Lögberg - 16.03.1916, Síða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 16. MARZ 1916
More bread arid Better.Bread”;ij
▼ 1'TTTTTTTTtT tt“Tt
Að gera bcendabýíin aðlaðandi.
Til þess aö hafa alt þokkalegt og
aölaðandi umhverfis húsiö á land-
inu, þarf fyrst og fremst aö taka í
burtu þaöan alt það, sem ljótt er
og sóöalegt. Áöur en fariö er aö
bæta viö fegurö búgarðsins virki-
lega, er hagkvæmara aö nema það
í burtu sem er þar til lýta. Fegurö
bóndabæjar og aölaöanleiki er ef til
vill meira í því falin sem ekki sést,
en hinu sem þar er; meira í þvi
fa!in að vissir munir eöa rusl, sem
þar eru í óreglu séu tekin til hand-
argagns, en aö einhverju sé bætt
viö, jafnvel þótt þaö sé fagurt.
Hálfhruninn verkfæra kofi, sem
vindurinn fer í gegn um og hver
dropi kemst inn um og fyllist af
snjó í fyrstu hríö, er til stórrar ó-
prýöi á hverju heimili, en til engra
nota. Hann þarf að rífast niöur
og flytjast í^íurtu, og þá breytist
svipur bæjarins og birtir yfir hon-
um. Slikur kofi er þar eins og
Ijótt og leiðinlegt æxli á fallegu
andliti; þaö gerbreytist því og ger-
ir þaö leiðinlegt. Þaö þarf aö sker-
ast í burtu.
A sumum heimdum eru smá-
kompur eöa kofar hér og þar alt í
kring um bæinn. Aö þeim er stór
óprýði. Helzt ættu öll slík hús að
vera í þyrpingu meö einhverri á-
kveðinni reglu. Þá geta þau verið
til prýöi i staö þess aö þau skemma
alt útvortis útlit he:milisins, ef
þeim er fleygt niöur hér og þar í
engri röö né reglu.
vanrækir þessi smáatriði sem nefnd
voru, þeim mun meira ber á brotnu
rúðunum, skökku girðingunni og
signu stéttinni 0.5,frv.
Þá er þaö mikils vert aö halda
grasblettinum hreinum umhverfis
húsiö. Smá bréftutlur, tuskur,
spýtur, naglar, gjarðabrot, kaöal-
spottar og alls konar druslur í
kring um hús særa öll heilbrigð
augu og svífta bæinn þeim svip,
sem á aö gera hann að hemili.
“Kýr er ágæt skepna x haganum”
sagöi Samuel Johnson. “En hún
sómir sér ekki eins vel í blómgarö-
inum.”
Og sama máli er þaö aö gegna
meö grasblettinn umhverfis húsiö.
En eins óhrein og óviðeigandi sem
kýrin er við bæjardyrnar, þá er
hún þó reglulega hreinleg í saman-
burði viö hænsi. Umfram alt haf-
iö hænsin þar sem þau eiga aö vera;
þaö er alls ekki í kringum bæinn.
Þau eiga aö hafa sérstakt pláss út
af fyirr sig, þar sem þau eru ó-
áreitt og þeim liöur vel og þau eru
ekki til óþrifnaöar. Eg þekki eng-
in dýr sem gera a!t eins óþokkalegt
eg óhuggulegt umhverfis hús á
jafn stuttum tima og hænsi geta
gert, nema ef þaö væru svín.
Þaö sem bændabýlin þarfnast
allsstaöar fremur öllu ööru, þar sem
eg hefi ferðast, eru matjurta garö-
ar og blómgarðar. Mönnum er
jafnvel fariö aö skiljast þaö aö
fagrar blómplantanir auka peninga-
gildi og söluverö jarðanna. En
það er ómögulegt aö hafa garöa
nema því aö eins aö skepnunum sé
haldiö burtu þaðan. (Frh.).
Málefni kvenna
Smá handtök sem lagfæra, veröa
aö miklu verki, þegar þau koma
saman í margra ára stofn. Höndin
sem atlaf hefir gert eitthvað á
hverjum degi til þess aö prýða
heimiliö, hef'r eftir nokkur ár gert
þaö aö nokkurs konar feguröar
paradís, án þess aö það hafi kost-
aö nokkra verulega þreytu né fyr-
irhöfn. Láttu þaö ekki við gang-
ast aö þú ekki gerir viö brotinn
rimil, siginn stein í stéttinni, eða
brotna rúöu. Og um fram alt láttu
ekki rimlahurðina í giröingunni
veröa eins og tanngarð, sem helm-
ingurinn af tönnunum er brotinn
úr. Ef stéttin hefir sigiö ööru meg-
in, eöa hliðið skekst þannig aö þaö
veröur hvorki opnað eöa látiö aft-
ur, og önnur hvor rúöa í gluggan-
um er brot n, þá er sama hvaö
mikið þú gerir til aö fegra umhverf-
is húsið, þess gætir ekki. Meira
aö segja þeim mun betur sem þú
reynir aö skreyta hjá þér, ef þú I
Málefni kvenna
Astadætur mínar.
Eg kalla þær ekki tengdadætur
mínar; eg hefi gef.'ö þeim annað
nafn og kallaö þær ástadætur, og
þeim fellur þaö vel í geö. Þær eru
tvær, trúlofaöar sin hvorum sona
minna. Fleiri börn en þá hefi eg
ekki átt. Og í fyrsta skifti á æfi
minni nýt eg þeirrar sælu aö eiga
stúlkubörn. Eg hefi aldrei vitað
fyr hvað það er. Við þær get eg
talað um alt smávegis, sem bæöi
heyrir til heimilinu og sjálfri mér
persónulega. Til þeirra get eg
leitaö ráöa til þess aö bera á borö
þegar gestir koma; þær bollaleggja
þaö með mér hvaö eg e gi aö hafa
í þessa og þessa máltíðina; hvern-
ig eg eigi aö hagræöa blómunum.
Þeim get eg treyst til þess að segja
mér hvort hárið á mér sé vel greitt
eöa Jaglega vafið. hvort kraginn
minn sé réttur, treyjan í lagi og yf-
ir höfuð hvort eg líti sæmilega út.
Aörar mæöur hafa notlð alls
þessa í samfélagi viö sínar eigin
mæður, en eg hefi beðið lengi eftir
þessari hjálp og blesuö blómin eru
mér bara meira viröi fyrir það qð
þau hafa sprungið út svona se nt.
Stúlkur demgjanna minna eni
mér sannarlegir gleðienglar; þær
eru mér i öllu alveg eins og eg væri
virkilega móöir þeirra. Og mér
finst eg eiga svo stóran skerf af
gleöi þeirra og ánægju. Eg hefi
ekki gleymt enn þá minni eigin sælu
og hamingju þegar eg var á þeirra
reki og í þeirra sporum; eg man
eftir því meö djúpri sælu, þegar eg
var sjálf i tilhugalifinu. Eg man
hversu mikið eg mat þaö, hversu
mikillar sælu þaö fékk mér að
vera stund og stund alein meö unn-
usta minum, og hversu allar glcði-
stundir margfölduðust i gleöi minni
ef unnusti minn var nálægt. Þeg-
ar drengirnir mínir og stúlkurnar
Jæirra eru saman, þá fer því fjarri
aö eg áliti aö þau vanræki mig að
nokkru leyti eöa að mér finnist
tíminn langur þegar eg er ein, ann-
aðhvort aö vinna eöa lesa eöa hvila
mig. Stundum koma þær þá samt
til mín; spyrja mig hvort mér leið-
ist ekki og fara meö mig fram i
herbergið þar sem þær eru.
En eg er ekki svo heimsk eöa
gleymin aö eg viti þaö ekki að þó
þeim þyki vænt um aö hafa mig hjá
sér öðru hvoru, þá er engin þriðja
manneskja—ekki einu sinni eg—
sem getur gert þeim ánægjuna eins
djúpa og drengirnir mín'r, elskhug-
ar þeirra, hvorar um sig. Það er
eins og eg sagöi þeim nýlega, að ef
þetta væri ekki þannig, þá heföu
þær ekki haft nokkum rétt til aö
trúlofast. Þær get aekki trúaö því
aö mér leiðist ekki ef eg er ein. Þær
veröa aö komast sjálfar í þau spor
sem eg nú stend í, til þess aö lsera
aö skilja aö dýrð sólarinnar er ekki
samskonar og dýrö tunglsins, og
samt eru báöar himneskar.
Eg hefi notiö þeirrar dýröar sem
nú blessar þær, og eg væri sannar-
lega slæm móöir ef eg samgleddist
þeim ekki í sælu þeirra. 1 því er
móðursælan fólgin aö hún getur
notiö sælu barnanna, jafnvel hversu
illa sem henni virðist Höa aö öðru
leyti.
Mér hefir altaf verið sagt aö
þegar synir mínir trúlofuöust, þá
væru þeir mér tapaöir. Eg vildi aö
eg gæti sannfært alla um aö það er
lýgi, eins fullkomlega og eg finn
sjálf aö það er lýgi. Mér finst
stundum eins og eg hafi fremur
fundið drengina mína en tapaö
þeim, síðan þeir trúlofuöust. Þeir
koma enn þá til mín í vandræðum
sínum, alveg eins og þeir voru
vanir aö gera þegar þeir voru
börn og báðu mig aö binda á sig
skóna eða segja sér hvernig þeir
ættu aö stafa eitthvert orö, eöa þeg-
ar þeir leituöu hjá mér ráða um
þaö hvaða blóm þeir ættu að velja
handa stúlku á dansleik.
Einhver spekingur hefir sagt aö
maður veröi aldrei fullorðinn, í
heldur sé altaf bam. Móöir sona'
sinna ætti ekki aö taka sér þaö
nærri aö trúa þeirri kenningu.
Drengimir mínir leita stundum
hjá mér ráöa um framtíð sína meö
svo mikilli alvöru aS þaö er nærri
því broslegt, eða væri það ef sú
helgi sem bindur saman son og
móöir héldi þar ekki frá öllu al-
vöruleysi. Þeir spyrja mig um hitt
og annað viðvíkjandi heimiliskostn-
aöi, tilhögun á heimili o. s. frv. Eg
nýt í fullum mæli sælu þeirra og
þeir eru mér alveg eins enn, eins
og á meðan engin önnur kona átti
mynd sína í hjörtum þeirra. Ann-
ar þeirra sagði viö mig nýlega:
“Þaö aö eg er trúlofaður elskuleg-
ustu stúlkunni í veröldinni, kemur
ekki í veg fyrir þaö að eg ráöfæri
mig viö þig og finni til þess aö eg
verð að hafa ráö þín og álit um
alt”. Stundum koma þeir til mín
og segja: “Mamma, viltu ekki
segja henni Siggu hvernig hún á
aö gera þetta? Þú hefir miklu
betur vit á því en nokkur annar;
hún er svo miklu óreyndari og yngri
en þú.”
“Hingað til hefir mér tek'st aö
fara ekki of langt í þessa átt, því
þar er stórhætta, og eg vona aö
mér takist það hér eftir. Þegar alt
er vel athugaö þá hafa þær, stúlk-
umar, enn þá meiri rétt til þess aö
fara sinu fram en drengimir, án
þess að eg skifti mér af.
Nýlega spuröi önnur stúlkan mig
hvem'g mér litist á þaö sem hún
væri aö hugsa um. Hún saeðist
vera ákaflega hrifin af ákveðinni
vinnu og vera aö hugsa um aö
vinna viö hana um tíma áöur en
hún gifti sig: “Finst þér aö eg ætti
aö gera það ?” sagöi hún. Eg svar-
aöi tafarlaust: “Nei”. En ekki var
eg fyr búin að sleppa orðinu en mig
sáriðraði þess. Þetta var málefni
sem eg haföi ekkert vald til aö á-
kveöa dóm í. Hún átti aö ráða því
sjálf," eg gat sagt henni hvaö mér
fyndist, en aö segja ákveðið aö
hún ætti ekki aö gera þetta, var al-
veg rangt af mér. Eini vegurinn
til þess aö hiö góða samkomulag
milli þessara fjögra bama minna og
mín haldist, er það aö eg komi al-
drei fram sem dómari í þeirra eigin
málum, hvorki sem neitandi né
skipandi, heldur aöeins sem ráö-
gjafi. Aö minu áliti er þetta sá
óheillaklettur, sem heimilisham-
ingja hefir oft strandaö á. Þaö er
auðvitað náttúrlegt aö mæöur sem
altaf hafa boriö alla ábyrgö fyrir
börn sin, geri sér ekki fyrst í stað
grein fyrir því aö bömin séu kom-
in til vits og ára og orðin fær um
að sjá fótum sínum forráö án ann-
ara. Mæðumar gleyma þá stund-
um þeim sannleika aö hver einstak-
lingur verður að læra af eigin
reynslu; annara reynsla gagnar
þeim aldrei aö fullu, Gleymska
margra mæöra í þessu tilliti kastar
þeim oft út á klaka samúöarleysis-
ins hjö bömunum, í stað þess aö
vera jafnnærri hjarta þeira og þeir
vinir sem þau hafa valið sér—aö- j
eins í öörum skilningi. —
fÞýtt úr “Ladies Home Joumal”)
• •
Orvinglun.
x. Oddur.
Nú vex hann Oddur og veröur knár
meö vööva sem bjöminn sterki,
foreldra ímynd, friöur og hár
og frækinn í hverju verki.
En eitthvað heillar þau augun blá,
því ávalt stara þau hafið á.
Og móöir hans stynur og hvíslar
hljótt:
hvaö mun í d.'mmunni grafið?
hún hugsar og þegir um hljóða nótt,
en hvorugt minnist á hafiö;
þau finna sig örlögum fomum háö.
en forðast hvors annars augnaráö.
“Eg sé, þú unir ei heima hér,
en hvað er mér því aö svara;
sjáaldur augans ertu mér,
en ef þú vilt, máttu fara.”
Hún brosti viö, þótt væri f31.
hún vildi leyna’ hann sinni kvöl.
“Svo ég á aö kanna báru blá
og beita knerri um ægi,
hin stóru lönd og staöi sjá
og stýra gnoö í lægi!
Ver óhrædd, þótt eg svífi’ á sveim,
meö svölunum kem eg aftur heim.”
Viku síðar sté sveinn á skeið,
fyrir sjónum hans brosir förin.
Á ströndinni grátin brúðurin beiö,
: fyrir boðana svífur knörinn;
með hvítan fald yfir hrannar slóð
hann hvarf við skínandi sólar glóö.
2. Sorg.
Presturinn lýkur svo hljótt upp
hurö:
“Hér sé Drottinn!” hann segir.
Hún Inga bliknar og orölaus spyr,
en aldni klerkurinn þegir. *
Hún les í hans hörmum hrygöar
fregn,
og hönd sér aö brjósti styöur;
hún riöar til falls, og í höndum hans
hnígur í óviti niður.
“Þinn augasteinn Oddur er lika lik,
og lífiö hans dáiö unga;
bréfiö er flutt af framandi strönd
meö forlagadóminn þunga.”
Sem fuglinn á eftir skemdarskot
á skörinni hels má þreyja,
svo momar hún Inga óð og sjúk —
en ekki fær hún að deyja.
3. Or djúpinu.
Mitt hjarta þrengir hrvgö og böl
í heljarmyrkrunum skæöum,
og brjóst mitt strengir banvæn kvöl,
svo blóðið frýs í æðum.
Mín von er dauð,
og veröld auð,
ég veit af engri hjálp í nauö,
og sólin er sigin af hæðum.
Með lamaöa vængi blint eg berst
í bröttu sjávarins róti;
ég voðann sé og veit, ég ferst,
en veg þó storminum móti.
Viö ógnar köf
í opin höf
eg óöum hrekst, svo þráöa gröf
í djúpinu dimma hljóti.------
Ó, sjá nú, Guö, fyrir sonarins deyð
þá sorgina stóru mína
og lát í miskunn líkn í neyö
á leiðina þungu skína.
Send h'mneskt flóð
meö heilaga glóð,
sem hjartað vermi, líf og blóö,
aö megi þau myrkrin dvína.
4. Blind.
Hún Inga hjarir við sorg og sút
og svíðandi tregafár;
sjónarperlurnar sogast út
í svartnættið vikur og ár.
Hún Inga syrgir viö sama hag,
hún situr við dauðans lind
s ð i, s k 1 N.
kvörðun hans varö ekki haggað,
svo hann sagði: “Mér þykir leiö-
inlegt aö þurfa að neita nokkm, en
mér er ómögulegt aö drekka þetta.”
Mrs. Ray var auðsjáanlega ó-
ánægö: “Jæja, eg skal ekki þrengja
því aö þér”, sagöi hún um leið og
hún snéri sér að næsta drengnum
og sagði: “Þú tekur eitt glas,
Harry Clark ?”
Þegar Harry sá aö George haföi
kjark til að neita, gat hann þaö
Hka. Hann vissi aö móðir hans
mundi ekki vilja að hann tæki glas
af víni, svo hann sagöi: “Eg vil
ekki taka það heldur, Mrs. Ray”,
og svona fór það alt í kringum
boröið, þangaö til þaö kom til Clif-
fords. Alllr höfðu kjark til aö
neita þegar þeir höföu séö hvaö
George var kjarkmikill.
“Þaö er bezt aö loka skápnum,
mamma”, sagöi Clifford.
Svo héldu drengimir áfram aö
boröa, og voru bráöum orðnir eins
glaöjr eins og þetta ónæöi heföi ekki
átt sér stað. Þetta atvik var auö-
sjáanlega gleymt.
En þaö var einn sem gleymdi
því ekki. 1 næsta herbergi var
maöur sem haföi ‘heyrt alt, en
drengirnir vissu ekkert um hann.
Mrs. Ray átti bróðir sem var
drykkjumaður. Hann haföi revnt
hverja atvinnuna eftir aöra, en alt-
af tapað henni, svo seinast fór
hann í burtu og fólkið hélt að hann
mundi batna viö að fara í burtu.
En hann kom heim aftur, sami
ræfillinn sem áður.
Howard Morse f'því svo hét
hann), haföi komið inn á meðan
drengimir voru aö boröa. Hann
»ar ódrukkinn þá, en hann ætlaði
aö fara út eftir hádegiö meö félög-
Mm sínum til aö drekka, eins og
vant var. Hurðin milli herbergis-
ins sem hann var i, og þess sem
dreng.'mir voru i, var opin, svo
hann heyrði systur sína bjóða vínið
og hvemig aö George neitaði.
Þaö minti hann á þegar hann
tók sitt fyrsta glas af víni og svo
hugsaði hann um afleiöingamar.
Eins og flestir drykkjumenn, þá
vildi hann gefa alt sem hann átti,
til þess aö geta hætt, og nú óskaöi
hann aö þegar honum haföi verið
boðið fyrsta glasiö, aö þá heföi
hann haft kjark til að neita. Þá
kom sú hugsun í huga hans, hvort
hann ætti aö láta tólf ára gamlan
dreng verða meiri en hann. Það
sem hann getur, það get eg. Þaö
er ekki of seint, ef aö guö vildi
bara fyrirgefa mér og hjálpa mér,
þá skal eg aldrei bragöa vín aftur.
Fáum mínútum síöar uröu
drengimir, Mrs. Ray og gömlu
ömmurnar heldur en ekki hissa á
aö sjá Howard Morse koma inn og
heilsa þeim. Þvi aö síðan hann
fór aö drekka, haföi hann varast aö
mæta sem sjaldnast nokkru af
heimilisfólkinu. Þetta var vissu-
Iega nýr Howard.
Eftir miödagsverö fór hann með
drengjunum inn í bókaherbergiö í
staöinn fyrir að flýta sér út, eins
og hann var vanur. En nú var
hann svo skemtilegur aö segja
drengjunum sögur og kenna þeim
nýja leiki, svo að demgimir trúöu
því varla aö klukkan væri rétt,
þegar tími var til komlnn fyrir þá
aö fara heim.
Þegar þeir vora að fara út, þá
tók Howard i handlegginn á
George og sagöist þurfa aö tala við
hann. Þegar þeir voru komnir inn,
segir Howard: “Mig vantábi að
segja þér George, aö þú bjargaöir
mér í dag.”
8 6 I; 8 K I N.
S
Augun í George uröu stór af
undrun: “Eg! bjargaö þér?”
“Já, þaö var þegar eg heyrði þig
neita víninu, sem kom mér til aö
ihuga hvort eg gæti ekki hætt aö
drekka. Og eg ákvarðaöi aö
smakka aldrei vin framar, eöa hafa
þaö í húsinu. Mig langar til aö
ganga í bindlndis félögin ykkar og
reyna aö bjarga mönnum sem eru
eins langt leiddir og eg var.”
George var ósköp glaöur þessa
nótt, og þegar hann baöst fyrir, þá
gleymdi hann ekki aö þakka guöi
fyrir það aö hann hefði getað
bjargað einum manni.
Howard Morse hélt orð sin
hann ekki e'nungis gekk í bindind-
is reglu, heldur Hka í söfnuð kirkj-
unnar og var alstaðar þektur sem
heiðarlegur maöur. Honum hlotn-
aðist aö geta bjargað mörgum
mönnum frá þeirri breiðu braut
sem liggur til glötunar.
5". B. Bjarnason.
Nes, Man.
Bezta kvæðið.
Fyrir heilt ár. Fyrir tólf mán-
uöi hefir mér ekkert kvæði líkaö
betur hjá okkur hér vestra en kvæö-
ið í “Sólskini” Lögbergs nú síðast,
9. marz, “Fuglinn og hann Fúsi”.
Ef þér vinir mínir vilj'ö komast
inn aö hjartarótum ógleymanlega
og elskulega skáldsins okkar gamla
Jónasar Hallgrímssonar, þá lesiö
þiö kvæðið hans, þetta:
“Ein er upp til fjalla
il ei húsa fær,
upp um hamra og hjalla
hvít meö Ioðnar tær,
* brýst í bjargar levsi
ber því hyggju gljúpa,
á sér ekkert hreysi
úti barln rjúpa.”
í þessu kvæöi er allur maöurinn.
Allar hjartans tilfinningar skálds-
ins í fáum ljósum orðum. Og hár-
beittara háö er hvergi til í vora
máli, en þar sem skáldið endar
kvæöiö og segir:
“Gæða konan góða
grípur fegin við
dýri dauða móöa
dregur háls úr lið,
plokkar, pils upp brýtur,
pott á hlóðir setur
segir happ sem hlýtur
og horaða rjúpu étur.”
Þaö er alveg sama tilfinningin í
Jxessu litla Sólskinskvæði hjá Dr.
Sig. Júl. Jóhannessyni. Hann er
þarna allur. Hjartanlega allur.
Viökvæmur og hreinskllinn og vill
hafa betrandi áhrif á alla, unga og
gamla.
Eg elska feguröina og einlægn-
ina, og þess vegna rita eg þessi fáu
orö.
Lárus Guðmundsson.
Litli hjarðsveinninn.
Eiun sinni var lítlll svertingja
drengur í Afríku, sem haföi verið
þræll en góöir menn, sem elskuðu
Guö, höföu tekið hann frá hinum
grimma húsbónda og frætt hann
um Guö og son hans Drottinn
Jesúm Krist. Einu sinni heyrði
kennarinn að hann var að biðjaxí
hálfum hljóöum fyrir utan dyrnar.
Svona var bæn I tla drengsins:
“Góöi Jesús, eg þakka þér aö
vondu mennirnir komu og tóku mig
frá foreldrum mínum og geröu mig
aö þræli, og aö enska skip ð flutti
mig hingað, þar sem Tómas hefir ,
“That counter”
(Translated by request).
Her hand she is firmly holding
—she trembles as if in fearsi—
around her baby darling,
her eyes are filled with tears,
her eyes are filled with tears.
Her bosom, while she is sobbing,
is mowing like ocean wave.
The baby smiles; but his father
lies cold in a drunkard’s grave,
lies cold in a drunkard’s grave.
And yet he was symphathetic,
endowed with a noble mlnd;
but he came to that deadly oounter,
where the murderer stood behind,
where the murderer stood behind.
At Iast he was overpowered,
became to the liquor slave.
His wife, as a Christmas present,
saw him sunk in a drunkard’s grave,
saw him sunk in a drunkard’s grave.
She cries for peace and protection,
she asks for your vote and mine,
to safeguard her baby darling
Trom the curse of the tempt ng wine,
from the curse of the temptlng wine,
The widow her babe is holding,
her eyes with tears are blind,
but yet she can see that counter
where the murderer stands behind,
where the murderer stands behind,
Sig. Júl. Jóhannesson.
og grætur nótt sem nýtan dag —
og nú er hún orðln blind.
“Faröu dagur meö líf og ljós
og lof mér í myrkriö inn,
þar hlýt ég fró viö heljarós,
ég vil horfa á drenginn minn.”
Og myrícriö kemur meö kaldan hjúp
og kveður burt alla von:
“Hyl mig og tak mig til þín, djiíp,—
því tókstu minn yngsta son?”
Og minna varö fyrir sjónum svart,
þótt sykki hún,. dýpra en höf,
þaö var eins og eltthvað biði bjart,
og á botninum fyndist gröf. —
5. Draumurinn.
Ein i myrkri Inga stendur
undir hárri fjallabrún,
ljóma taka ljóssins strendur,
litla Odd sinn þekkir hún;
brosmildur á björtum klæðum
bendir sveinn frá ljósslns hæðum:
“Góöa móöir, grát þú ei,
gott á ég, þótt sykki fley.”
Blómasveig hann ber í hendi,
bendir snót á lanidð sitt,
rómipn milda móöur sendi:
“mamma, séröu húsiö mitt!”
Upp til hans hún gang vill greiöa,
grjót og þyrnir hana meiða.
Aldrei komst hún upp á brún:
ein í myrkri stendur hún. —
Vaknar frú og fórnar höndum
föl viö grát og svitabað.
“Var það sýn frá ljóssins löndum;
lifandi Drottinn, seg mér það!
Já! Hann Oddur litli lifir,
lifir hafinn dauðánn yfir!
Hann er sæll viö sjáumst fljótt,
senn er úti raunanótt!” —
M. J.
Úr kvæðasafninu “Bóndinn”.
Ekki óvinátta.
Ýmsar raddir hafa til mín borist
í þá átt, að athugasemdir mínar við
grein séra Bjöms B. Jónssonar,
“Hvert stefnir”, hlyti aö bera vott
um óvingjarnt hugarfar. Mér
þykir stórlega fyrir aö nokkur fái
slíka hugmynd. Þaö var ekki óvin-
átta gagnvart séra Birni sem kom
mér af stað, heldur vinarþel til
minnar íslenzku móöur, sem sagði
mér, að þaö væri skylda mín aö
segja til hvar eg stæöi. Má vera aö
það vinarþel hafi um of búiö mig
i bardagagerfi og að þess vegna
hafi athugasemdir mínar fengiö of
mikinn deilublæ, en þaö get eg
sagt, að persónuleg óvinátta átti
þar engan hlut að máli. Við séra
Björn höfum þekst í meir en fjórö-
ung aldar og frá fyrstu tíö veriö
vinir, þótt við í mörgum málum
höfum verið sinn á hvorri skoöun.
Allan þennan tíma hefir persónu-
leg vinátta okkar haldist óskert svo
að alderi hefir komið ský á, og eg
vona að það komi aldrei fyrir.
Annars finst mér þáö leiöinlegur
galli á Löndum mínum að þeir
vilja aldrei kannast viö að menn
geti deilt um mál, án Jxess aö sú
deila stafi af persónulegri óvináttu.
Þetta er þroskaleysi hjá oss og þarf
aö lagast.
Winnipeg, 4. marz, 1916.
Rúnólfur Mdrteinsson.
Olíunámar í Selkirk.
Sú frétt barst út fyrir helgina aö
oliunámar hafi fundist hjá Se’.kirk
og hafi stórt enskt auðfélag ákveö-
iö að byrja að vinna þá í vor.
Fólkið þaut upp til handa og fóta,
eftir því sem blöðin segja, og eru
þegar 2000 ekrar sagðar teknar af
í grend. Viö hvaö þetta hef-
ir aö styðjast skal ekki sagt hér;
tíminn sýnir þaö.
Merkileg tilviljun.
Atkvæði yoru greidd á mánu-
daginn var um Macdonald lögin.
Þann sama dag var John Hugh
Macdonald, faöir alganna, 66 ára
og var tæpast hægt aö halda afmæli
hans með meiri heiðri en J>eim að
viöurkenna þau lög, sem hann vildi
i einlægni gefa fylkinu fyrir sextán
árum síðan.
v , , t
Aukakosning fór fram í Austur
Hertford-héraði á Englandk í vik-
unni sem leið, odfcra úrslit alt
önnur en við var bfKt. Kjördæm-
ið hefir ávalt verið conservative í
hæsta máta, en framsóknarmaður
sótti þar, sem Pemperton Billing
heitir og var kosinn meö miklum
yfirburðum. Er þetta talin greini-
leg óánægju yfirlýsing í þvi kjör-
dæmi gegn núverandi stjóm.
Joaclin yngsti sonur Þýzkalands
keisara og Maria Agústa greifa-
dóttir frá Anlalt voru gift í Pots-
dam á laugardaginn með mikilli
viöhöfn.
Fréttir frá Limdúnaborg skýra
frá því að Churchill hafi hugboð
um að hann muni falla í stríöinq.
“Eg veit að eg fell” er haft eftir
honum.”
Margt smátt gerir eitt stórt
jafnvel þegar um eldsipítur er að ræða, þá ættu menn
að hafa augun á smámunum. Viðaitegundin, gæði
brennisteinsins, hversu hægt er að kveikja á þeim <
EDDY’S ELDSPÍTUR
eru búnar til úr sterkum hreinum furuviði og svo vel
gerðar að í þeim kviknar frábærlega vel. Eddys eld-
spítur hafa verið til sölu f sextíu og fimm ár það er því
ekki að undra þó þetta félag kunni aðhúa til eldspít-
ur. Það er altaf óhætt að reiða sig á vörur sem Eddy
félagið býr til.