Lögberg - 30.03.1916, Blaðsíða 4

LÖGBERG, FIMTUDAGINN 30. MAIÍZ 1916
1‘öqlu'ig
Gefið út hvern Fimtudag af The Col-
umbia Press, Ltd./Cor. William Ave. &
Sherbrook Str., Winnipeg, Man.
TALSIMI: GARRY 2156
SIG. JÚL. JÓHANNESSON, Editor
J. J. VOP.M, Business Manauer
Utanáskrift til blaðsins:
TKE G3LU^SI/\ PiJESS, Ltd , Box 3172, Winnipeg, IVlan-
Uianáskrift ritstjórans:
EDITOR L0C3ERC, Box 3172 Winnipeg, IVJan.
VERÐ BLAÐSINS^ $2 00 um árið.
Alvörumál.
pegar um stórmál er að ræða, þarf það að
skoðast frá öllum hliðum og með allri sanngirni.
pað að einblína á eina hlið, getur jafnvel gert mál-
inu sjálfu óumræðilegan skaða.
Ekkert mál er það nú sem manni er fjölrædd-
ara um en stríðið og afstaða allra annara mála við
það. Hvað sem verið hefir upphaflega, þá eru nú
svo að segja allir borgarar landsins sammála um
það að úr því út í það sé komið, þá verði að gera
sitt bezta.
Og það er ekki stefna neins sérstaks flokks
fremur en annars. par leggjast allir í einingu á
árar, hver eftir sínum kröftum og skilningi.
En þá kemur spumingin í hugum margra
manna um það á hvern hátt Canada geti orðið
Englandi eða Bandamönnum að sem mestu liði,
og öllum kemur saman um að það sé með því
að æfa og senda menn—senda vel æfða, vel færa
og vel trausta menn.
En jafnframt því sem allir eru þar á einu
bandi, þá hljóta flestir aö sjá það líka að slíkt er
ekki einhlítt. Englendingar þurfa ef til vill á
fleiru að halda.
Eintómir menn vinna aldrei neitt stríð, þeim
verða að fylgja góð vopn, ósvikinn aðbúnaður,
vönduð föt og um fram alt nóg að borða.
Mörg stríð hafa tapast vegna vistaskorts, og
eitt aðalatriðio einmitt í þessu stríði er það að
geta haldið áfram að framleiða vistir.
Svo að segja allir ungir menn, aðal vinnukraft-
ur landanna sem í stríðinu eru, eru komnir í
herinn. Af því leiðir það að f ramleiðslu möguleik-
arnir og vinnukrafturinn er ekki hinn sami og
verið hefir. Konur verða jafnvel að leggja hönd
á plóginn í orðsins eiginlegu merkingu. pær verða
blátt áfram að vinna landið og sjá um uppskeruna
að miklu leyti.
Afleiðingarnar af því eru auðsæjar. Konur, og
þeir sem slíkri vinnu eru óvanir, geta ekki afkast-
að eins miklu og þeir, sem gert hafa það að lífs-
starfi sínu. Framleiðslan hlýtur því að verða
takmörkuð; landið hlýtur að verða vanrækt að
einhverju leyti, og af því leiðir minni uppskeru,
minni framleiðslu, minni forða eða vistir.
Enginn veit enn þá hversu lengi þetta stríð
muni * endast. pótt skýjarof sjáist í dag og
mönnum virðist sem augun greini heiðan' himin-
blett friðar og sátta, þá er þykt ófriðarský dregið
fyrir hann á morgun. Ennr-þá er enginn endir
fyrirsjáanlegur. Stríðið getur ef til vill hætt
þegar minst varir, en það getur líka varað svo
árum skiftir.
Og ef hið síðara skyldi verða ofan á, þá er það
framleiðslu skorturinn, sem aðal vandræðin stafa
af og ráðið geta úrslitum.
Bandamenn hafa nóga peninga, um það efast
enginn. En þess þarf vel að gæta að peningar eru
ekki étnir. Sé ekki hægt að framleiða vörur með
afli starfs og peninga, þá eru þeir einskis virði.
Peninga ríkur maður getur soltið í hel. pað seður
ekki auðmanninn þótt hann hafi fulla vasa gulls,
ef hann er staddur úti á eyðimörku, þar sem
hvorki fæst matur né drykkur.
Styrkur Englendinga er mikill heima fyrir og
styrkur þeirra frá nýlendunum eða hjálendunum
er mikill, sé hann réttilega notaður. Canada t.d.
gæti verið það óþrotlega forðabúr fyrir Englend-
inga, sem enginn tími tæmdi, ef þess væri gætt að
láta ekki framleiðsluna minka.
f fyrra vor fluttu blöðin hverja eggjunar grein-
ina á fætur annari, í þá átt að vinna landið; vinna
þáð betur og meira en nokkurri sinni hefði verið
gert. Árangurinn var sá að allir létu höndur
standa fram úr ermum og aldrei hefir önnur eins
uppskera átt sér stað í Canada. Og þetta var ekki
alt hagstæðri tíð að þakka, þótt hún væri til mik-
illar hjálpar; það var að miklu leyti ávöxtur þess
að áhugi manna vaknaði fyrir því að vinna vel og
vinna mikið. Náttúran er venjulega réttlátur hús-
bóndi; hún greiðir oftast verkalaunin eftir þeirri
trúmensku og samvizkusemi sem henni hefir
verið sýnd. Vel unnið land gefur góða uppskeru,
venjulega. Vel hirt skepna gefur miklar afurðir,
venjulega, o.s.frv.
pað er sami sannleikurinn í ár og það var í
fyrra að bú er landstólpi. Canada getur í fyrsta
lagi ekki átt örugga framtíð sjálft, ef búnaðurinn
er vanræktur, og ekki orðið Bretum að því liði
sem ella mætti verða.
Canada á að hugsa vel um það, með hvaða að-
ferð hún geti bezt orðið heima þjóðinni að liði í
þessu stríði. Og það er víst að eftir nákvæma og
sanngjama yfirvegun, þegar það er tekið með í
reikinnginn að stríðið getur enst í mörg ár enn,
ef til vill, þá er það stórkostlegt atriði að Englend-
ingar gætu skoðað Canada sem áreiðanlegt og
þrotlaust forðabúr, þar sem altaf væri vista gnægð.
Bandamönnum verður því ekki hjálpað með
því einungis að senda menn í stríðið, heldur einnig
með því að hugsa lengra fram í tímann og nota
allan þann vinnukraft sem hægt er til þess að
framleiða sem mest og vera sem bezt við öllu
búinn.
Lögbergi berast bréf dags daglega frá skyn-
sömum, hugsandi bændum, víðsvegar að, þar sem
sárt er kvartað yfir því að til vandræða horfi með
landbúnaðinn. Segja þeir margir að í sínu bygð-
arlagi líti ekki út fyrir að hægt verði að koma í
jörðina meiru en svo að þeir aðeins geti lifað, en
hafi ekkert aflögu, jafn vel þott gert sé ráð fyrir
góðu meðalári af hendi náttúrunnar. Einn greind-
ur bóndi, ráðinn og roskinn, sem heldur eindregið
taum bandamanna, kemst þannig að orði: “Eg
sé ekki betur en að landinu sé stofnað í hættu með
því að skilja þar aðeins eftir gamalmenni, böm
og konur, og eg held að Englendingum væri miklu
meira lið í því að jafnframt því sem þeir menn
fara í herinn héðan sem missast mega, þá væru
hinir eftir til að vinna landið og hugsa fyrir fram-
tíðinni. Hversu mikið sem á því ríður að hermenn
fari—og á því ríður mikið—þá sjá það þó allir
heilvita menn að ekki væri heppilegt að loka öll-
um hervöru verkstæðum, því vopnlausir menn eru
lítils virði. En svo heimskulegt sem það væri að
loka þeim stöðum sem hervopn eru smíðuð á, þá
væri það þó enn þá hættulegra að hætta fæðu-
framleiðslu. pví hvers virði væru herdeildir, jafn-
vel þótt vel vopnáðar væru, ef þær brysti vistir?
Ef það er í nokkru tilliti satt, sem gamla mál-
tækið segir að “matur sé mannsins meginn”, þá
er það í þessu tilfelli. Canada á að vera forðabúr
Englendinga í þessu stríði ef til lengdar heldur
áfram og í nauðir rekur. En til þess að það geti
orðið, verður að vinna landið.”
Pessi bréfkafli er alls ekki einstæður. Hann
er svo að segja samhljóða flestum þeim bréfum,
er bændur skrifa alment; og bændastéttin á það
sannarlega skilið að hún heyrist; hún er nytsam-
asta og virðingarverðasta stétt þessa lands; á
henni hvílir velmegun landsmanna yfir höfuð. Á
hana verður kallað til þess að greiða mestan part
þess kostnaðar, sem af hernum leiðir, eins og alt
annað. Og jafn holl bændastétt og hér er í Can-
ada, ætti sannarlega að njóta svo mikils réttlætis
að tillit væri tekið til þess sem hún segir.
pað er ekkert efamál að bændur hér í landi
yfir höfuð eru eindregið með því að bandamenn
séu á allan mögulegan hátt studdir til sigurs.
peim er það eins mikið áhugamál og nokkurri ann-
ari stétt landsins, að þeir beri sigur úr bítum; en
þeim finst ískyggilegt útlitið, og þeir telja banda-
mönnum þannig bezt hjálpað að Canada þjóðin sé
við því búin að verða bjargvættur með vistir og
vörur.
Margar miljónir hermanna þurfa mikið
til viðurværis, og ef að svo færi að í öllum löndum
stríðsins væri jörðin látin hálfunnin eða tæplega
það, og vista skortur yrði afleiðingin, þá væri illa
farið.
Eitthvert mesta glappaskot sem fyrir gæti
komið væri það, ef ekki væru nógu margir heima
fyrir til þess að framleiða mat, og þeir sem lagt
hafa líf sitt í sölurnar fyrir land og þjóð yrðu að
svelta. /
Petta er ef til vill alvarlegasta atriðið, sem nú
þarf athugunar, það er of seint að íhuga það, þeg-
ar í óefni er komið; nú er tími til þess.
pað er enginn efi á því að ef pjóðverjar mættu
ráða, þá mundu þeir óska þess að bandamenn
sendu alla borgara sína á vígvöllinn og skildu enga
eftir til framleiðslu; þeir vissu hvað það þýddi. f
þá snöru mega bandamenn aldrei falla.
Um það er rétt að geta, í sambandi við þetta
mál, að Sir Shaughnessy, aðal formaður C.P.R. fé-
lagsins í Canada, hélt langa ræðu og snjalla um
þetta efni nýlega austur í Toronto, þar sem hann
taldi landinu stórkostlega hættu búna ef ekki væri
að gert í tíma. Hann fór svo langt að halda því
fram að landið hér gæti jafnvel orðið bjargarlaust
ef svona héldi áfram og að ómögulegt mundi verða
eða mjög erfitt, að fá vistir handa hermönnunum.
Hann er maður sem mikið tillit er tekið til og veit
hvað hann segir þegar hann talar um fjármál.
pegar það er ennfremur athugað að William
White, fjármála ráðherra Canada, kom einmitt nú
í gær heim aftur úr ferð um Bandaríkin, þar sem
hann ætlaði að reyna að fá 30,000 verkamenn fyr-
ir canadiska bændur og fékk aðeins örfá þúsund,
þá er útlitið enn þá ískyggilegra. Bændavinna er
byrjuð suður frá og allir famir að vinna, sam-
kvæmt skýrslu Whites. Auk þess kveður hann
menn heimta svo hátt kaup að engri átt nái.
petta er mál sem þolir enga bið; innan fárra
daga verða menn famir að vinna og það sannast
þá að fám höndum verður á að skipa og bændur
horfa kvíðafullir fram í tímann.
Abyrgð kvenna.
Konum hefir verið veittur atkvæðis- og kjör-
gengisréttur í Manitoba. Fyrir það hefir fylkinu
verið sungið lof og lesin dýrð að maklegleikum úti
um allan heim. Hin langa og mikla orusta, sem
um það mál hefir verið háð, er til lykta leidd með
sigri. Systurfylki Manitoba, Saskatchewan, er að
kveða upp sams konar dóm, og því má örugt
treysta og trúa að ekki verði þess langt að bíða
að öll fylkin hin komi á eftir. Innan fárra ára
verður enginn pólitískur munur gerður á körlum
og konum í þessu ríki, og eru það sönn fagnaðar-
tíðindi öllum frjálslyndum mönnum.
En böggull fylgir skammrifi hverju, segir
forn málsháttur, og er það sannmæli; þegar mikil
réttindi hafa fengist, þá kemur fyrst til þeirra
kasta, er þau hafa hlotið, því öllum réttindum
fylgja' skyldur og ábyrgð; og eftir því sem rétt-
indin eru meiri og sigurinn stærri, eftir því verð-
ur ábyrgðin alvarlegri og skyldubyrgðin þyngri.
pað stendur einkennilega á í heiminum um
þetta leyti. Konur hafa æfinlega verið í meiri-
hluta í flestum löndum. Er það aðallega fyrir þá
sök, að karlmenn eru fleiri hættum undirorpnir
og deyja þúsundum saman af alls konar slysum.
Ein ástæðan á móti því að veita konum jafn-
rétti, hefir þess vegna verið sú hjá þeim er því
hafa andæft, að með atkvæðum væri konum feng-
in í hendur full yfirráð. pær væru í svo miklum
meiri hluta að þeím yrði auðvelt að ráða lögum
og lofum og karlmannanna gætti alls ekki; konur
gætu komið öllu sínu fram með atkvæðamagni;
væri því stjórn þjóðanna alt í einu slept úr þeirra
höndum, sem reyndir væru, og fengin í hendur
svo að segja þeim einum sem enga hefðu reynsl-
una, og hlytu því að stjórna ráðlauslega.
Ef það hefir verið satt hingað til, að konur
væru fleiri en menn, þá er það enn þá sannara nú,
og verður hér eftir um langan aldur.
Miljónir falla að velli í þessu voða stríði;
hundruð þúsunda ef til vill frá Canada og
að líkindum tugir þúsunda frá Manitoba. Af
þessu leiðir eðlilega það að konur verða miklu
fleiri en menn. Og sérstaklega verða konur á at-
kvæðis aldri miklu fleiri en menn.
pað er einkennilegt að svo skyldi hittast á, að
einmitt um sama leyti sem konur fá að neyta at-
kvæðis síns, skuli karlmönnunum fækka svo að
þær hafi eða geti haft, bæði tögl og hagldir.
En það er með þetta eins og flest annað, að það
er til blessunar ef vel er með farið, en bölvunar ef
hið gagnstæða á sér stað.
—Konur geta nú svo. greinilega látið það sjást
hvort þær hafa verið atkvæðisréttinum vaxnar
eða ekki. pær hafa tækifæri til þess að setja af
stað hvaða hreyfingar sem þeim sýnist og fram-
kvæma þær með atkvæðamagni, hvort sem oss
karlmönnunum fellur betur eða ver.
Ef þær því reynast eins og þeir treysta þeim
til, sem fyrir rétti þeirra hafa barist, þá er heim-
urinn stórum bættur. En ef þær skyldu misskilja
köllun sína og misbeita atkvæðum sínum, þá er
ver farið en heima setið.
Konur þurfa nú að nota tækifærið, og gera
það tafarlaust. Mörgum málum vor á meðal er
svo illa farið, að góðra kvenlegra áhrifa er þar
þörf. pær verða að skilja ekki einungis mikil-
vægi þess réttar, sem þær hafa unnið, heldur einn-
ig þá ábyrgð, sem þær hafa sér á herðar tekið.
Hér eftir verður það þeim að kenna, ekki síður en
oss, ef freistingastofnanir og hættur eru liðnar
á leiðum dætra vorra og sona.
pegar dómar hafa verið feldir um siðspillingu
þjóðanna í sambandi við rangláta löggjöf, þá hefir
ávalt verið hægt að rekja upptökin til karlmann-
anna.
peim hefir með réttu verið kent um þá lög-
gjöf er slíkt lætur viðgangast. Nú er ekki eða
verður ekki skákað í því skjóli lengur. Nú verða
bæði kynin jafnsek. par sem bæði hafa jafnt
frelsi, og þar af leiðandi jafna ábyrgð.
Konurnar eru á vandasömum vegamótum.
Hingað til hafa þær ekki fengið að taka þátt í lög-
gjöf landsins; nú verða þær í meiri hluta þar inn-
an skamms, sem atkvæðagreiðendur, og ef til
vill sem löggjafar líka. En þá reynir fyrst á hæfi-
leika þeirra, og undir því er mikið komið að þær
gæti þess.
pessi stutti tími, þangað til þær kasta fyrstu
atkvæðunum í Manitoba, ætti því ekki að vera
þeim svefntími. pær þurfa að vera glaðvakandi
og vel hugsandi. Hér skal í stuttu máli bent á
hvað þær eiga eða þurfa að gera, til undirbúnings
undir hina nýju borgarastöðu. (Frh.).
I eina átt.
NáSar lindin laugar bezt
liggi synd aS botni,
hjartaS tind viö trúar fest
tekur mynd af drotni.
Sálin kyndist sælu þrá
sú ei lindin þrotni.
trúar blindum ljós. mun ljá
líknar mynd af drotni.
Svífur knör við seglin þönd
senn af fjörum lífsins,
Ijúf er för að ljóssins strönd
legg eg fjör í drottins hönd.
Leið er vönd að ljóssins strönd
lævi blönduð eru grönd;
laus við þöndu líkams bönd
lifir önd í drottins hönd.
J. G:G.
W
THE DOMINION BANK
Mr tUMJMD B. 08I.UL M P., Pre* W. D. MATTHKWS
C. A. BOGRRT. Geuersl Manager.
EF pú ATT TIETMA
1 fjarlægrS frá Ollum útibúum Domlnion bankans. gerSu þú
viðskifti þln bréflega. patS sparar þér margan úþarfa snún-
ing og auk þess hefir8u hag af að geta s.klft vit sparisjóðs-
delldina.
pér getið iagt inn peninga og tekið þ& út — 1 stuttu
máli gert öll viðskifti við bankann bréflega.
Bankastjórinn mun gefa yður allar upplýsingar um
þetta hagkvæma fyrirkomulag.
Notre Donie Branch—W. M. HAMILTON, Manager.
Selkirk Branch—M. S. BUKGlilt, Manager.
Sálarlausa blaðið.
(Framh.).
Það er sannfæring vor að núver-
andi ritstjóri Heimskringlu sé í
raun réttri eindreginn bindindis-
og vínbannsmaður, ef hann fengi
að njóta sin. En hann var svo
ólánssamur á gamals aldrei að lenda
í óhreinum höndum þeirra manna,
sem um sðíastliðin 15 ár hafa verið
trúir bandamenn brennivínsliðisns
og ósiðferðisstofnananna. lenda í
höndum þeirra manna, sem staðið
hafa eins og harður klakaveggur
fyrir öllum framförum í þessu máli
sem öðru. Og svo leggur aumingja
gamli maðurinn út í bardagann með
þeim samsærismönnum, til þess að
reyna að halda þeim við völd leng-
ur. Og leiðin sem hann velur til
þess er tekin eftir Taylor. Hann
segir það eftir Taylor 25. febr.
1915 að þegar maður sé hræddur
um að eittvhert gott mál ætli að
hafa framgang og vilji hindra það,
þá sé ekkert annað en að koma með
tillögur um að fara aðrar leiðir;
með því sé öruggast að dreifa kröft-
um. Þessari kenningu hefir rit-
stjóri Heimskringlu trúlega fylgt í
bindindismálinu.
Þegar þjóðinni var lofað því að
hún skyldi fá að greiða sjálf at-
kvæði um niálið—fá það sem
Roblin hafði neitað henni um—þá
berst hann með hnúum og hnefum
á móti því, og reynir að villa bind-
indismönnum sjónir með öllu mögu-
legu móti. 25. febr. 1915 fer hann
svofeldum orðum um málið:
“Referendum er búið að reyna
og það dylst engum heilvita manni
hvers vegna verið er að halda því
fram. Og eins og menn eru ekki
orSnir nógu þroskaSir til þess að
greiða atkvœði um afnám vínsölu,
eins eru menn ekki nógu þroskaðir
til þess að búa undir algerðum vín-
bannslögum.”
Maðurinn sem í öðru orðinu
eggjar til vínsölubanns kemur
þarna beint á móti málinu. Hvern-
ig er hægt að beita sér betur á móti
einhverju máli en með því að halda
því fram í ritstjórnargrein í blaði
sínu, að menn séu ekki nógu þrosk-
aðir til þþess að lifá undir þeim
lögum, sem verið er að biðja um?
Aldrei hefir nokkur brennivínsmað-
ur lagt sig betur fram til að villa
bindindismönnum sjónir og kasta
óverðugum síeggjudómi á alþýðu,
en ritstjóri Heimskringlu gerir með
þessari staðlausu ákæru. — Hann
segir þar að ekki sé enn tími til
kominn að samþykkja vínsölubann,
því fólkið yfir höfuð sé svoddan
skrælingjar, það sé of lélegt til þess
að geta lifað undir slíkum lögum.
Hann er býsna duglegur talsmaður
vínbannsins sá er þannig prédikar,
eða hitt þó hedlur. Langt væri
málinu komið ef allir hugsuðu eins!
25. febr. 1915 segir ritstjórinn
enn fremur: “En nú koma frjáls-
lyndu mennimir á júnginu fram
með aðra stefnu (en local option)
og hún er sú að afnema með einu
stryki alla vínsölu í smáskömtum—
Banish the Bar. — Þegar frjáls-
lyndi flokkurinn kom fram með
tillöguna núna á þinginu að af-
nema vín eða réttara skjóta því
undir atkvæði fólkisns' ("referend-
um), þá flutti E. L. Taylor K.C.,
þingmaður fyrir St. George, ræðu
á móti tillögunni. Var ræðan skarp-
lega hugsuð og sérlega vel rökstudd.
Hún kom út í Telegram 19. febr.;
hér skal aðeins getið nokkurra at-
riða; hún væri þess þó virði að vera
öll prentuð.”
Og svo tekur ritstjórinn upp þá
kafla ræðunnar, sem honum þóttu
vera bezt rökstuddir og merkileg-
astir og eru þeir allir eindregið á
móti því sem ritstjórinn kallar að
afnema alla vínsölu með einu stryki.
Allír eindregið á móti vínbanni.
Hvernig á að vinna öruggar á
móti vínbanni í blaði sínu en með
þessu ?
Þó kastar fyrst tólfunum þegar
ritstjórinn fer svo að segja að
eggja hermennina á það að greiða
atkvæði nieð brennivininu. 1
í Heimskringlu 27. janúar 1916
stendur þessi dásamlega setning i
ritstjómargrein, þar sem ritstjórinn
er að færa líkur fyrir því að her-
manna atkvæðin séu e'gn brenni-
vínsmanna:
“Það er eðli ungra manna að
vilja njóta lifsins; og svo kunna
sumir að hugsa að æfin verði ekki
löng. Það sé því bezt að njóta
daganna meðan þeir endast. Vér
hinir eldni getum ekki láð þetta, og
þafr er mjög ósanngjamt af mönn-
um að Iíta ekki á það.”
Það er vafasamt hvort nokkur
landráð eru til eins greinileg nú á
þessum timum og þau að eggja
hermenn á að ganga í lið með versta
og hættulegasta óvini ríkisins og
telja eðlilegt að þeir geri það. Og
skrítin bindindisbarátta er j>að aö
gefa lieilum flokki mannfélagsins
undir fótinn með það að honum sé
það ekki láandi, þó hann skipi sér
trúlenga undir merki brennivíns-
manna. Þótt áhrif blaðisns í þessa
átt sem aðra hafi ekki verið j>ung
á metunum, eins og hermennirnir
svo greinilega sýndu með atkvæð-
um sínum, þá er söm gerð blaðisns
og ritstjórans.
Þegar önni'ir ritstjómargreinin
eggjar menn með vínbanni en hin
á móti þvi, eftir sama ritstjórann í
sama blaðinu, hvoru megin á þá að
telja hann ? Og þegar það er í
blaði sem segist engar vinauglýsing-
ar taka, en flytur þó það sem bent
var á í síðasta Lögbergi, þá er hver
silkihúfan upp af annari.
17. febr. 1916 segir Kringla
þetta:
“Þó að gamla Kringla sé léleg,”
(þeir finna þó til þessj, “þá hryllir
hana við því að hafa slíka óhæfu í
frammi í hinu mesta nauðsynjamáli,
og hún neitar að taka brennivíns-
auglýsingar, jx> silfrinu og gullinu
sé hringt framan í hana.”
En i jólablaðinu stendur þetta:
“Til þess að auka jólagleði gesta
þinna, ættuð þér að síma Main 4021
viðvíkjandi öllum vínum og öðrum
áfengisdrykkjum, sem þér þarfnist.
vér höfum allra heztu tegundir af
þess konar; einnig vora sérstöku
tegund “The Maple Leaf”. Vér
æskjum nýrra viðskifta. Vér á-
hyrgjumst að gera alla ánægða. Alt
sent heim til yðar skilvíslega og taf-
arlaust. Bréflegum pöntunum ná-
kvæmur gaumur gefinn og’ fljótt
afgreiddar.” Og þetta: “Fyrir
jólagestina. Caandas stærsti vín-
kjallari. Vér höfum gert okkur
sérstakt far um að selja beztu teg-
undir af vínum og allskonar áfengi.
Hefurðu verðlista? Ef ekki, j>á
skrifaðu eftir honum. Það er leið-
beinir til kjörkaupa. Póstpantanir
sendar óðar til Mnaitoba, Sask-
atchewan, Alberta, Ontario.
Kampavín hið allra kostbærasta
sem Frakkland framleiðir. Frægt
fyrir sína sætu angan og ljúffenga
bragð, sem ekkert annað vín kemst
i hálfkvisti við. Niðursett verð svo
fátækir og rikir geti keypt.”
“Þó gamla Kringla sé léleg, þá
neitar hún J>ví að taka brennivíns-
auglýsingar”, segir ritstjórinn 17.
febr.; réttum mánuði eftir að það
birtist sem að ofan er tilgreint.
Hafði blaðið þá tekið þessum fljótu
sinnaskiftum á einum mánuði?
Eða á ekki að skoða þetta sem aug-
lýsingu heldur sem ritstjómargrein?
('Framh. við lientugleika).
Frumbyggjum fœkkar
Frumksóga eikur allar
öðlast hinn sama dóm,
stormbylur kaldur kallar
kvéður í dimmum róm:
“Þið skuluð fúna’ og falla
færast i dauðans hjúp,
j)ið skuluð höfði halla,
hverfa í grafar djúp.”
A. E. Isfeld.
16. febr. 1916.
NORTHERN CROWN BANK
Höfuðstóll löggiltur $6,000,000 HöfuS.tólI gr«iddur $2,850,000
8T4ÖRNENDUK :
Formaður - ------- Sir I). H. McMUiLAN, K.C.M.G.
Vara-formaður.............. - Capt. WM. ROBINSON
Sir D. C. CAMERON, K.C.M.G., J. H. ASHDOWN, H. T. CHAMPION
E. F. HUTCHINGS, A. McTAVISII CAMPBELU, JOHN STOVEL
Allskonar bankaitörf afgreidd. Vérbyrjum reikninga viS einstaklinga eSa
félög og sanngjarnir skilmálar veittir. Avísanir seldar til KvaSa staSar scm er
á Islandi. Sértakur gaumur gefinn sparisjóSsinnlögum, sem byrja má meS
einum dollar. Rentur lagSar viSá hverjum sex mánuðum.
T. E. THORSTEIN9SON, RáSsmaSur
Cor. William Ave. og Sherbrooke St., - Winnipeg, Man.