl penlnga.
MINNIST þess, a8 dalur spsraBur er dalur unninn.
MINNIST þess elnnlg, a8 TENNUIt eru oft melra vlrSl en penlngar.
IIKII.ItltlGm er fyrsta spor tll hamlngju. þvl ver818 þér a8 vernda
TBNNlIltNAU — Nú er tiiulnu—Itér er staCurlnn tll a8 láta gera vlfl
tennur yftar.
Afik.il! sparnaöur á vöuduðu tannverki
EIN STAKAIt TENNUB $5.0» IIVKR KKHTA 22 KAR. GULL
$5.00, 22 KAItAT OULI/l'KNNUR
Verð rort ávalt óbreytt. Mörg hundruS manns nota eér hlð l&ga verB.
UVeitS VKGNA EKKI pú ?
Fara yöar tilbúuu tennur vel?
e8a ganga þær Iðulega úr skorBum? Ef þær gera þaC, flnnlfc þá tann-
lækna. eem geta gert vel vlfc tennur yfcar fyrlr vægt verB.
FO slnnl yftur sjðlfur—Notlð ftmtðn ðra reynalu vora vlft tannlæknlngar
$8.00 HVALBEIN OPIB A KVÖLDUM
JD JB. FARSO.lSrS
McGRKEW BLOCK, PORTAGE AVE. Tnlefénn M. •»». Uppl yftr
Grand Trunk farbréfa skrifetofu.
læknum, ráSlagt af læknum, reynt
af læknum eöa eitthvatS á þá leiö,
og bréf virkilega prentuö frá lækn-
um, sem svo eru al!a vega út prýdd
af lyfsalanum, til þess að verða
honum að liði og auglýsingu.
Stundum er meira að segja logið
upp heilum bréfum og vottorðum
og einhver tdbúin nöfn sett undir
með M. D. fyrir aftan.
Fólkið trúir þúsund sinnum bet-
ur vottorðunum, sem sagt er að séu
frá læknum, en öðrum mönnum;
og er það eðlilegt. Með þessum
svikum eru lyfin seld og útbreidd.
Stundum eru meðala prufurnar
sendar læknum með einu vissu
nafni, en svo se’.dar almenningi
með oðru nafni. Þann g vaF-lækn-
ir einn sem bjó til meðal er hann
nefndi “Hydrocine”, þegar hann
sendi læknum af þvi prufu, og var
það við tæringu. En þegar hann
seldi það fólkinu hét það “Oxydise”
og læknaði alt; hafði hann um það
ótal vottorð lækna. Þessi læknir
hét Dr. Charles P. Robert’s, og var
liann rekinn úr læknafélaginu.
Annar læknir bjó til meðal við
tæringu einnig. var læknum send
af þvi prufa og það kallað “Aiesol”,
en þegár það var sent út á meðal
almennings til sölu, hét það “Re-
Store All” og læknaði svo að segja
alt mögulegt og ómögulegt.
Þess ber að gæta í þessu sam-
bandi að hvert einasta einkaleyfis-
lyf er gróðabrella, ef leynt er hvað
í því er. Það er þá til þess fyrst
og fremst að enginn unnar geti bú-
ið það til og í 'öðru lagi til þess að
geta látið fólk halda að þar sé
meira virði en það í raun
og veru er. Alt sem er leyndar-
dómsfult og óskiljanlegt við meðul
hefir atl af haft sterkt hald á hug-
um fólksins, og það er staðreynd-
ur sannléikur að jafnvel þeir sem
góðum gáfum og skilningi eru
gæddir að öðru leyti og varfærnir
eru 5 viðskiftum trúa svo að segja
hvaða vitleysu sem er, þegar um
þetta er að ræða. Má vera að sum-
ir rengi þetta, en það er samt satt,
og efast eg ekki um að ef vel er
leitað, þá finnist þess dæmi i hverj-
um bæ og hverri sveit.
Einkaleyfis lyf jasalarnir vita
þetta, og er þessi veikl-eiki fólksins
mesta gróðavatn á svikamylnu
þeirra.
Þess 'ber vel að gæa, að aklrei
hefir nokkurt áreiðan’.egt og gott
meðal verið búið til og haldið
leyndu, til þess að geta selt það
fyrir uppskrúfað verð. Það út af
fyrir sig að meðalssamsetningu er
haldið leyndri er ótviræð sönnum
þess að það -er sviksamlegt. Sam-
setningu ósvikins meðals' þarf al-
círei að leyna. Þau mæla með sér
sjálf, þegar þau hafa verið reynd.
Þessvegna er það að þegar ærleg-
ur maður finnur upp meðal eða
einhverja samsetningu sem mikils-
verð reynist, þá lætur hanna hana
á markaðinn með fultri forskrift,
segir óhikað hvað í henni er og
hlutföll efnanna. Má í þessu sam-
bandi nefna “Chloroform” og önn-
ur svefnmeðul sóttvarnarmeðul,
bóluefni. blóðvötn o.fl. Þetta eru
meðul sem eru á opnum markaði
og allir vita hvað er i sem vit hafa
á; þar er engu að leyna og þau
i.
seljast samt; af hverju? af því þau
eru reynd að því að vinna það sem
þeim er ætlað.
Til þess að selja sem mest og
græða sem mest er venjulega um
að gera að blekkja fólkið sem mest
og verður það síðar sýnt i þessari
grein hversu langt er farið í þeim
efnum og sannleikur og ráðvendni
látin sitja í lægra sæti en skrum og
lygar.
Þar sem mikið hefir þegar verið
sannað af hégóma. svikum og fjár-
drætti i sambandi við ])au fáu
einkaleyfislyf sem rannsökuð hafa
verið, er það þá ekki liklegt að hið
sama eigi sér stað með hin, sem
enn liafa ekki verið skoðuð? Til
hvers er efni og samsetning þeirra
leynt? Aðeins til þess að græða fé
og blekkja almenning. Astæðan
getur ekki verið önnur en sú.
Margar af þessum skrum auglýs-
ingum og vottorðum og bréfum, eru
búin til af mönnum, sem árum
saman hafa lagt fvrir sig þá at-
vinnu að blekkja fólkið með þess
-konar samsetningl Læknir einn
sem Dr. Hale heitir hefir t. d. verið
fjórum sinnum sannaður að sök um
hræsni og lýgi i þessu efni. Hann
hefir búið til login vottorð og
skrumauglýsingar.
Sum vottorð eru án efa sönn, en
þess ber að gæta að meiri partur
alls þess sem að fólki gengur, lækn-
ast af sjálfu sér án nokkurra með-
ala. Auk þess eru þeir margir sem
læknast af ímyndun; trúnni á þau
meðul sem þeir eru að neyta eða
þær reglur sem þeir eru að fylgja.
Eg þekki mann í Lundúnaborg, sem
var gefið glas af kjötseyði; hann
tók af því svo litla skamta að tæp-
lega gat haft nokkur áhrif. Eftir
nokkra daga kom hann til læknisins
og sagði: “Dæmalaust er það gjott
meðal, sem þú hefir gefið mér,
herra læknir; eg er rétt að segja
orðinn albata. En heyrðu mér;
Pöddurnar í flöskunni hljóta að
vera ástæðan fyrir því livað meðul-
in eru sterk.” - Læknirinn fór að
rannsaka þetta og fann það þi út
að tappinn hafði farið úr glasinu
og nokkrar veggjalýs komist ofan
í það. Sjúklingurinn hélt að þær
væru partur af meðalinu og tók
þær inn með og varð gott af.
(Frh.).
Skýring.
Vinur minn, séra Rúnólfur Mar-
teinsson, hefir i “Lögbergi” 24. þ.
m. andæft nokkrum atriðum i rit-
gerð minni Hvert stcfnir, i síðasta
blaði “Sameiningarinnar”. Til að
varna misskiltiihgi, skulu hér lagð-
ar fram fáeinar athugasemdir.
1. Það er ekki að vekja deilur,
þótt lagt sé orð í belg um það mál,
sem tnest hefir rætt verið allra
mála nú á siðustu tíö, nema svo,
að til þess sé ætlast, að enginn tali,
sem i einhverju atriði hefir frá-
brugðna skoðun á málinu við þann,
sem áður hefir látið til sín heyra i
blöðum og á mannfundum.
2. Ekki “hegg eg nærri” skól-
anum, heldur hlúi að honum, sem
hezt eg get, með því að henda á
þann eina veg, sem fær er, svo vér
og niðjar vorir getum haldið sam-
an, en ekki tvístrumst í allar átt.'r.
Skólanum veitir ekki af sameinuð-
um kröftum þess smáa mannfélags
sem gerir hann úr garði. Njóti ekki
skólinn stuðnings ungu kyns’.óðar-
innar, þá deyr hann. En megin-
atfiðið i fyrra þætti ritgerðar minn-
ar, var að sýna þá nauðsýn sem
ber til þess, að halda þeim parti
ungu kynslóðarinnar kyrrum hjá
oss, sem ekki kann til hlýtar ís-
lenzku, eða giftist saman við hér-
lent fólk, með því að viðhafa þar
enska tungu, sem hin ekki kemst
að. Stefnubreyting í kirkjufélag-
inu er þetta ekki. Það er náttúr-
legt fram])róunar’.ögmá 1. Breyttar
kringumstæður gera þetta óhjá-
kvæmilegt. Það er annað nú, en
var meðan alt var íslenzkt. Það
má af mörgu sjá, hvert í þessu efni
stefnir. Til dæmis má þess geta,
að fast að helmingi þeirra heimila,
sem til var stofnað á siðasta hálfu
öðru ári með hjónavigslum í stærsta
söfnuði kirkjufé’.agsins, verða að
sjálfsögðu ensk, fyrir þá sök, að
ekki var þar nema annar málsaðali
hjónabandsins íslenzkur. Svipað
er sumstaðar annarsstaðar. Nú
vil eg að þetta fólk og afkomend-
ur þeirra, og alt annað fólk af ís-
lenzku bergi brotið, haldi kirkju-
lega saman. Það eitt er mitt mesta
áhugamál. Til þess vil eg verja
veikum kröftum mínum. Og það
er.von mín, að fyrir það verði eg
ekki kirkju minni né stofnun henn-
ar, óþarfari en aðrir. Ojj það er
trú min, eins og eg hefi áður sagt,
að á þann hátt verði oss mest úr
þjóðerni voru. Um það er mér
einnig ant. Og eg vil, að lögð sé
rækt við íslenzkuna. Eg krefst
þess, að hún sé kend á eins full-
kominn hátt og frekast er unt við
skóla vorn, og eg trúi því, að ís-
lenzk fræði muni þar lengi eiga
vermireit, þótt þar fyrir vilji eg
ekki, að hjarta skólans, kristindóm-
urinn, nokkru sinni gleymist.
3. Það má ekki kalla það hótun,
]>ótt eg segði, að eftir þvi, hvernig
tekiö verði undir samvinnu-tilmæli
vor, fari það að miklu leyti, hvert
stefni, að því er snertir aðstöðu
vora viö ættjörðina. Það flýtur af
sjálfu sér, að ef bræðurnir heima,
mót von vorri,' ekki vilja viðleitni
vorri sinna, þá stefnir ekki saman,
heldur sundur. Við það verður
ekki ráðið. Þetta getur mér ekki
annað en fundist full skiljanlegt.
Það er lítið meira í grein minni tal-
ið á bræðuma lieima, en oss hér,
fyrir samvinnuleysi í liðinni tið.
Stuttlega er sögð sagan, og þar
varla margt mishermt. Svo sagðist
eg óska þess, að meiri samvinna
fengist, og um fram alt meiri vel-
vild. Því har eg fram tillögu mina
um sameiginlegt hátíðahald nú á
komandi minningar-ári siðbótarinn-
ar; áleit; að það gæti, ef til vill,
orðið upphaf nýrrar tíðar. Og sú
tillaga var aðalatriði ritgerðarinn-
ar. Má vera, að tillagan sé ófram-
kvæmanleg eða jafnvel heimskuleg.
Hún var þó höfuð-atriðið og ætti
að ræðast, ef nokkuð er á annað
borð rætt um ritgerðina.
ORPHEUM
Ste’.la Mayhew leikur þar aðal-
atriðið í ágætum gleðielik. .Auk
þess verður þar B llee Taylor o.fl.
Miss Mayhew hefir altaf verið
fremst i flokki hvar sem hún hefir
komið fram.
Bronson og Baldwin eru söng-
leikarar með yfirburða hæfileikum.
“The Ýe’low Peril”, “The Chil-
dren of Confuciþs” og fl. verður
einnig le kið á Orphenm. Miss
Gue og Mr. Haw sýna alls konar
dansa og syngja listasöngva.
Robbie Gordon leikur “The
French Clock”, “Spring” o.fl.
Harold Lloyd er talinn mesti
píanóleikari vorra daga.
Jean Challon syngur betur en
hér þekkist áður, sérstaklega í
“That Girí O’ Mme”
WALKER.
Þegar fólkið kemur á Walker
leikhúsið fær það að sjá með eigin
augum hvernig stríðið lítur út.
Það er sýnt þar í hreyfimyndum i
þessari viku. Þar eru sýnlir her-
foringjar 7. deildarinnar. Þar á
meðal Wel’.s, sem misti handlegginn
i orustunni við Ypres og var svo
fjóra mánuði herfangi á Þýzkalandi
Þar eru einnig myndir úr 32. her-
deildinni frá Winnipeg.
“The Silent voice” er leikur
fyrstu þrjá daga vikunnar. Er þar
bæði áhrifamikil og hlæg’leg saga
af einbúa.
“The House of Tears” er þar
hinn part vikunnar, eftir Frank
Dazey. Er þar margt af að læra
og hugsanavekjandi.
GERA OSS MÖGU-
LEGT AÐ FRAM-
LEIÐA PRENTUN
SEM GERIR VIÐ-
SKIFTAVINI VORA
ANÆGÐA
The Columbia Press,
Llmlted
Book. and Comraercial
PrUtert
Phont Gsrrj2íS6 P.O. Bo*3l72
WINNIPBG
Skýrir sig sjálft.
B. B. J.
-Sameiningin.
Herra ritstjóri Lögbergs.
Dr. Slg. Júl. Jbhannesson, ger þú
I svo vel a8 taka eftiríylgjandi leiSrétt-
1 ingu I bla8 þltt Lögberg, 9. Marz
' nstk.
| Tilefnislaus ósannindl eru þa8, aS
eg hafi nokkurn tlma beS18 um 4
kassa af áfengi eSa $30 I peningum
til aS vinna meS á mótl vínbannl I
I höndfarandi kosningum. Sannleik-
urinn er sá, aS eg hefi aldrei gert
kröfu til aS fá einn einasta dollar efca
einn elnasta kassa meS áfengi til aS
vinna me8 I næstu vlnbannskosning-
um. Og grein sú sem Lögberg flyt-
ur eftir Tribune 2. Marz næstl. og um
þetta efnl fjallar, er nálega elntómur
skáldskapur og ekki af g68ri rót.
Vi8 fyrsta tækifæri mun eg svo
biSja Mr. McLean anna8 hvort afc
el8festa þessi ósannindi eSa aftur-
kalla þau.
Narrows P. O., 4. Marz 1916.
Sigurður RaldvinAsun.
The Narrows P.O., Marz 1916.
Herra ritstjóri Lögbergs,
Dr. Sig. Júl. Jóhannesson.
Kæri herra!
Ef þa8 er alvara þln a8 vilja þvo
þann blett af Islenzka þjóSflokknum,
sem falli8 hefir á hann vi8 hina
heimskulegu kröfu, sem eg á a8 hafa
gert á henduc bindindismönnum, þá
tak þú þessa yfirlýsingu. sem eg sendi
hér meS, 1 blaS þitt Lögberg; en eí
þú gerir þa8 ekki, þá skoSa eg þig
sem fjandmann minn, þvl ekki trúl
eg þvl, a8 McLean sé svo djarfu-r afc
ljúga upp svona sögu, fyr en eg heyri
hann staSfesta þa8 fyrir rótti.
En mig furSar einnig rrÁög, aS þú
skulir taka svona flugufíétt 1 bla8
þitt án þess aS finna annafc hvort Mr.
McLean eSa mig.
ASur heJi eg unniS dálItiS fyrlr
kosningar af eigin sannfæringu, t. d.
fyrir Arna Eggertsson, Skúla Sigfús-
son, og aldrei be8i8 um eina flösku
af áfengi eSa einn dal til a8 vinna
heldur þvert á móti, og máttu 1 þvl
efni kalla til A. Eggertssonar, S. Slg-
fússonar, Magnúrar Markússonar og
sveitunga minna; og alt sem eg fór
fram á vi8 McLean, var, a8 hann létl
mig fá þrjár eSa fjórar flö'kur af göSu
vlni til aS halda á mér hita meSan eg
færi a8 sjá kjðsendur og fá þá til afc
koma á kjörstaS og máske gefa þeim
a8 brag8a me8 mér.
En aS eg færi fram á aS fá 48
flöskur af víni og 30 dali I penlngum,
er meS öllu tilhæfulaust og illmann-
leg aBdróttun.
En af gildum ástæ8um er eg ekkl
me8 vinsölubanni; eg neyti aldrei
nema litils af víni, og helzt 1 kulda
e8a kvefi, og hefir þaS gó8 áhrif á
uiig; og hér úti er sama sem ekkert
drukki8 af áfengi.
Nú skora eg á þig aS leiSrétta
þetta á kurteislegan hátt, og met eg
þig eftir þvi framvegis. Og I þvf
trausti, a8 þú ekki bregSist mér, skal
eg flytja málstaS þinn, þegar eg sé
Lögberg næst meS góSri lieSréttlngu
I þessu efni.
Me8 kærri kveSju.
Sigurður Baldvinsson.
Aths.—Þar sem ritstjóra LögSergs
er ámælt fyrir að hafa sagt fréttina,
f nnur hann sig knúðan til að birta
þetta bréf, sem betur en nokkuð ann-
að sannar söguna, enda var hún sögð
af séra McLean sjálfum. Nefnd kos-
in af Stúkunni Heklu, skoraði á Lög-
berg að þýða greinina og birta og
þótti ])að of mikil hlutdrægni að neita
því; þótt kunningi ritstjórans og
flokksbróðir ætti í hlut.—Rt'íít/.
í&MUWE,
ÞESSA VIKU, SEINNI HLUTA
og daglega eftir hádegl
verða sýndar ltrcyfiniyndlr sem
Canadastjórn hefir samþykt ....
aex sýningar af
—IIERDEILDUM CANADA—
pær eru mjög hrífandl og em skýrðar
af Sergt. Ered. Wells, sem þátt tók í
bardaganum við Ypres — sýnt er og
þar scm skifti er liaft á þýzkiun og
öðrum föngum.
Verð að kveldl 5c og 25. e. h. 25c.
NÆiTU VIKU, Mánud:, Þriftjud. og
Miðv.aag, þá leikaþtu Fran is X og Mar-
garite Snow i Ieikrum
„THE SILENT VOICE"
SEINNIPARI VIKUNNAR Fimtu.. Fö«tu-
og Laugardag þá leikur Emily Stevenz I
hinum áhrifamikla myndasýninga leik f
5 ptt um
„THE HOUSE OFYFARS"
eftir Frank Dazry og útbúið af Edwid
Carew
S ó L S K I N.
HEILBRIGÐI.
Einkaleyfis meðul.
Eftir
A. W. Wakefield M.A.M.D.B.C.
í mörgum tilfellum hefir það átt
sér stað með sjúklinga, sem eg hefi
haft undir höndum, að notkun
'einkaleyfis meðala hafa valdið stór-
kostlegu tjóni í ýmsum efnum. Eg
hefi því leiðst til þess við ýms
tækifæri að rannsaka það mál.
Fyrst atliugaði eg hvernig ýms
einkaleyfismeðul voru auglýst og
hvernig þær auglýsingar unnu eöa
hvaða áhrif þær höfðu, og komst
eg skjótt að þeirri niðurstöðu að
auglýsingunum væri þannig hagað
í flestum blöðum og tímaritum að
þær hlytu aö valda stórkostlegum
misskilningi og afvegaleiða fólk á
ýmsan hátt. Þegar eg athugaði
þetta nánar, blöskraði mér að sjá
þessi skaðlegu og jafnvel banvænu
áhríf, sem einkaleyfis meðulin oft
höfðu.
Sannleikurinn er sá að slik með-
ul eru sjaldnast tilbúin i því skyni
að bæta heilsu fólks, heldur til þess
að hrúga saman fé með lítilli fyr-
irhöfn og litlum tilkostnaði. Eru
þau oft og tiðum útbreidd með af-
vegaleiðandi, tviræðum og jafnvel
lognum skrumklausum, sem fá-
fróðir menn og trúgjarnar konur
taka gott og gilt eins og heilagan
sannleika.
Margir einkaleyfis meðalasalar
hafa verið kærðir og sektaðir bæði
á Englandi, í Canada og Bandaríkj-
unum; en þessi þjóðplága heldur
áfram eftir sem áður í skjóli trú-
girni og hugsunarleysis fólksins, og
jafnvel með aðstoð og afskiftaleysi
iæknanna.
Þeir eru i sannleika mjög fáir,
sem gera sér í hugarlund alla þá
ógæfu sem einkaleyfismeðulin leiða
yfir þjóðirnar, og er það einnig af-
arerfitt að fá blöðin til þess að
segja sannleikann því viðvíkjandi,
sökum þess að þau græða fé á því
að auglýsa það. í Bandarikjunum
hefir það jafnvel gengið svo langt
að blöðin hafa neitað að flytja
fréttir inn slys og veikindi sem
sannanlega og beinlírtis hafa leitt
af einkaleyfis meðalatöku. Því
meira sem eg hefi hugsað um þetta,
þvi sannfærðari hefi eg orðið um
skaðsemi ]>ess; tel eg því skyldu
mina að lata fólk vita um það eftir
föngum hvilíkur fjárdráttur, svik,
skrum og beinlínis lýgi ]>að er sem
slikir ylfsalar oft leika.
Einkaleyfis meðul eru tvenns-
konar; fyrst þau sem sýna með
prentaðri frásögn hvað í þeim er
og i hvaða hlutföllum. Þau eru
því öllum til sýnis, bæði læknum og
öðrum og gegn þeim er ekkert að
segja. Hinn flokkuritin eru þau
sem aðeins eru seld fólkinu með
einhverju einkaleyfisnafninu, án
forskriftar eða skýringar um það
hvað í þeim sé og hvað mikið af
hverju. Það er aðeins þessi sið-
ari flokkur, sem hér verður til um-
ræðu og dæmt skal um.
Einn leikurinn sem tíður er i
sambandi við þetta, er sá að eítt-
hvert meðal er samsett við ein-
hverju sérstöku og reynist vel við
því. Eru prufur af því sendar
ýmsum læknum og vbttorð fengin
frá þeim. Siðan er meðalið sent
út á meðal alþýðu og læknisvottorð-
in látin fylgja með gleiðum fyrir-
sögnum, þar sem meðal'ð á að
lækna svo að segja alla sjúkdóma.
Er þar sagt að það sé viðurkent af
4
kent mér að lesa og þekkja þig. —
En mig langar svo til að biðja þig
einnar bónar. Láttu vondu menn-
ina taka pabba og mömmu líka, og
láttu svo enska skipið koma með
þau h'ngað, svo að þau geti lært
um þig, og að við getum öll orðið
samterða til himnarikis.”
Kennarinn varð alveg forviða,
þegar hann heyrði þessa bæn, og
hugsaði mikið um hana. Um
kveldið þegar hann var á gangi um
>ströndina, mætti hann litla svert-
ingjanum.
“Hvað ertu að gera hérna;”
sagði hann vingjarnlega. Dreng-
urinn svaraöi: “Eg hefi verið að
biðja um að Jesús léti foreldra
mína koma liingað og eg fór til þess
að vita hvotr hann hefði heyrt bæn
mina.” Engir foreldrar komu
þetta kveld. Barnið fór á hverjum
degi niður á ströndina að gá að
skipunum sem komu. Eitt kveld
kom hann hlaupandi og dansandi til
Tómasar og klappaði saman hönd-
unum af gleði. “Guð hefir heyrt
bæn mína” sagði hann hvað eftir
annað. “Pabbi og mamma eru
komin!” Svo leiddi hann Tómas
niður á ströndina og sýndi honum
tvo svertingja, sem nýbúið var að
bjarga úr þrældómi. “Þetta eru
foreldrar mínir. Guð hefir heyrt
hæn mina.” Þessi vesalings litli
svertingi trúði á Jesú, þegar hon-
um var sagt, að hann elskaði lítil
börn og hann langaði til þess að fá
foreldra sína til að trúa á Jesú lika.
Margir lit’.ir hvítir drengir heyra
foreldra sína tala um frelsarann, og
svo heyra þeir talað um hann i
sunnudagaskólanum. Þeim er sagt
að hann hafi fæðst í heiminn eins
og lítið ungbarn, og að hann hafi
verið hlýðið og heilagt barn. 1 Og
þegar hann var orðinn fulltíða
maður. ferðaðist hann um kring og
læknaði sjúka, gaf blindum sýn,
heyrnarlausum heyrn; og þessu hélt
hann áfram. Og þessi böni hafa
heyrt hvernig hann að lokum gaf
líf sitt út fyrir þau. Naglar voru
reknir gegnum hendur hans, svo
að hans dýrmæta blóð sem rann,
gæti þveg!ð veslings syndara af
syndum þeirra og gert þá hvítari
en snjó. Og samt eru margir litlir
drengir og stúlkur, sem hugsa ekki
mikið um þetta, sem ekki þakka
honum né lofa hann, eins og vesl-
ings' litli svertinginn. Þetta er
mjög sorglegt. En ekki geta þau
alt af komist hjá því, að ákalla
hann. Ef þau ákalla liann ekki nú,
munu þau ákalla hann síðar, þegar
hann vill ekki svara. þegar náðar-
timinn er liðinn og dyr himnaríkis
lokaðar. Það er aðeins í þessu lífi
að Guð vill fyrirgefa ykkur synd-
irnar. Komið þvi til hans nú og
trúið á Krist og endurlausn hans.
Lítill hjarðsveinn i Afríku
heyrði talað um Jesú, að hann
hefði fæðst sem ungbarn í Betle-
hem, og þessi Iitli drengur sagði
litlum vini sínum þessa indælu sögu,
og var hann líka hjarðsvelnn.
Drengurinn varð svo gagntekinn,
að hann hlustaði með mestu eftir-
tekt og trúði hverju einasta orði,
sem hann heyrði. Hann langaði
til að sjá barnið frá Betlehem. “Get
cg séð hann?” hrópaði hann. “Æ
segðu mér livar hann er.” “Á
stöðinni i Kuruman” sagði vinur
Iians. “Hefur þú séð hann?”
Nei, eg liefi aldrei séð hann, en eg
veit að hann er þar, því að fólkið
syngur þar um hann og talar um
hann.” (Frh.).
Sent af Maríu Hanson, Vestur
Selkirk, Man.
sóXjS^zxnsr.
BARNABLAÐ LÖGBERGS
I. Al{. WINNIPKG. 1«. MARZ 1»IH
Hvað einn drengur gerði.
Þeir voru rtlt að setjast að borð-
inu, tólf drengir, með and’.itin
björt og augun glitrandi af eftir-
væntingu eftir miðdagsverðitium,
sem var fyrir framan þá. Það var
fæðingardagurinn hans Cliffords
Ray, og móðir hans hafði leyft
honum að bjóða ellefu af vinum
hans til miðdagsverðar.
Clifford var elnka barn, og
skrítið eins og það mun sýnast, þá
átti hann þrjár ömmur, en hvern-
ig á þvi stóð að hann átti fleiri
ömmur en vanalega gerist, var
sökum þess að móðir hans hafði
gifst aftur; svo það var móður
hennar og móðir hans föður lians,
og svo móðir hans stjúpföður hans.
En það lifði alt saman í friði og
einingu og hjálpaði hvort öðru til
með að halda upp á Clifford og
skemma hann.
Drengirnir töpuðu engum tima
og byrjuðu að borða matinn sem
var fyrir framan þá. Þeir töluðu
ekki mikið fyrst, þeir höfðu of mik-
ið að gjöra til þess, en þeir voru
ósköp ánægðir.
Þegar þeir voru vel byrjaðir, þá
opnaði Mrs. Ray hurð á litlum
skáp, sem var smíðaður í vegginn.
og sagði brosandi: “Nú drengir,
ætla eg að gefa ykkur ágætt vín,
eg hefi allar tegundir hér. Þið
getið kosið sjálfir í virðingu við
fæðingardaginn hans Cliffords.”
“Ó, þhð er ágætt, mamma”, sagði
C’.ifford, “komið drengið, hvaða
tegund viljið þið?”
Enginn svaraði, svo Mrs. Ray
snéri sér að drengnum sem var ,við
endann á horðinu, George Korner.
Hann var stærstur af þessum tólf
og var vanur að vera á undan í öllu
sem þeir gjörðu.
Þegar Mrs. Ray snéri sér til
hans, þá svaraði hann kurteislega,
en án þess að hika nokkuð: “Eg
vil ekkert, þakka þér fyrir Mrs.
Ray.”
Drengirnir litu á hann undrandi
og Mrs. Ray sagði: “Hvað! ekk-
ert vín? Ó, þú ert svo servitur!
Auðvitað mundi það ekki duga fyr-
ir drengi að gjöra, það að vana sín-
um að drekka; en eitt glas skemmir
þig ekki, það mun bara gjöra mann
úr þér.”
George átti bágt með að stilla sig
um að segja ekki að hann vissi
hvemig manni það mundi gjöra sig
að, hann hafði séð marga svoleiðis
menn. En hann vildi ekki segja
neitt ljótt við Mrs. Ray, svo hann
svaraði kurteislega, en eins ákveð-
ið eins og áður: Nei, þakka þéY
fyrir, mér er ómögulegt að drekka
það, gjörðu svo vel og hertu því
ekki að mér.”
“Komdu nú! Eg er viss um að
þú neitar ekki konu!”
Allra augu störðu á George.
Hann roðnaði dálitið þegar hann
sá Mrs. Ray hella í glas þessum
glitrandi drykk, og setja það á
borðið fyrir framan hann. En á-